Έπειτα
από 9 χρόνια κρίσης είναι φανερό ότι δεν
υπάρχει κάποιος ορίζοντας ξεπεράσματος
της από πλευράς κεφαλαίου και αυτό
αυξάνει τα καθήκοντα της επαναστατικής
αριστεράς στο σήμερα στη μάχη της για
να βρεθεί μια διέξοδος προς όφελος των
εργαζομένων, της νεολαίας και γενικά
της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια βλέπουμε
σημαντικές εξελίξεις που σηματοδοτούν
σημεία των καιρών. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι η εκλογή του Τραμπ που
πατώντας πάνω στη φτώχεια και τη δυστυχία
της αμερικάνικης κοινωνίας, εκλέχθηκε
στην προεδρεία των ΗΠΑ. Η εκλογή Τραμπ
και οι νέες αντιδραστικές τάσεις που
εκφράζει είναι γέννημα του κλονισμού
που έχει επιφέρει η καπιταλιστική κρίση,
της κρίσης της αμερικανικής διεθνούς
ηγεμονίας και του αμερικανικού πολιτικού
συστήματος, καθώς και των βαθιών
κοινωνικών ρηγμάτων μέσα στις ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο η κρίση
έχει κλονίσει και την ΕΕ. Από τη μια
αναιμική ανάπτυξη και από την άλλη η
απόσταση που δημιουργείται μεταξύ της
ΕΕ και των λαών εντός της καθώς και οι
αντιθέσεις των κυρίαρχων αστικών τάξεων
εντός της, διαμορφώνουν μια τελείως νέα
κατάσταση. Το επόμενο διάστημα δεν
αποκλείεται οι αλλαγές στην ΕΕ να είναι
θεμελιακές με την πρόταση για ΕΕ δύο
ταχυτήτων να πλανάται και ταυτόχρονα
την ακροδεξιά να ανεβαίνει ολοένα και
περισσότερο. Συνολικά, στο πλαίσιο του
σύγχρονου καπιταλισμού και της αστικής
προσπάθειας για την υπέρβαση της κρίσης
σε βάρος της εργασίας διαμορφώνονται
δύο αντιδραστικά αστικά ρεύματα, τα
οποία προωθούν την ένταση της εκμετάλλευσης
των εργαζομένων και την εμβάθυνση της
καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης: ένα ρεύμα
αστικού κοσμοπολιτισμού που επιχειρεί
ανάπτυξη και εμβάθυνση των μέχρι τώρα
μορφών της καπιταλιστικής διεθνοποίησης
(με αναφορές στην αστική δημοκρατία και
την ελεύθερη αγορά) – κι ένα ρεύμα
αντιδραστικού νεοεθνικισμού που
επιχειρεί να περάσει τις ίδιες αντιλαϊκές
πολιτικές με ένα μανδύα εθνικής
συσπείρωσης και συντηρητικής αναδίπλωσης,
ένα ρεύμα που στην παρούσα φάση επιχειρεί
να καπηλευτεί και τη δυσαρέσκεια
ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων (κι
εργαζομένων), παρότι δεν έχει καμία
σχέση με τα συμφέροντά τους. Καθήκον
της επαναστατικής αριστεράς είναι να
μην διαλέξει κανένα από τα δύο ρεύματα,
αλλά να διαμορφώσει τον τρίτο πόλο, τον
εργατικό, ο οποίος δε θα μπαίνει σε
συνδιαλλαγές ως προς τους όρους με τους
οποίους θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης,
αλλά θα εναντιώνεται σε κάθε αντεργατική
πολιτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Στα
πλαίσια της βάρβαρης καπιταλιστικής
κρίσης, το κεφάλαιο, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις
τους έχουν πάρει μια σειρά από μέτρα
που αφενός διαλύουν το μέλλον μιας
ολόκληρης γενιάς και αφετέρου γκρεμίζουν
κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα από πλευράς
εργατικού κινήματος. Αυτές
οι διατάξεις (είτε “μνημόνια” στην
Ελλάδα είτε με άλλη ονομασία σε άλλες
χώρες) επιχειρούν να εντείνουν την
ανθρώπινη εκμετάλλευση και να εξασφαλίσουν
νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Τέτοια
μέτρα όπως γνωρίζουμε είναι το ασφαλιστικό
έκτρωμα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι
πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, η
κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
Στην
Ελλάδα, όλα αυτά έρχονται να υλοποιηθούν
και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που
στο πρόσωπό της είχε δει “ελπίδα” ακόμη
και ένα κομμάτι της αριστεράς και του
αμφιθεάτρου της ΕΑΑΚ.
