Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Με αφορμή τις εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία...

Με αφορμή τις εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία...


Ζούμε σε μια εποχή όπου το πολεμικό κλίμα ανάμεσα σε Ελλάδα-Τουρκία οξύνεται με έπαθλο το ποια χώρα θα γίνει ο καλύτερος τοποτηρητής της περιοχής και ποιας χώρας τα αφεντικά θα έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο από τις ΑΟΖ. Εξαιτίας αυτού αλλά και πρόσφατων περιστατικών όπως η Συμφωνία των Πρεσπών και ο θάνατος του Κατσίφα, το εθνικιστικό παραλήρημα γίνεται όλο και πιο έντονο και επικίνδυνο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα κομμάτι της νεολαίας να στρέφεται προς τα εκεί, αναζητώντας μια διέξοδο από το μέλλον της ανεργίας, της επισφάλειας και της μετανάστευσης, την οποία δεν μπορεί να της δώσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα των μνημονίων, της διαφθοράς και των αντιλαϊκών μέτρων. Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, οι φασίστες έρχονται για πρώτη φορά μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα να εξορμήσουν στα σχολεία, καλώντας τις τελευταίες μέρες διάφορα σχολεία σε εθνικιστικές καταλήψεις και διαδηλώσεις με Πανελλαδική κλιμάκωση για τις 29 Νοέμβρη, διαμαρτυρόμενοι για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και της Βορείας Ηπείρου. Εδώ να σημειώσουμε ότι η συμφωνία αυτή (Συμφωνία των Πρεσπών) απλά αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και όχι μια προσπάθεια να μας πάρουν το όνομα οι γείτονες όπως πολύ ψευδώς ισχυρίζονται οι ακροδεξιοί για να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα και να σπείρουν το μίσος.

Τι έχουμε να κερδίσουμε εμείς απ’ όλα αυτά;


Άραγε οι καταλήψεις αυτές θα κερδίσουν κάτι για την παιδεία, ενάντια στο νέο λύκειο των ταξικών φραγμών και της αγοράς; Απαντάνε κάτι αυτοί που τις καλούν στους προβληματισμούς των μαθητών και των γονιών τους για το σπρώξιμο των μαθητών στα ΕΠΑΛ και την τεχνική εκπαίδευση, τη μαύρη εργασία και το σκλαβοπάζαρο της μαθητείας από μικρή ηλικία; Παίρνουν θέση για το ότι τα σχολεία δεν έχουν καλοριφέρ, σε πολλά οι μαθητές δε χωράνε, ότι η εκπαιδευτική διαδικασία είναι τέτοια που οι μαθητές (θυμόμαστε κι εμείς άλλωστε) δεν μπορούν να αναπνεύσουν, δεν μαθαίνουν ουσιαστικά, αλλά σκόρπια και με παπαγαλία υπό το φόβο μιας αξιολόγησης που είναι το λιγότερο ισοπεδωτική; Φυσικά και όχι. Άλλωστε ο κύριος ρόλος που έχει η διασπορά του εθνικισμού όσον αφορά τα εσωτερικά μιας χώρας είναι η επικράτηση της ιδέας της εθνικής ενότητας (και ο αποπροσανατολισμός από την ταξική συνείδηση): ο μαθητής, ο φοιτητής από λαϊκή οικογένεια, ο εργαζόμενος έχουν το ίδιο συμφέρον με τον Μπόμπολα, τον Λάτση, τον Μαρινάκη και γι αυτό πρέπει να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και να βάλουν μια πλάτη για να ορθώσει ανάστημα η χώρα. Όπως ορθώνει φυσικά εδώ και 8 χρόνια με μνημόνια επί μνημονίων, τα οποία αυξάνουν μόνο το χρέος και τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών της Ελλάδας, βυθίζοντας στη φτώχεια το 1/3 του πληθυσμού και στην αβεβαιότητα ολόκληρη σχεδόν τη νεολαία. 

Δεν υπάρχουν όμως και τα ίδια προβλήματα από την άλλη άκρη των συνόρων;


Αυτό που προσπαθούν να αποκρύψουν οι φασιστικές ρητορίες όταν αναφέρονται σε Μακεδονία και Αλβανία είναι ότι οι λαοί των χωρών αυτών βιώνουν την ίδια ακριβώς εκμετάλλευση και καταπίεση με εμάς (πιο απλά χωρίζουν τον κόσμο σε χώρες και έντεχνα προσπαθούν να αποκρύψουν τον διαχωρισμό σε τάξεις, πιο απλά, τον χωρίζουν σε "Έλληνες-ξένοι" και όχι στην πραγματική διαφορά "πλούσιοι-φτωχοί"), πολλές φορές μάλιστα από Έλληνες κεφαλαιοκράτες, βλέπε Μπόμπολα και Βερόπουλο, ενάντια στον οποίο έκαναν απεργία εργαζόμενοι στα Σκόπια, την πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Γιατί ακριβώς και αυτοί οι άνθρωποι απέναντι από τα σύνορα αναγκάζονται να δουλέψουν αντί να σπουδάσουν, βυθίζονται στην ανεργία και δεν έχουν την δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρεπείς και ανθρώπινες συνθήκες. Οπότε εμείς σε ποιανού το πλευρό θα ταχτούμε; Με αυτούς που θέλουν να μας βάλουν να πολεμήσουμε για τα δικά τους συμφέροντα ενώ αυτοί θα κάθονται, που δεν υπολογίζουν τίποτα μπροστά στην αύξηση των προσωπικών τους κερδών, είτε αυτό συμβαίνει μέσω της εκμετάλλευσης και καταπίεσης Ελλήνων, είτε “ξένων”, ή με τους ίδια καταπιεσμένους ανθρώπους με εμάς; Εμείς απαντάμε ότι μόνη λύση αποτελεί η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και κοινή τους πάλη για τα δικαιωμάτα τους! Αλλωστε τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Το 70% του παγκόσμιου πλυθησμού κατέχει το 3% του παγκόσμιου πλούτου (εργαζόμενοι/άνεργοι/εκμεταλλευόμενοι). Στην άλλη πλευρά το 0.6% του παγκόσμιου πλυθησμού (πλούσιοι/αφεντικά/εκμεταλλευτές) κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου!

Τελικά όμως σε ποιον ανήκει η Μακεδονία;


Ιστορικά, η Μακεδονία ήταν πάντα πολυεθνική περιοχή, ειδικά στις αρχές του 20ου αιώνα, εποχή στην οποία οι κάτοικοι της περιοχής μιλούσαν μια δικιάτους γλώσσα (ελληνικά, σλάβικα ανακατωμένα με τούρκικα) και είχαν πολύ εύπλαστη εθνική και θρησκευτική συνείδηση, που κυρίως αφορούσε ποιος ήταν ο δάσκαλος ή ο παπάς του χωριού (οι οποίοι έπεφταν συχνά θύματα δολοφονιών από αντίπαλες ένοπλες συμμορίες). Δεν είναι παράλογο λοιπόν το ότι τελικά μέσα από όλες αυτές τις ζυμώσεις κάποιοι κάτοικοι απέρριψαν όλες τις εθνικότητες και είπαν ότι είναι Μακεδόνες. Τα έθνη άλλωστε συγκροτούνται πάνω στη συνείδηση και το αν πιστεύει κάποιος ότι ανήκει στο εν λόγω έθνος, δεν υπάρχουν ακριβώς “πραγματικά” και “ψεύτικα” έθνη. Για τον ίδιο λόγω αναγνωρίζουμε το Βέλγικο έθνος (και δεν το λέμε “Γερμανο-Γαλλικό” ή “Φλαμανδο-Γερμανικό”), για τον ίδιο λόγο αναγνωρίζουμε το Αυστριακό και το Γερμανικό έθνος ως διαφορετικά μεταξύ τους παρ’ ότι η Αυστρία ιστορικά ήταν το κατεξοχήν “Γερμανικό” έθνος.

