Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Συνάδελφοι πρωτοετείς,

Αν υποθέσουμε ότι χρειάζεται να διαλέξετε στα γρήγορα μια στάση απέναντι στο κείμενο μας, δίχως να προχωρήσετε στις λεπτομέρειες ή σε κάποια ακόμα πιο λεπτεπίλεπτη κατανόηση των νοημάτων μας, η πιο απλή και πιο σωστή στάση θα ήταν να μας διαβάσετε με κάθε σοβαρότητα και κατά λέξη.
Γκυ Ντεμπόρ: Η Κοινωνία Του Θεάματος


Μετά από χρόνια σκληρής παρακολούθησης μαθημάτων και πολλαπλών σκληρών εξετάσεων στον κυκεώνα του λυκείου, έφτασε επιτέλους η στιγμή να καθίσεις κι εσύ στα αμφιθέατρα του ελληνικού πανεπιστημίου. Ήδη από την πρώτη βδομάδα μαθημάτων σίγουρα θα σου είπαν οι καθηγητές σου ότι μπήκες στην “καλύτερη σχολή του πολυτεχνείου”, “πόσο γαμάτος μηχανικός θα βγεις”, “πόσο πολύ θα σε θέλουν μετά το πτυχίο”, “πόσο μεγάλος επιστήμονας μπορείς να γίνεις” και “πόσο ακριβοπληρωμένος manager–$ γκολντεν μπόυ $” και μπλα μπλα... Σύντομα όμως θα διαπιστώσεις προχωρώντας μέσα στη σχολή ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο “ρόδινα” όσο τα περιγράφουν. Οι ατελείωτες ώρες παρακολούθησης μαθημάτων, τα πολλαπλά εργαστήρια και οι υποχρεωτικές εργασίες (βλ. Μηχανολογικό σχέδιο) σε συνδυασμό με το μεγάλο κόστος σπουδών, από το νοίκι που θα πληρώνεις μέχρι τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό για την σχολή, διαμορφώνουν μια κατάσταση συνεχούς τρεξίματος και πανάκριβης “δωρεάν” Παιδείας που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν μπήκες τελικά σε πανεπιστήμιο ή στην 4η Λυκείου.

Αυτή όμως η κατάσταση δεν είναι φαινόμενο μόνο της σχολής μας και δεν οφείλεται (μόνο) στην “λόξα” κάποιων καθηγητών, αλλά συνιστά την ζοφερή κατάσταση του ελληνικού πανεπιστημίου. Για πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα υποβαθμίζουν την δημόσια δωρεάν παιδεία όπως και την αξία των πτυχίων των ελληνικών πανεπιστημίων, συρρικνώνουν την φοιτητική μέριμνα (εστίες, λέσχη κτλ) ενώ παράλληλα προσπαθούν να εξαλείψουν οποιαδήποτε πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα εντός του πανεπιστημίου. Στην κατεύθυνση αυτή τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να προωθήσουν μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην οποία σύσσωμο το φοιτητικό κίνημα εναντιώθηκε. Οι καταλήψεις του 2006-2007 κατάφεραν να μπλοκάρουν την αναθεώρηση του συντάγματος και ειδικά του άρθρου 16, να βάλουν αναχώματα στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και στην εφαρμογή σειράς νομοθετημάτων όπως ο νέος νόμος πλαίσιο (διαγραφές φοιτητών, πειθαρχικά συμβούλια, κατάργηση ασύλου) και η αξιολόγηση. Το φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε όμως και οργανικό κομμάτι της νεολαιίστικης εξέγερσης του Δεκέμβρη η οποία συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα, ανέδειξε τα τρομακτικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η νεολαία καθώς και το σκληρό κατασταλτικό πρόσωπο του κράτους (-παρακράτους), επιφέροντας σοβαρούς τριγμούς στο πολιτικό σύστημα και εμπνέοντας φωνές αντίστασης σε όλο τον κόσμο.


Έτσι εύκολα μπορείς να συμπεράνεις ότι στις δυσκολίες που θα βρεις μπροστά σου δεν θα είσαι μόνος. Το φοιτητικό κίνημα με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των φοιτητών, συγκροτείται σε συλλόγους που αποφασίζουν μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Επειδή όμως πολλοί γαλάζιοι πράσινοι και κόκκινοι καλοθελητές θα κόπιασαν να σε ... “διαφωτίσουν”, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Σύλλογος Φοιτητών: Με την εγγραφή σου γίνεσαι μέλος του ενιαίου συλλόγου Ηλεκτρολόγων/Μηχανολόγων και αποκτάς το δικαίωμα συμμετοχής σε κάθε διαδικασία του. Είναι το κατεξοχήν συνδικαλιστικό όργανο των φοιτητών και λειτουργεί με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων μας, από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο.

Γενική Συνέλευση: Γενικές Συνελεύσεις γίνονται στη σχολή όταν υπάρχουν θέματα στα οποία ο Φοιτητικός Σύλλογος πρέπει να πάρει θέση ή απόφαση. Οι Γενικές Συνελεύσεις είναι το ανώτατο όργανο του συλλόγου και οι αποφάσεις του δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανένα άλλο όργανο, αφού οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε αυτές είναι καθοριστικές όχι μόνο για τους φοιτητές αλλά για ολόκληρη τη σχολή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αποφασίζουμε συλλογικά για τα δικαιώματα μας και για αυτόν το λόγο είναι αναγκαίο οι φοιτητές να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις και να στηρίζουν τις αποφάσεις της.

Διοικητικό Συμβούλιο: Το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από 9 φοιτητές, οι οποίοι εκλέγονται από τη διαδικασία των φοιτητικών εκλογών, που γίνεται μια φορά τον χρόνο. Οι αρμοδιότητες του Δ.Σ. είναι να συγκαλεί Γενικές Συνελεύσεις (εφόσον δεν έχει οριστεί από προηγούμενη γενική συνέλευση). Επίσης το Δ.Σ. μπορεί, σε εξαιρετικά κρίσιμες περιπτώσεις και όπου δεν είναι δυνατόν για πρακτικούς λόγους να παρθεί απόφαση μέσω Γενικής Συνέλευσης, να παίρνει απόφαση εκ μέρους του Φοιτητικού Συλλόγου. Εμείς από την μεριά μας θεωρούμε ότι το Δ.Σ. δεν πρέπει να είναι μία κλειστή διαδικασία αλλά κάθε φοιτητής μπορεί να παρεμβαίνει και να ελέγχει τις αποφάσεις του.

Συνέλευση Τμήματος:
Το κατεξοχήν διοικητικό όργανο του τμήματος στο οποίο συμμετέχουν οι καθηγητές (μέλη ΔΕΠ) και μια μικρή μερίδα εκλεγμένων αντιπροσώπων φοιτητών. Στο κατ' επίφαση δημοκρατικό όργανο τις αποφάσεις παίρνει η ισχυρή πλειοψηφία των καθηγητών γιαυτό και οι φοιτητές οφείλουν να παρεμβαίνουν στις διαδικασίες του διασφαλίζοντας τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, κόντρα πολλές φορές στις επιδιώξεις των διαπλεκόμενων “πεφωτισμένων” αντιπροσώπων.


Η ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα (ΑΡ.ΑΓ.Ε.) είναι το ανεξάρτητο αριστερό σχήμα της σχολής που παρεμβαίνει στο σύλλογο Ηλεκτρολόγων / Μηχανολόγων και συμμετέχει στο δίκτυο σχημάτων ΕΑΑΚ.

Ανεξάρτητο από κυβερνητικούς, κομματικούς μηχανισμούς και καθηγητικά συμφέροντα, για να αποφασίζουμε για εμάς στην βάση των αναγκών μας.

Αριστερό γιατί θέλουμε να έρθουμε σε ρήξη με την λογική του συντεχνιασμού, του καριερισμού και του ατομικού δρόμου. Αμφισβητούμε την παρεχόμενη γνώση, τους ρόλους για τους οποίους μας προορίζουν τον τρόπο που οι εξεταστικοί φραγμοί χωρίζουν τους φοιτητές σε άξιους και ανάξιους. Γιατί θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την ανάπτυξη ορμητικού φοιτητικού κινήματος που θα έρθει σε ρήξη με την πραγματικότητα που μας ετοιμάζουν διεκδικώντας τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας

Σχήμα
γιατί πιστεύουμε ότι η πολιτική στο πανεπιστήμιο πρέπει να γίνεται από ανοιχτά πολιτικο-συνδικαλιστικά σχήματα, μέσα από τα οποία να δίνεται η δυνατότητα έκφρασης χωρίς αποκλεισμούς σε όσο το δυνατόν περισσότερους φοιτητές. Γιατί είναι ένα μόρφωμα που βασίζεται στο αμεσοδημοκρατικό διάλογο, στην ισότιμη παρουσία όλων όσων μετέχουν, με ίσο μερίδιο στη λήψη μιας απόφασης. Αμφισβητούμε τη λογική της παράταξης-ιμάντα μεταφοράς της κομματικής γραμμής, προτάσσοντας τη λογική της από τα κάτω παραγωγής πολιτικής στη βάση των προβληματισμών που προκύπτουν από τον κοινωνικό μας χώρο (σχολή) αλλά και ευρύτερα την κοινωνία.

ΕΑΑΚ (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ)

γιατί επιλέγουμε να υπερβαίνουμε τα όρια της σχολής, να συντονιζόμαστε με ανεξάρτητα αριστερά σχήματα άλλων σχολών (κόντρα στον συντεχνιασμό), συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος της ανεξάρτητης Αριστεράς σε όλο το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Αφού συστηθήκαμε λοιπόν, ελπίζουμε να βρεθούμε μαζί στις επόμενες διαδικασίες του συλλόγου και τους αγώνες που μαζί θα δώσουμε το επόμενο διάστημα, αρχής γενομένης από την πρώτη γενική συνέλευση.

