Ο
αγώνας για τα δικαιώματά μας στο
πανεπιστήμιο σήμερα είναι άρρηκτα
συνδεδεμένος με τον αγώνα για την
εργασιακή μας προοπτική!Μετά
από οκτώ χρόνια παγκόσμιας δομικής
κρίσης και έξι χρόνια μνημονίων το
κεφάλαιο επιδιώκει την υπέρβασή της
οξύνοντας την επίθεση απέναντι στις
δυνάμεις της εργασίας. Αυτό σηματοδοτεί
από τη μία το τσάκισμα του δικαιώματος
στην κατοικία και τις ιδιωτικοποιήσεις
και από την άλλη τις μειώσεις μισθών,
την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων
και κοινωνικών παροχών (ασφάλιση, υγεία,
παιδεία), τις νέες μορφές εντατικοποιημένης
και ευέλικτης εργασίας κ.τ.λ.Επίσημη
σφραγίδα που κατοχυρώνει και νομιμοποιεί
αυτήν την πραγματικότητα που μας
περιγράφηκε αποτελεί το νέο εργασιακό
και ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται
να ψηφιστεί από συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πιο συγκεκριμένα, προβέπεται η κατάργηση
του 13ου
και 14ου
μισθο, η περεταίρω μείωση του κατώτατου
μισθού κάτω από 500 ευρώ (κάτω από τα 300
για τους νέους εργαζόμενους!), η κατάργηση
των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση
των ομαδικών απολύσεων ενώ, όλες οι
ευφάνταστες μορφές μαύρης ή ελαστικής
εργασίας, τα mini jobs, οι συμβάσεις λίγων
μηνών ή ακόμα και λίγων ωρών(!), θα είναι
πλέον το νομοθετημένο μέλλον που μας
περιμένει.Όντας σε πλήρη
συμφωνία με τις κατευθύνσεις που βάζει
ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφάλαιο εδραιώνεται ένας
σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας όπου η
επισφάλεια, η μισοεργασία, η μισοανεργία,
η ανακύκλωση της ανεργίας αποτελούν το
παρόν και το μέλλον της νεολαίας. Η νέα
στρατιά εργαζομένων που διαμορφώνεται
είναι στην ουσία άνθρωποι που εργάζονται
σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς και που
ανά πάσα στιγμή, υπό
την πίεση της τεράστιας ανεργίας,
μπορούν να αντικατασταθούν από χιλιάδες
εργαζομένους που αναμένουν στην ουρά.
Μεγάλη μερίδα της νεολαίας αναγνωρίζει
το πρόβλημα σε εγχώριο επίπεδο
εναποθέτοντας τις ελπίδες της για
ενδεχόμενη φυγής στο εξωτερικό. Ωστόσο,
όλες αυτές οι ελπίδες αργά ή γρήγορα
καταρρέουν καθώς η δική μας πραγματικότητα
αποτελεί υφιστάμενη κατάσταση σε ένα
μεγάλο μέρος της παγκόσμιας σφαίρας. Ο
αντίστοιχος νόμος για τα εργασιακά που
ήρθε να εφαρμοστεί λίγους μήνες πριν
στην «ανεπτυγμένη» Γαλλία αποτελεί
χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας χώρας
που μπορεί να μη βάλλεται από μνημόνια,
όμως η δυσμενής εργασιακή πραγματικότητα
έχει εδραιωθεί εδώ και καιρό.Το παραπάνω πλαίσιο
ορίζει και την πραγματικότητα στον
κλάδο των τεχνικών. Η επικρατούσα
αντίληψη που θέλει το επάγγελμα του
μηχανικού ως μια σίγουρη και καλά
αμειβόμενη εργασία, όχι μόνο ανήκει στο
παρελθόν αλλά αποτελεί ανέκδοτο, πόσο
μάλλον η προοπτική όλων των τεχνικών
στο σύνολό τους. Οι πολιτικές ΕΕ και
κυβέρνησης, με τομή το νέο εργασιακό
νόμο, ετοιμάζουν ένα δυσοίωνο μέλλον
για τους τεχνικούς. Ταυτόχρονα η ανεργία
χτυπάει κόκκινο στον κλάδο, ενώ τα
ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα στους
νέους εργαζόμενους. Όλα τα παραπάνω
αποτυπώνονται στις εξής εργασιακές
σχέσεις : α) Μισθωτοί τεχνικοί: Οι
εργασιακές συνθήκες είναι σκληρές
και χαρακτηρίζονται από την κατάργηση
των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις
αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, τα
εξαντλητικά ωράρια, την επισφάλεια στην
εργασία και την αύξηση των ασφαλιστικών
εισφορών. B) Μηχανικοί με μπλοκάκι:
Αυτό το εργασιακό καθεστώς δίνει την
επιλογή στον εργοδότη να μη προσλαμβάνει
το μηχανικό με την ιδιότητα αυτή καθ’
αυτή, αλλά να τον ονομάζει “ελεύθερο
συνεργάτη”. Αυτό απαλλάσσει τον εργοδότη
από κάθε υποχρέωση ασφάλισης και την
μετακυλύει στις πλάτες του εργαζόμενου,
ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας
και εντείνει την επισφάλεια του
