Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 7/12 ΣΤΙΣ 14:30.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 7/12 ΣΤΙΣ 14:30.
Συζητάμε για ένα νέο, σύγχρονο αντικαπιταλιστικό μόρφωμα στα πανεπιστήμια, για την επανίδρυση της ΕΑΑΚ. Συζητάμε και αποφασίζουμε για το πώς το παρελθόν των αγώνων θα συνδεθεί με την αναγκαιότητα ενός σύχρονου επαναστατικού μορφώματος σήμερα μακριά απο τον εκφυλισμό, τη γραφειοκρατία, τις "παραταξιοποιήσεις" και τη διαχείριση.
Όλες και όλοι εκεί. Ραντεβού στο τραπεζάκι του ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ στους Ηλ Μηχ

Κοιμάσαι με Αξιολόγηση, ξυπνάς με Μνημόνιο. // κείμενο του ΑΡ.ΑΓ.Ε. Ε.Α.Α.Κ. για την 3η αξιολόγηση //


Ως συνέχεια της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, σε σύμπλευση με τις κατευθύνσεις που δίνει η ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο, σάλος γίνεται το τελευταίο διάστημα με τη λεγόμενη 3η Αξιολόγηση. Ο τίτλος του κειμένου μας δεν είναι τυχαίος, καθώς η εμπειρία έχει δείξει ότι όταν φτάνει στα αυτιά μας η λέξη «αξιολόγηση», ένα νέο Μνημόνιο βρίσκεται στα σκαριά. Ενώ λοιπόν ακούμε για έξοδο από τα Μνημόνια το 2018, φαίνεται ότι η ζωή μας θα χειροτερεύει διαρκώς και ότι έχει εγκαθιδρυθεί μία αέναη εφαρμογή Μνημονίων και αντιδραστικής πολιτικής. Αυτή τη φορά, οι Βρυξέλλες το αποκαλούν «υβριδικό πρόγραμμα» (που θα είναι μνημονιακό σε όλα τα χαρακτηριστικά του εκτός από το όνομα) και θα περιλαμβάνει τις δεσμεύσεις που θα ισχύουν από τον Σεπτέμβριο του 2018 ως το …2060!
Τι έρχεται, λοιπόν, με την 3η αξιολόγηση;

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

ΣΥΓΓΡΆΜΜΑΤΑ: WANTED!!! // ανακοίνωση του ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ για το ζήτημα των συγγραμμάτων

Την Τρίτη 4/10 έγινε γνωστή η απόφαση του Σ.Ε.Ε.ΒΙ. (Σύλλογος Εκδοτών Επιστημονικών Βιβλίων) να αναστείλει τη διανομή πανεπιστημιακών συγγραμμάτων στους φοιτητές και τους σπουδαστές για το χειμερινό εξάμηνο 2017-18. Και όλα αυτά γιατί; Πέρα από τις μειώσεις στις αποδοχές των μεγαλοεκδοτών και τα αλεισβερίσια του υπουργείου με ιδιώτες ( τα οποία βέβαια γίνονται στις πλάτες μας) , ως σημαντικότερος παράγοντας αναφέρεται η μη πληρωμή από το υπουργείο Παιδείας. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, σχετίζεται άμεσα με την όλο και εντεινόμενη υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης ( όπως και όλων των κοινωνικών παροχών) αλλά και με την κατεύθυνση που υπάρχει τα τελευταία χρόνια για υποκατάσταση των βιβλίων με ψηφιακά.
Όπως φαίνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια οι σπουδές μας όχι απλά υποβαθμίζονται, αλλά γίνονται και μια οικονομική υποχρέωση που βαραίνει εμάς και τις οικογένειές μας. Η υποχρηματοδότηση που έχει επιβληθεί από τη μία υποστελεχώνει τα πανεπιστήμια σε καθηγητές, υλικοτεχνικό εξοπλισμό, εργαζόμενους και από την άλλη μας θέτει εκβιαστικά το δίλημμα Ή ΠΛΗΡΩΣΕ Ή ΠΑΡΑΤΑ ΤΑ. Ολόκληρες σχολές και τμήματα συγχωνεύονται, τομείς υπολειτουργούν με ελάχιστο προσωπικό και η μέριμνα (λέσχη και εστίες) υποβαθμίζεται συνεχώς.

ΞΕΡΩ ΤΙ ΠΕΡΑΣΕΣ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (Κείμενο του ΑΡ.ΑΓ.Ε. Ε.Α.Α.Κ. για το νέο εκπαιδευτικό νόμο.)

Ενώ τον Αυγούστου κάποιοι από εμάς δούλευαν, ήταν στα χωριά τους ή στις πόλεις τους , η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρασε το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία. Ένα νομοσχέδιο, το οποίο μας αφορά άμεσα όλους και όλες και όσο καμουφλαρισμένο κι αν είναι δεν μπορεί να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο, ότι δηλαδή αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων.
Τα πρώτα πράγματα που άκουσες για το νόμο μπορεί να σου φάνηκαν ότι έχουν ενδιαφέρον : ότι το πτυχίο γίνεται Master, οι φοιτητές θα συμμετέχουν στα όργανα συνδιοίκησης, ότι το πανεπιστήμιο θα παίξει ρόλο στην ανάπτυξη μέσω της έρευνας και της καινοτομίας, ότι το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης θα λυθεί και ότι επαναφέρεται το άσυλο. Θα ήμασταν αφελείς αν θεωρούσαμε ότι όλα αυτά κινούνται σε καλή κατεύθυνση. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η ρομαντική εικόνα που περιγράφει η κυβέρνηση για ένα πανεπιστήμιο κέντρο γνώσης-έρευνας- καινοτομίας-ασφάλειας, δεν πείθει κανέναν. Ας δούμε λοιπόν, βασικά στοιχεία αυτού του νόμου, γιατί είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να παλέψουμε για να μην εφαρμοστεί και να επιβάλουμε τις δικές μας ανάγκες στο σήμερα.

Έρευνα και καινοτομία : Γνώση για τις ανάγκες της κοινωνίας ή της αγοράς;
Ο νέος νόμος έρχεται να σφραγίσει τη μετατροπή της έρευνας και της γνώσης σε άμεσα εμπορεύσιμο προϊόν. Αυτό σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί όλο και περισσότερο τις ανάγκες της αγοράς και του κέρδους των εταιριών, είτε μιλάμε για μεγάλες πολυεθνικές είτε για τοπικές επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα η ίδια η λειτουργία του να θυμίζει επιχειρηματικό ίδρυμα. Επομένως η αξιολόγηση και η ποιότητα του πανεπιστημίου δεν κρίνεται από το επιστημονικό δυναμικό του, από τη γνώση που παράγεται, από την πολιτική-πολιτιστική του ζωντάνια, από τις συνθήκες σπουδών και εργασίας φοιτητών και εργαζομένων μέσα σε αυτό αλλά μόνο από επιχειρηματικά κριτήρια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση των σπουδών μας, το κατακερματισμό της γνώσης, την μετατροπή των σπουδών μας σε συλλογή από συγκεκριμένα αποσπασματικά skills(στα πλαίσια της δια βίου μάθησης), αδυνατώντας έτσι να προσφέρει ολόπλευρη εποπτεία επί του αντικειμένου μας. Παράλληλα, έρχεται η απλήρωτη εργασία - ή για μερικά ψίχουλα- στην έρευνα σε μεταπτυχιακό-διδακτορικό επίπεδο και μερικές φορές σε προπτυχιακό. Στον αντίποδα υπάρχει η δική μας στάση: αυτή που λέει ότι γνώση και έρευνα είναι για την κοινωνία και όχι για το κέρδος. Αυτή που λέει ότι δεν πρόκεται να ξεπουλήσουμε το πανεπιστήμιο και την εργασία μας για τις ανάγκες του κεφαλαίου σε άμεσο εμπόρευμα και φθηνό εργατικό δυναμικό.

Εργασιακή προοπτική : Από το 5ετές πτυχίο στους 3 κύκλους σπουδών και την εργασιακή επισφάλεια.
Βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, αναλώσιμων και ευέλικτων στις ανάγκες των εργοδοτών και της αγοράς. Έτσι, ο νόμος Γαβρόγλου μέσα από διάφορα άρθρα υποβαθμίζει τον πρώτο κύκλο σπουδών ( προπτυχιακό) και δημιουργεί μεταπτυχιακά, τα οποία λειτουργούν με τη λογική της ανταποδοτικότητας. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι με την υποβάθμιση του προπτυχιακού και τη μετάβαση μαθημάτων στα μεταπτυχιακά καθιστά απαραίτητη τη διεκπεραίωση και του δεύτερου κύκλου σπουδών. Τα μεταπτυχιακά, όμως, δεν είναι για όλους. Τα δίδακτρα και η απλήρωτη εργασία(ή πολύ φθηνά αμειβόμενη) για όσους δεν έχουν να πληρώσουν (ανταποδοτικότητα) πετάνε έξω όλους εμάς που προερχόμαστε από τα πιο φτωχά στρώματα. Τώρα, σχετικά με το ποιοι δικαιούνται να μην πληρώσουν δίδακτρα, αυτό αφορά μόνο το 30% των εισακτέων και αυτοί επιπλέον θα πρέπει να πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια(π.χ. για να μπορεί ένα μέλος μια τετραμελούς οικογένειας να κάνει δωρεάν μεταπτυχιακό θα πρέπει το οικογενειακό του εισόδημα να μην ξεπερνά περίπου τα 11.500 ευρώ!). Συνεχίζοντας, η μετατροπή των 5ετών προγραμμάτων σπουδών μας σε Master, εκτός από το ότι είναι ένα επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης, ανοίγει το δρόμο για επιβολή διδάκτρων στα προπτυχιακά(σχολή πολυτεχνείου και γεωπονία) και αφετέρου καθιστά τα τετραετή προγράμματα σπουδών κατώτερα. Παράλληλα, όπως αναφέρεται ρητά και στον νόμο, δεν επιφέρει κάποια αύξηση μισθού στον μελλοντικό εργαζόμενο και γενικότερο δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με την πρόσληψη σε μια εργασία! Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση πλασάρει όλες αυτές τις αλλαγές ως εκσυγχρονισμό του πτυχίου για πιο εύκολη εύρεση εργασίας. Εμείς, όμως, αξίζει να αναρωτηθούμε αν όλοι οι κόποι μας κοστολογούνται με 400 ευρώ, όπως θεωρεί η κυβέρνηση και η ΕΕ. Το επόμενο διάστημα βάζουμε με τους πιο δυναμικούς όρους το δικαίωμά μας στις σπουδές και στη δουλειά με αξιοπρέπεια. Θέλουμε πτυχία με ευρεία εποπτεία πάνω στο γνωστικό μας αντικείμενο και όχι πτυχία που είναι κομμένα και ραμμένα σε ένα μέλλον ατομικής εργασιακής επισφάλειας. Απαιτούμε μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους με αυξήσεις στους μισθούς, για να χάσει το κεφάλαιο και να κερδίσει η ζωή μας!