Αυτό
κάνει ακόμη πιο φανερό ότι στο σημερινό
στάδιο ανάπτυξης και κρίσης του
καπιταλισμού, καμία κυβερνητική
διαχείριση και διαπραγμάτευση δεν είναι
εφικτή, πόσο μάλλον μέσα στα πλαίσια
της Ε.Ε.
Αυτό
ήταν και το καθοριστικό σημείο που έκανε
την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποχωρήσει
άτακτα και να δώσει στους δανειστές “γη
και ύδωρ” από το αίμα των εργαζομένων.
Με
αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δε μεταλλάχτηκε
εν μία νυκτί από “αριστερός” σε “δεξιός”
όπως μας λένε διάφορα ηττημένα
think
tank
της
ηττημένης αριστεράς του ευρωκομουνισμού
και του ρεφορμισμού.
Αντίθετα,
ακολουθήθηκε μια συνολική πορεία
σταδιακής ενσωμάτωσης που ξεκινά από
το “καμία θυσία για το ευρώ” το 2012 και
καταλήγει στο να ψηφίζει με τα δύο χέρια
μνημόνια (το 3ο, το 4ο που έρχεται κ.ο.κ).
Η
κυβέρνηση, πλέον, προωθεί την εφαρμογή
των μέτρων της πρώτης αξιολόγησης και
παράλληλα ετοιμάζεται να ψηφίσει τα
ακόμα πιο σκληρά μέτρα της δεύτερης, σε
εφαρμογή του μνημονίου που ψήφισε τον
Αύγουστο του 2015 κι ενώ προετοιμάζονται
τα μέτρα για το 4ο μνημόνιο ή για το
ευρωμνημόνιο – κόφτη διαρκείας εντός
της ΕΕ και για μετά το 2018. Τα μέτρα αυτά
συνιστούν συνέχιση και κλιμάκωσης της
επίθεσης της κυβέρνησης και του κεφαλαίου
ενάντια στους εργαζόμενους και τον λαό
σε όλα τα πεδία: περικοπές
σε συντάξεις και μισθούς, φορολογική
λαίλαπα, συνδικαλιστικές ελευθερίες
και δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις,
μαζικοί πλειστηριασμοί λαϊκής περιουσίας.
Η κυβέρνηση διακηρύσσει πως θέλει να
«κλείσει» την δεύτερη αξιολόγηση
σύντομα, να ενταχθεί στο πρόγραμμα της
«ποσοτικής χαλάρωσης» και αξιοποιώντας
και την ρευστότητα που περιμένει από
τα «επενδυτικά εργαλεία» του διεθνούς
κεφαλαίου και της ΕΕ (ΕΣΠΑ, πακέτο
Γιούνκερ, δάνεια από ΕΤΕΠ κα) να μπει σε
ένα νέο κύκλο «ενάρετης ανάπτυξης».
Αφήγημά της παραμένει η «δίκαιη ανάπτυξη»,
με «παραγωγική ανασυγκρότηση» και
«κοινωνικό κράτος». Βέβαια όλα αυτά
κρύβουν από πίσω τους την ίδια την
καπιταλιστική βαρβαρότητα που κάνει
πολύ κόσμο να ασφυκτιά οικονομικά και
να βυθίζεται στην εξαθλίωση.
Αντιφασιστικό-
προσφυγικό
Όπως
αναμενόταν η κυβέρνηση συνεχίζει για
τα καλά το έργο της και στο κομμάτι του
προσφυγικού, στοιβάζοντας πρόσφυγες
στα
hot
spots
κάτω
από τις χείριστες συνθήκες και υλοποιώντας
πλήρως όλη την απάνθρωπη κι επικίνδυνη
μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ. Αυτή η
πολιτική λειτουργεί σαν μια βαλβίδα
ανοιχτή από τη μία για το κεφάλαιο και
την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού,
από την άλλη κλειστή για τους κολασμένους
αυτής της γης που ψάχνουν ένα καλύτερο
μέλλον μακριά από τις βόμβες και τον
πόλεμο. Είναι η ίδια κατεύθυνση που
επιβάλλει στους πρόσφυγες την εξαθλίωση,
την γκετοποίηση και την εκμετάλλευση
τους από διάφορους καιροσκόπους (βλ.
ΜΚΟ, εταιρείες, αλλά ακόμα και από
μικροαστικά φασιστοειδή όπως είδαμε
κατά καιρούς), την ώρα που απαγορεύει
σε αλληλέγγυους αγωνιστές να εισέλθουν
στα camps
και να προσφέρουν στους πρόσφυγες
τρόφιμα κλπ και να τους εντάξουν στο
αντιπολεμικό κίνημα. Από αυτή την
κατάσταση δε θα μπορούσε να λείπει η
Χρυσή Αυγή. Οι φασίστες έχουν βρει για
άλλη μια φορά πρόσφορο έδαφος να χύσουν
το δηλητήριο τους στην ελληνική κοινωνία
με αποκορύφωμα τις φασιστικές
κινητοποιήσεις, τις ανακοινώσεις κατά
των προσφυγόπουλων και της ένταξης τους
στα σχολεία κλπ. Επόμενο είναι ότι σε
περιόδους τόσο βαθιάς προσφυγικής
κρίσης, ο φασισμός να αναδύεται και να
αναδεικνύεται. Εξ άλλου δε ξεχνάμε ότι
οι φασίστες είναι όπλο του συστήματος
για να διαχωρίζει την εργατική τάξη με
βάση τη μισαλλοδοξία, τη φυλή, το φύλο,
το έθνος κλπ. Όπως αναμενόταν η κυβέρνηση
δε μένει εκεί. Η επίθεση στα δημοκρατικά
δικαιώματα εντείνεται και η κρατική
βία και καταστολή καλά κρατεί. Δεν είναι
καθόλου τυχαία η βιομηχανία καταστολής
που έχει στηθεί τώρα τελευταία από το
κράτος, είτε μιλάμε για διώξεις αγωνιστών
του Συντονισμού Συλλογικοτήτων
Θεσσαλονίκης ή των 9 συμφοιτητών μας
στην Ξάνθη από φασίστα καθηγητή ενάντια
στη συνδικαλιστική τους δράση, είτε
μιλάμε για καταδίκες συναγωνιστών από
το δίκτυο Σπάρτακος. Η καταστολή αυτή
εκφράζεται και με χημικά στις πορείες
(πορεία για Ομπάμα και αντιφασιστικές
συγκεντρώσεις όπου μάλιστα τα ΜΑΤ
συντάσσονται με τους φασίστες και
βρίσκονται απέναντι στο αντιφασιστικό
κίνημα). Όλη η προσπάθεια επίθεσης στα
δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες,
καθώς και η βιομηχανία διώξεων εντάσσεται
στα συνολικά πλαίσια αντιδραστικοποίησης
του κράτους και αυταρχικής θωράκισης
του στα πλαίσια της έντασης της καταπίεσης
και της πάταξης του εσωτερικού εχθρού.
Ενώ λοιπόν φασίστες και ΜΑΤ δρουν μαζί,
ενώ οι διώξεις χτυπάν το κίνημα, η
κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την
πλήρως αντιδραστική, σοσιαλφιλελεύθερη
πολιτική της που αφοπλίζει το κίνημα
και δυναμώνει το φασισμό.
Το
εργατικό κίνημα, οι νέες εργασιακές
διατάξεις και η απάντηση μας
Παρά
το ότι είναι κοινός τόπος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν έχει σχέση με την έννοια της αριστεράς,
δε μπορούμε να πούμε ότι η αριστερά
(ακόμη και η ριζοσπαστική(;)) έχει
ξεμπερδέψει με την σκέψη και δράση που
εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι σκέψεις εντος της
ρεφορμιστικής αριστεράς που απευθύνονται
στο κίνημα και αναφέρουν ως τακτική του
τη δημιουργία ενός “αντιμνημονιακού,
πατριωτικού, αριστερού μετώπου” που
θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία.
