Δύο χρόνια τώρα τα κόμματα του
μνημονίου, οι κυβερνήσεις τους, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., προσπαθούν να
βάλουν ταφόπλακα στις κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα
εργαζομένων και νεολαίας. Ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία, με μοχλό
πίεσης το χρέος, κόβουν μισθούς, συντάξεις, δημιουργούν στρατιές ανέργων
και ανεβάζουν το κόστος ζωής σε ύψη δυσθεώρητα για την συντριπτική
πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οδηγώντας στην εικόνα των 20.000 αστέγων
μόνο στην Αθήνα και σε δεκάδες αυτοκτονίες καθημερινά. Η βία είναι πλέον
η βασική τους συνταγή. Η πραξικοπηματική συγκρότηση της κυβέρνησης
Παπαδήμου, η ιδεολογική τρομοκρατία ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά
και η φυσική βία των δυνάμεων καταστολής ενάντια σε όποιον αγωνίζεται
είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Σε αυτό το
φόντο διεξάγονται οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, που αποτελούν τις
πιο κρίσιμες των τελευταίων δεκαετιών. Παίρνουν τη μορφή δημοψηφίσματος, ψήφου μαζικής καταδίκης αλλά και απάντησης στο ερώτημα: “υπάρχει άλλος δρόμος και ποιος είναι αυτός;”.
Είναι σαφές, ότι τις εκλογές αυτές τις
επέβαλαν οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, ακριβώς
επειδή τα διάφορα κυβερνητικά επιτελεία δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την
πολιτική τους χωρίς αναστρέψιμο κόστος για αυτά. Ολόκληρος ο λαός δυο
χρόνια τώρα με πολλαπλούς τρόπους έδειξε την αντίθεσή του στην πολιτική
της κοινωνικής καταστροφής και ερήμωσης. Οι μεγαλειώδεις απεργίες ήδη
από τις πρώτες μέρες που οι τοποτηρητές της τρόικα εγκαταστάθηκαν στη
χώρα, οι μεγάλες πλατείες της οργής, αλλά και της δημοκρατίας του αγώνα,
τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής του “δεν πληρώνω” και ό,τι πολιτικά
σηματοδότησαν με τη διάρρηξη των σχέσεων με τα κόμματα του μνημονίου και
της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, έδειξαν ότι η εμπιστοσύνη του λαού στις δυνάμεις του μπορεί να ανοίξει άλλους δρόμους για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Ειδικά για τη νεολαία, το καλύτερο υλικό στην προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, ετοιμάζουν μέλλον ανεργίας του 40%, του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης και του δρόμου της μετανάστευσης. Η γενιά με τα περισσότερα πτυχία καλείται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Για να επιβάλλουν αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα προσπαθούν να διαμορφώσουν εδώ και τώρα το νέο Πανεπιστήμιο της αγοράς, με πτυχία χωρίς αντίκρισμα, όλο και λιγότερο δημόσιο και δωρεάν και με ακρωτηριασμένη τη δημοκρατία στο εσωτερικό του. Σε όλες τις μάχες μαζί με τον υπόλοιπο λαό και η νεολαία με ιδιαίτερο τρόπο έδειξε την αντίθεσή της στο μέλλον που της ετοιμάζουν, με τις καθοριστικής σημασίας για το φοιτητικό κίνημα κινητοποιήσεις του Σεπτέμβρη και τις καταλήψεις σε πάνω από 300 τμήματα και σχολές πανελλαδικά, κερδίζοντας αυτό που στην εποχή του μνημονίου φαινόταν ακατόρθωτο, να καταστήσουν ανεφάρμοστο και να μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια εφαρμογής ενός νόμου που ψηφίστηκε με πλατιά κοινοβουλευτική συμφωνία, δείχνοντας ότι οι πραγματικές πλειοψηφίες βρίσκονται στον δρόμο, στους κόλπους του λαϊκού κινήματος.
Σε αυτές τις εκλογές η νεολαία καλείται να πάρει θέση πάνω στα διλήμματα
που βάζει η ίδια η ζωή: Θα νομιμοποιήσει με την ψήφο της την συνέχιση
και κλιμάκωση της επίθεσης, ή θα πάρει θέση ενεργής στράτευσης στην
υπόθεση της ανατροπής της; Θα καταδικάσει τα κόμματα του μνημονίου και
τα υποστυλώματά τους, όπου και αν αυτοπροσδιορίζονται, δεξιά ή αριστερά ή
θα ενισχύσει τις δυνάμεις της ανατρεοτικής Αριστεράς; Θα αλλάξουν οι
συσχετισμοί προς όφελος των αριστερών ανατρεπτικών δυνάμεων; Θα αφήσει
τους χιτλερικούς της Χρυσής Αυγής, τους μπράβους της νύχτας και τους
διαπλεκόμενους που έχουν στα ψηφοδέλτιά τους, να χτυπούν και να
συκοφαντούν κάθε νεολαιίστικο και εργατικό αγώνα; Θα συνεχίσει η νεολαία
να θυσιάζεται στο βωμό του χιλιοπληρωμένου χρέους ή θα απαιτήσει τη μονομερή διαγραφή του; Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στη θηλιά του Ευρώ και της ΕΕ,
την ίδια στιγμή που η παραμονή μας φέρνει πιο κοντά στη φτώχεια και την
εξαθλίωση ή η Ελλάδα θα αποτελέσει πανευρωπαϊκά και διεθνώς παράδειγμα
ρήξης και ανατροπής;
Είναι προς όφελος της νεολαίας να δυναμώσουν οι φωνές που προβάλλουν τη δυνατότητα ύπαρξης άλλου δρόμου,
χωρίς χρέος, ευρώ, χωρίς τις επιταγές της της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με
λαϊκή κυριαρχία για το “έθνος” των εργαζομένων, με το άνοιγμα του δρόμου
για μια εναλλακτική κοινωνική οργάνωση για να περάσει ο πλούτος στα
χέρια των πραγματικών παραγωγών του. Τις δυνάμεις που μπροστάρη στην
ανατροπή τοποθετούν ένα ριζικά ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό
κίνημα που θα στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, εγκολπώνοντας όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια. Τέτοια παραδείγματα γέννησε ο ίδιος ο λαϊκός ξεσηκωμός των τελευταίων χρόνων: Οι Λαϊκές Συνελεύσεις στις πλατείες και τις γειτονιές, οι πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων στους χώρους εργασίας και το συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων των Φοιτητικών Συλλόγων ένα προηγούμενο διάστημα,
αποτελούν παραδείγματα που έδειξαν πως μόνο όταν ο κόσμος παίρνει την
κατάσταση στα χέρια του, οργανώνει από τα κάτω και δημοκρατικά τον αγώνα
του, μπορεί να επιβάλλει νίκες στο σήμερα.
Σ' αυτό το μέτωπο αγώνα για να μπορέσει να βγει ξανά το λαικό κίνημα μπροστά πρέπει να συμβάλει τώρα ολόκληρη η Αριστερά,
παρά τις υπαρκτές διαφωνίες των ρευμάτων που την απαρτίζουν. Οι
ιστορικές στιγμές που ζούμε είναι ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο στοίχημα για
την Αριστερά. Η Αριστερά ή θα καταφέρει να ανασυγκροτηθεί κι η ίδια
συμπράττοντας στην οικοδόμηση του λαϊκού ξεσηκωμού και του αγωνιστικού
του μετώπου ή θα εξαφανιστεί μαζί με την οριστική συντριβή του λαϊκού
κινήματος. Από τη μια μεριά, μια τέτοια Αριστερά δεν μπορεί να
επιτελέσει αυτό το καθήκον όσο μένει προσκολλημένη σε ρηχά
αντιμνημονιακά μέτωπα, όσο φαντασιώνεται κυβερνητικές λύσεις εντός του
συστήματος, όσο δεν μπορεί να δει άλλο δρόμο εκτός του Ευρώ και της ΕΕ.
Από την άλλη, ούτε μπορεί να ανασυγκροτηθεί ακολουθώντας μια αμυντική
στρατηγική που δεν έρχεται αντιμέτωπη με τα υπαρκτά διλήμματα αλλά
παραπέμπει την υλοποίηση των διεκδικήσεων του λαού στην άλλη κοινωνία
καταλήγοντας να υιοθετεί σεχταριστικές λογικές. Γι' αυτό ακριβώς είναι
μεγάλο στοίχημα σ' αυτές τις εκλογές να ενισχυθεί εκείνη η Αριστερά
που καταφέρνει να δώσει απαντήσεις στα υπαρκτά διλήμματα της εποχής,
που ανοίγει τον άλλο δρόμο για να πάνε τα πράγματα αλλιώς για το λαό και
τη νεολαία.
Ο δρόμος που επιλέγουμε ξέρουμε ότι δεν
είναι εύκολος, είναι όμως ο μόνος ρεαλιστικός που μπορεί να φέρει
αποτελέσματα και νίκες! Είναι κάτι που μας έμαθε η ιστορία του
κινήματος: αφού μπόρεσαν οι εργάτες στο Σικάγο πριν από 130 χρόνια -με
τον καπιταλισμό και τότε σε κρίση- να επιβάλουν με λαϊκό ξεσηκωμό το
8ωρο και μαζί ένα άλλο πρότυπο ζωής, εργασίας και πολιτισμού
τότε σήμερα, με τις δυνατότητες που παρέχει η επιστήμη κι η τεχνολογία
για την κάλυψη των αναγκών μας, μπορούμε κι εμείς. Το ξέρουμε κι από
δική μας πείρα, γιατί εμείς αυτό τον δρόμο τον βαδίσαμε πολλές φορές στο
παρελθόν. Τον βαδίσαμε το 2006-07 όταν το φοιτητικό κίνημα έκανε το
ζήτημα της εκπαίδευσης, ζήτημα όλης της κοινωνίας ακυρώνοντας τη
συνταγματική αναθεώρηση, τον βαδίσαμε ξανά το Δεκέμβρη του '08, τότε που
όλη η νεολαία εξεγειρόταν γιατί στο πρόσωπο ενός παιδιού είδε τη
δολοφονία μιας ολόκληρης γενιάς. Για μας λοιπόν τους νέους και τις νέες
που ζούμε στην Ελλάδα του 2012, της ανεργίας, των μνημονίων και της
κρίσης δεν μας αντιστοιχεί τίποτε άλλο παρά να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο
ως το τέλος κι έτσι να διεκδικήσουμε τίποτα λιγότερο από αυτό που
είμαστε. Το μέλλον!
ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ σε ΑΕΙ - ΤΕΙ
