Τα ναρκωτικά στο Πανεπιστήμιο

Τα ναρκωτικά στο Πανεπιστήμιο

Τον τελευταίο καιρό ένα ζήτημα που συζητιέται και προβάλλεται ιδιαίτερα από την τηλεόραση και τα social media είναι αυτό της διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών μέσα στο «άσυλο» του πανεπιστημίου. Μπορεί σα θέμα να κερδίζει αρκετή δημοσιότητα τελευταία-ίσως και στο πλαίσιο μιας προεκλογικής προπαγάνδας θα έλεγε κανείς- αλλά για τους φοιτητικούς συλλόγους είναι ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ και αρκετά χρόνια και καθένας/μια από μας έχει προβληματιστεί και έχει συζητήσει μέσα και έξω από τα αμφιθέατρα. Ας το πιάσουμε όμως με τη σειρά…

Είναι γνωστό πως η κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τα χρόνια της κρίσης έχει μειωθεί κατά 80%. Οι εκπαιδευτικοί νόμοι και ανάμεσά τους και ο νόμος Γαβρόγλου προβλέπει τη μείωση των χρημάτων που δίνονται για την παιδεία είτε αυτό έχει ως συνέπεια κλείσιμο τμημάτων και συγχωνεύσεις, είτε απλά σημαίνει ακραία υποχρηματοδότηση των υπαρχόντων. Εικόνες με τις συνέπειες της υποχρηματοδότησης υπάρχουν καθημερινά γύρω μας από τις υπό κατάρρευση υποδομές και τις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες μέχρι την έλλειψη διδακτικού προσωπικού και την εξαφάνιση ολόκληρων μαθημάτων και γνωστικών αντικειμένων από τα νέα προγράμματα σπουδών. Ένα μπάλωμα κατά κύριο λόγο και όχι λύση αυτών των προβλημάτων είναι η κατεύθυνση που μπαίνει από την κυβέρνηση για την αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων σε αρμονική συνύφανση με τα δυτικά πρότυπα και τις επιταγές ΕΕ και ΟΟΣΑ. Αυτό απαιτεί όμως ένα εύφορο περιβάλλον για τα επενδυτικά κεφάλαια των επιχειρήσεων και των εταιρειών πράγμα που δεν είναι ένα πανεπιστήμιο όπου ανθεί το ναρκεμπόριο. Για αυτό το λόγο εξάλλου το βλέπουμε να μετακινείται ανά διαστήματα από την πλατεία χημείου, στο κυλικείο της πολυτεχνικής, από εκεί στο αστεροσκοπείο και όπου αλλού εκτός κοινής θέας για να μην επηρεάζουν τις εκάστοτε αξιολογήσεις. «Εύφορο» περιβάλλον επίσης, σίγουρα δεν είναι ένα πανεπιστήμιο με ενεργά μέλη και φοιτητικούς συλλόγους που αποφασίζουν και δρουν συλλογικά ενάντια στον κατακερματισμό της γνώσης και ενάντια στη διάσπαση των πτυχίων τους, που κινητοποιούνται και διεκδικούν ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν όπου θα υπάρχει συνολική εποπτεία επί των αντικειμένων και η γνώση και η έρευνα θα γίνεται για τις ανάγκες της κοινωνίας. Πώς καταπολεμάται, λοιπόν, αυτό; Κλειδώματα και κατεβασμένα ρολά από τη μία, εξίσωση κάθε πολιτικής δράσης και ανατρεπτικής έκφρασης με τη βία και την ανομία από την άλλη. Το πόρισμα Παρασκευόπουλου έρχεται να θολώσει όσο καλύτερα μπορεί τις γραμμές μεταξύ αυτών και να τα φέρει στο ίδιο επίπεδο έτσι ώστε να τα βολέψει όλα με μία λύση πασπαρτού-αστυνομία και σεκιούριτι. Εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η αυταρχικοποίηση και η αστυνόμευση εντός του πανεπιστημίου θα λύσει κανένα τέτοιο ζήτημα αλλά αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.