εργαζόμενου. Γ) Ελεύθεροι επαγγελματίες/
Αυτοαπασχολούμενοι μηχανικοί: Οι
υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, η
βαριά φορολογία και η συρρίκνωση του
κλάδου των κατασκευών στέλνει ολοένα
και μεγαλύτερο κομμάτι των αυτοαπασχολούμενων
μηχανικών στην ανεργία. Συνέχεια όλων
αυτών αποτέλεσε η ψήφιση του
νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου που
αποσκοπεί στη διάλυση του εργασιακού
παρόντος και μέλλοντος. Για όλους τους
εργαζόμενους υπάρχει δραματική αύξηση
των εισφορών για ασφάλιση και υγεία με
τα ποσά να είναι υπέρογκα και να συνθλίβουν
τους νέους μηχανικούς και ιδιαίτερα
αυτούς που δουλεύουν με εξαρτημένη
σχέση εργασίας.Σε
όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η
απλήρωτη εργασία με τη μορφή πρακτικής
άσκησης, η οποία πλέον θα ορίζεται και
ως υποχρεωτική (!) για το δικαίωμα άσκησης
του επαγγέλματος.
*Οι βασικοί άξονες του νομοσχεδίου και της πολιτικής που υλοποιείται είναι:// Το πλήρες “άνοιγμα” του επαγγέλματος του μηχανικού προς αποφοίτους σπουδών 3ετούς διάρκειας και κολεγίων. Το νομοσχέδιο αυτό προβλέπει μεταξύ άλλων τη δημιουργία ενός ενιαίου μητρώου για όλα τα επαγγέλματα που αφορούν τα τεχνικά έργα [απόφοιτοι ΑΕΙ, ΤΕΙ, απόφοιτοι αντιστοίχων σχολών του εξωτερικού, εργατοτεχνικό προσωπικό] με υποχρεωτική εγγραφή όλων των μηχανικών σε αυτό.
// Η εισαγωγή των νέων στο επάγγελμα θα γίνεται με μηδενικά επαγγελματικά δικαιώματα και με όρους μαθητείας [“junior μηχανικοί”] και μάλιστα για 4 χρόνια. Δηλαδή... κανένα επαγγελματικό δικαίωμα δεν θα έχουμε με τη λήψη του πτυχίου μας!// Τεμαχισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων των μηχανικών που θα “χορηγούνται” πλέον με την μορφή πιστοποιητικών και εγγραφή σε ειδικά μητρώα μετά από διαδικασίες υποχρεωτικής παρακολούθησης σεμιναρίων και εξετάσεων. Προβλέπεται η δημιουργία τάξεων [Α', Β', Γ'] που θα αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα, σε αντίθεση με αυτό που γίνονταν μέχρι τώρα, που οι μηχανικοί, μετά τη λήψη του πτυχίου, έχουν πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο, γίνεται διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και πλήρη απόσπασή τους από το πτυχίο. Έτσι, στο νέο απόφοιτο το ολοκληρωμένο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα αντικαθίσταται από ένα εισιτήριο εισόδου για ένα κύκλο πιστοποιήσεων μέσω μιας απόλυτης διάσπασης του επαγγελματικού του αντικειμένου.Όλα τα παραπάνω αποτελούν πόρισμα την ομάδας εργασίας επί των επαγγελματικών θεμάτων του ΤΕΕ/ΤΚΜ, που εισάγει τον οριζόντιο και κάθετο κατακερματισμό της επαγγελματικής δραστηριότητας του μηχανικού. Συνολικά, ο ρόλος του ΤΕΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του προασπιστή των συμφερόντων των εργαζομένων. Το ΤΕΕ αποτελεί ένα σκληρό μηχανισμό του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι της εργασίας. Στην ουσία το ΤΕΕ είναι ένας συμβουλάτορας, ένας τεχνικός σύμβουλος που καθορίζει τη διάλυση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του προεδρικού διατάγματος της προσπάθειας αναθεώρησης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από πλευράς υπουργείου, ΤΕΕ και τμημάτων σχολών με στόχο την περαιτέρω διάλυση του εργασιακού τοπίου στους μηχανικούς. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι απόφοιτοι δεν γράφονται πλέον στο τεχνικό επιμελητήριο (ΤΕΕ) ενώ πολλοί ζητούν να διαγραφούν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος των ασφαλιστικών εισφορών, όπως αυτές διαμορφώνονται τα τελευταία χρόνια, και τελικά αποκλείονται από το επάγγελμα. Άλλωστε, ήδη μεγάλο κομμάτι των τεχνικών μένει εκτός, αφού στο ΤΕΕ γράφονται μόνο απόφοιτοι ΑΕΙ. Ακόμη, το ΤΕΕ πρωτοστατεί και στην εφ’ όρου ζωής επανακατάρτισή μας μέσω επί πληρωμή σεμιναρίων, εξετάσεων κλπ ενώ ταυτόχρονα συνδέει το πανεπιστήμιο με τις επιχειρήσεις, προσφέροντας διπλωματικές σε προπτυχιακό επίπεδο, διοργανώνοντας σεμινάρια, κλπ. Τέλος αυτό το μεγάλο λόμπυ κλείνει συμφωνίες με εταιρίες κολοσσούς και παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι αυτό εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από το ΤΕΕ και πρέπει να παίρνουμε θέση ενάντια στις πολιτικές του.