Υποχρηματοδότηση : Λεφτά για τον πόλεμο και το χρέος υπάρχουν. Για την παιδεία;
Η κυβέρνηση έχει πάρει την πολιτική επιλογή να διαθέτει χρήματα για την εξυπηρέτηση του χρέους και για πολεμικό εξοπλισμό, αλλά δε δίνει φράγκο για την παιδεία, την υγεία και για άλλους τομείς ζωτικής σημασίας για την κοινωνία. Λογικό επόμενο είναι τα ιδρύματα να αναζητούν χρηματοδότηση από ιδιωτικούς φορείς, ερευνητικά προγράμματα, πατέντες και δίδακτρα ούτως ώστε να μπαλώσουν τις τρύπες της υποχρηματοδότησης. Το αποτέλεσμα είναι ιδιωτικοί φορείς να εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο να κόβουν και να ράβουν τις σπουδές μας και την ίδια τη λειτουργία του στα μέτρα τους τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες μας. Σε αυτή την κατάσταση δε θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Απαιτούμε αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και να φύγει ο παρασιτικός ιδιωτικός παράγοντας που πλουτίζει στις σχολές μας.

Άσυλο για τους μπάτσους και τις εταιρίες.
Ένα από τα «τυράκια» του νέου νόμου για την παιδεία, είναι η υποτιθέμενη επαναφορά του ασύλου. Στην πραγματικότητα η είσοδος της αστυνομίας θα πραγματοποιείται με απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου, πράγμα που σημαίνει ότι το άσυλο παραμένει καταργημένο, όπως φαίνεται ήδη και με την εισβολή της σε μόνιμη βάση στο ΑΠΘ. Το πρόβλημα του ναρκεμπορίου στο πανεπιστήμιου σε καμιά περίπτωση δε λύνεται με την αστυνομία. Εν αντιθέσει εντείνεται. Προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα, το πανεπιστήμιο δεν πρέπει να είναι κλειστό, αλλά θα πρέπει να είναι ανοιχτό, να αποτελεί ένα δραστήριο κύτταρο μόρφωσης και πολιτιστικών-πολιτικών εκδηλώσεων. Η ζωντάνια του πρέπει να αποτελεί υπόθεση της κοινωνίας και πρώτα απ’όλα δική μας. Η καταστολή και η εισβολή των μπάτσων στο πανεπιστήμιο, έρχεται να κουμπώσει με την πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και της συνθήκης της Μπολόνια για ένα σύγχρονο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Αυτό το πανεπιστήμιο χρειάζεται τάξη και ασφάλεια για να λειτουργήσει ως ένα στείρο εκπαιδευτήριο των δεξιοτήτων και ως ένας φορέας που θα υποδέχεται και θα προάγει την επιχειρηματικότητα. Σε αυτό δε χωρούν οι αγώνες των εργαζομένων, οι αγώνες των φοιτητών για αξιοπρεπή μόρφωση, εργασία και ζωή, η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη στους μετανάστες και η ανατρεπτική πολιτιστική δράση. Χωρούν η αστυνομία, ο στρατός, οι εταιρείες και οι ΜΚΟ. Εμείς λοιπόν να δηλώσουμε “ανασφαλείς” σε αυτή την τάξη και την ασφάλεια.

Φοιτητική Μέριμνα
Στον πυρήνα του νέου νόμου είναι η λειτουργία του πανεπιστημίου με όρους επιχείρησης (δηλαδή με κέρδη και ζημιές). Ως αποτέλεσμα, ολόκληρη η φοιτητική μέριμνα αναλαμβάνεται από ιδιώτες, οι οποίοι από τη μία «βγάζουν» το πανεπιστήμιο από την αδυναμία κάλυψής της, από την άλλη αυτό γίνεται εις βάρος των φοιτητών με υποβάθμιση της ποιότητας και αποκλεισμό όσων φοιτητών δεν έχουν οικονομική δυνατότητα (βλ. χαράτσια στις εστίες, έλεγχος στη λέσχη). Η κατάσταση αυτή, που προϋπήρχε, εντείνεται στο νέο νόμο, εξυπηρετώντας μεταξύ άλλων, τη δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, αλλά κατά βάση δημιουργώντας ασφυκτικούς όρους φοίτησης στους περισσότερους συμφοιτητές μας. Σήμερα που το δικαίωμα μας στη δωρεάν σίτιση-στέγαση πλήττεται όσο ποτέ εμείς πρέπει να απαντήσουμε δυναμικά ότι: απαιτούμε δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και όλους με αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Θέλουμε λεφτά για την παιδεία και όχι για τον πόλεμο και για το χρέος. Μέσα από τους αγώνες και τις συνελεύσεις μπορούμε να επιβάλλουμε δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές για όλους τους φοιτητές, αλλά και να κάνουμε πιο ανθρώπινους τους ρυθμούς σπουδών μας, μέσα από κατακτήσεις όπως η πτυχιακή εξεταστική για όλους κλπ.

Η απάντησή μας
Για εμάς η λύση δεν βρίσκεται ούτε στην περαιτέρω αδράνειά μας, αλλά ούτε και στη λογική του ατομικού δρόμου. Η λύση βρίσκεται στις συλλογικές διαδικασίες και τους αγώνες, με τους οποίους οι φοιτητές παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και δε θα επιτρέψουν αυτό το καταστροφικό νομοσχέδιο να εφαρμοστεί. Για εμάς είναι αναγκαίο να παλέψουμε δίπλα σε αυτούς που ήδη βιώνουν το δυσοίωνο μέλλον μας (μεταπτυχιακοί, διδακτορικοί, ερευνητές, μηχανικοί) όχι μόνο για να μην επιτρέψουμε την εφαρμογή του νόμου, αλλά και να διεκδικήσουμε το μέλλον που μας αξίζει στο σήμερα. Γιατί εμείς δεν παλεύουμε για την επιστροφή του πανεπιστημίου σε μια προηγούμενη περίοδο, αλλά για ένα πανεπιστήμιο στις ανάγκες της κοινωνίας και της νεολαίας, ώστε οι απόφοιτοι να έχουν συνολική εποπτεία για το αντικείμενό τους και να παράγουν έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 19/10 ΣΤΙΣ 15:00 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ Α5

Αντί-καλωσορίσματος

Αν και έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες από τότε που βρισκόσουν στο Λύκειο πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Όλα όσα γνώριζες για την εκπαίδευση στο Λύκειο δε σημαίνει ότι ισχύουν απαραίτητα και στο πανεπιστήμιο.
ΟΙ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ! Πρέπει να παραμένουν ανοιχτές όλη μέρα, προκειμένου να μπορούν να φιλοξενούν κάθε δραστηριότητα που επιλέγουν οι φοιτητές & οι φοιτήτριες: συνελεύσεις, συζητήσεις, πολιτιστικές ομάδες, ακόμα & συλλογική συζήτηση μέσα στα ίδια τα μαθήματα. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ & ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ & ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ! Την ώρα της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου μας, τα μαθήματα σταματούν και προφανώς δεν παίρνονται παρουσίες. Τα μαθήματα είναι ακαδημαΪκές διαλέξεις που μπορεί να παρακολουθήσει η καθεμιά και ο καθένας. Η ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ γι' αυτό και δεν μπορούν να λαμβάνονται παρουσίες. Η βαθμολογία δεν πρέπει να επηρεάζεται από την παρουσία μας στο μάθημα ειδικά σε μια συγκυρία όπου πολλοί/ες από εμάς είναι εργαζόμενοι/ες. Ο/Η ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ/ΤΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΑ! Έχουμε το δικαίωμα να τον/την αμφισβητήσουμε, να ασκήσουμε κριτική &να εκφράσουμε ελεύθερα τη γνώμη μας. ΦΟΙΤΗΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ, ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΙ, ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ/ΕΣ. Κανείς & καμιά δεν έχει το δικαίωμα να σε προσβάλλει, να σε αποβάλλει από την αίθουσα, να σου επιβάλλει τη γνώμη του/της. Η ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ! υπερασπιζόμαστε τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας καθημερινά και με συλλογικό τρόπο!

Ως φοιτητής θα έχεις τη χαρά να ανακαλύψεις διάφορα προνόμια που μέχρι πρότινος δε διέθετες. Βέβαια ούτε αυτά θα είναι ακριβώς όπως τα περίμενες. Αναφερόμαστε στη σίτιση, τη στέγαση, τις μεταφορές κ.τ.λ. Η σίτιση, η στέγαση και οι μεταφορές για τους φοιτητές τίθενται υπό αμφισβήτηση. Κάτι το οποίο πρέπει να είναι δημόσιο και δωρεάν, έχει μπει στη σφαίρα ενδιαφέροντος του ιδιωτικού τομέα, μιας και μπορεί να αποτελέσει άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας. Πιο συγκεκριμένα, εργολαβίες στη λέσχη, στην καθαριότητα του ιδρύματος κ.ο.κ. έχουν αναλάβει το ρόλο του διαμεσολαβητή και πλουτίζουν στις πλάτες των φοιτητών, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα την ποιότητα των υπηρεσιών για να βγάζουν ακόμα περισσότερο κέρδος.
Δυστυχώς όμως, το άπληστο χέρι του ιδιωτικού τομέα δεν είναι τόσο κοντό, αλλά σφετερίζεται τη γνώση που παράγεται στο πανεπιστήμιο και τροποποιεί-κατακερματίζει κατά βούληση το πρόγραμμα σπουδών, ανάλογα με τις ανάγκες του.
Τα προγράμματα σπουδών με τα ECTS και όχι μόνο αμφισβητούν τη σφαιρική εποπτεία του αντικειμένου, που θα έπρεπε να έχει ένας μηχανικός στο σήμερα. Είναι ένα πακέτο με skills που του προσφέρεται και αδυνατεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης για το αντικείμενο αλλά και την εφαρμογή, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Βέβαια τα κενά του δημόσιου πανεπιστημίου έρχεται να μπαλώσει - και να κερδοφορήσει από αυτό - ο ιδιωτικός τομέας. Ιδιωτικές επιχειρήσεις, ερευνητικά προγράμματα ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών, επιχειρηματικές ομάδες έρχονται να προσφέρουν όσα η σχολή μας αρνείται σε επίπεδο γνώσης, με μοναδικό αντάλλαγμα το ξεπούλημα της διανοητικής του εργασίας. Το μεράκι του νέου φοιτητή να ασχοληθεί με το αντικείμενο του έρχονται να ευχαριστήσουν όλοι οι παραπάνω αλλά και καπηλευτούν το αποτέλεσμα της δουλειάς του κατοχυρώνοντας πατέντες- εμπορεύματα τα οποία περνούν στην προσωπική τους ιδιοκτησία χωρίς να αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα στον φοιτητή. Για εμάς, πρέπει να παρέμβουμε και να καθορίσουμε τη γνώση που λαμβάνουμε με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες της πλειττόμενης πλειοψηφίας.
Άμεσα συνδεδεμένο με τα προηγούμενα και ζωτικής σημασίας για όλους μας αποτελεί το κομμάτι της επαγγελματικής αποκατάστασης. Τα στατιστικά δεν ευνοούν καθόλου τους νέους μηχανικούς με το 60% αυτών να είναι άνεργοι. Το μέλλον ενός μηχανικού το 2017 δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο με το μέλλον ενός μηχανικού πριν 20-30 χρόνια. Το διακύβευμα στο σήμερα δεν είναι μόνο το αν θα είμαστε καλοπληρωμένοι, αλλά το αν θα βρούμε δουλειά. Το μέλλον του μηχανικού προβλέπει σκληρές συνθήκες εργασίας, εξαντλητικά ωράρια, αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, επισφάλεια στην εργασία και υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές. Το πως θα εργαστούμε καθορίζεται και από τις τωρινές μας σπουδές. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, οι κατακερματισμένες , οι υποβαθμισμένες και προσαρμοσμένες γνώσεις στις ανάγκες της αγοράς καθορίζουν και το τι εργαζόμενοι θα είμαστε αύριο. Εργαζόμενοι χωρίς συλλογική συνείδηση, αναλώσιμοι και αναγκασμένοι να δουλέψουμε σε έναν πραγματικά σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα! Εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι πρέπει να πάρουμε θέση ενάντια στο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσουν! Χρειάζεται να αγωνιστούμε συλλογικά, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να μην τους αφήσουμε να αποφασίζουν άλλο για εμάς ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!
Από το μικρότερο ζήτημα (π.χ. καθαριότητα χώρου) μέχρι το μεγαλύτερο (π.χ. το τι εργασία θέλουμε) ο Φοιτητικός Σύλλογος Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων συζητά, αποφασίζει και δρα με γνώμονα το ανώτερο όργανό του, τις Γενικές Συνελεύσεις.
Φοιτητικός Σύλλογος: Είναι ένα σώμα το οποίο αποτελείται από όλους τους προπτυχιακούς φοιτητές Ηλεκτρολόγους και Μηχανολόγους. Όργανα του αποτελούν η Γενική Συνέλευση και το Διοικητικό Συμβούλιο.

Γενική Συνέλευση(ΓΣ): Είναι το πλέον αμεσοδημοκρατικό όργανο του φοιτητικού συλλόγου. Μπορεί να καλεστεί με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου ή κατόπιν συλλογής υπογραφών από τους φοιτητές. Εδώ είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να διαψευσθεί η εξής δυσνόηση: Γεν. Συνέλευση δεν είναι η διαδικασία του συλλόγου κατά την οποία μαζεύονται μερικές παρατάξεις και μαλώνουν μεταξύ τους. Σ’ αυτή μπορεί να παρευρεθεί και να συμμετάσχει ενεργά κάθε φοιτητής/τρια, να εκφράσει την άποψή του, να συζητήσει και εν τέλει να εκφραστεί μέσα από αυτή. Για εμάς, λοιπόν, όλη η εξουσία πρέπει να υπάγεται στις Γεν. Συνελεύσεις ώστε οι αποφάσεις τους να εκφράζουν όλους τους φοιτητές.

Συντονιστική Επιτροπή: Είναι και αυτή μία ανοικτή διαδικασία(συντονισμού) του συλλόγου η οποία καλείται μετά από μία ΓΣ προκειμένου να συζητηθεί και να οργανωθεί ο τρόπος με τον οποίο θα προχωρήσουμε στην υλοποίηση των δράσεων που αποφασίστηκαν στη ΓΣ.

Διοικητικό Συμβούλιο(ΔΣ): Είναι όργανο του φοιτητικού συλλόγου και αποτελείται από 9 μέλη-εκπροσώπους. Τα μέλη αυτά καθορίζονται από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Είναι ένα όργανο κλειστό και γραφειοκρατικό που στηρίζεται στη λογική της εκπροσώπησης αφού σε αυτό μπορούν να συμμετάσχουν μόνο οι 9 «εκλεκτοί». Για εμάς το ΔΣ θα έπρεπε να αποτελεί μία ανοικτή διαδικασία την οποία να μπορεί να παρακολουθεί όποιος φοιτητής επιθυμεί . Δεν θεωρούμε όμως ότι είναι σημαντικότερο της συνέλευσης.


Τα συλλογικά προβλήματα δεν επιδέχονται ατομικές λύσεις! Μέσω των γενικών μας συνελεύσεων συζητάμε, αποφασίζουμε και δρούμε συλλογικά για τα δικαιώματά μας στη μόρφωση, στη δουλειά και στις ελευθερίες. Κόντρα στο ρεύμα της αποπολιτικοποίησης που καλλιεργείται, η πολιτική πρέπει να γίνει το όπλο των πολλών!

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Όπως παλιά εγώ Καμάρα… Εσύ; //κείμενο του ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ, κάλεσμα στην πορεία της ΔΕΘ


Όπως παλιά εγώ Καμάρα… Εσύ;

Πάλης ξεκίνημα: ΔΕΘ 2017

Μετά την εξαγγελία του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (2014) και του παράλληλου προγράμματος (2015) και τα μεγάλα λόγια για “δίκαιη ανάπτυξη” (2016) ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να μας κοροϊδέψει για ακόμα μια φορά στη φετινή ΔΕΘ με την εξαγγελία ακόμα ενός «φιλολαϊκού» προγράμματος. Πλέον όμως ο χορτασμένος από υποσχέσεις λαός, πρέπει εκτός απ’ το τυρί να δει και τη φάκα! Σκοπός είναι η φετινή ΔΕΘ να αποτελέσει την αφετηρία για ένα νέο κύκλο αγώνων έτσι ώστε να βγει ξανά στο προσκήνιο η φωνή των εργαζομένων και της νεολαίας, ανατρέποντας τη μνημονιακή επίθεση που επέβαλαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων με τις επιταγές της ΕΕ, του ΔΝΤ, του κεφαλαίου.

Γιατί να κατέβουμε στην πορεία και σε ποια συγκέντρωση να πάμε;

Σήμερα που η επίθεση στα δικαιώματά μας εντείνεται και η νεολαία βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής είναι καιρός να πούμε ότι ο ατομικός δρόμος δεν μπορεί να είναι λύση. Είναι καιρός να βγούμε στο δρόμο και να απαντήσουμε. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχουμε στο νου μας μερικά “πώς” και “γιατί” κατεβαίνουμε σε μια πορεία!

Ας ξεκινήσουμε αρχικά με το σε ποια συγκέντρωση να μην πάμεα) στο Αγ.Βενιζέλου, στο κάλεσμα της ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ δε χάνει ποτέ την ευκαιρία να μας αποδείξει ότι εργάζεται εντατικά με σκοπό την ικανοποίηση των συμφερόντων των αφεντικών απέναντι στους εργαζόμενους. Για μας ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Αντιθέτως έχει ξεπουλήσει όλους τους αγώνες τους τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα (μεταξύ άλλων) την ανοιχτή στήριξη του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Η θέση μας εξάλλου δεν είναι μαζί με τα τσιράκια της εργοδοσίας του ΟΑΣΘ και της Eldorado που η ΓΣΕΕ σφιχταγκαλιάζει. Αυτοί είναι και θα πρέπει να μείνουν απέναντι μας. Επίσης σήμερα η ΓΣΕΕ δεν καλύπτει ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων. Οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι χωρίς ένσημα, μετανάστες και άτομα με κρυφά εξαρτημένη μορφή εργασίας (π.χ. μηχανικοί με μπλοκάκι) είναι ένα σύνολο με το οποίο η ΓΣΕΕ είναι ριζικά αντίθετη στα συμφέροντα του . β) στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, στην αριστοτέλους. Το ΠΑΜΕ  εγκλωβίζεται σε μια ηττοπαθή συνθηματολογία για αναχώματα σε νόμους και επιστροφή σε προηγούμενες καταστάσεις, με αποτέλεσμα οι συγκεντρώσεις του να έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα και να μην μπορούν να παράξουν νικηφόρους αγώνες. Δεν αρκεί η θέληση για αγώνα αλλά χρειάζονται και οι κατάλληλοι πολιτικοί στόχοι και η αναγκαία ρήξη με τη γραφειοκρατία για να κερδίσουμε αγώνες για τα δικαιώματα μας. Οπότε…



Στη διαδήλωση της ΔΕΘ στηρίζουμε την πορεία που ξεκινάει από την Καμάρα. Ο διαχωρισμός αυτός δεν είναι χωροταξικός αλλά βαθύτατα πολιτικός. Στη διαδήλωση της Καμάρας έχουν πάρει απόφαση να συμμετέχουν κομμάτια που έχουν παίξει πρωτοπόρο ρόλο στο εργατικό κίνημα της Θεσσαλονίκης (π.χ. στον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, στις κινητοποιήσεις στα δικαστήρια ενάντια στον πλειστηριασμό των λαϊκών κατοικιών). Το βασικό ζητούμενο όμως είναι ότι εκεί θα βρίσκεται ένα ολόκληρο δυναμικό που φωνάζει ότι «αυτή η κατάσταση μπορεί να πάει αλλιώς μέσα από τους αγώνες μας» και είναι ο τρόπος με τον οποίον παίρνουμε τους αγώνες στα χέρια μας. Εμείς από τη μεριά μας καλούμε όλα τα κομμάτια της εργασιακής περιπλάνησης, όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, όλους τους εργαζομένους που νιώθουν ότι δεν καλύπτονται από τους «αγώνες» που απλά ξεφουσκώνουν τη λαϊκή οργή να στηρίξουν το μπλοκ της Καμάρας με σκοπό τη συγκρότηση ενός ανεξάρτητου ταξικού κέντρου αγώνα εργατών που δε θα αρκείται στο να βάζει αναχώματα, αλλά θα δώσει μια νέα προοπτική για τις δυνάμεις της εργασίας, της ανεργίας και της επισφάλειας.

