Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

ΑΠΟΦΑΣΗ Σ.Φ. ΗΛ-ΜΗΧ 22-10-19




Προχωράμε σε: 

*Κατάληψη της σχολής στις 23/10 και 24/10 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθεί το Υπουργείο και για τα ζητήματα σχολής που δεν έχουν επιλυθεί ακόμα.
*Συμμετοχή στην φοιτητική πορεία στις 24/10 στις 12:00 στην Καμάρα.
*Κατάληψη και πορεία τη μέρα ψήφισης του Νομοσχεδίου.
*Συμμετοχή στις 31/10 στην πανελλαδική πορεία στην Αθήνα στις 12:00 στα Προπύλαια.
*Συμμετοχή στην κινητοποίηση στις 30/10 στα Δικαστήρια για τη δίκη σε αγωνιστές με το κίνημα των πλειστηριασμών.
*Παρέμβαση και σπάσιμο του ελέγχου στη λέσχη την Τετάρτη 23/10/19.
*Κινητοποίηση στους προέδρους Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων για τα ζητήματα των 2 σχολών την Τρίτη 29/10/19..
*Κινητοποίηση στην Πρυτανεία όταν οριστεί σύγκλητος.
*Συγκρότηση συντονιστικής επιτροπής για την υλοποίηση της απόφασης του συλλόγου, η οποία θα συνεδριάσει αμέσως μετά τη συνέλευση.
*Συντονισμός με κάθε σύλλογο που κινείται σε αγωνιστική κατεύθυνση. Συντονισμός με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια του Πολυτεχνείου.
*Με ευθύνη της Συντονιστικής Επιτροπής, επικοινωνούμε με το Πανελλαδικό ΣΜΤ και οργανώνουμε εκδήλωση με θέμα: «Εργασιακή Προοπτική, αλλαγές στο ΤΕΕ και Νέο Πρόγραμμα Σπουδών».
*Νέα γενική συνέλευση στις 5/11 στις 15:00 στην Α5.

Ενημέρωση από πρώτη συνεδρίαση συντονιστικής επιτροπής:

Τετάρτη:
7:00_ραντεβού για την διασφάλιση της κατάληψης.

10:00_συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής.

μεσημέρι: παρέμβαση στη λέσχη.

15:00_εκδήλωση-συζήτηση για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

17:00_ρεμπέτικο με τον Σ.Φ. Πολ-Μηχ και τον ΣΣ Αρχιτεκτονικής.

Πέμπτη:

12:00_φοιτητική πορεία στην Καμάρα. Αμέσως μετά συντονιστικό συλλόγων.

18:30_πορεία ενάντια στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2019

Κείμενο Συμβολής ΑΡ.ΑΓ.Ε.-ΕΑΑΚ στο Συντονιστικό ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης 29-9-19


Η ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης έρχεται να συνεδριάσει στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, για πρώτη φορά μετά την εκλογή της κυβέρνησης ΝΔ. Με όλα αυτά που συμβαίνουν και με βάση την ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος, θα υπάρξουν αντιστάσεις και το πιο σημαντικό, στρατηγικού τύπου αμφισβήτηση απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό. Η πολιτική σταθεροποίηση του συστήματος δε σημαίνει καθόλου και κοινωνική σταθερότητα. Είδαμε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να αμφισβητούν τον καπιταλισμό όταν καιγόταν ο Αμαζόνιος, είδαμε φοιτητές στο δρόμο το κατακαλόκαιρο ενάντια στην κατάργηση του ασύλου, στη σχολή μας βγάλαμε συνέλευση με αρκετά άτομα στην αρχή της εξεταστική με καινούργιο κόσμο να μπαίνει στη διαδικασία του συλλόγου και να συμμετέχει μαζικά στις κινητοποιήσεις που αποφασίσαμε. Εάν θέλουμε ως ΕΑΑΚ να δώσουμε αγωνιστική διέξοδο από την επίθεση στην παιδεία, την διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και την υποβάθμιση της ζωής μας, πρέπει μέσα στη χρονιά όλα τα σχήματα της ΕΑΑΚ να λειτουργούν με συντονισμένο, στοχευμένο τρόπο. Στη δεδομένη συγκυρία, με ένα νέο κραχ να αχνοφαίνεται και κόσμο να αναζητεί τρόπο διεξόδου, η δική μας αριστερά έχει καθήκον να μετατρέπει αυτές τις αντιστάσεις σε συνολικό αγώνα με στόχο τη νίκη και ένα διαφορετικό μέλλον.

Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση που κρύβει δυνατότητες αλλά και κινδύνους, εμείς δεν πρέπει να πάμε με την περπατημένη, αλλά να αναμετρηθούμε με τα ερωτήματα που θέτει ο ίδιος ο κόσμος που ψάχνει διέξοδο, η ίδια η συγκυρία με ένα μοντέλο που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Καλούμαστε μέσω της καθημερινής παρέμβασής μας με πολιτικά επιχειρήματα που αναδεικνύουν τα προβλήματα του καπιταλισμού να εκφράσουμε κάθε ριζοσπαστική φωνή στους συλλόγους μας και να αναδείξουμε, ότι λεφτά υπάρχουν για την παιδεία αλλά δίνονται σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και σε ευρωπαϊκά προγράμματα, τα εργαστήρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες μας και όχι με στόχο το κέρδος, ότι μελλοντικά όταν θα φτάσει κάποιος να εργαστεί μπορεί να εργαστεί υπό υγιείς συνθήκες με σταθερό ωράριο και αξιοπρεπή μισθό χωρίς να ζει υπό τον τρόμο της απόλυσης όταν ο εργοδότης θα θέλει να μειώσει τα έξοδα της επιχείρησής του. Όλα αυτά είναι που πρέπει να ιεραρχούμε στην παρέμβαση μας με στόχο τα μέλη του συλλόγου να συμμετέχουν συνειδητά στις κινητοποιήσεις που καλούμε αλλά και στις απεργίες των εργατών. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλαπλή επίθεση και πρέπει να βρούμε πώς θα ξεσηκωθούν αντιστάσεις παντού, αλλά και πώς αυτές θα ενωθούν σε πανελλαδικό κίνημα με συνεκτικό πρόγραμμα πάλης που θα συνδέει και δε θα διχάζει.

Αντλώντας κάποια χρήσιμα συμπεράσματα από το προηγούμενο διάστημα μπορούμε να πούμε μερικά πράγματα για το πως να κινηθούμε από εδώ και πέρα. Η πορεία της ΔΕΘ και το κάλεσμα της Καμάρας, αποτελεί και αποτέλεσε μια από τις πιο μαζικές πορείες στη Θεσσαλονίκη, με καθαρά αντικυβερνητικό στίγμα. Στο σήμερα είναι αυτονόητο πως η αντικαπιταλιστική πτέρυγα θα παλεύει μακριά και έξω από τον εργοδοτικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και ενάντια στη λογική του οικονομίστικου αγώνα του ΠΑΜΕ. Θεωρούμε πως η ΓΣΕΕ είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με το κράτος και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου (σωματεία μαϊμού, ασφαλίτες σε συνέδρια, πολιτική τοποθέτηση όλο το προηγούμενο διάστημα κλπ) και πως δεν μπορεί πλέον να αποτελεί εκφραστή της εργατικής τάξης στο σήμερα και των συμφερόντων της. Με αυτό το σκεπτικό είναι ανάγκη να παλεύουμε εκτός και ενάντια σε αυτήν, πλάι στους εργαζόμενους και τα σωματεία που συσπειρώνει το ανεξάρτητο ταξικό κέντρο αγώνα για την προσπάθεια ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Παρ’όλα αυτά και αντιπαραθετικά με την προσπάθεια χρόνων για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που πρεσβεύει το κάλεσμα με το ανεξάρτητο ταξικό κέντρο αγώνα στην Καμάρα, επιχειρήθηκε φέτος η διάσπαση του καλέσματος αυτού, πράγμα που συνέβη με τη συγκέντρωση του πολυτεχνείου. Ως ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ, θεωρούμε ότι αυτή η επιδίωξη αποτελεί τεράστιο πισωγύρισμα των παρακαταθηκών ενός μεγάλου κομματιού της ΕΑΑΚ, που καλούσε σε κενόλογη υπεράσπιση του ασύλου, χωρίς να υπάρχει καμία νύξη ούτε για τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, αλλά ούτε και για τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά, αυτή η πορεία, όχι μόνο δεν κατάφερε να ενωθεί «ενιαιομετωπικά» με τα υπόλοιπα καλέσματα, αλλά πέρασε και από το κάλεσμα της ΓΣΕΕ, ανοίγοντας ξανά την πόρτα σε ρεφορμιστικά σχέδια ενσωμάτωσης στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, όσον αφορά το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα.

