Διαβάσαμε κι
εμείς την επιστολή* της καθηγήτριάς μας, Νιόβης Παυλίδου, προς τον πρωθυπουργό
Σαμαρά, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» τον περασμένο μήνα. Θα
μπορούσε εύκολα να πει κανείς πως αυτή η επιστολή δεν είναι τίποτα άλλο παρά το
πραγματικό άγχος μιας καθηγήτριας για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει
τα ελληνικά πανεπιστήμια και πιο συγκεκριμένα το ΑΠΘ λόγω του αγώνα των
εργολαβικών υπαλλήλων. Θα μπορούσε, επίσης, να πει πως είναι άλλη μία δήλωση
από τις ατελείωτες, που έχουμε δει τώρα τελευταία, των ακαδημαϊκών μας δασκάλων
όσον αφορά την απεργία, τους προβληματισμούς τους για τις σωρούς σκουπιδιών και
για “την βία από εξωπανεπιστημιακές ομάδες και περιθωριακά στοιχεία” (χαρακτηριστικό
το άρθρο του κ. Μαρτινίδη, καθηγητή στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ). Η αλήθεια
όμως είναι ότι πίσω από τις εύηχες
λέξεις αυτών των δηλώσεων γίνεται εμφανής και ο διττός ρόλος του καθηγητικού
μπλοκ.
Από τη μία,
είναι ο προφανής ρόλος των καθηγητών, αυτός της εκπαίδευσης και της μετάδοσης
εκείνων των δεξιοτήτων, που θα καταστήσουν ικανό ένα ολόκληρο δυναμικό να βγει
στο πεδίο της παραγωγής. Από την άλλη, είναι αυτός της διασφάλισης, ή και
επιβολής, της ομαλότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, της καλλιέργειας του
ατομικού δρόμου και της λειτουργίας τους ως φερέφωνα της αστικής στρατηγικής
μέσα στα πανεπιστήμια. Ανέκαθεν το καθηγητικό μπλοκ λειτουργούσε ως
πολιορκητικός κριός για την άλωση σημαντικότατων κεκτημένων του φοιτητικού και
εργατικού κινήματος και διαχρονικά αποτέλεσε τον υποστηρικτή των εκπαιδευτικών
αναδιαρθρώσεων, που προωθούσε η εκάστοτε κυβέρνηση. Παλινωδίες “εξεγερμένων”
πρυτάνεων ενάντια στο νόμο-Διαμαντοπούλου, όπως ο Μυλόπουλος πέρσι, δε θα
πρέπει να μας ξεγελούν κι αυτό διότι η αντίδραση ενός κομματιού των καθηγητών
βασιζόταν καθαρά στην αναίρεση συγκεκριμένων εξουσιών τους (κατάργηση μεγάλου
μέρους των αρμοδιοτήτων των Τμημάτων και της Συγκλήτου) από τα Συμβούλια
Ιδρύματος (στο εξής Σ.Ι.). Αντιθέτως θα πρέπει να αναλογιστούμε πόσες φορές
έχουμε παρακολουθήσει κηρύγματα, αντίστοιχα με τα λόγια της Παυλίδου στον
Σαμαρά, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, πόσες φορές έχουμε αντιπαρατεθεί με
καθηγητή προκειμένου να συμμετάσχουμε και να στηρίξουμε τις Συνελεύσεις και τις
αποφάσεις του Συλλόγου μας και έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με σωρεία εργασιών, παρακολουθήσεων
και εργαστηρίων, εκμηδενίζοντας ουσιαστικά τον ελεύθερο χρόνο μας.
Για να
γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι και για να πιάσουμε και τα του οίκου μας ας δούμε λίγο το κείμενο της κ. Παυλίδου, καθώς θεωρούμε
ότι χρήζει ιδιαίτερης απάντησης. Όχι γιατί λέει κάτι διαφορετικό από την
πληθώρα των καθηγητών, αλλά γιατί ως νεοεκλεγέν μέλος του Σ.Ι. κατέχει πλέον
και επίσημα την δυνατότητα να εφαρμόσει το νόμο-πλαίσιο. Θα τα πιάσουμε εν
είδει θεματικών καθώς η επιχειρηματολογία του κάθε καθηγητή δεν διαφέρει
ιδιαίτερα.
