Μια ιστορία για την οποία δεν θέλουν να μιλάμε // κείμενο του ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ

1/2/2016: “Το Dalori, χωριό της βορειοανατολικής Νιγηρίας, δεν υπάρχει πια. Οπλισμένοι τζιχαντιστές της Μπόκο Χαραμ επιτέθηκαν με μηχανές και αυτοκίνητα γεμάτα εκρηκτικά. Επι τρεις ώρες έσφαζαν και έκαιγαν τους κατοίκους. Κύκλωσαν το χωριό, εγκλώβισαν όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν και σκότωσαν με μανσέτες και πολυβόλα 250 ανθρώπους. Δεκάδες παιδιά κάηκαν ζωντανά. Τα έκλεισαν μέσα στα κτήρια και τα έκαψαν. Κατέστρεψαν τα σπίτια, πυροβόλησαν όλα τα ζώα, έκλεψαν τις σοδιές και όταν πλέον σιγουρεύτηκαν ότι δεν είχε μείνει κανείς ζωντανός έφυγαν. Δεκάδες καμένα παιδικά σώματα, δολοφονημένες μητέρες που ακόμα είχαν τα νεκρά παιδιά τους στο στήθος, καμένα μωρά δεμένα στις πλάτες της μάνας ή της αδερφής τους, άντρες με κομμένους λαιμούς...Αυτή ήταν η πραγματικότητα. Ένα χωριό που ισοπεδώθηκε χωρίς λόγο. Τα θύματα ήταν διπλάσια από τις επιθέσεις του Νοεμβρίου στο Παρίσι όμως τα διεθνή μέσα δεν έκαναν τιμητικά αφιερώματα και κανείς ευρωπαίος πολιτικός δεν εξέφρασε τον αποτροπιασμό του.”

14/2/2016: “Τουλάχιστον 30 άνθρωποι σκοτώνονται από επιδρομές της Μπόκο Χαράμ σε δύο χωριά στη βορειοανατολική Νιγηρία σύμφωνα με μέλη οργάνωσης αυτοάμυνας που έχουν δημιουργήσει Νιγηριανοί πολίτες. Τα ΜΜΕ στην «πολιτισμένη» Ευρώπη τηρούν και πάλι σιγή ιχθύος… ”

η εκδήλωση για το κράτος σε βίντεο

https://www.youtube.com/watch?v=Kjm0YZF_FHo

η εκδήλωση για το κράτος που διοργάνωσε το σχήμα μας στη σχολή στις 18/12/15

Ο Βλαντιμίρ Λένιν γράφει για τον Καρλ Μαρξ

Ακολουθεί το κείμενο του Β. Λένιν που δημοσιεύτηκε το 1915 στον 28 τόμο του Λεξικού «Γκρανάτ»:

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 του Μάη 1818, με το νέο ημερολόγιο, στην πόλη Τριρ (παραρήνια Πρωσία). Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, εβραίος· το 1824 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, καλλιεργημένη, όχι όμως επαναστατική. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο του Τριρ ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόνη και έπειτα στο Βερολίνο, και σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη Φιλοσοφία του Επίκουρου. Όσο για τις αντιλήψεις του, ο Μαρξ εκείνη την εποχή ήταν ακόμη χεγκελιανός-ιδεαλιστής. Στο Βερολίνο ανήκε στον κύκλο των αριστερών-χεγκελιανών (Μπρούνο Μπάουερ κ.ά.), που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη Φιλοσοφία του Χέγκελ αθεϊστικά και επαναστατικά συμπεράσματα.