Αντίστοιχη ήταν και η κατάσταση στις άλλες πορείες που ακολούθησαν, με την πορεία του Φύσσα να στρίβει και να διασπάται, έτσι η πορεία στη μέση χωρίς καμία συνεννόηση και συναίνεση με άλλους συλλόγους που είχαν αποφάσεις και τέλος στην απεργία στις 24/9, αντίστοιχη ήταν η κατάσταση με το πανό των φοιτητικών συλλόγων να αποχωρεί από τη σειρά της πορείας για να ακολουθήσει άλλη διαδρομή. Όλα τα παραπάνω αποτελούν πολιτικές επιλογές που πάρθηκαν μονομερώς και χωρίς καμία διάθεση για συνδιαμόρφωση και συνεννόηση.

Σαν ΕΑΑΚ πρέπει να βάλουμε μπροστά την προσπάθεια ανασυγκρότησης των συλλόγων και όχι την εργαλειακή αξιοποίησή τους για παιχνίδια μικροηγεμονισμού. Με τη μαζική δουλειά του κάθε σχήματος, παρεμβαίνοντας με το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο, αλλά και αξιοποιώντας την ανώτατη διαδικασία των συλλόγων που είναι οι Γενικές Συνελεύσεις, είναι ο μόνος τρόπος για να παλέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Θεωρούμε πως τα ΔΣ αδυνατούν να έρθουν σε ανάδραση με τον κόσμο της σχολής και αποτελούν γραφειοκρατικά όργανα που ανήκουν σε άλλη εποχή συνδικαλισμού. Μόνο σε περίπτωση που η πρωτοπορία μπορεί να συσπειρώνει ένα ευρύτερο δυναμικό του εκάστοτε συλλόγου πρέπει να παίρνει αποφάσεις μέσα από ΔΣ, αλλιώς η ίδια η απόφαση και ο ίδιος ο σύλλογος καταλήγει να είναι μια «φανέλα». Ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο κόσμος της σχολής μπορεί να έρθει σε πραγματική ανάδραση με τις διαδικασίες του κινήματος είναι η Γενική Συνέλευση, η Συντονιστική Επιτροπή και τελικά το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων, όπου θα συσπειρώνεται όλο το αγωνιστικό δυναμικό των σχολών και θα συζητά πάνω στις αποφάσεις των συλλόγων.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν κενά λόγια αν δε συνδεθούν με ένα αναγκαίο πρόγραμμα πάλης. Σαν 
ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ, πιστεύουμε πως η ΕΑΑΚ είναι βήματα πίσω σε αυτόν τον τομέα. Ο λαός και η νεολαία έχουν αναβαθμισμένα ερωτήματα, τα οποία πλέον, τοποθετήσεις σχημάτων που δεν καταπιάνονται με ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης, αλλά εμμένουν σε μια λογική των αιχμών, αδυνατούν να έρθουν σε πραγματική ανάδραση με τα ερωτήματα του κόσμου. Ας αναρωτηθούμε γιατί οι κινητοποιήσεις στην πρυτανεία επί Μήτκα είχαν όλο και λιγότερο κόσμο. Πέρα από τον τρόπο που οργανώθηκαν αυτές οι κινητοποίησεις που ήταν προβληματικός, δεν ανοίξαμε ποτέ στους φοιτητικούς συλλόγους ένα συνολικό πρόγραμμα πάλης, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε κάθε βδομάδα στην πρυτανεία με μια διαφορετική «αιχμή». Τελικά όχι μόνο δεν υπήρξε προοπτική κλιμάκωσης, αλλά και το όλο θέμα σταμάτησε, με την εναλλαγή πρυτανείας.