Εκεί είναι και το λάθος πολλών: η ύπαρξη ή όχι Μακεδονικού έθνους δεν έχει να κάνει με κάποιου είδους “ιδιοκτησία” πάνω στον Μέγα Αλέξανδρο. Έχει να κάνει με το δικαίωμα του κάθε λαού στην αυτοδιάθεση. Ο λόγος που ανασύρεται τον τελευταίο χρόνο στην επιφάνεια δεν αφορά κάποια ανάγκη “ιστορικής δικαίωσης”. Αφορά τις βλέψεις των ελλήνων κεφαλαιοκρατών στον πλούτο της γειτονικής χώρας. Χαρακτηριστικό είναι ότι πλέον μεγάλο η μεγαλύτερη τράπεζα της γειτονικής χώρας είναι ελληνικών συμφερόντων, ότι πολλές από τις μεγαλύτερες εταιρίες είναι ελληνικές. Αφορά τις βλέψεις των ελλήνων κεφαλαιοκρατών και των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν πλήρως στα Βαλκάνια, όπως δείχνει και το νέο δόγμα άμυνας-ασφάλειας της Αμερικής τον Δεκέμβρη του 2017. Αντίστοιχα και με την Αλβανία, εδώ και 5 μήνες αναμενόταν η δημιουργία πολεμικού κλίματος λόγω πετρελαίων στην Ανδριατική και γεωστρατηγικής θέσης, πράγμα που εξηγεί και το περιστατικό με τον Κατσίφα και το πώς το εκμεταλλεύτηκε το ελληνικό κράτος.

Τίποτα δεν έχουμε να κερδίσουμε με τον εθνικισμό και το μίσος προς άλλους λαούς! Να παλέψουμε για την παιδεία και τη δουλειά των αναγκών μας, ενάντια στον πόλεμο και τους φασίστες!

Η ζωή της ανεργίας, της μετανάστευσης, των πολέμων και της αβεβαιότητας που μας επιφυλάσσουν δεν είναι μονόδρομος! Ο πλούτος που παράγεται σε όλες αυτές τις χώρες, η δημιουργικότητα των νέων επιστημόνων, τα φυσικά αγαθά ανήκουν στους λαούς και δίνουν προοπτικές για μια άλλη, πιο δίκαιη ζωή. Αντί να προσπαθούμε να “ηγεμονεύσουμε” ως φοιτητικό κίνημα απέναντι σε εθνικές ιδέες, ας ηγεμονεύσουμε πάνω στην επιστήμη, την τεχνολογία και στο για ποιους αυτές παράγονται, ποιες κοινωνικές ανάγκες εξυπηρετούν. Γιατί πάνω στο πολεμικό κλίμα και τον εθνικισμό πατάει το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο για να κάνει πολεμική έρευνα, εκεί πατάει η CIA για να πατεντάρει τους 3d printers, εκεί πατάει η κυβέρνηση για να πει ότι δεν υπάρχουν λεφτά για την παιδεία! Εκεί πατάνε οι φασίστες για να προσπαθήσουν να εξοντώσουν οτιδήποτε διαφορετικό, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες, τους ΑΜΕΑ και άλλους. Εκεί θα πατήσουν αύριο-μεθαύριο για να μας στείλουν να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε για τις ΑΟΖ.

Το πρόβλημα δε θα λυθεί φυσικά απλώς με ένα μάθημα ιστορίας. Άλλωστε ο εθνικισμός σε κάθε χώρα κατά βάση βασίζεται σε ψέματα και δημιουργικές ασάφειες, διότι ρόλος του είναι να ενοποιήσει ανθρώπους με διαφορετικά συμφέροντα κάτω από την ομπρέλα του έθνους. Αν το ζήτημα ήταν καθαρά ιστορικό, θα λυνόνταν σε επιστημονικά συνέδρια και όχι με τέτοια φαινόμενα. Το πρόβλημα θα λυθεί στην πράξη με την κοινή πάλη των λαών στα καθημερινά και τα πιο κεντρικά ζητήματα. Από την απεργία στα Vero (Βερόπουλος) στην πόλη των Σκοπίων μέχρι την εξόρυξη στη γείτονα χώρα που θυμίζει την υπόθεση των Σκουριών, το να παλέψουμε κοινά για τα δικαιώματά μας σε μόρφωση-δουλειά-ελευθερίες, κόντρα στους φασίστες, στον εθνικισμό και στους εχθρούς μας που βρίσκονται στην ίδια μας τη χώρα και θέλουν να μας στείλουν να πολεμήσουμε, φαίνεται να είναι μονόδρομος αν θέλουμε μια καλύτερη ζωή. Όπως άλλωστε φάνηκε και στην Πανβαλκανική κινητοποίηση στις 10/3 στη Θεσσαλονίκη λίγο μετά το κάψιμο της κατάληψης Libertatia ή στον αγώνα του αριστερού κόμματος Levica στη Δημοκρατία της Μακεδονίας με σύνθημα: «στο ΝΑΤΟ ούτε με το συνταγματικό μας όνομα».

Να καταδικάσουμε μαζικά τις εθνικιστικές καταλήψεις. Να εμποδίσουμε με κάθε τρόπο τη διεξαγωγή τους! Εμπρός για καταλήψεις-συγκρούσεις-διαδηλώσεις ενάντια στους νόμους Γαβρόγλου, για την παιδεία των αναγκών μας, για δουλειά και μέλλον με δικαιώματα! Προτάσσουμε τον διεθνισμό στην πράξη, την φιλία των λαών, κόντρα σε πόλεμο-φασισμό-εθνικισμό. 

