Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Όλοι στο συλλαλητήριο! Τρίτη 22 Μαΐου, 7.00 μ. μ., άγαλμα Βενιζέλου


 Εργαζόμενες/οι

Ο λαός, δίνοντας συνεχείς συγκλονιστικές μάχες ενάντια  σε μνημόνια και λιτότητα, στις  εκλογές  της  6ης Μάη γκρέμισε τις  μνημονιακές  δυνάμεις  και έδωσε ξεκάθαρη εντολή  ανατροπής αυτής  της  βάρβαρης πολιτικής.

Ωστόσο, στους χώρους εργασίας το μήνυμα αυτό φαίνεται να μην έχει φτάσει. Από Δευτέρα 14/5 έχουμε μια πιο αποφασιστική εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που ψηφίστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Η λήξη της μετενέργειας των κλαδικών συμβάσεων σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το εργατικό κίνημα. Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι ήδη πραγματικότητα. 

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω…



Οι εκλογές της 6ης του Μάη αποτελούν ένα μεγάλο σταθμό στη κοινωνική σύγκρουση που μαίνεται στην Ελλάδα και το επόμενο διάστημα θα οξυνθεί ακόμα περαιτέρω. Δυο χρόνια μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τους μεγαλειώδεις αγώνες του λαού ενάντια στην πολιτική κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ- κεφαλαίου ο λαός μπήκε πίσω από το παραβάν για να ξηλώσει το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα που ανέλαβαν ενεργητικό ρόλο στο ρήμαγμα των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων. ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΛΑΟΣ είδαν τα ποσοστά τους να καταρρέουν με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να συγκροτηθεί κυβέρνηση που θα προχωρήσει άμεσα στη ψήφιση των προαποφασισμένων μέτρων.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Καταγγελία Ε.Α.Α.Κ. για τα γεγονότα στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

 Σήμερα Τετάρτη 2/5 είχαν οριστεί οι εκλογές για την ανάδειξη του Συμβουλίου Διοίκησης στα ΤΕΙ. Πτυχή του Νόμου – Διαμαντοπούλου με την οποία ήρθε σε αντιπαράθεση το φοιτητικό κίνημα, μερίδα καθηγητών και εργαζόμενοι του πανεπιστημίου σε όλη την Ελλάδα, αποτρέποντας σε μεγάλο βαθμό ένα από τα πρώτα βήματα εφάρμογής του. Ενός νόμου που ψηφίστηκε στις 24 Αυγούστου από το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ πυροδοτώντας κύμα 300 καταλήψεων πανελλαδικά στα πανεπιστήμια. Η σθεναρή αντίσταση του φοιτητικού κινήματος και ο κοινός του αγώνας με εργαζόμενους και κομμάτι του διδακτικού προσωπικού ενάντια στη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας ήταν που ανάγκασε το υπουργείο να επαναδιαπραγματευθεί την τακτική εφαρμογής του νόμου επιδιώκοντας να διαμορφώσει συμμαχίες εντός του πανεπιστημίου.
Αρκετό καιρό μετά από τις τελευταίες αποτυχημένες προσπάθειες κυβέρνησης και υπουργείου για την εφαρμογή του νόμου, η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ ΤΕΙ σήμερα δηλώνει παρούσα και εγγυείται την διεξαγωγή των εκλογών για τα Συμβούλια Διοίκησης.

Μερικά ποίηματα

Πατέρες

Κωστής Παλαμάς

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα

Σώπα μη μιλάς! – Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα» Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»

Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα. Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα». Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’την να σωπάσει. Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς» Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις

Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:


ΜΙΛΑ!…. 

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Η νεολαία δεν διαγράφεται, θα τους διαγράψει!

Δύο χρόνια τώρα τα κόμματα του μνημονίου, οι κυβερνήσεις τους, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., προσπαθούν να βάλουν ταφόπλακα στις κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας. Ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία, με μοχλό πίεσης το χρέος, κόβουν μισθούς, συντάξεις, δημιουργούν στρατιές ανέργων και ανεβάζουν το κόστος ζωής σε ύψη δυσθεώρητα για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οδηγώντας στην εικόνα των 20.000 αστέγων μόνο στην Αθήνα και σε δεκάδες αυτοκτονίες καθημερινά. Η βία είναι πλέον η βασική τους συνταγή. Η πραξικοπηματική συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, η ιδεολογική τρομοκρατία ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά και η φυσική βία των δυνάμεων καταστολής ενάντια σε όποιον αγωνίζεται είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Σε αυτό το φόντο διεξάγονται οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, που αποτελούν τις πιο κρίσιμες των τελευταίων δεκαετιών. Παίρνουν τη μορφή δημοψηφίσματος, ψήφου μαζικής καταδίκης αλλά και απάντησης στο ερώτημα: “υπάρχει άλλος δρόμος και ποιος είναι αυτός;”.