Θεωρούμε, λοιπόν, πως ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε σαν πρωτοπορία μέσα στους συλλόγους να δώσουμε απαντήσεις στα ανώτερα ερωτήματα, αλλά και να συσπειρώσουμε όλο αυτό το αγωνιστικό δυναμικό των συλλόγων, είναι η ΕΑΑΚ να ανοίγει με μια συνολική σκοπιά ζητήματα και όχι αποκομμένα. Πιστεύουμε πως το κίνημα των αναπληρωτών, αλλά και η φοιτητική πορεία που έγινε μέσα στο καλοκαίρι δείχνουν δυνατότητες. Δείχνουν ακριβώς, ότι σε μια προσπάθεια συνένωσης όλων των κομματιών που πλήττονται (πανεκπαιδευτικό κίνημα), με συνολικό πρόγραμμα πάλης το οποίο θα είναι διεκδικτικό και θα προσπαθεί να φέρει σε καλύτερη θέση τους εργαζόμενους, αλλά και να επιβάλλει τις ανάγκες της νεολαίας, είναι ο τρόπος με τον οποίο η παιδεία θα αποτελέσει τον σπασμένο κρίκο της επίθεσης. Με ένα νέο πολιτικό φοιτητικό κίνημα εργατικής κατεύθυνσης, το οποίο δε θα είναι μια απλή παράταξη πανό στο δρόμο. Θα μπορεί να συντονίζεται, να σχεδιάζει και να κάνει κοινές διαδικασίες μεταξύ της ΕΑΑΚ και των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους, με αποτέλεσμα να μπορεί να παράγει πολιτική από τα κάτω, αλλά και να παλεύει με συνεκτικό πρόγραμμα πλάι στους εργαζομένους.

Ας μην ξεχνάμε ότι, με το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο που συζητιέται αυτές τις μέρες, η κυβέρνηση προσπαθεί να πατήσει πάνω στο μονοπάτι που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και να αποδυναμώσει πλήρως τις εργατικές αντιστάσεις. Απολύσεις χωρίς αιτιολόγηση από τον εργοδότη, μη κατοχύρωση των ΣΣΕ όταν το τοπικό ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το πανελλαδικό, φακέλωμα των συνδικαλιστών και επέκταση του 50%+1 για απεργία (με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες) σε όλα τα σωματεία, όχι μόνο τα πρωτοβάθμια. Όλα τα παραπάνω απαιτούν τη συγκρότηση ενός δυναμικού εργατικού κινήματος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά όπως περιγράφηκαν και προηγουμένως. Είναι στοίχημα, το πως το επόμενο διάστημα η ΕΑΑΚ θα παλέψει πλάι με τους εργαζόμενους ενάντια σε όλα τα παραπάνω, διεκδικώντας όλα τα συνδικαλιστικά-εργασιακά δικαιώματα.

Με κυρίαρχα, λοιπόν, αιτήματα την ελεύθερη πρόσβαση της νέας γενιάς σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς φραγμούς και την ταυτόχρονη αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, μπορούμε να ορίσουμε εμείς τον άξονα κουβέντας μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια που θα αποτελούν μαζικό υποδοχέα της νεολαίας και όχι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς, για λεφτά για την παιδεία και όχι για το χρέος, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς κλπ. Αυτοί οι πολιτικοί στόχοι απαιτούν ένα φοιτητικό κίνημα που θα αγωνίζεται από την πλευρά των ταξικών συμφερόντων της πληττόμενης πλειοψηφίας εντός των πανεπιστημίων και θα συναντά τη νέα εργατική βάρδια, αλλά και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα στις φλόγες του αγώνα. Δε θα φοβάται να αναμετρηθεί με βασικά πολιτικά ερωτήματα της εποχής μας και θα είναι κομμάτι ενός νέου εργατικού κινήματος που είναι ενάντια στην εργοδοτική, αστικοποιημένη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός αντίπαλου δέους. Αυτό το αντίπαλο δέος δε μπορεί παρά να είναι ένα ταξικό κέντρο αγώνα που θα επιβάλλει συνεχώς προωθητικές κατακτήσεις που θα διευκολύνουν το δρόμο για τη συνολική ανατροπή των ευρωπαϊκών πολιτικών και για τη χάραξη ενός άλλου δρόμου. Είναι αναγκαίο στο σήμερα να καταφέρουμε να ενοποιήσουμε τα παραπάνω σε μια συνολική πολιτική γραμμή ρήξης και ανατροπής. Πιάνοντας το νήμα από τις επιμέρους κινηματικές αντιστάσεις και δίνοντας τους το απαραίτητο περιεχόμενο και κατεύθυνση. Δεν αρμόζει στην δικιά μας αριστερά να βρίσκεται πιο πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου αλλά αντιθέτως πρέπει να είναι μπροστάρης στη νέα άνοιξη των αγώνων. Αγώνες που θα φέρουν συνολικά τη γενιά μας απέναντι στις πολιτικές κυβερνήσεων – ΕΕ –κεφαλαίου και θα βάλουν μπροστά τις ανάγκες μας για μόρφωση-δουλειά-ειρήνη και ελευθερίες.


Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

Δεν είναι μόνο το άσυλο. Η κυβέρνηση έρχεται να αλλάξει τα πάντα στο πανεπιστήμιο.



Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση του Σ.Φ. Ηλ-Μηχ Πέμπτη 10/11 στις 15:00 στην Α5!

Μετά από τις κινητοποιήσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο ενάντια στην κατάργηση του ασύλου, αλλά και τη συνέλευση μέσα στην εξεταστική στην οποία ο Σύλλογός μας πήρε απόφαση και κατέβηκε μαζικά στη ΔΕΘ και στην πορεία του Παύλου Φύσσα, ερχόμαστε σε μια νέα φάση. Η εξεταστική τελείωσε, όλα δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς νέο κραχ και στην Ελλάδα βλέπουμε νέα μέτρα, ακριβώς στα θεμέλια που έχτισε ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό φυσικά δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη ούτε την εκπαίδευση, ούτε την εργασιακή προοπτική μας. Ήδη πέρα από την κατάργηση του ασύλου, ακούμε για τη διαγραφή των ν+2, πράγμα που αφορά από τους πρωτοετείς μέχρι τους σημερινούς ν+2. Αλλά εν τέλει τι θέλει γενικότερα να κάνει η ΝΔ στο πανεπιστήμιο; Με ποια λογική τα κάνει όλα αυτά και μπορούμε να διαπραγματευτούμε;

Συνοπτικά, η υπουργός παιδείας Νίκη Κεραμέως εξήγγειλε τα εξής:

-Σύνδεση της κρατικής χρηματοδότησης με την αξιολόγηση του κάθε ιδρύματος: ουσιαστικά λέει: «αν δεν κάνετε ότι πω, δε θα έχετε να πληρώσετε ούτε τα βασικά». Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής: εδώ και χρόνια η χρηματοδότηση του ΑΠΘ δε φτάνει ούτε για τη ΔΕΗ, πόσο μάλλον για οτιδήποτε άλλο. Παράλληλα, έχει αξιολογηθεί ως ένα από τα 600 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου τη στιγμή που η φοιτητική μέριμνα είναι διαλυμένη, εργαστήρια ρημάζουν ή στην καλύτερη παλιώνουν, υπάρχουν ναρκοπιάτσες εντός του campus και η βρωμιά του ακαδημαϊκού κατεστημένου, με οικονομικά σκάνδαλα, απάτες, μίζες σε εργολαβίες, αδιαφάνεια της συγκλήτου και βιομηχανίες παραγωγής ανούσιων papers είναι σε έξαρση. Αφού λοιπόν όλα αυτά δε μετράνε στην αξιολόγηση, τι μετράει άραγε; Μα φυσικά, το τι χρήμα παράγει το πανεπιστήμιο, τι εργαζόμενους και τι κύρος. Γι αυτό και αντί για τα προαναφερθέντα και τόσα άλλα, τα λεφτά πάνε σε εργαστήρια πολεμικής έρευνας όπως αυτό στους Μηχανολόγους που διαφήμιζε το ΑΠΘ σε εκδήλωσή του στη ΔΕΘ με εμπόρους όπλων, γι αυτό και όσο πιο λάστιχο γίνονται τα προγράμματα σπουδών τόσο ανεβαίνει το πανεπιστήμιο, γι αυτό και τα προηγούμενα δε μετράνε σαν διαφθορά, αλλά ως «υγιής επιχειρηματικότητα». Μιλάμε για ξεκάθαρο εκβιασμό υπέρ των όσων λυμαίνονται τόσα χρόνια το πανεπιστήμιο. Οι χαρτογιακάδες θα μπορούν να εκβιάσουν το πανεπιστήμιο να κάνει οτιδήποτε, από το να διαγράψει τους ν+2, μέχρι το να βάλει δίδακτρα (για το τελευταίο βλέπε και παρακάτω).