εκπαίδευση και εργασιακή προοπτικήΗ επίθεση στο εργασιακό παρόν και μέλλον, όπως και περιγράφηκαν, τόσο στον κλάδο των τεχνικών, όσο και στο σύνολο της νεολαίας επιβάλλουν μια σειρά από τομές στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Τόσο οι αναδιαρθρώσεις που έχουν ήδη περάσει, όσο και αυτές που ετοιμάζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκδήλωση που διοργανώθηκε από την αφρόκρεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, Διαμαντοπούλου-Φορτσάκης-Φίλης-Λιάκος-Γαβρόγλου και λοιποί) στοχεύουν στη συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης.Ήδη με το νέο σχολείο που ετοιμάζεται, εκτοξεύεται το ποσοστό των μαθητών που πετιούνται στην τεχνική εκπαίδευση (θα αγγίζει το 70%). Το υπόλοιπο 30% εισέρχεται σε ένα αέναο κυνήγι συλλογής προσόντων για τον ατομικό του φάκελο προκειμένου να εξασφαλίσει το εθνικό απολυτήριο για την ένταξή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση [κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ότι όλοι οι απόφοιτοι των γενικών λυκείων θα έχουν την δυνατότητα αυτή]. Για το σύνολο όμως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γίνονται πλέον καθεστώς οι νέες εργασιακές σχέσεις, είτε μέσω της μαθητείας στα επαγγελματικά λύκεια, είτε μέσω της εθελοντικής εργασίας στα γενικά λύκεια. Διαμορφώνεται έτσι, ήδη από το λύκειο, ένα φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.Σε αυτό έρχονται να προστεθούν οι νέες εξαγγελίες για την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων και την εισαγωγή προπαρασκευαστικού έτους στο πανεπιστήμιο. Οι νέοι εισαχθέντες δεν θα εντάσσονται σε τμήματα αλλά σχολές, παρακολουθώντας μαθήματα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών. Ανάλογα με τα μαθήματα και τα ects που θα έχει επιλέξει ο κάθε φοιτητής, θα διαμορφώνεται η βασική και δευτερεύουσα κατεύθυνση [major και minor]. Τελικά ο απόφοιτος, δεν θα παίρνει ένα ενιαίο πτυχίο με κατοχυρωμένα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό, αλλά ένα αόριστο χαρτί πιστοποίησης κάποιων δεξιοτήτων. Την ίδια στιγμή, στα ΤΕΙ, οι επικείμενες συγχωνεύσεις τμημάτων μέσα από βίαιες αλλαγές στα προγράμματα σπουδών [με την προοπτική ένταξής τους στα ΑΕΙ υπό την μορφή ειδικεύσεων] συμβάλλει στη συνολική συμπίεση των δικαιωμάτων των αποφοίτων και στον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων.Στα ΑΕΙ, η “πολυαναμενόμενη” εξίσωση των πτυχίων, σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. (συνθήκη Μπολόνια), οδηγεί στην διάσπαση του ενιαίου πενταετούς πτυχίου σε Bachelor και Master (3+2 ή 4+1 έτη) υποκύπτοντας στις πιέσεις των ιδιωτικών, αλλά και των κρατικών πανεπιστημίων με «μεταλλαγμένο» πρόγραμμα σπουδών, για πιο εξειδικευμένες και γρήγορες σπουδές. Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται στα ελληνικά ΑΕΙ, που με πολιορκητικό κροιό τη διάρθρωση των σπουδών σε 3 κύκλους (προπτυχιακό, μεταπτυχιακό, διδακτορικό), μεθοδεύουν τη διάσπαση των πτυχίων και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων. Πλέον θα βρισκόμαστε σε ένα αέναο κυνήγι ECTS, ώστε να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση των σπουδών μας στον επόμενο κύκλο, αλλά και να διεκδικήσουμε μια από τις (λιγοστές ούτως ή άλλως) θέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατεύθυνση για bachelor και master περιγράφει και την ύπαρξη διδάκτρων στο master, όπως και η διαδικασία συνεχούς επανακατάρτισης [βλέπε επί πληρωμή