Υλικό εν όψει των φοιτητικών εκλογών της Τετάρτης 16 Μάη

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ – ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Καταγγέλλουμε την πυραυλική επίθεση που εξαπέλυσαν από κοινού ΗΠΑ-Γαλλία και Βρετανία και τις πολεμικές απειλές για νέες επιθέσεις. Η νέα βρώμικη ιμπεριαλιστική επέμβαση φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο στην γειτονιά μας και δημιουργεί κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη. Καταγγέλλουμε την πολιτική της αστικής τάξης και κυβέρνησης της ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που διευρύνει και διαθέτει τις αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα, και πρώτα απ’ όλα της Σούδας, για να παρέχει διευκολύνσεις και υποστήριξη στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία βαθαίνει την ελληνική συμμετοχή στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ και προβάλλει το ρόλο του τοποτηρητή του ΝΑΤΟ στην περιοχή, είναι τυχοδιωκτική και επικίνδυνη και εμπλέκει το λαό μας σε αιματοχυσία.

Σε περίπτωση νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Συρία, αυτός θα αποτελειώσει την ήδη κατεστραμμένη Συρία, θα προξενήσει νέα καραβάνια απελπισμένων προσφύγων, και υπάρχει κίνδυνος να επεκταθεί στην Ανατολική Μεσόγειο μέσα από την συρροή πολεμικών αρμάδων και τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων.

Απαιτούμε να σταματήσει κάθε συμμετοχή της Ελλάδας στα εγκληματικά σχέδια των πολεμοκάπηλων και των φονιάδων, να κλείσουν οι αμερικάνικες βάσεις, να πάψουν οι διευκολύνσεις και να φύγει η Ελλάδα από τον πολεμικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ. Καμιά εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς.

Η ελληνική αστική τάξη, μας μπλέκει βαθιά σε αυτά τα παιχνίδια. Σαν να μην έφταναν οι συνέπειες της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στη χώρα και στο λαό που εκδηλώνονται καθημερινά μέσα από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μνημόνια και το σπρώξιμο της νεολαίας στην ανεργία και την εξαθλίωση, τώρα η νέα γενιά έρχεται αντιμέτωπη με τα σύννεφα του πολέμου που ολοένα και ζώνουν την ευρύτερη περιοχή μας. Η κυβέρνηση και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού ενισχύουν την πολεμική εμπλοκή με προτάσεις για νέες βάσεις. Μέσω των συνεργασιών που συνάπτονται με το κράτος τρομοκράτη το σιωνιστικό Ισραήλ που στιγμή δεν σταματά να σκορπά την δολοφονική του, φασιστική πολιτική απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Οι δικοί τους τυχοδιωκτισμοί και οι εξυπηρέτηση των Αμερικανονατοϊκών συμφερόντων μόνο ανησυχία για την ειρήνη και τη φιλία των λαών, δεν μπορεί παρά να σημαίνουν.

Επιπλέον, σε μια περίοδο όπου ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πρωτοστατεί στην πολεμική διαδικασία για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, κομματιάζοντας χώρες με τις επεμβάσεις του στην Μ. Ανατολή και όχι μόνο, η επιλογή της διοίκησης της ΔΕΘ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να αναγορεύσουν τις ΗΠΑ σε «τιμώμενη χώρα» αποτελεί πρόκληση στα αντιπολεμικά, αντιιμπεριαλιστικά μας αισθήματα.

Να μετατρέψουμε την οργή μας σε μαζικούς αγώνες ενάντια στους πραγματικούς υπαίτιους, τους ιμπεριαλιστές και τις αστικές τάξεις των χωρών της περιοχής. Να ξανακάνουμε τις συνελεύσεις και τους Συλλόγους μας όργανα πάλης και υπεράσπισης των συμφερόντων μας.

·         ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

·         ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ

·         ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

·         ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

·         ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

·        ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας Παρασκευή 27/4 στην Πλατεία Χημείου στις 12:00 και πορεία προς το Αμερικάνικο Προξενείο.

Αγωνιστικές Κινήσεις, ΑΡΔΙΝ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης

Δελτίο τύπου ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης για την διακοπή της εκδήλωσης την Παρασκευή 9/6

Την Παρασκευή 9/6 το Υπουργείο Παιδείας και έρευνας σε συνεργασία με το Ίδρυμα Νόησις και το ΑΠΘ διοργάνωσαν εκδήλωση-ημερίδα με θέμα "Ενιαίος Χώρος Εκπαίδευσης και Έρευνας και Παραγωγική Ανασυγκρότηση" με μια σειρά από “εκλεκτούς” καλεσμένους ανάμεσα τους και ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου. Στην εκδήλωση αυτή, μια απ΄ τις πολλές που τελευταία δίνουν το παρόν πανεπιστημιακοί και κυβερνητικοί εκπρόσωποι, ο κ. Γαβρόγλου τελικά δεν έδωσε το παρόν. Ωστόσο η κοροϊδία, που ο πρύτανης Μήτκας, ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός και άλλες κυβερνητικές φυσιογνωμίες, επέδειξαν ήταν ιδιαίτερα προκλητική. Την στιγμή που είναι ακόμα νωπά τα χαρτιά του 4ου μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση για την καταδίκη της γενιάς μας σε μια περιπλάνηση μεταξύ ανεργίας-ημιαπασχόλησης-επισφάλειας, η κυβέρνηση αναζητά προνομιακούς συμμάχους και συνομιλητές για να προχωρήσει σε αντίστοιχες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση τσακίζοντας κάθε ένα από τα δικαιώματα που το φοιτητικό κίνημα ιστορικά πάλευε να κατοχυρώσει και να περιφρουρήσει. Το νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζει το Υπουργείο και επικοινωνιακά προωθείται ως ενίσχυση της καινοτόμας ερευνητικής δραστηριότητας σε μια κατεύθυνση παραγωγικής ανασυγκρότησης, έρχεται στην πραγματικότητα να προσαρμόσει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε ευρωπαϊκά μοντέλα. Από το γεγονός ότι προωθούνται συγχωνεύσεις τμημάτων, αφαιρούνται επαγγελματικά δικαιώματα, ανοίγει ο δρόμος για τη διάσπαση των κύκλων σπουδών και τα πτυχία μας μετατρέπονται σε "τίτλους κατοχύρωσης γνώσης" μέχρι το ότι η δωρεάν μέριμνα γίνεται υπόθεση όλο και λιγότερων φοιτητών και η υποχρηματοδότηση ανοίγει όλο και πιο επιτακτικά την κουβέντα για δίδακτρα προσαρμόζοντας παράλληλα την ερευνητική δραστηριότητα στις απαιτήσεις των εταιριών, φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά κοινωνική πολιτική επιχειρεί για την εκπαίδευση.

Είναι προκλητικές τέτοιου είδους γιορτές και φίεστες, σαν τη σημερινή, όταν τα χρήματα που λείπουν για τη λειτουργία των πανεπιστημίων πηγαίνουν στο χρέος και τους πολεμικούς εξοπλισμούς, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών ασφυκτιά για να τελειώσει τις σπούδες της, όταν το μέλλον μας καθορίζεται από έναν μισθό των 400 ευρώ ή από την επιλογή της μετανάστευσης. Φαίνεται πως η κυβέρνηση και οι πρυτανικές αρχές συζητάν για την εκπαίδευση και την έρευνα περιγράφοντας κάτι τελείως ξένο προς τις ανάγκες φοιτητών και εργαζόμενων μέσα στο πανεπιστήμιο. Σήμερα, βασικό μέλημα της κυβέρνησης και των πρυτανειών που είναι υλοποιητές της πολιτικής της ΕΕ στα πανεπιστήμια είναι το πώς το πανεπιστήμιο θα "σφραγίσει" με νέες αλλαγές τη "δίκαιη ανάπτυξη" που ευαγγελίζονται σε μια κατεύθυνση όμως που περιγράφει κυνικά το μέλλον της νεολαίας στα όρια της απλής επιβίωσης. Αυτό το ρόλο έρχονται να παίξουν και ημερίδες σαν και αυτή. Να βάλουν για τα καλά στην ατζέντα της κουβέντας νέο νόμο που ετοιμάζουν. Ένα νόμο που τελικά εμείς λέμε ότι δε θα περάσει!

Ως ΕΑΑΚ το προηγούμενο διάστημα είχαμε παρέμβει και είχαμε ξεκαθαρίσει ότι τέτοιες εκδηλώσεις που κανονίζουν το εργασιακό μέλλον μας αλλά και το παρόν στις σπουδές μας δε θα επιτρέπουμε να γίνονται. Όσο, δε, η πρυτανεία και η σύγκλητος κρατούν κλειστές τις πόρτες τους στους φοιτητές, θα τους χαλάμε τις γιορτές τους μέχρι οι ανάγκες μας να επιβληθούν. Και τις ανάγκες μας για δουλειά με αξιοπρέπεια, για σπουδές για όλους, για μόνιμη και σταθερή εργασία δε θα τις βρούμε σε αυτές τις αίθουσες, ούτε θα μας τις εξασφαλίσουν πρυτανείες, κυβερνήσεις και διάφοροι χαρτογιάκαδες που φαντάζονται το πανεπιστήμιο της αγοράς. Αντίθετα, τις ανάγκες μας θα τις επιβάλλουν οι συλλογικές διαδικασίες μας, οι φοιτητικοί σύλλογοι, ο αγωνιστικός συντονισμός με τους εργαζόμενους και οι ανυποχώρητοι αγώνες μας. Σε αυτό τον αγώνα καλούμαστε να πάρουμε θέση: ή με τις πρυτανείες και τις κυβερνήσεις ή με τους εργαζόμενους, την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία και το μέλλον που μας αξίζει.

Το λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι πρυτάνεις τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς!

Το πρωί της Πέμπτης 1 Ιουνίου  “στα υπόγεια του πολυτεχνείου”, βρέθηκε η σωρός μιας γυναίκας που φαίνεται να κατέληξε από υπερβολική δόση. Από τότε σύσσωμα τα τοπικά ΜΜΕ, η πρυτανεία και μερίδες καθηγητών ανακάλυψαν την αμερική! “Η ανομία και η παραβατικότητα στα πανεπιστήμια έχει πιάσει κόκκινο”, “το άσυλο υποθάλπτει την εγκληματική δράση” και άλλα τέτοια μονοπώλησαν τον επίσημο “δημόσιο διάλογο”. Άλλωστε μια νεκρή ναρκομανής είναι το ιδιανικό θύμα για αυτούς, προκειμένου να στήσουν μια επικοινωνιακή καμπάνια προβολής της αντιδραστικής τους τοποθέτησης.  Είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για τους δεκάδες αστέγους που πεθαίνουν στα πεζούλια των δρόμων της Θεσσαλονίκης, ούτε για τους χιλιάδες πρόσφυγες που στοιβάζονται στα στρατόπεδα θανατου, αλλά όταν ο θάνατος τους “βολεύει”, σκίζουν τα ιμάτιά τους για την “εγκληματικότητα”...

