Τις επόμενες μέρες διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ενώ διανύουμε τον 8ο χρόνο της κρίσης, πόσο νόημα έχει άραγε να μιλήσουμε για και να συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές; Την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα (το οποίο απαιτεί από μόνο του προβληματισμό και συζήτηση) προσπαθούμε να απαντήσουμε στο παρακάτω κείμενο.
Στα συντρίμμια της ζωής μου…
Η συγκυρία μας βρίσκει αντιμέτωπους με το κλείσιμο της λεγόμενης αξιολόγησης από μεριά της κυβέρνησης και των «θεσμων» ή πιο απλά: βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Η κυβέρνηση διατυμπανίζει παντού ότι εμφανίζεται το τέλος του τούνελ, η αρχή της ανάκαμψης και ο ερχομός της ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη, είναι μια καινούργια συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Ε.Ε. που για άλλη μια φορά θα έρθει να κάνει τη ζωή του λαού και της νεολαίας ακόμα πιο δύσκολη. Είναι ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο το οποίο χαρακτηριστικά θα φέρει : Μείωση του αφορολογήτου στα 5000€, κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, Μείωση συντάξεων, Απελευθέρωση μαζικών απολύσεων, ελαστικές σχέσεις εργασίας. Αποτελέσματα του συνόλου αυτής της πολιτικής έχει άμεσο αντίκρισμα και στο πανεπιστήμιο. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα ενώ βλέπουμε μια «ανεξήγητη» χλιδή στο κέντρο ερευνών, στα εργαστήρια της έρευνας, στα γραφεία της πρυτανείας κλπ μέσα στις σχολές μας υπάρχει μια εικόνα συνολικής διάλυσης. Επομένως, ξεπηδά εύλογα το ερώτημα: «πού πάνε τα λεφτά»! Η απάντηση από πλευράς κυβέρνησης αποστομωτική: α. το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί η κρατική χρηματοδότηση έχει φτάσει στα τάρταρα β. φοιτητές από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα δεν μπορούν να μπουν στις εστίες γ. ολόκληρες βιβλιοθήκες τμημάτων κλείνουν ή δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω της υποστελέχωσης. Ταυτόχρονα, επιλέγουν να: α. δώσουν 5,75δις ευρώ για το χρέος, 1,2δις ευρώ για πολεμικές δαπάνες, 3εκατ. ευρώ σε εργολάβους και εταιρίες για συντηρήσεις κτιρίων και ανακαινίσεις γραφείων καθηγητών β. κάνουν λόγο για δίδακτρα στις σπουδές μας (βλέπε δηλώσεις για 2η φορά του Μπουτάρη και του καθηγητή του πανεπιστημίου Κρήτης Γραβάνη) γ. μετατρέψουν το πανεπιστήμιο και την παιδεία συνολικά σε ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας, αφήνοντας τις εταιρίες να έχουν λόγο στην έρευνα και τη λειτουργία των σχολών βγάζοντας κέρδος με την απλήρωτη εργασία των φοιτητών και την εκμετάλλευση των υποδομών του πανεπιστημίου (βλέπε Toyota στο τμήμα των Μηχανολόγων Μηχ. ΑΠΘ) δ. κάνουν τη γνώση μια σούπα δεξιοτήτων και να μιλούν για διάσπαση των πτυχίων ε. έχουν ορθάνοιχτες τις πόρτες για τα ΜΑΤ, όπως έγινε ένα μήνα πριν στο ΠΑΜΑΚ κάνοντας face control σε όποιον μπαίνει, δήθεν για την προστασία των φοιτητών και την ίδια στιγμή να κλειδαμπαρώνουν τις σχολές διώχνοντας και αποθαρρύνοντας τους φοιτητές από οποιαδήποτε δραστηριότητα και ενασχόληση, πέραν των μαθημάτων και στ. μιλούν τελικά για ένα πανεπιστήμιο για λίγους, για όσους δηλαδή έχουν να πληρώσουν τη σίτιση, τη στέγαση, αλλά και τα λογής σεμινάρια, workshop κλπ που «απαιτούνται» για να καταφέρεις να βγεις στην αγορά εργασίας…
>> Τα κομμάτια της ψυχής μου…
Το μέλλον μας περιγράφεται ως μέλλον ανεργίας και φτώχειας…
Η χώρα μας βρίσκεται σύμφωνα και με στοιχεία της Eurostat στην πρώτη θέση της ΕΕ σε ποσοστό ανεργίας (με 60% ανεργία στους νέους κάτω των 25 και 52.300 πτυχιούχους ΑΕΙ άνεργους) και είναι παράλληλα μία από τις πρώτες χώρες σε μέσο χρόνο εργασίας παγκοσμίως. Αυτό πολύ απλά καταλήγει στο ότι οι μισοί είναι άνεργοι με την ταμπέλα του άχρηστου και οι άλλοι μισοί εργαζόμενοι με τους χειρότερους όρους για ατελείωτες ώρες. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον δεν ακούγεται παράξενο το να μη δουλεύεις, αλλά το να καταφέρεις να βρεις δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι με το πρόσχημα του «θα βρούμε άλλους 1000 σαν εσένα», σου δίνουν μισθό-ψίχουλα και περιμένουν να πεις κι «ευχαριστώ». Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους έχουν κάνει τη μετανάστευση να φαντάζει η καλύτερη λύση, ότι το αδιέξοδο και το συνεχές άγχος για το τι θα αντιμετωπίσουμε προκειμένου να ενταχθούμε στην αγορά εργασίας έχει γίνει η καθημερινότητά μας, ότι τα voucher και η επισφαλής εργασία έχουν γίνει το νέο καθεστώς.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαικές ελευθερίες στο στόχαστρο κράτους και κυβέρνησης!
Από τα ΜΑΤ στο ΠΑνεπιστήμιο ΜΑΚεδονίας, μέχρι τις διώξεις φοιτητών (όπως στην Ξάνθη, όπου φοιτητές αντιπαρατέθηκαν με τη φασιστική ρητορεία του καθηγητή Παύλου), γίνεται πολύ ξεκάθαρο ότι όποια φωνή αντιστέκεται θα βρίσκει απέναντί της την καταστολή. Στην περίπτωση του πανεπιστημίου, για να καταφέρουν να εδραιώσουν την επιχειρηματικοποίησή του, δε διστάζουν να ποινικοποιήσουν την πολιτική δράση, να διώξουν τους φοιτητές από τις σχολές με κλειδώματα και λουκέτα (βλέπε το ρολό στην πτέρυγα μας), να στοχοποιήσουν όποια και όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του. Είναι μια μικρογραφία της
συνολικής καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που παίρνει τη μορφή των επιθέσεων σε πορείες, καταλήψεις και αγωνιστές του κινήματος, που υιοθετεί την πιο σκληρή βία για να φιμώσει όσους και όσες λένε «όχι» στο σύγχρονο παραλογισμό, όσες και όσους αμφισβητούν τον τρόπο που τους επέβαλαν να σπουδάζουν, να εργάζονται, να ζουν.
Ο πόλεμος δίπλα μας!
Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας μαύρης και σκοτεινής –ενός σύγχρονου μεσαίωνα θα μπορούσαμε αλλιώς να πούμε- αναντίστοιχης των δυνατοτήτων της εποχής στην οποία ζούμε, όπου έχουμε μάθει να ζούμε με τον πόλεμο δίπλα μας, όπου οι θάνατοι προσφύγων αποτελούν συνηθισμένη είδηση και οι άστεγοι στους δρόμους καθημερινή εικόνα. Όπου οι φράχτες και ο στρατός της ΕΕ θεωρούνται αναγκαίοι, ενώ όσοι μεταναστεύουν ανεπιθύμητοι. Γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεραστεί η κρίση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που δεν μπορεί άλλο να επιβιώσει, παρά μόνο αν επιτεθεί με τους πιο ακραίους όρους στην πληττόμενη πλειοψηφία, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Παρά μόνο αν κάνει ρεαλισμό την εκμετάλλευση και την αδικία και παραλογισμό την αντίσταση και τον αγώνα για το δίκιο. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται επιτακτικά το ερώτημα αν εμείς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Χωρίς να θεωρούμε ότι κατέχουμε κάποια μυστική αλήθεια, εκφράζουμε την πεποίθηση μας ότι εμείς, όλοι εμείς που πληττόμαστε σήμερα και βλέπουμε αυτή την κατάσταση ξέροντας ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή.
>> Πέφτουν κάτω ένα-ένα…
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΤΑΧΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΠΙΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!
Στις φετινές φοιτητικές εκλογές λοιπόν καλούμε τη νεολαία στα πανεπιστήμια να πάρει θέση στο εξής ερώτημα: θα συνεχίσει να βιώνει υποταγμένη την εργασιακή περιπλάνηση, την επισφάλεια, τη διάλυση των σπουδών της, την καθημερινότητα της κατάθλιψης ή θα δείξει ανυπακοή, θα αγωνιστεί συλλογικά όπως έκανε πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια για να επιβάλει στο σήμερα τις ανάγκες της σε παιδεία, εργασίακαι ελευθερίες; Γιατί υπάρχουν φωνές πανελλαδικά που
δείχνουν ότι ο αγώνας δε σταμάτησε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα είναι που θα γίνει πιο δυνατός ενάντια στην πιο βάρβαρη και αντιλαϊκή κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Το όραμα κυβέρνησης και ΕΕ για την παιδεία, είναι ένα πανεπιστήμιο για λίγους κι εκλεκτούς, που θα παράγει φθηνούς και υποταγμένους εργαζόμενους. Αυτό το επιτυγχάνει μέσω ενός πανεπιστημίου πλήρως εναρμονισμένου με τις ανάγκες των επιχειρήσεων που συμμετέχουν σε αυτό και κερδοφορούν στις πλάτες των φοιτητών. Προσπαθούν μέσα σε αυτό να καταπνίξουν την όποια φωνή αντίστασης και συλλογικής έκφρασης ή πολιτικοποίησης μέσω της τρομερής εντατικοποίησης της καθημερινότητας του φοιτητή ή μέσω της καταστολής των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών.
ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ. ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ|ΟΛΕΣ
Η τελευταία σύνοδος πρυτάνεων προτείνει στο υπουργείο να γίνει μείωση 50% των εισακτέων στα πανεπιστήμια. Δεν είναι τυχαίο, είναι η λύση που προτείνουν για να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία. Γιατί μείωση των εισακτέων σημαίνει μείωση του διδακτικού και διοικητικού προσωπικού. Για εμάς όμως αυτό σημαίνει ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Σημαίνει ότι θα έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν (φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ) και μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα να μείνουν σε άλλη πόλη. Γιατί πέρα από αυτό, έχουν σχεδόν μηδενιστεί και οι παροχές στη φοιτητική μέριμνα των φοιτητών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΠΘ όπου στο Βόλο λειτουργεί εστία για 30 μόνο (!) πρωτοετείς φοιτητές (ανάμεσα στις χιλιάδες), και παράλληλα η σίτιση δεν είναι δωρεάν για όλους, αλλά μόνο για φοιτητές με εξαιρετικά χαμηλό εισόδημα. Ως ΕΑΑΚ παλεύουμε για δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους. Σε όλα αυτά καλούμε τη νεολαία να στείλει μήνυμα καταδίκης και μέσα από συλλογικούς αγώνες, με όπλο τις γενικές μας συνελεύσεις να απαιτήσουμε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι και κυρίως τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ!
Καθηγητές, κοσμήτορες, πρυτάνεις και υπουργείο δίνουν πάντα την ίδια απάντηση σε όποιο ερώτημα αφορά τις ανάγκες μας: Το τμήμα δεν έχει λεφτά. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, όπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιλέγουν (σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ΕΕ) να διαθέτουν χρήματα σε πολεμικούς εξοπλισμούς, σε δυνάμεις καταστολής, στο χρέος και στις τράπεζες και όχι για την κάλυψη των βασικών αναγκών της κοινωνίας: την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση και την εργασία. Παρόλα αυτά, το τμήμα λεφτά έχει, το θέμα είναι …πού αυτά πηγαίνουν;; Και σίγουρα δεν πηγαίνουν στην κάλυψη των αναγκών των φοιτητών. Ήρθε η ώρα λοιπόν να θέσουμε τις ανάγκες μας μπροστά! Παλεύουμε ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που φέρνει όλο και πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία μας. Αυτό δεν το κάνει φέρνοντας έναν συνολικό νόμο γιατί ξέρει ότι τότε θα έχει να αντιμετωπίσει σύσσωμο το μαχητικό φοιτητικό κίνημα. Σιγά σιγά, ίδρυμα το ίδρυμα, προσπαθεί να τα περάσει όλα.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ! ΣΠΕΡΝΕΤΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΘΑ ΘΕΡΙΣΕΤΕ ΟΡΓΗ!
Παραδείγματα όπως το lock-out στην Νομική Αθήνας και η πρόσφατη εισβολή των ΜΑΤ στο ΠΑΜΑΚ έπειτα από εντολή του πρύταν ή ακόμη και το ρολό στην πτέρυγα μας, αποδεικνύουν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι βιώνουμε μια από τις χειρότερες περιόδους ανελευθερίας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Η καταστολή και η παρέμβαση της αστυνομίας άλλωστε είναι δεδομένη κατάσταση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι σε πιο ώριμο στάδιο. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά, αν πάρουμε υπόψη μας την εικόνα που θέλουν για το πανεπιστήμιο, ένα ίδρυμα ανταγωνιστικό, για λίγους, ανοιχτό για τις εταιρίες και το ιδιωτικό κέδρος και κλειστό για τους αγώνες, τις αναζητήσεις και τις ανάγκες των πληττόμενων φοιτητών. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο και μίζερο και θέλουν εμάς τους φοιτητές πειθαρχημένους και υπάκουους σε ότι μας επιβάλλεται από τη σχολή, τους καθηγητές και σε λίγα χρόνια από τα αφεντικά μας. Προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει πανεπιστήμιο ζωντανό και πλούσιο σε πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες (πχ κλείδωμα της πόρτας του πολυτεχνείου, απαγόρευση αφισοκολλήσεων). Εμείς θυμόμαστε όμως ότι το άσυλο δεν το διασφαλίζει πότε η κοσμητεία ή ο εισαγγελέας αλλά μόνο οι φοιτητές μέσα από τις συλλογικές αποφάσεις και τους αγώνες τους. Και ξέρουμε πως ο μόνος λόγος που οι πόρτες κλειδώνουν είναι γιατί φοβούνται πως όταν οι φοιτητές κοινωνικοποιούνται, ριζοσπαστικοποιούνται και οργανώνονται, τότε μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι! Επικίνδυνοι γι’ αυτούς, το πανεπιστήμιο, το κράτος, τις εταιρίες τους, και ικανοί να φέρουν τον κόσμο ανάποδα!