Απεργία Εργολαβικών: Η αλήθεια είναι ότι αποτέλεσε το πιο “hot” σημείο αντιπαράθεσης μιας προηγούμενης περιόδου. Στην
κατάπτυστη στάση του Μυλόπουλου παρατηρούμε εξαιρετικά αντιφατικά
χαρακτηριστικά. Από τη μία στα λόγια άλλοτε να “στηρίζει” και άλλοτε να σέβεται
τον αγώνα των εργολαβικών και από την άλλη να στήνει ομάδες καθαρισμού από
φοιτητές, να καλεί εισαγγελέα και να κάνει προβοκατόρικες δηλώσεις. Στην ίδια
ρότα ήταν και ο πρόεδρας του τμήματος Ηλεκτρολόγων που καλούσε φοιτητές να
συμμετάσχουν στο «εθελοντικό» καθάρισμα (για τα κανάλια, εθελοντές ήταν και το
πληρωμένο απεργοσπαστικό προσωπικό), καθώς και ο κ. Δημουλιάς, ενώ δε λείψανε
και τα κηρύγματα του κ. Γούλα στα μαθήματα των Μηχανολόγων. Τέτοιες πρακτικές
είναι φανερό ότι πολύ περισσότερο υπονόμευαν τον αγώνα των εργαζομένων παρά τον
στήριζαν. Με αποκορύφωμα βέβαια την επιστολή της κ. Παυλίδου, η οποία έφτασε σε
επίπεδο αντίστοιχο με τη θέση της στο Σ.Ι., αποκαλώντας “έγκλημα” την απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων. Αγνοεί μάλλον πως
ακόμη και τα ασφαλιστικά μέτρα που κατέθεσε η εργολαβική εταιρία κατά της
απεργίας, δεν εγκρίθηκαν από τις δικαστικές αρχές, πολλώ δε μάλλον αγνοεί το
συνταγματικό δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου στην απεργία. Παράλληλα καλεί την
πολιτεία να παρέμβει σε “ένα τέτοιο
έγκλημα όταν μάλιστα δεν έχει πια κανένα θεσμικό πρόβλημα ή κοινωνικά εμπόδια”.
Για την κ. Παυλίδου, λοιπόν, οι 800 εργαζόμενοι, που ήταν απλήρωτοι από τον
Αύγουστο και οι 350, που είχαν βρεθεί στο δρόμο επειδή έληξαν οι συμβάσεις
τους, δεν αποτελούσαν κοινωνικό εμπόδιο. Η καταδίκη των εργολαβικών σίγουρα την
ικανοποιεί ως έμπρακτη απόδειξη της «πρωτοπορίας» που ευαγγελίζεται: μπορεί να
καταγραφθεί στη μεταπολιτευτική ιστορία και ως η πρώτη έφοδος δυνάμεων
καταστολής εντός πανεπιστημιακού χώρου για το χτύπημα και τη διάλυση ενός
απεργιακού αγώνα.
Άσυλο: Πέρα
από το ακαδημαϊκό άσυλο, υπάρχει και το άσυλο των κοινωνικών αγώνων. Αν υπάρχει
κάποια εκφυλισμένη ελληνική αντίληψη γύρω απ’ αυτά τα δύο, τότε σίγουρα αυτή
είναι η αντίληψη της Παυλίδου και του Δημουλιά (όπως έχει εκφράσει πολλές φορές
την άποψη του υπέρ της κατάργησης του ασύλου και της πλήρους ελευθερίας των
αστυνομικών δυνάμεων να επεμβαίνουν στους πανεπιστημιακούς χώρους). Οι
ριζοσπαστικές μορφές πάλης ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση τους έχουν
ενοχλήσει πολύ και μάλλον νομίζουν ότι μπορούν να σταματήσουν τους αγώνες μας
μετατοπίζοντας το πεδίο της συζήτησης όχι στην ουσία των επιχειρούμενων αλλαγών
αλλά στην επίθεση με κάθε μέσο ενάντια στον μαχητικό συνδικαλισμό και την
άσκηση πολιτικής εκ μέρους μας. Αυτή η επίθεση ήρθε να πάρει τη θέση των ψήφων
που ζητούσε η Παυλίδου από τους φοιτητές| (ως πολιτικά όντα τότε) για το
πρυτανοψηφοδέλτιο του Καλογήρου. Ποτέ δε βολευτήκαμε (ούτε και θέλαμε) στα
όργανα συνδιοίκησης και στα μέτρα τους και ποτέ δε χώνεψε η αστική τάξη την
παραχώρηση του ασύλου στο λαό και τη νεολαία, μέσα από τους αγώνες τους για
δημοκρατικά και ευρύτερα κοινωνικά δικαιώματα, αφού δε μπορούσε να τους
ενσωματώσει.