Τη μέρα της ΔΕΘ η νεολαία και οι φοιτητές πρέπει να δώσουν το δικό τους στίγμα στην κινητοποίηση. Ανάγκη και ελπίδα στο σήμερα είναι να δημιουργηθεί ένα φοιτητικό κίνημα που δε θα είναι απλά καρικατούρα του παρελθόντος. Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις οι φοιτητές και οι φοιτήτριες πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας διεκδικώντας τόσο το πανεπιστήμιο και τη μόρφωση όσο και την εργασιακή προοπτική που αξίζει στη γενιά μας. Η θέση του φοιτητικού κινήματος εξάλλου βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων, προκειμένου να αγωνιστούμε από κοινού ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν οι κυβερνήσεις-ΕΕ-κεφάλαιο, ώστε να δημιουργηθεί ένα πολιτικό φοιτητικό κίνημα εργατικής κατεύθυνσης. Συνεπώς, η πορεία της ΔΕΘ πρέπει να είναι η αρχή για μια νέα μορφή οργάνωσης του φοιτητικού και εργατικού κινήματος που θα βάζει στο στόχαστρο τον κόσμο των αφεντικών και θα δημιουργήσει συνθήκες για μια συνολικά αλλιώτικη ζωή. Σήμερα με τις αντικειμενικές, σύγχρονες και επιστημονικές δυνατότητες να είναι πρωτοφανείς, εμείς να είμαστε αυτοί που θα πούμε ότι αυτός ο κόσμος μας ανήκει. Είμαστε εδώ για να τον αλλάξουμε. Ξέρουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς και για αυτό θα παλεύουμε μέχρι το τέλος.

‘’...ας βροντήξει στις πλατείες το ποδοβολητό των εξεγέρσεων...’’ Βλ. Μαγιακόφσκι

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΘ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 9/9, 18:00.


Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΣΗΜΑ"

Για άλλη μια φορά και παρά τις δράσεις του Συλλόγου Φοιτητών Ηλ-Μηχ, το Τμήμα και ο κ.Δημάκης συνεχίζουν να αδιαφορούν για ένα απλό και ουσιαστικό ζήτημα. Έτσι, έχουμε φτάσει 15 Αύγουστο, η νέα εξεταστική πλησιάζει και τα αποτελέσματα στο Στοχαστικό Σήμα αγνοούνται. Το τμήμα και ο κ. Δημάκης καλά θα κάνουν να αναλογιστούν ότι αυτή η κοροιδία πρέπει να σταματήσει. Την πρώτη φορά ίσως ήταν αδιάφορο, τις μερικές επόμενες ίσως το αντιμετώπισε κόσμος ως αστείο. Πλέον έχει κουράσει. Το να μπορούμε να σχεδιάζουμε την εξεταστική και το διάβασμα μας χωρίς να περιμένουμε τα μαθήματα να βγαίνουν μετά από μήνες θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Και όμως και στο στοχαστικό σήμα και στις Αναλογικές Τηλεπικοινωνίες έχουμε δει ότι δεν ισχύει.
Έχουμε πει και το ξαναλέμε: κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με τις σπουδές μας. Σε μια εποχή που η οικονομική κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που πολλοί από μας μένουμε πίσω στις πόλεις μας γιατί δε μπορούμε να νοικιάσουμε, που το άγχος της διεκπαιρέωσης των σπουδών είναι καθημερινότητά μας, που οι απαιτήσεις είναι τόσο μεγάλες, είναι αδιανόητο ένα μήνα και βάλε μετά την εξεταστική του Ιούνη και 15 μέρες πριν την εξεταστική του Σεπτέμβρη να μην έχουν βγει τα μαθήματα.
Πολλοί απο μας δεν πήγαν διακοπές σε 15 διαφορετικά μέρη. Ακόμη χειρότερα πολλοί από μας δούλευαν μέσα στο καλοκαίρι για να τα βγάλουν πέρα το χειμώνα. Τέρμα στην κοροιδία. Να βγουν ΑΜΕΣΑ τα αποτελέσματα του Στοχαστικού Σήματος.
ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΣΠΟΥΔΩΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΟΙΔΙΑ - ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΟΙ ΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΕΣΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
Το δικαίωμα μας στις σπουδές και στη μόρφωση δεν είναι παιχνιδάκι.

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

17 Ιούλη παίρνουμε την Ηριάννα πίσω!

Μετά τη μεγάλη νίκη του κινήματος αλληλεγγύης και την απελευθέρωση του Τ. Θεοφίλου, στις 17 Ιούλη παίρνουμε την Ηριάννα πίσω! Ενάντια στη βιομηχανία διώξεων του κράτους, δε θα επιτρέψουμε να ποινικοποιηθούν ούτε οι ιδέες μας, ούτε οι κοινωνικές μας συναναστροφές!

Αθωώθηκε ο Τάσος Θεοφίλου! Νίκη του κινήματος αλληλεγγύης!

Η σημερινή πανηγυρική αθώωση του Τάσου Θεοφίλου από το Α΄ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών αποτελεί θριαμβευτική νίκη μέσα σε μία γκρίζα πολιτική συγκυρία που απαλλάσσει συστηματικά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς από κάθε αναστολή να αυθαιρετούν και να στήνουν σκευωρίες.
Ταυτόχρονα είναι μία ιστορική νίκη του νομικού πολιτισμού, που κατακτήθηκε με αιώνες λαϊκών αγώνων και όχι από την καλωσύνη οποιασδήποτε εξουσίας, διότι απέτρεψε την επιδιωκόμενη μετατροπή του ποινικού δικαίου από δίκαιο αποδείξεων σε δίκαιο ενδείξεων και κυρίως «δίκαιο» υποδείξεων.

Μετά από πέντε χρόνια άδικης φυλάκισης ο Τάσος βγαίνει σήμερα. Με το βλέμμα σε κάθε διωκόμενο αγωνιστή, ο αγώνας συνεχίζεται.Η σημερινή πανηγυρική αθώωση του Τάσου Θεοφίλου από το Α΄ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών αποτελεί θριαμβευτική νίκη μέσα σε μία γκρίζα πολιτική συγκυρία που απαλλάσσει συστηματικά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς από κάθε αναστολή να αυθαιρετούν και να στήνουν σκευωρίες.
Ταυτόχρονα είναι μία ιστορική νίκη του νομικού πολιτισμού, που κατακτήθηκε με αιώνες λαϊκών αγώνων και όχι από την καλωσύνη οποιασδήποτε εξουσίας, διότι απέτρεψε την επιδιωκόμενη μετατροπή του ποινικού δικαίου από δίκαιο αποδείξεων σε δίκαιο ενδείξεων και κυρίως «δίκαιο» υποδείξεων.

Μετά από πέντε χρόνια άδικης φυλάκισης ο Τάσος βγαίνει σήμερα. Με το βλέμμα σε κάθε διωκόμενο αγωνιστή, ο αγώνας συνεχίζεται.

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Δελτίο τύπου ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης για την διακοπή της εκδήλωσης την Παρασκευή 9/6

Την Παρασκευή 9/6 το Υπουργείο Παιδείας και έρευνας σε συνεργασία με το Ίδρυμα Νόησις και το ΑΠΘ διοργάνωσαν εκδήλωση-ημερίδα με θέμα "Ενιαίος Χώρος Εκπαίδευσης και Έρευνας και Παραγωγική Ανασυγκρότηση" με μια σειρά από “εκλεκτούς” καλεσμένους ανάμεσα τους και ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου. Στην εκδήλωση αυτή, μια απ΄ τις πολλές που τελευταία δίνουν το παρόν πανεπιστημιακοί και κυβερνητικοί εκπρόσωποι, ο κ. Γαβρόγλου τελικά δεν έδωσε το παρόν. Ωστόσο η κοροϊδία, που ο πρύτανης Μήτκας, ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός και άλλες κυβερνητικές φυσιογνωμίες, επέδειξαν ήταν ιδιαίτερα προκλητική. Την στιγμή που είναι ακόμα νωπά τα χαρτιά του 4ου μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση για την καταδίκη της γενιάς μας σε μια περιπλάνηση μεταξύ ανεργίας-ημιαπασχόλησης-επισφάλειας, η κυβέρνηση αναζητά προνομιακούς συμμάχους και συνομιλητές για να προχωρήσει σε αντίστοιχες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση τσακίζοντας κάθε ένα από τα δικαιώματα που το φοιτητικό κίνημα ιστορικά πάλευε να κατοχυρώσει και να περιφρουρήσει. Το νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζει το Υπουργείο και επικοινωνιακά προωθείται ως ενίσχυση της καινοτόμας ερευνητικής δραστηριότητας σε μια κατεύθυνση παραγωγικής ανασυγκρότησης, έρχεται στην πραγματικότητα να προσαρμόσει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε ευρωπαϊκά μοντέλα. Από το γεγονός ότι προωθούνται συγχωνεύσεις τμημάτων, αφαιρούνται επαγγελματικά δικαιώματα, ανοίγει ο δρόμος για τη διάσπαση των κύκλων σπουδών και τα πτυχία μας μετατρέπονται σε "τίτλους κατοχύρωσης γνώσης" μέχρι το ότι η δωρεάν μέριμνα γίνεται υπόθεση όλο και λιγότερων φοιτητών και η υποχρηματοδότηση ανοίγει όλο και πιο επιτακτικά την κουβέντα για δίδακτρα προσαρμόζοντας παράλληλα την ερευνητική δραστηριότητα στις απαιτήσεις των εταιριών, φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά κοινωνική πολιτική επιχειρεί για την εκπαίδευση.


Είναι προκλητικές τέτοιου είδους γιορτές και φίεστες, σαν τη σημερινή, όταν τα χρήματα που λείπουν για τη λειτουργία των πανεπιστημίων πηγαίνουν στο χρέος και τους πολεμικούς εξοπλισμούς, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών ασφυκτιά για να τελειώσει τις σπούδες της, όταν το μέλλον μας καθορίζεται από έναν μισθό των 400 ευρώ ή από την επιλογή της μετανάστευσης. Φαίνεται πως η κυβέρνηση και οι πρυτανικές αρχές συζητάν για την εκπαίδευση και την έρευνα περιγράφοντας κάτι τελείως ξένο προς τις ανάγκες φοιτητών και εργαζόμενων μέσα στο πανεπιστήμιο. Σήμερα, βασικό μέλημα της κυβέρνησης και των πρυτανειών που είναι υλοποιητές της πολιτικής της ΕΕ στα πανεπιστήμια είναι το πώς το πανεπιστήμιο θα "σφραγίσει" με νέες αλλαγές τη "δίκαιη ανάπτυξη" που ευαγγελίζονται σε μια κατεύθυνση όμως που περιγράφει κυνικά το μέλλον της νεολαίας στα όρια της απλής επιβίωσης. Αυτό το ρόλο έρχονται να παίξουν και ημερίδες σαν και αυτή. Να βάλουν για τα καλά στην ατζέντα της κουβέντας νέο νόμο που ετοιμάζουν. Ένα νόμο που τελικά εμείς λέμε ότι δε θα περάσει!


