Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Φοιτητικές ομάδες: Πόσο «φοιτητικές» και πόσο «ανεξάρτητες» είναι τελικά οι επιχειρηματικές ομάδες που δρουν στη σχολή μας;

Μια κριτική στον χαώδη κόσμο των «φοιτητικών» ομάδων (BEST, IEEE, art κλπ) και μια προσπάθεια να θέσουμε το ζήτημα της γνώσης και της έρευνας στο πανεπιστήμιο από τη σκοπιά των φοιτητικών αναγκών
Με αυτό το κείμενο επιχειρούμε μια κριτική στις «επιστημονικές ομάδες», «φοιτητικές ομάδες» ή για μας «επιχειρηματικές ομάδες» χωρίς καμία διάθεση  ούτε τσουβαλιάσματος αυτών των ομάδων (καθώς δεν είναι το ίδιο και δε δρουν ενιαία) ούτε προφανώς και επίθεσης στους φοιτητές που συμμετέχουν σε αυτές. Εξ’ άλλου, η ύπαρξη αυτών των ομάδων είναι σημείο των καιρών. Σε ένα πανεπιστήμιο που ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο και η επιχειρηματική του πτυχή αναβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο είναι λογικό να υποβαθμίζεται το ίδιο το πανεπιστήμιο και να βρίσκει μεγαλύτερο έδαφος ο «εξωτερικός παράγοντας». «Εξωτερικός παράγοντας»  μπορεί να είναι είτε μια εταιρεία που έρχεται να κερδοσκοπήσει στο κομμάτι της έρευνας είτε μια εργολαβία που εκμεταλλεύεται το κομμάτι της μέριμνας είτε μια επιχειρηματική ομάδα η οποία βασιζόμενη στη δεδομένη ανάγκη μας για περισσότερη ενασχόληση με το αντικείμενο μας (σε σχέση με τα ελάχιστα που προσφέρει η σχολή) ενισχύει την ύπαρξη της σχολή και το τι αυτή επιφέρει.
Είναι τελικά «αθώες» ή τέλος πάντων προσφέρουν ή όχι αυτές οι ομάδες;
Αρχικά πρέπει να εξετάσουμε το τι εξυπηρετούν και αυτό έχει διττή φύση: μια αντικειμενική και μια υποκειμενική. Η αντικειμενική σχετίζεται με το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο έχει τεράστιες ελλείψεις. Ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, ελλείψεις σε εξοπλισμό, ελλείψεις σε πραγματικές δυνατότητες ενασχόλησης με την επιστήμη και το αντικείμενο μας έξω από τα εξοντωτικά ωράρια των διαλέξεων και των εξετάσεων [1]. Επομένως, η ανάγκη μας για μεγαλύτερη ενασχόληση με το τεράστιο φάσμα επιστημονικών δυνατοτήτων που μας δίνει το αντικείμενο μας και δεν μπορεί να καλυφθεί από τη σχολή έρχεται να καλυφθεί από μια τέτοιου τύπου ομάδα. Και εδώ έρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας. Γιατί να υπάρχει μια τέτοια ομάδα και γιατί πολλές φορές έχει πανευρωπαική εμβέλεια (βλ. BEST); Και καλά να υπάρχει, αλλά γιατί να σέρνει μαζί της άπειρους χορηγούς-παγκόσμιους κολοσσούς; Ο υποκειμενικός λοιπόν ρόλος είναι ότι η ύπαρξη αυτών των ομάδων είναι απότοκος της ίδιας της μετάλλαξης του πανεπιστημίου. Η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του από «δημόσιο και δωρεάν» σε «επιχειρηματικό» έρχεται να αλλάξει και τον τρόπο που εμείς ως φοιτητές υπάρχουμε μέσα σε αυτό. Πλέον η άμεση σύνδεση του πανεπιστημίου με τις εταιρείες και τον επιχειρηματικό κόσμο, δημιουργεί άλλες απαιτήσεις στο γνωστικό/ερευνητικό κομμάτι, όπως και στο κομμάτι του «τι εργαζόμενους παράγει». Στο γνωστικό ερευνητικό, το πανεπιστήμιο παρέχει τον εξοπλισμό και τον καταρτισμένο επιστημονικό δυναμικό του και η εταιρεία παρέχει το αναγκαίο «κεφάλαιο». Ποιοτικό στοιχείο αυτού του «πάρε δώσε» είναι η αλλαγή της κατεύθυνσης του ερευνητικού κομματιού, αφού αυτό προσαρμόζεται στις ανάγκες της εταιρείας για άμεσο κέρδος και ο ρόλος της γνώσης και του επιστημονικού αποτελέσματος υποβαθμίζεται. Οι επιχειρηματικές ομάδες (με κάποιες εξαιρέσεις) δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό. Εκεί που δραστηριοποιούνται πιο έντονα είναι στο κομμάτι της ενασχόλησης των φοιτητών με το αντικείμενο τους με όρους όμως που προσομοιάζουν πλήρως σε εταιρεία. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα τέτοιων ομάδων που έχουν εσωτερική ιεραρχία (πρόεδρος, manager κλπ), που έχουν ειδικό τμήμα marketing κλπ. Αλήθεια πόση σχέση έχει το αντικείμενο της επιστήμης μας με τη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού; [2] Τελικά θα λέγαμε ότι μόνο αθώες δεν είναι αυτές οι ομάδες. Αντίθετα, αποτελούν βασικό κομμάτι της αλλαγής του χαρακτήρα του πανεπιστημίου και για αυτό μαζικοποιούνται με τέτοιους όρους. Πατάνε πάνω στην ανάγκη-μεράκι μας για γνώση και το μετατρέπουν σε άμεση σύνδεση του πανεπιστημίου με τις εταιρείες.
Επιχειρηματικές ομάδες,  σεμινάρια και εκδηλώσεις
Όπως περιγράψαμε παραπάνω, οι ομάδες αυτές είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων για πιο άμεση και γρήγορη εμπέδωση των αλλαγών στο πανεπιστήμιο. Πολύ συχνά βλέπουμε τη διοργάνωση σεμιναρίων ή άλλου τύπου εκδηλώσεων που αφορούν είτε κάτι αυστηρά επιστημονικό, είτε πατέντες, είτε careerdays, είτε συζητήσεις με στελέχη επιχειρήσεων. Βασικός προσανατολισμός όλων των παραπάνω είναι ένας: πώς μπορείς να κάνεις μια λαμπρή καριέρα. Έχει όμως σημασία σήμερα μια τέτοια κουβέντα; Μέσα σε ένα τοπίο κοινωνικής καταστροφής, με 8 χρόνια μνημόνια και μια βαθιά κρίση που δε φαίνεται να ξεπερνιέται με την ανεργία στο ζενίθ και τους νέους μηχανικούς να δουλεύουν επισφαλώς, με μπλοκάκι ή για 700ευρώ, πόσες είναι οι πιθανότητες «καριέρας» και τι τελικά πρέπει να κάνεις για να γίνεις «μεγάλος»; Αν κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των στελεχών των εταιρειών αυτών μάλλον πρέπει να είσαι αδίστακτος. Να πατάς επί πτωμάτων. Να εκφράζεις όλη σου τη δημιουργικότητα στο πώς θα τσακίσεις τον διπλανό σου. Να είσαι πιστός στο αφεντικό σου γιατί σου δίνει δουλειά. Ίδια κατεύθυνση εκφράζουν και τα σεμινάρια τα οποία είναι προφανώς επί πληρωμή. Όταν η σχολή δεν καλύπτει τις ανάγκες μας, όταν το πρόγραμμα σπουδών έχει τεράστιες ελλείψεις πάνω στο γνωστικό αντικείμενο, τότε έρχονται τα σεμινάρια. Αυτό βέβαια δεν είναι μια «αθώα» τοποθέτηση, καθώς τα «επί πληρωμή» σεμινάρια έχουν πάνω τους την «υπογραφή της ΕΕ». Για να εξηγούμαστε: βασικό ζητούμενο της πολιτικής της ΕΕ για το πανεπιστήμιο αποτελεί και η ένταση των ταξικών φραγμών. Μέσα από τη συνθήκη της Bologna ορίζεται η κατεύθυνση για διάσπαση των πτυχίων σε 3+2 καθώς και η διάσπαση του γνωστικού αντικειμένου. Αυτό έχει ως στόχο τη μη συλλογική κατοχύρωση των γνώσεων και των δικαιωμάτων μας και σε αυτό ακριβώς το «κενό» έρχονται να απαντήσουν τα σεμινάρια, τα οποία προφανώς δεν είναι για όλους, αλλά αντίθετα για όσους έχουν να πληρώσουν. Ταυτόχρονα, πολύ συχνά βλέπουμε και τις εκδηλώσεις με εταιρείες του κλάδου όπως λ.χ. η TITAN. Εταιρείες που όχι απλά δραστηριοποιούνται στο χώρο, αλλά είναι και σε άμεση σύνδεση με το πανεπιστήμιο και επιδιώκουν το άμεσο κέρδος από την απλήρωτη εργασία φοιτητών στη μορφή «εθελοντισμού» ή διπλωματικής.
Απέναντι στον άκρατο καριερισμό και ατομικισμό (και βασικά τις αυταπάτες [3] ) εμείς εκτιμάμε ότι ο ρεαλισμός της συλλογικότητας και του συλλογικού αγώνα απέναντι στο μέλλον της επισφάλειας είναι το βασικό μας καθήκον για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, που για μας δεν έχουν ένα ανταγωνιστικό πρόσημο.
Επιχειρηματικές ομάδες, χορηγίες και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Όσο περισσότερο προχωράμε στο κείμενο μας τόσο περισσότερο θα δούμε το ρόλο των επιχειρηματικών ομάδων. Ωστόσο, θεωρούμε σημαντικό να  ξεκαθαρίσουμε ξανά ότι στόχος του κειμένου δεν είναι η εναντίωση στους συμφοιτητές μας που συμμετέχουν σε τέτοιες ομάδες, αλλά να αναδείξουμε τον –κάθε άλλο παρά- «ανεξάρτητο» ρόλο αυτών των ομάδων. Άλλωστε είναι δυνατόν να είναι «πολιτικά ανεξάρτητη» μια ομάδα (όποια και αν είναι αυτή) με δεκάδες εταιρείες –και μάλιστα κολοσσοί- να την τροφοδοτούν. Είναι οι ίδιοι κολοσσοί που καθορίζουν τη στρατηγική της αγοράς, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πολιτικό «γίγνεσθαι» εν μέσω κρίσης καθώς μιλάμε για εταιρείες παγκόσμιου βεληνεκούς με τεράστια κέρδη και εργαζομένους! Επίσης οι ίδιες ομάδες στα πλαίσια της έλλειψης χρηματοδότησης από το πανεπιστήμιο «ντύνουν» τον εαυτό τους κατάλληλα ώστε να είναι έτοιμο προϊόν για την χρηματοδότηση μιας εταιρείας. Ακριβώς στα ίδια πλαίσια κινείται και το ίδιο το πανεπιστήμιο. Η ακραία υποχρηματοδότηση αποτελεί μια πρόφαση ώστε το ιδιωτικό κεφάλαιο να παίξει το ρόλο του τροφοδότη στις σχολές μας με προφανή ανταλλάγματα. Όλα τα παραπάνω είναι άμεσα σχετιζόμενα με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την εδραίωση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου και ότι αυτό επιφέρει: απλήρωτη εργασία φοιτητών, εκμετάλλευση πατέντας, σεμινάρια, εξειδίκευση, σύνδεση σχολών με εταιρείες… αλήθεια βλέπουμε τις ομοιότητες;
Εμείς όμως μπορούμε να δούμε τη γνώση και την ενασχόληση μας με το αντικείμενο μας υπό ένα άλλο πρίσμα που δε θα έχει σχέση με το κεφάλαιο, το κέρδος του και τις ανάγκες του;
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας εξαιρετικά αντιφατικής κατάστασης. Από την μία η ιστορικά καθορισμένη καιόλο και περισσότερο κοινωνικοποιημένη εργασία των ανθρώπων   έρχεται να φέρει πρωτόγνωρες επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις για την ανθρωπότητα. Από την άλλη,όμως, βλέπουμε σε παγκόσμια κλίμακα  την κρίση να μην φαίνεται να ξεπερνιέται, τους πολέμους να συνεχίζονται και την ανεργία να εξαπλώνεται. Τον εργάσιμο χρόνο να αυξάνεται αντί να μειώνεται, τον άνθρωπο να αλλοτριώνεται και να αποξενώνεται ακόμα περισσότερο από την εργασία του, την εργοδοτική αυθαιρεσία και και τον φόβο της απόλυσης  μαζί με τα προηγούμενα να γίνονται κανονικότητα για τον καθένα. Θέση μας λοιπόν, στην προσπάθεια μας να ερμηνεύσουμε την παραπάνω πραγματικότητα, είναι ότι η γνώση, η εξέλιξη της επιστήμης και η έρευνα δεν μπορούν από μόνα τους να αλλάξουν την κοινωνία και την ζωή των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι αυτά συνυπάρχουν  και συγκρούονται με τις σχέσεις παραγωγής και διανομής των προϊόντων. Δηλαδή, η γνώση και η εξέλιξη της τεχνολογίας  δεν θα μπορέσουν να φέρουν τεχνοκρατικά την κοινωνική ευημερία που υπόσχονται οι κυβερνήσεις και η ΕΕ. Όσο αυτά  ιδιοποιούνται, πατεντάρονται και εν τέλει καθορίζονται από τις επιχειρήσεις, τις αστικές τάξεις και τους ανταγωνισμούς τους, οι πόλεμοι, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η εξαθλίωση και η περιστολή ελευθεριών της κοινωνικής πλειοψηφίας θα συνεχίζονται αμείωτα και θα κλιμακώνονται. Εν τέλει εμείς πρέπει να δούμε την γνώση, την ενασχόληση με το αντικείμενό μας και την έρευνα υπό το πρίσμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και της εργατικής χειραφέτησης.  Πρέπει να διεκδικήσουμε γνώση και έρευνα για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων. Για την μείωση της επιβάρυνσης στο περιβάλλον, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου με αύξηση των αποδοχών και την απαλλαγή από βαριές και ανθυγιεινές εργασίες.Πρέπει να αμφισβητήσουμε έμπρακτα και να συγκρουστούμε με την εμπορευματοποίηση τους και τη μη ελεύθερη διακίνησή της γνώσης. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, δεν πατεντάρονται, δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται. Δημοσιεύονται και δεν προστατεύονται από συμβάσεις εμπιστευτικότητας. Πρέπει να αγωνιστούμε πλάι πλάι με τους ερευνητές, τους προπτυχιακούς, τους μεταπτυχιακούς και τους διδακτορικούς που εργάζονται σε ερευνητικά έργα για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Ενάντια στην απλήρωτη εργασία. Για συλλογικές συμβάσεις εργασίας.  Πρέπει εμείς, μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίας, να επιβάλλουμε ότι κανένας ταξικός φραγμός δεν θα εμποδίσει κανέναν μας  από την  ολόπλευρη πρόσβαση και εποπτεία στο γνωστικό αντικείμενο του. Η γνώση και η μόρφωση θα πρέπει να υπερβαίνουν και να ξεφεύγουν από τον στείρο “επαγγελματισμό”. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τη γνώση μόνο για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Ούτε έχει ανάγκη την εκπαίδευση μόνο και μόνο για να τον εξοπλίσει με τις “κατάλληλες” και αναλώσιμεςδεξιότητες και ικανότητες για τις ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης. Αντίθετα, του είναι απαραίτητη γιατί συμβάλει στη διαμόρφωση ελεύθερων, κριτικά σκεπτόμενων και ανήσυχων προσωπικοτήτων,γιατί απελευθερώνει από την άγνοια του ίδιου του ανθρώπου και του κόσμου από τις προλήψεις, από τον ανορθολογισμό και τον σύγχρονο σκοταδισμό. Επιπρόσθετα πρέπει να  αμφισβητήσουμε τον υπάρχον τρόπο παροχής γνώσης, και συλλογικά να οικοδομήσουμε νέους τρόπους, νέες μορφές επαφής με τις κατακτήσεις του ανθρώπινου μυαλού, νέες δημοκρατικές διαδικασίες προσέγγισης της γνώσης και νέους δρόμους ανάπτυξης της επιστήμης και της έρευνας. Διαδικασίες όπως τα δεσμευτικά αναλυτικά προγράμματα, η αυθεντία του καθηγητή και η απλήρωτη ερευνητική εργασία για έναν καθηγητή, ο μονόλογος, ο παπαγαλισμός, η εξετασιομανία, η πειθάρχηση στην επιχειρηματικότητα, ο πειθαναγκανασμός, η ανταγωνιστικότητα, η μοναδικότητά του ενός συγγράμματος, φυλακή της βαθμολογίας και τόσες άλλες δεν μπορεί να έχουν σχέση με γνώση που αποσκοπεί στην κοινωνική ευημερία. Πρέπει να επιβάλλουμε η γνώση και η έρευνα να μην συνδέονται-υποτάσσονται στην “παραγωγική διαδικασία” και στην “οικονομία”. Δηλαδή στη λογική του κέρδους και την καπιταλιστική παραγωγή. Πρέπει η πληττόμενη πλειοψηφία στα πανεπιστήμια να είναι  απέναντι στις αυθαιρεσίες εργοδοτών και εταιρειών που συμμετέχουν στα ερευνητικά έργα. Πρέπει να επιβάλλουμε ότι δεν θα υπάρξει καμία εμπλοκή του στρατού και της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο και στην ερευνά του. Πρέπει μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες μας να διεκδικήσουμε δραστική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την πανεπιστημιακή έρευνα, μακριά από την αγοραία ανταγωνιστική λογική και τις προγραμματικές συμβάσεις. Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε την γνώση, την έρευνα και την ενασχόληση με το αντικείμενο μας. Θα κλείσουμε παραθέτοντας το εξής:Ο Έγκελς στο έργο του Αντι-Ντύρινγκ έγραφε ότι όταν η κοινωνία απελευθερωθεί από τα καπιταλιστικά δεσμά τότε θα έρθει στο προσκήνιο μια νέα γενιά παραγωγών που θα αντιλαμβάνονται τις επιστημονικές βάσεις της παραγωγής όχι μόνο στον κλάδο που εργάζονται αλλά σε όλους τους κλάδους, ώστε να δημιουργηθούν νέες πρωτόγνωρες παραγωγικές δυνάμεις.
[1] Αυτές οι ελλείψεις οφείλονται σε πολλούς λόγους πιο σημαντικοί είναι: η υποχρηματοδότηση, η επιλογή των κυβερνήσεων για υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, τα προγράμματα σπουδών που είναι «κακές συνταγές» χωρίς επιστημονική συνάφεια κλπ
[2] Ενάντια στη λογική που επιβάλλει την αντίληψη του αντικειμένου μας ως ένα απλό προσόν για την αγορά εργασίας, εμείς επιμένουμε στην άποψη μας ότι επιστήμονας είναι αυτός που κατέχει όσο το δυνατόν καλύτερη εποπτεία επί του αντικειμένου του και όχι αυτός που μπορεί να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη για το αφεντικό του.
[3] Όπως δείχνουν όλες οι στατιστικές το μέλλον που υπόσχονται οι ομάδες αυτές αντιστοιχεί σε ελάχιστους και –εκλεκτούς- ανθρώπους. Οι υπόλοιποι αναμένεται ένα μέλλον «κοινού θνητού»…