Αλήθεια, πόσο απέχει αυτό από τις
διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ το χρονικό
διάστημα 2012-2015; Αυτό δείχνει την αδυναμία
οποιασδήποτε αυτοκριτικής εντός ενός
αρκετά μεγάλου κομματιού της αριστεράς
και την αντιμετώπιση της πολιτικής ως
“προσωπικό ζήτημα”. Ενδεικτικό της
ανεπάρκειας ενός τέτοιου σχεδίου, είναι
η σταδιακή αποχώρηση διάφορων ρευμάτων
από αυτό και η προσπάθεια εκ μέρους
τους, ψηλάφησης ενός δρόμου με πιο
αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Εμείς εκτιμάμε
ότι η ΕΑΑΚ πρέπει να απαγκιστρωθεί από
οποιαδήποτε λογική κυβερνητικής
διαχείρισης και να ρίξει όλες τις
δυνάμεις της μαζί με όλα τα κομμάτια
της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο
κίνημα και την ανασυγκρότηση του. Ανάλογη
πρέπει να είναι και η αντιμετώπιση στο
ζήτημα του εργοδοτικού συνδικαλισμού
της ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ όπως έχουμε ξανά αναλύσει
(βλ. Κείμενα συμβολής σε προηγούμενα
συντονιστικά) δε μπορεί και δε θέλει να
εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής
τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Είναι ξεκάθαρο
ότι στο ερώτημα “ή με το κεφάλαιο ή με
τους εργάτες” η ΓΣΕΕ έχει επιλέξει το
πρώτο. Για
αυτό και δεν είναι ζήτημα να τη
μεταρρυθμίσουμε, αλλά να έχουμε μια
συνολική απάντηση οργάνωσης του αγώνα
απέναντι σε αυτήν. Για
μας αυτή η απάντηση είναι η δημιουργία
ενός ανεξάρτητου ταξικού κέντρου αγώνα,
όπου όλα τα αγωνιστικά κομμάτια θα
έρχονται σε ρήξη με τη ΓΣΕΕ και θα
παλεύουν για την ανατροπή όλων των
αντιλαϊκών πολιτικών ανεξαρτήτως
κυβερνήσεων. Γι
αυτό και στηρίζουμε τη συγκρότηση
αντικαπιταλιστικών σχημάτων σε κάθε
χώρο δουλειάς, ιδιαίτερα σε εκείνους
στους οποίους συγκεντρώνεται η Νέα
Εργατική Βάρδια, όπως και τη δράση των
ήδη υπαρχόντων (Attack,
Λάντζα κλπ). Η ΕΑΑΚ είναι κομμάτι της
αντικαπιταλιστικής πτέρυγας του
κινήματος και μπορεί και πρέπει να
αναβαθμίσει το συντονισμό και την κοινή
δράση με τα υπόλοιπα κομμάτια της (βλ.
Attack)
μέσα κι έξω απ’ το πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα
σε ζητήματα που αφορούν την απαραίτητη
συμμαχία με τους εργαζόμενους του
πανεπιστημίου (πχ Attack
και καθαριστές-καθαρίστριες ή Λάντζα
και εργαζόμενοι στη λέσχη), την επισφαλή
και απλήρωτη εργασία φοιτητών, πχ στις
πρακτικές και την επισφαλή και πολλές
φορές απλήρωτη εργασία στην έρευνα
μεταπτυχιακών, διδακτορικών κλπ.
Για
όλα τα παραπάνω καθοριστικός είναι ο
ρόλος της αριστεράς. Για αυτό και η ΕΑΑΚ
πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή για
μια αριστερά που στέκεται ενάντια σε
οποιαδήποτε λογική διαχείρισης, είναι
σε κατεύθυνση αντιΕΕ και δε διαπραγματεύεται
ανάγκες και δικαιώματα των εργαζομένων.
Για μια αριστερά πραγματικά χρήσιμη
κόντρα στη συναίνεση και την υποταγή.
Τελικά για μια αριστερά αντικαπιταλιστική
και πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα
τους.
Οι
εξελίξεις στο πανεπιστήμιο
Μαζί
με της παραπάνω πολιτικές έρχεται
και μια ποιοτικά αναβαθμισμένη επίθεση
σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας.
Ειδικότερα στην τριτοβάθμια, το δάνειο
από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
ύψους 183 εκ σε 9 εκπαιδευτικά ιδρύματα,
τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η εισήγηση
της συνόδου πρυτάνεων για μείωση κατά
50 % των εισακτέων και σύσταση των
περιφερειακών συμβουλίων ανώτατης
εκπαίδευσης αλλά και μια σειρά παρεμφερών
κινήσεων από πλευράς αστικής μπάντας
φανερώνουν το βάθος και την οξύτητα της
επίθεσης στην δημόσια δωρεάν παιδεία.
Οι δύο βασικότεροι στόχοι του κεφαλαίου
στην παρούσα φάση είναι αρχικά να ανοίξει
εκ νέου η κουβέντα για μια περαιτέρω
απομαζικοποίηση των πανεπιστημίων με
όξυνση των ήδη υπαρχόντων ταξικών
φίλτρων και σε δεύτερη φάση να εγκαθιδρυθεί
ένα οξύμωρο και αντιφατικό καθεστώς
χρηματοδότησης, όπου θα κυριαρχεί η
λογική της αυτοχρηματοδότησης των
ιδρυμάτων, ενώ ταυτόχρονα θα ενισχύονται
μόνο εκείνες οι λειτουργίες και οι
πτυχές των πανεπιστημίων όπου είναι
κερδοφόροι για το κεφάλαιο. Όλα αυτά
εντάσσονται σε μία συνολικότερη κίνηση
υπαγωγής των ιδρυμάτων στις ανάγκες
του κεφαλαίου, με ιδιαίτερο βάρος να
πέφτει στην έρευνα και στην αξιοποίηση
των αποτελεσμάτων της από ιδιωτικές
επιχειρήσεις. Συνολικά, επιδιώκεται η
κατεύθυνση
συνολικής υποβάθμισης της δημόσιας και
δωρεάν παιδείας την οποία έρχεται να
συμπληρώσει η επιχειρηματική ανασυγκρότησή
του. Οι πτυχές αυτής της αναδιάρθρωσης
είναι πολύμορφες και αφορούν τόσο τον
οικονομικό ρόλο του πανεπιστημίου όσο
τον κατανεμητικό και τον ιδεολογικό.
Ουσιαστικά
περιγράφεται η σύνδεση του πανεπιστημίου
με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και
η αναγκαία αναδιάρθρωση των πτυχίων
και των γνωστικών αντικειμένων με βάση
τις επιταγές του κεφαλαίου. Αυτό αφορά
τόσο την άμεση κερδοφορία μέσω της
αξιοποίησης της έρευνας (κατοχύρωση
πατέντας, απλήρωτη εργασία σε προπτυχιακό
και μεταπτυχιακό επίπεδο) όσο και την
έμμεση μέσω της σύνδεσης των προγραμμάτων
σπουδών και τη δημιουργία του σύγχρονου
εργατικού δυναμικού που καταρτίζεται
για την σύγχρονα ζωτικής σημασίας
παραγωγής κι αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Η τελευταία κατεύθυνση εισάγει αλλαγές
στα προγράμματα σπουδών με κυρίαρχη
κατεύθυνση την εισαγωγή κατευθύνσεων
σε αυτά προς απάντηση στις ανάγκες του
κεφαλαίου. Τέλος, σε καμία περίπτωση
δεν πρέπει να υποτιμηθεί το κομμάτι των
δημοκρατικών ελευθεριών και μέσα στο
πανεπιστήμιο. Η επίθεση σε αυτό το
κομμάτι αφορά τόσο την επιδίωξη εμπέδωσης
της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όσο
και την συνολική “περίφραξη” του
πανεπιστημίου από όσους αγωνίζονται
με στόχο ένα όσο το δυνατόν πιο “εύφορο”
κλίμα επένδυσης μέσα στα ΑΕΙ. Εμφανίζεται
συνολικά μια κλιμακούμενη επίθεση στις
δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα
που έχουν κατοχυρωθεί μέσα στους
φοιτητικούς συλλόγους. Ενορχηστρώνεται
λοιπόν μια έντονη, καλοσχηματισμένη
αστική προπαγάνδα βασιζόμενη στα αστικά
ιδεολογήματα περί βίας - ανομίας και
“κόκκινης τρομοκρατίας” μέσα στα
πανεπιστήμια. Τα παραπάνω φαινόμενα
είναι στοιχεία από μια συνολικότερη
κίνηση με ιδιαίτερο βάρος και απαραίτητη
προϋπόθεση για το βάθεμα του επιχειρηματικού
πανεπιστημίου. Για μας, το φοιτητικό
κίνημα οφείλει να ιεραρχήσει πολύ ψηλά
το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα και έξω
από τα πανεπιστήμια που ανοίγεται με
πολύ έντονο τρόπο στην δημόσια κουβέντα.