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ! ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η νεολαία σήμερα με τις νέες συνθήκες που επικρατούν νιώθει το εργασιακό της μέλλον όλο και πιο αβέβαιο. Παίρνουμε το πτυχίο μας και μετά τι; Θα μπορέσουμε να βρούμε δουλειά; Ή θα στέλνουμε για χρόνια βιογραφικά από τα παιδικά μας δωμάτια και θα δουλεύουμε περιστασιακά με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς; Θα μπορέσουμε να ζήσουμε στη χώρα μας ή θα αναγκαστούμε να μεταναστεύσουμε για ένα καλύτερο μέλλον; Σε αυτά τα ερωτήματα λοιπόν, καλούμε τη νεολαία να δώσει την εξής απάντηση: ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΟΡΟΥΣ! Δε θα γίνουμε η γενιά της φτώχιας και της μετανάστευσης. Η σπουδάζουσα νεολαία να στείλει μήνυμα καταδίκης στα όλο και πιο αντεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης που προάγουν τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Στηρίζουμε το ανεξάρτητο ταξικό εργατικό κίνημα που παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση και την εργοδοσία κόντρα στη σαπίλα του επίσημου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που βάζει πλάτες στα νομοσχέδια και τις επιλογές της κυβέρνησης. Ο φοιτητής δεν είναι μόνο φοιτητής είναι και ο μελλοντικός εργαζόμενος, αλλά και ο τωρινός εργαζόμενος καθώς δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που εργάζονται για να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα σπουδών τους. Παλεύουμε για συλλόγους-σωματεία που θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζόμενων φοιτητών μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις. Παλεύουμε από τώρα για να μπορέσουμε να δουλέψουμε με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά μας δικαιώματα να κατοχυρώνονται από το πτυχίο μας, όχι από σεμινάρια, μεταπτυχιακά ή διδακτορικά. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ!
Για εμάς η ελπίδα βρίσκεται μονάχα στους συλλογικούς αγώνες. Εκεί γεννιέται και αναπνέει. Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από κοινοβουλευτικές και εκλογικές διεξόδους και συμβιβασμούς, ούτε μέσα από τη συναίνεση, την υποταγή και την αναμονή, όπως προβάλλεται από την κυβέρνηση, αλλά και τη νεολαία της μέσα στα πανεπιστήμια. Το θέμα δεν είναι να συρθούμε πίσω από τις επιλογές κάποιας κυβέρνησης, αναμένοντας και ελπίζοντας σε μία καλύτερη μιζέρια, μια καθημερινότητα με εκμετάλλευση με κάπως καλύτερους όρους, αλλά πως θα σχεδιάσουμε εμείς για εμάς το πανεπιστήμιο, την εργασία και το μέλλον των αναγκών και των ονείρων μας. Σιγά σιγά κι ενώ συμβαίνουν όλα όσα περιγράψαμε, καθένας και καθεμία από εμάς μπαίνει στη διαδικασία να συζητήσει και να προβληματιστεί γύρω από το ζήτημα των φετινών φοιτητικών εκλογών. Με τη σειρά μας λοιπόν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: Μπορεί όλη αυτή η κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω να αλλάξει ουσιαστικά μέσα από τη συμμετοχή μας στις εκλογές; Την επόμενη μέρα των εκλογών θα έχει αλλάξει κάτι από την καθημερινότητά μας; Ή μήπως, οι 9 αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο και η σχολή μας ειδικότερα;
Η κυρίαρχη ιδεολογία και οι πολιτικοί της εκφραστές, μας έχουν συνηθίσει σε εκλογές που καλλιεργούν και αναπαράγουν τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τη διάκριση σε διοικούντες και διοικούμενους, πρωταγωνιστές και θεατές, υπονομεύοντας τη λογική της ενεργούς συμμετοχής στην πολιτική ζωή και άρα τους συλλογικούς αγώνες. Μας έχουν μάθει να μεταφράζουμε τη παθητική θέαση της πραγματικότητας σε «συμμετοχή». Συμμετοχή, βέβαια, όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά στο δικαίωμα να επιλέξουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Γι’ αυτό το λόγο για εμάς, οι εκλογές δεν αποτυπώνουν με ένα σαφή τρόπο τη δυναμική των διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αποτυπώνουν μόνο μία κατάσταση εντός του συλλόγου σε μία συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Αυτό δε σημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δε θα χρησιμοποιηθεί ως δείκτης της πολιτικής τοποθέτησης των φοιτητών ως προς τις εξελίξεις στην παιδεία ή συνολικά επί του πολιτικού σκηνικού. Ίσα ίσα μάλιστα που η οποιαδήποτε συνέχιση μιας πολιτικής που επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας απαιτεί τη συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας και πόσο μάλλον της νεολαίας. Ειδικά τώρα που ψηφίστηκε ένα νέο μνημόνιο πολύ θα βόλευε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποτύπωνε κυρίαρχα τάσεις υποταγής εντός του φοιτητικού σώματος και όχι τάσεις αμφισβήτησης και διεκδίκησης. Αν και αυτό δεν είναι ο λόγος για τον οποίο θα επιλέξουμε να ψηφίσουμε, είναι σημαντικό ο κόσμος που τάσσεται ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων, να δείξει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου και μέσα από τις εκλογές, αλλά πάντα σε πρώτο και κυρίαρχο επίπεδο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες.
Ο Μπρεχτ κάποτε είχε πει ότι «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται». Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το απόφθεγμα είναι, το ελάχιστο, επίκαιρο. Το λεγόμενο «απολιτίκ», που απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα εντός της κοινωνίας και μπορούμε να πούμε ότι στη σχολή μας… κάνει θραύση! Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα και τον ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη. Μία τέτοια λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει είναι να συναινεί στην ίδια την πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη επιχειρηματολογία που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει διαφορετική αφετηρία και μπορούμε εν μέρει να το κατανοήσουμε, ωστόσο δε συγκροτεί σαφή πολιτική τοποθέτηση και μάλλον καταλήγει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την παραπάνω περίπτωση. Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Ναι, τα αντιπροσωπευτικά όργανα δεν είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο θέλουμε να εκφράζεται το κίνημα, ωστόσο οφείλουμε να κρίνουμε κατάλληλα και να εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και να μην τα παραχωρούμε στα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων. Όλα αυτά προφανώς υπό το κριτήριο ότι η συμμετοχή στα όργανα αυτά δε θα δρα αντιπαραθετικά προς το κίνημα και δε θα το υποκαθιστά. Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση, η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης και Υπουργείου. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα. Και αν θέλουμε να εκφράζουμε μια κίνηση που κινείται αντίρροπα στην κίνηση του συστήματος, αυτό θα το κάνουμε όχι με την αποχή μας, αλλά με τη συνειδητή και κριτική συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα εργαλείο στα χέρια του συστήματος και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν και μέσα στα πανεπιστήμια, άρα ούτε και τις εκλογές!
Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στις εκλογές, όχι με τον καθιερωμένο τρόπο, αλλά με μια άλλη λογική που εκφράζεται με το γνωστό μότο «εντός - εκτός κι ενάντια» και ενέχει μέσα της τόσο τη συμμετοχή σε διαδικασίες που αφορούν όργανα του συλλόγου, όσο και την αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού των εκλογών.
>>Και όλα οδηγούν σε εσένα…
Είμαστε η φωνή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Δεν είμαστε η αριστερά που πιστεύει ότι η αλλαγή θα έρθει μέσα από τις εκλογές (είτε φοιτητικές, είτε βουλευτικές). Ούτε η αριστερά της διαχείρισης του συστήματος αλλά, η αριστερά που συγκρούεται με αυτό παλεύοντας με μικρούς και μεγάλους αγώνες για να το ανατρέψει. Είμαστε εκείνη η αριστερά που στη σημερινή πραγματικότητα που χρωματίζεται από τη νηνεμία και την αποστροφή από τις συλλογικές διαδικασίες (βλ. γενικές συνελεύσεις) θα βάζει ως βασικό της μέλημα την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματος εν γένει. Εμείς ως κομμάτι εκείνης της αριστεράς που δεν υποτάσσεται, παλεύουμε ώστε οι επιμέρους αγώνες που ξεσπούν να ενωθούν σε έναν ευρύτερο παλλαϊκό ξεσηκωμό κόντρα σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ- κεφάλαιο, με στόχο να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας που κάθε μέρα καταπατούνται για τα κέρδη των λίγων. Είμαστε, άρα εκείνη η αριστερά που θα μάχεται για το μικρό, όπως για παράδειγμα μπορεί να είναι η διεκδίκηση δωρεάν εκτυπώσεων στη σχολή, αλλά θα συγκρούεται και με το μεγάλο. Η αριστερά που θα παλέψει για του αγώνες του σήμερα αλλά και τους αγώνες που μέλλονται να έρθουν. Είμαστε εν τέλει με την αριστερά της ανατροπής! Σα σχήμα, δεν έχουμε στόχο να κρύψουμε τις παθογένειες της ΕΑΑΚ κάτω από το χαλάκι. Έχουμε όμως στόχο -και το δηλώνουμε με κάθε ειλικρίνεια- να τις υπερβούμε θετικά και αυτό γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι θα γίνει μόνο μέσα από την επανίδρυση της ΕΑΑΚ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Με σχήματα ανοιχτά, που θα λειτουργούν δημοκρατικά, με την κάθε φωνή να ακούγεται, αλλά και να προσπαθεί παράλληλα να συμβάλλει στη διαμόρφωση του αναγκαίου περιεχομένου. Περιεχομένου που θα αναμετράται με τα πραγματικά ερωτήματα του κόσμου του κινήματος και θα στρέφεται στον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο και τους εκφραστές του. Εμείς σα σχήμα, αυτή την ΕΑΑΚ θέλουμε και προσπαθούμε να εκφράζουμε και μέσα από την καθημερινή μας εξώστρεφη παρέμβαση, τη συμβολή μας στις εσωτερικές της διαδικασίες, αλλά και μέσα από το χτίσιμο σχέσεων που βασίζονται στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Αυτή είναι η ΕΑΑΚ που μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και ανάτασης για το κίνημα. Η ΕΑΑΚ που παίρνοντας τα εργαλεία και τα χρήσιμα στοιχεία των αγώνων του παρελθόντος στους οποίους κατάφερε να πρωτοστατήσει (παλαιότερα με το κίνημα ’06-’07, το κίνημα του ’11 ή με αγώνες ενός προηγούμενου διαστήματος, βλέπε Ρέθυμνο 2015 για τη φοιτητική λέσχη, Νομική Αθήνας 2016 για τα δίδακτρα κλπ), μπορεί να δώσει πνοή στους αγώνες του σήμερα και του αύριο, κάνοντάς τους επικίνδυνους και ικανούς να νικήσουν.
Η στήριξη στην ΕΑΑΚ δε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου διαμαρτυρίας, ούτε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου ανάθεσης δηλαδή, «ψήφισέ μας και θα τα κάνουμε εμείς για σένα». Στήριξη στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μάχες μέσα και έξω από την σχολή αλλά, και στήριξη σε μία φωνή που ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα που θρέφει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον πόλεμο και την μετανάστευση, προτάσσει μία άλλη καθημερινότητα και διεκδικεί το μέλλον που μας αξίζει.