Ως ΕΑΑΚ το προηγούμενο διάστημα είχαμε παρέμβει και είχαμε ξεκαθαρίσει ότι τέτοιες εκδηλώσεις που κανονίζουν το εργασιακό μέλλον μας αλλά και το παρόν στις σπουδές μας δε θα επιτρέπουμε να γίνονται. Όσο, δε, η πρυτανεία και η σύγκλητος κρατούν κλειστές τις πόρτες τους στους φοιτητές, θα τους χαλάμε τις γιορτές τους μέχρι οι ανάγκες μας να επιβληθούν. Και τις ανάγκες μας για δουλειά με αξιοπρέπεια, για σπουδές για όλους, για μόνιμη και σταθερή εργασία δε θα τις βρούμε σε αυτές τις αίθουσες, ούτε θα μας τις εξασφαλίσουν πρυτανείες, κυβερνήσεις και διάφοροι χαρτογιάκαδες που φαντάζονται το πανεπιστήμιο της αγοράς. Αντίθετα, τις ανάγκες μας θα τις επιβάλλουν οι συλλογικές διαδικασίες μας, οι φοιτητικοί σύλλογοι, ο αγωνιστικός συντονισμός με τους εργαζόμενους και οι ανυποχώρητοι αγώνες μας. Σε αυτό τον αγώνα καλούμαστε να πάρουμε θέση: ή με τις πρυτανείες και τις κυβερνήσεις ή με τους εργαζόμενους, την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία και το μέλλον που μας αξίζει.

Κανένα εμπόδιο στη διεκπεραίωση των σπουδών μας!

Αυτό το εξάμηνο, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, ο κύριος Δημάκης έβγαλε τα αποτελέσματα των Αναλογικών Τηλεπικοινωνιών 2 μέρες πριν την επόμενη εξέταση, ενώ 5 μέρες πριν την εξέταση του Στοχαστικού Σήματος δεν έχει βγάλει τα αποτελέσματα της προηγούμενης εξεταστικής. Αποτέλεσμα; Πολύς κόσμος ακόμα δεν ξέρει αν θα χρειαστεί να δώσει στοχαστικό και αντίστοιχα καλείται να δώσει Αναλογικές ένας κόσμος που μπορεί να μην είναι προετοιμασμένος. Τελικά η είσοδος ενός ακόμα εμποδίου στο να βγάλουμε τη σχολή στην ώρα μας. Στις περιπτώσεις των επί πτυχίω, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα καθώς μπαίνει πολύ πιο άμεσα υπό διακύβευμα η ολοκλήρωση των σπουδών.
Θεωρούμε πραγματικά απαράδεκτο να προστίθεται ένα ακόμα ανούσιο εμπόδιο στις σπουδές μας, μαζί με τα προαπαιτούμενα για τομέα και το όριο δήλωσης μαθημάτων. Πόσο μάλλον όταν εξαιτίας του ορίου δήλωσης, πολλοί συνάδελφοι ενδεχομένως να έχουν δηλώσει τζάμπα ένα μάθημα το οποίο 2 μέρες πριν την εξέταση έμαθαν ότι πέρασαν. Σε μια εποχή στην οποία η κρίση δεν αφήνει πολλά περιθώρια στη λαϊκή οικογένεια, ενώ οι ταξικοί φραγμοί δίνουν και παίρνουν ακόμα από το λύκειο και συνεχίζουν στο πανεπιστήμιο (βλ. χαράτσι στις εστίες, προσπάθεια αντιτίμου στη λέσχη, σημειώσεις από την τσέπη μας), είναι φανερό ότι ο ένας επιπλέον χρόνος σπουδών αποτελεί οικονομική αιμορραγία και για εμάς και για την οικογένειά μας.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, εμείς μπορούμε όχι μόνο να αντισταθούμε συλλογικά, αλλά και να βγούμε μπροστά για νέες κατακτήσεις! Η διευκόλυνση των σπουδών μας έχει ουσιαστική σημασία. Όπως το προηγούμενο εξάμηνο κερδίσαμε για πρώτη φορά ως σύλλογος πτυχιακή εξεταστική στο 9ο (αντί για το 10ο) εξάμηνο, όπως στην πτυχιακή του Φεβρουαρίου κερδήθηκε κανονικοποίηση στα ΣΑΕ 2, όπως έχει πλέον γίνει κεκτημένο να βγαίνει από νωρίς το πρόγραμμα της κάθε εξεταστικής, έτσι και τώρα πρέπει να πιέσουμε να βγαίνουν τα αποτελέσματα στην ώρα τους.
  • Άμεση εμφάνιση των αποτελεσμάτων του Στοχαστικού Σήματος
  • Επανεξέταση για όποιον χρειαστεί στο Στοχαστικό Σήμα, τις Αναλογικές Τηλεπικοινωνίες και σε όποιο μάθημα τα προηγούμενα αποτελέσματα βγήκαν σε λιγότερο από 2 βδομάδες πριν την εξέταση του μαθήματος.
  • Κατάργηση του ορίου δήλωσης μαθημάτων και των προαπαιτουμένων.
Μαζική παράσταση την Παρασκευή στις 10:30 στον πρόεδρο του τμήματος. Συνάντηση στη γραμματεία Ηλ-Μηχ.


Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Το λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι πρυτάνεις τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς!


Το πρωί της Πέμπτης 1 Ιουνίου  “στα υπόγεια του πολυτεχνείου”, βρέθηκε η σωρός μιας γυναίκας που φαίνεται να κατέληξε από υπερβολική δόση. Από τότε σύσσωμα τα τοπικά ΜΜΕ, η πρυτανεία και μερίδες καθηγητών ανακάλυψαν την αμερική! “Η ανομία και η παραβατικότητα στα πανεπιστήμια έχει πιάσει κόκκινο”, “το άσυλο υποθάλπτει την εγκληματική δράση” και άλλα τέτοια μονοπώλησαν τον επίσημο “δημόσιο διάλογο”. Άλλωστε μια νεκρή ναρκομανής είναι το ιδιανικό θύμα για αυτούς, προκειμένου να στήσουν μια επικοινωνιακή καμπάνια προβολής της αντιδραστικής τους τοποθέτησης.  Είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για τους δεκάδες αστέγους που πεθαίνουν στα πεζούλια των δρόμων της Θεσσαλονίκης, ούτε για τους χιλιάδες πρόσφυγες που στοιβάζονται στα στρατόπεδα θανατου, αλλά όταν ο θάνατος τους “βολεύει”, σκίζουν τα ιμάτιά τους για την “εγκληματικότητα”...

Ελπίζουμε πως οι συγκεκριμένοι έχουν μάτια και βλέπουν ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μεθοδευμένη κίνηση και μεταφορά του ναρκεμπορίου από τη Ναυαρίνου και τη Ροτόντα εντός του Ασύλου (από πλατεία Χημείου μέχρι τα “υπόγεια του πολυτεχνείου”). Είναι τόσο μεθοδευμένη που χρονολογείται παράλληλα με την ψήφιση του ν. Διαμαντοπούλου και την νομοθετική “κατάργηση του ασύλου” και υλοποιείται με την πλήρη και καθοριστική συμβολή της αστυνομίας. Δεν είναι τυχαίες προφανώς και οι επεμβάσεις των δυνάμεων ασφαλείας στις “πρώην” περιοχές ναρκεμπορίου, επεμβάσεις που “σπρώχνουν” αυτο το εμπόριο εντός του πανεπιστημίου και του χώρου του ασύλου, σε μια προσπάθεια απονομιμοποίησης του. Το πρόβλημα της διακίνησης εντός του πανεπιστήμιου δημιουργήθηκε από τους υλοποιητές της αναδιαρθρωσης (κράτος, αστυνομία, πρυτάνεις) και χρησιμοποιείται εργαλειακά για επικοινωνιακούς λόγους. Επομένως είναι σαφές ότι δεν περιμένουμε από κανέναν τους να δώσει “λύση”. Τις λύσεις τους τις ξέρουμε και αφορούν  κλειδώματα στις αίθουσες και τις πτέρυγες, κατεβασμένα ρολά ακόμη και το σταμάτημα των μαθημάτων για να "προφυλαχτούν οι φοιτητές".Η συνέχεια αυτής της “λύσης” προαναγγέλεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Πρυτανεία μια μέρα μετά το παραπάνω περιστατικό, που κάνει λόγο για "να ενταθούν και οι προσπάθειες των αστυνομικών δυνάμεων" , "ώστε να παύσει το ΑΠΘ να θεωρείται ως μια βολική ουδέτερη ζώνη, μεταξύ νόμου και παρανομίας."  Άλλωστε η πρυτανεία του Μήτκα εκλέχθηκε μετά βαίων και κλάδων εγγυόμενη ότι "θα φύγει η πρέζα από την πλατεία χημείου" και αυτό ήταν διατεθιμένη να το στηρίξει μέσα από προτάσεις για πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και την αναγκαία συμβολή των αστυνομικών δυνάμεων.