Κάπου εδώ αξίζει να γίνει ένα ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στις πιάτσες του ναρκεμπορίου και των τοξικοεξαρτημένων γιατί δυστυχώς είναι δυο κατηγορίες που συχνά μπλέκονται και μπαίνουν αφελώς μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Τα ναρκωτικά και οι εξαρτήσεις αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, η ρίζα του οποίου βρίσκεται στο σημερινό σύστημα, τόσο στο επίπεδο της ανάγκης για διαφυγή από τη σάπια πραγματικότητα που ζούμε, όσο και στο επίπεδο της ύπαρξης μιας ολόκληρης βιομηχανίας κέρδους γύρω από αυτά. Η ανάγκη για διαφυγή ειδικά σε περιόδους κρίσης έρχεται παράλληλα με τα ανερχόμενα φθηνά και όλο πιο θανατηφόρα ναρκωτικά. Όλο αυτό έρχεται να καλυφθεί εντέχνως με τα ΜΜΕ, τις κυβερνήσεις, την αστυνομία να στρέφονται τις περισσότερες φορές ενάντια στους τοξικοεξαρτημένους, βρίσκοντας εύκολα το εξιλασθήριο θύμα (βλ. νεκρή κοπέλα από υπερβολική δόση στο υπόγειο του πολυτεχνείου τον Ιούνιο ’17), ενώ οι ναρκέμποροι που πλουτίζουν μέσα από το θάνατο μένουν στο απυρόβλητο. Οι τοξικοεξαρτημένοι δεν είναι ο εχθρός. Το πρόβλημα των ναρκωτικών και των εξαρτήσεων, συνεπώς, δε λύνεται με την αστυνόμευση, ακριβώς γιατί η πηγή του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην αδιέξοδη καθημερινότητα, βρίσκεται σε ένα σύστημα που υποθάλπει τους βαρώνους των ναρκωτικών, γιατί αυτά αποτελούν τεράστιο πεδίο κερδοφορίας, αλλά και μέσο καταστολής. Βρίσκεται, ακόμη, στην έλλειψη πρόληψης, αλλά και περίθαλψης. Οι ελάχιστες μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης που υπήρχαν, μέσα στην κρίση έκλεισαν. Τα νοσοκομεία υποστελεχώνονται, η πρόσβαση στην απεξάρτηση είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη, η ψυχολογική υποστήριξη ανύπαρκτη, ενώ τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά, με αποτέλεσμα η τεράστια πλειοψηφία των τοξικοεξαρτημένων να αποκλείεται και να εγκλωβίζεται σε αδιέξοδο. Μέσα σε αυτή την κατάσταση στήνεται άλλο ένα επιχειρηματικό παιχνίδι με τις ΜΚΟ να αναλαμβάνουν το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν δημόσιες μονάδες απεξάρτησης. Αν θέλουν λοιπόν όλοι αυτοί, τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση, η Πρυτανεία να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον, τότε ας μιλήσουν για το πραγματικό πρόβλημα. Φυσικά δεν πρόκειται να το κάνουν. Όμως εμείς οφείλουμε όχι απλά να μιλήσουμε αλλά να παλέψουμε για δημόσιες και δωρεάν μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης, δημόσια και δωρεάν υγεία εν γένει για όλες|ους, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις μονάδες υγείας για την κάλυψη όλων των αναγκών. Να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τις εξαρτήσεις και την εξαθλίωση ψυχική και σωματική, να παλέψουμε ενάντια στους ναρκέμπορους και όσους τους υποθάλπουν, ενώ για τους τοξικοεξαρτημένους να απαιτήσουμε περίθαλψη.

Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως το πανεπιστήμιο αποτελώντας κάπως μια μικρογραφία της κοινωνίας δε θα μπορούσε να είναι εξ’ ολοκλήρου απαλλαγμένο από τα ναρκωτικά, αφού το πρόβλημα αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο και δε μπορεί να επιλυθεί χωροταξικά. Το άσυλο έχει καταργηθεί νομοθετικά από το 2011 και υπάρχει δυνατότητα καταπάτησης του με εντολή των οργάνων του πανεπιστημίου (πρυτανικό συμβούλιο, σύγκλητος). Έκτοτε έχει επιχειρηθεί πολλές φορές η παραβίασή του. Κομβική στιγμή “πάταξης της εγκληματικότητας” ήταν η είσοδος των αστυνομικών δυνάμεων στο χώρο του πανεπιστημίου κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο της 17ης Νοέμβρη το 2012 και η σκληρή καταστολή που οδήγησε σε συλλήψεις φοιτητών και εργαζομένων. Πέραν αυτού νομίζουμε πως όλοι έχουμε μάτια και βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μεθοδευμένη κίνηση και μεταφορά του ναρκεμπορίου από τη Ναυαρίνου και τη Ροτόντα εντός του ασύλου (από πλατεία Χημείου μέχρι τα υπόγεια του πολυτεχνείου). Είναι τόσο μεθοδευμένη που χρονολογείται παράλληλα με την ψήφιση του ν. Διαμαντοπούλου και την νομοθετική «κατάργηση του ασύλου» και υλοποιείται με την πλήρη και καθοριστική συμβολή της αστυνομίας. Δεν είναι τυχαίες προφανώς και οι επεμβάσεις των δυνάμεων ασφαλείας στις «πρώην» περιοχές ναρκεμπορίου, επεμβάσεις που «σπρώχνουν» αυτό το εμπόριο εντός του πανεπιστημίου και του χώρου του ασύλου, κάνοντας λόγο για «υποβάθμιση» και ανάγκη «μεταρρύθμισης» σε μια προσπάθεια απονομιμοποίησης του. Το πρόβλημα της διακίνησης εντός του πανεπιστήμιου δημιουργήθηκε από τους υλοποιητές της αναδιάρθρωσης (κράτος, αστυνομία, πρυτάνεις) και χρησιμοποιείται εργαλειακά για επικοινωνιακούς λόγους. Επομένως είναι σαφές ότι δεν περιμένουμε από κανέναν τους να δώσει «λύση». Άλλωστε αν ήταν τόσο απλό και οι ρίζες βρίσκονταν στην ελλιπή αστυνόμευση θα είχε ήδη επιλυθεί το ίδιο πρόβλημα λίγα μέτρα έξω από το άσυλο, στην περιοχή της Ροτόντας.