Παράλληλα, στο
οπλοστάσιο της επιχειρηματολογίας για την κατάργηση του ασύλου ανέκαθεν
χρησιμοποιούνταν οι λεγόμενες εξωπανεπιστημιακές
ομάδες και τα περιθωριακά στοιχεία
που λυμαίνονται το άσυλο. Γι΄ αυτό και δεν μας ξαφνιάζει καθόλου και η κ.
Παυλίδου, που το επικαλείται. Ποιές είναι οι εξωπανεπιστημιακές ομάδες που
απολαμβάνουν τη στοργική φιλοξενία του ΑΠΘ; Ποιός (πρέπει να) έχει την ευθύνη
για το δημόσιο πανεπιστήμιο; Εμποδίζεται από αντιδημοκράτες; Για την Παυλίδου,
την ευθύνη για το ΑΠΘ την έχει αυτή και το συμβούλιό της, στο οποίο
μπαστακώθηκαν και 6 εξωπανεπιστημιακοί. Η αντίληψή της για τη δημοκρατία και το
αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου εξαντλείται στην εκλογή της στο αντιδραστικό
συμβούλιο διοίκησης που προβλέπουν οι νόμοι 4009 και 4076. Για μας, η
δημοκρατία είναι στις συλλογικές διαδικασίες του κινήματος, στις χιλιάδες
εργαζομένων που απεργούν, στις χιλιάδες φοιτητών που κατακλύζουν τους δρόμους,
που δεν διστάζουν να αντιπαρατεθούν με τις δυνάμεις καταστολής και να
υπερασπιστούν το άσυλο, όπως στις 17 Νοέμβρη. Εν τέλει, αυτή που δε χωράει στο
ΑΠΘ είναι η κυρία Παυλίδου.
Συλλογικές Διαδικασίες: Ένα ακόμη ζήτημα είναι η στοχοποίηση από πλευράς
καθηγητών οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας. Αυτό έχει να κάνει από την
δυνατότητα απλής συνεύρεσης των φοιτητών πέρα από τις ώρες μαθημάτων (βλ. τα
τελευταία χρόνια κλείδωμα αιθουσών και όλων των εισόδων του Πολυτεχνείου μετά
από μια συγκεκριμένη ώρα) μέχρι και την διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων, του
ανώτερου οργάνου των Φοιτητικών Συλλόγων, ή ακόμη και τους χώρους, που έχουν
καθιερωθεί ως στέκια Συλλόγων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το
καμαράκι του Συλλόγου μας, όπου μόλις ξεκίνησαν πρωτοβουλιακά προσπάθειες από
μέλη του Συλλόγου για την επαναλειτουργία του, αμέσως ξεσήκωσε και την
αντίδραση του κ. Μήτκα. Με την γελοία ανακάλυψη «εμπορευματικής λειτουργίας»,
κατά τα λεγόμενά του, (πώληση καφέδων για την οικονομική ενίσχυσή του)
προσπάθησε να αποτρέψει τους φοιτητές από το να συμμετάσχουν και να στηρίξουν
το εγχείρημα. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο, όταν για να καταφέρουν οι φοιτητές
να συμμετάσχουν στις Γενικές τους Συνελεύσεις και στις αποφάσεις του Συλλόγου
τους θα πρέπει να ξεπεράσουν το σκόπελο υποχρεωτικών παρακολουθήσεων, εργασιών
και εργαστηριών. Ακόμη όμως κι όταν το κάνουν αυτό, θα πρέπει να έρθουν
αντιμέτωποι με τις γνωστές καραμέλες του χαμένου εξαμήνου και της
πολιτικοποίησης δίχως νόημα (γιατί πάνω απ’όλα είμαστε φοιτητές και πρέπει να
κοιτάμε το πτυχίο μας– σπουδαία μα καθόλου ουδέτερη διαπίστωση). Σε μια
περίοδο, όπου τα λαϊκά και εργατικά κεκτημένα αναιρούνται καθημερινά,
οποιαδήποτε συλλογική αναπαράσταση είναι επικίνδυνη γι’ αυτούς, που προωθούν
την μνημονιακή πολιτική και άρα οποιαδήποτε προσπάθεια των φοιτητών για
συλλογική διεκδίκηση θα πρέπει να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί
με το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης.