Στα συντρίμμια της ζωής μου…
Η συγκυρία μας βρίσκει αντιμέτωπους με το κλείσιμο της λεγόμενης αξιολόγησης από μεριά της κυβέρνησης και των «θεσμων» ή πιο απλά: βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Η κυβέρνηση διατυμπανίζει παντού ότι εμφανίζεται το τέλος του τούνελ, η αρχή της ανάκαμψης και ο ερχομός της ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη, είναι μια καινούργια συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Ε.Ε. που για άλλη μια φορά θα έρθει να κάνει τη ζωή του λαού και της νεολαίας ακόμα πιο δύσκολη. Είναι ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο το οποίο χαρακτηριστικά θα φέρει : Μείωση του αφορολογήτου στα 5000€, κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, Μείωση συντάξεων, Απελευθέρωση μαζικών απολύσεων, ελαστικές σχέσεις εργασίας. Αποτελέσματα του συνόλου αυτής της πολιτικής έχει άμεσο αντίκρισμα και στο πανεπιστήμιο. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα ενώ βλέπουμε μια «ανεξήγητη» χλιδή στο κέντρο ερευνών, στα εργαστήρια της έρευνας, στα γραφεία της πρυτανείας κλπ μέσα στις σχολές μας υπάρχει μια εικόνα συνολικής διάλυσης. Επομένως, ξεπηδά εύλογα το ερώτημα: «πού πάνε τα λεφτά»! Η απάντηση από πλευράς κυβέρνησης αποστομωτική: α. το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί η κρατική χρηματοδότηση έχει φτάσει στα τάρταρα β. φοιτητές από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα δεν μπορούν να μπουν στις εστίες γ. ολόκληρες βιβλιοθήκες τμημάτων κλείνουν ή δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω της υποστελέχωσης. Ταυτόχρονα, επιλέγουν να: α. δώσουν 5,75δις ευρώ για το χρέος, 1,2δις ευρώ για πολεμικές δαπάνες, 3εκατ. ευρώ σε εργολάβους και εταιρίες για συντηρήσεις κτιρίων και ανακαινίσεις γραφείων καθηγητών β. κάνουν λόγο για δίδακτρα στις σπουδές μας (βλέπε δηλώσεις για 2η φορά του Μπουτάρη και του καθηγητή του πανεπιστημίου Κρήτης Γραβάνη) γ. μετατρέψουν το πανεπιστήμιο και την παιδεία συνολικά σε ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας, αφήνοντας τις εταιρίες να έχουν λόγο στην έρευνα και τη λειτουργία των σχολών βγάζοντας κέρδος με την απλήρωτη εργασία των φοιτητών και την εκμετάλλευση των υποδομών του πανεπιστημίου (βλέπε Toyota στο τμήμα των Μηχανολόγων Μηχ. ΑΠΘ) δ. κάνουν τη γνώση μια σούπα δεξιοτήτων και να μιλούν για διάσπαση των πτυχίων ε. έχουν ορθάνοιχτες τις πόρτες για τα ΜΑΤ, όπως έγινε ένα μήνα πριν στο ΠΑΜΑΚ κάνοντας face control σε όποιον μπαίνει, δήθεν για την προστασία των φοιτητών και την ίδια στιγμή να κλειδαμπαρώνουν τις σχολές διώχνοντας και αποθαρρύνοντας τους φοιτητές από οποιαδήποτε δραστηριότητα και ενασχόληση, πέραν των μαθημάτων και στ. μιλούν τελικά για ένα πανεπιστήμιο για λίγους, για όσους δηλαδή έχουν να πληρώσουν τη σίτιση, τη στέγαση, αλλά και τα λογής σεμινάρια, workshop κλπ που «απαιτούνται» για να καταφέρεις να βγεις στην αγορά εργασίας…
>> Τα κομμάτια της ψυχής μου…
Το μέλλον μας περιγράφεται ως μέλλον ανεργίας και φτώχειας…
Η χώρα μας βρίσκεται σύμφωνα και με στοιχεία της Eurostat στην πρώτη θέση της ΕΕ σε ποσοστό ανεργίας (με 60% ανεργία στους νέους κάτω των 25 και 52.300 πτυχιούχους ΑΕΙ άνεργους) και είναι παράλληλα μία από τις πρώτες χώρες σε μέσο χρόνο εργασίας παγκοσμίως. Αυτό πολύ απλά καταλήγει στο ότι οι μισοί είναι άνεργοι με την ταμπέλα του άχρηστου και οι άλλοι μισοί εργαζόμενοι με τους χειρότερους όρους για ατελείωτες ώρες. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον δεν ακούγεται παράξενο το να μη δουλεύεις, αλλά το να καταφέρεις να βρεις δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι με το πρόσχημα του «θα βρούμε άλλους 1000 σαν εσένα», σου δίνουν μισθό-ψίχουλα και περιμένουν να πεις κι «ευχαριστώ». Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους έχουν κάνει τη μετανάστευση να φαντάζει η καλύτερη λύση, ότι το αδιέξοδο και το συνεχές άγχος για το τι θα αντιμετωπίσουμε προκειμένου να ενταχθούμε στην αγορά εργασίας έχει γίνει η καθημερινότητά μας, ότι τα voucher και η επισφαλής εργασία έχουν γίνει το νέο καθεστώς.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαικές ελευθερίες στο στόχαστρο κράτους και κυβέρνησης!
Από τα ΜΑΤ στο ΠΑνεπιστήμιο ΜΑΚεδονίας, μέχρι τις διώξεις φοιτητών (όπως στην Ξάνθη, όπου φοιτητές αντιπαρατέθηκαν με τη φασιστική ρητορεία του καθηγητή Παύλου), γίνεται πολύ ξεκάθαρο ότι όποια φωνή αντιστέκεται θα βρίσκει απέναντί της την καταστολή. Στην περίπτωση του πανεπιστημίου, για να καταφέρουν να εδραιώσουν την επιχειρηματικοποίησή του, δε διστάζουν να ποινικοποιήσουν την πολιτική δράση, να διώξουν τους φοιτητές από τις σχολές με κλειδώματα και λουκέτα (βλέπε το ρολό στην πτέρυγα μας), να στοχοποιήσουν όποια και όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του. Είναι μια μικρογραφία της
συνολικής καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που παίρνει τη μορφή των επιθέσεων σε πορείες, καταλήψεις και αγωνιστές του κινήματος, που υιοθετεί την πιο σκληρή βία για να φιμώσει όσους και όσες λένε «όχι» στο σύγχρονο παραλογισμό, όσες και όσους αμφισβητούν τον τρόπο που τους επέβαλαν να σπουδάζουν, να εργάζονται, να ζουν.
Ο πόλεμος δίπλα μας!
Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας μαύρης και σκοτεινής –ενός σύγχρονου μεσαίωνα θα μπορούσαμε αλλιώς να πούμε- αναντίστοιχης των δυνατοτήτων της εποχής στην οποία ζούμε, όπου έχουμε μάθει να ζούμε με τον πόλεμο δίπλα μας, όπου οι θάνατοι προσφύγων αποτελούν συνηθισμένη είδηση και οι άστεγοι στους δρόμους καθημερινή εικόνα. Όπου οι φράχτες και ο στρατός της ΕΕ θεωρούνται αναγκαίοι, ενώ όσοι μεταναστεύουν ανεπιθύμητοι. Γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεραστεί η κρίση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που δεν μπορεί άλλο να επιβιώσει, παρά μόνο αν επιτεθεί με τους πιο ακραίους όρους στην πληττόμενη πλειοψηφία, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Παρά μόνο αν κάνει ρεαλισμό την εκμετάλλευση και την αδικία και παραλογισμό την αντίσταση και τον αγώνα για το δίκιο. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται επιτακτικά το ερώτημα αν εμείς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Χωρίς να θεωρούμε ότι κατέχουμε κάποια μυστική αλήθεια, εκφράζουμε την πεποίθηση μας ότι εμείς, όλοι εμείς που πληττόμαστε σήμερα και βλέπουμε αυτή την κατάσταση ξέροντας ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή.
>> Πέφτουν κάτω ένα-ένα…
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΤΑΧΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΠΙΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!
Στις φετινές φοιτητικές εκλογές λοιπόν καλούμε τη νεολαία στα πανεπιστήμια να πάρει θέση στο εξής ερώτημα: θα συνεχίσει να βιώνει υποταγμένη την εργασιακή περιπλάνηση, την επισφάλεια, τη διάλυση των σπουδών της, την καθημερινότητα της κατάθλιψης ή θα δείξει ανυπακοή, θα αγωνιστεί συλλογικά όπως έκανε πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια για να επιβάλει στο σήμερα τις ανάγκες της σε παιδεία, εργασίακαι ελευθερίες; Γιατί υπάρχουν φωνές πανελλαδικά που
δείχνουν ότι ο αγώνας δε σταμάτησε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα είναι που θα γίνει πιο δυνατός ενάντια στην πιο βάρβαρη και αντιλαϊκή κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Το όραμα κυβέρνησης και ΕΕ για την παιδεία, είναι ένα πανεπιστήμιο για λίγους κι εκλεκτούς, που θα παράγει φθηνούς και υποταγμένους εργαζόμενους. Αυτό το επιτυγχάνει μέσω ενός πανεπιστημίου πλήρως εναρμονισμένου με τις ανάγκες των επιχειρήσεων που συμμετέχουν σε αυτό και κερδοφορούν στις πλάτες των φοιτητών. Προσπαθούν μέσα σε αυτό να καταπνίξουν την όποια φωνή αντίστασης και συλλογικής έκφρασης ή πολιτικοποίησης μέσω της τρομερής εντατικοποίησης της καθημερινότητας του φοιτητή ή μέσω της καταστολής των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών.
ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ. ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ|ΟΛΕΣ
Η τελευταία σύνοδος πρυτάνεων προτείνει στο υπουργείο να γίνει μείωση 50% των εισακτέων στα πανεπιστήμια. Δεν είναι τυχαίο, είναι η λύση που προτείνουν για να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία. Γιατί μείωση των εισακτέων σημαίνει μείωση του διδακτικού και διοικητικού προσωπικού. Για εμάς όμως αυτό σημαίνει ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Σημαίνει ότι θα έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν (φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ) και μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα να μείνουν σε άλλη πόλη. Γιατί πέρα από αυτό, έχουν σχεδόν μηδενιστεί και οι παροχές στη φοιτητική μέριμνα των φοιτητών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΠΘ όπου στο Βόλο λειτουργεί εστία για 30 μόνο (!) πρωτοετείς φοιτητές (ανάμεσα στις χιλιάδες), και παράλληλα η σίτιση δεν είναι δωρεάν για όλους, αλλά μόνο για φοιτητές με εξαιρετικά χαμηλό εισόδημα. Ως ΕΑΑΚ παλεύουμε για δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους. Σε όλα αυτά καλούμε τη νεολαία να στείλει μήνυμα καταδίκης και μέσα από συλλογικούς αγώνες, με όπλο τις γενικές μας συνελεύσεις να απαιτήσουμε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι και κυρίως τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ!
Καθηγητές, κοσμήτορες, πρυτάνεις και υπουργείο δίνουν πάντα την ίδια απάντηση σε όποιο ερώτημα αφορά τις ανάγκες μας: Το τμήμα δεν έχει λεφτά. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, όπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιλέγουν (σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ΕΕ) να διαθέτουν χρήματα σε πολεμικούς εξοπλισμούς, σε δυνάμεις καταστολής, στο χρέος και στις τράπεζες και όχι για την κάλυψη των βασικών αναγκών της κοινωνίας: την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση και την εργασία. Παρόλα αυτά, το τμήμα λεφτά έχει, το θέμα είναι …πού αυτά πηγαίνουν;; Και σίγουρα δεν πηγαίνουν στην κάλυψη των αναγκών των φοιτητών. Ήρθε η ώρα λοιπόν να θέσουμε τις ανάγκες μας μπροστά! Παλεύουμε ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που φέρνει όλο και πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία μας. Αυτό δεν το κάνει φέρνοντας έναν συνολικό νόμο γιατί ξέρει ότι τότε θα έχει να αντιμετωπίσει σύσσωμο το μαχητικό φοιτητικό κίνημα. Σιγά σιγά, ίδρυμα το ίδρυμα, προσπαθεί να τα περάσει όλα.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ! ΣΠΕΡΝΕΤΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΘΑ ΘΕΡΙΣΕΤΕ ΟΡΓΗ!
Παραδείγματα όπως το lock-out στην Νομική Αθήνας και η πρόσφατη εισβολή των ΜΑΤ στο ΠΑΜΑΚ έπειτα από εντολή του πρύταν ή ακόμη και το ρολό στην πτέρυγα μας, αποδεικνύουν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι βιώνουμε μια από τις χειρότερες περιόδους ανελευθερίας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Η καταστολή και η παρέμβαση της αστυνομίας άλλωστε είναι δεδομένη κατάσταση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι σε πιο ώριμο στάδιο. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά, αν πάρουμε υπόψη μας την εικόνα που θέλουν για το πανεπιστήμιο, ένα ίδρυμα ανταγωνιστικό, για λίγους, ανοιχτό για τις εταιρίες και το ιδιωτικό κέδρος και κλειστό για τους αγώνες, τις αναζητήσεις και τις ανάγκες των πληττόμενων φοιτητών. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο και μίζερο και θέλουν εμάς τους φοιτητές πειθαρχημένους και υπάκουους σε ότι μας επιβάλλεται από τη σχολή, τους καθηγητές και σε λίγα χρόνια από τα αφεντικά μας. Προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει πανεπιστήμιο ζωντανό και πλούσιο σε πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες (πχ κλείδωμα της πόρτας του πολυτεχνείου, απαγόρευση αφισοκολλήσεων). Εμείς θυμόμαστε όμως ότι το άσυλο δεν το διασφαλίζει πότε η κοσμητεία ή ο εισαγγελέας αλλά μόνο οι φοιτητές μέσα από τις συλλογικές αποφάσεις και τους αγώνες τους. Και ξέρουμε πως ο μόνος λόγος που οι πόρτες κλειδώνουν είναι γιατί φοβούνται πως όταν οι φοιτητές κοινωνικοποιούνται, ριζοσπαστικοποιούνται και οργανώνονται, τότε μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι! Επικίνδυνοι γι’ αυτούς, το πανεπιστήμιο, το κράτος, τις εταιρίες τους, και ικανοί να φέρουν τον κόσμο ανάποδα!
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ! ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η νεολαία σήμερα με τις νέες συνθήκες που επικρατούν νιώθει το εργασιακό της μέλλον όλο και πιο αβέβαιο. Παίρνουμε το πτυχίο μας και μετά τι; Θα μπορέσουμε να βρούμε δουλειά; Ή θα στέλνουμε για χρόνια βιογραφικά από τα παιδικά μας δωμάτια και θα δουλεύουμε περιστασιακά με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς; Θα μπορέσουμε να ζήσουμε στη χώρα μας ή θα αναγκαστούμε να μεταναστεύσουμε για ένα καλύτερο μέλλον; Σε αυτά τα ερωτήματα λοιπόν, καλούμε τη νεολαία να δώσει την εξής απάντηση: ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΟΡΟΥΣ! Δε θα γίνουμε η γενιά της φτώχιας και της μετανάστευσης. Η σπουδάζουσα νεολαία να στείλει μήνυμα καταδίκης στα όλο και πιο αντεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης που προάγουν τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Στηρίζουμε το ανεξάρτητο ταξικό εργατικό κίνημα που παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση και την εργοδοσία κόντρα στη σαπίλα του επίσημου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που βάζει πλάτες στα νομοσχέδια και τις επιλογές της κυβέρνησης. Ο φοιτητής δεν είναι μόνο φοιτητής είναι και ο μελλοντικός εργαζόμενος, αλλά και ο τωρινός εργαζόμενος καθώς δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που εργάζονται για να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα σπουδών τους. Παλεύουμε για συλλόγους-σωματεία που θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζόμενων φοιτητών μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις. Παλεύουμε από τώρα για να μπορέσουμε να δουλέψουμε με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά μας δικαιώματα να κατοχυρώνονται από το πτυχίο μας, όχι από σεμινάρια, μεταπτυχιακά ή διδακτορικά. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ!