Κόντρα στην αστική λογική που θέλει τα
πανεπιστήμια πολιτικά αποστειρωμένα
εκπαιδευτικά κέντρα και τους φοιτητές
άβουλα και πειθήνια πιόνια στις ορέξεις
της αγοράς, πρέπει να προτάξουμε το δικό
μας θετικό πρόταγμα για το πανεπιστήμιο
των σύγχρονων αναγκών μας. Ένα πανεπιστήμιο
– κέντρο αγώνα και αντίστασης, που θα
προσφέρει στην νέα γενιά την δυνατότητα
πολιτικής ζύμωσης και ανάδρασης,
εμβάθυνση των κοινωνικών ανησυχιών,
πολιτιστικά ερεθίσματα για διεύρυνση
των οριζόντων και του τρόπου σκέψης.
Καμία περιστολή και καταπάτηση ελευθεριών
και δικαιωμάτων δεν θα μείνει αναπάντητη
από το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα. Κάθε
αυταρχική κίνηση που θα στοχεύει στο
τσάκισμα των συλλογικών εκφράσεων του
αγώνα μες τα πανεπιστήμια θα παίρνει
από δω και πέρα την απάντηση που της
αξίζει.
Η
απάντηση μας
Με
κυρίαρχα αιτήματα την ελεύθερη πρόσβαση
της νέας γενιάς σε όλες τις βαθμίδες
εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς φραγμούς
και την ταυτόχρονη αύξηση της κρατικής
χρηματοδότησης, μπορούμε να ορίσουμε
εμείς τον άξονα κουβέντας μέσα και έξω
από τα πανεπιστήμια. Παλεύουμε για
δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια που θα
αποτελούν μαζικό υποδοχέα της νεολαίας
και όχι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς,
για λεφτά για την παιδεία και όχι για
το χρέος, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς
κλπ. Αυτοί οι πολιτικοί στόχοι απαιτούν
ένα φοιτητικό κίνημα που θα αγωνίζεται
από την πλευρά των ταξικών συμφερόντων
της πληττόμενης πλειοψηφίας εντός των
πανεπιστημίων και θα συναντά τη νέα
εργατική βάρδια, αλλά και το ευρύτερο
λαϊκό κίνημα στις φλόγες του αγώνα. Δε
θα φοβάται να αναμετρηθεί με βασικά
πολιτικά ερωτήματα της εποχής μας και
θα είναι κομμάτι ενός νέου εργατικού
κινήματος που είναι ενάντια στην
εργοδοτική, αστικοποιημένη ΓΣΕΕ και
ΑΔΕΔΥ, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός
αντίπαλου δέους. Αυτό το αντίπαλο δέος
δε μπορεί παρά να είναι ένα ταξικό κέντρο
αγώνα που θα επιβάλλει συνεχώς προωθητικές
κατακτήσεις που θα διευκολύνουν το
δρόμο για τη συνολική ανατροπή των
ευρωπαϊκών πολιτικών και για τη χάραξη
ενός άλλου δρόμου. Είναι
αναγκαίο στο σήμερα να καταφέρουμε να
ενοποιήσουμε τα παραπάνω σε μια συνολική
πολιτική γραμμή ρήξης και ανατροπής.
Πιάνοντας το νήμα από τις επιμέρους
κινηματικές αντιστάσεις και δίνοντας
τους το απαραίτητο περιεχόμενο και
κατεύθυνση. Δεν αρμόζει στην δικιά μας
αριστερά να βρίσκεται πιο πίσω από τις
διαθέσεις του κόσμου αλλά αντιθέτως
πρέπει να είναι μπροστάρης στη νέα
άνοιξη των αγώνων. Αγώνες που θα φέρουν
συνολικά τη γενιά μας απέναντι στις
πολιτικές κυβερνήσεων – ΕΕ –κεφαλαίου
και θα βάλουν μπροστά τις ανάγκες μας
για μόρφωση δουλειά ειρήνη και ελευθερίες.
Με
αυτή την έννοια απαιτείται από μεριάς
μας μια συνολική κατεύθυνση πάλης με
κέντρο τους φοιτητικούς συλλόγους και
καθοριστικό μέσο οργάνωσης του αγώνα
τα σχήματα ΕΑΑΚ. Μια μεθοδολογία
σύγκρουσης με τις προαναφερθείσες
κατευθύνσεις της κυβέρνησης και της ΕΕ
για μας είναι κομβικά: αυτή που θέτει
τα ζητήματα της εργασιακής προοπτικής,
της φοιτητικής μέριμνας, της πάλης για
το περιεχόμενο των σπουδών μας, της
αντιΕΕ κατεύθυνσης στους συλλόγους και
της συνολικής ανασυγκρότησης του
φοιτητικού κινήματος. Βασική προϋπόθεση
είναι τα σχήματα να αναδεικνύουν το
μέλλον της γενιάς μας ως μέλλον της
επισφάλειας και
να κάνουν κατανοητό στους φοιτητές ότι
“με 400 ευρώ δε ζεις, εξεγείρεσαι”, ότι
αυτό είναι το μοναδικό μέλλον που
περιγράφουν για εμάς. Συνεπώς οι αγώνες
για τα δικαιώματα μας σήμερα στην παιδεία
είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα
δικαιώματά μας αύριο στην εργασία. Για
αυτό πρέπει το φοιτητικό κίνημα να είναι
πλάι στο εργατικό, να έχει στραμμένη
εκεί την ματιά του με γνώμονα τα κοινά
μας συμφέροντα. Παράλληλα, στο κομμάτι
της φοιτητικής μέριμνας και
των αποκλεισμών η ΕΑΑΚ πρέπει να έχει
κατεύθυνση επιβολής των συλλογικών
αναγκών μας ενάντια σε όσα μας στερούν.
Τα δικαιώματα μας σε σίτιση-στέγαση
μεταφορές δεν παζαρεύονται και δε θα
γίνουν θυσία στο βωμό της κερδοφορίας
τους. Επιπλέον, το αίτημα για μια
απελευθερωτική παιδεία στο σήμερα είναι
επίκαιρο. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, ο
συλλογικός πλούτος της ανθρώπινης
εργασίας σε θεωρία και πράξη, κάνει
επιτακτική την παρέμβαση μας και σε
αυτό το επίπεδο. Αυτό πρακτικά σημαίνει
την ανάδειξη στα φοιτητικά αμφιθέατρα
του τι
θέλουμε να σπουδάζουμε και προς ποια
κατεύθυνση να στρεφόμαστε, αμφισβητώντας
ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο σήμερα
παράγεται και ιδιοποιείται η γνώση από
μια αντικαπιταλιστική σκοπιά. Γι
αυτό κρίνεται απαραίτητη η κριτική στα
προγράμματα σπουδών η συνεχής πάλη των
σχημάτων για καμία διάσπαση των πτυχίων
μας, για συνολική εποπτεία επί του
αντικειμένου και μόνη προϋπόθεση για
εργασία το πτυχίο μας. Τέλος
για όλα τα παραπάνω αποτελεί όρος η
συνεχής αντιΕΕ πάλη των σχημάτων και η
προσπάθεια για συνολική αναζωπύρωση
των φοιτητικών συλλόγων και όλων των
ανατρεπτικών διαδικασιών τους. Διαλεκτική
είναι η σύνδεση όλων αυτών άρα και η
μάχη γι’ αυτά.
Για
μια ΕΑΑΚ αντίστοιχη των αναγκών της
εποχής μας
Τα
τελευταία δύο χρόνια η ΕΑΑΚ έχει περιέλθει
σε μια πρωτοφανή κατάσταση την οποία
όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε,
αλλά πλέον είναι βασικό ζητούμενο να
μπούμε στη διαδικασία ξεπεράσματος της
σημερινής κατάστασης. Πιο απλά, να
περάσουμε από την διάγνωση των προβλημάτων
στη λύση τους. Βασικό
ζήτημα για μας είναι η ΕΑΑΚ να ξαναγίνει
κομμάτι των φοιτητικών συλλόγων και να
δρα ως η πρωτοπορία μέσα σε αυτούς.
Με αυτή την έννοια, μέσα σε ένα κλίμα
γενικής αποπολιτικοποίησης στους
συλλόγους τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής
αριστεράς πρέπει και μπορούν να γίνουν
η κινητήρια αγωνιστική δύναμη μέσα
στους συλλόγους. Δεύτερο ζητούμενο
είναι η ΕΑΑΚ να ξαναγίνει ο πόλος εντός
των σχολών που μπορεί να συσπειρώνει
ένα ευρύ ανένταχτο δυναμικό αγωνιστών
και να τους θέτει σε κίνηση σε
αντικαπιταλιστική κατεύθυνση βάζοντας
αναχώματα στην αστική πολιτική, αλλά
και επιβάλλοντας τις ανάγκες του
υποκειμένου εντός των πανεπιστημίων.
Τρίτον, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να
πάψει η αποπολιτικοποίηση και εντός
της ΕΑΑΚ και να επιχειρήσουμε ριζικές
τομές στην ανασυγκρότηση του μορφώματος.
Αυτό περνά
μέσα από μια ανοιχτή και εξωστρεφή
διαδικασία συζήτησης των σχημάτων γύρω
από: 1) το
ρόλο και το χαρακτήρα του φοιτητικού
κινήματος στην σημερινή κατάσταση,
αποτίμηση της προηγούμενης περιόδου
και σχεδιασμός για την επαύριο, 2) ψηλάφηση
των νέων χαρακτηριστικών του υποκειμένου
σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και τις ταξικές συμμαχίες
μεταξύ πληττόμενων φοιτητών-εργολαβικών
διδακτορικών. Ιδιαίτερα εδώ χρειάζεται
πραγματική συγκεκριμένη ανάλυση της
κατάστασης, μακριά από σκουριασμένες
και επικίνδυνες αντιλήψεις που
αναπαράγονται στην αριστερά. 3) εκπαιδευτική
αναδιάρθρωση στο πανεπιστήμιο και
ευρύτερα 4) ποιος ο χαρακτήρας της ΕΑΑΚ
στα πανεπιστήμια, και ποια αριστερά
έχει ανάγκη συνολικά η εποχή. Η συζήτηση
αυτή δε θα πρέπει να έχει τη μορφή
εσωτερικής αντιπαράθεσης , αλλά να
στοχεύει σε εμπλοκή νέων συντρόφων και
την ενίσχυση των μπλοκ αγώνα, μέσω της
απεύθυνσης σε ρεύματα εντός της
σπουδάζουσας νεολαίας που κινούνται
σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Για αυτό
απαιτείται μια μεθοδολογία που περνά
σε αυτά τα ζητήματα (και πολλά άλλα) μέσα
από μονοθεματικές συζητήσεις των
σχημάτων, μία ανοιχτή δηλαδή πλατφόρμα
διαλόγου που προτείνουμε να ανοίξει
στην ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, αλλά και
πανελλαδικά. Όλα
τα παραπάνω έρχονται σε άμεση σύνδεση
με την δουλειά που τα σχήματα ήδη κάνουν,
αλλά και με τη συνολική και πιο αναγκαία
κατεύθυνση ύπαρξης της προγραμματικής
διακήρυξης.
Η προγραμματική
αναβάθμιση και διεύρυνση της ΕΑΑΚ έχει
ως στόχο την ύπαρξη σχημάτων σε όλες
τις σχολές και την ΕΑΑΚ ως πόλο συσπείρωσης
όλων των αγωνιστικών δυνάμεων μέσα σε
αυτές. Κόντρα
στον εκφυλισμό και σε πολιτικά σχέδια
περί ξεπεράσματος της ΕΑΑΚ για ένα
παναριστερό μέτωπο επιτάσσεται η
παρέμβαση ενός αντικαπιταλιστικού
σχήματος ανά σχολή. Μ` αυτή την έννοια
η προγραμματική
διακήρυξη της
ΕΑΑΚ πάνω σε βασικά ζητήματα της εποχής
μας(ταυτότητα της νεολαίας, φοιτητικό
κίνημα στο σήμερα, σύνδεση φοιτητικού-εργατικού
κινήματος κτλ.) καλείται να αναδειχθεί
και να συζητηθεί από τα σχήματα ως τα
αναγκαία στοιχεία συμφωνίας τόσο στο
εσωτερικό του μορφώματος όσο και στον
τρόπο απεύθυνσης σε ημιρεφορμιστικές
δυνάμεις(οργανωμένες και μη).
Αυτό σημαίνει ότι η ανοιχτή πλατφόρμα
έχει σχετική αυτοτέλεια και δεν ταυτίζεται
με την προγραμματική διακήρυξη. Είναι
μια προσπάθεια ανοιχτού συντροφικού
διαλόγου και κριτικής των σχημάτων, των
αγωνιστών, των οργανώσεων της ΕΑΑΚ σε
μια κατεύθυνση πραγματικά ενιαίας
ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής και
αριστερής κίνησης. Όλα τα
πλούσια κείμενα της πλατφόρμας θα είναι
μια μορφή ανάδειξης των στοιχείων που
μπορούν να φέρουν την προγραμματική
και πολιτική αναβάθμιση της ΕΑΑΚ.