Οι άνθρωποι των ορυχείων της Κοζάνης και η δικιά τους "μικρή" ΔΕΗ

Συνέντευξη με τον Στέφανο Πράσσο

#H ιδιωτικοποίηση της ενέργειας βρέθηκε στο επίκεντρο και πάλι το προηγούμενο διάστημα και αυτή τη φορά το επεισόδιο είχε τον τίτλο «μικρή ΔΕΗ». Το σήριαλ που παρουσιάζεται τα τελευταία πολλά χρόνια κεντρικό στόρυ έχει την ανάγκη να απελευθερωθεί η ενέργεια, να πάρουν το πάνω χέρι οι αγορές, να έρθει επιτέλους η ρημάδα η στιγμή του success story και στη χώρα μας. Τι κι αν οι ίδιες οι διεθνείς εμπειρίες από τις ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια και οι μεταφορές ή πολύτιμα αγαθά όπως το νερό και η υγεία δείχνουν ότι οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι ιδιώτες που κατάφεραν με προνομιακούς όρους να πάρουν στα χέρια τους την δημόσια περιουσία σε αντίθεση με τους πολλούς που ζημιώθηκαν εμπράκτως; Οι (επίσημοι και ανεπίσημοι) κυβερνητικοί αναλυτές συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μπορούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Η ψήφιση του νομοσχεδίου, βέβαια, κάθε άλλο παρά ομαλά έγινε. Επίταξη των εργαζομένων, προσπάθεια της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα και άλλο ένα παράδειγμα εξευτελισμού στοιχειωδών κανόνων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από την κυβέρνηση για να μην λάβει χώρα μια τέτοια διαδικασία. Εν τέλει βέβαια ψηφίστηκε. Δημοψήιφισμα δεν θα γίνει και η απεργία δεν μπόρεε να προχωρήσει.

Από τις πρώτες στιγμές και της τελευταίας αυτής απεργίας πάντως, οι αναφορές λέγανε ότι σαφέστατα η καρδιά της χτυπούσε στην Κοζάνη και στα εργοστάσια παραγωγής λιγνίτη. Εκεί που μάλιστα η κοινωνική πλειοψηφία της περιοχής φαίνεται να στέκεται δίπλα στους απεργούς με μαχητικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες. Εκεί που βρίσκεται ένα από τα πιο δύσκολα εργαζόμενα κομμάτια στη χώρα μας.

Παρότι ο θόρυβος καταλάγιασε (είναι γενικά παραδεκτό ότι συμβαίνουν πολλές καταστροφές και στη χώρα μας και διεθνώς και καταφέρνουμε να πάρουμε γρήγορα τη σκέψη μας από τη μία στην άλλη) θελήσαμε να βρούμε τους ανθρώπους των ελληνικών ορυχείων. Γι αυτό συναντήσαμε τον Στέφανο Πράσσο , πρόεδρο του σωματείου ΣΕΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη». Και επιδιώξαμε να μάθουμε κάποια πράγματα παραπάνω για τη δουλειά και τον αγώνα που διεξάγεται εκεί. Όταν αυτές οι έννοιες δεν κατορθώνουν να στέκονται εύκολα διακριτές η μία από την άλλη. «Δουλειά» , «Αγώνας» γίνονται ένα και το αυτό, με τρόπο ανυποψίαστο και αθόρυβο πολλές φορές καθώς ο χρόνος περνάει με δυσκολία..

Βία και Νομιμότητα

''Η Κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή

Κανείς δεν ξέρει πού το κορμί της παραχώσαν

Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς

Γι' αυτό κι οι πλούσιοι τη σκοτώσαν''

Πριν 94 χρόνια, στις 15 Ιανουαρίου 1919, δολοφονήθηκε η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ από τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές, τα λεγόμενα Freikorps τα οποία ο Σοσιαλδημοκράτης ηγέτης Φρίντριχ Έμπερτ χρησιμοποίησε, για να καταστείλει την Γερμανική επανάσταση.

Η καλύτερη τιμή στη μνήμη της επαναστάτριας, πέρα από αγιοποιήσεις που θα τις απεχθανόταν και η ίδια, είναι να δώσουμε μια σταγόνα από το σημαντικό της έργο στην υπόθεση της εργατικής κομμουνιστικής επανάστασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, που αφορά (τι ειρωνεία!) το επίκαιρο ζήτημα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στο ζήτημα της βίας και της νομιμότητας.