Λίγα λόγια για τον συνδικαλισμό της: Η κ. Παυλίδου ανήκει στην Πανεπιστημιακή Συμπαράταξη
(στο εξής ΠΣ). Άλλα επιφανή μέλη της ΠΣ είναι ο Π. Γκλαβίνης, αναπληρωτής
καθηγητής Νομικής, που έχει γράψει βιβλίο για να μας πει τι καλό που είναι το
μνημόνιο και ο Ο. Καλογήρου, με συχνή εμετική αρθρογραφία. Εν όψει των εκλογών
του Ενιαίου Συλλόγου ΔΕΠ του ΑΠΘ, η ΠΣ συμπράττει εκλογικά μαζί με άλλους
εξαιρετικά αντιδραστικούς καθηγητές όπως ο Π. Θανασάς, μέσω του ομολογουμένως πολύ
ετερόκλητου ψηφοδελτίου της “Ενωτικής Πρωτοβουλίας. Για δείγμα και μόνο, αναφέρουμε ότι η ΠΣ εκτός
από την υπεράσπιση και την πλήρη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο, έχει ζητήσει την
ιδιωτικοποίηση της λέσχης του ΑΠΘ και την επιβολή εισιτηρίου. Γενικότερα, για
λόγους οικονομίας χώρου δε θα αναφερθούμε στο τι έχουν πει και τι έχουν κάνει
κατά καιρούς ο Καλογήρου, ο Θανασάς, ο Γκλαβίνης κλπ. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα
παραπάνω, βλέπουμε ότι η Παυλίδου
βρίσκεται σε άμεση ή έμμεση εμπλοκή και σχέση με το Σ.Ι. και με άλλους
καθηγητές, που όχι μόνο επιδιώκουν την περικοπή της φοιτητικής μέριμνας και την εφαρμογή του συνόλου της
αντιεκπαιδευτικής πολιτικής -με το πρόσχημα της εξυγίανσης της λειτουργίας-, γι’αυτό ας μη πέφτουμε από τα σύννεφα
που φτάνει στο σημείο να στείλει επιστολή στο Σαμαρά για να ζητήσει κι άλλες
επεμβάσεις (sic) της πολιτείας.
Από πέρυσι,
που ξεκίνησε η μάχη του φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νόμο-Διαμαντοπούλου
και στα συμβούλια διοίκησης, τεθήκαμε ευθύς εξ αρχής απέναντι στην κ. Παυλίδου
και δώσαμε μάχες ενάντια στο «όραμα» αυτής και της ΠΣ για το ελληνικό
πανεπιστήμιο. Χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων, είναι αυτό που διερωτάται
η Παυλίδου στην επιστολή της στο Σαμαρά: «Πώς να
κατανοήσει κανείς ότι κυβέρνηση και κόμματα στέκονται βουβά απέναντι σ΄αυτό που
συμβαίνει;». Εμείς με τη σειρά μας απορούμε με το πόσο μπορεί να είναι στην
κοσμάρα της η Παυλίδου και με το πόσο μπορεί να το παίζει αθώα περιστέρα. Οι
νέες περικοπές στους προϋπολογισμούς των ΑΕΙ, οι περικοπές που επιχείρησε η
πρυτανεία να επιβάλλει στους εργολαβικούς, οι επερχόμενες περικοπές
συγγραμμάτων, οι απολύσεις διοικητικού προσωπικού στα ΑΕΙ της χώρας λόγω
μνημονίου ΙΙΙ, το κούρεμα αποθεματικών των ΑΕΙ, η συγκρότηση των συμβουλίων
διοίκησης, οι συλλήψεις και οι δίκες φοιτητών και εργαζομένων, σίγουρα αφήνουν
ένα αίσθημα ικανοποίησης σ’αυτή και την κυβέρνηση. Δηλαδή τι άλλο θέλει να
γίνει; Πολύ απλά επιδιώκει να διευρύνει τη νομιμοποίηση του ΣΙ στη συνείδηση
του κόσμου, μιας και πλέον κάνει κουμάντο στο ΑΠΘ. Όπως λέει και η παροιμία,
«θέλει η Παυλίδου να κρυφτεί κι η χαρά δε την αφήνει».
*:
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4772384
