«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»… Μπρεχτ
Όσο πλησιάζουν οι φοιτητικές εκλογές κάποια ερωτήματα έρχονται στο μυαλό του κάθε φοιτητή. Για παράδειγμα, «Ποιος ο λόγος να συμμετέχω στις συλλογικές διαδικασίες; Ποιος ο λόγος να πάω να ψηφίσω; Αφού έτσι και αλλιώς τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν». Η μη ενασχόληση μας με τις συλλογικές διαδικασίες είτε αυτό είναι η Γενική Συνέλευση είτε αυτό είναι (μια ενδεχομένως λιγότερο σημαντική διαδικασία όπως) οι εκλογές, το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι όχι μόνο αυτή η κατάσταση αλλάζει, αλλά αλλάζει και μάλιστα με τρόπο επιβλητικό προς το χειρότερο! Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, αυτό το απόφθεγμα δεν είναι απλά επίκαιρο! Η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ επιδίωξε την αναδίπλωση του κινήματος, το φόβο, την ηττοπάθεια και την πεποίθηση ότι πλέον οι αγώνες και η πολιτική δεν έχουν σημασία γιατί είναι «χάσιμο χρόνου», «είναι ανώφελο», «μου τρώει χρόνο από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μου» και πολλά άλλα.. Δεν είναι όμως ολοφάνερο ότι μετά από έξι χρόνια κρίσης και χιλιάδες υποσχέσεις για ανάπτυξη και ευημερία, μετά από τόσους αγώνες που ξεπούλησε η ΓΣΣΕ μαζί με όλα τα ανδρείκελα δεξιάς (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ) ή «αριστερής» κατεύθυνσης (ΣΥΡΙΖΑ) ότι η λύση βρίσκεται μόνο στους συλλογικούς μας αγώνες και διαδικασίες; Εκεί που παίρνουμε θέση και αποφασίζουμε εμείς για εμάς; Από την άλλη θα αναρωτηθεί κάποιος, «υπάρχει λόγος να ψηφίσεις; αφού είναι όλοι ίδιοι». Αυτή η σκέψη ωστόσο καταλήγει να αρνείται την πολιτική τσουβαλιάζοντας οποιονδήποτε ασχολείται με αυτή. Πηγάζει από τον τρόπο που ασκείτε και παράγεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία, την ανάθεση ή και την αυξανόμενη έλξη στον τεχνοκρατισμό (βλ. Μακρόν στη Γαλλία). Το ίδιο αυτό προφίλ βλέπουμε να αναπαράγεται καθημερινά και στα Μ.Μ.Ε. Εμείς, δεν είμαστε από αυτούς που θα τρέξουν να φωνάξουν ότι οι παρατάξεις είναι όλες ίδιες με ρουσφέτια, διαφθορά και κεράσματα! Άλλωστε, είναι (ή πρέπει να είναι) ξεκάθαρο ότι κάθε παράταξη ή πολιτική συλλογικότητα εξυπηρετεί συμφέροντα και όταν λέμε συμφέροντα ο νους μας δε πρέπει να τρέχει σε τίποτα συνομοσιολογικό, μιας και τα πράγματα είναι λίγο πολύ φανερά… ή είμαστε με αυτούς που τα συμφέροντα και ο ρόλος τους μέσα στο πανεπιστήμιο είναι ταυτισμένος με το ρόλο της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και των επιχειρηματιών στην κοινωνία ή με αυτούς που βλέπουν τα συμφέροντα τους κάθε μέρα να πλήττονται σε σημείο που πλέον για πολλούς συμφοιτητές μας τίθεται ζήτημα επιβίωσης και διακοπής σπουδών! Με αυτή την έννοια, όπως σε κάθε μάχη, έτσι και σε αυτή των εκλογών παίρνουμε θέση και διαλέγουμε πλευρά! Τέλος, υπάρχει μια τρίτη επιχειρηματολογία, που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει διαφορετική αφετηρία, αλλά μάλλον ίδιο αποτέλεσμα… Να δώσουμε παραδείγματα από συλλόγους που η μη ύπαρξη αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, σχημάτων της ΕΑΑΚ έχει κάνει τις σχολές «κάστρα» των μπράβων της ΔΑΠ, της μαφίας και των «στημένων» πολιτικών παιχνιδιών, όπου ο σύλλογος δε συνεδριάζει ούτε για πλάκα και η κατάσταση πλέον φαντάζει ανεπανόρθωτη και ασφυκτική για κάθε αγωνιστή και για καθένα από μας που τολμά να σηκώσει κεφάλι και ζει κάθε μέρα την τρομοκρατία; Να πούμε για την αξία της ύπαρξης της « άλλης επιλογής» στα χέρια καθενός από εμάς πριν την κάλπη; Όχι με μια λογική ανάθεσης, αλλά σε μια λογική της αναγκαίας έκφρασης του πολιτικού στίγματος και στις εκλογές! Και το στίγμα αυτή τη φορά πρέπει να είναι κόκκινο! Είναι σαφές ότι οι εκλογές ανέκαθεν αποτελούσαν μια πολιτική διαδικασία από την οποία δινόταν το στίγμα της πολιτικοποίησης της νεολαίας. Και είναι γεγονός ότι όπως συμβαίνει και με όλες τις διαδικασίες των