Βία και Νομιμότητα*

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Παρά πολλά ειπώθηκαν, τον τελευταίο καιρό, για την οριστική πια αδυναμία μας να χρησιμοποιήσουμε «επα­ναστατικά μέσα παλιού τύπου». Μα ποτέ δε μας είπαν τι εννοούν μ' αυτά τα μέσα, ούτε και με τι θα αντικαταστήσουν.

Oι αόρατοι άνθρωποι. Απεικονίσεις της εργατικής τάξης στα ΜΜΕ!

«...Ξάφνου το εργοστάσιο σφυρίζει. Πηγαίνουμε μπρος στην πόρτα και περιμέ­νουμε. Με το σφύριγμα η αυλή γιομίζει γυναίκες και άντρες. [...] Αλλά τι χάλια! Χωρίς άλλο θα είναι από τα κατώτατα στρώματα της φτώχειας. Όλων των ηλι­κιών, φορούν σχεδόν κουρέλια. Μαθαίνομε πως δουλεύουν δεκάωρο, ότι παίρνουν 30 δραχμές την ημέρα και ότι πιάνουν δουλειά στις 7 το πρωί»¹.

Ο τόπος είναι το «κοκκαλάδικο Κροντηρά» στο Ρουφ, ένα εργοστάσιο όπου κατασκευάζονται χτένια, σαπούνια τουαλέτας, κόλλες και άλλα προϊόντα από την επεξεργασία οστών. Ο χρόνος είναι τα μέσα της δεκαετίας του "30 ενώ ο άνθρωπος που πήρε το τραμ 4 και στήθηκε στην πύλη του εργοστασίου είναι η Γαλάτεια Κα­ζαντζάκη, που τότε έκανε μια σειρά ρεπορτάζ για τους «Αθλίους των Αθηνών» τα οποία δημοσιεύτηκαν στην αριστερή εφημερίδα Ελευθέρα Γνώμη, που η έκδοση της διακόπηκε από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Μέχρι να φτάσει στο εργο­στάσιο, η Καζαντζάκη περνά από τα ταμπάκικα, τη συνοικία των βυρσοδεψείων:

«Αλλά τι είναι αυτή η δυσωδία που κυριαρχεί στον αέρα; Γιατί βρωμά έτσι αυτός ο τόπος; Μια δυσωδία ανοιχτού οχετού διάχυτη. Αλλά και τι λάσπες! Παντού λιμνάζοντα βρωμόνερα. Από τη βροχή τη χτεσινή, λέω καθώς προχω­ρώ. Ομολογώ πως νιώθω κάποια ανησυχία αόριστη. Παραείναι άγριο το τοπίο. Έπειτα ένα τρένο σφυρίζει τόσο μελαγχολικά κάπου μακριά. Και τα σκυλιά τ' άγρια που γαβγίζουν μέσα από τις κλεισμένες πόρτες! [...] Τι κόλαση είναι αυτή! Πώς μπορούν κι αναπνέουν αυτόν τον αέρα, πώς αντέχουν σ' αυτή την αποσύν­θεση που τους περιβάλλει;»

Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης η 9η Μάη!

Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης η 9η Μάη. Μέρα μνήμης και παραδειγματισμού. Ιδιαίτερα επίκαιρη επέτειος με αυτά που ζούμε στη χώρα μας και όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία. Στην αντιφασιστική μάχη στρατεύτηκε και η ποίηση (όπως κι όλες οι Τέχνες) με τα δικά της όπλα. Περιέγραψε το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού, τις αιτίες που το γεννούν, εμψύχωσε, προπαγάνδισε, στήριξε και ύμνησε τον απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας μα και του σοβιετικού λαού που πρόσφερε τα μέγιστα σε αυτή τη Νίκη. Ενα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της ελληνικής αντιφασιστικής ποίησης «Το στίγμα» του Φώτη Αγγουλέ.