Παρόλα αυτά υπάρχει και μία άλλη εικόνα που δυστυχώς οι περισσότεροι/ες από εμάς δεν την προλάβαμε (αλλά βλέπουμε επιμέρους κομμάτια της). Μία εικόνα ενός πανεπιστημίου που δε φοβόσουν να κυκλοφορήσεις μόνος/η αργά το βράδυ, που δε σε περίμενε κανείς στις σκοτεινές γωνίες τις πανεπιστημιούπολης πολύ απλά γιατί αυτές φωτίζονταν περισσότερο και υπήρχε κόσμος που κυκλοφορούσε στο πανεπιστήμιο καθ’όλη τη διάρκεια της μέρας γιατί ήταν χώρος όπου οι φοιτητές/ριες προβληματίζονταν, συζητούσαν, διασκέδαζαν, κοινωνικοποιούνταν. Το κίνημα, οι αγώνες και οι καταλήψεις του ’06-’07 έδειξαν μία άλλη προοπτική για το πανεπιστήμιο. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό σήμερα μιας και η πρυτανεία έχει λάβει συνειδητά την πολιτική επιλογή να κλειδώνει τις σχολές και να κατεβάζει ρολά στην προσπάθεια να πετάξει εκτός κάθε είδους ελεύθερης, ανατρεπτικής έκφρασης! (θεατρικές, κινηματογραφικές, στέκια, καμαράκια κ.α). Εξαιτίας επίσης της υποχρηματοδότησης το ζήτημα της καλύτερης φωταγώγισης των χώρων δεν ιεραρχείται (σκοπίμως) με αποτέλεσμα σκοτεινούς χώρους που, όπως και να το κάνουμε, δε σε εμπνέουν να κυκλοφορείς τη νύχτα.

Δεν είμαστε, προφανώς, τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποιος οδηγός δράσεων ή κάποιες μεθοδικές κινήσεις που θα διώξουν μια και καλή τα ναρκωτικά από το πανεπιστήμιο. Δε μπορείς από τη μια μέρα στην άλλη να τα βάλεις με μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους που στηρίζεται από κράτος και κεφάλαιο. Η λύση στο πρόβλημα θα δοθεί συνολικά! Σε έναν αγώνα κόντρα στο ναρκεμπόριο και τις εξαρτήσεις, αλλά κυρίως κόντρα στο σύστημα που τις καθιστά μόνη διέξοδο από την εξαθλίωση που μας επιβάλλει! Φοιτητές/ριες και φοιτητικοί σύλλογοι θα υπερασπιστούμε το άσυλο του πανεπιστημίου! Θα σταθούμε ενάντια σε ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο όπου κάνουν πάρτυ οι εργολαβίες από τη φύλαξη μέχρι τη σίτιση, τη στέγαση και  το κόστος φοίτησης να είναι μετακυλισμένο αποκλειστικά στις πλάτες των φοιτητών, όπου οι εταιρίες και οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται την εργατική μας δύναμη, την έρευνα και τη γνώση μας αποκλειστικά για το κέρδος τους! Μέσα σε ένα άσυλο αγώνων και ελευθεριών θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας για δημόσια, δωρεάν παιδεία για όλους και ένα πανεπιστήμιο βασισμένο στις ανάγκες μας και στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Θα παλέψουμε συνολικά για μια καλύτερη ζωή!

-Έξω οι έμποροι ναρκωτικών από τα πανεπιστήμια

-Δημόσια και δωρεάν υγεία για όλες|ους, δημόσια και δωρεάν περίθαλψη και απεξάρτηση για τους τοξικοεξαρτημένους/ες

-Καμία αστυνόμευση, κανένα lock-out των πανεπιστημίων