Φοιτητικών Συλλόγων, η ΔΑΠ είναι η πρώτη που θέλει την απονέκρωση σε κάθε αμφιθέατρο και σε κάθε κάλπη, ώστε να γίνουν οι συνελεύσεις των Συλλόγων πάρτυ και εκδρομές, οι εκλογές ακομμάτιστα 15μελή και οι σχολές νεκροταφεία. Εμείς από την πλευρά μας λέμε ότι όντως, οι εκλογές από μόνες τους δεν αλλάζουν κάτι. Παρόλα αυτά η αποχή από αυτές δεν στέλνει κάποιο σαφές μήνυμα, πόσο μάλλον όταν οι τάσεις σε όλη τη νεολαία είναι τόσο διαφορετικές σχετικά και με το ζήτημα των εκλογών. Πρέπει όμως και να αντιλαμβανόμαστε ότι δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους σήμερα καλοθελητές, αύριο εργατοπατέρες, να χρησιμοποιούν τη σιωπή μας ως συναίνεση στις πολιτικές διάλυσης των ζωών μας, εντός και εκτός πανεπιστημίου. Σε μια εποχή που το κεφάλαιο δείχνει να έχει το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης για τη δημιουργία ενός νέου πανεπιστημίου, ξένο και επιθετικό προς κάθε φοιτητή και κάθε εργαζόμενο μέσα σε αυτό, η επιλογή μας δεν πρέπει και δε μπορεί να είναι η σιωπή! Ας έχουμε κατά νου ότι πλέον διακυβεύεται η ύπαρξη των Φοιτητικών Συλλόγων και η αγωνιστική πνοή που αυτοί έδιναν σε όλη την κοινωνία! Ας έχουμε κατά νου ότι πλέον διακυβεύεται το δικαίωμα να σπουδάζουμε στο πανεπιστήμιο, να δραστηριοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από αυτό! Τέλος, ας έχουμε κατά νου, ότι κάποιοι διαμορφώνουν τις ζωές μας και κάθε μέρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικό να είμαστε άνεργοι, να μεταναστεύουμε για να βρούμε δουλειά, να δουλεύουμε για να σπουδάζουμε ή να πληρώνουμε δίδακτρα, να δεχόμαστε επίθεση των ΜΑΤ στη σχολή μας, να μην έχουμε πρόσβαση στους χώρους της και να μη μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε σε αυτή. Και τελικά να κοιτάμε αποκλειστικά τον εαυτό μας, να ιδιωτεύουμε, να ακολουθούμε τον ατομικό δρόμο και να είμαστε πιο ευάλωτοι στις ορέξεις των αφεντικών μας. Το μέγεθος, η οξύτητα της επίθεσης και οι αναβαθμισμένες διαστάσεις που αναμένεται να λάβει επιβάλλουν να ξεκουνηθούμε όλοι-ες από τη θέση μας! Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για μικροπολιτική εκλογολαγνία, αλλά ούτε και αντι-εκλογικούς αγώνες. Γιατί το πραγματικό διακύβευμα των φετινών εκλογών δεν είναι το ποια πολιτική δύναμη θα πλειοψηφήσει, ακόμα και σε μια μειοψηφία φοιτητών, αλλά το αν θα καταγραφεί ένα στιβαρό ρεύμα αμφισβήτησης του ατομικού δρόμου, πολιτικοποίησης, συλλογικότητας και αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας.. Εμείς, ως ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ, ξέρουμε ότι «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες», παρ’ όλα αυτά αποτελούν ακόμη μια μάχη που πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί..Καλούμε κάθε συμφοιτητή μας στις 24 Μάη να πει όχι στην αποχή και να στηρίξει..έναν άλλον δρόμο! Το δρόμο των συλλογικών διαδικασιών και αγώνων, της συλλογικής αντιμετώπισης συλλογικών προβλημάτων, το δρόμο που θέλει η ίδια η νεολαία να καθορίζει τη ζωή της. Οι εκλογές άλλωστε, μπορούν να δώσουν και ένα βήμα για μεγαλύτερη συμμετοχή στις συλλογικές μας διαδικασίες και να πάψει αυτό να είναι υπόθεση για λίγους! Άλλωστε, μειωμένη συμμετοχή στις εκλογές σημαίνει και μικρότερη απαιτούμενη απαρτία στη Γενική Συνέλευση… Είναι ξεκάθαρο ότι πλέον δεν υπάρχει περιθώριο για εκπτώσεις και μια σιωπή που είναι κάτι παραπάνω από συνενοχή, όταν συμφοιτητές μας ΔΕΝ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΕΡΑ… Η φωνή μας πρέπει να ακούγεται με όποιο τρόπο μπορούμε, αλλά και με κάθε τρόπο που μας δίνεται η ευκαιρία… Οι εκλογές, είπαμε, δε μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, ούτε το πανεπιστήμιο.. Οι φοιτητές όμως;
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ
ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ-ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ
ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ