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως δεν εθελοτυφλούμε. Ίσα, ίσα. Τα ναρκωτικά και οι εξαρτήσεις αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, η ρίζα του οποίου βρίσκεται στο σημερινό σύστημα, τόσο στο επίπεδο της ανάγκης για διαφυγή από τη σάπια πραγματικότητα που ζούμε, όσο και στο επίπεδο της ύπαρξης μιας ολόκληρης βιομηχανίας κέρδους γύρω από αυτά. Η ανάγκη για διαφυγή ειδικά σε περιόδους κρίσης έρχεται παράλληλα με ανερχόμενα φθηνά και όλο και πιο θανατηφόρα ναρκωτικά. Όλο αυτό έρχεται να καλυφθεί εντέχνως με τα ΜΜΕ, τις κυβερνήσεις, την αστυνομία να στρέφονται τις περισσότερες φορές ενάντια στο θύμα, που είναι οι τοξικοεξαρτημένοι, βρίσκοντας εύκολα το εξιλασθήριο θύμα, ενώ οι ναρκέμποροι που πλουτίζουν μέσα από το θάνατο μένουν στο απυρόβλητο. Οι τοξικοεξαρτημένοι δεν είναι ο εχθρός. Το πρόβλημα των ναρκωτικών και των εξαρτήσεων, συνεπώς, δε λύνεται με την αστυνόμευση, ακριβώς γιατί η πηγή του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην αδιέξοδη καθημερινότητα, βρίσκεται σε ένα σύστημα που υποθάλπει τους βαρώνους των ναρκωτικών, γιατί αυτά αποτελούν τεράστιο πεδίο κερδοφορίας, αλλά και μέσο καταστολής. Βρίσκεται, ακόμη, στην έλλειψη πρόληψης, αλλά και περίθαλψης. Οι ελάχιστες μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης που υπήρχαν, μέσα στην κρίση έκλεισαν. Τα νοσοκομεία υποστελεχώνονται, η πρόσβαση στην απεξάρτηση είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη, η ψυχολογική υποστήριξη ανύπαρκτη, ενώ τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά, με αποτέλεσμα η τεράστια πλειοψηφία των τοξικοεξαρτημένων να αποκλείεται και να εγκλωβίζεται σε αδιέξοδο. Μέσα σε αυτή την κατάσταση στήνεται άλλο ένα επιχειρηματικό παιχνίδι με τις ΜΚΟ να αναλαμβάνουν το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν δημόσιες μονάδες απεξάρτησης. Αν θέλουν λοιπόν όλοι αυτοί, τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση, η Πρυτανεία να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον, τότε ας μιλήσουν για το πραγματικό πρόβλημα. Φυσικά δεν πρόκειται να το κάνουν. Όμως εμείς οφείλουμε όχι απλά να μιλήσουμε αλλά να παλέψουμε για δημόσιες και δωρεάν μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης, δημόσια και δωρεάν υγεία εν γένει για όλες|ους, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις μονάδες υγείας για την κάλυψη όλων των αναγκών. Να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τις εξαρτήσεις και την εξαθλίωση ψυχική και σωματική, να παλέψουμε ενάντια στους ναρκέμπορους και όσους τους υποθάλπουν, ενώ για τους τοξικοεξαρτημένους να απαιτήσουμε περίθαλψη.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως η στοχευμένη αυτη προσπάθεια για την ενίσχυση της αστυνόμευσης στο ΑΠΘ αποτελεί κομμάτι μιας συνολικής πολιτικής. Μέσα στη δίνη της κρίσης τους, κυβέρνηση - ΕΕ- κεφάλαιο , αυξάνουν την κρατική καταστολή για τη διατήρηση της εσωτερικής τάξης και ασφάλειας ώστε να εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο την υλοποίηση των πιο επιθετικών πολιτικών ενάντια στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Όπως έγιναν διώξεις κατά αγωνιστών που καταδεικνύουν καψώνια στο στρατό, μηνύσεις σε αγωνιστές που συμμετείχαν στο κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας στην πόλη, έτσι και το πανεπιστήμιο κάθε άλλο παρά ανεπηρέαστο μένει. Οι διώξεις φοιτητών στην Ξάνθη, Λοκ- αουτ στη Νομική Αθήνας, ΜΑΤ στο ΠΑΜΑΚ στην εκδήλωση της UNESCO, αλλά και η στάση της πρυτανείας του ΑΠΘ με μπράβους μπροστά από τις κλειδωμένες πόρτες της συγκλήτου είναι μόνο μερικά παραδείγματα της επελαύνουσας αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων. Αυτό είναι και μια ενδεχόμενη αστυνόμευση των πανεπιστημίων για την οποία δίνει πάτημα το κείμενο συλλογης υπογραφών από «ανεξάρτητους φοιτητές», οι οποίοι μόνο ανεξάρτητοι δεν είναι όταν αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία περί "ασύλου ανομίας" αλλά και τη ρητορεία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για τη φύλαξη των πανεπιστημίων που μιλάει για αστυνόμευση (και αυτό δεν είναι προστασία..) των σχολών. Ας μην ξεχνάμε όμως πως στις ΗΠΑ, μπορεί τα πανεπιστήμια να είναι τα πιο καλά φυλαγμένα παγκοσμίως, όμως είναι και εκείνα στα οποία οι δείκτες της “εγκληματικότητας” [κλοπές, βιασμοί κλπ] είναι οι μεγαλύτεροι. Φαίνεται, λοιπόν, πως η αστυνόμευση δεν έρχεται για την καταστολή της “εγκληματικότητας”, όπως μπορεί να έχει κανείς στο μυαλό του μια κλοπή, μια επίθεση, τα ναρκωτικά κλπ. Η “εγκληματικότητα” για αυτούς είναι οι φοιτητές/ριες που αντιστέκονται. 

Η αυταρχικοποίηση και η καταστολή (πλέον) εντός των Ιδρυμάτων είναι αυτή που θα επιτρέψει την αναίμακτη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο, πλήρως αναδιαρθρωμένο, με τις εργολαβίες να κάνουν πάρτυ από τη φύλαξη μέχρι τη σίτιση, τη στέγαση και  το κόστος φοίτησης να είναι μετακυλισμένο αποκλειστικά στις πλάτες των φοιτητών. Οι πολιτικές αυτές επιβαρύνουν εμάς και τις σπουδές μας γι αυτό και πρέπει να είμαστε εμείς, αυτοί οι φοιτητές, που μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τους αγώνες μας θα μπλοκάρουμε την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, θα εναντιωθούμε στο πανεπιστήμιό τους και θα διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους και ένα πανεπιστήμιο βασισμένο στις ανάγκες μας και στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Το άσυλο κερδήθηκε μέσα από αγώνες και δε χαρίστηκε ποτέ.  Κόντρα στο "άσυλο ανομίας" που θέλουν να προβάλουν, εμείς παλεύουμε για το άσυλο αγώνων, άσυλο ελεύθερης πολιτικής και πολιτισμικής έκφρασης που χρόνια τώρα οι φοιτητικοί σύλλογοι μέσω των γενικών συνελεύσέων τους και των αγωνιστικών τους αποφάσεων έχουν καταδείξει και το έχουν κάνει πράξη! Το άσυλο, λοιπόν, ξέρουν να το περιφρουρούν καλύτερα απ όλους οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι ίδιοι οι φοιτητές που ζούνε καθημερινά αυτόν τον χώρο και όχι εκείνοι που τον κλειδώνουν και τον αποστειρώνουν.Απέναντι στο δόγμα της “τάξης και ασφάλειας”, εμείς να προτάξουμε τους ανοιχτούς και ζωντανούς από την παρουσία μας χώρους. Να τους γεμίσουμε με εκδηλώσεις πολιτικές, πολιτιστικές, με συλλογικότητες, ομάδες, με συζητήσεις, προβολές, με αγώνες. Αυτή είναι η καλύτερη προστασία του πανεπιστημίου. Τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διεξάγει την πιο βαθιά επίθεση στα πληττόμενα κομμάτια λαού και νεολαίας και ο συνδικαλισμός απονομιμοποιείται και στοχοποιείται σε όλα τα επίπεδα, είναι χρέος της γενιάς μας να φωνάξουμε ότι: το λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι Πρυτάνεις, τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς.

/Έξω οι έμποροι ναρκωτικών από τα πανεπιστήμια
/Δημόσια και δωρεάν υγεία για όλες|ους, δημόσια και δωρεάν περίθαλψη και απεξάρτηση για τους τοξικοεξαρτημένους
/Καμία αστυνόμευση, κανένα lock-out των πανεπιστημίων
/Ανοιχτοί πανεπιστημιακοί χώροι για την πολιτική, τον πολιτισμό, τους αγώνες λαού και νεολαίας και όχι για εταιρίες

ΕΑΑΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ



Αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης

Σύνοδος κορυφής Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ στη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιουνίου.
Συμμετέχουμε στο αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο. Αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης στις 15/6,  στις 7.00 μ.μ., στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Βρισκόμαστε σε φάση σημαντικών γεωπολιτικών εξελίξεων, συνέχισης των πολεμικών αναμετρήσεων στην ευρύτερη περιοχή, με κίνδυνο κλιμάκωσης.
Μέσα σε αυτό το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων παρεμβαίνουν ενεργητικά τόσο το  μπλοκ ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, όσο και η  Ρωσία, δίνοντας μια δυναμική ευρύτερης σύγκρουσης ανοιχτής σε πολύ επικίνδυνες εξελίξεις.
Συνολικά, ο πόλεμος για μια ακόμη φορά αποτελεί «διέξοδο» για την υπέρβαση της κρίσης, τόσο με την πάλη για το μοίρασμα των ενεργειακών δρόμων και των αγορών, την υπαγωγή περιφερειακών χωρών  υπό την κηδεμονία ηγεμονικών καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών κρατών, όσο και με τη καθεαυτό κατανάλωση πολεμικού υλικού, την αναπαραγωγή των πολεμικών πιστώσεων  ως μοχλό αύξησης της κερδοφορίας της πολεμικής βιομηχανίας και των συνεπακόλουθων τομέων της.

Ο πόλεμος στη συγκεκριμένη περίοδο και σε εκτεταμένες ζώνες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής  αποκτά νέα χαρακτηριστικά, καθώς οι πολεμικές συρράξεις επεκτείνονται χωρίς ορατό τέλος, γεννώντας καταστροφή και διάλυση κρατών. Οι εξελίξεις διαμορφώνουν δυναμική νέων μαζικότερων προσφυγικών ρευμάτων τα οποία δεν θα μπορούν για μεγάλο διάστημα να συγκρατούνται από τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και την συγκυριακή αλλαγή των προσφυγικών δρόμων (βόρεια Αφρική και νότια μεσόγειο, με νέα χιλιάδες θύματα).
Ταυτόχρονα, ο μακρόχρονος πόλεμος και οι καπιταλιστικές – ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις πηγαίνουν μαζί με την καθολική επίθεση στο επίπεδο ζωής και στα δικαιώματα των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων, στις ελευθερίες (στο όνομα και της αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας»). Μια διαρκής κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», αναστολής και τελικά αναίρεσης των λαϊκών δικαιωμάτων.
Η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα της «Δύσης» στην ευρύτερη περιοχή, πολιτική που ιστορικά έχει αποδειχθεί καταστροφική για τον λαό και την χώρα και να οικοδομήσει παραπέρα τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδα – Κύπρος -Ισραήλ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει γίνει ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ και  του Νετανιάχου,  που έχει μετατρέψει την κατεχόμενη Παλαιστίνη κυριολεκτικά σε απέραντη φυλακή. Είναι πρόκληση το καλωσόρισμα του στην Θεσσαλονίκη σε μια στιγμή που χιλιάδες Παλαιστίνιοι αγωνιστές πραγματοποιούν απεργία πείνας για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ συνολικότερα υλοποίει τις κατευθύνσεις της πολιτικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ,  τους προσφέρει νέες βάσεις, καλεί το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο κλπ. Όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα. Παρά τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών τα προηγούμενα χρόνια (η οποία είναι πολύ μικρότερη απ’ όσο κοινωνικά αναγκαίων τομέων), η Ελλάδα παραμένει 2η χώρα στο ΝΑΤΟ όσον αφορά το ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανά για εξοπλισμούς κλπ., ενώ προετοιμάζονται νέες μεγάλες αγορές.
Το εργατικό λαϊκό κίνημα και τα σωματεία πρέπει να μπουν μπροστά για να υψωθεί φραγμός στην πορεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των αστικών ανταγωνισμών. Να αποδείξει την φύση τους, με πλήρη ανεξαρτησία πολιτική-ιδεολογική και οργανωτική απέναντι στις αστικές τάξεις και τους εθνικισμούς σε κάθε χώρα.
Με κεντρικό σύνθημα: Πάλη για την αποτροπή του πολέμου, για την ειρήνη και τη διεθνή συνεργασία των λαών, ενάντια, στον ιμπεριαλισμό, στις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις, στον εθνικισμό, το σκοταδισμό και το φασισμό.
Με στόχους πάλης:
§   Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο και την περιοχή. Κλείσιμο όλων των βάσεων, όχι και έξω από τον Ευρωστρατό.
§   Αποφασιστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών τώρα, σταμάτημα των εξοπλισμών, λεφτά για τις λαϊκές ανάγκες και όχι για τις πολεμικές βιομηχανίες.
§   Κοινό μέτωπο των λαών ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό .Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από «προστάτες».
§   καμιά συμμετοχή – καμιά εμπλοκή στους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Να γυρίσουν άμεσα όλες οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από το εξωτερικό.
§   Δεν πολεμάμε για τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Ανυποχώρητος αγώνας για την ειρήνη, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη συνεργασία των λαών.