Αν οι Καρχαρίες ήταν Άνθρωποι

Μια ταινία μικρού μήκους, μεταφορά του "Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι", του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Όποιες ομοιότητες με ανθρώπους και καταστάσεις, κάθε άλλο παρά τυχαίες.

Η Κομμούνα του Παρισιού: ορισμένες επισημάνσεις για την πρώτη μορφή εργατικής εξουσίας!

του Περικλή Παυλίδη

Η Κομμούνα του Παρισιού συνιστά εξόχως ηρωικό και συνάμα δραματικό γεγονός στην  ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Είναι η πρώτη έφοδος του προλεταριάτου στον ουρανό, το πρώτο εγχείρημα κατάληψης της εξουσίας με στόχο τη  χειραφέτηση της εργασίας. Όπως ο Μαρξ   σημειώνει, η Παρισινή  Κομμούνα  προέταξε την «κοινωνική δημοκρατία», κι αν νικούσε, θα απαλλοτρίωνε  τους απαλλοτριωτές, θα λειτουργούσε δηλαδή  ως μοχλός  ανατροπής των οικονομικών  θεμελίων  της ταξικής κοινωνίας.

Εργατική απάντηση στην ανεργία

Αν και οι στατιστικοί δείκτες δεν μπορούν να αποτυπώσουν το φλέγον κοινωνικό ζήτημα της ανεργίας, τα στοιχεία είναι εφιαλτικά. Ένας στους τρεις ανθρώπους στην Ελλάδα δεν έχει δουλειά, 2 στους 3 νέους κάτω των 29 ετών δεν βρίσκουν καμία απασχόληση. Τα επίσημα στοιχεία της Γιούροστατ καταγράφουν ποσοστά επίσημης ανεργία για τη χώρα μας στο 28% για τον Νοέμβρη του 2013, δηλαδή 1,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι εκτός εργασίας! Μαζί με τους μη καταγεγραμμένους ανέργους, η ανεργία έχει χτυπήσει βάναυσα σχεδόν 2 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ στη νέα γενιά τα νούμερα είναι καταστροφικά: 60% των νέων κάτω από 25 ετών δεν βρίσκουν δουλειά!

Ο Βλαντιμίρ Λένιν γράφει για τον Καρλ Μαρξ

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 του Μάη 1818, με το νέο ημερολόγιο, στην πόλη Τριρ (παραρήνια Πρωσία). Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, εβραίος· το 1824 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, καλλιεργημένη, όχι όμως επαναστατική. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο του Τριρ ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόνη και έπειτα στο Βερολίνο, και σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη Φιλοσοφία του Επίκουρου. Όσο για τις αντιλήψεις του, ο Μαρξ εκείνη την εποχή ήταν ακόμη χεγκελιανός-ιδεαλιστής. Στο Βερολίνο ανήκε στον κύκλο των αριστερών-χεγκελιανών (Μπρούνο Μπάουερ κ.ά.), που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη Φιλοσοφία του Χέγκελ αθεϊστικά και επαναστατικά συμπεράσματα.

Στις 14 του Μάρτη στις 3 παρά τέταρτο το απόγευμα, ο μεγαλύτερος εν ζωή στοχαστής έπαψε να σκέφτεται....

<<Στις 14 του Μάρτη στις 3 παρά τέταρτο το απόγευμα [1883], ο μεγαλύτερος εν ζωή στοχαστής έπαψε να σκέφτεται. Είχε αφεθεί μόνος για μόλις δυο λεπτά, και όταν γυρίσαμε τον βρήκαμε στην πολυθρόνα του ειρηνικά κοιμισμένο, αλλά για πάντα. Μια ανυπολόγιστη απώλεια έχουν υποστεί και το μαχητικό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής και η ιστορική επιστήμη, με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ σύντομα θα γίνει αισθητό το κενό που έχει δημιουργηθεί με την αναχώρηση αυτού του ρωμαλέου πνεύματος.