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ, ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ



Χτες ήταν νωρίς, αύριο θα’ναι αργά, σήμερα είναι η ώρα!

Με συνείδηση ότι βρισκόμαστε στο χτες και είναι νωρίς

και με ελπίδα για τότε που θα’ναι ώρα


συνεχίζουμε...



ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα
Ε.Α.Α.Κ.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Αντί Καλωσορίσματος, μια συμβουλή: Προσοχή στα Κοράκια!

Οι μέρες αυτές είναι για σένα οι πρώτες στιγμές μιας καινούριας περιόδου της ζωής σου. Έτσι, μετά από τον ατελείωτο φαύλο κύκλο του λυκείου που συνοψιζόταν στο τρίπτυχο: σχολείο – φροντιστήριο – σπίτι και πάλι απ’ την αρχή, σίγουρα θα νιώθεις ικανοποιημένος που πέτυχες το στόχο σου και μπορείς για λίγο επιτέλους να ξαποστάσεις.

Σήμερα, στην αρχή αυτής σου της περιόδου, θα διαπιστώσεις ότι υπάρχουν διάφοροι “καλοθελητές” πρόθυμοι να σε βοηθήσουν… Πρόθυμοι να σε πάρουν απ’ το «χεράκι» και να σε γράψουν. Πρώτα στη σχολή και έπειτα… στην παράταξή τους. Γιατί η διαδικασία των εγγραφών για αυτούς, τους εκπροσώπους των καθεστωτικών παρατάξεων, είναι μια χρυσή ευκαιρία για να συνάψουν πελατειακές σχέσεις με τους πρωτοετείς φοιτητές. Πελατειακές σχέσεις που σκοπεύουν να εξαργυρώσουν σε ψήφους με την πρώτη ευκαιρία (ας μην ξεχνάμε ότι έρχονται και εκλογές στις 4 του Οκτώβρη…). Προσπαθούν δηλαδή απ’ τη μεριά τους να δημιουργήσουν τη στρεβλή αντίληψη ότι ο λόγος της δραστηριοποίησης των φοιτητών περιορίζεται στις κάθε λογής «διευκολύνσεις» (βλέπε ρουσφέτια). Απέναντι λοιπόν σε αυτή τη σαπίλα και σε όσους μας θεωρούν αφελείς (λες και είναι τόσο δύσκολο καθένας να γράφεται μονάχος του), πιστεύουμε ότι η ζωή των φοιτητών ορίζεται από πολύ πιο σημαντικά ζητήματα από αυτά των εγγραφών, με τα οποία άμεσα θα βρεθείς και εσύ αντιμέτωπος.

Και αυτά τα ζητήματα για εμάς, σαν ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα - ΕΑΑΚ, έχουν να κάνουν με την γενική κατάσταση που επικρατεί σε εκπαίδευση – εργασία – κοινωνία. Αναμφίβολα, προερχόμαστε από τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη , μια κοινωνική έκρηξη που, με τα μαζικά και συγκρουσιακά της χαρακτηριστικά, συνένωσε στο δρόμο, στο φόντο μάλιστα της οικονομικής κρίσης, για πρώτη φορά τόσα πολλά διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας (μετανάστες, μαθητές, φοιτητές, νέους εργαζόμενους κ.λπ.). Στους δρόμους του Δεκέμβρη βάδισες σα μαθητής, στα πλαίσια ενός μαθητικού κινήματος που, ορμόμενο απ’ την κρατική δολοφονία ενός συμμαθητή σου, ούρλιαξε ενάντια στην κρατική καταστολή, αλλά και ενάντια στην πανάκριβη «δωρεάν» παιδεία, στον ανύπαρκτο ελεύθερό σου χρόνο, στη βάση του 10 και σε όλα τα κοράκια των κολεγίων που προσεύχονται για την «αποτυχία» σου. Στους δρόμους αυτούς μαζί του βάδισε και το φοιτητικό κίνημα (που από σήμερα αρχίζεις και συ σιγά σιγά να γίνεσαι κομμάτι του), εκφράζοντας την εναντίωσή του στην κρατική βία και συνεχίζοντας, με συνελεύσεις-καταλήψεις-συγκρούσεις-διαδηλώσεις, τον χρόνιο αγώνα του για διεκδικήσεις όπως δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, σπουδές χωρίς εντατικοποίηση και ένα πτυχίο που να κατοχυρώνει όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί «καλοθελητές» (κόμματα, μεγαλοδημοσιογράφοι, διευθυντές σχολείων, μεγαλοκαθηγητές, «αγανακτισμένο» πολίτες κ.λπ.) που θα μας κατηγορήσουν ότι η εξέγερση δεν κατάφερε τίποτα. Αυτή είναι όμως μια διαπίστωση που πολύ θα θέλανε να ισχύει, αλλά η πραγματικότητα μάλλον τους διαψεύδει, γιατί ο Δεκέμβρης εγχάραξε σε όλη τη γενιά μας έναν ανώτερο βαθμό πολιτικοποίησης, πλατιά χαρακτηριστικά αμφισβήτησης και την πεποίθηση ότι όταν θίγονται τα συμφέροντά μας, δεν πρέπει να στεκόμαστε αμήχανοι θεωρώντας ότι η κατάσταση αυτή είναι κάτι έξω και πέρα από εμάς, αλλά να συμμετέχουμε, να αγωνιζόμαστε για να την αλλάζουμε και να την ανατρέπουμε. Οι κινητοποιήσεις μας έδειξαν ξεκάθαρα ότι το μέλλον μας δεν είναι υπόθεση ατομικής καριέρας, κονέ και διασυνδέσεων, αλλά πως είναι υπόθεση όλων και ζήτημα συλλογικής διεκδίκησης, η οποία είναι και η μόνη νικηφόρα οδός.

Το καλωσόρισμά μας λοιπόν, σαν ΑΡ.ΑΓ.Ε. – Ε.Α.Α.Κ. δεν είναι τα όμορφα χαμόγελα, τα κούφια λόγια, τα γκλαμουράτα παρτάκια, και η (πάρα)πολιτική των «θα…» και των ψεύτικων υποσχέσεων. Πολιτική για εμάς είναι η πραγματική εναντίωση στην υπονόμευση των αναγκών μας, η πραγματική διεκδίκηση όλων των δικαιωμάτων μας. Είναι η ρήξη και η ανατροπή με την κυβερνητική πολιτική και όλους όσους μας θέλουν άβουλους και σιωπηρούς, για να μπορούν ανεμπόδιστα να επιβουλεύονται το μέλλον μας.
Έτσι λοιπόν, εμείς δεν θα είμαστε αυτοί που θα σταθούνε πρόθυμα δίπλα σου για βοήθεια στις εγγραφές και για άλλες «διευκολύνσεις...»… μα είμαστε εκείνοι που θα παλέψουνε μαζί σου, για τους εντός και εκτός σχολής, καθημερινούς αγώνες. Που ορθώνοντας λόγο μάχιμο και συγκρουσιακό, θα παλέψουνε απαιτώντας (και ποτέ επαιτώντας) το μέλλον που μας ανήκει.

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ,

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΔΕ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ

ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ

ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα
Ε.Α.Α.Κ.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Καταγγελία ΕΑΑΚ για τους θρασύδειλους τραμπουκισμούς της ΚΝΕ στην Πάτρα

Το πρωί της Δευτέρας 18/5 στο Τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, χωρίς προσχήματα 80 και πλέον μέλη της ΚΝΕ από όλο το Πανεπιστήμιο της Πάτρας επιτέθηκαν με συμμορίτικο και τραμπούκικο τρόπο σε μέλη των σχημάτων της Ε.Α.Α.Κ., με αποτέλεσμα 3 φοιτητές μέλη της Ε.Α.Α.Κ. να βρεθούν στο νοσοκομείο, με τον ένα σε σοβαρό κίνδυνο. Τα χέρια που σηκώθηκαν το πρωί στους Ηλεκτρολόγους, οι κλωτσιές σε πεσμένα μέλη της Ε.Α.Α.Κ. είχαν σκοπό να στείλουν ανθρώπους στο νοσοκομείο. Χτυπώντας με τον πιο τραμπούκικο και πραγματικά δολοφονικό τρόπο, όποιον βρισκόταν μπροστά τους (έφτασαν στο σημείο να χτυπήσουν διερχόμενες φοιτήτριες και καθηγητή!), απαιτούσαν την απομάκρυνση οποιουδήποτε ΕΑΑΚίτη ή και φίλα προσκείμενου φοιτητή στην ΕΑΑΚ από το κτίριο των Ηλεκτρολόγων αντιλαμβανόμενοι με αυτόν τον τρόπο την πολιτική, οδηγώντας τελικά σε απαξίωση του ίδιου του συλλόγου και των διαδικασιών του.

Η πρακτική αυτή δεν ανήκει ούτε στην Χρυσή Αυγή, ούτε σε κάποια άλλη παρακρατική συμμορία παρ’ ότι μοιάζουν επικίνδυνα. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι συμμορίες στοχοποιούν περισσότερο από όλους αγωνιστές και σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. Η πρακτική αυτή ανήκει στην ΚΝΕ που αποδεικνύει με αυτή την πρακτική της πόσο σχέση έχει με το ήθος της αριστεράς και πόσο πολύ σχέση έχει με το οπαδιλίκι και τις πρακτικές των παλιών και νέων διωκτών του εργατικού και αριστερού κινήματος. Πρακτικές συμμορίας σαν και αυτή ρίχνουν νερό στο μύλο όσων δυσφημούν και αμαυρώνουν το άσυλο. Ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης και του ΠαΣοΚ γιατί αντί να βλέπουν τον εχθρό τους σε αυτούς, επιλέγουν να επιτίθενται σε αγωνιστές της ΕΑΑΚ και του φοιτητικού κινήματος.

