Μία βδομάδα σχεδόν έχει περάσει από την τελευταία Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας, σε μια ομολογουμένως πολύ σημαντική συγκυρία. Δεν ήταν μόνο η πνοή της νεολαιίστικης εξέγερσης του Δεκέμβρη και η συνεχιζόμενη οργή και αγανάκτηση της νεολαίας, αλλά και οι ναζιστικού τύπου επιχειρήσεις στην Παλαιστίνη του Ισραήλ που οδήγησαν σε έναν γύρο μαζικών Γενικών Συνελεύσεων σε όλες τις σχολές της χώρας. Στο φόντο αυτό ακριβώς, διεξήχθη και η δικιά μας, μια πολύ μαζική διαδικασία, με έντονη και πολύωρη αντιπαράθεση αντιλήψεων από τις οποίες πρέπει να εξαχθούν μάχιμα πολιτικά συμπεράσματα. Συμπεράσματα τα οποία είναι αναγκαία καθώς, είτε αφορούν την ανάλυση των αντιλήψεων εντός της συνέλευσης, είτε αποτιμούν τη δράση του συλλόγου την τελευταία βδομάδα, θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για τις μελλοντικές επιλογές και δράσεις μας.
Καλώς ή κακώς, η συγκεκριμένη διαδικασία αναλώθηκε στην αντιπαράθεση λογικών οι οποίες περιφέρονταν γύρω από το δίπολο: κατάληψη – μη κατάληψη. Αν και αυτό το δίπολο εμπερικλείει υπαρκτές ανησυχίες του κάθε φοιτητή, στην πραγματικότητα, λειτουργεί ως αποπροσανατολιστικό τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεται ως απόρροια ενός ευρύτερου πολιτικού σκεπτικού, ενός σχεδίου οξυμμένης αντιπαράθεσης με το κυβερνητικό κέντρο.
Ας ψηλαφίσουμε όμως τις αντιλήψεις που αντιπαρατέθηκαν στη συνέλευση, για να δούμε κιόλας τις επιδιώξεις και τα αποτελέσματα που επέφεραν.
Ε ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ…
Τίποτα από όλα αυτά που άναψαν τη φωτιά του Δεκέμβρη δεν έχει τελειώσει, ώστε να σταματήσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα. Ο αγώνας μας όμως, προκειμένου να είναι «ανεξάρτητος» και «ακηδεμόνευτος» (και όχι άχρωμος-άοσμος), πρέπει να είναι πολιτικά επικίνδυνος για το σύστημα. Μόνο έτσι δε θα ενσωματώνεται από το αντίπαλο στρατόπεδο, μόνο όταν συνδυάζει μάχιμο περιεχόμενο με τις κατάλληλες δράσεις. Σε μια συγκυρία όπου η λάμψη της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη παραμένει ζωντανή, μια συγκυρία που συσκοτίζεται όμως και από τη βαριά σκιά της οικονομικής κρίσης που θα στείλει στον Καιάδα της ανεργίας στρατιές κόσμου, πρέπει να ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας. Δεν είναι ανάλογη των περιστάσεων λοιπόν ούτε η εκδήλωση με τους καθηγητές και η στροφή στα συντεχνιακά μονοπάτια που αυτή εισάγει, ούτε το χαμήλωμα του κινηματικού πήχη όταν το κοινωνικό καζάνι ακόμη βράζει. Και αυτό ακριβώς φιλοδοξούσε να αποτυπώσει το πλαίσιο της Συντονιστικής Επιτροπής, το οποίο και στηρίξαμε ως ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ. Σε μια εποχή που το βίαιο λαϊκό ξέσπασμα έχει αναδείξει όλη τη σαπίλα που κρύβονταν κάτω από το κοινωνικό χαλάκι, το πλαίσιο της συντονιστικής επιτροπής επέλεξε να «επενδύσει» στη συνέχιση του οξυμένου αγώνα. Ενός αγώνα που όταν η κυβέρνηση θα κάνει αναδίπλωση, δε θα περιμένει τον κάθε λογής ανασχηματισμό και το ξαναμοίρασμα μιας τράπουλας χρόνια σημαδεμένης. Αλλά που αντίθετα θα βγαίνει στην επίθεση. Επίθεση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Ο αγώνας μας λοιπόν για να είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος, δε μπορεί να μένει «αόριστος», μα πρέπει να είναι σαφώς «ορισμένος». Ορισμένος από τη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε, αλλά και ορισμένος από το που στοχεύουμε εμείς να «πάει το πράγμα». Κατά την άποψή μας και η συγκυρία είναι εξαιρετικά πυκνή, και ο δικός μας ο στόχος είναι επιτακτικός. Το άμεσο επόμενο διάστημα λοιπόν, οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανή την κινηματική φλόγα με πορείες και συνελεύσεις, ώστε στο κοντινό μέλλον να μπορούμε να ξαναμιλάμε για την εκ νέου κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε μέχρι την τελική νίκη…
Καλώς ή κακώς, η συγκεκριμένη διαδικασία αναλώθηκε στην αντιπαράθεση λογικών οι οποίες περιφέρονταν γύρω από το δίπολο: κατάληψη – μη κατάληψη. Αν και αυτό το δίπολο εμπερικλείει υπαρκτές ανησυχίες του κάθε φοιτητή, στην πραγματικότητα, λειτουργεί ως αποπροσανατολιστικό τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεται ως απόρροια ενός ευρύτερου πολιτικού σκεπτικού, ενός σχεδίου οξυμμένης αντιπαράθεσης με το κυβερνητικό κέντρο.