Ελπίζουμε πως οι συγκεκριμένοι έχουν μάτια και βλέπουν ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μεθοδευμένη κίνηση και μεταφορά του ναρκεμπορίου από τη Ναυαρίνου και τη Ροτόντα εντός του Ασύλου (από πλατεία Χημείου μέχρι τα “υπόγεια του πολυτεχνείου”). Είναι τόσο μεθοδευμένη που χρονολογείται παράλληλα με την ψήφιση του ν. Διαμαντοπούλου και την νομοθετική “κατάργηση του ασύλου” και υλοποιείται με την πλήρη και καθοριστική συμβολή της αστυνομίας. Δεν είναι τυχαίες προφανώς και οι επεμβάσεις των δυνάμεων ασφαλείας στις “πρώην” περιοχές ναρκεμπορίου, επεμβάσεις που “σπρώχνουν” αυτο το εμπόριο εντός του πανεπιστημίου και του χώρου του ασύλου, σε μια προσπάθεια απονομιμοποίησης του. Το πρόβλημα της διακίνησης εντός του πανεπιστήμιου δημιουργήθηκε από τους υλοποιητές της αναδιαρθρωσης (κράτος, αστυνομία, πρυτάνεις) και χρησιμοποιείται εργαλειακά για επικοινωνιακούς λόγους. Επομένως είναι σαφές ότι δεν περιμένουμε από κανέναν τους να δώσει “λύση”. Τις λύσεις τους τις ξέρουμε και αφορούν  κλειδώματα στις αίθουσες και τις πτέρυγες, κατεβασμένα ρολά ακόμη και το σταμάτημα των μαθημάτων για να "προφυλαχτούν οι φοιτητές".Η συνέχεια αυτής της “λύσης” προαναγγέλεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Πρυτανεία μια μέρα μετά το παραπάνω περιστατικό, που κάνει λόγο για "να ενταθούν και οι προσπάθειες των αστυνομικών δυνάμεων" , "ώστε να παύσει το ΑΠΘ να θεωρείται ως μια βολική ουδέτερη ζώνη, μεταξύ νόμου και παρανομίας."  Άλλωστε η πρυτανεία του Μήτκα εκλέχθηκε μετά βαίων και κλάδων εγγυόμενη ότι "θα φύγει η πρέζα από την πλατεία χημείου" και αυτό ήταν διατεθιμένη να το στηρίξει μέσα από προτάσεις για πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και την αναγκαία συμβολή των αστυνομικών δυνάμεων.

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως δεν εθελοτυφλούμε. Ίσα, ίσα. Τα ναρκωτικά και οι εξαρτήσεις αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, η ρίζα του οποίου βρίσκεται στο σημερινό σύστημα, τόσο στο επίπεδο της ανάγκης για διαφυγή από τη σάπια πραγματικότητα που ζούμε, όσο και στο επίπεδο της ύπαρξης μιας ολόκληρης βιομηχανίας κέρδους γύρω από αυτά. Η ανάγκη για διαφυγή ειδικά σε περιόδους κρίσης έρχεται παράλληλα με ανερχόμενα φθηνά και όλο και πιο θανατηφόρα ναρκωτικά. Όλο αυτό έρχεται να καλυφθεί εντέχνως με τα ΜΜΕ, τις κυβερνήσεις, την αστυνομία να στρέφονται τις περισσότερες φορές ενάντια στο θύμα, που είναι οι τοξικοεξαρτημένοι, βρίσκοντας εύκολα το εξιλασθήριο θύμα, ενώ οι ναρκέμποροι που πλουτίζουν μέσα από το θάνατο μένουν στο απυρόβλητο. Οι τοξικοεξαρτημένοι δεν είναι ο εχθρός. Το πρόβλημα των ναρκωτικών και των εξαρτήσεων, συνεπώς, δε λύνεται με την αστυνόμευση, ακριβώς γιατί η πηγή του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην αδιέξοδη καθημερινότητα, βρίσκεται σε ένα σύστημα που υποθάλπει τους βαρώνους των ναρκωτικών, γιατί αυτά αποτελούν τεράστιο πεδίο κερδοφορίας, αλλά και μέσο καταστολής. Βρίσκεται, ακόμη, στην έλλειψη πρόληψης, αλλά και περίθαλψης. Οι ελάχιστες μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης που υπήρχαν, μέσα στην κρίση έκλεισαν. Τα νοσοκομεία υποστελεχώνονται, η πρόσβαση στην απεξάρτηση είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη, η ψυχολογική υποστήριξη ανύπαρκτη, ενώ τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά, με αποτέλεσμα η τεράστια πλειοψηφία των τοξικοεξαρτημένων να αποκλείεται και να εγκλωβίζεται σε αδιέξοδο. Μέσα σε αυτή την κατάσταση στήνεται άλλο ένα επιχειρηματικό παιχνίδι με τις ΜΚΟ να αναλαμβάνουν το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν δημόσιες μονάδες απεξάρτησης. Αν θέλουν λοιπόν όλοι αυτοί, τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση, η Πρυτανεία να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον, τότε ας μιλήσουν για το πραγματικό πρόβλημα. Φυσικά δεν πρόκειται να το κάνουν. Όμως εμείς οφείλουμε όχι απλά να μιλήσουμε αλλά να παλέψουμε για δημόσιες και δωρεάν μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης, δημόσια και δωρεάν υγεία εν γένει για όλες|ους, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις μονάδες υγείας για την κάλυψη όλων των αναγκών. Να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τις εξαρτήσεις και την εξαθλίωση ψυχική και σωματική, να παλέψουμε ενάντια στους ναρκέμπορους και όσους τους υποθάλπουν, ενώ για τους τοξικοεξαρτημένους να απαιτήσουμε περίθαλψη.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως η στοχευμένη αυτη προσπάθεια για την ενίσχυση της αστυνόμευσης στο ΑΠΘ αποτελεί κομμάτι μιας συνολικής πολιτικής. Μέσα στη δίνη της κρίσης τους, κυβέρνηση - ΕΕ- κεφάλαιο , αυξάνουν την κρατική καταστολή για τη διατήρηση της εσωτερικής τάξης και ασφάλειας ώστε να εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο την υλοποίηση των πιο επιθετικών πολιτικών ενάντια στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Όπως έγιναν διώξεις κατά αγωνιστών που καταδεικνύουν καψώνια στο στρατό, μηνύσεις σε αγωνιστές που συμμετείχαν στο κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας στην πόλη, έτσι και το πανεπιστήμιο κάθε άλλο παρά ανεπηρέαστο μένει. Οι διώξεις φοιτητών στην Ξάνθη, Λοκ- αουτ στη Νομική Αθήνας, ΜΑΤ στο ΠΑΜΑΚ στην εκδήλωση της UNESCO, αλλά και η στάση της πρυτανείας του ΑΠΘ με μπράβους μπροστά από τις κλειδωμένες πόρτες της συγκλήτου είναι μόνο μερικά παραδείγματα της επελαύνουσας αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων. Αυτό είναι και μια ενδεχόμενη αστυνόμευση των πανεπιστημίων για την οποία δίνει πάτημα το κείμενο συλλογης υπογραφών από «ανεξάρτητους φοιτητές», οι οποίοι μόνο ανεξάρτητοι δεν είναι όταν αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία περί "ασύλου ανομίας" αλλά και τη ρητορεία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για τη φύλαξη των πανεπιστημίων που μιλάει για αστυνόμευση (και αυτό δεν είναι προστασία..) των σχολών. Ας μην ξεχνάμε όμως πως στις ΗΠΑ, μπορεί τα πανεπιστήμια να είναι τα πιο καλά φυλαγμένα παγκοσμίως, όμως είναι και εκείνα στα οποία οι δείκτες της “εγκληματικότητας” [κλοπές, βιασμοί κλπ] είναι οι μεγαλύτεροι. Φαίνεται, λοιπόν, πως η αστυνόμευση δεν έρχεται για την καταστολή της “εγκληματικότητας”, όπως μπορεί να έχει κανείς στο μυαλό του μια κλοπή, μια επίθεση, τα ναρκωτικά κλπ. Η “εγκληματικότητα” για αυτούς είναι οι φοιτητές/ριες που αντιστέκονται. 

Η αυταρχικοποίηση και η καταστολή (πλέον) εντός των Ιδρυμάτων είναι αυτή που θα επιτρέψει την αναίμακτη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο, πλήρως αναδιαρθρωμένο, με τις εργολαβίες να κάνουν πάρτυ από τη φύλαξη μέχρι τη σίτιση, τη στέγαση και  το κόστος φοίτησης να είναι μετακυλισμένο αποκλειστικά στις πλάτες των φοιτητών. Οι πολιτικές αυτές επιβαρύνουν εμάς και τις σπουδές μας γι αυτό και πρέπει να είμαστε εμείς, αυτοί οι φοιτητές, που μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τους αγώνες μας θα μπλοκάρουμε την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, θα εναντιωθούμε στο πανεπιστήμιό τους και θα διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους και ένα πανεπιστήμιο βασισμένο στις ανάγκες μας και στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Το άσυλο κερδήθηκε μέσα από αγώνες και δε χαρίστηκε ποτέ.  Κόντρα στο "άσυλο ανομίας" που θέλουν να προβάλουν, εμείς παλεύουμε για το άσυλο αγώνων, άσυλο ελεύθερης πολιτικής και πολιτισμικής έκφρασης που χρόνια τώρα οι φοιτητικοί σύλλογοι μέσω των γενικών συνελεύσέων τους και των αγωνιστικών τους αποφάσεων έχουν καταδείξει και το έχουν κάνει πράξη! Το άσυλο, λοιπόν, ξέρουν να το περιφρουρούν καλύτερα απ όλους οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι ίδιοι οι φοιτητές που ζούνε καθημερινά αυτόν τον χώρο και όχι εκείνοι που τον κλειδώνουν και τον αποστειρώνουν.Απέναντι στο δόγμα της “τάξης και ασφάλειας”, εμείς να προτάξουμε τους ανοιχτούς και ζωντανούς από την παρουσία μας χώρους. Να τους γεμίσουμε με εκδηλώσεις πολιτικές, πολιτιστικές, με συλλογικότητες, ομάδες, με συζητήσεις, προβολές, με αγώνες. Αυτή είναι η καλύτερη προστασία του πανεπιστημίου. Τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διεξάγει την πιο βαθιά επίθεση στα πληττόμενα κομμάτια λαού και νεολαίας και ο συνδικαλισμός απονομιμοποιείται και στοχοποιείται σε όλα τα επίπεδα, είναι χρέος της γενιάς μας να φωνάξουμε ότι: το λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι Πρυτάνεις, τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς.

/Έξω οι έμποροι ναρκωτικών από τα πανεπιστήμια

/Δημόσια και δωρεάν υγεία για όλες|ους, δημόσια και δωρεάν περίθαλψη και απεξάρτηση για τους τοξικοεξαρτημένους

/Καμία αστυνόμευση, κανένα lock-out των πανεπιστημίων

/Ανοιχτοί πανεπιστημιακοί χώροι για την πολιτική, τον πολιτισμό, τους αγώνες λαού και νεολαίας και όχι για εταιρίες

ΕΑΑΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΑΑΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΘ ΣΤΙΣ 6/4

Την Πέμπτη 6/4 είχε προγραμματιστεί στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ εκδήλωση, από την ΕΥΔΕ-ΕΤΑΚ και τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας σε συνεργασία με το ΑΠΘ, η οποία αφορούσε την Ενιαία Δράση Κρατικών Ενισχύσεων «ΕΡΕΥΝΩ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ – ΚΑΙΝΟΤΟΜΩ», στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος Ανταγωνιστικότητα, Επιχειρηματικότητα και Καινοτομία (ΕΣΠΑ 2014 – 2020). Στην εκδήλωση αυτή πέρα απ’ τον αντιπρύτανη Λαόπουλο παρευρέθηκε και ο αναπληρωτής Υπουργός Έρευνας και Καινοτομίας Κ.Φωτάκης.