-«Αξιοποίηση πόρων»: ακόμα και άριστα να πάρει το πανεπιστήμιο όμως, δε θα μπορεί να λειτουργεί μόνο με κρατικά λεφτά. Μην ξεχνάμε ότι οι φόροι που πληρώνουμε κατά βάση ταϊζουν τοκογλύφους και τραπεζίτες μέσω του χρέους, ταϊζουν τους παπάδες που είναι περισσότεροι από τους γιατρούς και να πηγαίνουν στην αγορά πολεμικών εξοπλισμών και το ΝΑΤΟ και φυσικά τις μίζες. Οπότε πώς θα καλύψει το οικονομικό κενό το πανεπιστήμιο; Μα φυσικά, πουλώντας. Θα πουλήσει ή θα νοικιάσει κτίρια, υπηρεσίες, πνευματική ιδιοκτησία και άλλα. Θα προσπαθήσει να βρει νέους πόρους. Εδώ θα ξαναδώσουμε μερικά παραδείγματα. Το μοντέλο αυτό έχει ήδη εφαρμοστεί στο ΑΠΘ, συγκεκριμένα στη λέσχη και στις εστίες. Στη λέσχη εδώ και 5-6 χρόνια έχουμε εργολάβους οι οποίοι παίρνουν κρατική επιδότηση, ρίχνουν την ποιότητα του φαγητού, έχουν προσπαθήσει μαζί με την εκάστοτε πρυτανεία να βάλουν ταμειακές μηχανές, έχουν προσπαθήσει να αποκλείσουν φοιτητές μέσω της κάρτας σίτισης με ελέγχους οι οποίοι δημιουργούν τεράστιες ουρές και δεν ανοίγουν καν όλες τις διανομές πράγμα που φέρνει ερωτήματα για το που πάνε τα λεφτά που περισσεύουν από την επιδότηση. Στις εστίες ας πούμε απλά ότι πέρσι δηλητηριάστηκαν 30 φοιτητές και ο εργολάβος στη θέση του. Το πιο νέο περιστατικό «διαχείρισης πόρων» αφορά το Μανδαλίδειο κτίριο στη λεωφόρο Νίκης, το οποίο είχε κληροδοτηθεί στο ΑΠΘ. Αντί λοιπόν το ΑΠΘ να το κάνει εστίες (δεδομένου ότι τόσοι πρωτοετείς μένουν εκτός κάθε χρόνο), επέλεξε να το δώσει για να γίνει πολυτελές ξενοδοχείο. Αυτή την κατάσταση θέλει να μονιμοποιήσει η Κεραμέως.