Για εμάς η ελπίδα βρίσκεται μονάχα στους συλλογικούς αγώνες. Εκεί γεννιέται και αναπνέει. Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από κοινοβουλευτικές και εκλογικές διεξόδους και συμβιβασμούς, ούτε μέσα από τη συναίνεση, την υποταγή και την αναμονή, όπως προβάλλεται από την κυβέρνηση, αλλά και τη νεολαία της μέσα στα πανεπιστήμια. Το θέμα δεν είναι να συρθούμε πίσω από τις επιλογές κάποιας κυβέρνησης, αναμένοντας και ελπίζοντας σε μία καλύτερη μιζέρια, μια καθημερινότητα με εκμετάλλευση με κάπως καλύτερους όρους, αλλά πως θα σχεδιάσουμε εμείς για εμάς το πανεπιστήμιο, την εργασία και το μέλλον των αναγκών και των ονείρων μας. Σιγά σιγά κι ενώ συμβαίνουν όλα όσα περιγράψαμε, καθένας και καθεμία από εμάς μπαίνει στη διαδικασία να συζητήσει και να προβληματιστεί γύρω από το ζήτημα των φετινών φοιτητικών εκλογών. Με τη σειρά μας λοιπόν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: Μπορεί όλη αυτή η κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω να αλλάξει ουσιαστικά μέσα από τη συμμετοχή μας στις εκλογές; Την επόμενη μέρα των εκλογών θα έχει αλλάξει κάτι από την καθημερινότητά μας; Ή μήπως, οι 9 αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο και η σχολή μας ειδικότερα;
- Τελικά οι εκλογές σε τι βοηθάνε;
Η κυρίαρχη ιδεολογία και οι πολιτικοί της εκφραστές, μας έχουν συνηθίσει σε εκλογές που καλλιεργούν και αναπαράγουν τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τη διάκριση σε διοικούντες και διοικούμενους, πρωταγωνιστές και θεατές, υπονομεύοντας τη λογική της ενεργούς συμμετοχής στην πολιτική ζωή και άρα τους συλλογικούς αγώνες. Μας έχουν μάθει να μεταφράζουμε τη παθητική θέαση της πραγματικότητας σε «συμμετοχή». Συμμετοχή, βέβαια, όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά στο δικαίωμα να επιλέξουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Γι’ αυτό το λόγο για εμάς, οι εκλογές δεν αποτυπώνουν με ένα σαφή τρόπο τη δυναμική των διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αποτυπώνουν μόνο μία κατάσταση εντός του συλλόγου σε μία συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Αυτό δε σημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δε θα χρησιμοποιηθεί ως δείκτης της πολιτικής τοποθέτησης των φοιτητών ως προς τις εξελίξεις στην παιδεία ή συνολικά επί του πολιτικού σκηνικού. Ίσα ίσα μάλιστα που η οποιαδήποτε συνέχιση μιας πολιτικής που επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας απαιτεί τη συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας και πόσο μάλλον της νεολαίας. Ειδικά τώρα που ψηφίστηκε ένα νέο μνημόνιο πολύ θα βόλευε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποτύπωνε κυρίαρχα τάσεις υποταγής εντός του φοιτητικού σώματος και όχι τάσεις αμφισβήτησης και διεκδίκησης. Αν και αυτό δεν είναι ο λόγος για τον οποίο θα επιλέξουμε να ψηφίσουμε, είναι σημαντικό ο κόσμος που τάσσεται ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων, να δείξει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου και μέσα από τις εκλογές, αλλά πάντα σε πρώτο και κυρίαρχο επίπεδο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες.
- «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες»
Για εμάς η δράση του καθενός και της καθεμιάς μας δεν αντικατοπτρίζεται στη μεμονωμένη εκείνη στιγμή που θα ρίξει την ψήφο του στην κάλπη, αλλά στις καθημερινές επιλογές, στην ενεργή συμμετοχή στις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες, σε κάθε μια στιγμή που αποφασίζει ο ίδιος από απλός θεατής των εξελίξεων να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και συλλογικά να επιβάλει ριζικές αλλαγές. Το σύνθημα «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες» συνοψίζει εύστοχα τα όρια που έχουν θεσμοί όπως οι εκλογές. Για να κινηθούμε λοιπόν πέρα απ’ αυτά τα όρια που μας έχει επιβάλει η σύγχρονη πραγματικότητα, ακριβώς γιατί γνωρίζουμε ότι μόνο πέρα από αυτά βρίσκεται το
κοινωνικά αναγκαίο, ο μόνος δρόμος είναι οι συλλογικές διεκδικήσεις που επιβάλλουν τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας και αρνούνται την υποτίμηση της ζωής της.- Αφού λοιπόν αναγνωρίζουμε όλα τα παραπάνω, πολύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανεί…τελικά γιατί συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και δεν απέχουμε;
Ο Μπρεχτ κάποτε είχε πει ότι «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται». Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το απόφθεγμα είναι, το ελάχιστο, επίκαιρο. Το λεγόμενο «απολιτίκ», που απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα εντός της κοινωνίας και μπορούμε να πούμε ότι στη σχολή μας… κάνει θραύση! Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα και τον ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη. Μία τέτοια λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει είναι να συναινεί στην ίδια την πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη επιχειρηματολογία που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει διαφορετική αφετηρία και μπορούμε εν μέρει να το κατανοήσουμε, ωστόσο δε συγκροτεί σαφή πολιτική τοποθέτηση και μάλλον καταλήγει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την παραπάνω περίπτωση. Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Ναι, τα αντιπροσωπευτικά όργανα δεν είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο θέλουμε να εκφράζεται το κίνημα, ωστόσο οφείλουμε να κρίνουμε κατάλληλα και να εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και να μην τα παραχωρούμε στα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων. Όλα αυτά προφανώς υπό το κριτήριο ότι η συμμετοχή στα όργανα αυτά δε θα δρα αντιπαραθετικά προς το κίνημα και δε θα το υποκαθιστά. Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση, η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης και Υπουργείου. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα. Και αν θέλουμε να εκφράζουμε μια κίνηση που κινείται αντίρροπα στην κίνηση του συστήματος, αυτό θα το κάνουμε όχι με την αποχή μας, αλλά με τη συνειδητή και κριτική συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα εργαλείο στα χέρια του συστήματος και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν και μέσα στα πανεπιστήμια, άρα ούτε και τις εκλογές!
- Με ποια λογική συμμετέχουμε λοιπόν;
Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στις εκλογές, όχι με τον καθιερωμένο τρόπο, αλλά με μια άλλη λογική που εκφράζεται με το γνωστό μότο «εντός - εκτός κι ενάντια» και ενέχει μέσα της τόσο τη συμμετοχή σε διαδικασίες που αφορούν όργανα του συλλόγου, όσο και την αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού των εκλογών.