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Φοιτητικές ομάδες: Πόσο «φοιτητικές» και πόσο «ανεξάρτητες» είναι τελικά οι επιχειρηματικές ομάδες που δρουν στη σχολή μας;

Μια κριτική στον χαώδη κόσμο των «φοιτητικών» ομάδων (BEST, IEEE, art κλπ) και μια προσπάθεια να θέσουμε το ζήτημα της γνώσης και της έρευνας στο πανεπιστήμιο από τη σκοπιά των φοιτητικών αναγκών
Με αυτό το κείμενο επιχειρούμε μια κριτική στις «επιστημονικές ομάδες», «φοιτητικές ομάδες» ή για μας «επιχειρηματικές ομάδες» χωρίς καμία διάθεση  ούτε τσουβαλιάσματος αυτών των ομάδων (καθώς δεν είναι το ίδιο και δε δρουν ενιαία) ούτε προφανώς και επίθεσης στους φοιτητές που συμμετέχουν σε αυτές. Εξ’ άλλου, η ύπαρξη αυτών των ομάδων είναι σημείο των καιρών. Σε ένα πανεπιστήμιο που ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο και η επιχειρηματική του πτυχή αναβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο είναι λογικό να υποβαθμίζεται το ίδιο το πανεπιστήμιο και να βρίσκει μεγαλύτερο έδαφος ο «εξωτερικός παράγοντας». «Εξωτερικός παράγοντας»  μπορεί να είναι είτε μια εταιρεία που έρχεται να κερδοσκοπήσει στο κομμάτι της έρευνας είτε μια εργολαβία που εκμεταλλεύεται το κομμάτι της μέριμνας είτε μια επιχειρηματική ομάδα η οποία βασιζόμενη στη δεδομένη ανάγκη μας για περισσότερη ενασχόληση με το αντικείμενο μας (σε σχέση με τα ελάχιστα που προσφέρει η σχολή) ενισχύει την ύπαρξη της σχολή και το τι αυτή επιφέρει.
Είναι τελικά «αθώες» ή τέλος πάντων προσφέρουν ή όχι αυτές οι ομάδες;
Αρχικά πρέπει να εξετάσουμε το τι εξυπηρετούν και αυτό έχει διττή φύση: μια αντικειμενική και μια υποκειμενική. Η αντικειμενική σχετίζεται με το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο έχει τεράστιες ελλείψεις. Ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, ελλείψεις σε εξοπλισμό, ελλείψεις σε πραγματικές δυνατότητες ενασχόλησης με την επιστήμη και το αντικείμενο μας έξω από τα εξοντωτικά ωράρια των διαλέξεων και των εξετάσεων [1]. Επομένως, η ανάγκη μας για μεγαλύτερη ενασχόληση με το τεράστιο φάσμα επιστημονικών δυνατοτήτων που μας δίνει το αντικείμενο μας και δεν μπορεί να καλυφθεί από τη σχολή έρχεται να καλυφθεί από μια τέτοιου τύπου ομάδα. Και εδώ έρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας. Γιατί να υπάρχει μια τέτοια ομάδα και γιατί πολλές φορές έχει πανευρωπαική εμβέλεια (βλ. BEST); Και καλά να υπάρχει, αλλά γιατί να σέρνει μαζί της άπειρους χορηγούς-παγκόσμιους κολοσσούς; Ο υποκειμενικός λοιπόν ρόλος είναι ότι η ύπαρξη αυτών των ομάδων είναι απότοκος της ίδιας της μετάλλαξης του πανεπιστημίου. Η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του από «δημόσιο και δωρεάν» σε «επιχειρηματικό» έρχεται να αλλάξει και τον τρόπο που εμείς ως φοιτητές υπάρχουμε μέσα σε αυτό. Πλέον η άμεση σύνδεση του πανεπιστημίου με τις εταιρείες και τον επιχειρηματικό κόσμο, δημιουργεί άλλες απαιτήσεις στο γνωστικό/ερευνητικό κομμάτι, όπως και στο κομμάτι του «τι εργαζόμενους παράγει». Στο γνωστικό ερευνητικό, το πανεπιστήμιο παρέχει τον εξοπλισμό και τον καταρτισμένο επιστημονικό δυναμικό του και η εταιρεία παρέχει το αναγκαίο «κεφάλαιο». Ποιοτικό στοιχείο αυτού του «πάρε δώσε» είναι η αλλαγή της κατεύθυνσης του ερευνητικού κομματιού, αφού αυτό προσαρμόζεται στις ανάγκες της εταιρείας για άμεσο κέρδος και ο ρόλος της γνώσης και του επιστημονικού αποτελέσματος υποβαθμίζεται. Οι επιχειρηματικές ομάδες (με κάποιες εξαιρέσεις) δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό. Εκεί που δραστηριοποιούνται πιο έντονα είναι στο κομμάτι της ενασχόλησης των φοιτητών με το αντικείμενο τους με όρους όμως που προσομοιάζουν πλήρως σε εταιρεία. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα τέτοιων ομάδων που έχουν εσωτερική ιεραρχία (πρόεδρος, manager κλπ), που έχουν ειδικό τμήμα marketing κλπ. Αλήθεια πόση σχέση έχει το αντικείμενο της επιστήμης μας με τη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού; [2] Τελικά θα λέγαμε ότι μόνο αθώες δεν είναι αυτές οι ομάδες. Αντίθετα, αποτελούν βασικό κομμάτι της αλλαγής του χαρακτήρα του πανεπιστημίου και για αυτό μαζικοποιούνται με τέτοιους όρους. Πατάνε πάνω στην ανάγκη-μεράκι μας για γνώση και το μετατρέπουν σε άμεση σύνδεση του πανεπιστημίου με τις εταιρείες.
Επιχειρηματικές ομάδες,  σεμινάρια και εκδηλώσεις
Όπως περιγράψαμε παραπάνω, οι ομάδες αυτές είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων για πιο άμεση και γρήγορη εμπέδωση των αλλαγών στο πανεπιστήμιο. Πολύ συχνά βλέπουμε τη διοργάνωση σεμιναρίων ή άλλου τύπου εκδηλώσεων που αφορούν είτε κάτι αυστηρά επιστημονικό, είτε πατέντες, είτε careerdays, είτε συζητήσεις με στελέχη επιχειρήσεων. Βασικός προσανατολισμός όλων των παραπάνω είναι ένας: πώς μπορείς να κάνεις μια λαμπρή καριέρα. Έχει όμως σημασία σήμερα μια τέτοια κουβέντα; Μέσα σε ένα τοπίο κοινωνικής καταστροφής, με 8 χρόνια μνημόνια και μια βαθιά κρίση που δε φαίνεται να ξεπερνιέται με την ανεργία στο ζενίθ και τους νέους μηχανικούς να δουλεύουν επισφαλώς, με μπλοκάκι ή για 700ευρώ, πόσες είναι οι πιθανότητες «καριέρας» και τι τελικά πρέπει να κάνεις για να γίνεις «μεγάλος»; Αν κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των στελεχών των εταιρειών αυτών μάλλον πρέπει να είσαι αδίστακτος. Να πατάς επί πτωμάτων. Να εκφράζεις όλη σου τη δημιουργικότητα στο πώς θα τσακίσεις τον διπλανό σου. Να είσαι πιστός στο αφεντικό σου γιατί σου δίνει δουλειά. Ίδια κατεύθυνση εκφράζουν και τα σεμινάρια τα οποία είναι προφανώς επί πληρωμή. Όταν η σχολή δεν καλύπτει τις ανάγκες μας, όταν το πρόγραμμα σπουδών έχει τεράστιες ελλείψεις πάνω στο γνωστικό αντικείμενο, τότε έρχονται τα σεμινάρια. Αυτό βέβαια δεν είναι μια «αθώα» τοποθέτηση, καθώς τα «επί πληρωμή» σεμινάρια έχουν πάνω τους την «υπογραφή της ΕΕ». Για να εξηγούμαστε: βασικό ζητούμενο της πολιτικής της ΕΕ για το πανεπιστήμιο αποτελεί και η ένταση των ταξικών φραγμών. Μέσα από τη συνθήκη της Bologna ορίζεται η κατεύθυνση για διάσπαση των πτυχίων σε 3+2 καθώς και η διάσπαση του γνωστικού αντικειμένου. Αυτό έχει ως στόχο τη μη συλλογική κατοχύρωση των γνώσεων και των δικαιωμάτων μας και σε αυτό ακριβώς το «κενό» έρχονται να απαντήσουν τα σεμινάρια, τα οποία προφανώς δεν είναι για όλους, αλλά αντίθετα για όσους έχουν να πληρώσουν. Ταυτόχρονα, πολύ συχνά βλέπουμε και τις εκδηλώσεις με εταιρείες του κλάδου όπως λ.χ. η TITAN. Εταιρείες που όχι απλά δραστηριοποιούνται στο χώρο, αλλά είναι και σε άμεση σύνδεση με το πανεπιστήμιο και επιδιώκουν το άμεσο κέρδος από την απλήρωτη εργασία φοιτητών στη μορφή «εθελοντισμού» ή διπλωματικής.
Απέναντι στον άκρατο καριερισμό και ατομικισμό (και βασικά τις αυταπάτες [3] ) εμείς εκτιμάμε ότι ο ρεαλισμός της συλλογικότητας και του συλλογικού αγώνα απέναντι στο μέλλον της επισφάλειας είναι το βασικό μας καθήκον για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, που για μας δεν έχουν ένα ανταγωνιστικό πρόσημο.
Επιχειρηματικές ομάδες, χορηγίες και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Όσο περισσότερο προχωράμε στο κείμενο μας τόσο περισσότερο θα δούμε το ρόλο των επιχειρηματικών ομάδων. Ωστόσο, θεωρούμε σημαντικό να  ξεκαθαρίσουμε ξανά ότι στόχος του κειμένου δεν είναι η εναντίωση στους συμφοιτητές μας που συμμετέχουν σε τέτοιες ομάδες, αλλά να αναδείξουμε τον –κάθε άλλο παρά- «ανεξάρτητο» ρόλο αυτών των ομάδων. Άλλωστε είναι δυνατόν να είναι «πολιτικά ανεξάρτητη» μια ομάδα (όποια και αν είναι αυτή) με δεκάδες εταιρείες –και μάλιστα κολοσσοί- να την τροφοδοτούν. Είναι οι ίδιοι κολοσσοί που καθορίζουν τη στρατηγική της αγοράς, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πολιτικό «γίγνεσθαι» εν μέσω κρίσης καθώς μιλάμε για εταιρείες παγκόσμιου βεληνεκούς με τεράστια κέρδη και εργαζομένους! Επίσης οι ίδιες ομάδες στα πλαίσια της έλλειψης χρηματοδότησης από το πανεπιστήμιο «ντύνουν» τον εαυτό τους κατάλληλα ώστε να είναι έτοιμο προϊόν για την χρηματοδότηση μιας εταιρείας. Ακριβώς στα ίδια πλαίσια κινείται και το ίδιο το πανεπιστήμιο. Η ακραία υποχρηματοδότηση αποτελεί μια πρόφαση ώστε το ιδιωτικό κεφάλαιο να παίξει το ρόλο του τροφοδότη στις σχολές μας με προφανή ανταλλάγματα. Όλα τα παραπάνω είναι άμεσα σχετιζόμενα με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την εδραίωση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου και ότι αυτό επιφέρει: απλήρωτη εργασία φοιτητών, εκμετάλλευση πατέντας, σεμινάρια, εξειδίκευση, σύνδεση σχολών με εταιρείες… αλήθεια βλέπουμε τις ομοιότητες;
Εμείς όμως μπορούμε να δούμε τη γνώση και την ενασχόληση μας με το αντικείμενο μας υπό ένα άλλο πρίσμα που δε θα έχει σχέση με το κεφάλαιο, το κέρδος του και τις ανάγκες του;
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας εξαιρετικά αντιφατικής κατάστασης. Από την μία η ιστορικά καθορισμένη καιόλο και περισσότερο κοινωνικοποιημένη εργασία των ανθρώπων   έρχεται να φέρει πρωτόγνωρες επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις για την ανθρωπότητα. Από την άλλη,όμως, βλέπουμε σε παγκόσμια κλίμακα  την κρίση να μην φαίνεται να ξεπερνιέται, τους πολέμους να συνεχίζονται και την ανεργία να εξαπλώνεται. Τον εργάσιμο χρόνο να αυξάνεται αντί να μειώνεται, τον άνθρωπο να αλλοτριώνεται και να αποξενώνεται ακόμα περισσότερο από την εργασία του, την εργοδοτική αυθαιρεσία και και τον φόβο της απόλυσης  μαζί με τα προηγούμενα να γίνονται κανονικότητα για τον καθένα. Θέση μας λοιπόν, στην προσπάθεια μας να ερμηνεύσουμε την παραπάνω πραγματικότητα, είναι ότι η γνώση, η εξέλιξη της επιστήμης και η έρευνα δεν μπορούν από μόνα τους να αλλάξουν την κοινωνία και την ζωή των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι αυτά συνυπάρχουν  και συγκρούονται με τις σχέσεις παραγωγής και διανομής των προϊόντων. Δηλαδή, η γνώση και η εξέλιξη της τεχνολογίας  δεν θα μπορέσουν να φέρουν τεχνοκρατικά την κοινωνική ευημερία που υπόσχονται οι κυβερνήσεις και η ΕΕ. Όσο αυτά  ιδιοποιούνται, πατεντάρονται και εν τέλει καθορίζονται από τις επιχειρήσεις, τις αστικές τάξεις και τους ανταγωνισμούς τους, οι πόλεμοι, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η εξαθλίωση και η περιστολή ελευθεριών της κοινωνικής πλειοψηφίας θα συνεχίζονται αμείωτα και θα κλιμακώνονται. Εν τέλει εμείς πρέπει να δούμε την γνώση, την ενασχόληση με το αντικείμενό μας και την έρευνα υπό το πρίσμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και της εργατικής χειραφέτησης.  Πρέπει να διεκδικήσουμε γνώση και έρευνα για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων. Για την μείωση της επιβάρυνσης στο περιβάλλον, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου με αύξηση των αποδοχών και την απαλλαγή από βαριές και ανθυγιεινές εργασίες.Πρέπει να αμφισβητήσουμε έμπρακτα και να συγκρουστούμε με την εμπορευματοποίηση τους και τη μη ελεύθερη διακίνησή της γνώσης. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, δεν πατεντάρονται, δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται. Δημοσιεύονται και δεν προστατεύονται από συμβάσεις εμπιστευτικότητας. Πρέπει να αγωνιστούμε πλάι πλάι με τους ερευνητές, τους προπτυχιακούς, τους μεταπτυχιακούς και τους διδακτορικούς που εργάζονται σε ερευνητικά έργα για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Ενάντια στην απλήρωτη εργασία. Για συλλογικές συμβάσεις εργασίας.  Πρέπει εμείς, μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίας, να επιβάλλουμε ότι κανένας ταξικός φραγμός δεν θα εμποδίσει κανέναν μας  από την  ολόπλευρη πρόσβαση και εποπτεία στο γνωστικό αντικείμενο του. Η γνώση και η μόρφωση θα πρέπει να υπερβαίνουν και να ξεφεύγουν από τον στείρο “επαγγελματισμό”. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τη γνώση μόνο για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Ούτε έχει ανάγκη την εκπαίδευση μόνο και μόνο για να τον εξοπλίσει με τις “κατάλληλες” και αναλώσιμεςδεξιότητες και ικανότητες για τις ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης. Αντίθετα, του είναι απαραίτητη γιατί συμβάλει στη διαμόρφωση ελεύθερων, κριτικά σκεπτόμενων και ανήσυχων προσωπικοτήτων,γιατί απελευθερώνει από την άγνοια του ίδιου του ανθρώπου και του κόσμου από τις προλήψεις, από τον ανορθολογισμό και τον σύγχρονο σκοταδισμό. Επιπρόσθετα πρέπει να  αμφισβητήσουμε τον υπάρχον τρόπο παροχής γνώσης, και συλλογικά να οικοδομήσουμε νέους τρόπους, νέες μορφές επαφής με τις κατακτήσεις του ανθρώπινου μυαλού, νέες δημοκρατικές διαδικασίες προσέγγισης της γνώσης και νέους δρόμους ανάπτυξης της επιστήμης και της έρευνας. Διαδικασίες όπως τα δεσμευτικά αναλυτικά προγράμματα, η αυθεντία του καθηγητή και η απλήρωτη ερευνητική εργασία για έναν καθηγητή, ο μονόλογος, ο παπαγαλισμός, η εξετασιομανία, η πειθάρχηση στην επιχειρηματικότητα, ο πειθαναγκανασμός, η ανταγωνιστικότητα, η μοναδικότητά του ενός συγγράμματος, φυλακή της βαθμολογίας και τόσες άλλες δεν μπορεί να έχουν σχέση με γνώση που αποσκοπεί στην κοινωνική ευημερία. Πρέπει να επιβάλλουμε η γνώση και η έρευνα να μην συνδέονται-υποτάσσονται στην “παραγωγική διαδικασία” και στην “οικονομία”. Δηλαδή στη λογική του κέρδους και την καπιταλιστική παραγωγή. Πρέπει η πληττόμενη πλειοψηφία στα πανεπιστήμια να είναι  απέναντι στις αυθαιρεσίες εργοδοτών και εταιρειών που συμμετέχουν στα ερευνητικά έργα. Πρέπει να επιβάλλουμε ότι δεν θα υπάρξει καμία εμπλοκή του στρατού και της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο και στην ερευνά του. Πρέπει μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες μας να διεκδικήσουμε δραστική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την πανεπιστημιακή έρευνα, μακριά από την αγοραία ανταγωνιστική λογική και τις προγραμματικές συμβάσεις. Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε την γνώση, την έρευνα και την ενασχόληση με το αντικείμενο μας. Θα κλείσουμε παραθέτοντας το εξής:Ο Έγκελς στο έργο του Αντι-Ντύρινγκ έγραφε ότι όταν η κοινωνία απελευθερωθεί από τα καπιταλιστικά δεσμά τότε θα έρθει στο προσκήνιο μια νέα γενιά παραγωγών που θα αντιλαμβάνονται τις επιστημονικές βάσεις της παραγωγής όχι μόνο στον κλάδο που εργάζονται αλλά σε όλους τους κλάδους, ώστε να δημιουργηθούν νέες πρωτόγνωρες παραγωγικές δυνάμεις.
[1] Αυτές οι ελλείψεις οφείλονται σε πολλούς λόγους πιο σημαντικοί είναι: η υποχρηματοδότηση, η επιλογή των κυβερνήσεων για υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, τα προγράμματα σπουδών που είναι «κακές συνταγές» χωρίς επιστημονική συνάφεια κλπ
[2] Ενάντια στη λογική που επιβάλλει την αντίληψη του αντικειμένου μας ως ένα απλό προσόν για την αγορά εργασίας, εμείς επιμένουμε στην άποψη μας ότι επιστήμονας είναι αυτός που κατέχει όσο το δυνατόν καλύτερη εποπτεία επί του αντικειμένου του και όχι αυτός που μπορεί να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη για το αφεντικό του.
[3] Όπως δείχνουν όλες οι στατιστικές το μέλλον που υπόσχονται οι ομάδες αυτές αντιστοιχεί σε ελάχιστους και –εκλεκτούς- ανθρώπους. Οι υπόλοιποι αναμένεται ένα μέλλον «κοινού θνητού»…