Η κίνησή αυτή έχει γίνει ξανά: Έγινε στην τραμπούκικη επίθεση της ΚΝΕ στους φοιτητικούς συλλόγους στο Πολυτεχνείο του 2005. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η ΚΝΕ επιλέγει σήμερα να χτυπήσει τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ., που χρόνια τώρα βάζουν μια κινηματική και αγωνιστική κατεύθυνση στους φοιτητικούς συλλόγους, προωθώντας τις ανάγκες και τα συμφέροντα των φοιτητών. Είναι αυτή η χρεοκωπημένη αντίληψή για την αριστερά, μια αντίληψη στην οποία οι φοιτητές γύρισαν την πλάτη στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές με τον πιο καθαρό τρόπο σημειώνοντας πτώση πάνω από 1,5%. Όποιο κίνημα δεν μεταφέρεται αυτόματα και στην κάλπη σε -ψήφο στο ΚΚΕ- είναι και επικίνδυνο για τους ίδιους. Κατά τη γνώμη τους, μόνο η δική τους οργανωτική ανάπτυξη και εκλογική καταγραφή θα σημαίνει αναζωογόνηση για το κίνημα.

Η αλήθεια όμως είναι ότι οι συμμορίτικες πρακτικές δεν μετριάζουν καθόλου το γεγονός ότι η ΠΚΣ είναι ο μεγάλος χαμένος των φοιτητικών εκλογών.
Και αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι η γραμμή της ηττοπάθειας, της περιχαράκωσης και της καταγγελίας των αγώνων, που κορυφώθηκε τον Δεκέμβρη, δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματική και ριζοσπαστική διέξοδο για την νεολαία.

Η αριστερά που τα τελευταία χρόνια δέχεται συνεχώς συγχαρητήρια από την κυβέρνηση (τα ‘’μπράβο’’ του Στυλιανίδη μαζί με τα ‘’μπράβο’’ του Καραμανλή τον Δεκέμβρη και το κάλεσμα ακροδεξιών φυλλάδων για ‘’σώσει την νομιμότητα’’ το ΚΚΕ) είναι η ίδια με την αριστερά που πιστεύει ότι οι αγώνες δεν μπορούν να φέρουν νίκες, είναι η ίδια η αριστερά που αντί να στέκεται πλάι στους αγώνες του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας, προσπαθεί να τα εξαργυρώσει στην κάλπη και στην κομματική άνοδο.

Η μόνη διέξοδος για τους φοιτητικούς συλλόγους είναι
να γυρίσουν την πλάτη σε όσους κάνουν σήμερα πολιτική με όρους συμμορίας. Να γυρίσουν απαξιωτικά την πλάτη σε όσους αμαυρώνουν την ίδια την αριστερά με τη λογική και την πρακτική τους. Να παλέψουν μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, μέσα από την ισχυροποίηση των συλλογικών τους διαδικασιών για τις ανάγκες και τα συμφέροντά τους, να δώσουν την μάχη μέχρι την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης ΠαΣοΚ ΕΕ και των εκφραστών της σε εκπαίδευση και εργασία.

Η άλλη αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας,
η εποχή της οικονομικής κρίσης αλλά και των εκρηκτικών δυνατοτήτων που έδειξε ο Δεκέμβρης και τα κινήματα των τελευταίων χρόνων απέχει πολύ από τραμπούκικους ΨΕΥΤΟηγεμονισμούς, από συμμορίες και από μαφιόζικες επιθέσεις. Βρίσκεται και γεννιέται στους δρόμους, στους αγώνες, στις νίκες του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας.

ΕνιαίαΑνεξάρτητηΑριστερήΚίνηση ΑΕΙ-ΤΕΙ

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

2009 - αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών συλλόγου ηλεκτρολόγων και μηχανολόγων

Ψήφισαν 983 (1128)
Άκυρα 69 7% (67 5,9%)

Έγκυρα 914 100% (1061)
Λευκά 34 3,7% (22 2,1%)

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ 253 27,7% (275 25.9 %) -22 +1,8%
ΠΚΣ 238 26% (314 29.6 %) -76 -3,6%
ΠΑΣΠ 198 21,7% (229 21.6 %) -31 +0,1%
ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ 158 17,3% (153 14.4 %) +5 +2,9%
ΑΡΕΝ 22 2,4% (49 4.6 %) -27 -2,2%
ΣΣΠ 11 1,2% (11 1%) 0 +0,2

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Όσα δε φτάνει η Π.Κ.Σ. τα κάνει προβοκάτσια…

Εδώ και μισό χρόνο και ιδιαίτερα μετά τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη, το ΚΚΕ και οι δυνάμεις της ΚΝΕ, έχουν πραγματοποιήσει μια επικίνδυνη για το κίνημα στροφή. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια αρκούνταν σε μια ηττοπαθή λογική «αριστερόστροφης» διαμαρτυρίας και σε μια ιδιοκτησιακή λογική για το κίνημα, πλέον η πολιτική λογική τους, τους οδηγεί σε ανοιχτή καταγγελία και καταστολή των ριζοσπαστικών φωνών και πρακτικών εντός αυτού.
Η στάση τους το Δεκέμβρη κατέδειξε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την επικινδυνότητα των επιλογών τους. Αντί να δουν τους χιλιάδες νέους εργαζόμενους, φοιτητές, μαθητές, μετανάστες που πλημμύρισαν τους δρόμους της Ελλάδας, και εξέφρασαν (έστω με έναν αντιφατικό τρόπο) με ριζοσπαστικές πρακτικές την οργή τους ενάντια στο σύστημα, επέλεξαν να απαντήσουν στα ερωτήματα που έθεταν μικροαστικά στρώματα και η ακροδεξιά, για τάξη και ασφάλεια. Έδωσαν έτσι στην κυβέρνηση, μιλώντας για «ξένα κέντρα», «κουκουλοφόρους χούλιγκαν», «σωματέμπορους από το Αιγάλεω», χέρι βοήθειας ώστε να ανασυνταχθεί και να ανοίξει το δρόμο για την κατασταλτική της αντεπίθεση, την οποία βιώνουμε και σήμερα (εφαρμογή τρομονόμου μέχρι και σε ανήλικους, «κουκουλονόμος», επίθεση στο άσυλο).
Η προδοτική αυτή στάση της ΠΚΣ, δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το Δεκέμβρη, αλλά πρέπει να της αναγνωρίσουμε ότι με συνέπεια την υπερασπίζει όλη τη φετινή χρονιά. Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα:
• Στις φετινές εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (στην οποία παρεμπιπτόντως σπάσανε και πολλά τζάμια) αφού αρχικά πήραν την επιλογή να απαιτήσουν να έχει η ΚΝΕ το μεγαλύτερο χώρο παρέμβασης μη διστάζοντας να παίξουν και ξύλο με τους φοιτητικούς συλλόγους γι’ αυτό. Έπειτα τη στιγμή που κρανοφόροι τραμπούκοι ΔΑΠίτες-ΟΝΝΕΔίτες-Χρυσαυγίτες, προσπάθησαν να παρελάσουν στρατιωτικά και αμαυρώσουνε το χώρο με εμετικά φασιστικά συνθήματα («Εμείς σκοτώσαμε Λαμπράκη-Μπελογιάννη, αίμα για το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη»), επέλεξαν, αντί να συνδράμουν έμπρακτα στην προσπάθεια των φοιτητικών συλλόγων να υπερασπίσουν το χώρο, να φωνάζουν φαντεζί συνθήματα για το «Κόμμα» και να χτυπάνε παλαμάκια.
• Το Δεκέμβρη αρχικά, όπου μπορέσανε, κλείσανε σχολές επικαλούμενοι απόφαση του ΚΚΕ, απουσία οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας μαζικού φορέα. Συνέχισαν με ξεχωριστές πορείες μακριά από τις ζωντανές διαδικασίες της αγωνιζόμενης νεολαίας και τις συγκρουσιακές πρακτικές της. Τελικά περάσανε στην καταγγελία και την ανοιχτή αντιπαράθεση με το κίνημα, αποσπώντας τα συγχαρητήρια της ΕΛ.ΑΣ., του Καρατζαφέρη και της «Αυριανής».
• Μπορεί μια στις δυο λέξεις τους να είναι οι «εργαζόμενοι», αλλά στον αγώνα ενάντια στις εργολαβίες και υπέρ της μονιμοποίησης των εργαζομένων του ΑΠΘ που ξεκίνησε ο σύλλογος μας, επέλεξε να μείνει αμέτοχη. Χωρίς να μένει όμως εκεί, άνοιξε και πάλι μέτωπο με την Κατάληψη της Πρυτανείας, μέσα από τις σελίδες του Ριζοσπάστη και όχι μόνο, υιοθετώντας τις απόψεις του Πρύτανη για αγνώστους καταληψίες και για απουσία μαζικών φορέων. Το γεγονός ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι που συμμετείχαν στην κατάληψη αυξάνονταν και σωματεία με συνελεύσεις στήριζαν τον αγώνα (βλέπε απόφαση ΠΕΚΟΠ-σωματείο της Κωνσταντίνας Κούνεβα) δε φάνηκε να τους προβληματίζει, αποδεικνύοντας ότι όποιον αγώνα δεν ελέγχουν, τον πολεμούν.
Σε εκείνες μάλιστα τις τρεις εβδομάδες αυτού του αγώνα, η μόνη τους «πολιτική» πράξη ήταν η στοχευμένη επίθεση και ξυλοδαρμός μέλους σχήματος της ΕΑΑΚ στην Αρχιτεκτονική πριν από τη διενέργεια Γ.Σ του συλλόγου, τραμπούκικη επίθεση που προσιδιάζει σε ενέργειες φασιστικών και παρακρατικών μηχανισμών.

Το πρωί της Πέμπτης 7/5, μέλη της Πανσπουδαστικής επιτέθηκαν με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο στους χώρους του σχήματός μας στους Ηλεκτρολόγους, σκίζοντας όλες τις αφίσες και γράφοντας υβριστικά συνθήματα στους τοίχους. Ισχυρίζονταν μάλιστα, ότι η τραμπούκικη αυτή τους επίθεση ήταν απάντηση στον εμπρησμό των αφισών τους το προηγούμενο βράδυ, την ώρα που το σχήμα μας διοργάνωνε προβολή στην αίθουσα 5 παρουσία δεκάδων μελών του συλλόγου. Χωρίς να έχει καμία σημασία το γεγονός ότι εμείς μόλις αντιληφθήκαμε τη φωτιά διακόψαμε την προβολή για να τη σβήσουμε (φυσικά για να μην επεκταθεί η φωτιά και όχι επειδή μας έπιασε κανένας καημός για της αφίσες της ΠΚΣ), δε μας κάνει καμιά εντύπωση ότι θέλησαν να χρεώσουν σε εμάς τον εμπρησμό. Με την ίδια λογική και «συνέπεια» που λειτούργησε στις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν, η ΠΚΣ έψαξε και πάλι να βρει τον εχθρό στα αριστερά της (μη ξεχνάμε ότι έχουμε κι εκλογές) και όχι σε κάποιον από τους. ..ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ.. Απλά να αναφέρουμε ότι εκείνο το βράδυ πραγματοποιούνταν μαζικές αφισοκολλήσεις από ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σε όλο το πανεπιστήμιο, χωρίς να θέλουμε να πούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τους λόγους που και κάποιος μεμονωμένος φοιτητής θα έκανε μια ανάλογη ενέργεια.

Τέλος, ο ρόλος του ΚΝιτη-νταβατζή συνεχίζεται και στο καμαράκι του συλλόγου, όπου τα μέλη της ΠΚΣ τους τελευταίους μήνες, στη προσπάθεια να το μετατρέψουν σε στέκι τους, έχουν σκίσει όλες τις αποφάσεις-αφίσες του
συλλόγου μας. Τους πονάει τελικά που τα τελευταία 3 χρόνια, ο σύλλογος τους έχει απομονώσει μέσα από τις μαζικές του γενικές συνελεύσεις.

Λένε «ισχυρή Π.Κ.Σ.- ισχυροί σύλλογοι»…

Εννοούν ισχυρή Π.Κ.Σ.- σύλλογοι τσιφλίκια της Κ.Ν.Ε.

ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΞΕΒΡΑΣΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα



Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΘΕΑΤΕΣ…

Οι 3 μάγοι του φοιτητικού συνδικαλισμού (ΔΑΠΠΑΣΠΠΚΣ) έκαναν και πάλι το
θαύμα τους… Αυτή τη φορά από το καπέλο έβγαλαν καινούριο τρικ.
Εκλογο-απολογιστική συνέλευση το είπαν. Μόνο που αυτή τη φορά οι θεατές
απογοητεύτηκαν. Γιατί δεν είχαν τίποτα να περιμένουν από μια τέτοια
παράσταση.

Και πως θα ήταν δυνατό να περιμένουν βέβαια. Από τη στιγμή που οι
εκλογο-απολογιστικές συνελεύσεις, δεν είναι κάτι άλλο, παρά μια άχαρη
διαπαραταξιακή αρένα. Όπου το επίκεντρο της συζήτησης και το επίδικο της
διαδικασίας τους, δεν είναι το πώς ο σύλλογος θα χαράξει αυτοτελώς την
πολιτική του κατεύθυνση με γνώμονα τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας, αλλά
το πώς μέσα από μια πασαρέλα φοιτητικών παρατάξεων θα επικρατήσει η
ομορφότερη.

Ωστόσο, η πολιτική που θέλουμε να πρεσβεύσουμε σαν ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ, δεν έχει
καμία σχέση με τέτοιες πανηγυριώτικες φιέστες. Διότι καταρχάς δεν πιστεύουμε
ότι οι διακριτές πολιτικές αντιλήψεις που όντως υπάρχουν μέσα στο σύλλογο,
πρέπει να κοντράρονται με όρους debate. Για να είναι γόνιμη μια πολιτική
κουβέντα και όχι διάλογος κωφών, μόνος δρόμος είναι οι Μαζικές Γενικές
Συνελεύσεις όλων των φοιτητών του Συλλόγου. Συνελεύσεις που όχι μόνο θα
αποτιμούν, αλλά που θα αποφασίζουν κιόλας. Μονάχα έτσι διασφαλίζεται ότι οι
αποφάσεις του συλλόγου γίνονται κατανοητές σε όλα του τα μέλη, και όχι
εργαλεία για την οποιαδήποτε παραταξιακή χρήση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως στις ελάχιστες περιπτώσεις που έχουν
πραγματοποιηθεί κατά καιρούς Εκλογοαπολογιστικές Συνελεύσεις, αυτές
συνέβησαν σε συλλόγους κινηματικά ανενεργούς, όπου οι δυνάμεις του
δικομματισμού ΔΑΠ και ΠΑΣΠ κρατάνε εκεί τα ηνία (βλέπε ΠΑΜΑΚ). Αυτό το
γεγονός μαρτυρά από μόνο του, ότι κάτι βρωμάει γύρω από το παραμυθάκι των
εκλογοαπολογιστικών Συνελεύσεων. Διότι όταν σε σχολές σαν το ΠΑΜΑΚ, που
πρέπει να φτύσει κανείς αίμα για να κάνει Συνέλευση λόγω της αυτοδυναμίας, η
ίδια η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ καλεί σε εκλογοαπολογιστική, και μόνο του αυτό το γεγονός
είναι στοιχείο προβληματισμού για το αν ο σύλλογος μας θέλουμε να υιοθετήσει
τέτοια μονοπάτια. Κατά την άποψη μας ο σύλλογος δεν είναι εκείνο το
«βαρόμετρο» που θα σφυγμομετρήσει τα ποσοστά της κάθε παράταξης 6 ημέρες
πριν τις εκλογές (πόσο τυχαία η ημερομηνία που διάλεξαν!!). Ο φοιτητικός
Σύλλογος δεν είναι εργαλείο κανενός και δεν του αρμόζει παρά να συζητά και *να
αποφασίζει* ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι δε παρατάξεις ή τα σχήματα, ή ο
οποιοσδήποτε άλλος ανένταχτος, μπορούν να καταθέτουν βέβαια τα πλαίσια και
τις αντιλήψεις τους, μα δε μπορούν να υποκαταστήσουν τον όλο σύλλογο.

Για να γίνουν πιο προσιτά και αντιληπτά τα παραπάνω, ένα άλλο πράγμα που
έχει αξία να αναφερθεί, είναι το γιατί φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε περί
Εκλοαπολογιστικών Συνελεύσεων (λήμμα ευτυχώς άγνωστο στο μέχρι τώρα
«λεξικό» του Συλλόγου Φοιτητών Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων)…

*ΔΕΥΤΕΡΑ 27/4* και διεξάγεται ΔΣ του συλλόγου μας. Κάποια στιγμή και ενώ
τίθονταν ζήτημα για το πότε θα κάνει συνέλευση ο σύλλογος, η ΠΑΣΠ κατεβάζει
πρόταση για εκλογοαπολογιστική Συνέλευση την Τετάρτη 6/5. Αυτή η πρόταση δε
θα μπορούσε βέβαια να μείνει αναπάντητη… Έτσι η ΔΑΠ, μαζί με την ΠΚΣ
συμψηφίζουν την κατά τα άλλα «αντιπαραθετική» πρόταση για εκλογοαπολογιστική
Συνέλευση την Πέμπτη 7/5, η οποία και εγκρίνεται από την πλειοψηφία του ΔΣ.

Στο σημείο αυτό γεννάται εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα. Η ΔΑΠ με την ΠΑΣΠ,
είναι λογικό, ως παρατάξεις του δικομματισμού και της …πλουτοκρατίας, να
θέλουν να βάλουν ταφόπλακα στο σύλλογο και να προσπαθούν να στρέψουν την
κουβέντα του συλλόγου σε πολιτικά ακίνδυνα μονοπάτια. Είναι λογικό και το
έχουμε δει συχνά, να σαμποτάρουν οποιαδήποτε ζωντανή συζήτηση ακόμα και με
την πλήρη απουσία τους και να προάγουν τη λογική των πάρτυ και την πολιτική
των εκλογικών παραβάν (λες και σκεφτόμαστε μόνο μια φορά το χρόνο). Γιατί
όμως μια αριστερή λεγόμενη αντίληψη σαν αυτή της ΠΚΣ, να τσιμπάει σε
τέτοια δολώματα; Τύχη, ή μήπως η ίδια η συνολική αντίληψη και οπτική της
ΠΚΣ, είναι που έχει το πρόβλημα. Το σαμποτάρισμα Γενικών Συνελεύσεων κατά τη
διάρκεια της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη σε μια σειρά σχολών
πανελλαδικά, το αυτόκλητο (ως ΠΚΣ) κλείσιμο σχολών επίσης το Δεκέμβρη (βλ.
Φιλοσοφική σχολή ΑΠΘ, Πάντειο) ενώ υπήρχαν οι όροι για την τέλεση
Συνελεύσεων, οι επιτροπές αγώνα (η ΠΚΣ και οι φίλοι της δηλαδή) που έχει
στήσει και στη σχολή μας, έχουν ένα ξεκάθαρο νήμα που τα δένει μεταξύ τους:

  • καμιά εμπιστοσύνη στην κρίση των μελών του συλλόγου. Γι’αυτό και
καταδικάζει κάθε τι που δεν ελέγχει πλήρως (βλ. Δεκέμβρης, φοιτητικά
κινήματα 2006-2007, αγώνας ενάντια στις εργολαβίες),
  • διάχυση ηττοπάθειας. Τα κινήματα δεν νικάνε λόγω των αρνητικών
συσχετισμών, γι’αυτό οργανωθείτε σε εμάς για να ωριμάσουν οι συνθήκες.

Έτσι, καθόλου παράξενο δεν είναι κατά τη γνώμη μας που η ΠΚΣ πέφτει σε μια
ακόμη πολιτική λούμπα. Αυτή της εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης. Μιας
συνέλευσης gallop για τις φοιτητικές εκλογές. Τουλάχιστον αυτή τη φορά είναι
ειλικρινείς και οι ίδιοι: «Στις 13 του Μάη, ισχυρή ΠΚΣ σημαίνει ισχυροί
σύλλογοι». Ισχυροί Σύλλογοι όμως σημαίνει για εμάς Γενικές Συνελεύσεις,
αγωνιστικές και μαχητικές πολιτικές αποφάσεις, φοιτητικό κίνημα διαρκείας.

…ΑΣ ΚΛΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Συνεπώς, κλείνοντας το κείμενο αυτό με τη δικιά μας αντίληψη ως ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ,
καλούμε όλα τα μέλη του Συλλόγου φοιτητών Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων, την
Πέμπτη 7 Μαιου να στηρίξουν τη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ (και όχι μόνο σχημάτων ή παρατάξεων).



Να συζητήσουμε για το φλέγον ζήτημα των αλλαγών στις εξετάσεις του ΤΕΕ,
που θέλει να τοποθετήσει ένα ακόμη «φίλτρο» για την απομάκρυνσή μας από τη
λήψη επαγγελματικών δικαιωμάτων και να προετοιμάσουμε από τώρα την μαχητική
μας απάντηση. Να συζητήσουμε για την κατασταλτική θωράκιση του κράτους
(τρομονόμοι, νέος νόμος για την κουκουλοφορία και την περιύβριση κατά της
αρχής), να συζητήσουμε για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την ανεργία και
τη διά βίου λιτότητα που φέρνει η πολιτική της οικονομικής κρίσης. Αλλά και
να αποφασίσουμε για τις επόμενες αγωνιστικές κινήσεις του συλλόγου μας, για
το πώς θα σταθεί αλληλέγγυος στη δίκη του συμφοιτητή μας Παναγιώτη
Κετίκη(υπόθεση με τα
πράσινα σταράκια) που δικάζεται στις 19 Μάη στην Κατερίνη, πως θα
συμβάλλουμε στην απελευθέρωση των συλληφθέντων του Δεκέμβρη. Πως στην
τελική, με τον ίδιο μάχιμο και ριζοσπαστικό τρόπο που αποφασίζουμε και
δρούμε σε όλη την φετινή ορμητική χρονιά, θα συμβάλλουμε για να προξενήσουμε
εκείνους τους τριγμούς στην κυβέρνηση, ώστε να μην πέσει κάτω από την μπόχα
των σκανδάλων με μια απλή αντικατάσταση μόστρας από τον πολιτικό του δίδυμο
που λέγεται ΠΑΣΟΚ, αλλά για να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά, από
το ορμητικό ποτάμι που λέγεται φοιτητικό και εργατικό κίνημα, από τον
καταπιεσμένο κόσμο του μόχθου και της δουλειάς.



ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ Ηλεκτρολόγων - Μηχανολόγων

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 7 Μάη, 13:30


στην Αίθουσα 5 των ηλεκτρολόγων


ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΔΙΑΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΕΣ ΦΙΕΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΗ, ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΟ_ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ

ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

«Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ' αργασμένα μπράτσα και σκιάχτρα στέκουνται οι Θεοί κι αφέντη έχουνε φάτσα»

H EΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ δεν είναι ημέρα αργίας ή των λουλουδιών. Είναι ημέρα απεργίας, και απόδειξη της αναγκαιότητας για τη συνέχιση των αγώνων της εργατικής τάξης για μια άλλη κοινωνία πλήρους ελευθερίας, για ένα άλλο κοινωνικό σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αγώνες οι οποίοι γεννήθηκαν από την ίδια την πραγματικότητα της εποχής και από τη διεκδίκηση από την πλευρά των εργαζομένων αξιοπρεπών όρων εργασίας και διαβίωσης.

Ορόσημο των αγώνων αυτών ήταν οι πρωτοφανείς κινητοποιήσεις σε όλη την Αμερική και ιδιαίτερα των εργατών του Σικάγο. Το Μάη του 1886, εποχή που η εργάσιμη ημέρα δεν είχε τέλος, το ωράριο καθοριζόταν αυθαίρετα από τους εργοδότες (χαρακτηριστικό είναι ότι οι εργάτες δούλευαν ακόμα και 18 ώρες, η Κυριακή δεν ήταν κατοχυρωμένη ως μέρα αργίας) και η εργασία ανηλίκων αποτελούσε εκτεταμένο φαινόμενο, πραγματοποιήθηκαν μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις με κεντρικό αίτημα την καθιέρωση του οχταώρου και τη ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Η απάντηση του κεφαλαίου και του κράτους στα αιτήματα των εργαζομένων ήταν η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, με αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων και το τραυματισμό εκατοντάδων. Επίσης αποτρόπαιη ήταν και η αντιμετώπιση 8 συνδικαλιστών που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις, οι οποίοι δικάστηκαν με κατασκευασμένα κατηγορητήρια και εν τέλει οι 4 από αυτούς απαγχονίστηκαν, παρά τις διεθνείς αντιδράσεις και κινήσεις αλληλεγγύης που εκδηλώθηκαν ανά τον κόσμο.

Στην Ελλάδα, αντίστοιχου μεγέθους και έκτασης κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν το '36 με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη και τον αγώνα των καπνεργατών. Η παγκόσμια ιστορική εποχή και συγκυρία, στο φόντο της οποίας εκδηλώνεται η κοινωνική έκρηξη, είναι συγκυρία βαθιάς οικονομικής κρίσης (κρίση του '29) και αντιδραστικοποίησης του πολιτικού συστήματος (άνοδος του φασισμού). Στους πρώτους μήνες του '36, το απεργιακό κίνημα της εργατικής τάξης, αλλά και των καταπιεζόμενων στρωμάτων, σημείωσε πρωτοφανή άνοδο απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας. Μόνο στο τρίμηνο Γενάρη - Μάρτη απήργησαν πάνω από 200 χιλιάδες εργάτες, ενώ σε μια σειρά πόλεις (Δράμα, Καβάλα, Σέρρες, Ξάνθη κλπ.) πραγματοποιήθηκαν πετυχημένες απεργίες με τοπικού χαρακτήρα αιτήματα. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι αγρότες μιας σειράς επαρχιών (Ηρακλείου, Δωρίδας κλπ.) συγκροτούσαν συλλαλητήρια, ενώ οι επαγγελματίες των πόλεων κατέβαιναν σε απεργίες. Σ' αυτές τις πανκοινωνικές κινητοποιήσεις το «παρόν» έδωσε και η σπουδάζουσα νεολαία. Ολόκληρο το πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη, οι φοιτητές των πανεπιστημίων και όλων των άλλων σχολών βρίσκονταν σε απεργία, απαιτώντας πανεπιστημιακές και γενικότερα δημοκρατικές ελευθερίες. Κορύφωση των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων αποτέλεσε αυτή των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων, με αίτημα σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς και τήρηση της τότε συλλογικής σύμβασης από τη πλευρά των εργοδοτών. Η δολοφονία ενός εκ των απεργών από μέλη φασιστικής οργάνωσης είναι η αφορμή για να ξεκινήσουν μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Το αστικό κράτος, με απόφαση του Ι. Μεταξά, τότε πρωθυπουργού της χώρας, δε διστάζει να κινητοποιήσει μέχρι και το στρατό και το ναυτικό εναντίον των διαδηλωτών με αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων και το τραυματισμό πολλαπλάσιων.

Σήμερα το κεφάλαιο στο πλαίσιο της προσπάθειας ενσωμάτωσης των αγώνων της εργατικής τάξης, μέσω του κράτους και των Μ.Μ.Ε. επιχειρεί να παραχαράξει την ιστορία και να αλλοιώσει το χαρακτήρα της εργατικής πρωτομαγιάς, αποσυνδέοντας τα ιστορικά γεγονότα από το ταξικό φορτίο το οποίο φέρουν και μετατρέποντας τη, στη καλύτερη περίπτωση σε μία εθιμοτυπικού χαρακτήρα αργία και στη χειρότερη σε «γιορτή των λουλουδιών».

Για μας, κάθε άλλο παρά γιορτή μπορεί να αποτελεί, ιδιαίτερα σήμερα, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, με τους χιλιάδες των απολυμένων, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας να τείνουν να γίνουν καθεστώς, την ακρίβεια και τη λιτότητα, την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία. Η επίθεση που εξαπολύει σήμερα το κεφάλαιο αμφισβητεί ιστορικά κεκτημένα του εργατικού κινήματος, ενώ ήδη για τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης, όπως π.χ. οι μετανάστες και οι συμβασιούχοι αυτά αποτελούν αναγκαία διεκδίκηση κι όχι κατοχυρωμένο δικαίωμα. Το παραπάνω στοιχείο είναι απλά ενδεικτικό της έκτασης και του βάθους της αναδιάρθρωσης στην εργασία, η οποία ωστόσο συνδέεται άμεσα και με τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Χαρακτηριστική είναι αυτή την περίοδο η προσπάθεια σκλήρυνσης των εξετάσεων του Τ.Ε.Ε. για την απονομή άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Κίνηση η οποία οδηγεί στην αποστοίχιση των πτυχίων από τα επαγγελματικά δικαιώματα, στην υποβάθμισή τους και προετοιμάζει το έδαφος για τη νομιμοποίηση των Κ.Ε.Σ.

Είναι λοιπόν αναγκαία για την προάσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η συγκρότηση ενός μαχητικού εργατικού κινήματος, το οποίο να είναι σε θέση να αγωνίζεται με τρόπο νικηφόρο. Έτσι όπως αγωνίστηκε το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και κατάφερε να συνάψει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που κατοχυρώνει σε όλα τα μέλη του, αξιοπρεπείς, μισθούς και εργασιακά δικαιώματα. Έτσι όπως αγωνίστηκε το σωματείο της Κ. Κούνεβα,, και τα 90 πρωτοβάθμια σωματεία που συντόνισαν τη δράση τους με αυτή, για την υπεράσπιση των εργαζόμενων στις εργολαβίες στον Η.Σ.Α.Π. και τελικά κατάφερε να αναγκάσει το κράτος να υπογράψει τη μονιμοποίηση τους. Είναι λοιπόν αναγκαία, για την αναχαίτιση της επίθεσης του κεφαλαίου και για να μην εκτονωθεί η κρίση στις πλάτες των εργαζομένων, η συγκρότηση ενός μετώπου παιδείας, εργασίας και δημοκρατικών ελευθεριών που θα επιφέρει νίκες στο σήμερα και θα δίνει προοπτικές για το αύριο. Ένα τέτοιο μέτωπο, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν και η συμπόρευση φοιτητών και εργαζομένων στο Α.Π.Θ. όλο το προηγούμενο διάστημα για το ζήτημα των εργολαβιών. Σε αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να κινηθούμε στη φετινή απεργία της εργατικής πρωτομαγιάς. Στη κατεύθυνση των ανυποχώρητων νικηφόρων αγώνων διαρκείας που θα δώσουν μια νέα ώθηση στις εργατικές διεκδικήσεις. Για να μην είναι η 1η του Μάη μνημόσυνο των αγώνων της εργατικής τάξης, όπου κομματικά στελέχη και γραφεία θα αποτείνουν φόρο τιμής, αλλά να είναι πραγματική απεργιακή κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας, που θα κινηθεί ενιαία για την προάσπιση των συμφερόντων του.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ
ΠΕΜΠΤΗ 30/4, 13.30 στην αιθ. 5, πτέρυγα Ηλεκτρολόγων

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η δολοφονική επίθεση που δέχτηκε η συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα ανέδειξε με τον πιο δραματικό τρόπο το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα (ελαστικές σχέσεις εργασίας, μισθοί πείνας κλπ.) και την τρομοκράτηση που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι. Αυτό το καθεστώς του σύγχρονου δουλεμπορίου, που γιγαντώνεται κάτω από τη βαριά σκιά της οικονομικής κρίσης, αποτυπώνεται εντός του ΑΠΘ με τον πιο έντονο τρόπο στο καθεστώς των εργολαβιών στο οποίο δουλεύει το εργατοϋπαλληλικό προσωπικό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε η κατάληψη στην πρυτανεία του ΑΠΘ από 16/3 καθώς και άλλες κινητοποιήσεις όπως η πορεία στις 19/3, με κεντρικό αίτημα την κατάργηση αυτού του εργασιακού καθεστώτος και τη μονιμοποίηση όλων των υπαλλήλων, στις οποίες συμμετείχαν τόσο το σωματείο εργαζομένων του Α.Π.Θ. όσο και άλλα σωματεία σε Θεσσαλονίκη και πανελλαδικά.
Όλο αυτό το διάστημα η διοίκηση του ΑΠΘ, επέλεξε συστηματικά να αποσιωπήσει τις κινητοποιήσεις και μεθοδευμένα να αποφεύγει την οποιαδήποτε τοποθέτηση γύρω από τα αιτήματα αυτών. Αποκορύφωμα αυτής της στάσης ήταν και η συνεδρίαση της συγκλήτου την Παρασκευή 27/3, κατά την οποία φάνηκε ξεκάθαρα η άρνηση οποιασδήποτε συζήτησης γύρω από την δικαίωση των αιτημάτων, αλλά πολύ περισσότερο η απαξίωση και ποινικοποίηση των συλλογικών οργάνων, των αποφάσεων και των πρακτικών τους. Πρακτικών όπως είναι η κατάληψη και η απεργία, που το φοιτητικό και εργατικό κίνημα ακολουθούν τα τελευταία χρόνια, και που αποτελεί το βασικό στόχο αυτής της επίθεσης. Η πρυτανεία σε αυτή τη συγκυρία, ιδιαίτερα μετά την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη, συντάσσεται πρώτη στο πλευρό της κυβέρνησης και της πολιτικής της που στόχο έχει το άσυλο και τους συλλογικούς αγώνες και που μεθοδευμένα προωθεί περαιτέρω μέτρα περιστολής και καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (περιύβριση αρχής, νόμος για την κουκούλα, νέα σώματα ασφαλείας).
Πιο συγκεκριμένα, η συνεδρίαση στις 27/3, η οποία έγινε με άκρα μυστικότητα εντός του πανεπιστημιακού νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ χωρίς καμια ειδοποίηση φοιτητικών συλλόγων και με παρουσία μπράβων, χαρακτηρίστηκε από το προαποφασισμένο της διαδικασίας όπου δεν τέθηκε καθόλου το ουσιώδες ζήτημα του καθεστώτος των εργολαβιών με την πρόφαση της αναρμοδιότητας. Επιπλέον προωθήθηκε η στοχοποίηση και καταστολή των κινητοποιήσεών μας όπως αυτή αποτυπώθηκε στο κατάπτυστο ψήφισμα – απόφαση με το οποίο αποφασίζονται τα εξής: η ρεβανσιστική και αδικαιολόγητη διακοπή της λειτουργίας όλων των γραμματειών σε όλα τα τμήματα του ΑΠΘ, που ως κίνηση αποσκοπεί στο να στρέψει το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας ενάντια στον αγώνα μας, το κάλεσμα σε κίνηση ανακατάληψης της πρυτανείας από την πανεπιστημιακή «κοινότητα» καθώς και η πρωτοφανώς προκλητική απειλή επέμβασης της αστυνομίας μέσα στο χώρο του ασύλου έτσι ώστε να «σπάσει» η κατάληψη.
Τέτοιες μεθοδεύσεις και κινήσεις δε μας φοβίζουν και δεν πρόκειται να μας σταματήσουν. Βαδίζουμε σε κατεύθυνση κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων τόσο όσον αφορά το ζήτημα των εργολαβιών, όσο και ευρύτερα της αντεργατικής- αντιλαϊκής κι αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Απαιτούμε από την πρυτανεία να πάρει άμεσα θέση υπέρ της κατάργησης του καθεστώτος των εργολαβιών στο ΑΠΘ και της μονιμοποίησης όλων των εργαζομένων. Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αποτελεί άσυλο για τις εργολαβίες και τις επιχειρήσεις, αλλά πραγματικό άσυλο των ριζοσπαστικών διεκδικήσεων και των κοινωνικών αγώνων. Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί λαϊκή κατάκτηση που δεν τη διαπραγματευόμαστε με κανένα πρύτανη και καμιά κυβέρνηση, αλλά που αντίθετα θα την υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο και μέσο απέναντι στην προσπάθεια καταστρατήγησής του.
Καλούμε όλους τους συλλογικούς φορείς που δρούν στο χώρο του πανεπιστημίου, τους συλλόγους φοιτητών, το σωματείο των εργαζομένων και το σύλλογο διδασκόντων αλλά και ευρύτερα σωματεία και συνδικάτα εργαζομένων, να πάρουν θέση υπερ του δίκαιου αγώνα για κατάργηση των εργολαβιών στο Α.Π.Θ. και παντού και για μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά. Να βρίσκονται σε εγρήγορση έτσι ώστε να απομονωθούν οποιεσδήποτε προσπάθειες σπίλωσης και περιστολής του ασύλου. Άλλωστε, αυτοί που στο παρελθόν διασφάλισαν το άσυλο ενάντια στις δυνάμεις καταστολής και το οργανωμένο παρακράτος δεν ήταν κανένας πρύτανης, αλλά το ίδιο φοιτητικό και εργατικό κίνημα είναι εκείνο που προασπίζει τις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα.

  • ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ
  • ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΑΠΘ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΤΩΝ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΩΝ
  • ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ, ΓΕΩΛΟΓΙΚΟΥ, ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ & ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

ΗΤΑΝ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ 13...