Ας ψηλαφίσουμε όμως τις αντιλήψεις που αντιπαρατέθηκαν στη συνέλευση, για να δούμε κιόλας τις επιδιώξεις και τα αποτελέσματα που επέφεραν.
- Η ΔΑΠ, το φερέφωνο της κυβερνητικής πολιτικής, προσπάθησε ακόμα και πριν από τη συνέλευση να αναπαράγει τις απειλές που εξαπολύονταν από καθηγητικές φωνές, οι οποίες μιλούσαν για εφαρμογή του νέου Νόμου-πλαίσιο και για απώλεια του εξαμήνου πριν από τις διακοπές. Επαναλαμβάνοντας με ένα εμμονικό τρόπο ότι ο νόμος-πλαίσιο αποτελεί νόμο του κράτους, προσπάθησε να αποτρέψει την αμφισβήτηση τόσο του νόμου όσο και των κυβερνητικών επιλογών. Άλλωστε δεν είχαμε και καμία αυταπάτη για το ρόλο που επιτελεί εδώ και τόσα χρόνια η κυβερνητική παράταξη, η οποία δρα ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών και απομονώνεται ορθώς από αυτούς.
- Η ΠΑΣΠ εξίσου αποτυχημένα προσπάθησε να πείσει ότι όχι μόνο δεν είναι με τις καταλήψεις άλλα πως αρκεί να υιοθετήσουμε το πολιτικό πλαίσιο - πρόταση για την παιδεία του Giorgakis. Μη ξεχάσουμε να σας ψηφίσουμε παιδιά! Για να καλύψει από την άλλη την πολιτική της ανυπαρξία, αποπειράθηκε ευκαιριακά να κλέψει τις εντυπώσεις και να γίνει πρόσκαιρα αρεστή, κατεβάζοντας ένα ψήφισμα επί της διαδικασίας της συνέλευσης. Το ψήφισμα αυτό, που τελικά καταψηφίστηκε από το σώμα της συνέλευσης (και δίχασε και την ίδια την ΠΑΣΠ), διάβαζε επιλεκτικά και κατά το δοκούν το καταστατικό του συλλόγου αποκρύπτοντας ότι εντός αυτού υπάρχουν άλλες διατάξεις που ενεργοποιούμενες θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα την πρόταση της ΠΑΣΠ στο Δ.Σ. προ διετίας για σπάσιμο του συλλόγου κι ας δούμε τι κυρώσεις προβλέπει το καταστατικό για αυτή την περίπτωση.
- Η ΠΚΣ συνεχίζοντας το κατασταλτικό για το κίνημα τροπάρι του Δεκέμβρη (κεντρική γραμμή του Κόμματος άλλωστε), επέλεξε για μία ακόμη φορά να επιτεθεί στην εξέγερση της νεολαίας καταθέτοντας ένα κατάπτυστο ψήφισμα, αποδεικνύοντας ότι οτιδήποτε δε μπορεί να διαχειριστεί και να ενσωματώσει, το καταγγέλλει ως προβοκατόρικο. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο κινήθηκε και η επιλογή της να καταστήσει μονοθεματική τη γενική συνέλευση γύρω από το Παλαιστινιακό, καλώντας μας γενικά να ξεσηκωθούμε με ένα αόριστο τρόπο. Παραγνωρίζει ή αποκρύπτει όμως ότι η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και σε κάθε δοκιμαζόμενο λαό δεν πραγματώνεται μόνο με αντιπολεμικό αγώνα (και μάλιστα ανθρωπιστικού χαρακτήρα) αλλά και με τους δικούς μας αγώνες και διεκδικήσεις. Η απομόνωση της λογικής τους με ένα πολύ συστηματικό τρόπο από το σύλλογο φοιτητών τους οδηγεί σε κινήσεις πανικού, όπως η δημιουργία μόνιμης επιτροπής αγώνα… που θα συνταράξει. Άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Επειδή δηλαδή η ΠΚΣ δεν καταφέρνει να πείσει το σύλλογο για το πολιτικό της σχέδιο δημιουργεί ένα μόρφωμα που θα λέει τα ίδια με αυτήν και θα δρα στο όνομα του συλλόγου έξω από τη συνέλευση. Ευχαριστούμε δε θα πάρουμε!