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ‘’αξιολογείται’’ για τα αντιδραστικά μέτρα που εφάρμοσε το προηγούμενο διάστημα και διαπραγματεύεται με τους δανειστές τα ακόμα χειρότερα που σκοπεύει να εφαρμόσει, οι κορώνες από πλευράς της, για την ανάπτυξη και την καινοτομία,δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια σε σχέση με τη βαθιά αναδιαρθρωτική πολιτική, που εφαρμόζει ενάντια στο λαό και τη νεολαία.

Σε μια συγκυρία, που η κυβέρνηση ξεπουλάει τις δημόσιες υποδομές, που επιτρέπει να βγαίνει στο σφυρί η λαϊκή περιουσία, που επιχειρεί να κάνει νόμο του κράτους την κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, τα κοινωφελή 8μηνα προγράμματα ΕΣΠΑ και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η λύση βρίσκεται στην ‘’υγιή’’ επιχειρηματικότητα.

Σε μια περίοδο που σχεδιάζεται μια συνολική τομή στην εκπαίδευση, η οποία ξεκινά από την δευτεροβάθμια και περιλαμβάνει την παγίωση του θεσμού της Μαθητείας, την αλλαγή του τρόπου ένταξης στην τριτοβάθμια και την διάκριση του, μέχρι τώρα, ενιαίου απολυτηρίου σε δύο διαφορετικά και φτάνει μέχρι τις σημαντικές αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ενώ λοιπόν η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση αμφισβητείται και η υποχρηματοδότηση εντείνεται, η κυβέρνηση υλοποιεί τις πολιτικές της ΕΕ για την εκπαίδευση, την πολιτική της "επιχειρηματικότητας" και του πώς το πανεπιστήμιο θα παίξει ρόλο "στη δίκαιη ανάπτυξη" που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, για την έρευνα, για τις επιχειρήσεις στα πανεπιστήμια, για "καινοτομίες" και άλλα τέτοια εύηχα. Ταυτόχρονα, δρομολογείται η επίθεση στα πτυχία μας και η προσπάθεια διαμόρφωσης μια ολόκληρης γενιάς που θα ζεί με 400 ευρώ. Συνολικά, η κυβέρνηση βαθαίνει την επίθεση της στην νεολαία και αυτό το βλέπουμε χαρακτηριστικά:

- Όταν ο δημοσιονομικός κόφτης εφαρμόζεται στο πανεπιστήμιο περικόπτοντας τόσο την δωρεάν σίτιση και στέγαση, όσο και τα δωρεάν συγγράμματα, με αποτέλεσμα να επιφορτίζονται οι ίδιοι οι φοιτητές με το κόστος των σπουδών τους.

- Όταν τα επαγγελματικά δικαιώματα αφαιρούνται από το βασικό πτυχίο, μετατρέπονται σε πιστοποιητικά και πετιούνται σε άλλους κύκλους σπουδών, σπρώχνοντας μας σένα αέναο κυνήγι προσόντων, σ ένα περιβάλλον που η ανεργία έχει φτάσει το 60%.

- Όταν οι φοιτητές κάνουν απλήρωτες πρακτικές ασκήσεις, δηλαδή ενώ δουλεύουν κανονικά, πληρώνονται μόνο αν υπάρχουν κονδύλια από το ΕΣΠΑ.

- Όταν ο ιδιωτικός παράγοντας συμμετέχει σε ολοένα και περισσότερους τομείς λειτουργίας του πανεπιστημίου και η έρευνα αντί να εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες γίνεται ακόμη πιο άμεσα κατανώλισμο εμπόρευμα για την «ανάπτυξη» τους και τα πανεπιστήμια λειτουργούν με όρους «ανταγωνισμού» και «αγοράς»

Γίνεται ξεκάθαρο ότι εκδηλώσεις-φιέστες με κυβερνητικά στελέχη δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο γ’ αυτό και επιλέξαμε ως ΕΑΑΚ να παρέμβουμε δυναμικά στη συγκεκριμένη. Η κυβέρνηση, το υπουργείο και η πρυτανεία του ΑΠΘ φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για την κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στα πανεπιστήμια. Συγκεκριμένα η πρυτανεία, μέσω του αντιπρύτανη Λαόπουλου, δε δίστασε να μας απειλήσει, λέγοντας μας πως αν δεν αποχωρήσουμε θα φέρει την αστυνομία, όπως τόλμησε άλλωστε και ο πρύτανης του ΠΑΜΑΚ στις 4/4 βάζοντας τα ΜΑΤ στο άσυλο, απαγορεύοντας την είσοδο και χτυπώντας φοιτητές. Η παραπάνω δήλωση-απειλή του Λαόπουλου δε μας ξάφνιασε καθόλου καθώς πάει χέρι-χέρι με τις ‘’δημοκρατικές’’ μεθόδους των μπράβων και της κλειδωμένης πόρτας, ώστε να αποκλείονται οι φοιτητές από τις διαδικασίες της συγκλήτου, με αποτέλεσμα να λαμβάνονται εις βάρος μας και ερήμην μας αποφάσεις, που καθορίζουν τόσο τους όρους και τις συνθήκες που θα σπουδάζουμε όσο και την εργασιακή μας προοπτική.

Όμως όσο καλά αν συνεργάζονται η πρυτανεία, το υπουργείο και η κυβέρνηση, όσο και αν προσπαθούν να πνίξουν κάθε κίνηση αντίστασης, δε θα τους χαριστούμε, δε θα τους το επιτρέψουμε. Μέσα από τις Γενικές μας Συνελεύσεις, τις κινητοποιήσεις και τις μαζικές μας παραστάσεις δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε για τα αιτήματα και τις αποφάσεις μας, δε θα σταματήσουμε να διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο με αξιοπρεπείς συνθήκες σπουδών, μια ζωή μ’ αξιοπρέπεια.

• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ.
• ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ.
• ΕΞΩ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ.
• ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΤΥΧΙΟ, ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΟΝΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. 

ΕΑΑΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΥΡΙΟ ΠΕΜΠΤΗ 6/4 ΣΤΙΣ 10:00 ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ ΑΠΘ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΟΥΛΑ!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ υλοποιώντας πλήρως τις πολιτικές της ΕΕ για την εκπαίδευση που στοχεύουν σε ένα πανεπιστήμιο κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες των επιχειρήσεων και του κέρδους, εντείνει την επίθεση της στην τριτοβάθμια. Ενώ λοιπόν η υποχρηματοδότηση και η διάλυση καλά κρατεί, γύρω μας και μέσα στο πανεπιστήμιο εκατομμύρια πηγαίνουν στο ερευνητικό κομμάτι και δη στο "χρήσιμο και άμεσα εμπορεύσιμο" για το κεφάλαιο ερευνητικό.

Στα πλαίσια όλης αυτής της "επιχειρηματικότητας" και του πώς το πανεπιστήμιο θα παίξει ρόλο "στη δίκαιη ανάπτυξη" που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, αύριο έρχεται στο ΑΠΘ ο Υφυπουργός Παιδείας για να μιλήσει για την έρευνα, για τις επιχειρήσεις στα πανεπιστήμια, για "καινοτομίες" και άλλα τέτοια εύηχα.

Εμείς σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μείνουμε με σταυρωμέν χέρια. Καλούμε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, όλους τους ερευνητές και τις ερευνήτριες που δουλεύουν για ψίχουλα, να είναι μαζί μας αύριο στις 10 στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ.

ΔΕ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥΣ!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ ΑΠΘ ΑΥΡΙΟ ΠΕΜΠΤΗ 6/4 ΣΤΙΣ 10:00

-ΕΞΩ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

- ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ

- ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΡΑ!

Κείμενο για το εργασιακό τοπίο των τεχνικών

Ο αγώνας για τα δικαιώματά μας στο πανεπιστήμιο σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την εργασιακή μας προοπτική!Μετά από οκτώ χρόνια παγκόσμιας δομικής κρίσης και έξι χρόνια μνημονίων το κεφάλαιο επιδιώκει την υπέρβασή της οξύνοντας την επίθεση απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας. Αυτό σηματοδοτεί από τη μία το τσάκισμα του δικαιώματος στην κατοικία και τις ιδιωτικοποιήσεις και από την άλλη τις μειώσεις μισθών, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικών παροχών (ασφάλιση, υγεία, παιδεία), τις νέες μορφές εντατικοποιημένης και ευέλικτης εργασίας κ.τ.λ.Επίσημη σφραγίδα που κατοχυρώνει και νομιμοποιεί αυτήν την πραγματικότητα που μας περιγράφηκε αποτελεί το νέο εργασιακό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται να ψηφιστεί από συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πιο συγκεκριμένα, προβέπεται η κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθο, η περεταίρω μείωση του κατώτατου μισθού κάτω από 500 ευρώ (κάτω από τα 300 για τους νέους εργαζόμενους!), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων ενώ, όλες οι ευφάνταστες μορφές μαύρης ή ελαστικής εργασίας, τα mini jobs, οι συμβάσεις λίγων μηνών ή ακόμα και λίγων ωρών(!), θα είναι πλέον το νομοθετημένο μέλλον που μας περιμένει.Όντας σε πλήρη συμφωνία με τις κατευθύνσεις που βάζει ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφάλαιο εδραιώνεται ένας σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας όπου η επισφάλεια, η μισοεργασία, η μισοανεργία, η ανακύκλωση της ανεργίας αποτελούν το παρόν και το μέλλον της νεολαίας. Η νέα στρατιά εργαζομένων που διαμορφώνεται είναι στην ουσία άνθρωποι που εργάζονται σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς και που ανά πάσα στιγμή, υπό την πίεση της τεράστιας ανεργίας, μπορούν να αντικατασταθούν από χιλιάδες εργαζομένους που αναμένουν στην ουρά. Μεγάλη μερίδα της νεολαίας αναγνωρίζει το πρόβλημα σε εγχώριο επίπεδο εναποθέτοντας τις ελπίδες της για ενδεχόμενη φυγής στο εξωτερικό. Ωστόσο, όλες αυτές οι ελπίδες αργά ή γρήγορα καταρρέουν καθώς η δική μας πραγματικότητα αποτελεί υφιστάμενη κατάσταση σε ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας σφαίρας. Ο αντίστοιχος νόμος για τα εργασιακά που ήρθε να εφαρμοστεί λίγους μήνες πριν στην «ανεπτυγμένη» Γαλλία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας χώρας που μπορεί να μη βάλλεται από μνημόνια, όμως η δυσμενής εργασιακή πραγματικότητα έχει εδραιωθεί εδώ και καιρό.Το παραπάνω πλαίσιο ορίζει και την πραγματικότητα στον κλάδο των τεχνικών. Η επικρατούσα αντίληψη που θέλει το επάγγελμα του μηχανικού ως μια σίγουρη και καλά αμειβόμενη εργασία, όχι μόνο ανήκει στο παρελθόν αλλά αποτελεί ανέκδοτο, πόσο μάλλον η προοπτική όλων των τεχνικών στο σύνολό τους. Οι πολιτικές ΕΕ και κυβέρνησης, με τομή το νέο εργασιακό νόμο, ετοιμάζουν ένα δυσοίωνο μέλλον για τους τεχνικούς. Ταυτόχρονα η ανεργία χτυπάει κόκκινο στον κλάδο, ενώ τα ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα στους νέους εργαζόμενους. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στις εξής εργασιακές σχέσεις : α) Μισθωτοί τεχνικοί: Οι εργασιακές συνθήκες  είναι σκληρές και χαρακτηρίζονται από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, τα εξαντλητικά ωράρια, την επισφάλεια στην εργασία και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. B) Μηχανικοί με μπλοκάκι: Αυτό το εργασιακό καθεστώς δίνει την επιλογή στον εργοδότη να μη προσλαμβάνει το μηχανικό με την ιδιότητα αυτή καθ’ αυτή, αλλά να τον ονομάζει “ελεύθερο συνεργάτη”. Αυτό απαλλάσσει τον εργοδότη από κάθε υποχρέωση ασφάλισης και την μετακυλύει στις πλάτες του εργαζόμενου, ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας και εντείνει την επισφάλεια του εργαζόμενου. Γ) Ελεύθεροι επαγγελματίες/ Αυτοαπασχολούμενοι μηχανικοί: Οι υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, η βαριά φορολογία και η συρρίκνωση του κλάδου των κατασκευών στέλνει ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι των αυτοαπασχολούμενων μηχανικών στην ανεργία. Συνέχεια όλων αυτών αποτέλεσε η ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου που αποσκοπεί στη διάλυση του εργασιακού παρόντος και μέλλοντος. Για όλους τους εργαζόμενους υπάρχει δραματική αύξηση των εισφορών για ασφάλιση και υγεία με τα ποσά να είναι υπέρογκα και να συνθλίβουν τους νέους μηχανικούς και ιδιαίτερα αυτούς που δουλεύουν με εξαρτημένη σχέση εργασίας.Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η απλήρωτη εργασία με τη μορφή πρακτικής άσκησης, η οποία πλέον θα ορίζεται και ως υποχρεωτική (!) για το δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος.
*Οι βασικοί άξονες του νομοσχεδίου και της πολιτικής που υλοποιείται είναι:// Το πλήρες “άνοιγμα” του επαγγέλματος του μηχανικού προς αποφοίτους σπουδών 3ετούς διάρκειας και κολεγίων. Το νομοσχέδιο αυτό προβλέπει μεταξύ άλλων τη δημιουργία ενός ενιαίου μητρώου για όλα τα επαγγέλματα που αφορούν τα τεχνικά έργα [απόφοιτοι ΑΕΙ, ΤΕΙ, απόφοιτοι αντιστοίχων σχολών του εξωτερικού, εργατοτεχνικό προσωπικό] με υποχρεωτική εγγραφή όλων των μηχανικών σε αυτό.
// Η εισαγωγή των νέων στο επάγγελμα θα γίνεται με μηδενικά επαγγελματικά δικαιώματα και με όρους μαθητείας [“junior μηχανικοί”] και μάλιστα για 4 χρόνια. Δηλαδή... κανένα επαγγελματικό δικαίωμα δεν θα έχουμε με τη λήψη του πτυχίου μας!// Τεμαχισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων των μηχανικών που θα “χορηγούνται” πλέον με την μορφή πιστοποιητικών και εγγραφή σε ειδικά μητρώα μετά από διαδικασίες υποχρεωτικής παρακολούθησης σεμιναρίων και εξετάσεων. Προβλέπεται η δημιουργία τάξεων [Α', Β', Γ'] που θα αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα, σε αντίθεση με αυτό που γίνονταν μέχρι τώρα, που οι μηχανικοί, μετά τη λήψη του πτυχίου, έχουν πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο, γίνεται διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και πλήρη απόσπασή τους από το πτυχίο. Έτσι, στο νέο απόφοιτο το ολοκληρωμένο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα αντικαθίσταται από ένα εισιτήριο εισόδου για ένα κύκλο πιστοποιήσεων μέσω μιας απόλυτης διάσπασης του επαγγελματικού του αντικειμένου.Όλα τα παραπάνω αποτελούν πόρισμα την ομάδας εργασίας επί των επαγγελματικών θεμάτων του ΤΕΕ/ΤΚΜ, που εισάγει τον οριζόντιο και κάθετο κατακερματισμό της επαγγελματικής δραστηριότητας του μηχανικού. Συνολικά, ο ρόλος του ΤΕΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του προασπιστή των συμφερόντων των εργαζομένων. Το ΤΕΕ αποτελεί ένα σκληρό μηχανισμό του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι της εργασίας. Στην ουσία το ΤΕΕ είναι ένας συμβουλάτορας, ένας τεχνικός σύμβουλος που καθορίζει τη διάλυση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του προεδρικού διατάγματος της προσπάθειας αναθεώρησης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από πλευράς υπουργείου, ΤΕΕ και τμημάτων σχολών με στόχο την περαιτέρω διάλυση του εργασιακού τοπίου στους μηχανικούς. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι απόφοιτοι δεν γράφονται πλέον στο τεχνικό επιμελητήριο (ΤΕΕ) ενώ πολλοί ζητούν να διαγραφούν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος των ασφαλιστικών εισφορών, όπως αυτές διαμορφώνονται τα τελευταία χρόνια, και τελικά αποκλείονται από το επάγγελμα. Άλλωστε, ήδη μεγάλο κομμάτι των τεχνικών μένει εκτός, αφού στο ΤΕΕ γράφονται μόνο απόφοιτοι ΑΕΙ. Ακόμη, το ΤΕΕ πρωτοστατεί και στην εφ’ όρου  ζωής επανακατάρτισή μας μέσω επί πληρωμή σεμιναρίων, εξετάσεων κλπ ενώ ταυτόχρονα συνδέει το πανεπιστήμιο με τις επιχειρήσεις, προσφέροντας διπλωματικές σε προπτυχιακό επίπεδο, διοργανώνοντας σεμινάρια, κλπ. Τέλος αυτό το μεγάλο λόμπυ κλείνει συμφωνίες με εταιρίες κολοσσούς και παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι αυτό εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από το ΤΕΕ και πρέπει να παίρνουμε θέση ενάντια στις πολιτικές του.εκπαίδευση και εργασιακή προοπτικήΗ επίθεση στο εργασιακό παρόν και μέλλον, όπως και περιγράφηκαν, τόσο στον κλάδο των τεχνικών, όσο και στο σύνολο της νεολαίας επιβάλλουν μια σειρά από τομές στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Τόσο οι αναδιαρθρώσεις που έχουν ήδη περάσει, όσο και αυτές που ετοιμάζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκδήλωση που διοργανώθηκε από την αφρόκρεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, Διαμαντοπούλου-Φορτσάκης-Φίλης-Λιάκος-Γαβρόγλου και λοιποί) στοχεύουν στη συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης.Ήδη με το νέο σχολείο που ετοιμάζεται, εκτοξεύεται το ποσοστό των μαθητών που πετιούνται στην τεχνική εκπαίδευση (θα αγγίζει το 70%). Το υπόλοιπο 30% εισέρχεται σε ένα αέναο κυνήγι συλλογής προσόντων για τον ατομικό του φάκελο προκειμένου να εξασφαλίσει το εθνικό απολυτήριο για την ένταξή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση [κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ότι όλοι οι απόφοιτοι των γενικών λυκείων θα έχουν την δυνατότητα αυτή]. Για το σύνολο όμως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γίνονται πλέον καθεστώς οι νέες εργασιακές σχέσεις, είτε μέσω της μαθητείας στα επαγγελματικά λύκεια, είτε μέσω της εθελοντικής εργασίας στα γενικά λύκεια. Διαμορφώνεται έτσι, ήδη από το λύκειο, ένα φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.Σε αυτό έρχονται να προστεθούν οι νέες εξαγγελίες για την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων και την εισαγωγή προπαρασκευαστικού έτους στο πανεπιστήμιο. Οι νέοι εισαχθέντες δεν θα εντάσσονται σε τμήματα αλλά σχολές, παρακολουθώντας μαθήματα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών. Ανάλογα με τα μαθήματα και τα ects που θα έχει επιλέξει ο κάθε φοιτητής, θα διαμορφώνεται η βασική και δευτερεύουσα κατεύθυνση [major και minor]. Τελικά ο απόφοιτος, δεν θα παίρνει ένα ενιαίο πτυχίο με κατοχυρωμένα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό, αλλά ένα αόριστο χαρτί πιστοποίησης κάποιων δεξιοτήτων. Την ίδια στιγμή, στα ΤΕΙ, οι επικείμενες συγχωνεύσεις τμημάτων μέσα από βίαιες αλλαγές στα προγράμματα σπουδών [με την προοπτική ένταξής τους στα ΑΕΙ υπό την μορφή ειδικεύσεων] συμβάλλει στη συνολική συμπίεση των δικαιωμάτων των αποφοίτων και στον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων.Στα ΑΕΙ, η “πολυαναμενόμενη” εξίσωση των πτυχίων, σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. (συνθήκη Μπολόνια), οδηγεί στην διάσπαση του ενιαίου πενταετούς πτυχίου σε Bachelor και Master (3+2 ή 4+1 έτη) υποκύπτοντας στις πιέσεις των ιδιωτικών, αλλά και των κρατικών πανεπιστημίων με «μεταλλαγμένο» πρόγραμμα σπουδών, για πιο εξειδικευμένες και γρήγορες σπουδές. Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται στα ελληνικά ΑΕΙ, που με πολιορκητικό κροιό τη διάρθρωση των σπουδών σε 3 κύκλους (προπτυχιακό, μεταπτυχιακό, διδακτορικό), μεθοδεύουν τη διάσπαση των πτυχίων και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων. Πλέον θα βρισκόμαστε σε ένα αέναο κυνήγι ECTS, ώστε να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση των σπουδών μας στον επόμενο κύκλο, αλλά και να διεκδικήσουμε μια από τις (λιγοστές ούτως ή άλλως) θέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατεύθυνση για bachelor και master περιγράφει και την ύπαρξη διδάκτρων στο master, όπως και η διαδικασία συνεχούς επανακατάρτισης [βλέπε επί πληρωμή σεμινάρια, workshop, κλπ.] εντείνει και την ταξική ανισότητα αφού πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν. Ο σκοπός των παραπάνω είναι η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, που θα αποτελούν φτηνό, ευέλικτο, εύκολα και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Αυτοί είναι οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργασίας, που δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και συλλογικές διεκδικήσεις, που αποστερούνται τη συνολική εποπτεία του γνωστικού αντικειμένου και οδηγούνται σε ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, ενώ ζουν για να πληρώνουν ξανά και ξανά την επανακατάρτισή τους.Την στιγμή που περιγράφουν την γενιά μας, ως τη «χαμένη γενιά» προκύπτει περισσότερο από ποτέ η ανάγκη ενός φοιτητικού κινήματος, το οποίο μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, θα μπορεί να απαντά σε όλη αυτή την κατάσταση και να θέτει αναχώματα στην αστική πολιτική. Αυτό σημαίνει δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων εντός και εκτός των τμημάτων, με παρουσία σε κάθε διαδικασία που πάει να επικυρώσει κάθε αντιδραστική πολιτική (συνελεύσεις τμήματος, συγκλήτους κλπ) και μαχητική ακυρωση των σχεδίων της αστικής πολιτικής απο τους φοιτητές. Όχημα για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας αποτελούν οι σύλλογοι, τα σωματεία, τα σχήματα*, οι πρωτοβουλίες** κλπ που αντιπαλεύεουν όλη την παραπάνω επίθεση σε εργασία, παιδεία. Προκύπτει όμως, η αναγκαιότητα ενός συνολικού αγώνα με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης, της άνεργης/ελαστικώς απασχολούμενης νεολαίας, της εργασίας.Η απάντησή μαςΤο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) αποτελεί το σωματείο στο οποίο γράφονται οι εργαζόμενοι μηχανικοί, ώστε να οργανωθούν ταξικά και όχι μόνο να απαντήσουν στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την καταπάτηση δικαιωμάτων και τις σκληρές εργασιακές συνθήκες, αλλά πολύ περισσότερο για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τις δυνάμεις της εργασίας, με ότι σημαίνει αυτό για το ρόλο των μηχανικών. Το προηγούμενο διάστημα, το σωματείο έδωσε σημαντικές μάχες κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία προτάσσοντας το συντονισμένο συλλογικό αγώνα, δίνοντας το μήνυμα της οργάνωσης και της αλληλεγγύης των εργαζόμενων για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια στη ζωή και στην εργασία. Από τις απολύσεις και τους εκβιασμούς απέναντι σε συναδέλφισσες που ανακοίνωσαν την εγκυμοσύνη τους στη MIGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, την απόλυση συναδέλφου στην ΜΕΤΚΑ επειδή ζήτησε την αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση, τις απολύσεις συναδέλφων στην QCS «επειδή δεν ήταν παραγωγικοί» έως την διευθέτηση του ωραρίου σε 6ημερη εργασία με μνημονιακές αμοιβές στην ΕLPHO. Η δικαίωση των συναδελφισσών στην ΜΙGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, η υπαναχώρηση των αφεντικών της ELPHO, όπου αρκετοί συνάδελφοι κατοχύρωσαν την 5νθήμερη εργασία, αποτελούν νίκες που δείχνουν το δρόμο για την οργάνωση των αγώνων από εδώ και πέρα. Αγώνων συντονισμένων και επίμονων που θα αποτελούν πραγματική απειλή για την εργοδοσία, που θα αναδεικνύουν τη δυναμική ενός ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού, κόντρα στο χρεοκοπημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ. Παράλληλα, η Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών είναι μια ανοιχτή συνέλευση που έχει συμβάλλει στους αγώνες του κλάδου, έχοντας παίξει ρόλο σε κινητοποιήσεις (ιδιαίτερα και στο κομμάτι του ασφαλιστικού) προσπαθώντας να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους σε μια κατεύθυνση ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που δυσχεραίνουν το παρόν και το μέλλον μας. Σήμερα όμως δεν αρκεί μόνο ο αμυντικός αγώνας απέναντι σε όσα μας επιβάλλουν κυβερνήσεις και ΕΕ. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας σήμερα σε εκπαίδευση και εργασία. Αυτό σημαίνει αγώνα για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς πολυκατακερματισμό των αποφοίτων, καμία διάσπαση του πτυχίου μας, κανέναν κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου, καμία σκέψη για δίδακτρα. Όμως όπως προείπαμε ο αγώνας για την παιδεία σήμερα είναι αγώνας για την εργασία αύριο. Με αυτήν την έννοια παλεύουμε για δουλειά με αξιοπρέπεια μέσα από τους κοινούς αγώνες φοιτητών και εργαζομένων, φοιτητικών συλλόγων και ταξικών σωματείων. Αυτό μπορεί να περιγραφεί συνολικά από ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που συγκρούεται με το κεφάλαιο και όσους κατέχουν χίλιες φορές το περιττό και δίνει δύναμη σε όλους τους εργαζόμενους. Τέτοιες διεκδικήσεις μπορεί να είναι : συλλογικές συμβάσεις εργασίας με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από τα μνημόνια που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση όλων των νόμων περί ελαστικής εργασίας. Τερματισμός του σκλαβοπάζαρου των προγραμμάτων απασχόλησης, κλείσιμο των σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης. Κανονικές προσλήψεις και κατάργηση της αμοιβής με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Απαγόρευση των απολύσεων και των άθλιων σχέσεων εργασίας των εργολαβιών, των 5μηνων και των voucher. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των ανέργων μηχανικών. Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς!Όλα αυτά για μας θεωρούνται αυτονόητα και αξίζει να παλέψουμε για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το μέλλον μας. Εξ άλλου με «400 ευρώ δε ζεις, εξεγείρεσαι»! Είναι ανάγκη σήμερα κόντρα στο ρεαλισμό της ανεργίας, της επισφάλειας και της μισοεργασίας να φωνάξουμε παρών στον αγώνα της γενιάς μας. Αυτός είναι ένας δρόμος δύσκολος, όμως ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός για τις σύγχρονες ανάγκες μας! Ένας δρόμος που ανοίγεται μέσα από τη συλλογικότητα, τον συλλογικό και ανυποχώρητο αγώνα της γενιάς μας για την προοπτική της!

[**Η attack στην ανεργία και την επισφάλεια φιλοδοξεί να δώσει φωνή σε όλο αυτό τον κόσμο που θέλει να σηκώσει κεφάλι και να αμυνθεί απέναντι στη άγρια επίθεση που εξαπολύουν εργοδότες και κυβερνήσεις. Να δώσει αγωνιστική διέξοδο στην οργή που συσσωρεύεται σε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων που βλέπουν διαρκώς τα δικαιώματά τους να παραβιάζονται. Να συμβάλλει έτσι ώστε το εργατικό κίνημα να κάνει δική του υπόθεση το θέμα της ανεργίας και να προσπαθήσει να εκφράσει αυτό το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που έχει πεταχτεί εκτός παραγωγής.][*Η ΛΑΝΤΖΑ δρα στον κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού-ξενοδοχείων. Αποτελείται από εργαζόμενους/ες που βιώνουν τον εργατικό μεσαίωνα που επιβάλουν Ευρωπαϊκή Ένωση και κυβερνήσεις σε συνεργασία με τον ξεπουλημένο εργοδοτικό–κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των παραρτημάτων της στο κλάδο και συγκροτήθηκε στην προσπάθεια συσπείρωσης αυτών των εργαζόμενων στο σωματείο στον χώρο του επισιτισμού σπάζοντας τους διαχωρισμούς και προσπαθώντας την ενοποίηση των εργαζομένων σε μια κατεύθυνση ρήξης με τα συμφέροντα των εργοδοτών και ευρύτερα της ΕΕ.] 

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Πολυτεχνείου, ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ EAAK ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Την ίδια ώρα που τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε μια οριακή κατάσταση, με μια ποιοτικά αναβαθμισμένη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να βρίσκεται στα σκαριά, η ΚΝΕ επιλέγει σαν απάντηση να στοχοποιήσει την αγωνιστική δράση της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Γιατί δεν τους ενοχλεί η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αλλά οι φοιτητές και αγωνιστές που βγαίνουνε στους δρόμους, πηγαίνουν στις Γενικές τους Συνελεύσεις και βρίσκονται αριστερά από τη γραμμή του Περισσού και των κομματικών γραφείων. Ορμώμενοι από στείρα μικροπολιτικά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες για να καλύψουν τα πολιτικά κενά της κομματικής τους γραμμής, επιτίθεται με βίαιες και τραμπούκικες συμπεριφορές στους αγωνιστές και τα σχήματα της ΕΑΑΚ. Με μεθοδεύσεις που θα ζήλευε κάθε καθεστωτική δύναμη, προσπαθεί να αναδείξει την μαχόμενη ριζοσπαστική αριστερά ως το “μέγιστο κακό” εντός των φοιτητικών συλλόγων. Η βαθιά κομματοκεντρική και ελιτίστικη λογική της ΚΝΕ, σε συνδυασμό με την αδυναμία της να περιγράψει ένα πολιτικό σχέδιο ανάπτυξης και όξυνσης του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος, είναι τα βαθύτερα αίτια που μετατρέπουν την ΚΝΕ σε επί της ουσίας τροχοπέδη των αγώνων της σπουδάζουσας νεολαίας, παρά τις διακηρυκτικά αριστερές κορώνες της. Για αυτό και θέλουν προέδρους στις σχολές και στα σχολεία που θα ελέγχουν οι καθοδηγητές που θα κάνουν κουμάντο στους συλλόγους και όχι μαζικές συνελεύσεις.

Το μαφιόζικο καρτέρι σε σύντροφό μας στην Ιατρική, που οδήγησε σε ελαφρύ τραυματισμό του, που κατέληξε σε πιο κεντρική επίθεση της ΚΝΕ Ιατρικής στα μέλη μας, φανερώνουν το μένος και την επιθετικότητα που τρέφει και καλλιεργεί η ΚΝΕ στις τάξεις της για τα μαχόμενα κομμάτια του φοιτητικού κινήματος και ειδικότερα για την αντικαπιταλιστική αριστερά εντός αυτού. Πέρα από την Ιατρική όμως και καθώς δόθηκε η αναγκαία απάντηση εκεί πέρα από τα μέλη μας στις εκφυλισμένες πρακτικές της ΚΝΕ, ανάλογη προσπάθεια στοχοποίησης σημειώθηκε και στο Φυσικό Αθήνας, όπου 30 κνίτες επιτέθηκαν με παρακρατικό τρόπο στα (πολύ λιγότερα) μέλη του σχήματος ΕΑΑΚ που βρίσκονταν στη σχολή. Την ίδια στιγμή με την επίθεση στο Φυσικό, οι δυνάμεις της ΚΝΕ επιτέθηκαν σκληρά και με ακόμα πιο οργανωμένο τρόπο αυτή τη φορά στο ΕΜΠ και στο τμήμα της ΣΕΜΦΕ. Εκεί τα σχήματα της ΕΑΑΚ και το αγωνιζόμενο κομμάτι των συλλόγων-φοιτητών έδωσαν τις απαντήσεις που αρμόζουν σε τέτοιου είδους πρακτικές, σε αντίθεση με την ΚΝΕ που έφερε εξωπανεπιστημιακό κομματικό στρατό άρτια εξοπλισμένο που δεν δίστασαν μάλιστα να προχωρήσεουν και σε κλέψιμο πορτοφολιών-κλειδιών θυμίζοντας προφίλ ασφαλίτη. Όμως δεν αρκέστηκαν σε αυτήν την επικίνδυνη επίθεση με δυσανάλογους όρους απέναντι στα μέλη ΕΑΑΚ. Τα καθοδηγητικά στελέχη που συντόνιζαν την επίθεση και καμία σχέση δεν έχουν με τους φοιτητικούς χώρους προέτρεψαν τα μέλη της ΚΝΕ να κλέψουν τα προσωπικά αντικείμενα (τσάντες, κινητά, χρήματα κλπ) των μελών της ΕΑΑΚ και να βανδαλίσουν το υλικό των χώρων των σχημάτων. 

Τα ταυτόχρονα οργανωμένα χτυπήματα που στοχεύουν στην φίμωση και την καταστολή της ΕΑΑΚ, φανερώνουν πως η ΚΝΕ έχει πάρει πολιτική απόφαση, από τα κεντρικά της κλιμάκια, να οξύνει το κλίμα εντός των Φ.Σ. και εγκαθιδρύσει μια παρακαταθήκη μίσους και οργανωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των αριστερών δυνάμεων όπως έχει δείξει και μέσα στις ίδιες τις γενικές συνελεύσεις. Εν όψει φοιτητικών εκλογών και προκειμένου να κρύψει κάτω από το χαλάκι τις δικές της τεράστιες αδυναμίες, επιλέγει να αποπροσανατολίσει τους συλλόγους αλλά και τα μέλη της, με πρακτικές και συμπεριφορές που καμία εναρμόνιση δεν έχουν με τις αξίες και το ήθος της αριστεράς και του κομουνιστικού κινήματος. Οι πολιτικές ανεπάρκειες της ΚΝΕ, η έωλη και γενικόλογη γραμμή της στο φοιτητικό κίνημα που αδυνατεί συστηματικά, να θέσει τον πήχη σε επίπεδα ανάλογα της συγκυρίας και στον αντίποδα σπέρνει ματαιότητα και απαισιοδοξία στον κόσμο των σχολών, δεν κρύβονται πίσω από τραμπουκικούς και μαφιόζικους χειρισμούς. Όπως ακριβά κάνει και το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα που ‘’κλιμακώνει’’ τον αγώνα με απεργίες την Πρωτομαγιά, με προτάσεις νόμου του ΚΚΕ στη Βουλή και δηλώσεις του Κουτσούμπα “δεν ήρθε η ώρα να βγούμε από την Ε.Ε και ευρώ γιατί ο λαός και η εργατική τάξη θα πεινάσουν”.

Σαν Ε.Α.Α.Κ., καταγγέλλουμε απερίφραστα τις εκφυλισμένες πρακτικές που ακολουθεί η ΚΝΕ το τελευταίο διάστημα, απέναντί στις δυνάμεις της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και καλούμε και συνολικά την σπουδάζουσα νεολαία να περιθωριοποιήσει τις πολιτικές λογικές της ΚΝΕ. Εμείς απέναντι στην προσπάθεια της ΚΝΕ να τρομοκρατήσει το πιο αγωνιστικό κομμάτι των συλλόγων ώστε να αναδειχτεί στην νέα “υπεύθυνη δύναμη” μέσα στις σχολές, που θα εγκαθιδρύει την ομαλότητα και θα τα καταστέλλει κάθε αγωνιστικό σκίρτημα δεν θα μείνουμε αμέτοχοι. Εάν η ΚΝΕ θέλει να επιλέξει το ρόλο του κατασταλτικού μηχανισμού κάθε κινήματος και κάθε αγωνιστή εμείς δηλώνουμε ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να το ανεχτούμε και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε πιο μάχιμα από ποτέ στο δρόμο του αγώνα. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις, με μαζικές ρηξιακές λαϊκές κινητοποιήσεις και την από τα κάτω μάχιμη πολιτική των φοιτητικών συλλόγων που αρμόζει σε μια γενιά που θέλει ζήσει όπως αυτή ονειρεύεται και όχι όπως της λένε. Καλούμε κάθε αγωνιστή και φοιτητή να τους γυρίσει την πλάτη και να μην πάψει να αγωνίζεται γιατί αυτό τους φοβίζει.

Κείμενο Συμβολής του ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ για το συντονιστικό ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, 20/3/17

Έπειτα από 9 χρόνια κρίσης είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κάποιος ορίζοντας ξεπεράσματος της από πλευράς κεφαλαίου και αυτό αυξάνει τα καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς στο σήμερα στη μάχη της για να βρεθεί μια διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων, της νεολαίας και γενικά της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια βλέπουμε σημαντικές εξελίξεις που σηματοδοτούν σημεία των καιρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκλογή του Τραμπ που πατώντας πάνω στη φτώχεια και τη δυστυχία της αμερικάνικης κοινωνίας, εκλέχθηκε στην προεδρεία των ΗΠΑ. Η εκλογή Τραμπ και οι νέες αντιδραστικές τάσεις που εκφράζει είναι γέννημα του κλονισμού που έχει επιφέρει η καπιταλιστική κρίση, της κρίσης της αμερικανικής διεθνούς ηγεμονίας και του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, καθώς και των βαθιών κοινωνικών ρηγμάτων μέσα στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο η κρίση έχει κλονίσει και την ΕΕ. Από τη μια αναιμική ανάπτυξη και από την άλλη η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ της ΕΕ και των λαών εντός της καθώς και οι αντιθέσεις των κυρίαρχων αστικών τάξεων εντός της, διαμορφώνουν μια τελείως νέα κατάσταση. Το επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται οι αλλαγές στην ΕΕ να είναι θεμελιακές με την πρόταση για ΕΕ δύο ταχυτήτων να πλανάται και ταυτόχρονα την ακροδεξιά να ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο. Συνολικά, στο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού και της αστικής προσπάθειας για την υπέρβαση της κρίσης σε βάρος της εργασίας διαμορφώνονται δύο αντιδραστικά αστικά ρεύματα, τα οποία προωθούν την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την εμβάθυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης: ένα ρεύμα αστικού κοσμοπολιτισμού που επιχειρεί ανάπτυξη και εμβάθυνση των μέχρι τώρα μορφών της καπιταλιστικής διεθνοποίησης (με αναφορές στην αστική δημοκρατία και την ελεύθερη αγορά) – κι ένα ρεύμα αντιδραστικού νεοεθνικισμού που επιχειρεί να περάσει τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές με ένα μανδύα εθνικής συσπείρωσης και συντηρητικής αναδίπλωσης, ένα ρεύμα που στην παρούσα φάση επιχειρεί να καπηλευτεί και τη δυσαρέσκεια ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων (κι εργαζομένων), παρότι δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντά τους. Καθήκον της επαναστατικής αριστεράς είναι να μην διαλέξει κανένα από τα δύο ρεύματα, αλλά να διαμορφώσει τον τρίτο πόλο, τον εργατικό, ο οποίος δε θα μπαίνει σε συνδιαλλαγές ως προς τους όρους με τους οποίους θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, αλλά θα εναντιώνεται σε κάθε αντεργατική πολιτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Στα πλαίσια της βάρβαρης καπιταλιστικής κρίσης, το κεφάλαιο, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους έχουν πάρει μια σειρά από μέτρα που αφενός διαλύουν το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς και αφετέρου γκρεμίζουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα από πλευράς εργατικού κινήματος. Αυτές οι διατάξεις (είτε “μνημόνια” στην Ελλάδα είτε με άλλη ονομασία σε άλλες χώρες) επιχειρούν να εντείνουν την ανθρώπινη εκμετάλλευση και να εξασφαλίσουν νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Τέτοια μέτρα όπως γνωρίζουμε είναι το ασφαλιστικό έκτρωμα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Στην Ελλάδα, όλα αυτά έρχονται να υλοποιηθούν και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που στο πρόσωπό της είχε δει “ελπίδα” ακόμη και ένα κομμάτι της αριστεράς και του αμφιθεάτρου της ΕΑΑΚ. Αυτό κάνει ακόμη πιο φανερό ότι στο σημερινό στάδιο ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού, καμία κυβερνητική διαχείριση και διαπραγμάτευση δεν είναι εφικτή, πόσο μάλλον μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. Αυτό ήταν και το καθοριστικό σημείο που έκανε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποχωρήσει άτακτα και να δώσει στους δανειστές “γη και ύδωρ” από το αίμα των εργαζομένων. Με αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δε μεταλλάχτηκε εν μία νυκτί από “αριστερός” σε “δεξιός” όπως μας λένε διάφορα ηττημένα think tank της ηττημένης αριστεράς του ευρωκομουνισμού και του ρεφορμισμού. Αντίθετα, ακολουθήθηκε μια συνολική πορεία σταδιακής ενσωμάτωσης που ξεκινά από το “καμία θυσία για το ευρώ” το 2012 και καταλήγει στο να ψηφίζει με τα δύο χέρια μνημόνια (το 3ο, το 4ο που έρχεται κ.ο.κ). Η κυβέρνηση, πλέον, προωθεί την εφαρμογή των μέτρων της πρώτης αξιολόγησης και παράλληλα ετοιμάζεται να ψηφίσει τα ακόμα πιο σκληρά μέτρα της δεύτερης, σε εφαρμογή του μνημονίου που ψήφισε τον Αύγουστο του 2015 κι ενώ προετοιμάζονται τα μέτρα για το 4ο μνημόνιο ή για το ευρωμνημόνιο – κόφτη διαρκείας εντός της ΕΕ και για μετά το 2018. Τα μέτρα αυτά συνιστούν συνέχιση και κλιμάκωσης της επίθεσης της κυβέρνησης και του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους και τον λαό σε όλα τα πεδία: περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, φορολογική λαίλαπα, συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις, μαζικοί πλειστηριασμοί λαϊκής περιουσίας. Η κυβέρνηση διακηρύσσει πως θέλει να «κλείσει» την δεύτερη αξιολόγηση σύντομα, να ενταχθεί στο πρόγραμμα της «ποσοτικής χαλάρωσης» και αξιοποιώντας και την ρευστότητα που περιμένει από τα «επενδυτικά εργαλεία» του διεθνούς κεφαλαίου και της ΕΕ (ΕΣΠΑ, πακέτο Γιούνκερ, δάνεια από ΕΤΕΠ κα) να μπει σε ένα νέο κύκλο «ενάρετης ανάπτυξης». Αφήγημά της παραμένει η «δίκαιη ανάπτυξη», με «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «κοινωνικό κράτος». Βέβαια όλα αυτά κρύβουν από πίσω τους την ίδια την καπιταλιστική βαρβαρότητα που κάνει πολύ κόσμο να ασφυκτιά οικονομικά και να βυθίζεται στην εξαθλίωση.

Αντιφασιστικό- προσφυγικό

Όπως αναμενόταν η κυβέρνηση συνεχίζει για τα καλά το έργο της και στο κομμάτι του προσφυγικού, στοιβάζοντας πρόσφυγες στα hot spots κάτω από τις χείριστες συνθήκες και υλοποιώντας πλήρως όλη την απάνθρωπη κι επικίνδυνη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ. Αυτή η πολιτική λειτουργεί σαν μια βαλβίδα ανοιχτή από τη μία για το κεφάλαιο και την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού, από την άλλη κλειστή για τους κολασμένους αυτής της γης που ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τις βόμβες και τον πόλεμο. Είναι η ίδια κατεύθυνση που επιβάλλει στους πρόσφυγες την εξαθλίωση, την γκετοποίηση και την εκμετάλλευση τους από διάφορους καιροσκόπους (βλ. ΜΚΟ, εταιρείες, αλλά ακόμα και από μικροαστικά φασιστοειδή όπως είδαμε κατά καιρούς), την ώρα που απαγορεύει σε αλληλέγγυους αγωνιστές να εισέλθουν στα camps και να προσφέρουν στους πρόσφυγες τρόφιμα κλπ και να τους εντάξουν στο αντιπολεμικό κίνημα. Από αυτή την κατάσταση δε θα μπορούσε να λείπει η Χρυσή Αυγή. Οι φασίστες έχουν βρει για άλλη μια φορά πρόσφορο έδαφος να χύσουν το δηλητήριο τους στην ελληνική κοινωνία με αποκορύφωμα τις φασιστικές κινητοποιήσεις, τις ανακοινώσεις κατά των προσφυγόπουλων και της ένταξης τους στα σχολεία κλπ. Επόμενο είναι ότι σε περιόδους τόσο βαθιάς προσφυγικής κρίσης, ο φασισμός να αναδύεται και να αναδεικνύεται. Εξ άλλου δε ξεχνάμε ότι οι φασίστες είναι όπλο του συστήματος για να διαχωρίζει την εργατική τάξη με βάση τη μισαλλοδοξία, τη φυλή, το φύλο, το έθνος κλπ. Όπως αναμενόταν η κυβέρνηση δε μένει εκεί. Η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα εντείνεται και η κρατική βία και καταστολή καλά κρατεί. Δεν είναι καθόλου τυχαία η βιομηχανία καταστολής που έχει στηθεί τώρα τελευταία από το κράτος, είτε μιλάμε για διώξεις αγωνιστών του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης ή των 9 συμφοιτητών μας στην Ξάνθη από φασίστα καθηγητή ενάντια στη συνδικαλιστική τους δράση, είτε μιλάμε για καταδίκες συναγωνιστών από το δίκτυο Σπάρτακος. Η καταστολή αυτή εκφράζεται και με χημικά στις πορείες (πορεία για Ομπάμα και αντιφασιστικές συγκεντρώσεις όπου μάλιστα τα ΜΑΤ συντάσσονται με τους φασίστες και βρίσκονται απέναντι στο αντιφασιστικό κίνημα). Όλη η προσπάθεια επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, καθώς και η βιομηχανία διώξεων εντάσσεται στα συνολικά πλαίσια αντιδραστικοποίησης του κράτους και αυταρχικής θωράκισης του στα πλαίσια της έντασης της καταπίεσης και της πάταξης του εσωτερικού εχθρού. Ενώ λοιπόν φασίστες και ΜΑΤ δρουν μαζί, ενώ οι διώξεις χτυπάν το κίνημα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την πλήρως αντιδραστική, σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική της που αφοπλίζει το κίνημα και δυναμώνει το φασισμό.

Το εργατικό κίνημα, οι νέες εργασιακές διατάξεις και η απάντηση μας

Παρά το ότι είναι κοινός τόπος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με την έννοια της αριστεράς, δε μπορούμε να πούμε ότι η αριστερά (ακόμη και η ριζοσπαστική(;)) έχει ξεμπερδέψει με την σκέψη και δράση που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι σκέψεις εντος της ρεφορμιστικής αριστεράς που απευθύνονται στο κίνημα και αναφέρουν ως τακτική του τη δημιουργία ενός “αντιμνημονιακού, πατριωτικού, αριστερού μετώπου” που θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία. Αλήθεια, πόσο απέχει αυτό από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ το χρονικό διάστημα 2012-2015; Αυτό δείχνει την αδυναμία οποιασδήποτε αυτοκριτικής εντός ενός αρκετά μεγάλου κομματιού της αριστεράς και την αντιμετώπιση της πολιτικής ως “προσωπικό ζήτημα”. Ενδεικτικό της ανεπάρκειας ενός τέτοιου σχεδίου, είναι η σταδιακή αποχώρηση διάφορων ρευμάτων από αυτό και η προσπάθεια εκ μέρους τους, ψηλάφησης ενός δρόμου με πιο αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Εμείς εκτιμάμε ότι η ΕΑΑΚ πρέπει να απαγκιστρωθεί από οποιαδήποτε λογική κυβερνητικής διαχείρισης και να ρίξει όλες τις δυνάμεις της μαζί με όλα τα κομμάτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο κίνημα και την ανασυγκρότηση του. Ανάλογη πρέπει να είναι και η αντιμετώπιση στο ζήτημα του εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ όπως έχουμε ξανά αναλύσει (βλ. Κείμενα συμβολής σε προηγούμενα συντονιστικά) δε μπορεί και δε θέλει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι ξεκάθαρο ότι στο ερώτημα “ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες” η ΓΣΕΕ έχει επιλέξει το πρώτο. Για αυτό και δεν είναι ζήτημα να τη μεταρρυθμίσουμε, αλλά να έχουμε μια συνολική απάντηση οργάνωσης του αγώνα απέναντι σε αυτήν. Για μας αυτή η απάντηση είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου ταξικού κέντρου αγώνα, όπου όλα τα αγωνιστικά κομμάτια θα έρχονται σε ρήξη με τη ΓΣΕΕ και θα παλεύουν για την ανατροπή όλων των αντιλαϊκών πολιτικών ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Γι αυτό και στηρίζουμε τη συγκρότηση αντικαπιταλιστικών σχημάτων σε κάθε χώρο δουλειάς, ιδιαίτερα σε εκείνους στους οποίους συγκεντρώνεται η Νέα Εργατική Βάρδια, όπως και τη δράση των ήδη υπαρχόντων (Attack, Λάντζα κλπ). Η ΕΑΑΚ είναι κομμάτι της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας του κινήματος και μπορεί και πρέπει να αναβαθμίσει το συντονισμό και την κοινή δράση με τα υπόλοιπα κομμάτια της (βλ. Attack) μέσα κι έξω απ’ το πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα σε ζητήματα που αφορούν την απαραίτητη συμμαχία με τους εργαζόμενους του πανεπιστημίου (πχ Attack και καθαριστές-καθαρίστριες ή Λάντζα και εργαζόμενοι στη λέσχη), την επισφαλή και απλήρωτη εργασία φοιτητών, πχ στις πρακτικές και την επισφαλή και πολλές φορές απλήρωτη εργασία στην έρευνα μεταπτυχιακών, διδακτορικών κλπ.

Για όλα τα παραπάνω καθοριστικός είναι ο ρόλος της αριστεράς. Για αυτό και η ΕΑΑΚ πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή για μια αριστερά που στέκεται ενάντια σε οποιαδήποτε λογική διαχείρισης, είναι σε κατεύθυνση αντιΕΕ και δε διαπραγματεύεται ανάγκες και δικαιώματα των εργαζομένων. Για μια αριστερά πραγματικά χρήσιμη κόντρα στη συναίνεση και την υποταγή. Τελικά για μια αριστερά αντικαπιταλιστική και πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα τους.

Οι εξελίξεις στο πανεπιστήμιο

Μαζί με της παραπάνω πολιτικές έρχεται και μια ποιοτικά αναβαθμισμένη επίθεση σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας. Ειδικότερα στην τριτοβάθμια, το δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ύψους 183 εκ σε 9 εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η εισήγηση της συνόδου πρυτάνεων για μείωση κατά 50 % των εισακτέων και σύσταση των περιφερειακών συμβουλίων ανώτατης εκπαίδευσης αλλά και μια σειρά παρεμφερών κινήσεων από πλευράς αστικής μπάντας φανερώνουν το βάθος και την οξύτητα της επίθεσης στην δημόσια δωρεάν παιδεία. Οι δύο βασικότεροι στόχοι του κεφαλαίου στην παρούσα φάση είναι αρχικά να ανοίξει εκ νέου η κουβέντα για μια περαιτέρω απομαζικοποίηση των πανεπιστημίων με όξυνση των ήδη υπαρχόντων ταξικών φίλτρων και σε δεύτερη φάση να εγκαθιδρυθεί ένα οξύμωρο και αντιφατικό καθεστώς χρηματοδότησης, όπου θα κυριαρχεί η λογική της αυτοχρηματοδότησης των ιδρυμάτων, ενώ ταυτόχρονα θα ενισχύονται μόνο εκείνες οι λειτουργίες και οι πτυχές των πανεπιστημίων όπου είναι κερδοφόροι για το κεφάλαιο. Όλα αυτά εντάσσονται σε μία συνολικότερη κίνηση υπαγωγής των ιδρυμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου, με ιδιαίτερο βάρος να πέφτει στην έρευνα και στην αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Συνολικά, επιδιώκεται η κατεύθυνση συνολικής υποβάθμισης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας την οποία έρχεται να συμπληρώσει η επιχειρηματική ανασυγκρότησή του. Οι πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης είναι πολύμορφες και αφορούν τόσο τον οικονομικό ρόλο του πανεπιστημίου όσο τον κατανεμητικό και τον ιδεολογικό. Ουσιαστικά περιγράφεται η σύνδεση του πανεπιστημίου με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και η αναγκαία αναδιάρθρωση των πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων με βάση τις επιταγές του κεφαλαίου. Αυτό αφορά τόσο την άμεση κερδοφορία μέσω της αξιοποίησης της έρευνας (κατοχύρωση πατέντας, απλήρωτη εργασία σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο) όσο και την έμμεση μέσω της σύνδεσης των προγραμμάτων σπουδών και τη δημιουργία του σύγχρονου εργατικού δυναμικού που καταρτίζεται για την σύγχρονα ζωτικής σημασίας παραγωγής κι αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Η τελευταία κατεύθυνση εισάγει αλλαγές στα προγράμματα σπουδών με κυρίαρχη κατεύθυνση την εισαγωγή κατευθύνσεων σε αυτά προς απάντηση στις ανάγκες του κεφαλαίου. Τέλος, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί το κομμάτι των δημοκρατικών ελευθεριών και μέσα στο πανεπιστήμιο. Η επίθεση σε αυτό το κομμάτι αφορά τόσο την επιδίωξη εμπέδωσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όσο και την συνολική “περίφραξη” του πανεπιστημίου από όσους αγωνίζονται με στόχο ένα όσο το δυνατόν πιο “εύφορο” κλίμα επένδυσης μέσα στα ΑΕΙ. Εμφανίζεται συνολικά μια κλιμακούμενη επίθεση στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Ενορχηστρώνεται λοιπόν μια έντονη, καλοσχηματισμένη αστική προπαγάνδα βασιζόμενη στα αστικά ιδεολογήματα περί βίας - ανομίας και “κόκκινης τρομοκρατίας” μέσα στα πανεπιστήμια. Τα παραπάνω φαινόμενα είναι στοιχεία από μια συνολικότερη κίνηση με ιδιαίτερο βάρος και απαραίτητη προϋπόθεση για το βάθεμα του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Για μας, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να ιεραρχήσει πολύ ψηλά το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια που ανοίγεται με πολύ έντονο τρόπο στην δημόσια κουβέντα. Κόντρα στην αστική λογική που θέλει τα πανεπιστήμια πολιτικά αποστειρωμένα εκπαιδευτικά κέντρα και τους φοιτητές άβουλα και πειθήνια πιόνια στις ορέξεις της αγοράς, πρέπει να προτάξουμε το δικό μας θετικό πρόταγμα για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών μας. Ένα πανεπιστήμιο – κέντρο αγώνα και αντίστασης, που θα προσφέρει στην νέα γενιά την δυνατότητα πολιτικής ζύμωσης και ανάδρασης, εμβάθυνση των κοινωνικών ανησυχιών, πολιτιστικά ερεθίσματα για διεύρυνση των οριζόντων και του τρόπου σκέψης. Καμία περιστολή και καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων δεν θα μείνει αναπάντητη από το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα. Κάθε αυταρχική κίνηση που θα στοχεύει στο τσάκισμα των συλλογικών εκφράσεων του αγώνα μες τα πανεπιστήμια θα παίρνει από δω και πέρα την απάντηση που της αξίζει.

Η απάντηση μας

Με κυρίαρχα αιτήματα την ελεύθερη πρόσβαση της νέας γενιάς σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς φραγμούς και την ταυτόχρονη αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, μπορούμε να ορίσουμε εμείς τον άξονα κουβέντας μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια που θα αποτελούν μαζικό υποδοχέα της νεολαίας και όχι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς, για λεφτά για την παιδεία και όχι για το χρέος, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς κλπ. Αυτοί οι πολιτικοί στόχοι απαιτούν ένα φοιτητικό κίνημα που θα αγωνίζεται από την πλευρά των ταξικών συμφερόντων της πληττόμενης πλειοψηφίας εντός των πανεπιστημίων και θα συναντά τη νέα εργατική βάρδια, αλλά και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα στις φλόγες του αγώνα. Δε θα φοβάται να αναμετρηθεί με βασικά πολιτικά ερωτήματα της εποχής μας και θα είναι κομμάτι ενός νέου εργατικού κινήματος που είναι ενάντια στην εργοδοτική, αστικοποιημένη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός αντίπαλου δέους. Αυτό το αντίπαλο δέος δε μπορεί παρά να είναι ένα ταξικό κέντρο αγώνα που θα επιβάλλει συνεχώς προωθητικές κατακτήσεις που θα διευκολύνουν το δρόμο για τη συνολική ανατροπή των ευρωπαϊκών πολιτικών και για τη χάραξη ενός άλλου δρόμου. Είναι αναγκαίο στο σήμερα να καταφέρουμε να ενοποιήσουμε τα παραπάνω σε μια συνολική πολιτική γραμμή ρήξης και ανατροπής. Πιάνοντας το νήμα από τις επιμέρους κινηματικές αντιστάσεις και δίνοντας τους το απαραίτητο περιεχόμενο και κατεύθυνση. Δεν αρμόζει στην δικιά μας αριστερά να βρίσκεται πιο πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου αλλά αντιθέτως πρέπει να είναι μπροστάρης στη νέα άνοιξη των αγώνων. Αγώνες που θα φέρουν συνολικά τη γενιά μας απέναντι στις πολιτικές κυβερνήσεων – ΕΕ –κεφαλαίου και θα βάλουν μπροστά τις ανάγκες μας για μόρφωση δουλειά ειρήνη και ελευθερίες.

Με αυτή την έννοια απαιτείται από μεριάς μας μια συνολική κατεύθυνση πάλης με κέντρο τους φοιτητικούς συλλόγους και καθοριστικό μέσο οργάνωσης του αγώνα τα σχήματα ΕΑΑΚ. Μια μεθοδολογία σύγκρουσης με τις προαναφερθείσες κατευθύνσεις της κυβέρνησης και της ΕΕ για μας είναι κομβικά: αυτή που θέτει τα ζητήματα της εργασιακής προοπτικής, της φοιτητικής μέριμνας, της πάλης για το περιεχόμενο των σπουδών μας, της αντιΕΕ κατεύθυνσης στους συλλόγους και της συνολικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος. Βασική προϋπόθεση είναι τα σχήματα να αναδεικνύουν το μέλλον της γενιάς μας ως μέλλον της επισφάλειας και να κάνουν κατανοητό στους φοιτητές ότι “με 400 ευρώ δε ζεις, εξεγείρεσαι”, ότι αυτό είναι το μοναδικό μέλλον που περιγράφουν για εμάς. Συνεπώς οι αγώνες για τα δικαιώματα μας σήμερα στην παιδεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα δικαιώματά μας αύριο στην εργασία. Για αυτό πρέπει το φοιτητικό κίνημα να είναι πλάι στο εργατικό, να έχει στραμμένη εκεί την ματιά του με γνώμονα τα κοινά μας συμφέροντα. Παράλληλα, στο κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας και των αποκλεισμών η ΕΑΑΚ πρέπει να έχει κατεύθυνση επιβολής των συλλογικών αναγκών μας ενάντια σε όσα μας στερούν. Τα δικαιώματα μας σε σίτιση-στέγαση μεταφορές δεν παζαρεύονται και δε θα γίνουν θυσία στο βωμό της κερδοφορίας τους. Επιπλέον, το αίτημα για μια απελευθερωτική παιδεία στο σήμερα είναι επίκαιρο. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, ο συλλογικός πλούτος της ανθρώπινης εργασίας σε θεωρία και πράξη, κάνει επιτακτική την παρέμβαση μας και σε αυτό το επίπεδο. Αυτό πρακτικά σημαίνει την ανάδειξη στα φοιτητικά αμφιθέατρα του τι θέλουμε να σπουδάζουμε και προς ποια κατεύθυνση να στρεφόμαστε, αμφισβητώντας ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο σήμερα παράγεται και ιδιοποιείται η γνώση από μια αντικαπιταλιστική σκοπιά. Γι αυτό κρίνεται απαραίτητη η κριτική στα προγράμματα σπουδών η συνεχής πάλη των σχημάτων για καμία διάσπαση των πτυχίων μας, για συνολική εποπτεία επί του αντικειμένου και μόνη προϋπόθεση για εργασία το πτυχίο μας. Τέλος για όλα τα παραπάνω αποτελεί όρος η συνεχής αντιΕΕ πάλη των σχημάτων και η προσπάθεια για συνολική αναζωπύρωση των φοιτητικών συλλόγων και όλων των ανατρεπτικών διαδικασιών τους. Διαλεκτική είναι η σύνδεση όλων αυτών άρα και η μάχη γι’ αυτά.

Για μια ΕΑΑΚ αντίστοιχη των αναγκών της εποχής μας

Τα τελευταία δύο χρόνια η ΕΑΑΚ έχει περιέλθει σε μια πρωτοφανή κατάσταση την οποία όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε, αλλά πλέον είναι βασικό ζητούμενο να μπούμε στη διαδικασία ξεπεράσματος της σημερινής κατάστασης. Πιο απλά, να περάσουμε από την διάγνωση των προβλημάτων στη λύση τους. Βασικό ζήτημα για μας είναι η ΕΑΑΚ να ξαναγίνει κομμάτι των φοιτητικών συλλόγων και να δρα ως η πρωτοπορία μέσα σε αυτούς. Με αυτή την έννοια, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αποπολιτικοποίησης στους συλλόγους τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς πρέπει και μπορούν να γίνουν η κινητήρια αγωνιστική δύναμη μέσα στους συλλόγους. Δεύτερο ζητούμενο είναι η ΕΑΑΚ να ξαναγίνει ο πόλος εντός των σχολών που μπορεί να συσπειρώνει ένα ευρύ ανένταχτο δυναμικό αγωνιστών και να τους θέτει σε κίνηση σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση βάζοντας αναχώματα στην αστική πολιτική, αλλά και επιβάλλοντας τις ανάγκες του υποκειμένου εντός των πανεπιστημίων. Τρίτον, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να πάψει η αποπολιτικοποίηση και εντός της ΕΑΑΚ και να επιχειρήσουμε ριζικές τομές στην ανασυγκρότηση του μορφώματος. Αυτό περνά μέσα από μια ανοιχτή και εξωστρεφή διαδικασία συζήτησης των σχημάτων γύρω από: 1) το ρόλο και το χαρακτήρα του φοιτητικού κινήματος στην σημερινή κατάσταση, αποτίμηση της προηγούμενης περιόδου και σχεδιασμός για την επαύριο, 2) ψηλάφηση των νέων χαρακτηριστικών του υποκειμένου σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και τις ταξικές συμμαχίες μεταξύ πληττόμενων φοιτητών-εργολαβικών διδακτορικών. Ιδιαίτερα εδώ χρειάζεται πραγματική συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης, μακριά από σκουριασμένες και επικίνδυνες αντιλήψεις που αναπαράγονται στην αριστερά. 3) εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο πανεπιστήμιο και ευρύτερα 4) ποιος ο χαρακτήρας της ΕΑΑΚ στα πανεπιστήμια, και ποια αριστερά έχει ανάγκη συνολικά η εποχή. Η συζήτηση αυτή δε θα πρέπει να έχει τη μορφή εσωτερικής αντιπαράθεσης , αλλά να στοχεύει σε εμπλοκή νέων συντρόφων και την ενίσχυση των μπλοκ αγώνα, μέσω της απεύθυνσης σε ρεύματα εντός της σπουδάζουσας νεολαίας που κινούνται σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Για αυτό απαιτείται μια μεθοδολογία που περνά σε αυτά τα ζητήματα (και πολλά άλλα) μέσα από μονοθεματικές συζητήσεις των σχημάτων, μία ανοιχτή δηλαδή πλατφόρμα διαλόγου που προτείνουμε να ανοίξει στην ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, αλλά και πανελλαδικά. Όλα τα παραπάνω έρχονται σε άμεση σύνδεση με την δουλειά που τα σχήματα ήδη κάνουν, αλλά και με τη συνολική και πιο αναγκαία κατεύθυνση ύπαρξης της προγραμματικής διακήρυξης. Η προγραμματική αναβάθμιση και διεύρυνση της ΕΑΑΚ έχει ως στόχο την ύπαρξη σχημάτων σε όλες τις σχολές και την ΕΑΑΚ ως πόλο συσπείρωσης όλων των αγωνιστικών δυνάμεων μέσα σε αυτές. Κόντρα στον εκφυλισμό και σε πολιτικά σχέδια περί ξεπεράσματος της ΕΑΑΚ για ένα παναριστερό μέτωπο επιτάσσεται η παρέμβαση ενός αντικαπιταλιστικού σχήματος ανά σχολή. Μ` αυτή την έννοια η προγραμματική διακήρυξη της ΕΑΑΚ πάνω σε βασικά ζητήματα της εποχής μας(ταυτότητα της νεολαίας, φοιτητικό κίνημα στο σήμερα, σύνδεση φοιτητικού-εργατικού κινήματος κτλ.) καλείται να αναδειχθεί και να συζητηθεί από τα σχήματα ως τα αναγκαία στοιχεία συμφωνίας τόσο στο εσωτερικό του μορφώματος όσο και στον τρόπο απεύθυνσης σε ημιρεφορμιστικές δυνάμεις(οργανωμένες και μη). Αυτό σημαίνει ότι η ανοιχτή πλατφόρμα έχει σχετική αυτοτέλεια και δεν ταυτίζεται με την προγραμματική διακήρυξη. Είναι μια προσπάθεια ανοιχτού συντροφικού διαλόγου και κριτικής των σχημάτων, των αγωνιστών, των οργανώσεων της ΕΑΑΚ σε μια κατεύθυνση πραγματικά ενιαίας ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής και αριστερής κίνησης. Όλα τα πλούσια κείμενα της πλατφόρμας θα είναι μια μορφή ανάδειξης των στοιχείων που μπορούν να φέρουν την προγραμματική και πολιτική αναβάθμιση της ΕΑΑΚ.