-«Εκσυγχρονισμός» προγραμμάτων σπουδών: είδαμε ήδη το πώς η αξιολόγηση φέρνει παράλογα αποτελέσματα διότι αφορά το χρήμα και τις ανάγκες τις αγοράς και όχι το πόσο είναι αντικειμενικά καλό το πανεπιστήμιο για την κοινωνικά και τους φοιτητές. Στα προγράμματα σπουδών, η μαγικές λέξεις είναι: ευελιξία, ανταγωνιστικότητα, αγορά εργασίας. Ειδικά στις σχολές μηχανικών (Πολυτεχνικές και μη, 5ετείς και μη), νέες τάσεις ξεπηδούν κάθε περίπου 5 χρόνια. Ταυτόχρονα, το ΤΕΕ έχει σπάσει όλο τον κλάδο σε 2500 skills τα οποία συγκροτούν «ομάδες» που χρειάζεσαι για να βρεις την εκάστοτε δουλειά. Τέλος, με τις συγχωνεύσεις-διασπάσεις-καταργήσεις τμημάτων που έκανε πέρσι ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν 4ετείς, 5ετείς σχολές Μηχανικών, ενώ στους Ηλεκτρολόγους υπάρχουν 5ετείς «συνολικές» σχολές όπως η δική μας, αλλά και Ηλεκτρολόγοι_μόνο_Τηλέπ, Ηλεκτρολόγοι_μόνο_Ενεργειακοί και Ηλεκτρολόγοι_μόνο_Ηλεκτρονικάριοι. Αυτά τα τρία σημαίνουν τα εξής: το πρόγραμμα σπουδών θα αλλάζει κάθε κάποια χρόνια, φυσικά όχι με κριτήριο τη συνολική εποπτεία μας επί του αντικειμένου αλλά τις συγκυριακές ανάγκες των τοπικών εταιριών ή τις τελευταίες μόδες των 5 χρόνων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αυτά που θα μαθαίνουμε στη σχολή θα έχουν ημερομηνία λήξης. Αξιολόγηση στα πρόγραμματα σπουδών δε σημαίνει θωράκιση και δημιουργία βάσεων για να μπορούμε να ακολουθούμε τις εξελίξεις της επιστήμης, αλλά να βγαίνουμε σε κουτάκια ανάλογα με το τι χρειάζονται οι εταιρίες και όταν λήξει αυτό που μάθαμε, να πληρώνουμε για να καταρτιστούμε σε μεταπτυχιακά, σεμινάρια του ΤΕΕ και αλλού. Κι αυτό γιατί αυτός που πληρώνει, αυτός αξιολογεί. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ας σκεφτούμε το τι σημαίνει να έχεις τόσες διαφορετικές και ποικιλόμορφες σχολές Ηλεκτρολόγων από τις οποίες πάντα κάτι λείπει, είτε επειδή έτσι ιδρύθηκαν, είτε επειδή λόγω υποχρηματοδότησης δεν διδάσκονται μαθήματα, είτε επειδή σημαντικά κομμάτια των προγραμμάτων σπουδών θα εξαφανίζονται για να πάνε σε μεταπτυχιακά με δίδακτρα ή σεμινάρια επί πληρωμή στο ΤΕΕ.
Και φυσικά η Κεραμέως μιλάει για νέα είδη Προγραμμάτων Σπουδών: ξενόγλωσσα, δια βίου, εξ’ αποστάσεως, summer schools, φυσικά με δίδακτρα όπως γίνεται ήδη στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό ΕΚΠΑ. Και φυσικά, οι εστίες θα γίνουν RbnB το καλοκαίρι και γενικά από πολλά μέρη θα φύγει η «πλέμπα» για να έρθουν οι «ματσωμένοι». Και εννοείται ότι αυτό αποτελεί μια πρώτα έμμεση παραβίαση του άρθρου 16 περί δημόσιας-δωρεάν παιδείας και ανοίγει το δρόμο για δίδακτρα και στα δικά μας προγράμματα σπουδών. Τέλος, η Κεραμέως μιλάει για «απελευθέρωση» όλων των μεταπτυχιακών. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα: δίδακτρα σε όλα πλέον τα μεταπτυχιακά, αλλά και ελευθερία δημιουργίας άχρηστων μεταπτυχιακών για λόγους κερδοσκοπίας.

-Θεσμική θωράκιση των παραπάνω: συμβούλια ιδρύματος, με εξωπανεπιστημιακούς manager να παίρνουν αποφάσεις για τα πάντα. Δεδομένων και των παραπάνω, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο, αλλά και πλήρης επιβολής των κανόνων της ελεύθερης αγοράς σε ένα αγαθό όπως η παιδεία το οποίο είναι αδύνατο να πουλιέται και να αγοράζεται.
Γενικός γραμματέας ΑΕΙ, δεν έχει διευκρινιστεί τι είναι, θα μπορούσε άνετα να είναι ο CEO.
Λιγότερη γραφειοκρατία για να παίρνουν αποφάσεις τα όργανα, αλλά και στις υπηρεσίες. Κυρίως όσον αφορά τα κονδύλια για την έρευνα.
Και φυσικά τώρα βγάζει εντελώς νόημα το για το ποιο λόγο θέλουν να καταργήσουν το άσυλο… γιατί όπως λένε και οι ίδιοι, «αναμένουν αντιδράσεις».

-Βάση του 10, εσωτερική βάση σε όποια σχολή το επιθυμεί: εδώ βλέπουμε το πώς όχι απλά θα πετιούνται εκτός πανεπιστημίου τα παιδιά που θα γράψουν κάτω από 10 (τα οποία σύμφωνα με έκθεση του ΙΟΒΕ όταν εφαρμόστηκε αυτό το μέτρο ήταν κυρίως από λαϊκές οικογένειες και αποκλείστηκαν κυρίως από τα ΤΕΙ, οπότε ένας ακόμα λόγος που δε στέκει το επιχείρημα «δε θέλουμε άλλους γιατρούς ή δικηγόρους»).

Άρα τι θέλουν να κάνουν εν σύντομία;
Να φτιάξουν ένα πανεπιστήμιο πλήρως εξαρτώμενο από τις ανάγκες της αγοράς, το οποίο θα βγάζει ευέλικτους, αναλώσιμους, φτηνούς και εξειδικευμένους χρονικά και χωρικά εργαζόμενους και κερδοφόρα έρευνα χαμηλού ρίσκου, με τη μικρότερη δαπάνη πόρων από πλευράς του κεφαλαίου. Όπλο για το παραπάνω είναι η αξιολόγηση και αντικείμενο εκβιασμού η κρατική χρηματοδότηση. Σε αυτό το πανεπιστήμιο δε χωράνε οι ν+2, οι μετεγγραφέντες, τα παιδιά λαϊκών οικογενειών, οι «άχρηστοι». Δεν έχει καμία θέση ο συνδικαλισμός, η κατάληψη, η συνέλευση, το στέκι, η προβολή ταινίας και άλλα. Ή ακόμα και να έχουν θέση, μετατρέπονται σε αδελφότητα, «ακτιβισμό», επιχειρηματική ομάδα, ΜΚΟ. Το πανεπιστήμιό τους ταιριάζει στην κοινωνία με τη νεολαία με τα χέρια ψηλά, να φοβάται να αγωνιστεί, να υποτάσσεται σε οτιδήποτε για να φέρει κάποια μέρα λεφτά στην οικογένεια, για να μην μείνει στην ανεργία.

Και επειδή και το σημερινό πανεπιστήμιο είναι χάλια, διεκδικούμε:
-Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα, μοναδική προϋπόθεση για δουλειά.
-Δημόσια-δωρεάν παιδεία για όλους-ες. Αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς. Ούτε σκέψη για δίδακτρα. Ούτε ν+2, ούτε 2ν, κανένας φοιτητής δε θα διαγραφεί!
-Κανένα ξεπούλημα του πανεπιστημίου. Έξω οι εργολαβίες, οι εταιρίες και ο στρατός από τις σχολές. Φοιτητικός και εργατικός έλεγχος στη γνώση, την έρευνα και τις υποδομές.
-Κάτω η αξιολόγηση, λεφτά για την παιδεία τώρα! Ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τον πόλεμο.
-Κάτω τα χέρια από το άσυλο, ούτε σκέψη για συμβούλια ιδρύματος, ελεύθερη παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων στις συγκλήτους, διαφάνεια στη συζήτηση και τις αποφάσεις της συγκλήτου.