σεμινάρια, workshop, κλπ.] εντείνει και την ταξική ανισότητα αφού πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν. Ο σκοπός των παραπάνω είναι η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, που θα αποτελούν φτηνό, ευέλικτο, εύκολα και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Αυτοί είναι οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργασίας, που δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και συλλογικές διεκδικήσεις, που αποστερούνται τη συνολική εποπτεία του γνωστικού αντικειμένου και οδηγούνται σε ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, ενώ ζουν για να πληρώνουν ξανά και ξανά την επανακατάρτισή τους.Την στιγμή που περιγράφουν την γενιά μας, ως τη «χαμένη γενιά» προκύπτει περισσότερο από ποτέ η ανάγκη ενός φοιτητικού κινήματος, το οποίο μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, θα μπορεί να απαντά σε όλη αυτή την κατάσταση και να θέτει αναχώματα στην αστική πολιτική. Αυτό σημαίνει δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων εντός και εκτός των τμημάτων, με παρουσία σε κάθε διαδικασία που πάει να επικυρώσει κάθε αντιδραστική πολιτική (συνελεύσεις τμήματος, συγκλήτους κλπ) και μαχητική ακυρωση των σχεδίων της αστικής πολιτικής απο τους φοιτητές. Όχημα για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας αποτελούν οι σύλλογοι, τα σωματεία, τα σχήματα*, οι πρωτοβουλίες** κλπ που αντιπαλεύεουν όλη την παραπάνω επίθεση σε εργασία, παιδεία. Προκύπτει όμως, η αναγκαιότητα ενός συνολικού αγώνα με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης, της άνεργης/ελαστικώς απασχολούμενης νεολαίας, της εργασίας.Η απάντησή μαςΤο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) αποτελεί το σωματείο στο οποίο γράφονται οι εργαζόμενοι μηχανικοί, ώστε να οργανωθούν ταξικά και όχι μόνο να απαντήσουν στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την καταπάτηση δικαιωμάτων και τις σκληρές εργασιακές συνθήκες, αλλά πολύ περισσότερο για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τις δυνάμεις της εργασίας, με ότι σημαίνει αυτό για το ρόλο των μηχανικών. Το προηγούμενο διάστημα, το σωματείο έδωσε σημαντικές μάχες κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία προτάσσοντας το συντονισμένο συλλογικό αγώνα, δίνοντας το μήνυμα της οργάνωσης και της αλληλεγγύης των εργαζόμενων για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια στη ζωή και στην εργασία. Από τις απολύσεις και τους εκβιασμούς απέναντι σε συναδέλφισσες που ανακοίνωσαν την εγκυμοσύνη τους στη MIGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, την απόλυση συναδέλφου στην ΜΕΤΚΑ επειδή ζήτησε την αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση, τις απολύσεις συναδέλφων στην QCS «επειδή δεν ήταν παραγωγικοί» έως την διευθέτηση του ωραρίου σε 6ημερη εργασία με μνημονιακές αμοιβές στην ΕLPHO. Η δικαίωση των συναδελφισσών στην ΜΙGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, η υπαναχώρηση των αφεντικών της ELPHO, όπου αρκετοί συνάδελφοι κατοχύρωσαν την 5νθήμερη εργασία, αποτελούν νίκες που δείχνουν το δρόμο για την οργάνωση των αγώνων από εδώ και πέρα. Αγώνων συντονισμένων και επίμονων που θα αποτελούν πραγματική απειλή για την εργοδοσία, που θα αναδεικνύουν τη δυναμική ενός ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού, κόντρα στο χρεοκοπημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ. Παράλληλα, η Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών είναι μια ανοιχτή συνέλευση που έχει συμβάλλει στους αγώνες του κλάδου, έχοντας παίξει ρόλο σε κινητοποιήσεις (ιδιαίτερα και στο κομμάτι του ασφαλιστικού) προσπαθώντας να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους σε μια κατεύθυνση ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που δυσχεραίνουν το παρόν και το μέλλον μας. Σήμερα όμως δεν αρκεί μόνο ο αμυντικός αγώνας απέναντι σε όσα μας επιβάλλουν κυβερνήσεις και ΕΕ. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας σήμερα σε εκπαίδευση και εργασία. Αυτό σημαίνει αγώνα για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς πολυκατακερματισμό των αποφοίτων, καμία διάσπαση του πτυχίου μας, κανέναν κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου, καμία σκέψη για δίδακτρα. Όμως όπως προείπαμε ο αγώνας για την παιδεία σήμερα είναι αγώνας για την εργασία αύριο. Με αυτήν την έννοια παλεύουμε για δουλειά με αξιοπρέπεια μέσα από τους κοινούς αγώνες φοιτητών και εργαζομένων, φοιτητικών συλλόγων και ταξικών σωματείων. Αυτό μπορεί να περιγραφεί συνολικά από ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που συγκρούεται με το κεφάλαιο και όσους κατέχουν χίλιες φορές το περιττό και δίνει δύναμη σε όλους τους εργαζόμενους. Τέτοιες διεκδικήσεις μπορεί να είναι : συλλογικές συμβάσεις εργασίας με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από τα μνημόνια που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση όλων των νόμων περί ελαστικής εργασίας. Τερματισμός του σκλαβοπάζαρου των προγραμμάτων απασχόλησης, κλείσιμο των σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης. Κανονικές προσλήψεις και κατάργηση της αμοιβής με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Απαγόρευση των απολύσεων και των άθλιων σχέσεων εργασίας των εργολαβιών, των 5μηνων και των voucher. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των ανέργων μηχανικών. Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς!Όλα αυτά για μας θεωρούνται αυτονόητα και αξίζει να παλέψουμε για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το μέλλον μας. Εξ άλλου με «400 ευρώ δε ζεις, εξεγείρεσαι»! Είναι ανάγκη σήμερα κόντρα στο ρεαλισμό της ανεργίας, της επισφάλειας και της μισοεργασίας να φωνάξουμε παρών στον αγώνα της γενιάς μας. Αυτός είναι ένας δρόμος δύσκολος, όμως ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός για τις σύγχρονες ανάγκες μας! Ένας δρόμος που ανοίγεται μέσα από τη συλλογικότητα, τον συλλογικό και ανυποχώρητο αγώνα της γενιάς μας για την προοπτική της!
[**Η attack στην ανεργία και την επισφάλεια φιλοδοξεί να δώσει φωνή σε όλο αυτό τον κόσμο που θέλει να σηκώσει κεφάλι και να αμυνθεί απέναντι στη άγρια επίθεση που εξαπολύουν εργοδότες και κυβερνήσεις. Να δώσει αγωνιστική διέξοδο στην οργή που συσσωρεύεται σε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων που βλέπουν διαρκώς τα δικαιώματά τους να παραβιάζονται. Να συμβάλλει έτσι ώστε το εργατικό κίνημα να κάνει δική του υπόθεση το θέμα της ανεργίας και να προσπαθήσει να εκφράσει αυτό το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που έχει πεταχτεί εκτός παραγωγής.][*Η ΛΑΝΤΖΑ δρα στον κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού-ξενοδοχείων. Αποτελείται από εργαζόμενους/ες που βιώνουν τον εργατικό μεσαίωνα που επιβάλουν Ευρωπαϊκή Ένωση και κυβερνήσεις σε συνεργασία με τον ξεπουλημένο εργοδοτικό–κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των παραρτημάτων της στο κλάδο και συγκροτήθηκε στην προσπάθεια συσπείρωσης αυτών των εργαζόμενων στο σωματείο στον χώρο του επισιτισμού σπάζοντας τους διαχωρισμούς και προσπαθώντας την ενοποίηση των εργαζομένων σε μια κατεύθυνση ρήξης με τα συμφέροντα των εργοδοτών και ευρύτερα της ΕΕ.]
*Οι βασικοί άξονες του νομοσχεδίου και της πολιτικής που υλοποιείται είναι:// Το πλήρες “άνοιγμα” του επαγγέλματος του μηχανικού προς αποφοίτους σπουδών 3ετούς διάρκειας και κολεγίων. Το νομοσχέδιο αυτό προβλέπει μεταξύ άλλων τη δημιουργία ενός ενιαίου μητρώου για όλα τα επαγγέλματα που αφορούν τα τεχνικά έργα [απόφοιτοι ΑΕΙ, ΤΕΙ, απόφοιτοι αντιστοίχων σχολών του εξωτερικού, εργατοτεχνικό προσωπικό] με υποχρεωτική εγγραφή όλων των μηχανικών σε αυτό.