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

Απόφαση Σ.Φ. Ηλ-Μηχ από τη συνέλευση στις 13/11




Απόφαση Σ.Φ. Ηλ-Μηχ

Αν κοιτάξουμε την συνολική εικόνα της περιόδου, φαίνεται από τις δηλώσεις των ίδιων των αστικών επιτελείων ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση συνεχίζεται και ένα νέο κραχ δεν είναι απίθανο. Οι ανταγωνισμοί και το πολεμικό κλίμα οξύνονται, κάτι που φαίνεται και στη γειτονιά μας με το Ελληνικό κράτος να επεμβαίνει στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και τώρα στην Αλβανία, να παίζει «πόκερ» με το Τουρκικό για τις ΑΟΖ και τον τίτλο του τοποτηρητή της περιοχής, βάζοντας σε κίνδυνο τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα με τον «εξωτερικό εχθρό», το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αντιμετωπίσει και τον εσωτερικό, πουλώντας το παραμύθι της «μεταμνημονιακής» εποχής, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια κατάσταση μονιμοποίησης των μνημονιακών νόμων και της πολιτικής που επιβάλλουν κυβερνήσεις-ΕΕ-ΔΝΤ, αφού δεν καταργείται κανένας μνημονιακός νόμος και ο Ελληνικός λαός θα πληρώνει υπέρογκα πλεονάσματα μέχρι το 2060! Οι φασίστες έχουν ξαναβγεί από τις τρύπες τους, πατώντας πάνω στο πολεμικό-εθνικιστικό κλίμα που καλλιεργείται, αλλά και στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Συζητείται η υποχρεωτική θητεία στα 18, φρεγάτες του ελληνικού στρατού είναι σε αποστολές εκτός συνόρων.
Η επίθεση στην Παιδεία
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση συνεχίζεται η ενιαία επίθεση στην παιδεία, με στόχο να προσαρμοστεί κι αυτή στη μόνιμη κατάσταση ύφεσης και εκμετάλλευσης που έρχεται.Το σχέδιο είναι απλό : το πανεπιστήμιο παράγει ευέλικτο, αναλώσιμο, φτηνό και καταρτισμένο εργατικό δυναμικό που έχει ανάγκη για να ξεπεράσει την κρίση τους. Με τον νόμο Γαβρόγλου σχετικά με το πανεπιστήμιο ξεκινάνε οι συγχωνεύσεις των σχολών.Δημιουργούνται τμήματα με σκοπό να υπάρξουν απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων και σχολές προσαρμοσμένες στις ανάγκες της τοπικής αγοράς.Δηλαδή σχολές κατακερματισμένες, στην πραγματικότητα σχολές-ειδικότητες οι οποίες δε θα εξασφαλίζουν συνολική εποπτεία γνωστικού αντικειμένου που περιορίζουν την εργασιακή προοπτική, δημιουργώντας υπερεξειδικευμένο εργατικό δυναμικό.Σχολές οι οποίες θα υποχρηματοδοτούνται από το κράτος όπως η δικιά μας και οι υπόλοιπες σχολές πανελλαδικά, σαν μορφή εκβιασμού ώστε να προσαρμοστούν στο καθεστώς της αυτοχρηματοδότησης, να αναζητούν λεφτά από τον ιδιωτικό τομέα, ή από τους ίδιους τους φοιτητές (δίδακτρα) προσφέρωντας σαν αντάλλαγμα την πρόσβαση στην τροποποίηση δομών/διαδικασιών/προγραμμάτων σπουδών/ερευνητικών προγραμμάτων από την εκάστοτε εταιρία.Ταυτόχρονα ο νόμος Γαβρόγλου εφαρμόζεται και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση ωθώντας το 70% των μαθητών σε υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ,ενώ οι υπόλοιποι είτε λόγω δυσκολίας των εξετάσεων θα μένουν χωρίς απολυτήριο η θα εισάγονται στις παραπάνω σχολές.Αποσκοπούν στον εγκλωβισμό της παιδείας στο καθεστώς μόνιμης υποχρηματοδότησης, της ανεργίας, της αβέβαιης ζωής,συμβάλλοντας έτσι σε μία θανατηφόρα ανάπτυξη που μόνο σκοπό έχει να αυξήσει τα κέρδη τους.
Υπάρχει όμως και η άλλη εικόνα, εκείνη των κινητοποιήσεων σε σχολές σε όλη την Ελλάδα (Γεωπονική, Πληροφορική, ΦΠΨ και άλλες σχολές στην Αθήνα, Κοζάνη,Βόλο κλπ), οι κινητοποιήσεις των μαθητών ενάντια στο σχολείο της αγοράς και των ταξικών φραγμών. Είναι ζήτημα το πως και εμείς θα συμβάλλουμε στην συνολικοποίηση όλων αυτών των ξεσπασμάτων με τη διοργάνωση μιας πανελλαδικής πανεκπαιδευτικής πορείας στην Αθήνα, όπου και θα κλιμακωθεί όλη η δράση μας, για μόρφωση-δουλειά-ελευθερίες στο σήμερα. Από την άλλη, η απεργία της 1ης Νοέμβρη από κλαδικά σωματεία, οργανωμένη πραγματικά από τα κάτω, με αίτημα τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και όλα τα δικαιώματα, αλλά και την ανυπακοή απέναντι στους διεφθαρμένους των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Κόντρα στην κοινωνική συμμαχία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, αλλά και τον ακολουθητισμό του ΠΑΜΕ, το οποίο ήδη 2 φορές έχει ακυρώσει απεργία για χάρη της γραφειοκρατίας, παλεύουμε για ανεξάρτητο ταξικό εργατικό κίνημα, το οποίο θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές ανάγκες, ενάντια στον αστικοποιημένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
Φοιτητική Μέριμνα -Ζητήματα Σχολής
Η γνωστή κατάσταση στη λέσχη παραμένει, με την εργολαβία να έχει πάρει 11.5 εκ. ευρώ από το ΑΠΘ για την λειτουργεία της πάνω και της κάτω λέσχης με όλες τις διανομές, αλλά η πάνω λέσχη και αρκετές διανομές είναι μονίμως κλειστές. Άραγε που πήγαν τα λεφτά που τους έδωσε το ΑΠΘ για τις διανομές που είναι τώρα κλειστές και για την πάνω λέσχη; Μήπως στην τσέπη του; Δεν έχουμε αποδείξεις, αλλά σίγουρα εγείρονται ερωτήματα: μια κοινοπραξία εργολάβων που αναλαμβάνει τη λέσχη, δε θέλει να βγάλει κέρδος;Δεδομένης της διαπλοκής του ΑΠΘ με βάση τα πρόσφατα σκάνδαλα με λεφτά που χάθηκαν, ο πιο εύκολος τρόπος δεν είναι να υποτιμήσει την ποιότητα, να παρακρατήσει λεφτά κλείνοντας την πάνω λέσχη και τις διανομές, δημιουργώντας και τις ουρές;Αν θέλουμε λέσχη και εστίες για τις ανάγκες μας, που να μπορεί να μας βοηθάει ουσιαστικά με το κόστος σπουδών, η εργολαβία πρέπει να φύγει, μαζί με κάθε βδέλλα που έρχεται στο πανεπιστήμιο για να βγάλει κέρδη στις πλάτες των φοιτητών, της παιδείας και της έρευνας. Οι κινητοποιήσεις του συλλόγου μας με τη διήμερη κατάληψή του, σε συντονισμό με άλλους συλλόγους και η κατάθεση του ψηφίσματός μας στη διευθύντρια του ΔΣ της λέσχης,το σπάσιμο των ελέγχων και η κινητοποίηση στη σύγκλητο έχουν βοηθήσει, αλλά πρέπει να αναβαθμίσουμε τη δράση μας.Να παρέμβουμε ξανά στη λέσχη, για να μας πουν πότε θα πραγματοποιηθεί το Δ.Σ. της λέσχης, όπου και θα αποφασιστεί το αν θα μπει αντίτιμο ή όχι στη σίτιση. Δε θα παρθεί καμία απόφαση για εμάς, χωρίς εμάς.
Για τους ίδιους λόγους,στους ηλεκτρολόγους έχουν κοπεί αρκετά μαθήματα του 9ου εξαμήνου λόγω έλλειψης καθηγητών. Μάλιστα, μαθαίνουμε ότι το αντικείμενο της ασφάλειας πλέον διδάσκεται σε μεταπτυχιακό! Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν είναι απλά ένα «ζήτημα σχολής», αλλά κομμάτι της συνολικής πολιτικής που συγχωνεύει τμήματα και δημιουργεί τμήματα-καρικατούρες υπερεξειδικευμένα, που διασπά αντικείμενα με τη μεταφορά μαθημάτων στα μεταπτυχιακά. Αν θελήσει κάποιος να ασκήσει το εν λόγω αντικείμενο αναγκάζεται είτε να κάνει μεταπτυχιακό-πιθανώς με δίδακτρα-είτε σεμινάρια επί πληρωμή.Η λύση στο πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την έλλειψη καθηγητών και πόρων, είναι ο συντονισμός με τους υπόλοιπους συλλόγους που κι αυτοί βιώνουν την υποχρηματοδότηση στις σχολές τους και να απαιτήσουμε αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία στο ύψος των αναγκών μας, ενάντια στη λογική που πρεσβεύει ότι «τα λεφτά μένουν ίδια, οι φοιτητές λιγοστέψουν».
Άσυλο
Το άσυλο έχει αρχίσει να αμφισβητείται λόγω της εγκληματικότητας.Να σημειωθεί εδώ ότι το πόρισμα Παρασκευόπουλου δεν ήρθε όλως τυχαίως, τη στιγμή που οξύνεται το ναρκεμπόριο στο ΑΠΘ.Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κράτος και παρακράτος (μαφίες,ναρκέμποροι) δουλεύουνε μαζί και τα ναρκωτικά γίνονται με αυτόν τον τρόπο μια τεράστια μπίζνα, από την οποία το σύστημα βγάζει κέρδος, υποβαθμίζοντας παράλληλα τις ζωές μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η φύλαξη του ΕΚΠΑ που ανατέθηκε στην εταιρία ενός μαφιόζου, συγκεκριμένα εκείνου που δολοφονήθηκε πρόσφατα και τα κανάλια τον παρουσίαζαν αρχικά ως “επιχειρηματίας”. Η αστυνομία, έχει παρέμβει πολλές φορές, όμως βλέπουμε ότι όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά όσες φορές έχει μπει στα πανεπιστήμια έρχεται να καταστείλει τους φοιτητές, τους αγωνιστές και τη δράση τους. Ίσα-ίσα, η αστυνομία είναι και εκείνη που έφερε τις πιάτσες στο ΑΠΘ ώστε να μην παραπονιούνται οι καταστηματάρχες στη Ναβαρίνου και τη Ροτόντα. Η ίδια η πρυτανεία έχει πολύ υποκριτική στάση:δεν τη νοιάζουν οι τοξικοεξαρτημένοι, οι οποίοι είναι και τα πραγματικά θύματα της υπόθεσης. Τη νοιάζει κατά βάση το “πρεστίζ” του πανεπιστημίου, στο βωμό του οποίου πολλές φορές έχει θυσιάσει τη σωματική ακεραιότητα των φοιτητών την οποία τόσο πολύ επικαλείται, για παράδειγμα στέλνοντας μπράβους απέναντι σε εκπροσώπους συλλόγων σε συγκλήτους. Το πανεπιστήμιο δε θα «καθαρίσει» ποτέ από τις ναρκοπιάτσες εάν εμείς σαν φοιτητές-τριες δεν το ζωντανέψουμε, δεν το κάνουμε με τους αγώνες μας αλλά και με τον ανατρεπτικό πολιτισμό ένα μέρος από εμάς για εμάς, αν δεν έχει συνεχώς κόσμο μέσα που να κάνει πράγματα. Ούτε η αστυνομία και το κράτος, ούτε η πρυτανεία μπορούν να δώσουν αληθινή λύση, μόνο εμείς.
Εργασιακή Προοπτική-Απεργία 14 Νοέμβρη
Σημαντικό κομμάτι της επίθεσης είναι η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων της νεολαίας, ώστε αυτή να “χωρά” στις νέες σχέσεις εργασίας, της ελαστικής εργασίας, της επισφάλειας, των προγραμμάτων κατάρτισης. Παλεύουμε για δουλειά με δικαιώματα μέσα κι έξω απ' τις σχολές. Μέσα στις σχολές, μπλοκάροντας κάθε μέτρο που υποβαθμίζει τη γνώση και τα εργασιακά δικαιώματα του πτυχίου, ώστε να έχουμε συνολική εποπτεία επί του αντικειμένου μας και το πτυχίο να είναι μόνη προϋπόθεση για δουλειά, χωρίς να χρειάζονται επιπλέον σεμινάρια, απλήρωτες πρακτικές. Παρ' όλα αυτά, δεν έχουμε αυταπάτες ότι όσο ισχυρό και να είναι το πτυχίο μας, η εκάστοτε εργοδοσία έχει τόσο ισχυρό οπλοστάσιο για να μας εκμεταλλεύεται (πχ μας δηλώνει σαν υπάλληλους γραφείου αντί για μηχανικούς), που πρέπει από τώρα να παλέψουμε ενάντια στην κατάσταση που υπάρχει στην αγορά εργασίας, μαζί με τους εργαζόμενους μηχανικούς, ιδιαίτερα τους ελαστικά εργαζόμενους. Κόντρα στην κοινωνική συμμαχία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, παλεύουμε για ένα ανεξάρτητο ταξικό κέντρο αγώνα, με απεργίες-συγκρούσεις-διαδηλώσεις από τα κάτω, κόντρα στις επιδιώξεις κυβερνήσεων-ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφαλαίου, για τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Συμμετέχουμε λοιπόν μαζικά στην απεργία στις 14 Νοέμβρη στις 10:30 στην Καμάρα.




17 Νοέμβρη
45 Χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη μεγάλη εξέγερση του Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο και τα αιτήματα των φοιτητών του ‘73 παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθείται από το υπουργείο παιδείας (νόμος Γαβρόγλου, απόσπαση διδακτικής επάρκειας) αποδεικνύει έμπρακτα πως ο αγώνας συνεχίζεται και πως το στίγμα της εξέγερσης τροφοδοτεί και τις σημερινές μας διεκδικήσεις. Ταυτόχρονα το άσυλο το οποίο κατακτήθηκε ξανά με αγώνες και αίμα της νεολαίας το 1973 και έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος της 21 Απριλίου, δέχεται τα τελευταία χρόνια μία ακραία αντιδραστική επίθεση με αποκορύφωμα το πόρισμα Παρασκευοπούλου. Η πολεμική απειλή και η ισχυρή παρουσία του ΝΑΤΟ, τότε όπως και τώρα μας αναδεικνύει τον αντιπολεμικό αγώνα που ο λαός και η νεολαία πρέπει να δώσουν. Γίνεται έτσι ξεκάθαρο πως το Πολυτεχνείο δεν είναι μία ακόμα γιορτή, αλλά το μήνυμα του είναι ζωντανό από τότε μέχρι και σήμερα. Η πραγματικότητα είναι πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμπυκνώνει τα νεολαιίστικα αιτήματα, την πάλη της νεολαίας για την επιβολή των αναγκών και των ονείρων της!


Διεκδικούμε:
-Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους/ες. Αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς.
//Άνοιγμα τώρα της πάνω λέσχης. Καμία σκέψη για αντίτιμο. Κανένας έλεγχος πάσο-να καταργηθεί η κάρτα σίτισης. Έξω η εργολαβία από τη λέσχη. Πρόσληψη κι άλλων εργαζομένων με μόνιμη, σταθερή δουλειά.
//Να φροντίσει τώρα το ΑΠΘ ώστε να στεγαστούν δωρεάν και αξιοπρεπώς οι 171 φοιτητές/τριες που έμειναν εκτός εστιών. Να καταργηθεί τώρα το χαράτσι των 100 ευρώ που επιβάλλεται σε όποιον/α παίρνει δωμάτιο στις εστίες! Χτίσιμο νέων εστιών υψηλών προδιαγραφών ώστε να μπορούν να στεγάζονται όσοι-ες έχουν ανάγκη. Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια κράτους-τραπεζιτών. Κανένας άνθρωπος χωρίς ρεύμα-νερό-θέρμανση.
//Να καταργηθούν τα προαπαιτούμενα για τομέα στο παλιό και το νέο πρόγραμμα σπουδών.
//Να επικυρωθούν άμεσα οι μετεγγραφές που έχουν ζητηθεί από το υπουργείο.
//Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη για σημειώσεις και αναλώσιμα. Δωρεάν σημειώσεις από το λογότυπο!
//Πτυχιακή εξεταστική στο 9ο εξάμηνο για όλους-ες.
//Ούτε σκέψη για δίδακτρα, απαγόρευσή τους στα μεταπτυχιακά. Καμία μεταφορά γνώσης από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό.
-Όλη η βασική γνώση στο πτυχίο, το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά. Θέλουμε σπουδές με ποιότητα! Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο.
//Άμεσες προσλήψεις σε διδακτικό προσωπικό! Επαναφορά των μαθημάτων που καταργήθηκαν στο 9ο εξάμηνο της ηλεκτρονικής και σε άλλους τομείς. Αγώνας μαζί με τους διδακτορικούς απέναντι στις απλήρωτες και κακοπληρωμένες επικουρίες. Κατάργηση του μνημονιακού ορίου περί προσλήψεων.
//Να ανοίξει άμεσα η Βεργίνα ώστε να μπορούμε να κάνουμε τις εργασίες μας έχοντας την απαραίτητη υποδομή.
//Ανθρώπινοι όροι φοίτησης. Σπάσιμο των τμημάτων που είναι υπερπλήρη.
//Όχι στις διετείς σχολές κατάρτισης και στην “ανωτατοποίηση” των ΤΕΙ. Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους-ες. Κανένας κατακερματισμός των αντικειμένων. Καμία μεταφορά γνώσης από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό. Κάτω ο νόμος Γαβρόγλου και οι κατευθύνσεις της Μπολόνια.
-Γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία! Ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τον πόλεμο. Έξω οι εταιρίες από τις σχολές. Κανένα ιδιωτικοοικονομικό κριτήριο στη λειτουργία των ιδρυμάτων. Κάτω οι νόμοι Γαβρόγλου για το πανεπιστήμιο, να μην κατατεθεί ο νόμος για τα σχολείο. Φοιτητικός και εργατικός έλεγχος επί του πανεπιστημίου. Διαγραφή του χρέους, έξω απ’ την ΕΕ.
-Δημοκρατία μέσα στις σχολές μας.
//Κάτω το πόρισμα Παρασκευόπουλου. Ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική έκφραση στο πανεπιστήμιο. Έξω οι ναρκοπιάτσες από τα πανεπιστήμια. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους/τις τοξικοεξαρτημένους/ες. Συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα στους/στις εργαζόμενους/ες. Άσυλο αγώνων και ελευθεριών και όχι για την παραγωγή έρευνας για τις εταιρίες και το στρατό.
//Καμία συμμετοχή στη συνδιοίκηση, ανοιχτές συνελεύσεις τμήματος για όλους-ες τους/τις φοιτητές/τριες.
-Αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες, με πλήρη εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. 5μερο-8ωρο-40ωρο.
//Συλλογική σύμβαση εργασίας με πραγματικές αυξήσεις στον κλάδο μας ΤΩΡΑ! Ανατροπή της σχέσης μισθών-κερδών για να ζήσουμε σαν άνθρωποι.
//Κανονικές προσλήψεις ΤΩΡΑ! Όχι στη μαύρη, ανασφάλιστη, ελαστική εργασία! Κατάργηση της δουλειάς με μπλοκάκι.
//Κατάργηση των άθλιων εργασιακών σχέσεων, των 8μηνων και των voucher. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νομοσχεδίων.
// Να μην εφαρμοστούν οι αλλαγές του ΤΕΕ! Καμία κατάτμηση των μηχανικών σε κλάσεις. Όχι στη μετατροπή του ΤΕΕ σε εξεταστικό κέντρο. Οργάνωση των εργαζόμενων τεχνικών ανεξάρτητα από τη γραφειοκρατία και το ΤΕΕ για να νικήσουμε!
-Πάλη ενάντια στην πολεμική απειλή και προετοιμασία. Διεθνιστική αλληλεγγύη και ειρήνη μεταξύ των λαών, πόλεμος σε ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ελληνική ολιγαρχία. Πάλη για συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ναζισμού.
//Έξω ο στρατό από το πανεπιστήμιο. Δεν ερευνάμε-δε δουλεύουμε-δεν πολεμάμε για το ΝΑΤΟ και τον ελληνικό στρατό. Καμία έδρα του στρατού στο πανεπιστήμιο.
//Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Καμία συμμετοχή της Ελλάδα στην πολεμική μηχανή. Έξω από το ΝΑΤΟ.
//Αλληλεγγύη στους λαούς των Βαλκανίων και της Τουρκίας, στους μετανάστες, οι φασίστες στις τρύπες τους.
Προχωράμε σε:
-Κινητοποίηση στη συνέλευση τμήματος για τα ζητήματα σχολής.
-Τριήμερη κατάληψη της σχολής 15-16-17 Νοέμβρη. Το τριήμερο του Πολυτεχνείο να διοργανωθεί από Ανοιχτό Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων. Διοργάνωση πολύμορφων δράσεων για την επανοικειοποίηση και την υπεράσπιση του ασύλου μέσα στο τριήμερο του Πολυτεχνείου.
-Συμμετοχή στην παλλαϊκή αντιπολεμική-αντιφασιστική πορεία της 17ης Νοέμβρη.
-Κινητοποίηση στο roof garden της πάνω λέσχης με αποκλεισμό, σπάσιμο του ελέγχου στη λέσχη, κινητοποίηση στη διευθύντρια του ΔΣ με αίτημα να παραστούνε στο ΔΣ της λέσχης με τα αιτήματά μας, σε μέρα και ώρα που θα αποφασιστεί από το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων.
-Συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη με το ανεξάρτητο ταξικό κέντρο αγώνα στην Καμάρα, στις 10:30.
-Κινητοποίηση την Πέμπτη 15 Νοέμβρη στις 18:30 στην Καμάρα εν όψει του συνεδρίου Summit στο οποίο θα παραστεί ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης.
-Καλούμε και προετοιμάζουμε με τους υπόλοιπους συλλόγους πανελλαδική πορεία την τελευταία βδομάδα του Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
-Δημιουργία ανοιχτής συντονιστικής επιτροπής υλοποίησης της απόφασης του συλλόγου, σε ώρα και μέρα που θα αποφασιστεί από τη συνέλευση.
-Συντονισμός με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της εκπαίδευσης. Συντονισμός με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια του Πολυτεχνείου.
-Παρέμβαση του συλλόγου στην επόμενη σύγκλητο όποτε κι αν οριστεί αυτή.

-Καμία κατάθεση στεφάνου από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τις νεολαίες τους!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

Τι θα γίνει με τους "δικαιούχους επι πληρωμή" στη λέσχη του ΑΠΘ;

Βίντεο του ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ, με τηλεφωνική συνομιλία με την γραμματεία της ΠΦΛ, για την κατάσταση στην Πανεπιστημιακή Λέσχη του ΑΠΘ και σχετικά με το mail που μιλάει για σίτιση με πληρωμή. Καμία σκέψη για αντίτιμο στη σίτιση!

https://www.youtube.com/watch?v=9_nbj76jQeQ

Τα ναρκωτικά στο Πανεπιστήμιο


Τα ναρκωτικά στο Πανεπιστήμιο

  Τον τελευταίο καιρό ένα ζήτημα που συζητιέται και προβάλλεται ιδιαίτερα από την τηλεόραση και τα social media είναι αυτό της διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών μέσα στο «άσυλο» του πανεπιστημίου. Μπορεί σα θέμα να κερδίζει αρκετή δημοσιότητα τελευταία-ίσως και στο πλαίσιο μιας προεκλογικής προπαγάνδας θα έλεγε κανείς- αλλά για τους φοιτητικούς συλλόγους είναι ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ και αρκετά χρόνια και καθένας/μια από μας έχει προβληματιστεί και έχει συζητήσει μέσα και έξω από τα αμφιθέατρα. Ας το πιάσουμε όμως με τη σειρά…


  Είναι γνωστό πως η κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τα χρόνια της κρίσης έχει μειωθεί κατά 80%. Οι εκπαιδευτικοί νόμοι και ανάμεσά τους και ο νόμος Γαβρόγλου προβλέπει τη μείωση των χρημάτων που δίνονται για την παιδεία είτε αυτό έχει ως συνέπεια κλείσιμο τμημάτων και συγχωνεύσεις, είτε απλά σημαίνει ακραία υποχρηματοδότηση των υπαρχόντων. Εικόνες με τις συνέπειες της υποχρηματοδότησης υπάρχουν καθημερινά γύρω μας από τις υπό κατάρρευση υποδομές και τις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες μέχρι την έλλειψη διδακτικού προσωπικού και την εξαφάνιση ολόκληρων μαθημάτων και γνωστικών αντικειμένων από τα νέα προγράμματα σπουδών. Ένα μπάλωμα κατά κύριο λόγο και όχι λύση αυτών των προβλημάτων είναι η κατεύθυνση που μπαίνει από την κυβέρνηση για την αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων σε αρμονική συνύφανση με τα δυτικά πρότυπα και τις επιταγές ΕΕ και ΟΟΣΑ. Αυτό απαιτεί όμως ένα εύφορο περιβάλλον για τα επενδυτικά κεφάλαια των επιχειρήσεων και των εταιρειών πράγμα που δεν είναι ένα πανεπιστήμιο όπου ανθεί το ναρκεμπόριο. Για αυτό το λόγο εξάλλου το βλέπουμε να μετακινείται ανά διαστήματα από την πλατεία χημείου, στο κυλικείο της πολυτεχνικής, από εκεί στο αστεροσκοπείο και όπου αλλού εκτός κοινής θέας για να μην επηρεάζουν τις εκάστοτε αξιολογήσεις. «Εύφορο» περιβάλλον επίσης, σίγουρα δεν είναι ένα πανεπιστήμιο με ενεργά μέλη και φοιτητικούς συλλόγους που αποφασίζουν και δρουν συλλογικά ενάντια στον κατακερματισμό της γνώσης και ενάντια στη διάσπαση των πτυχίων τους, που κινητοποιούνται και διεκδικούν ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν όπου θα υπάρχει συνολική εποπτεία επί των αντικειμένων και η γνώση και η έρευνα θα γίνεται για τις ανάγκες της κοινωνίας. Πώς καταπολεμάται, λοιπόν, αυτό; Κλειδώματα και κατεβασμένα ρολά από τη μία, εξίσωση κάθε πολιτικής δράσης και ανατρεπτικής έκφρασης με τη βία και την ανομία από την άλλη. Το πόρισμα Παρασκευόπουλου έρχεται να θολώσει όσο καλύτερα μπορεί τις γραμμές μεταξύ αυτών και να τα φέρει στο ίδιο επίπεδο έτσι ώστε να τα βολέψει όλα με μία λύση πασπαρτού-αστυνομία και σεκιούριτι. Εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η αυταρχικοποίηση και η αστυνόμευση εντός του πανεπιστημίου θα λύσει κανένα τέτοιο ζήτημα αλλά αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.

  Κάπου εδώ αξίζει να γίνει ένα ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στις πιάτσες του ναρκεμπορίου και των τοξικοεξαρτημένων γιατί δυστυχώς είναι δυο κατηγορίες που συχνά μπλέκονται και μπαίνουν αφελώς μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Τα ναρκωτικά και οι εξαρτήσεις αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, η ρίζα του οποίου βρίσκεται στο σημερινό σύστημα, τόσο στο επίπεδο της ανάγκης για διαφυγή από τη σάπια πραγματικότητα που ζούμε, όσο και στο επίπεδο της ύπαρξης μιας ολόκληρης βιομηχανίας κέρδους γύρω από αυτά. Η ανάγκη για διαφυγή ειδικά σε περιόδους κρίσης έρχεται παράλληλα με τα ανερχόμενα φθηνά και όλο πιο θανατηφόρα ναρκωτικά. Όλο αυτό έρχεται να καλυφθεί εντέχνως με τα ΜΜΕ, τις κυβερνήσεις, την αστυνομία να στρέφονται τις περισσότερες φορές ενάντια στους τοξικοεξαρτημένους, βρίσκοντας εύκολα το εξιλασθήριο θύμα (βλ. νεκρή κοπέλα από υπερβολική δόση στο υπόγειο του πολυτεχνείου τον Ιούνιο ’17), ενώ οι ναρκέμποροι που πλουτίζουν μέσα από το θάνατο μένουν στο απυρόβλητο. Οι τοξικοεξαρτημένοι δεν είναι ο εχθρός. Το πρόβλημα των ναρκωτικών και των εξαρτήσεων, συνεπώς, δε λύνεται με την αστυνόμευση, ακριβώς γιατί η πηγή του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην αδιέξοδη καθημερινότητα, βρίσκεται σε ένα σύστημα που υποθάλπει τους βαρώνους των ναρκωτικών, γιατί αυτά αποτελούν τεράστιο πεδίο κερδοφορίας, αλλά και μέσο καταστολής. Βρίσκεται, ακόμη, στην έλλειψη πρόληψης, αλλά και περίθαλψης. Οι ελάχιστες μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης που υπήρχαν, μέσα στην κρίση έκλεισαν. Τα νοσοκομεία υποστελεχώνονται, η πρόσβαση στην απεξάρτηση είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη, η ψυχολογική υποστήριξη ανύπαρκτη, ενώ τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά, με αποτέλεσμα η τεράστια πλειοψηφία των τοξικοεξαρτημένων να αποκλείεται και να εγκλωβίζεται σε αδιέξοδο. Μέσα σε αυτή την κατάσταση στήνεται άλλο ένα επιχειρηματικό παιχνίδι με τις ΜΚΟ να αναλαμβάνουν το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν δημόσιες μονάδες απεξάρτησης. Αν θέλουν λοιπόν όλοι αυτοί, τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση, η Πρυτανεία να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον, τότε ας μιλήσουν για το πραγματικό πρόβλημα. Φυσικά δεν πρόκειται να το κάνουν. Όμως εμείς οφείλουμε όχι απλά να μιλήσουμε αλλά να παλέψουμε για δημόσιες και δωρεάν μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης, δημόσια και δωρεάν υγεία εν γένει για όλες|ους, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις μονάδες υγείας για την κάλυψη όλων των αναγκών. Να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τις εξαρτήσεις και την εξαθλίωση ψυχική και σωματική, να παλέψουμε ενάντια στους ναρκέμπορους και όσους τους υποθάλπουν, ενώ για τους τοξικοεξαρτημένους να απαιτήσουμε περίθαλψη.

  Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως το πανεπιστήμιο αποτελώντας κάπως μια μικρογραφία της κοινωνίας δε θα μπορούσε να είναι εξ’ ολοκλήρου απαλλαγμένο από τα ναρκωτικά, αφού το πρόβλημα αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο και δε μπορεί να επιλυθεί χωροταξικά. Το άσυλο έχει καταργηθεί νομοθετικά από το 2011 και υπάρχει δυνατότητα καταπάτησης του με εντολή των οργάνων του πανεπιστημίου (πρυτανικό συμβούλιο, σύγκλητος). Έκτοτε  έχει επιχειρηθεί πολλές φορές η παραβίασή του. Κομβική στιγμή “πάταξης της εγκληματικότητας” ήταν η είσοδος των αστυνομικών δυνάμεων στο χώρο του πανεπιστημίου κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο της 17ης Νοέμβρη το 2012 και η σκληρή καταστολή που οδήγησε σε συλλήψεις φοιτητών και εργαζομένων. Πέραν αυτού νομίζουμε πως όλοι έχουμε μάτια και βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μεθοδευμένη κίνηση και μεταφορά του ναρκεμπορίου από τη Ναυαρίνου και τη Ροτόντα εντός του ασύλου (από πλατεία Χημείου μέχρι τα υπόγεια του πολυτεχνείου). Είναι τόσο μεθοδευμένη που χρονολογείται παράλληλα με την ψήφιση του ν. Διαμαντοπούλου και την νομοθετική «κατάργηση του ασύλου» και υλοποιείται με την πλήρη και καθοριστική συμβολή της αστυνομίας. Δεν είναι τυχαίες προφανώς και οι επεμβάσεις των δυνάμεων ασφαλείας στις «πρώην» περιοχές ναρκεμπορίου, επεμβάσεις που «σπρώχνουν» αυτό το εμπόριο εντός του πανεπιστημίου και του χώρου του ασύλου, κάνοντας λόγο για «υποβάθμιση» και ανάγκη «μεταρρύθμισης» σε μια προσπάθεια απονομιμοποίησης του. Το πρόβλημα της διακίνησης εντός του πανεπιστήμιου δημιουργήθηκε από τους υλοποιητές της αναδιάρθρωσης (κράτος, αστυνομία, πρυτάνεις) και χρησιμοποιείται εργαλειακά για επικοινωνιακούς λόγους. Επομένως είναι σαφές ότι δεν περιμένουμε από κανέναν τους να δώσει «λύση». Άλλωστε αν ήταν τόσο απλό και οι ρίζες βρίσκονταν στην ελλιπή αστυνόμευση θα είχε ήδη επιλυθεί το ίδιο πρόβλημα λίγα μέτρα έξω από το άσυλο, στην περιοχή της Ροτόντας.

  Παρόλα αυτά υπάρχει και μία άλλη εικόνα που δυστυχώς οι περισσότεροι/ες από εμάς δεν την προλάβαμε (αλλά βλέπουμε επιμέρους κομμάτια της). Μία εικόνα ενός πανεπιστημίου που δε φοβόσουν να κυκλοφορήσεις μόνος/η αργά το βράδυ, που δε σε περίμενε κανείς στις σκοτεινές γωνίες τις πανεπιστημιούπολης πολύ απλά γιατί αυτές φωτίζονταν περισσότερο και υπήρχε κόσμος που κυκλοφορούσε στο πανεπιστήμιο  καθ’όλη τη διάρκεια της μέρας γιατί ήταν χώρος όπου οι φοιτητές/ριες προβληματίζονταν, συζητούσαν, διασκέδαζαν, κοινωνικοποιούνταν. Το κίνημα, οι αγώνες και οι καταλήψεις του ’06-’07 έδειξαν μία άλλη προοπτική για το πανεπιστήμιο. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό σήμερα μιας και η πρυτανεία έχει λάβει συνειδητά την πολιτική επιλογή να κλειδώνει τις σχολές και να κατεβάζει ρολά στην προσπάθεια να πετάξει εκτός κάθε είδους ελεύθερης, ανατρεπτικής έκφρασης! (θεατρικές, κινηματογραφικές, στέκια, καμαράκια κ.α). Εξαιτίας επίσης της υποχρηματοδότησης το ζήτημα της καλύτερης φωταγώγισης των χώρων δεν ιεραρχείται (σκοπίμως) με αποτέλεσμα σκοτεινούς χώρους που, όπως και να το κάνουμε, δε σε εμπνέουν να κυκλοφορείς τη νύχτα.
  Δεν είμαστε, προφανώς, τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποιος οδηγός δράσεων ή κάποιες μεθοδικές κινήσεις που θα διώξουν μια και καλή τα ναρκωτικά από το πανεπιστήμιο. Δε μπορείς από τη μια μέρα στην άλλη να τα βάλεις με μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους που στηρίζεται από κράτος και κεφάλαιο. Η λύση στο πρόβλημα θα δοθεί συνολικά! Σε έναν αγώνα κόντρα στο ναρκεμπόριο και τις εξαρτήσεις, αλλά κυρίως κόντρα στο σύστημα που τις καθιστά μόνη διέξοδο από την εξαθλίωση που μας επιβάλλει!  Φοιτητές/ριες  και φοιτητικοί σύλλογοι θα υπερασπιστούμε το άσυλο του πανεπιστημίου! Θα σταθούμε ενάντια σε ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο όπου κάνουν πάρτυ οι εργολαβίες από τη φύλαξη μέχρι τη σίτιση, τη στέγαση και  το κόστος φοίτησης να είναι μετακυλισμένο αποκλειστικά στις πλάτες των φοιτητών, όπου οι εταιρίες και οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται την εργατική μας δύναμη, την έρευνα και τη γνώση μας αποκλειστικά για το κέρδος τους! Μέσα σε ένα άσυλο αγώνων και ελευθεριών θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας για δημόσια, δωρεάν παιδεία για όλους και ένα πανεπιστήμιο βασισμένο στις ανάγκες μας και στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Θα παλέψουμε συνολικά για μια καλύτερη ζωή!
-Έξω οι έμποροι ναρκωτικών από τα πανεπιστήμια
-Δημόσια και δωρεάν υγεία για όλες|ους, δημόσια και δωρεάν περίθαλψη και απεξάρτηση για τους τοξικοεξαρτημένους/ες
-Καμία αστυνόμευση, κανένα lock-out των πανεπιστημίων
-Ανοιχτοί πανεπιστημιακοί χώροι για την πολιτική, τον πολιτισμό, τους αγώνες λαού και νεολαίας και όχι για την αστυνομία και τις εταιρείες.



Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Υποχρηματοδότηση: Πόσο φυσιολογική είναι και τι μπορούμε να κάνουμε σε σχέση μ' αυτήν;

Υποχρηματοδότηση: Πόσο φυσιολογική είναι και τι μπορούμε να κάνουμε σε σχέση μ' αυτήν;

Αν κάτι χαρακτηρίζει το πανεπιστήμιο της Ελλάδας στον 21ο αιώνα από τη σκοπιά του-- τι βλέπουμε γύρω μας, αυτό είναι η διαπίστωση ότι εδώ και πολύ καιρό το πανεπιστήμιο υποχρηματοδοτείται. Για να αντιμετωπίσουμε όμως σαν φοιτητές-τριες το ζήτημα αυτό, πρέπει να δούμε από πού προέρχεται αυτή η υποχρηματοδότηση. Υπάρχουν λεφτά και που πάνε όσα υπάρχουν; Το που πάνε είναι ζήτημα κακοδιαχείρισης ή συνολικής στόχευσης για το πανεπιστήμιο της κρίσης που θα δώσει την πολυπόθητη «ανάπτυξη»; Και τελικά με ευθύνη ποιανών γίνεται αυτό;

Υπάρχουν λεφτά και αν ναι, που πάνε;
Με την πρώτη ματιά στο κρατικό προϋπολογισμό, φαίνεται ότι τα λεφτά που δίνονται στο υπουργείο παιδείας-έρευνας-θρησκευμάτων είναι ψίχουλα σε σχέση με τα πόσα δίνονται για την εξυπηρέτηση του χρέους, για τις «δαπάνες ΝΑΤΟ» όπως αναφέρονται, για τους μισθούς των υπουργών. Αλλά και τα λεφτά που πηγαίνουν στο υπουργείο δεν πηγαίνουν όλα στην παιδεία: κάποια από αυτά πηγαίνουν στην εκκλησία, κάποια άλλα σε «μεταβιβαστικές πληρωμές» τις οποίες ο προϋπολογισμός δεν εξηγεί. Μόνο 800 εκ. πηγαίνουν στην «τριτοβάθμια εκπαίδευση», και μετά από εκεί ψιλοχάνονται τα ίχνη τους γιατί το ΑΠΘ δε βγάζει οικονομικό απολογισμό. Ξέρουμε μόνο ότι υποχρηματοδοτείται από το κράτος και οριακά δεν έχει να πληρώσει καν τη ΔΕΗ. Αλλά γενικά δίνει 11.5 εκατομμύρια στον εργολάβο για τη λέσχη, κομμάτι των οποίων πηγαίνει στην τσέπη του επειδή δεν ανοίγει την πάνω λέσχη, όπως και σε άλλα σκανδαλώδη πράγματα που λίγο-πολύ είναι γνωστά. Είναι αρκετά φανερό ότι υπάρχουν πάρα πολλά λεφτά, απλά η συντριπτική πλειοψηφία πηγαίνει στο χρέος και σε ντόπιους και ξένους ολιγάρχες, ενώ ότι μένει πάλι φιλτράρεται πολλές φορές πριν φτάσει στις σχολές και στις πραγματικές ανάγκες.

Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στην κατάσταση που βιώνουμε τώρα, το 2018. Όλες οι σχολές υποχρηματοδοτούνται από το κράτος με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν καθηγητές, μαθήματα να κόβονται, εργαστήρια να βασίζονται στην απλήρωτη εργασία διδακτορικών, καθηγητών και επιστημονικών συνεργατών, η λοιπή υλικοτεχνική υποδομή να είναι παλαιωμένη και κατεστραμμένη, φοιτητές-τριες να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με τις σπουδές επειδή η φοιτητική μέριμνα έχει γίνει εμπόρευμα, ολόκληρα γνωστικά αντικείμενα να κατακερματίζονται προς όφελος  της ελεύθερης αγοράς, για τις ανάγκες συγκεκριμένων επιχειρήσεων. Η έρευνα που παράγεται στο πανεπιστήμιο είναι σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούμενη από τις ανάγκες της αγοράς, γιατί προφανώς όταν το πανεπιστήμιο χρειάζεται λεφτά δε θα κοιτάξει αν είναι χρήσιμη προς τις κοινωνικές ανάγκες (π.χ. αντιπλυμμηρικά/αντισεισμικά έργα) η έρευνα που κάνει, αρκεί να του αποφέρει χρήματα. Αν χρειαστεί θα κάνει έρευνα για όπλα (γενικά για τεχνολογίες που θα χρησιμοποιούνται σε στρατιωτικές επεμβάσεις/ασκήσεις) ή θα βγάλει ανορθολογικά αποτελέσματα σε έρευνες επειδή τα «παίρνει» από κάποια εταιρία που θέλει άλλοθι για διάφορα πιθανά σκάνδαλα (π.χ. σε σχέση με την περιβαλλοντική πολιτική της). 
Στη σχολή μας, κάθε ζήτημα που έχουμε διεκδικήσει μέσα από κινητοποίηση του Συλλόγου μας, προσκρούει στη γνωστή πλέον απάντηση «κι εμείς μαζί σας είμαστε παιδιά, αλλά δεν υπάρχουν λεφτά», «γιατί δεν κάνετε μια πορεία διεκδικώντας επενδύσεις στη σχολή σας;». Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ζήτημα του τομέα Ηλεκτρονικής του 9ου εξαμήνου, στο οποίο η πρόσληψη καινούργιων καθηγητών προσκρούει στον μνημονιακό νόμο «4 φεύγουν, ένας έρχεται», ο οποίος θεσπίστηκε ακριβώς με αυτή τη λογική. Αντίστοιχα η λέσχη, οι εστίες, τα εργαστήρια που δεν έχουμε, τα κτήρια των σχολών. Άραγε είναι ζήτημα κακής διαχείρισης πόρων ή κεντρικής συνειδητής στόχευσης για το σύγχρονο πανεπιστήμιο; Για να δούμε ποιες είναι οι σύγχρονες πολιτικές για το πανεπιστήμιο… 

Το πανεπιστήμιο της αγοράς και ο ρόλος της υποχρηματοδότησης σε αυτό
Δεν είναι μυστικό ότι το σύστημα εδώ και καιρό δεν πηγαίνει καλά. Καθημερινά βλέπουμε τις κυβερνήσεις να ζητάνε τη δικιά μας «πλάτη» για να ξεπεραστεί η κρίση και να έρθει η πολυπόθητη «ανάπτυξη». Ανάπτυξη με ακόμα πιο φτηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους ώστε να μπορούν τα αφεντικά να αυξάνουν πιο γρήγορα τα κέρδη τους. Με εργαζόμενους που δεν θα έχουν «άχρηστες» γνώσεις, δηλαδή άσχετες με τη συγκεκριμένη δουλειά που τους ζητείται, διότι η επιμόρφωση αυτή κοστίζει χρόνο και λεφτά, ενώ δεν είναι ασφαλής επένδυση γιατί μπορεί το κράτος να πληρώσει για την εκπαίδευσή μας κι εμείς να φύγουμε στο εξωτερικό. Με ανακύκλωση της ανεργίας, δηλαδή δουλειά για μερικούς μήνες και μετά ξανά εξειδικευμένη κατάρτιση και επιμόρφωση επί πληρωμή, μέχρι να βρεθεί δουλειά. Με κατανομή των ανθρώπων στις δουλειές που προτιμάει το μεγάλο κεφάλαιο  και όχι στις κοινωνικά αναγκαίες. Με ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής, από την εργασία μέχρι τον ελεύθερο χρόνο και από τις μέχρι πρότινος κοινωνικές παροχές μέχρι τη γνώση. Με πολεμικό κλίμα το οποίο οδηγεί σε έρευνα για τους πολέμους και τα όπλα αντί για τις κοινωνικές ανάγκες. Όλα αυτά τη στιγμή που κανένας εργαζόμενος, ότι και να έχει κάνει, δε φταίει για την κρίση, καθώς αυτή προκλήθηκε επειδή ο καπιταλισμός λειτουργούσε σωστά, όχι απλά επειδή «φαγώθηκαν λεφτά» ή επειδή «είναι διεφθαρμένες οι τράπεζες». 
Επειδή όμως το πανεπιστήμιο της Ελλάδας δεν είχε αναλάβει αυτό το ρόλο πριν την κρίση λόγω των αντιδράσεων μεγάλων πανεκπαιδευτικών κινημάτων, οι κυβερνήσεις έπρεπε κάπως να επιβάλλουν την αλλαγή αυτή. Οπότε εφάρμοσε μια μεθοδολογία που εφαρμόστηκε και σε κάθε δημόσια υπηρεσία που πρόκειται να λειτουργήσει με τα νέα μοντέλα της κρίσης: υποχρηματοδότηση-υποβάθμιση-επιχειρηματική ανασυγκρότηση. Ας εξηγήσουμε λίγο τι εννοούμε με αυτό το τρίπτυχο. Ουσιαστικά το κράτος σταματάει βαθμιαία να δίνει λεφτά, λέγοντας ότι «δεν υπάρχουν». Αυτό δημιουργεί μια εικόνα υποβάθμισης και διάλυσης της υπηρεσίας (εν προκειμένω του πανεπιστημίου). Τότε είναι που έρχονται οι «εμπειρογνώμονες» και βάζουν τη λογική της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου, δηλαδή της λειτουργίας του με βάση της ανάγκες της αγοράς και της ιδιωτικοποίησης πλευρών του (πχ φοιτητική μέριμνα ή κομμάτι της έρευνας), με όφελος κάποια «ανταλλάγματα». Με απλά λόγια σου λένε «Δεν έχω λεφτά, πρέπει κάπως να βρω όμως και να συνεχίσω να λειτουργώ. Άρα τι θα κάνω; Θα δώσω τη λέσχη να την δουλεύει ο εργολάβος και ας βγάζει αυτός κέρδος ρίχνοντας την ποιότητα, απολύοντας εργαζομένους και κρατώντας την πάνω λέσχη κλειστή, ανοίγοντας παράλληλα δικό του roof garden σε χώρο που θα μπορούσε να είναι κι αυτός λέσχη. Θα δώσω εργαστήρια σε εταιρίες να μου τα χρηματοδοτήσουν και ας παράγω για αυτές στοχευμένη έρευνα, ας τα εκμεταλλεύονται κι αυτές ως υποδομές και για διεξαγωγή ερευνητικών αποτελεσμάτων.». Αυτός είναι ο ειδικός ρόλος του πανεπιστημίου στη σημερινή εποχή για το σύστημα: (α) η δημιουργία του φτηνού, ευέλικτου, κατακερματισμένου εργατικού δυναμικού (διανοητικού και μη) που έχει ανάγκη για να ξεπεράσει την κρίση του και (β) η αυτοτελής προσφορά σε μία ανάπτυξη που τίποτα δεν έχει να μας δώσει, διότι είναι σχεδιασμένη καθαρά για να ανέβει θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη η ελληνική ολιγαρχία. Το πανεπιστήμιο αυτό είναι μικρό, ευέλικτο στα προγράμματα σπουδών, με υπερεξειδίκευση από νωρίς και χωρίς να είναι όλη η βασική γνώση στο πτυχίο και φυσικά αφορά πιο πολύ τις ανάγκες των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου, παρά τις κοινωνικές ή τις φοιτητικές ανάγκες.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μας λένε ότι «είμαστε πολλοί» και δε χωράμε. Γι αυτό κόβονται μαθήματα και ολόκληρα αντικείμενα από τις σχολές, πέρα απ’ το ότι δεν υπάρχουν καθηγητές (για παράδειγμα «Ασφάλεια» σε εμάς ή ΣΑΕ στους ηλεκτρολόγους Πάτρας). Έτσι αναπαράγονται εντός του πανεπιστημίου αντιλήψεις που θέλουν την έρευνα να παράγεται με την απλήρωτη εργασία διδακτορικών, για εταιρίες όπως η IDE-Intracom Defense Electronics στους μηχανολόγους. Γι αυτό το λόγο η πρυτανεία του ΑΠΘ προτιμάει να δίνει τα λεφτά για τη λέσχη στην εργολαβία που είναι εδώ για να βγάλει κέρδος βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την κατάσταση στη λέσχη, γι αυτό το κράτος αντί να χτίσει νέες εστίες δίνει φοροαπαλλαγές στους μεγαλομηχανικούς που αύριο-μεθαύριο θα είναι τα αφεντικά μας. Στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο όλα λειτουργούν προς όφελος της ανάπτυξης και όποιος θέλει να επιβιώσει, πρέπει να υποταχθεί σε αυτή τη λογική από επιστημονικής, ακαδημαϊκής, ιδεολογικής άποψης.
Πώς μπορεί αυτό το πράγμα να σταματήσει;
Μέσα σε αυτό το τεράστιο χάσμα προτεραιοτήτων που ξεκινάει από τα χρήματα και πηγαίνει στο ρόλο του πανεπιστημίου στην κοινωνία, το χάσμα ανάμεσα στις ανάγκες της κοινωνίας και τις ανάγκες του κεφαλαίου, εμείς σίγουρα δεν θα κερδίσουμε κάτι αν απλά το ζητήσουμε από τους «αρμόδιους». Πρέπει να οργανωθούμε, και να προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας.
-Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις: κόντρα στις ιδιοκτησιακές λογικές, να συμμετέχουμε μαζικά και να συζητάμε τους προβληματισμούς μας! Με κουβέντα στο πραγματικό της βάθος, κόντρα σε ρηχές λογικές που καταλήγουν σε κινητοποιήσεις-πιστολιές χωρίς συνέχεια, αλλά και στη φιλοσοφική κουβέντα χωρίς επίδικο. Με δράσεις που θα επιβάλλουν τα όσα ζητάμε, διακόπτοντας την επιχειρηματική λειτουργία του πανεπιστημίου μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας. Ενάντια στην πολιτική διαχείρισης της υποχρηματοδότησης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση. Με μεγαλύτερη συμμετοχή στις ανοιχτές συντονιστικές επιτροπές υλοποίησης των αποφάσεων των συνελεύσεων γιατί αυτό δεν είναι τσιφλίκι καμίας παράταξης, ούτε των 9 «εκλεκτών» του ΔΣ.
-Με οριζόντιο συντονισμό των γενικών συνελεύσεων: μέσα από τα συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων, να συντονιζόμαστε με άλλους συλλόγους και να διεκδικούμε μαζί! Άλλωστε, πολλά προβλήματα στο ΑΠΘ δεν αφορούν μόνο τη σχολή μας, ούτε μπορεί να τα λύσει μόνος του ο Σύλλογός μας. Επίσης, είναι σημαντικό οι φοιτητές-τριες της Θεσσαλονίκης να συνεδριάζουν τακτικά στις σχολές τους αλλά και σε επίπεδο πόλης, ώστε το φοιτητικό κίνημα της Θεσσαλονίκης να έχει ρόλο και στην ίδια την πόλη και το κίνημά της. Ανεξάρτητη, αυτοτελής συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, για τα δικαιώματά μας σε μόρφωση-δουλειά-ελευθερίες!
-Με μέτωπο με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης: η επίθεση στην παιδεία είναι ενιαία και οι αναδιαρθρώσεις στο πανεπιστήμιο δένουν με αυτές στο σχολείο. Πρέπει να έχουμε σύνδεση στο δρόμο με τους μαθητές και τα συντονιστικά τους, τους καθηγητές και τα σωματεία τους.
-Με διεκδικήσεις που να μη μένουν στο «όχι σε όλα»! Για δημόσια, δωρεάν, ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους-ες, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς και τον κατακερματισμό των αντικειμένων! Φοιτητικό και εργατικό έλεγχο στο πανεπιστήμιο, κόντρα στα συμφέροντα που το διοικούν με μοχλό πίεσης την υποχρηματοδότηση από το κράτος. Για να είναι το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους-ες. Για την ειρήνη των λαών, για λεφτά για την παιδεία και όχι για τους εξοπλισμούς, για έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για να σκοτώνονται άνθρωποι. Για την ελευθερία διακίνησης ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο, το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε γι αυτό, να κάνουμε πολιτική και πολιτισμό με ανατρεπτικό περιεχόμενο! 
Διεκδικούμε εδώ και τώρα αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για μια παιδεία στο ύψος των αναγκών της κοινωνίας!