Η Βοσνία ως φάρμακο

Ο πεφωτισμένος μας υπουργός εξωτερικών (αυστριακός υπουργός Sebastian Kurz) θα ήθελε να διαφωτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Πρόσφατα απευθύνθηκε στους συμμετέχοντες στη “Βοσνιακή Άνοιξη” με την ακόλουθη δήλωση αλληλεγγύης: “Αυτή είναι μια πρόσκληση για την αφύπνιση της πολιτικής τάξης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Πρέπει να ξεπεράσουν το αδιέξοδο και να προχωρήσουν προς την ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική διαδικασία” Αυτή η τάξη έχει πολλά να χάσει. Η δήλωση αυτή του Kurz αποκαλύπτει ακούσια ότι υπάρχει και μια άλλη πολιτική τάξη – η τάξη εκείνων που δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν.

Το άγριο πρόσωπο του ουκρανικού εθνικισμού

Διαδηλωτές διαλύουν σε κομμάτια τον λιθόστρωτο δρόμο και έπειτα τα εκσφενδονίζουν κατά των αστυνομικών δυνάμεων.

Από την πρώτη στιγμή που άρχισαν οι διαδηλώσεις εναντίον του Γιανουκόβιτς, ένα καινούργιο πολιτικό ρεύμα εκτοξεύθηκε στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας: ο λεγόμενος «Δεξιός Τομέας» (PravySektor). Ντυμένοι με στολές παραλλαγής, κρατώντας λοστούς και ρόπαλα, τα μέλη του πρωτοστάτησαν στην κατάληψη του δημαρχείου του Κιέβου, στις επιθέσεις με μολότοφ εναντίον αστυνομικών και στις εφόδους εναντίον κρατικών και κομματικών κτιρίων. Η γέννηση του εν λόγω ρεύματος, μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, παραμένει ανεξιχνίαστο αίνιγμα. Οι φερόμενοι ως ηγέτες του ήταν μέχρι πρότινος παγκοσμίως άγνωστοι, όπως άγνωστοι παραμένουν οι χρηματοδότες του.

Σαν σήμερα γεννιέται ο σπουδαίος κομμουνιστής διανοούμενος Κώστας Βάρναλης

Σαν σήμερα, στις 14 Φλεβάρη του 1884 γεννιέται στον Πύργο (Μπουργκάς της Βουλγαρίας ένας σπουδαίος διανοούμενος και κομμουνιστής. Ο Κώστας Βάρναλης.

Παραλείπουμε την βιογραφία του ποιητή -–μπορεί εύκολα να την βρει κάποιος στο διαδίκτυο- ενώ μια πρόταση που έγραψε κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης δείχνει το προσανατολισμό των δημιουργημάτων του ποιητή: «Η ποίηση του Βάρναλη δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι».

Ο στιχουργός των «Μοιραίων» και της «Μπαλάντας του κυρ-Μέντιου», ο δημιουργός του αριστουργήματος «Το Φως που Καίει», είχε απόλυτη συνείδηση της αποστολής του και του ρόλο της διανόησης γ’ αυτό και έγραψε: «όλες οι τέχνες "πολιτεύονται", είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι. Κι η επαναστατική τέχνη "πολιτεύεται"».

Η μάχη του Στάλινγκραντ και η σημασία της

Ιστορία που δε διδάσκουν στα σχολεία- Η μάχη του Σταλινγκραντ

Ήταν 31 Γενάρη του 1943. Πριν από ακριβώς 71 χρόνια η Ανώτατη Διοίκηση των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων εκδίδει το Ανακοινωθέν για τη συντριβή των Ναζί  στο Βόλγα. Την ίδια μέρα παραδίδεται η νότια ομάδα των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τον διοικητή της 6ης στρατιάς Φ. Πάουλους, που μόλις είχε προαχθεί από τον Χίτλερ σε στρατάρχη. Το ανακοινωθέν είναι ουσιαστικά η αναγγελία της νίκης στη μάχη του Στάλινγκραντ, η οποία ολοκληρώνεται στις 2 Φλεβάρη του 1943, με την παράδοση των τελευταίων υπολειμμάτων της βόρειας ομάδας των γερμανικών δυνάμεων.

“δεν είναι καν μια στατιστική”

“Ο πρώτος μου έρωτας ήταν ένας γείτονας όταν ήμουν 17. Έπρεπε να παντρευτώ έτσι κι αλλιώς, οπότε σκεφτόμουν να τον παντρευτώ αμέσως. Αλλά ο πατέρας μου διαφωνούσε, ο αδερφός μου δε το συζήτησε, μου είχαν ήδη βρει γαμπρό έναν σαρανταπεντάρη που ήταν φίλος της οικογένειας και με είχαν τάξει σ’αυτόν. Παντρέυτηκα στα 18. Δύσκολα περνούσα, δε μου άρεσε, αλλά δεν είχα κι άλλη επιλογή, οπότε έμαθα αυτό που δεν μπορώ να αποφύγω τουλάχιστον να προσπαθήσω να το απολαύσω. 

144 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν

Μια ταπεινή γνώμη για έναν μεγάλο επαναστάτη

Είναι αμέτρητες οι σελίδες που έχουν γραφτεί για τον Λένιν. Μεγάλου διαστήματος επαναστάτες, λογοτέχνες, αναλυτές, έχουν γράψει γι’ αυτόν. Το όνομα Λένιν ειπώθηκε τόσες φορές από τους καταπιεσμένους, από τους κομμουνιστές, από τους αγωνιστές, αλλά και από τους αντιπάλους τους, που μπορεί να συναγωνίζεται με άνεση τα ονόματα του Χριστού, του Μωάμεθ κλπ. Που οι πιστοί τα επικαλούνται και τα φωνάζουν για την σωτηρία της ψυχής τους, για βοήθεια και για πολλά άλλα.

Τα πρώτα χρόνια μετά την χούντα ο Λένιν ήταν πανταχού παρών. Στα αμφιθέατρα, στις συνελεύσεις, στις συνεδριάσεις των οργανώσεων, στα καφέ, στα μπαρ, στις ταβέρνες, στις παρέες, παντού παρών. Δικαιολογημένα. Γιατί ήταν αυτός που οδήγησε το προλεταριάτο της Ρωσίας στην πρώτη νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση. Αυτός που άλλαξε στους συσχετισμούς στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, ο ιδρυτής της 3ης Διεθνούς κλπ., κλπ. Ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα, τόσα χρόνια από τον θάνατό του, πολλά βιβλία του, πολλές αναλύσεις του, πολλές θέσεις του και τοποθετήσεις του είναι εξαιρετικά χρήσιμες.
Ιδίως τα βιβλία-αναλύσεις που προετοίμασαν τους μπολσεβίκους και το ρωσικό προλεταριάτο, για την νικηφόρα Οκτωβριανή επανάσταση. Όπως «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Το κράτος και επανάσταση» κ.ά.

Σιμόν ντε Μποβουάρ: Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι..

Η Σιμόν γεννιέται στις 9 Ιανουαρίου 1908 στο Παρίσι, μεγαλώνει σε ένα συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία θέλει να γίνει καλόγρια. Στα 14 της χρόνια περνάει μια σημαντική υπαρξιακή κρίση που την απομακρύνει μια και καλή από το Θεό και την εθίζει στη φιλοσοφική αναζήτηση. Το πάθος της για τη φιλοσοφία την οδηγεί στα έδρανα της École Normale Supérieure, όπου ξεχωρίζει για την ανατρεπτική της σκέψη και το 1921 γνωρίζει τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.