// Η εισαγωγή των νέων στο επάγγελμα θα γίνεται με μηδενικά επαγγελματικά δικαιώματα και με όρους μαθητείας [“junior μηχανικοί”] και μάλιστα για 4 χρόνια. Δηλαδή... κανένα επαγγελματικό δικαίωμα δεν θα έχουμε με τη λήψη του πτυχίου μας!// Τεμαχισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων των μηχανικών που θα “χορηγούνται” πλέον με την μορφή πιστοποιητικών και εγγραφή σε ειδικά μητρώα μετά από διαδικασίες υποχρεωτικής παρακολούθησης σεμιναρίων και εξετάσεων. Προβλέπεται η δημιουργία τάξεων [Α', Β', Γ'] που θα αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα, σε αντίθεση με αυτό που γίνονταν μέχρι τώρα, που οι μηχανικοί, μετά τη λήψη του πτυχίου, έχουν πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο, γίνεται διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και πλήρη απόσπασή τους από το πτυχίο. Έτσι, στο νέο απόφοιτο το ολοκληρωμένο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα αντικαθίσταται από ένα εισιτήριο εισόδου για ένα κύκλο πιστοποιήσεων μέσω μιας απόλυτης διάσπασης του επαγγελματικού του αντικειμένου.Όλα τα παραπάνω αποτελούν πόρισμα την ομάδας εργασίας επί των επαγγελματικών θεμάτων του ΤΕΕ/ΤΚΜ, που εισάγει τον οριζόντιο και κάθετο κατακερματισμό της επαγγελματικής δραστηριότητας του μηχανικού. Συνολικά, ο ρόλος του ΤΕΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του προασπιστή των συμφερόντων των εργαζομένων. Το ΤΕΕ αποτελεί ένα σκληρό μηχανισμό του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι της εργασίας. Στην ουσία το ΤΕΕ είναι ένας συμβουλάτορας, ένας τεχνικός σύμβουλος που καθορίζει τη διάλυση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του προεδρικού διατάγματος της προσπάθειας αναθεώρησης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από πλευράς υπουργείου, ΤΕΕ και τμημάτων σχολών με στόχο την περαιτέρω διάλυση του εργασιακού τοπίου στους μηχανικούς. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι απόφοιτοι δεν γράφονται πλέον στο τεχνικό επιμελητήριο (ΤΕΕ) ενώ πολλοί ζητούν να διαγραφούν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος των ασφαλιστικών εισφορών, όπως αυτές διαμορφώνονται τα τελευταία χρόνια, και τελικά αποκλείονται από το επάγγελμα. Άλλωστε, ήδη μεγάλο κομμάτι των τεχνικών μένει εκτός, αφού στο ΤΕΕ γράφονται μόνο απόφοιτοι ΑΕΙ. Ακόμη, το ΤΕΕ πρωτοστατεί και στην εφ’ όρου ζωής επανακατάρτισή μας μέσω επί πληρωμή σεμιναρίων, εξετάσεων κλπ ενώ ταυτόχρονα συνδέει το πανεπιστήμιο με τις επιχειρήσεις, προσφέροντας διπλωματικές σε προπτυχιακό επίπεδο, διοργανώνοντας σεμινάρια, κλπ. Τέλος αυτό το μεγάλο λόμπυ κλείνει συμφωνίες με εταιρίες κολοσσούς και παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι αυτό εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από το ΤΕΕ και πρέπει να παίρνουμε θέση ενάντια στις πολιτικές του.εκπαίδευση και εργασιακή προοπτικήΗ επίθεση στο εργασιακό παρόν και μέλλον, όπως και περιγράφηκαν, τόσο στον κλάδο των τεχνικών, όσο και στο σύνολο της νεολαίας επιβάλλουν μια σειρά από τομές στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Τόσο οι αναδιαρθρώσεις που έχουν ήδη περάσει, όσο και αυτές που ετοιμάζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκδήλωση που διοργανώθηκε από την αφρόκρεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, Διαμαντοπούλου-Φορτσάκης-Φίλης-Λιάκος-Γαβρόγλου και λοιποί) στοχεύουν στη συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης.Ήδη με το νέο σχολείο που ετοιμάζεται, εκτοξεύεται το ποσοστό των μαθητών που πετιούνται στην τεχνική εκπαίδευση (θα αγγίζει το 70%). Το υπόλοιπο 30% εισέρχεται σε ένα αέναο κυνήγι συλλογής προσόντων για τον ατομικό του φάκελο προκειμένου να εξασφαλίσει το εθνικό απολυτήριο για την ένταξή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση [κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ότι όλοι οι απόφοιτοι των γενικών λυκείων θα έχουν την δυνατότητα αυτή]. Για το σύνολο όμως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γίνονται πλέον καθεστώς οι νέες εργασιακές σχέσεις, είτε μέσω της μαθητείας στα επαγγελματικά λύκεια, είτε μέσω της εθελοντικής εργασίας στα γενικά λύκεια. Διαμορφώνεται έτσι, ήδη από το λύκειο, ένα φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.