- ΕΝΤΟΣ… γιατί αντιλαμβανόμαστε τις φοιτητικές εκλογές όχι μόνο σαν μια ακόμα πολιτική μάχη, αλλά και σαν τη διαδικασία που καθορίζει τους ''αντιπροσώπους των φοιτητών'' σε αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως τα Δ.Σ. Θεωρούμε ότι οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις οφείλουν να συμμετέχουν σε τέτοια όργανα, όχι με όρους συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης, αλλά μην αναγνωρίζοντας τους 9 αντιπροσώπους του ΔΣ ως αρμόδιους να λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των φοιτητών, αλλά την ίδια τη γενική συνέλευση ως το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε στο ΔΣ ακριβώς για να διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσα στη γενική συνέλευση. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Συμμετέχουμε, ωστόσο, συνειδητά στις εκλογές γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αποτυπωθεί και σε εκλογικό επίπεδο ένα διαφορετικό ρεύμα στη σχολή και ευρύτερα. Ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης, ένα ρεύμα που θα μιλάει για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή και όχι αυτή που επιβάλλει το κεφάλαιο.
- ΕΚΤΟΣ… γιατί είμαστε ενάντια σε λογικές αντιπροσώπευσης που μας θέτουν παθητικούς δέκτες μιας πραγματικότητας που μας επιβάλλεται. Άλλωστε, η λήψη αποφάσεων μέσω αντιπροσώπων δεν έχει εν τέλει κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα, ειδικά όταν ο ίδιος ο σύλλογος είναι απών από το ίδιο το κίνημα και τις διαδικασίες του. Αντίθετα, με άλλες αντιλήψεις, δε θεωρούμε ότι μια ενισχυμένη εκλογικά ΕΑΑΚ είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει την πραγματικότητα στους συλλόγους και την κοινωνία. Και δε θα το ήθελε κιόλας. Γι ' αυτό δεν μας ικανοποιούν, εκλογές κάλπης με φιλικές ψήφους αλλά επιδιώκουμε πολιτικές εκλογές με πολιτική συνείδηση και κυρίως αγωνιστική συμμετοχή πριν και μετά από αυτές.
- ΕΝΑΝΤΙΑ… γιατί παλεύουμε για τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, των μόνων ζωντανών διαδικασιών του συλλόγου φοιτητών, προσπαθώντας να εντρυφήσουμε στο κίνημα λογικές αμεσοδημοκρατίας, συμμετοχής, συνδιαμόρφωσης και αλληλεγγύης, πάντα στην κατεύθυνση υπέρβασης αντιλήψεων ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Οι μοναδικοί αρμόδιοι για την οργάνωση των αγώνων είναι οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις συντονιστικές επιτροπές και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων.
>>Και όλα οδηγούν σε εσένα…
- Άρα τελικά τι πρεσβεύει το ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ;
Είμαστε η φωνή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Δεν είμαστε η αριστερά που πιστεύει ότι η αλλαγή θα έρθει μέσα από τις εκλογές (είτε φοιτητικές, είτε βουλευτικές). Ούτε η αριστερά της διαχείρισης του συστήματος αλλά, η αριστερά που συγκρούεται με αυτό παλεύοντας με μικρούς και μεγάλους αγώνες για να το ανατρέψει. Είμαστε εκείνη η αριστερά που στη σημερινή πραγματικότητα που χρωματίζεται από τη νηνεμία και την αποστροφή από τις συλλογικές διαδικασίες (βλ. γενικές συνελεύσεις) θα βάζει ως βασικό της μέλημα την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματος εν γένει. Εμείς ως κομμάτι εκείνης της αριστεράς που δεν υποτάσσεται, παλεύουμε ώστε οι επιμέρους αγώνες που ξεσπούν να ενωθούν σε έναν ευρύτερο παλλαϊκό ξεσηκωμό κόντρα σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ- κεφάλαιο, με στόχο να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας που κάθε μέρα καταπατούνται για τα κέρδη των λίγων. Είμαστε, άρα εκείνη η αριστερά που θα μάχεται για το μικρό, όπως για παράδειγμα μπορεί να είναι η διεκδίκηση δωρεάν εκτυπώσεων στη σχολή, αλλά θα συγκρούεται και με το μεγάλο. Η αριστερά που θα παλέψει για του αγώνες του σήμερα αλλά και τους αγώνες που μέλλονται να έρθουν. Είμαστε εν τέλει με την αριστερά της ανατροπής! Σα σχήμα, δεν έχουμε στόχο να κρύψουμε τις παθογένειες της ΕΑΑΚ κάτω από το χαλάκι. Έχουμε όμως στόχο -και το δηλώνουμε με κάθε ειλικρίνεια- να τις υπερβούμε θετικά και αυτό γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι θα γίνει μόνο μέσα από την επανίδρυση της ΕΑΑΚ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Με σχήματα ανοιχτά, που θα λειτουργούν δημοκρατικά, με την κάθε φωνή να ακούγεται, αλλά και να προσπαθεί παράλληλα να συμβάλλει στη διαμόρφωση του αναγκαίου περιεχομένου. Περιεχομένου που θα αναμετράται με τα πραγματικά ερωτήματα του κόσμου του κινήματος και θα στρέφεται στον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο και τους εκφραστές του. Εμείς σα σχήμα, αυτή την ΕΑΑΚ θέλουμε και προσπαθούμε να εκφράζουμε και μέσα από την καθημερινή μας εξώστρεφη παρέμβαση, τη συμβολή μας στις εσωτερικές της διαδικασίες, αλλά και μέσα από το χτίσιμο σχέσεων που βασίζονται στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Αυτή είναι η ΕΑΑΚ που μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και ανάτασης για το κίνημα. Η ΕΑΑΚ που παίρνοντας τα εργαλεία και τα χρήσιμα στοιχεία των αγώνων του παρελθόντος στους οποίους κατάφερε να πρωτοστατήσει (παλαιότερα με το κίνημα ’06-’07, το κίνημα του ’11 ή με αγώνες ενός προηγούμενου διαστήματος, βλέπε Ρέθυμνο 2015 για τη φοιτητική λέσχη, Νομική Αθήνας 2016 για τα δίδακτρα κλπ), μπορεί να δώσει πνοή στους αγώνες του σήμερα και του αύριο, κάνοντάς τους επικίνδυνους και ικανούς να νικήσουν.
- Και τι σημαίνει στήριξη στο ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ;
Η στήριξη στην ΕΑΑΚ δε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου διαμαρτυρίας, ούτε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου ανάθεσης δηλαδή, «ψήφισέ μας και θα τα κάνουμε εμείς για σένα». Στήριξη στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μάχες μέσα και έξω από την σχολή αλλά, και στήριξη σε μία φωνή που ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα που θρέφει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον πόλεμο και την μετανάστευση, προτάσσει μία άλλη καθημερινότητα και διεκδικεί το μέλλον που μας αξίζει.
ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΔΕΝ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!
ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ!
ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ…