Μία βδομάδα σχεδόν έχει περάσει από την τελευταία Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας, σε μια ομολογουμένως πολύ σημαντική συγκυρία. Δεν ήταν μόνο η πνοή της νεολαιίστικης εξέγερσης του Δεκέμβρη και η συνεχιζόμενη οργή και αγανάκτηση της νεολαίας, αλλά και οι ναζιστικού τύπου επιχειρήσεις στην Παλαιστίνη του Ισραήλ που οδήγησαν σε έναν γύρο μαζικών Γενικών Συνελεύσεων σε όλες τις σχολές της χώρας. Στο φόντο αυτό ακριβώς, διεξήχθη και η δικιά μας, μια πολύ μαζική διαδικασία, με έντονη και πολύωρη αντιπαράθεση αντιλήψεων από τις οποίες πρέπει να εξαχθούν μάχιμα πολιτικά συμπεράσματα. Συμπεράσματα τα οποία είναι αναγκαία καθώς, είτε αφορούν την ανάλυση των αντιλήψεων εντός της συνέλευσης, είτε αποτιμούν τη δράση του συλλόγου την τελευταία βδομάδα, θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για τις μελλοντικές επιλογές και δράσεις μας.
Καλώς ή κακώς, η συγκεκριμένη διαδικασία αναλώθηκε στην αντιπαράθεση λογικών οι οποίες περιφέρονταν γύρω από το δίπολο: κατάληψη – μη κατάληψη. Αν και αυτό το δίπολο εμπερικλείει υπαρκτές ανησυχίες του κάθε φοιτητή, στην πραγματικότητα, λειτουργεί ως αποπροσανατολιστικό τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεται ως απόρροια ενός ευρύτερου πολιτικού σκεπτικού, ενός σχεδίου οξυμμένης αντιπαράθεσης με το κυβερνητικό κέντρο.
Ας ψηλαφίσουμε όμως τις αντιλήψεις που αντιπαρατέθηκαν στη συνέλευση, για να δούμε κιόλας τις επιδιώξεις και τα αποτελέσματα που επέφεραν.
  • Η ΔΑΠ, το φερέφωνο της κυβερνητικής πολιτικής, προσπάθησε ακόμα και πριν από τη συνέλευση να αναπαράγει τις απειλές που εξαπολύονταν από καθηγητικές φωνές, οι οποίες μιλούσαν για εφαρμογή του νέου Νόμου-πλαίσιο και για απώλεια του εξαμήνου πριν από τις διακοπές. Επαναλαμβάνοντας με ένα εμμονικό τρόπο ότι ο νόμος-πλαίσιο αποτελεί νόμο του κράτους, προσπάθησε να αποτρέψει την αμφισβήτηση τόσο του νόμου όσο και των κυβερνητικών επιλογών. Άλλωστε δεν είχαμε και καμία αυταπάτη για το ρόλο που επιτελεί εδώ και τόσα χρόνια η κυβερνητική παράταξη, η οποία δρα ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών και απομονώνεται ορθώς από αυτούς.
  • Η ΠΑΣΠ εξίσου αποτυχημένα προσπάθησε να πείσει ότι όχι μόνο δεν είναι με τις καταλήψεις άλλα πως αρκεί να υιοθετήσουμε το πολιτικό πλαίσιο - πρόταση για την παιδεία του Giorgakis. Μη ξεχάσουμε να σας ψηφίσουμε παιδιά! Για να καλύψει από την άλλη την πολιτική της ανυπαρξία, αποπειράθηκε ευκαιριακά να κλέψει τις εντυπώσεις και να γίνει πρόσκαιρα αρεστή, κατεβάζοντας ένα ψήφισμα επί της διαδικασίας της συνέλευσης. Το ψήφισμα αυτό, που τελικά καταψηφίστηκε από το σώμα της συνέλευσης (και δίχασε και την ίδια την ΠΑΣΠ), διάβαζε επιλεκτικά και κατά το δοκούν το καταστατικό του συλλόγου αποκρύπτοντας ότι εντός αυτού υπάρχουν άλλες διατάξεις που ενεργοποιούμενες θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα την πρόταση της ΠΑΣΠ στο Δ.Σ. προ διετίας για σπάσιμο του συλλόγου κι ας δούμε τι κυρώσεις προβλέπει το καταστατικό για αυτή την περίπτωση.
  • Η ΠΚΣ συνεχίζοντας το κατασταλτικό για το κίνημα τροπάρι του Δεκέμβρη (κεντρική γραμμή του Κόμματος άλλωστε), επέλεξε για μία ακόμη φορά να επιτεθεί στην εξέγερση της νεολαίας καταθέτοντας ένα κατάπτυστο ψήφισμα, αποδεικνύοντας ότι οτιδήποτε δε μπορεί να διαχειριστεί και να ενσωματώσει, το καταγγέλλει ως προβοκατόρικο. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο κινήθηκε και η επιλογή της να καταστήσει μονοθεματική τη γενική συνέλευση γύρω από το Παλαιστινιακό, καλώντας μας γενικά να ξεσηκωθούμε με ένα αόριστο τρόπο. Παραγνωρίζει ή αποκρύπτει όμως ότι η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και σε κάθε δοκιμαζόμενο λαό δεν πραγματώνεται μόνο με αντιπολεμικό αγώνα (και μάλιστα ανθρωπιστικού χαρακτήρα) αλλά και με τους δικούς μας αγώνες και διεκδικήσεις. Η απομόνωση της λογικής τους με ένα πολύ συστηματικό τρόπο από το σύλλογο φοιτητών τους οδηγεί σε κινήσεις πανικού, όπως η δημιουργία μόνιμης επιτροπής αγώνα… που θα συνταράξει. Άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Επειδή δηλαδή η ΠΚΣ δεν καταφέρνει να πείσει το σύλλογο για το πολιτικό της σχέδιο δημιουργεί ένα μόρφωμα που θα λέει τα ίδια με αυτήν και θα δρα στο όνομα του συλλόγου έξω από τη συνέλευση. Ευχαριστούμε δε θα πάρουμε!
  • Εκτός όμως από τις παραπάνω αντιλήψεις, οι οποίες και μειοψήφησαν, στην αντιπαράθεση ενεπλάκη και μια φωνή-πρόταση που εκφράστηκε από το πολιτικό σκεπτικό και σχεδιασμό του πλαισίου «Παρδαλές Καμήλες». Η λογική του πλαισίου αυτού (το οποίο μάλιστα υπερψηφίστηκε από το σώμα της γενικής συνέλευσης) αναφερόταν στην πολιτικοποίηση και συνειδητοποίηση του συνόλου των μελών του συλλόγου ως προϋπόθεση για την όξυνση του αγώνα, κρίνοντας ως αναποτελεσματική την κατάληψη σε αυτή τη συγκυρία. Εμείς αντιθέτως δεν θεωρούμε τη συνειδητοποίηση και τον αγώνα ως δυο αποκομμένα πράγματα. Είναι διαλεκτικά συνδεδεμένα μεταξύ τους καθώς η συνειδητοποίηση του κόσμου γεννά αγώνες, αλλά και οι ίδιοι οι αγώνες –ιδιαίτερα στις πιο οξυμένες τους μορφές (βλ Κατάληψη)- δρουν ως καταλύτης για την εμβάθυνση της συνειδητοποίησης ακόμη μεγαλύτερης μερίδας κόσμου. Επίσης το πλαίσιο αυτό, καθώς και οι τοποθετήσεις που το υποστήριξαν, αναλώθηκε στην κριτική απέναντι σε μια μορφή πάλης παρασύροντας τη συζήτηση μακριά από τα ίδια τα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας στα οποία απλά αναφερόταν επιγραμματικά ή και καθόλου. Επειδή όμως οι μορφές πάλης απορρέουν από το πολιτικό περιεχόμενο, θεωρούμε προβληματική την ασάφεια του πλαισίου αυτού. Αυτή ήταν και η αιτία που υιοθετήθηκε από μερίδες κόσμου που κάθε άλλο παρά τον αγώνα είχαν στο μυαλό τους. Καθένας ερμήνευε το περιεχόμενο του πλαισίου εντελώς διαφορετικά, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και οι «χλιαρές» μορφές πάλης-δράσεις που πρότεινε δεν αγκαλιάστηκαν απ’ τον κόσμο της σχολής που το στήριξε. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι πιο αντιδραστικές αντιλήψεις, όπως αυτή της ΔΑΠ-μηχανολόγων, ερμηνεύοντας τη λογική αυτή ως κίνηση ενάντια στην κατάληψη, έσπευσε να την επικροτήσει (βλ. Forum μηχανολόγων).

Ε ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ…

Τίποτα από όλα αυτά που άναψαν τη φωτιά του Δεκέμβρη δεν έχει τελειώσει, ώστε να σταματήσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα. Ο αγώνας μας όμως, προκειμένου να είναι «ανεξάρτητος» και «ακηδεμόνευτος» (και όχι άχρωμος-άοσμος), πρέπει να είναι πολιτικά επικίνδυνος για το σύστημα. Μόνο έτσι δε θα ενσωματώνεται από το αντίπαλο στρατόπεδο, μόνο όταν συνδυάζει μάχιμο περιεχόμενο με τις κατάλληλες δράσεις. Σε μια συγκυρία όπου η λάμψη της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη παραμένει ζωντανή, μια συγκυρία που συσκοτίζεται όμως και από τη βαριά σκιά της οικονομικής κρίσης που θα στείλει στον Καιάδα της ανεργίας στρατιές κόσμου, πρέπει να ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας. Δεν είναι ανάλογη των περιστάσεων λοιπόν ούτε η εκδήλωση με τους καθηγητές και η στροφή στα συντεχνιακά μονοπάτια που αυτή εισάγει, ούτε το χαμήλωμα του κινηματικού πήχη όταν το κοινωνικό καζάνι ακόμη βράζει. Και αυτό ακριβώς φιλοδοξούσε να αποτυπώσει το πλαίσιο της Συντονιστικής Επιτροπής, το οποίο και στηρίξαμε ως ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ. Σε μια εποχή που το βίαιο λαϊκό ξέσπασμα έχει αναδείξει όλη τη σαπίλα που κρύβονταν κάτω από το κοινωνικό χαλάκι, το πλαίσιο της συντονιστικής επιτροπής επέλεξε να «επενδύσει» στη συνέχιση του οξυμένου αγώνα. Ενός αγώνα που όταν η κυβέρνηση θα κάνει αναδίπλωση, δε θα περιμένει τον κάθε λογής ανασχηματισμό και το ξαναμοίρασμα μιας τράπουλας χρόνια σημαδεμένης. Αλλά που αντίθετα θα βγαίνει στην επίθεση. Επίθεση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Ο αγώνας μας λοιπόν για να είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος, δε μπορεί να μένει «αόριστος», μα πρέπει να είναι σαφώς «ορισμένος». Ορισμένος από τη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε, αλλά και ορισμένος από το που στοχεύουμε εμείς να «πάει το πράγμα». Κατά την άποψή μας και η συγκυρία είναι εξαιρετικά πυκνή, και ο δικός μας ο στόχος είναι επιτακτικός. Το άμεσο επόμενο διάστημα λοιπόν, οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανή την κινηματική φλόγα με πορείες και συνελεύσεις, ώστε στο κοντινό μέλλον να μπορούμε να ξαναμιλάμε για την εκ νέου κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε μέχρι την τελική νίκη…

ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα



Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

Αποτελέσματα ψηφοφορίας πλαισίων της ΓΣ στις 21/1/2009



Κοινό Πλαίσιο 69 (ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ, ΣΣΠ, Ανένταχτοι Αγωνιστές)

ΠΚΣ 51
Αναρχικό πλαίσιο 17 (μόνιμη κατάληψη, συνέλευση κάθε μέρα)
Λευκά 8

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…


Παρά τις πρωτοχρονιάτικες τυμπανοκρουσίες για την έλευση ενός "ελπιδοφόρου" 2009 και τα συνεχή ρεπορτάζ για την κίνηση της αγοράς από υποτιθέμενους καταναλωτές, η λάμψη της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απο αστυνομικό, φωτίζει τις πραγματικές αιτίες που οδηγούν τους δεινοπαθούντες λαούς να αντιστέκονται. Ο ηρωικός αγώνας του πολυδοκιμασμένου παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία απέναντι στις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις του πάνοπλου Ισραήλ, η τραμπούκικη επίθεση με βιτριόλι στην καθαρίστρια και συνδικαλίστρια Κωσταντίνα Κούνεβα από την εργοδοσία, οι εκατοντάδες συλληφθέντες και προφυλακισμένοι (ακόμα και με τον τρομονόμο) αγωνιστές του Δεκέμβρη, όλοι αυτοί που εναντιώθηκαν σε ένα σάπιο σύστημα που αυθαιρετεί εις βάρος μας, εκβιάζοντας μας, ξεπουλώντας μας, χτυπώντας μας, σκοτώνοντας μας, υπονομεύοντας το μέλλον της γενιάς μας, σε καλούν να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις.

ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ιμπεριαλιστική-πολεμική επέμβαση της αστικής τάξης του Ισραήλ. Μόνο που ο θάνατος αυτός δεν είναι ούτε μεμονωμένος, ούτε τυχαίος, είναι χρόνιος και πολύ καλά προμελετημένος.
Έχει αρχίσει απ' τα μέσα τουλάχιστον του 20ού αιώνα με την συντεταγμένη προσπάθεια εξοστρακισμού του παλαιστινιακού
λαού από τα ίδια του τα εδάφη. Ενός λαού κυνηγημένου που είναι πρόσφυγας στην ίδια του τη χώρα. Ενός λαού του οποίου το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση έχει επανειλημμένως καταπατηθεί όχι μόνο από συμφωνίες που χυδαία αθετήθηκαν (βλ. συμφωνία Όσλο για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους), όχι μόνο από τον οικονομικό αποκλεισμό και το εμπάργκο που έχουν οδηγήσει στην πείνα και την εξαθλίωση, όχι μόνο από την φασιστικής έμπνευσης ανέγερση του τεράστιου τείχους που έχει μετατρέψει την λωρίδα της γάζας σε ένα διευρυμένο κολαστήριο τύπου Γκουαντάναμο. Αλλά και από την καταπάτηση με τον πιο βάναυσο τρόπο από τις ίδιες τις ερπύστριες που έχουν καταπνίξει στο αίμα την μαρτυρική γωνιά του πλανήτη που λέγεται Παλαιστίνη. Μια γωνιά που επειδή είχε την τύχη ή μάλλον την ατυχία να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας περιοχής με τεράστια γεωπολιτική στρατηγική σημασία και βρίσκεται χρόνια τώρα στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που θέλουν έχοντας ως ορμητήριο το ισραηλινό κράτος να ελέγξουν τους δρόμους του πετρελαίου και να πάρουν στα χέρια τους τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ευρύτερης νευραλγικής περιοχής της Μέσης Ανατολής.

Απέναντι σε τούτη την κατάσταση υπάρχουν δύο λογικές:
Η μία που ακούγεται από τις κυβερνήσεις των αστικών κρατών της Δύσης και από τους οργανισμούς τους, τις ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις (ΝΑΤΟ,ΕΕ,ΟΗΕ). Μια λογική που στην πιο ξεκάθαρη εκδοχή της μιλάει για το (άκουσον-άκουσον) δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ απέναντι στους "τραμπούκους" της ΧΑΜΑΣ και που στην πιο μεταμφιεσμένη εκδοχή της ντύνεται τη λογική των ίσων αποστάσεων που καταδικάζουν γενικόλογα τη βία και τις ακρότητες από όλες τις πλευρές.

Η λογική αυτή αντιστρέφει ή αποκρύπτει πλήρως το ποιός είναι ο θύτης και ποιός το θύμα και συνεπώς δίνει το πράσινο φως στο Ισραήλ να επιτίθεται. Και σαν να μην έφτανε αυτό ακόμα και η ελληνική κυβέρνηση καλεί τους λαούς στην πιο φθηνή και αναποτελεσματική φιλανθρωπία ώστε να... καταπολεμηθεί ο πόλεμος με εράνους και οι αντιδράσεις των λαών να είναι ελεγχόμενες. Ταυτόχρονα βέβαια στέλνουν στρατιωτικές αποστολές, στρατιωτικό και πολεμικό εξοπλισμό στηρίζοντας στην πράξη τον πόλεμο.

Η 2η λογική είναι κατά τη γνώμη μας και η μόνη υπαρκτή και νικηφόρα διέξοδος όπου συμπυκνώνεται στο σύνθημα: "Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ"

Με αυτό το πρόταγμα πρέπει όλοι οι λαοί να βγούμε στους δρόμους, εκφράζοντας την έμπρακτη στήριξη και αλληλεγγύη μας στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό, δίνοντας μια ηχηρή απάντηση που θα σταματήσει αυτόν τον πόλεμο και θα βάλει στο στόχαστρο την πολιτική των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων και το ίδιο το
καπιταλιστικό σύστημα που γεννά πολέμους-φτώχεια-εκμετάλλευση
-ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ
-ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Στις 22 Δεκέμβρη η Κωσταντίνα Κούνεβα εργαζόμενη στον ΗΣΑΠ-ΟΙΚΟΜΕΤ, γραμματέας του παναττικού σωματείου καθαριστριών γνωστή για την συνδικαλιστική της δράση και η οποία είχε υπερασπιστεί επαναλληνημένα τα δικαιώματα της και των συναδέλφων της, δέχτηκε μαφιόζικη επίθεση με βιτριόλι έξω από το σπίτι της από τραμπούκους που εκτελούσαν εντολές της εργοδοσίας. Η κατάσταση της παραμένει κρίσιμη και καθόλου σταθερή κινδυνεύοντας να χάσει ακόμα και τη ζωή της ή να μείνει με μόνιμη αναπηρία(απώλεια όρασης). Η επίθεση αυτή δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά εντάσσεται στα πλαίσια της διαρκούς προσπάθειας της τρομοκράτησης των εργαζομένων στον χώρο αυτό, οι οποίοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες υπό καθεστώς πλήρους εκμετάλλευσης. Πιο συγκεκριμένα η εταιρία αυτή επιλέγει αποκλειστικά μετανάστες με πράσινη κάρτα όπως είναι και η Κωνσταντίνα Κούνεβα ώστε να βρίσκονται υπό καθεστώς ομηρίας, αρνείται την ένταξη τους στα βαρέα και ανθυγιεινά και τους απειλεί με δυσμενείς μεταθέσεις και απολύσεις. Η ευθύνη για την κατάσταση αυτή δεν βαρύνει μόνο τα καθάρματα της ΟΙΚΟΜΕΤ αλλά βαρύνει εξίσου τον ΗΣΑΠ που προσέλαβε την συγκεκριμένη εταιρία αλλά και το υπουργείο εργασίας και την ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ που παρά τις συνεχείς καταγγελίες του σωματείου εργαζομένων αδιαφόρησαν προκλητικά αφήνοντας ανενόχλητο τον εργολάβο Οικονομάκη να αντιμετωπίζει τις εργαζόμενες σαν σκλάβες.

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΠΑΛΗ ΘΑ ΤΗΝ ΣΠΑΣΕΙ

Το πογκρόμ της αστυνομίας σε σπίτια κατοίκων των εξαρχείων τις τελευταίες ημέρες έρχεται να προστεθεί στις 246 συλλήψεις και 67 προφυλακίσεις του Δεκέμβρη, συνθέτοντας ένα σκηνικό όπου κάθε πολίτης αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει τρομοκράτης. Μάλιστα, η δίωξη 21 διαδηλωτών (εκ των οποίων οι 17 ανήλικοι) στη Λάρισα και 3 στην Κοζάνη με τον τρομονόμο (ουσιαστικά δηλαδή θεωρούνται μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και δικάζονται σε κλειστές χωρίς ενόρκους δίκες και με σκληρότερες, μη εφέσιμες, ποινές)δείχνει την περαιτέρω κατασταλτική θωράκιση του κράτους απέναντι σε όσους αντιστέκονται.

  • ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
  • ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ

ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα



Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση