Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
ΑΝΕΛ συνεχίζοντας τις αντιλαικές
πολιτικές της αναμένεται το επόμενο
διάστημα να περάσει νέα μέτρα σε βάρος
εργαζομένων και νεολαίας. Στα πλαίσια
της «διαπραγμάτευσης» η κυβέρνηση πουλά
γη και ύδωρ από τον πλούτο του λαού, ενώ
ταυτόχρονα εντείνει την υπερεκμετάλλευση
με μια σειρά σκληρών μέτρων. Η κυβέρνηση
προωθεί την εφαρμογή των μέτρων της
πρώτης αξιολόγησης και παράλληλα
ετοιμάζεται να ψηφίσει τα ακόμα πιο
σκληρά μέτρα της δεύτερης, σε εφαρμογή
του μνημονίου που ψήφισε τον Αύγουστο
του 2015 κι ενώ προετοιμάζονται τα μέτρα
για το 4ο μνημόνιο ή για το ευρωμνημόνιο
– κόφτη διαρκείας εντός της ΕΕ και για
μετά το 2018. Τα μέτρα αυτά συνιστούν
συνέχιση και κλιμάκωσης της επίθεσης
της κυβέρνησης και του κεφαλαίου ενάντια
στους εργαζόμενους και τον λαό σε όλα
τα πεδία: περικοπές
σε συντάξεις και μισθούς, φορολογική
λαίλαπα, συνδικαλιστικές ελευθερίες
και δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις,
μαζικοί πλειστηριασμοί λαϊκής περιουσίας.
Η κυβέρνηση διακηρύσσει πως θέλει να
«κλείσει» την δεύτερη αξιολόγηση
σύντομα, να ενταχθεί στο πρόγραμμα της
«ποσοτικής χαλάρωσης» και αξιοποιώντας
και την ρευστότητα που περιμένει από
τα «επενδυτικά εργαλεία» του διεθνούς
κεφαλαίου και της ΕΕ (ΕΣΠΑ, πακέτο
Γιούνκερ, δάνεια από ΕΤΕΠ κα) να μπει σε
ένα νέο κύκλο «ενάρετης ανάπτυξης».
Αφήγημά της παραμένει η «δίκαιη ανάπτυξη»,
με «παραγωγική ανασυγκρότηση» και
«κοινωνικό κράτος». Βεβαίως όρος της
καχεκτικής, ασταθούς και χωρίς θέσεις
εργασίας ανάπτυξης σήμερα είναι η
ανάπτυξη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Για πολύ κόσμο η οικονομική κατάσταση
παραμένει απελπιστική και μάλιστα θα
χειροτερέψει. Η «υπεραπόδοση των εσόδων»
για το 2016 και η εμφάνιση πλεονάσματος
7 δις ευρώ (αν και δεν είναι σαφές πόσο
πραγματική είναι, δεδομένου ότι δεν
έχουν εξοφληθεί τα χρέη του δημοσίου
προς τους ιδιώτες) οφείλεται στη συντριβή
των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό και μόνο
δείχνει τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα της
μνημονιακής πολιτικής Η απλήρωτη
εργασία, η εντατικοποίηση και
υπερεκμετάλλευση στους χώρους εργασίας,
ενισχύονται στο γενικότερο πλαίσιο της
μείωσης μισθών και μεροκάματων, που
συνεχίζεται. Η οριακή μείωση της ανεργίας
οφείλεται κατά βάση στην επέλαση των
ελαστικών μορφών απασχόλησης, που πλέον
ξεπερνάνε το 50% για τις νέες θέσεις
εργασίας. Όλα αυτά παραπάνω έρχονται
να επηρεάσουν και την καθημερινότητά
μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είτε
αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που
σπουδάζουμε και τις δυσκολίες που
συναντάμε, είτε με την εργασιακή μας
προοπτική και τον τρόπο που θα εργαστούμε.
Ζούμε όμως ένα παρόν που μόνο για
λίγους είναι εύκολο και έχουμε μπροστά
μας ένα μέλλον που όλο και περισσότερο
μας το κλέβουν.
Η πρώτη διάσταση της φοιτητικής μας
ζωής είναι αυτή που έχει να κάνει με τον
τρόπο που σπουδάζουμε στο κατ’ επίφαση
“δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο”, που
κάθε μέρα είναι όλο και λιγότερο δημόσιο
όλο και λιγότερο δωρεάν και τελικά ένα
πολύ διαφορετικό πανεπιστήμιο από αυτό
που έχουμε ανάγκη. Είναι λιγότερο δημόσιο
και δωρεάν επειδή κάθε μέρα και ένα
μεγαλύτερο κομμάτι του κόστους φοίτησης
μετακυλύεται στις πλάτες μας. Η φοιτητική
μέριμνα υποβαθμίζεται και παραδίδεται
στους εργολάβους και τα κέρδη τους, κι
αυτό φαίνεται στους ελέγχους στην λέσχη
που εντείνονται και στην υποβάθμιση
της ποιότητας του φαγητού, όσο κι αν
θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Στην διάλυση των εστιών και της φοιτητικής
στέγασης και στην πλήρη αδιαφορία του
πανεπιστημίου για τις μεταφορές και
την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε με
τον ΟΑΣΘ. Όταν και εν μέσω όλων των
υπόλοιπων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε
στη σχολή, το περιεχόμενο της γνώσης
που μας παρέχεται έχει να κάνει λιγότερο
με τις ανάγκες μας για επιστημονική
επάρκεια και περισσότερο με τις ανάγκες
των μεγάλων επιχειρήσεων για κέρδοφορία.
Ενδεικτικό είναι το φαινόμενο της
σύνδεσης διπλωματικών με εταιρίες
στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων. Τελικά
σπουδάζουμε σε ένα αποστειρωμένο
πανεπιστήμιο που το μόνο που μας παρέχει
είναι κατακερματισμένες γνώσεις και
ένα πτυχίο-διαβατήριο κατά πάσα πιθανότητα
για την μετανάστευση ή την ανεργία.
Εδώ καλούμαστε να περιγράψουμε αυτό το
μέλλον που συνεχώς μας κλέβουν. Η γενιά
των 700 είναι σήμερα η γενιά των 400, με
φθίνουσα τάση. Κι αυτό ενταγμένο σε ένα
πλαίσιο που το
μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μηχανικών
εργάζεται με εξαρτημένη σχέση εργασίας
(«μπλοκάκι»), μένει ανασφάλιστο (λόγω
των υπέρογκων ποσών που απαιτούνται)
και δουλεύει με τις χειρότερες συνθήκες
εργασίας. Εφόσον
λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια
δύσκολη κατάσταση που δύσκολα μπορεί
κάποιος να αρνηθεί ανοίγεται είτε ο
δρόμος της αυτο-εντατικοποίησης και
του ατομικού δρόμου στο κυνήγι ενός
απατηλού ονείρου για κοινωνική ανέλιξη,
που συχνά συνδυάζεται με την μετανάστευση.
Όλα
αυτά σε ένα κόσμο, όπου το σύστημα
προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα
των λίγων, κάνει τα αδύνατα δυνατά για
να καταστείλει οποιαδήποτε διαφωνία
στα σχέδια του. Το κράτος με την καταστολή
των κινημάτων και την περιστολή των
δημοκρατικών ελευθεριών και το παρακράτος
με το μακρύ χέρι του συστήματος, τους
φασίστες και τους νεοναζί εξαπολύουν,
σε αγαστή συνεργασία, την επίθεση τους
στον εσωτερικό εχθρό. Σε όποιον μάχεται
δηλαδή για τα δικαιώματα του, στον
πρόσφυγα και τον μετανάστη που ψάχνει
για μια καλύτερη τύχη. Προσπαθώντας
λοιπόν να διχάσουν τους καταπιεσμένους,
επενδύουν στο ρατσισμό και την ξενοφοβία
στρέφοντας την οργή, τη μιζέρια και το
φόβο ενάντια στον ξένο και τον αδύναμο.
Δεν διστάζουν μάλιστα να φέρουν στο
προσκήνιο σενάρια πολέμου και απειλής
από τον εξωτερικό εχθρό (βλ. Ελλάδα-Τουρκία).
Εμείς
όμως έχουμε να προτείνουμε την δικιά
μας εναλλακτική στο There
is no alternative της
Κυβέρνησης , της ΕΕ και του Κεφαλαίου!
Το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς
αποτελεί ένα παράδειγμα αγώνα που
κερδίζει στο σήμερα. Όταν οι υποσχέσεις
της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για προστασία
της πρώτης κατοικίας κατέρρεαν με την
υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το κίνημα
έδωσε την απάντηση του. Αυτό που καμιά
κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κάνει, να
προστατεύσει την λαϊκή κατοικία από
τράπεζες και λοιπούς, το κατάφερε προς
το παρόν το κίνημα. Η οργάνωση «από τα
κάτω», με την συμμετοχή συνελεύσεων
γειτονιάς, σωματείων και φοιτητικών
συλλόγων κατάφερε προς το παρόν να
ανακόψει την επίθεση στη λαϊκή κατοικία.
Το δικό μας ΤΙΝΑ λοιπόν δεν αφορά το
τι θα κόψουμε, αλλά το τι θα κατακτήσουμε!
Με οργάνωση «από τα κάτω», συντονισμό
και μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις,
αγωνιζόμαστε για τη μόρφωση που μας
αξίζει, για γνώση για τις ανάγκες του
λαού και της νεολαίας! Παλεύουμε για
εργασιακή προοπτική σύμφωνα με τις
σύγχρονες ανάγκες μας και όχι τα κέρδη
των αφεντικών! Για την ειρήνη και τις
ελευθερίες κόντρα στην καταστολή και
το σύστημα που γεννά και χρησιμοποιεί
τον πόλεμο, τον φασισμό και τον ρατσισμό.
Για μια τέτοια όμως παραγωγή και άσκηση
πολιτικής «από τα κάτω» θα πρέπει να
προσπαθήσουμε να αναβαθμίσουμε τόσο
την διαδικασία της συνέλευση ως
διαδικασία, αλλά και το επίπεδο της
κουβέντας, Ως ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ δεν συμβιβαζόμαστε
με μια κατάσταση οπού η συνέλευση θα
καταντά σε αντιπαράθεση συνδικαλιστών.
Θέλουμε να ανοίξει μια πλατιά συζήτηση
για το πώς η συνέλευση θα εμπλέκει κάθε
φοιτητή του συλλόγου. Επιδιώκουμε πριν
από κάθε συνέλευση και το πλαίσιο μας
να αποτελεί μια ανοιχτή αγωνιστική
διαδικασία που θα διαμορφώνει το πολιτικό
περιεχόμενο και τις δράσεις που είναι
αναγκαίες στην περίοδο. Για αυτό και
καλούμε κάθε μέλος του συλλόγου να
συζητήσουμε για το πλαίσιο μας πριν και
κατά την διάρκεια της συνέλευσης.
Να μην γίνουμε η γενιά που προτίμησε
την σιωπή μπροστά στην επίθεση
Να γίνουμε η γενιά που προτίμησε την
ανυπακοή και την ανατροπή!