Σε αυτό έρχονται να προστεθούν οι νέες εξαγγελίες για την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων και την εισαγωγή προπαρασκευαστικού έτους στο πανεπιστήμιο. Οι νέοι εισαχθέντες δεν θα εντάσσονται σε τμήματα αλλά σχολές, παρακολουθώντας μαθήματα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών. Ανάλογα με τα μαθήματα και τα ects που θα έχει επιλέξει ο κάθε φοιτητής, θα διαμορφώνεται η βασική και δευτερεύουσα κατεύθυνση [major και minor]. Τελικά ο απόφοιτος, δεν θα παίρνει ένα ενιαίο πτυχίο με κατοχυρωμένα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό, αλλά ένα αόριστο χαρτί πιστοποίησης κάποιων δεξιοτήτων. Την ίδια στιγμή, στα ΤΕΙ, οι επικείμενες συγχωνεύσεις τμημάτων μέσα από βίαιες αλλαγές στα προγράμματα σπουδών [με την προοπτική ένταξής τους στα ΑΕΙ υπό την μορφή ειδικεύσεων] συμβάλλει στη συνολική συμπίεση των δικαιωμάτων των αποφοίτων και στον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων.Στα ΑΕΙ, η “πολυαναμενόμενη” εξίσωση των πτυχίων, σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. (συνθήκη Μπολόνια), οδηγεί στην διάσπαση του ενιαίου πενταετούς πτυχίου σε Bachelor και Master (3+2 ή 4+1 έτη) υποκύπτοντας στις πιέσεις των ιδιωτικών, αλλά και των κρατικών πανεπιστημίων με «μεταλλαγμένο» πρόγραμμα σπουδών, για πιο εξειδικευμένες και γρήγορες σπουδές. Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται στα ελληνικά ΑΕΙ, που με πολιορκητικό κροιό τη διάρθρωση των σπουδών σε 3 κύκλους (προπτυχιακό, μεταπτυχιακό, διδακτορικό), μεθοδεύουν τη διάσπαση των πτυχίων και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων. Πλέον θα βρισκόμαστε σε ένα αέναο κυνήγι ECTS, ώστε να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση των σπουδών μας στον επόμενο κύκλο, αλλά και να διεκδικήσουμε μια από τις (λιγοστές ούτως ή άλλως) θέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατεύθυνση για bachelor και master περιγράφει και την ύπαρξη διδάκτρων στο master, όπως και η διαδικασία συνεχούς επανακατάρτισης [βλέπε επί πληρωμή σεμινάρια, workshop, κλπ.] εντείνει και την ταξική ανισότητα αφού πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν. Ο σκοπός των παραπάνω είναι η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, που θα αποτελούν φτηνό, ευέλικτο, εύκολα και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Αυτοί είναι οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργασίας, που δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και συλλογικές διεκδικήσεις, που αποστερούνται τη συνολική εποπτεία του γνωστικού αντικειμένου και οδηγούνται σε ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, ενώ ζουν για να πληρώνουν ξανά και ξανά την επανακατάρτισή τους.Την στιγμή που περιγράφουν την γενιά μας, ως τη «χαμένη γενιά» προκύπτει περισσότερο από ποτέ η ανάγκη ενός φοιτητικού κινήματος, το οποίο μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, θα μπορεί να απαντά σε όλη αυτή την κατάσταση και να θέτει αναχώματα στην αστική πολιτική. Αυτό σημαίνει δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων εντός και εκτός των τμημάτων, με παρουσία σε κάθε διαδικασία που πάει να επικυρώσει κάθε αντιδραστική πολιτική (συνελεύσεις τμήματος, συγκλήτους κλπ) και μαχητική ακυρωση των σχεδίων της αστικής πολιτικής απο τους φοιτητές. Όχημα για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας αποτελούν οι σύλλογοι, τα σωματεία, τα σχήματα*, οι πρωτοβουλίες** κλπ που αντιπαλεύεουν όλη την παραπάνω επίθεση σε εργασία, παιδεία. Προκύπτει όμως, η αναγκαιότητα ενός συνολικού αγώνα με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης, της άνεργης/ελαστικώς απασχολούμενης νεολαίας, της εργασίας.Η απάντησή μαςΤο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) αποτελεί το σωματείο στο οποίο γράφονται οι εργαζόμενοι μηχανικοί, ώστε να οργανωθούν ταξικά και όχι μόνο να απαντήσουν στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την καταπάτηση δικαιωμάτων και τις σκληρές εργασιακές συνθήκες, αλλά πολύ περισσότερο για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τις δυνάμεις της εργασίας, με ότι σημαίνει αυτό για το ρόλο των μηχανικών. Το προηγούμενο διάστημα, το σωματείο έδωσε σημαντικές μάχες κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία προτάσσοντας το συντονισμένο συλλογικό αγώνα, δίνοντας το μήνυμα της οργάνωσης και της αλληλεγγύης των εργαζόμενων για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια στη ζωή και στην εργασία. Από τις απολύσεις και τους εκβιασμούς απέναντι σε συναδέλφισσες που ανακοίνωσαν την εγκυμοσύνη τους στη MIGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, την απόλυση συναδέλφου στην ΜΕΤΚΑ επειδή ζήτησε την αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση, τις απολύσεις συναδέλφων στην QCS «επειδή δεν ήταν παραγωγικοί» έως την διευθέτηση του ωραρίου σε 6ημερη εργασία με μνημονιακές αμοιβές στην ΕLPHO. Η δικαίωση των συναδελφισσών στην ΜΙGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, η υπαναχώρηση των αφεντικών της ELPHO, όπου αρκετοί συνάδελφοι κατοχύρωσαν την 5νθήμερη εργασία, αποτελούν νίκες που δείχνουν το δρόμο για την οργάνωση των αγώνων από εδώ και πέρα. Αγώνων συντονισμένων και επίμονων που θα αποτελούν πραγματική απειλή για την εργοδοσία, που θα αναδεικνύουν τη δυναμική ενός ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού, κόντρα στο χρεοκοπημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ. Παράλληλα, η Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών είναι μια ανοιχτή συνέλευση που έχει συμβάλλει στους αγώνες του κλάδου, έχοντας παίξει ρόλο σε κινητοποιήσεις (ιδιαίτερα και στο κομμάτι του ασφαλιστικού) προσπαθώντας να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους σε μια κατεύθυνση ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που δυσχεραίνουν το παρόν και το μέλλον μας. Σήμερα όμως δεν αρκεί μόνο ο αμυντικός αγώνας απέναντι σε όσα μας επιβάλλουν κυβερνήσεις και ΕΕ. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας σήμερα σε εκπαίδευση και εργασία. Αυτό σημαίνει αγώνα για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς πολυκατακερματισμό των αποφοίτων, καμία διάσπαση του πτυχίου μας, κανέναν κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου, καμία σκέψη για δίδακτρα. Όμως όπως προείπαμε ο αγώνας για την παιδεία σήμερα είναι αγώνας για την εργασία αύριο. Με αυτήν την έννοια παλεύουμε για δουλειά με αξιοπρέπεια μέσα από τους κοινούς αγώνες φοιτητών και εργαζομένων, φοιτητικών συλλόγων και ταξικών σωματείων. Αυτό μπορεί να περιγραφεί συνολικά από ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που συγκρούεται με το κεφάλαιο και όσους κατέχουν χίλιες φορές το περιττό και δίνει δύναμη σε όλους τους εργαζόμενους. Τέτοιες διεκδικήσεις μπορεί να είναι : συλλογικές συμβάσεις εργασίας με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από τα μνημόνια που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση όλων των νόμων περί ελαστικής εργασίας. Τερματισμός του σκλαβοπάζαρου των προγραμμάτων απασχόλησης, κλείσιμο των σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης. Κανονικές προσλήψεις και κατάργηση της αμοιβής με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Απαγόρευση των απολύσεων και των άθλιων σχέσεων εργασίας των εργολαβιών, των 5μηνων και των voucher. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των ανέργων μηχανικών. Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς!Όλα αυτά για μας θεωρούνται αυτονόητα και αξίζει να παλέψουμε για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το μέλλον μας. Εξ άλλου με «400 ευρώ δε ζεις, εξεγείρεσαι»! Είναι ανάγκη σήμερα κόντρα στο ρεαλισμό της ανεργίας, της επισφάλειας και της μισοεργασίας να φωνάξουμε παρών στον αγώνα της γενιάς μας. Αυτός είναι ένας δρόμος δύσκολος, όμως ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός για τις σύγχρονες ανάγκες μας! Ένας δρόμος που ανοίγεται μέσα από τη συλλογικότητα, τον συλλογικό και ανυποχώρητο αγώνα της γενιάς μας για την προοπτική της!
[**Η attack στην ανεργία και την επισφάλεια φιλοδοξεί να δώσει φωνή σε όλο αυτό τον κόσμο που θέλει να σηκώσει κεφάλι και να αμυνθεί απέναντι στη άγρια επίθεση που εξαπολύουν εργοδότες και κυβερνήσεις. Να δώσει αγωνιστική διέξοδο στην οργή που συσσωρεύεται σε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων που βλέπουν διαρκώς τα δικαιώματά τους να παραβιάζονται. Να συμβάλλει έτσι ώστε το εργατικό κίνημα να κάνει δική του υπόθεση το θέμα της ανεργίας και να προσπαθήσει να εκφράσει αυτό το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που έχει πεταχτεί εκτός παραγωγής.][*Η ΛΑΝΤΖΑ δρα στον κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού-ξενοδοχείων. Αποτελείται από εργαζόμενους/ες που βιώνουν τον εργατικό μεσαίωνα που επιβάλουν Ευρωπαϊκή Ένωση και κυβερνήσεις σε συνεργασία με τον ξεπουλημένο εργοδοτικό–κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των παραρτημάτων της στο κλάδο και συγκροτήθηκε στην προσπάθεια συσπείρωσης αυτών των εργαζόμενων στο σωματείο στον χώρο του επισιτισμού σπάζοντας τους διαχωρισμούς και προσπαθώντας την ενοποίηση των εργαζομένων σε μια κατεύθυνση ρήξης με τα συμφέροντα των εργοδοτών και ευρύτερα της ΕΕ.]