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

2017-Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών του Συλλόγου φοιτητών Ηλ-Μηχ

Συγκεντρωτικά:   Ψηφισάντες: 455
                              Άκυρα: 24
                              ΠΚΣ: 155 (3 έδρες)
                              ΔΑΠ: 143 (3 έδρες)
                              ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ: 101 (2 έδρες)
                              Bloco: 13 (1 έδρα)
                              ΑΡΔΙΝ: 7
                              Λευκά: 18

Τμήμα Ηλεκτρολόγων: ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ: 83

                                       ΠΚΣ: 72
                                       ΔΑΠ:42
                                       bloco: 10
                                       ΑΡΔΙΝ: 5

Τμήμα Μηχανολόγων: ΔΑΠ:101

                                      ΠΚΣ: 83
                                      ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ: 18
                                      bloco: 3
                                      ΑΡΔΙΝ: 2

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Δεν πέρασε η ποινικοποίηση του αγώνα των Φαντάρων.

Ηταν μια νίκη του κινήματος συμπαράστασης καθώς και των μελών της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων η σημερινή δικαστική απόφαση που ουσιαστικά αθωώνει τον σύντροφο Νίκο Αργυρίου από τις δικαστικές περιπέτειες στις οποίες είχε εμπλακεί. Η δικαστική έδρα, προφανώς θέλοντας να κρατήσει τα προσχήματα –ας μην ξεχνάμε ότι η πρωτόδικη απόφαση είχε επιβάλλει ποινή δυο χρόνια φυλάκισης με τριετή αναστολή- μετέτρεψε την κατηγορία και από συκοφαντική δυσφήμηση την έκανε απλή δια του τύπου δυσφήμηση, μια κατηγορία που σύμφωνα με τον νόμο έχει παραγραφεί. Ας μην ξεχνάμε ότι στην πρωτόδικη απόφαση δεν είχε δικαστεί απλώς ένας αγωνιστής. Οι δικαστές δίκασαν το κίνημα των ελεύθερων φαντάρων, τον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Πολίτη με Στολή, την Πάλη ενάντια στο Πόλεμο, την πάλη απέναντι στον Ρατσισμό, τον Εθνικισμό και το Φασισμό, Μέσα και Έξω από το Στρατό.  Με το κίνημα αλληλεγγύης όμως που δημιουργήθηκε δεν πέρασε η ποινικοποίηση του αγώνα των Φαντάρων και των αλληλέγγυων τους. 

Απαιτούμε:
Καμία ποινικοποίηση του κινήματος μέσα και έξω από το στρατό.
Έξω οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους εθνικιστές, φασίστες, Χρυσαυγίτες. 
Πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό.
Καμία στράτευση στα 18 , μείωση της θητείας και βελτίωση των συνθηκών. Καμιά μορφή εργασιακής εκμετάλλευσης των στρατιωτών από Στρατό-Κρατικό Μηχανισμό-ΟΤΑ.
Μπλοκάρισμα της αξιοποίησης του ελληνικού πανεπιστημίου ως ατμομηχανή της καινοτομίας και της έρευνας για τις ανάγκες της πολεμικής βιομηχανίας. Καμία ίδρυση επώνυμων  εδρών του στρατού στα πανεπιστημιακά ιδρύματα
Έξω οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Βάσεις. Πάλη συνολικά ενάντια στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και τα στρατιωτικά τους όργανα (ΝΑΤΟ- ευρωστρατός) για τη διάλυση τους. 
Λεφτά για την παιδεία και την υγεία, όχι για τον Στρατό και την Αστυνομία. 

ΡΙΞΕ Χ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ! Αγωνιζόμαστε, ζούμε, σκεφτόμαστε, δρούμε, ψηφίζουμε ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ!

«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»… Μπρεχτ

Όσο πλησιάζουν οι φοιτητικές εκλογές κάποια ερωτήματα έρχονται στο μυαλό του κάθε φοιτητή. Για παράδειγμα, «Ποιος ο λόγος να συμμετέχω στις συλλογικές διαδικασίες; Ποιος ο λόγος να πάω να ψηφίσω; Αφού έτσι και αλλιώς τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν». Η μη ενασχόληση μας με τις συλλογικές διαδικασίες είτε αυτό είναι η Γενική Συνέλευση είτε αυτό είναι (μια ενδεχομένως λιγότερο σημαντική διαδικασία όπως) οι εκλογές, το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι όχι μόνο αυτή η κατάσταση αλλάζει, αλλά αλλάζει και μάλιστα με τρόπο επιβλητικό προς το χειρότερο! Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, αυτό το απόφθεγμα δεν είναι απλά επίκαιρο! Η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ επιδίωξε την αναδίπλωση του κινήματος, το φόβο, την ηττοπάθεια και την πεποίθηση ότι πλέον οι αγώνες και η πολιτική δεν έχουν σημασία γιατί είναι «χάσιμο χρόνου», «είναι ανώφελο», «μου τρώει χρόνο από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μου» και πολλά άλλα.. Δεν είναι όμως ολοφάνερο ότι μετά από έξι χρόνια κρίσης και χιλιάδες υποσχέσεις για ανάπτυξη και ευημερία, μετά από τόσους αγώνες που ξεπούλησε η ΓΣΣΕ μαζί με όλα τα ανδρείκελα δεξιάς (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ) ή «αριστερής» κατεύθυνσης (ΣΥΡΙΖΑ) ότι η λύση βρίσκεται μόνο στους συλλογικούς μας αγώνες και διαδικασίες; Εκεί που παίρνουμε θέση και αποφασίζουμε εμείς για εμάς; Από την άλλη θα αναρωτηθεί κάποιος, «υπάρχει λόγος να ψηφίσεις; αφού είναι όλοι ίδιοι». Αυτή η σκέψη ωστόσο καταλήγει να αρνείται την πολιτική τσουβαλιάζοντας οποιονδήποτε ασχολείται με αυτή. Πηγάζει από τον τρόπο που ασκείτε και παράγεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία, την ανάθεση ή και την αυξανόμενη έλξη στον τεχνοκρατισμό (βλ. Μακρόν στη Γαλλία). Το ίδιο αυτό προφίλ βλέπουμε να αναπαράγεται καθημερινά και στα Μ.Μ.Ε. Εμείς, δεν είμαστε από αυτούς που θα τρέξουν να φωνάξουν ότι οι παρατάξεις είναι όλες ίδιες με ρουσφέτια, διαφθορά και κεράσματα! Άλλωστε, είναι (ή πρέπει να είναι) ξεκάθαρο ότι κάθε παράταξη ή πολιτική συλλογικότητα εξυπηρετεί συμφέροντα και όταν λέμε συμφέροντα ο νους μας δε πρέπει να τρέχει σε τίποτα συνομοσιολογικό, μιας και τα πράγματα είναι λίγο πολύ φανερά… ή είμαστε με αυτούς που τα συμφέροντα και ο ρόλος τους μέσα στο πανεπιστήμιο είναι ταυτισμένος με το ρόλο της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και των επιχειρηματιών στην κοινωνία ή με αυτούς που βλέπουν τα συμφέροντα τους κάθε μέρα να πλήττονται σε σημείο που πλέον για πολλούς συμφοιτητές μας τίθεται ζήτημα επιβίωσης και διακοπής σπουδών! Με αυτή την έννοια, όπως σε κάθε μάχη, έτσι και σε αυτή των εκλογών παίρνουμε θέση και διαλέγουμε πλευρά! Τέλος, υπάρχει μια τρίτη επιχειρηματολογία, που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει διαφορετική αφετηρία, αλλά μάλλον ίδιο αποτέλεσμα… Να δώσουμε παραδείγματα από συλλόγους που η μη ύπαρξη αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, σχημάτων της ΕΑΑΚ έχει κάνει τις σχολές «κάστρα» των μπράβων της ΔΑΠ, της μαφίας και των «στημένων» πολιτικών παιχνιδιών, όπου ο σύλλογος δε συνεδριάζει ούτε για πλάκα και η κατάσταση πλέον φαντάζει ανεπανόρθωτη και ασφυκτική για κάθε αγωνιστή και για καθένα από μας που τολμά να σηκώσει κεφάλι και ζει κάθε μέρα την τρομοκρατία; Να πούμε για την αξία της ύπαρξης της « άλλης επιλογής» στα χέρια καθενός από εμάς πριν την κάλπη; Όχι με μια λογική ανάθεσης, αλλά σε μια λογική της αναγκαίας έκφρασης του πολιτικού στίγματος και στις εκλογές! Και το στίγμα αυτή τη φορά πρέπει να είναι κόκκινο! Είναι σαφές ότι οι εκλογές ανέκαθεν αποτελούσαν μια πολιτική διαδικασία από την οποία δινόταν το στίγμα της πολιτικοποίησης της νεολαίας. Και είναι γεγονός ότι όπως συμβαίνει και με όλες τις διαδικασίες των Φοιτητικών Συλλόγων, η ΔΑΠ είναι η πρώτη που θέλει την απονέκρωση σε κάθε αμφιθέατρο και σε κάθε κάλπη, ώστε να γίνουν οι συνελεύσεις των Συλλόγων πάρτυ και εκδρομές, οι εκλογές ακομμάτιστα 15μελή και οι σχολές νεκροταφεία. Εμείς από την πλευρά μας λέμε ότι όντως, οι εκλογές από μόνες τους δεν αλλάζουν κάτι. Παρόλα αυτά η αποχή από αυτές δεν στέλνει κάποιο σαφές μήνυμα, πόσο μάλλον όταν οι τάσεις σε όλη τη νεολαία είναι τόσο διαφορετικές σχετικά και με το ζήτημα των εκλογών. Πρέπει όμως και να αντιλαμβανόμαστε ότι δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους σήμερα καλοθελητές, αύριο εργατοπατέρες, να χρησιμοποιούν τη σιωπή μας ως συναίνεση στις πολιτικές διάλυσης των ζωών μας, εντός και εκτός πανεπιστημίου. Σε μια εποχή που το κεφάλαιο δείχνει να έχει το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης για τη δημιουργία ενός νέου πανεπιστημίου, ξένο και επιθετικό προς κάθε φοιτητή και κάθε εργαζόμενο μέσα σε αυτό, η επιλογή μας δεν πρέπει και δε μπορεί να είναι η σιωπή! Ας έχουμε κατά νου ότι πλέον διακυβεύεται η ύπαρξη των Φοιτητικών Συλλόγων και η αγωνιστική πνοή που αυτοί έδιναν σε όλη την κοινωνία! Ας έχουμε κατά νου ότι πλέον διακυβεύεται το δικαίωμα να σπουδάζουμε στο πανεπιστήμιο, να δραστηριοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από αυτό! Τέλος, ας έχουμε κατά νου, ότι κάποιοι διαμορφώνουν τις ζωές μας και κάθε μέρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικό να είμαστε άνεργοι, να μεταναστεύουμε για να βρούμε δουλειά, να δουλεύουμε για να σπουδάζουμε ή να πληρώνουμε δίδακτρα, να δεχόμαστε επίθεση των ΜΑΤ στη σχολή μας, να μην έχουμε πρόσβαση στους χώρους της και να μη μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε σε αυτή. Και τελικά να κοιτάμε αποκλειστικά τον εαυτό μας, να ιδιωτεύουμε, να ακολουθούμε τον ατομικό δρόμο και να είμαστε πιο ευάλωτοι στις ορέξεις των αφεντικών μας. Το μέγεθος, η οξύτητα της επίθεσης και οι αναβαθμισμένες διαστάσεις που αναμένεται να λάβει επιβάλλουν να ξεκουνηθούμε όλοι-ες από τη θέση μας! Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για μικροπολιτική εκλογολαγνία, αλλά ούτε και αντι-εκλογικούς αγώνες. Γιατί το πραγματικό διακύβευμα των φετινών εκλογών δεν είναι το ποια πολιτική δύναμη θα πλειοψηφήσει, ακόμα και σε μια μειοψηφία φοιτητών, αλλά το αν θα καταγραφεί ένα στιβαρό ρεύμα αμφισβήτησης του ατομικού δρόμου, πολιτικοποίησης, συλλογικότητας και αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας.. Εμείς, ως ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ, ξέρουμε ότι «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες», παρ’ όλα αυτά αποτελούν ακόμη μια μάχη που πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί..Καλούμε κάθε συμφοιτητή μας στις 24 Μάη να πει όχι στην αποχή και να στηρίξει..έναν άλλον δρόμο! Το δρόμο των συλλογικών διαδικασιών και αγώνων, της συλλογικής αντιμετώπισης συλλογικών προβλημάτων, το δρόμο που θέλει η ίδια η νεολαία να καθορίζει τη ζωή της. Οι εκλογές άλλωστε, μπορούν να δώσουν και ένα βήμα για μεγαλύτερη συμμετοχή στις συλλογικές μας διαδικασίες και να πάψει αυτό να είναι υπόθεση για λίγους! Άλλωστε, μειωμένη συμμετοχή στις εκλογές σημαίνει και μικρότερη απαιτούμενη απαρτία στη Γενική Συνέλευση… Είναι ξεκάθαρο ότι πλέον δεν υπάρχει περιθώριο για εκπτώσεις και μια σιωπή που είναι κάτι παραπάνω από συνενοχή, όταν συμφοιτητές μας ΔΕΝ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΕΡΑ… Η φωνή μας πρέπει να ακούγεται με όποιο τρόπο μπορούμε, αλλά και με κάθε τρόπο που μας δίνεται η ευκαιρία… Οι εκλογές, είπαμε, δε μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, ούτε το πανεπιστήμιο.. Οι φοιτητές όμως;


ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ-ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

24 ΜΑΗ…ΟΛΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ! ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ! [εκλογικό κείμενο ΑΡ.ΑΓ.Ε.|Ε.Α.Α.Κ.]

Τις επόμενες μέρες διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ενώ διανύουμε τον 8ο χρόνο της κρίσης, πόσο νόημα έχει άραγε να μιλήσουμε για και να συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές; Την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα (το οποίο απαιτεί από μόνο του προβληματισμό και συζήτηση) προσπαθούμε να απαντήσουμε στο παρακάτω κείμενο.

 Στα συντρίμμια της ζωής μου…


 Η συγκυρία μας βρίσκει αντιμέτωπους με το κλείσιμο της λεγόμενης αξιολόγησης από μεριά της κυβέρνησης και των «θεσμων» ή πιο απλά: βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Η κυβέρνηση διατυμπανίζει παντού ότι εμφανίζεται το τέλος του τούνελ, η αρχή της ανάκαμψης και ο ερχομός της ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη, είναι μια καινούργια συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Ε.Ε. που για άλλη μια φορά θα έρθει να κάνει τη ζωή του λαού και της νεολαίας ακόμα πιο δύσκολη. Είναι ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο το οποίο χαρακτηριστικά θα φέρει : Μείωση του αφορολογήτου στα 5000€, κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, Μείωση συντάξεων, Απελευθέρωση μαζικών απολύσεων, ελαστικές σχέσεις εργασίας. Αποτελέσματα του συνόλου αυτής της πολιτικής έχει άμεσο αντίκρισμα και στο πανεπιστήμιο. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα ενώ βλέπουμε μια «ανεξήγητη» χλιδή στο κέντρο ερευνών, στα εργαστήρια της έρευνας, στα γραφεία της πρυτανείας κλπ μέσα στις σχολές μας υπάρχει μια εικόνα συνολικής διάλυσης. Επομένως, ξεπηδά εύλογα το ερώτημα: «πού πάνε τα λεφτά»! Η απάντηση από πλευράς κυβέρνησης αποστομωτική: α. το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί η κρατική χρηματοδότηση έχει φτάσει στα τάρταρα β. φοιτητές από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα δεν μπορούν να μπουν στις εστίες γ. ολόκληρες βιβλιοθήκες τμημάτων κλείνουν ή δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω της υποστελέχωσης. Ταυτόχρονα, επιλέγουν να: α. δώσουν 5,75δις ευρώ για το χρέος, 1,2δις ευρώ για πολεμικές δαπάνες, 3εκατ. ευρώ σε εργολάβους και εταιρίες για συντηρήσεις κτιρίων και ανακαινίσεις γραφείων καθηγητών β. κάνουν λόγο για δίδακτρα στις σπουδές μας (βλέπε δηλώσεις για 2η φορά του Μπουτάρη και του καθηγητή του πανεπιστημίου Κρήτης Γραβάνη) γ. μετατρέψουν το πανεπιστήμιο και την παιδεία συνολικά σε ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας, αφήνοντας τις εταιρίες να έχουν λόγο στην έρευνα και τη λειτουργία των σχολών βγάζοντας κέρδος με την απλήρωτη εργασία των φοιτητών και την εκμετάλλευση των υποδομών του πανεπιστημίου (βλέπε Toyota στο τμήμα των Μηχανολόγων Μηχ. ΑΠΘ) δ. κάνουν τη γνώση μια σούπα δεξιοτήτων και να μιλούν για διάσπαση των πτυχίων ε. έχουν ορθάνοιχτες τις πόρτες για τα ΜΑΤ, όπως έγινε ένα μήνα πριν στο ΠΑΜΑΚ κάνοντας face control σε όποιον μπαίνει, δήθεν για την προστασία των φοιτητών και την ίδια στιγμή να κλειδαμπαρώνουν τις σχολές διώχνοντας και αποθαρρύνοντας τους φοιτητές από οποιαδήποτε δραστηριότητα και ενασχόληση, πέραν των μαθημάτων και στ. μιλούν τελικά για ένα πανεπιστήμιο για λίγους, για όσους δηλαδή έχουν να πληρώσουν τη σίτιση, τη στέγαση, αλλά και τα λογής σεμινάρια, workshop κλπ που «απαιτούνται» για να καταφέρεις να βγεις στην αγορά εργασίας… 


>> Τα κομμάτια της ψυχής μου…


 Το μέλλον μας περιγράφεται ως μέλλον ανεργίας και φτώχειας…


 Η χώρα μας βρίσκεται σύμφωνα και με στοιχεία της Eurostat στην πρώτη θέση της ΕΕ σε ποσοστό ανεργίας (με 60% ανεργία στους νέους κάτω των 25 και 52.300 πτυχιούχους ΑΕΙ άνεργους) και είναι παράλληλα μία από τις πρώτες χώρες σε μέσο χρόνο εργασίας παγκοσμίως. Αυτό πολύ απλά καταλήγει στο ότι οι μισοί είναι άνεργοι με την ταμπέλα του άχρηστου και οι άλλοι μισοί εργαζόμενοι με τους χειρότερους όρους για ατελείωτες ώρες. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον δεν ακούγεται παράξενο το να μη δουλεύεις, αλλά το να καταφέρεις να βρεις δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι με το πρόσχημα του «θα βρούμε άλλους 1000 σαν εσένα», σου δίνουν μισθό-ψίχουλα και περιμένουν να πεις κι «ευχαριστώ». Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους έχουν κάνει τη μετανάστευση να φαντάζει η καλύτερη λύση, ότι το αδιέξοδο και το συνεχές άγχος για το τι θα αντιμετωπίσουμε προκειμένου να ενταχθούμε στην αγορά εργασίας έχει γίνει η καθημερινότητά μας, ότι τα voucher και η επισφαλής εργασία έχουν γίνει το νέο καθεστώς.


 Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαικές ελευθερίες στο στόχαστρο κράτους και κυβέρνησης!


 Από τα ΜΑΤ στο ΠΑνεπιστήμιο ΜΑΚεδονίας, μέχρι τις διώξεις φοιτητών (όπως στην Ξάνθη, όπου φοιτητές αντιπαρατέθηκαν με τη φασιστική ρητορεία του καθηγητή Παύλου), γίνεται πολύ ξεκάθαρο ότι όποια φωνή αντιστέκεται θα βρίσκει απέναντί της την καταστολή. Στην περίπτωση του πανεπιστημίου, για να καταφέρουν να εδραιώσουν την επιχειρηματικοποίησή του, δε διστάζουν να ποινικοποιήσουν την πολιτική δράση, να διώξουν τους φοιτητές από τις σχολές με κλειδώματα και λουκέτα (βλέπε το ρολό στην πτέρυγα μας), να στοχοποιήσουν όποια και όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του. Είναι μια μικρογραφία της

συνολικής καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που παίρνει τη μορφή των επιθέσεων σε πορείες, καταλήψεις και αγωνιστές του κινήματος, που υιοθετεί την πιο σκληρή βία για να φιμώσει όσους και όσες λένε «όχι» στο σύγχρονο παραλογισμό, όσες και όσους αμφισβητούν τον τρόπο που τους επέβαλαν να σπουδάζουν, να εργάζονται, να ζουν.

 Ο πόλεμος δίπλα μας!


 Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας μαύρης και σκοτεινής –ενός σύγχρονου μεσαίωνα θα μπορούσαμε αλλιώς να πούμε- αναντίστοιχης των δυνατοτήτων της εποχής στην οποία ζούμε, όπου έχουμε μάθει να ζούμε με τον πόλεμο δίπλα μας, όπου οι θάνατοι προσφύγων αποτελούν συνηθισμένη είδηση και οι άστεγοι στους δρόμους καθημερινή εικόνα. Όπου οι φράχτες και ο στρατός της ΕΕ θεωρούνται αναγκαίοι, ενώ όσοι μεταναστεύουν ανεπιθύμητοι. Γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεραστεί η κρίση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που δεν μπορεί άλλο να επιβιώσει, παρά μόνο αν επιτεθεί με τους πιο ακραίους όρους στην πληττόμενη πλειοψηφία, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Παρά μόνο αν κάνει ρεαλισμό την εκμετάλλευση και την αδικία και παραλογισμό την αντίσταση και τον αγώνα για το δίκιο. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται επιτακτικά το ερώτημα αν εμείς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Χωρίς να θεωρούμε ότι κατέχουμε κάποια μυστική αλήθεια, εκφράζουμε την πεποίθηση μας ότι εμείς, όλοι εμείς που πληττόμαστε σήμερα και βλέπουμε αυτή την κατάσταση ξέροντας ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή.


>> Πέφτουν κάτω ένα-ένα… 


 ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΤΑΧΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΠΙΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!


 Στις φετινές φοιτητικές εκλογές λοιπόν καλούμε τη νεολαία στα πανεπιστήμια να πάρει θέση στο εξής ερώτημα: θα συνεχίσει να βιώνει υποταγμένη την εργασιακή περιπλάνηση, την επισφάλεια, τη διάλυση των σπουδών της, την καθημερινότητα της κατάθλιψης ή θα δείξει ανυπακοή, θα αγωνιστεί συλλογικά όπως έκανε πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια για να επιβάλει στο σήμερα τις ανάγκες της σε παιδεία, εργασίακαι ελευθερίες; Γιατί υπάρχουν φωνές πανελλαδικά που

δείχνουν ότι ο αγώνας δε σταμάτησε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα είναι που θα γίνει πιο δυνατός ενάντια στην πιο βάρβαρη και αντιλαϊκή κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων.

 ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ  


 Το όραμα κυβέρνησης και ΕΕ για την παιδεία, είναι ένα πανεπιστήμιο για λίγους κι εκλεκτούς, που θα παράγει φθηνούς και υποταγμένους εργαζόμενους. Αυτό το επιτυγχάνει μέσω ενός πανεπιστημίου πλήρως εναρμονισμένου με τις ανάγκες των επιχειρήσεων που συμμετέχουν σε αυτό και κερδοφορούν στις πλάτες των φοιτητών. Προσπαθούν μέσα σε αυτό να καταπνίξουν την όποια φωνή αντίστασης και συλλογικής έκφρασης ή πολιτικοποίησης μέσω της τρομερής εντατικοποίησης της καθημερινότητας του φοιτητή ή μέσω της καταστολής των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών.


 ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ. ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ|ΟΛΕΣ 


 Η τελευταία σύνοδος πρυτάνεων προτείνει στο υπουργείο να γίνει μείωση 50% των εισακτέων στα πανεπιστήμια. Δεν είναι τυχαίο, είναι η λύση που προτείνουν για να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία. Γιατί μείωση των εισακτέων σημαίνει μείωση του διδακτικού και διοικητικού προσωπικού. Για εμάς όμως αυτό σημαίνει ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Σημαίνει ότι θα έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν (φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ) και μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα να μείνουν σε άλλη πόλη. Γιατί πέρα από αυτό, έχουν σχεδόν μηδενιστεί και οι παροχές στη φοιτητική μέριμνα των φοιτητών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΠΘ όπου στο Βόλο λειτουργεί εστία για 30 μόνο (!) πρωτοετείς φοιτητές (ανάμεσα στις χιλιάδες), και παράλληλα η σίτιση δεν είναι δωρεάν για όλους, αλλά μόνο για φοιτητές με εξαιρετικά χαμηλό εισόδημα. Ως ΕΑΑΚ παλεύουμε για δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους. Σε όλα αυτά καλούμε τη νεολαία να στείλει μήνυμα καταδίκης και μέσα από συλλογικούς αγώνες, με όπλο τις γενικές μας συνελεύσεις να απαιτήσουμε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι και κυρίως τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας.


ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ!


 Καθηγητές, κοσμήτορες, πρυτάνεις και υπουργείο δίνουν πάντα την ίδια απάντηση σε όποιο ερώτημα αφορά τις ανάγκες μας: Το τμήμα δεν έχει λεφτά. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, όπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιλέγουν (σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ΕΕ) να διαθέτουν χρήματα σε πολεμικούς εξοπλισμούς, σε δυνάμεις καταστολής, στο χρέος και στις τράπεζες και όχι για την κάλυψη των βασικών αναγκών της κοινωνίας: την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση και την εργασία. Παρόλα αυτά, το τμήμα λεφτά έχει, το θέμα είναι …πού αυτά πηγαίνουν;; Και σίγουρα δεν πηγαίνουν στην κάλυψη των αναγκών των φοιτητών. Ήρθε η ώρα λοιπόν να θέσουμε τις ανάγκες μας μπροστά! Παλεύουμε ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που φέρνει όλο και πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία μας. Αυτό δεν το κάνει φέρνοντας έναν συνολικό νόμο γιατί ξέρει ότι τότε θα έχει να αντιμετωπίσει σύσσωμο το μαχητικό φοιτητικό κίνημα. Σιγά σιγά, ίδρυμα το ίδρυμα, προσπαθεί να τα περάσει όλα.


 ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ! ΣΠΕΡΝΕΤΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΘΑ ΘΕΡΙΣΕΤΕ ΟΡΓΗ!


 Παραδείγματα όπως το lock-out στην Νομική Αθήνας και η πρόσφατη εισβολή των ΜΑΤ στο ΠΑΜΑΚ έπειτα από εντολή του πρύταν ή ακόμη και το ρολό στην πτέρυγα μας, αποδεικνύουν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι βιώνουμε μια από τις χειρότερες περιόδους ανελευθερίας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Η καταστολή και η παρέμβαση της αστυνομίας άλλωστε είναι δεδομένη κατάσταση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι σε πιο ώριμο στάδιο. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά, αν πάρουμε υπόψη μας την εικόνα που θέλουν για το πανεπιστήμιο, ένα ίδρυμα ανταγωνιστικό, για λίγους, ανοιχτό για τις εταιρίες και το ιδιωτικό κέδρος και κλειστό για τους αγώνες, τις αναζητήσεις και τις ανάγκες των πληττόμενων φοιτητών. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο και μίζερο και θέλουν εμάς τους φοιτητές πειθαρχημένους και υπάκουους σε ότι μας επιβάλλεται από τη σχολή, τους καθηγητές και σε λίγα χρόνια από τα αφεντικά μας. Προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει πανεπιστήμιο ζωντανό και πλούσιο σε πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες (πχ κλείδωμα της πόρτας του πολυτεχνείου, απαγόρευση αφισοκολλήσεων). Εμείς θυμόμαστε όμως ότι το άσυλο δεν το διασφαλίζει πότε η κοσμητεία ή ο εισαγγελέας αλλά μόνο οι φοιτητές μέσα από τις συλλογικές αποφάσεις και τους αγώνες τους. Και ξέρουμε πως ο μόνος λόγος που οι πόρτες κλειδώνουν είναι γιατί φοβούνται πως όταν οι φοιτητές κοινωνικοποιούνται, ριζοσπαστικοποιούνται και οργανώνονται, τότε μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι! Επικίνδυνοι γι’ αυτούς, το πανεπιστήμιο, το κράτος, τις εταιρίες τους, και ικανοί να φέρουν τον κόσμο ανάποδα!

ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ! ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! 
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η νεολαία σήμερα με τις νέες συνθήκες που επικρατούν νιώθει το εργασιακό της μέλλον όλο και πιο αβέβαιο. Παίρνουμε το πτυχίο μας και μετά τι; Θα μπορέσουμε να βρούμε δουλειά; Ή θα στέλνουμε για χρόνια βιογραφικά από τα παιδικά μας δωμάτια και θα δουλεύουμε περιστασιακά με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς; Θα μπορέσουμε να ζήσουμε στη χώρα μας ή θα αναγκαστούμε να μεταναστεύσουμε για ένα καλύτερο μέλλον; Σε αυτά τα ερωτήματα λοιπόν, καλούμε τη νεολαία να δώσει την εξής απάντηση: ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΟΡΟΥΣ! Δε θα γίνουμε η γενιά της φτώχιας και της μετανάστευσης. Η σπουδάζουσα νεολαία να στείλει μήνυμα καταδίκης στα όλο και πιο αντεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης που προάγουν τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Στηρίζουμε το ανεξάρτητο ταξικό εργατικό κίνημα που παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση και την εργοδοσία κόντρα στη σαπίλα του επίσημου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που βάζει πλάτες στα νομοσχέδια και τις επιλογές της κυβέρνησης. Ο φοιτητής δεν είναι μόνο φοιτητής είναι και ο μελλοντικός εργαζόμενος, αλλά και ο τωρινός εργαζόμενος καθώς δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που εργάζονται για να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα σπουδών τους. Παλεύουμε για συλλόγους-σωματεία που θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζόμενων φοιτητών μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις. Παλεύουμε από τώρα για να μπορέσουμε να δουλέψουμε με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά μας δικαιώματα να κατοχυρώνονται από το πτυχίο μας, όχι από σεμινάρια, μεταπτυχιακά ή διδακτορικά. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ!
Για εμάς η ελπίδα βρίσκεται μονάχα στους συλλογικούς αγώνες. Εκεί γεννιέται και αναπνέει. Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από κοινοβουλευτικές και εκλογικές διεξόδους και συμβιβασμούς, ούτε μέσα από τη συναίνεση, την υποταγή και την αναμονή, όπως προβάλλεται από την κυβέρνηση, αλλά και τη νεολαία της μέσα στα πανεπιστήμια. Το θέμα δεν είναι να συρθούμε πίσω από τις επιλογές κάποιας κυβέρνησης, αναμένοντας και ελπίζοντας σε μία καλύτερη μιζέρια, μια καθημερινότητα με εκμετάλλευση με κάπως καλύτερους όρους, αλλά πως θα σχεδιάσουμε εμείς για εμάς το πανεπιστήμιο, την εργασία και το μέλλον των αναγκών και των ονείρων μας. Σιγά σιγά κι ενώ συμβαίνουν όλα όσα περιγράψαμε, καθένας και καθεμία από εμάς μπαίνει στη διαδικασία να συζητήσει και να προβληματιστεί γύρω από το ζήτημα των φετινών φοιτητικών εκλογών. Με τη σειρά μας λοιπόν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: Μπορεί όλη αυτή η κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω να αλλάξει ουσιαστικά μέσα από τη συμμετοχή μας στις εκλογές; Την επόμενη μέρα των εκλογών θα έχει αλλάξει κάτι από την καθημερινότητά μας; Ή μήπως, οι 9 αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο και η σχολή μας ειδικότερα;




  • Τελικά οι εκλογές σε τι βοηθάνε;


 Η κυρίαρχη ιδεολογία και οι πολιτικοί της εκφραστές, μας έχουν συνηθίσει σε εκλογές που καλλιεργούν και αναπαράγουν τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τη διάκριση σε διοικούντες και διοικούμενους, πρωταγωνιστές και θεατές, υπονομεύοντας τη λογική της ενεργούς συμμετοχής στην πολιτική ζωή και άρα τους συλλογικούς αγώνες. Μας έχουν μάθει να μεταφράζουμε τη παθητική θέαση της πραγματικότητας σε «συμμετοχή». Συμμετοχή, βέβαια, όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά στο δικαίωμα να επιλέξουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Γι’ αυτό το λόγο για εμάς, οι εκλογές δεν αποτυπώνουν με ένα σαφή τρόπο τη δυναμική των διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αποτυπώνουν μόνο μία κατάσταση εντός του συλλόγου σε μία συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Αυτό δε σημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δε θα χρησιμοποιηθεί ως δείκτης της πολιτικής τοποθέτησης των φοιτητών ως προς τις εξελίξεις στην παιδεία ή συνολικά επί του πολιτικού σκηνικού. Ίσα ίσα μάλιστα που η οποιαδήποτε συνέχιση μιας πολιτικής που επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας απαιτεί τη συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας και πόσο μάλλον της νεολαίας. Ειδικά τώρα που ψηφίστηκε ένα νέο μνημόνιο πολύ θα βόλευε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποτύπωνε κυρίαρχα τάσεις υποταγής εντός του φοιτητικού σώματος και όχι τάσεις αμφισβήτησης και διεκδίκησης. Αν και αυτό δεν είναι ο λόγος για τον οποίο θα επιλέξουμε να ψηφίσουμε, είναι σημαντικό ο κόσμος που τάσσεται ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων, να δείξει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου και μέσα από τις εκλογές, αλλά πάντα σε πρώτο και κυρίαρχο επίπεδο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες.



  • «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες» 



 Για εμάς η δράση του καθενός και της καθεμιάς μας δεν αντικατοπτρίζεται στη μεμονωμένη εκείνη στιγμή που θα ρίξει την ψήφο του στην κάλπη, αλλά στις καθημερινές επιλογές, στην ενεργή συμμετοχή στις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες, σε κάθε μια στιγμή που αποφασίζει ο ίδιος από απλός θεατής των εξελίξεων να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και συλλογικά να επιβάλει ριζικές αλλαγές. Το σύνθημα «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες» συνοψίζει εύστοχα τα όρια που έχουν θεσμοί όπως οι εκλογές. Για να κινηθούμε λοιπόν πέρα απ’ αυτά τα όρια που μας έχει επιβάλει η σύγχρονη πραγματικότητα, ακριβώς γιατί γνωρίζουμε ότι μόνο πέρα από αυτά βρίσκεται το
κοινωνικά αναγκαίο, ο μόνος δρόμος είναι οι συλλογικές διεκδικήσεις που επιβάλλουν τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας και αρνούνται την υποτίμηση της ζωής της.




  • Αφού λοιπόν αναγνωρίζουμε όλα τα παραπάνω, πολύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανεί…τελικά γιατί συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και δεν απέχουμε;

 Ο Μπρεχτ κάποτε είχε πει ότι «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται». Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το απόφθεγμα είναι, το ελάχιστο, επίκαιρο. Το λεγόμενο «απολιτίκ», που απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα εντός της κοινωνίας και μπορούμε να πούμε ότι στη σχολή μας… κάνει θραύση! Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα και τον ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη. Μία τέτοια λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει είναι να συναινεί στην ίδια την πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη επιχειρηματολογία που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει διαφορετική αφετηρία και μπορούμε εν μέρει να το κατανοήσουμε, ωστόσο δε συγκροτεί σαφή πολιτική τοποθέτηση και μάλλον καταλήγει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την παραπάνω περίπτωση. Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Ναι, τα αντιπροσωπευτικά όργανα δεν είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο θέλουμε να εκφράζεται το κίνημα, ωστόσο οφείλουμε να κρίνουμε κατάλληλα και να εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και να μην τα παραχωρούμε στα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων. Όλα αυτά προφανώς υπό το κριτήριο ότι η συμμετοχή στα όργανα αυτά δε θα δρα αντιπαραθετικά προς το κίνημα και δε θα το υποκαθιστά. Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση, η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης και Υπουργείου. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα. Και αν θέλουμε να εκφράζουμε μια κίνηση που κινείται αντίρροπα στην κίνηση του συστήματος, αυτό θα το κάνουμε όχι με την αποχή μας, αλλά με τη συνειδητή και κριτική συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα εργαλείο στα χέρια του συστήματος και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν και μέσα στα πανεπιστήμια, άρα ούτε και τις εκλογές!




  •  Με ποια λογική συμμετέχουμε λοιπόν;


 Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στις εκλογές, όχι με τον καθιερωμένο τρόπο, αλλά με μια άλλη λογική που εκφράζεται με το γνωστό μότο «εντός - εκτός κι ενάντια» και ενέχει μέσα της τόσο τη συμμετοχή σε διαδικασίες που αφορούν όργανα του συλλόγου, όσο και την αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού των εκλογών.




  • ΕΝΤΟΣ… γιατί αντιλαμβανόμαστε τις φοιτητικές εκλογές όχι μόνο σαν μια ακόμα πολιτική μάχη, αλλά και σαν τη διαδικασία που καθορίζει τους ''αντιπροσώπους των φοιτητών'' σε αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως τα Δ.Σ. Θεωρούμε ότι οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις οφείλουν να συμμετέχουν σε τέτοια όργανα, όχι με όρους συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης, αλλά μην αναγνωρίζοντας τους 9 αντιπροσώπους του ΔΣ ως αρμόδιους να λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των φοιτητών, αλλά την ίδια τη γενική συνέλευση ως το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε στο ΔΣ ακριβώς για να διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσα στη γενική συνέλευση. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Συμμετέχουμε, ωστόσο, συνειδητά στις εκλογές γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αποτυπωθεί και σε εκλογικό επίπεδο ένα διαφορετικό ρεύμα στη σχολή και ευρύτερα. Ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης, ένα ρεύμα που θα μιλάει για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή και όχι αυτή που επιβάλλει το κεφάλαιο. 




  • ΕΚΤΟΣ… γιατί είμαστε ενάντια σε λογικές αντιπροσώπευσης που μας θέτουν παθητικούς δέκτες μιας πραγματικότητας που μας επιβάλλεται. Άλλωστε, η λήψη αποφάσεων μέσω αντιπροσώπων δεν έχει εν τέλει κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα, ειδικά όταν ο ίδιος ο σύλλογος είναι απών από το ίδιο το κίνημα και τις διαδικασίες του. Αντίθετα, με άλλες αντιλήψεις, δε θεωρούμε ότι μια ενισχυμένη εκλογικά ΕΑΑΚ είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει την πραγματικότητα στους συλλόγους και την κοινωνία. Και δε θα το ήθελε κιόλας. Γι ' αυτό δεν μας ικανοποιούν, εκλογές κάλπης με φιλικές ψήφους αλλά επιδιώκουμε πολιτικές εκλογές με πολιτική συνείδηση και κυρίως αγωνιστική συμμετοχή πριν και μετά από αυτές.

  • ΕΝΑΝΤΙΑ… γιατί παλεύουμε για τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, των μόνων ζωντανών διαδικασιών του συλλόγου φοιτητών, προσπαθώντας να εντρυφήσουμε στο κίνημα λογικές αμεσοδημοκρατίας, συμμετοχής, συνδιαμόρφωσης και αλληλεγγύης, πάντα στην κατεύθυνση υπέρβασης αντιλήψεων ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Οι μοναδικοί αρμόδιοι για την οργάνωση των αγώνων είναι οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις συντονιστικές επιτροπές και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων. 

>>Και όλα οδηγούν σε εσένα… 




  •  Άρα τελικά τι πρεσβεύει το ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ; 

 Είμαστε η φωνή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Δεν είμαστε η αριστερά που πιστεύει ότι η αλλαγή θα έρθει μέσα από τις εκλογές (είτε φοιτητικές, είτε βουλευτικές). Ούτε η αριστερά της διαχείρισης του συστήματος αλλά, η αριστερά που συγκρούεται με αυτό παλεύοντας με μικρούς και μεγάλους αγώνες για να το ανατρέψει. Είμαστε εκείνη η αριστερά που στη σημερινή πραγματικότητα που χρωματίζεται από τη νηνεμία και την αποστροφή από τις συλλογικές διαδικασίες (βλ. γενικές συνελεύσεις) θα βάζει ως βασικό της μέλημα την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματος εν γένει. Εμείς ως κομμάτι εκείνης της αριστεράς που δεν υποτάσσεται, παλεύουμε ώστε οι επιμέρους αγώνες που ξεσπούν να ενωθούν σε έναν ευρύτερο παλλαϊκό ξεσηκωμό κόντρα σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ- κεφάλαιο, με στόχο να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας που κάθε μέρα καταπατούνται για τα κέρδη των λίγων. Είμαστε, άρα εκείνη η αριστερά που θα μάχεται για το μικρό, όπως για παράδειγμα μπορεί να είναι η διεκδίκηση δωρεάν εκτυπώσεων στη σχολή, αλλά θα συγκρούεται και με το μεγάλο. Η αριστερά που θα παλέψει για του αγώνες του σήμερα αλλά και τους αγώνες που μέλλονται να έρθουν. Είμαστε εν τέλει με την αριστερά της ανατροπής! Σα σχήμα, δεν έχουμε στόχο να κρύψουμε τις παθογένειες της ΕΑΑΚ κάτω από το χαλάκι. Έχουμε όμως στόχο -και το δηλώνουμε με κάθε ειλικρίνεια- να τις υπερβούμε θετικά και αυτό γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι θα γίνει μόνο μέσα από την επανίδρυση της ΕΑΑΚ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Με σχήματα ανοιχτά, που θα λειτουργούν δημοκρατικά, με την κάθε φωνή να ακούγεται, αλλά και να προσπαθεί παράλληλα να συμβάλλει στη διαμόρφωση του αναγκαίου περιεχομένου. Περιεχομένου που θα αναμετράται με τα πραγματικά ερωτήματα του κόσμου του κινήματος και θα στρέφεται στον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο και τους εκφραστές του. Εμείς σα σχήμα, αυτή την ΕΑΑΚ θέλουμε και προσπαθούμε να εκφράζουμε και μέσα από την καθημερινή μας εξώστρεφη παρέμβαση, τη συμβολή μας στις εσωτερικές της διαδικασίες, αλλά και μέσα από το χτίσιμο σχέσεων που βασίζονται στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Αυτή είναι η ΕΑΑΚ που μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και ανάτασης για το κίνημα. Η ΕΑΑΚ που παίρνοντας τα εργαλεία και τα χρήσιμα στοιχεία των αγώνων του παρελθόντος στους οποίους κατάφερε να πρωτοστατήσει (παλαιότερα με το κίνημα ’06-’07, το κίνημα του ’11 ή με αγώνες ενός προηγούμενου διαστήματος, βλέπε Ρέθυμνο 2015 για τη φοιτητική λέσχη, Νομική Αθήνας 2016 για τα δίδακτρα κλπ), μπορεί να δώσει πνοή στους αγώνες του σήμερα και του αύριο, κάνοντάς τους επικίνδυνους και ικανούς να νικήσουν.



  • Και τι σημαίνει στήριξη στο ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ; 


 Η στήριξη στην ΕΑΑΚ δε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου διαμαρτυρίας, ούτε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου ανάθεσης δηλαδή, «ψήφισέ μας και θα τα κάνουμε εμείς για σένα». Στήριξη στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μάχες μέσα και έξω από την σχολή αλλά, και στήριξη σε μία φωνή που ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα που θρέφει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον πόλεμο και την μετανάστευση, προτάσσει μία άλλη καθημερινότητα και διεκδικεί το μέλλον που μας αξίζει.



 ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΔΕΝ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ! 
ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ! 
ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

10+1 λόγοι να είσαι στην Καμάρα στις 17/5 στις 10:30 και να συμμετέχεις στην απεργία

  1.   Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης επιβάλλουν μείωση αφορολόγητου, μειώσεις συντάξεων, διάλυση εργασιακής προοπτικής της νέας γενιάς, νέες ιδιωτικοποιήσεις. Μετά και την εμπειρία της «αριστερής κυβέρνησης» είναι πλέον πιο φανερό από ποτέ ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο με αγώνες!
  2. Μετά από 8 χρόνια κρίσης και 3 μνημόνια (οδεύουμε για 4ο…) η ανεργία παραμένει σε τεράστια ποσοστά, ειδικά στους νέους, οι μισθοί έχουν κατρακυλίσει στα 400 ευρώ (!) και η μετανάστευση φαντάζει το πιο πιθανό για τη γενιά μας.
  3. Το δίλλημα που θέτουν όλοι οι κυβερνώντες και τα επιχειρηματικά γραφεία: brain drain or brain gain? Στην ουσία του: θα μεταναστεύσεις ή θα γίνεις ευέλικτο εργατικό δυναμικό των 400 ευρώ στη χώρα σου; Εμείς σε αυτό ας τους απαντήσουμε ότι δε θα γίνουμε χαμένη γενιά και θα παλέψουμε για να ζήσουμε ελεύθεροι στον τόπο μας.
  4. Οι πολιτικές κυβέρνησης και ΕΕ επιβάλλουν τα λεφτά να πηγαίνουν στο χρέος, στις τράπεζες, στους εργολάβους και στο στρατό. Τη στιγμή λοιπόν που επιλέγουν να πληρώνουν αυτά και να υποχρηματοδοτούν τη δημόσια υγεία και παιδεία και να ξεπουλάν όλη την λαική περιουσία, εμείς πρέπει να τους σταματήσουμε και να φωνάξουμε «λεφτά για την παιδεία και για την υγεία τώρα και όχι για το χρέος».
  5. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο Τσίπρας θα συντρίψει ότι άφησε όρθιο η κρίση τους. Η κυβέρνηση μας μιλά συνέχεια για «αντίμετρα» και «κοινωνική πολιτική» τη στιγμή που είναι σε άμεση συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ για την αποπληρωμή του δυσβάσταχτου χρέους. Στην ουσία η ανάπτυξη τους θα σημαίνει διαλυμένοι (ακόμη περισσότερο) μισθοί και ακόμη περισσότερες παραχωρήσεις στους επιχειρηματίες.
  6. Το πανεπιστήμιο αυτή τη στιγμή είναι έρμαιο στις ανάγκες των εταιρειών και η γνώση υπάγεται πλήρως στο κεφάλαιο. Η κυβέρνηση επιλέγει στρατηγικά την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου ώστε να γίνε ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας για τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ταυτόχρονα, η καταστολή και η επίθεση στα δικαιώματά μας καλά κρατεί με συλλήψεις φοιτητών και δίκες.
  7. Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ (με τη σιωπηλή συμφωνία του ΠΑΜΕ) επιλέγουν για άλλη μια φορά να εκτονώσουν τη λαική οργή με μια 24ώρη τουφεκιά στον αέρα. Εμείς καλούμαστε αφενός να δώσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε τον τόνο σε αυτή τη μάχη, αφετέρου να δηλώσουμε ότι «ο υποταγμένος συνδικαλισμός δεν είναι για εμάς». Θα παλέψουμε με τους εργαζόμενους και τα αγωνιστικά τους κομμάτια στο Ανεξάρτητο Ταξικό Κέντρο Αγώνα στην Καμάρα για να μπορέσουμε να βάλουμε πλώρη για ένα «άλλο συνδικαλισμό» κόντρα στις πολιτικές της κυβέρνησης, αλλά και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
  8. Σήμερα, οι δυνατότητες σε τεχνολογία και πληρoφορική έχουν δημιουργήσει απίστευτες δυνατότητες. Κι όμως εμείς καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με την ανεργία ή τα voucher ή τα 12ωρα. Αυτός ο παραλογισμός θα σταματήσει μόνο αν παλέψουμε για να ζήσουμε σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να απαιτήσουμε ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ- ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ- ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ!
  9. Ως φοιτητές έχουμε κάθε λόγο να σταθούμε δίπλα στους εργαζόμενους. Κόντρα στο συντεχνιασμό και την πολυδιάσπαση, εμείς λέμε ότι φοιτητές και εργαζόμενοι πρέπει να είμαστε μια γροθιά και να παλέψουμε από κοινού για να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας.
  10. Τα δικαιώματά μας σε μόρφωση-δουλειά-ειρήνη-ελευθερίες δεν παζαρεύονται. Θα είμαστε στο δρόμο και θα τα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους ενάντια στην σκληρή καθημερινότητα που επιβάλλουν κυβέρνηση- ΕΕ και κεφάλαιο.
ΔΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΟΙ! ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/5 ΣΤΙΣ 10:30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
ΜΕ 400 ΕΥΡΩ ΔΕ ΖΕΙΣ, ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ!







Σάββατο 6 Μαΐου 2017

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 10.00 ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Βλέποντας και εμείς την εργασιακή προοπτική μας να είναι ένα  καθεστώς μισο-ανεργίας-μισο-εργασίας, εργασιακής επισφάλειας, ανεργίας, εργοδοτικής τρομοκρατίας και εξοντωτικών και ελαστικών ωραρίων καλούμε κάθε πληττόμενο φοιτητή και κάθε πληττόμενη φοιτήτρια να συμμετάσχει στην κυριακάτικη απεργία στο εμπόριο.
Κοινός αγώνας φοιτητών και νέας εργατικής βάρδιας απέναντι στις πολιτικές που μας εξοντώνουν και μας καθιστούν σύγχρονους σκλάβους!