- Εκτός όμως από τις παραπάνω αντιλήψεις, οι οποίες και μειοψήφησαν, στην αντιπαράθεση ενεπλάκη και μια φωνή-πρόταση που εκφράστηκε από το πολιτικό σκεπτικό και σχεδιασμό του πλαισίου «Παρδαλές Καμήλες». Η λογική του πλαισίου αυτού (το οποίο μάλιστα υπερψηφίστηκε από το σώμα της γενικής συνέλευσης) αναφερόταν στην πολιτικοποίηση και συνειδητοποίηση του συνόλου των μελών του συλλόγου ως προϋπόθεση για την όξυνση του αγώνα, κρίνοντας ως αναποτελεσματική την κατάληψη σε αυτή τη συγκυρία. Εμείς αντιθέτως δεν θεωρούμε τη συνειδητοποίηση και τον αγώνα ως δυο αποκομμένα πράγματα. Είναι διαλεκτικά συνδεδεμένα μεταξύ τους καθώς η συνειδητοποίηση του κόσμου γεννά αγώνες, αλλά και οι ίδιοι οι αγώνες –ιδιαίτερα στις πιο οξυμένες τους μορφές (βλ Κατάληψη)- δρουν ως καταλύτης για την εμβάθυνση της συνειδητοποίησης ακόμη μεγαλύτερης μερίδας κόσμου. Επίσης το πλαίσιο αυτό, καθώς και οι τοποθετήσεις που το υποστήριξαν, αναλώθηκε στην κριτική απέναντι σε μια μορφή πάλης παρασύροντας τη συζήτηση μακριά από τα ίδια τα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας στα οποία απλά αναφερόταν επιγραμματικά ή και καθόλου. Επειδή όμως οι μορφές πάλης απορρέουν από το πολιτικό περιεχόμενο, θεωρούμε προβληματική την ασάφεια του πλαισίου αυτού. Αυτή ήταν και η αιτία που υιοθετήθηκε από μερίδες κόσμου που κάθε άλλο παρά τον αγώνα είχαν στο μυαλό τους. Καθένας ερμήνευε το περιεχόμενο του πλαισίου εντελώς διαφορετικά, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και οι «χλιαρές» μορφές πάλης-δράσεις που πρότεινε δεν αγκαλιάστηκαν απ’ τον κόσμο της σχολής που το στήριξε. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι πιο αντιδραστικές αντιλήψεις, όπως αυτή της ΔΑΠ-μηχανολόγων, ερμηνεύοντας τη λογική αυτή ως κίνηση ενάντια στην κατάληψη, έσπευσε να την επικροτήσει (βλ. Forum μηχανολόγων).
Ε ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ…
Τίποτα από όλα αυτά που άναψαν τη φωτιά του Δεκέμβρη δεν έχει τελειώσει, ώστε να σταματήσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα. Ο αγώνας μας όμως, προκειμένου να είναι «ανεξάρτητος» και «ακηδεμόνευτος» (και όχι άχρωμος-άοσμος), πρέπει να είναι πολιτικά επικίνδυνος για το σύστημα. Μόνο έτσι δε θα ενσωματώνεται από το αντίπαλο στρατόπεδο, μόνο όταν συνδυάζει μάχιμο περιεχόμενο με τις κατάλληλες δράσεις. Σε μια συγκυρία όπου η λάμψη της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη παραμένει ζωντανή, μια συγκυρία που συσκοτίζεται όμως και από τη βαριά σκιά της οικονομικής κρίσης που θα στείλει στον Καιάδα της ανεργίας στρατιές κόσμου, πρέπει να ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας. Δεν είναι ανάλογη των περιστάσεων λοιπόν ούτε η εκδήλωση με τους καθηγητές και η στροφή στα συντεχνιακά μονοπάτια που αυτή εισάγει, ούτε το χαμήλωμα του κινηματικού πήχη όταν το κοινωνικό καζάνι ακόμη βράζει. Και αυτό ακριβώς φιλοδοξούσε να αποτυπώσει το πλαίσιο της Συντονιστικής Επιτροπής, το οποίο και στηρίξαμε ως ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ. Σε μια εποχή που το βίαιο λαϊκό ξέσπασμα έχει αναδείξει όλη τη σαπίλα που κρύβονταν κάτω από το κοινωνικό χαλάκι, το πλαίσιο της συντονιστικής επιτροπής επέλεξε να «επενδύσει» στη συνέχιση του οξυμένου αγώνα. Ενός αγώνα που όταν η κυβέρνηση θα κάνει αναδίπλωση, δε θα περιμένει τον κάθε λογής ανασχηματισμό και το ξαναμοίρασμα μιας τράπουλας χρόνια σημαδεμένης. Αλλά που αντίθετα θα βγαίνει στην επίθεση. Επίθεση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Ο αγώνας μας λοιπόν για να είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος, δε μπορεί να μένει «αόριστος», μα πρέπει να είναι σαφώς «ορισμένος». Ορισμένος από τη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε, αλλά και ορισμένος από το που στοχεύουμε εμείς να «πάει το πράγμα». Κατά την άποψή μας και η συγκυρία είναι εξαιρετικά πυκνή, και ο δικός μας ο στόχος είναι επιτακτικός. Το άμεσο επόμενο διάστημα λοιπόν, οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανή την κινηματική φλόγα με πορείες και συνελεύσεις, ώστε στο κοντινό μέλλον να μπορούμε να ξαναμιλάμε για την εκ νέου κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε μέχρι την τελική νίκη…
ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
ΑΡιστερή ΑΓωνιστική Ενότητα
Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση
