Τους
τελευταίους 5 μήνες μετά τις εκλογές και την δημιουργία του κυβερνητικού
σχηματισμού ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να φτιάξει ένα κλίμα
διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ωστόσο, έπειτα από αλλεπάλληλες συμφωνίες
και “υποχωρήσεις” απο μεριά της κυβέρνησης (π.χ συμφωνία 20ης Φλεβάρη που αναγνώρισε το χρέος και διαβεβαίωσε ότι θα το
πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα), έγινε ξεκάθαρο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι
ένα ουδέτερο οικοδόμημα που αυτή τη στιγμή εκφράζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Αντίθετα, φαίνεται ξεκάθαρα οτι πρόκειται για μια ένωση βαθιά αντιδημοκρατική,
όπου καμία διαπραγμάτευση, καμία «αλλαγή συσχετισμών» ή αλλαγή δομής δεν είναι
εφικτή. Η Ε.Ε. (που μοιάζει κωμικοτραγική η τόσο συχνή εξίσωση της με την
Ευρώπη..) δεν αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά αντίθετα είναι ένας
οργανισμός που γεννήθηκε απο τους ίδιους τους αστούς για να μπορέσουν να
ολοκληρώνουν την κυριαρχία και επιβολή τους πάνω στις εργατικές τάξεις των
χωρών, να απομακρύνοιυν το κέντρο λήψης αποφάσεων απο τοπικό επίπεδο σε μακρινό
και γενικότερα να συνεχίσουν να εξασφαλίζουν τα κέρδη τους πίσω απο το μανδύα
της ενωμένης Ευρώπης!
Η πεντάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης
με την τρόικα (θεσμούς) απέδειξε καθαρά ότι ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη
σημαίνουν μνημόνια φτώχιας, βάρβαρη λιτότητα και τεράστια ανεργία για το λαό,
ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, ντροπιαστική επιτροπεία και κατάλυση κάθε
λαϊκής κυριαρχίας.
Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα, με ανακοίνωση της
κυβέρνησης για δημοψήφισμα. Ωστόσο, θα ήμασταν κοντόφθαλμοί αν πιστεύαμε οτι η
κυβέρνηση το πρότεινε από την καλή της την καρδιά, ή επειδή -δηθεν- θυμήθηκε
την λαϊκή συμμετοχή. Ίσα ίσα θα λέγαμε οτι αποτέλεσε μια λύση ανάγκης. Η
κυβέρνηση μπροστά στην αδυναμία της να πάρει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον
του τόπου πετάει την μπάλα στην εξέδρα και «νίπτει τας χείρας της».
Χρησιμοποιεί ένα «παραθυράκι» της αστικής δημοκρατίας με το δημοψήσμα κάνοντας
ξεκάθαρο ότι αν ο λαός επιλέξει «ΝΑΙ» στην πρόταση των θεσμών τότε θα υπογράψει
χωρίς καμία τύψη τη συμφωνία των 11 δις.
Αντίθετα, αν ο λαός στηρίξει το «ΟΧΙ»
τότε η κυβέρνηση θα έχει ακόμη ένα διαπραγματευτικό χαρτί στο τραπέζι του Eurogroup. Απο την
πρόταση της κυβέρνησης για δημοψηφίσμα δε φαίνεται καμία διάθεση απο πλευράς
της για ρηξιακή προοπτική, παρά τα ρηξιακά χαρακτηριστικά που ενδεχομένως αυτή
η πρόταση μπορεί να ενέχει. Στην ουσία το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι «ΝΑΙ
στην πρόταση των θεσμών και στα μέτρα 11 δις ή ΟΧΙ στην πρόταση τους και ΝΑΙ
στην πρόταση της κυβέρνησης για μέτρα 8 δις»! Είναι ένα ξεκάθαρα εκβιαστικό
ερώτημα στο οποίο ο λαός και η νεολαία δεν πρέπει να εγκλωβιστούν.
Άλλωστε, λίγες μέρες πριν την
ανακοίνωση, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την δικιά του πρόταση στην τρόικα, ένα 47σέλιδο με
νέα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα (και ακόμα χειρότερες προσαρμογές),
συναινώντας και αυτός με την σειρά του στην διατήρηση και την παράταση της
μνημονιακής πραγματικότητας και την εκβάθυνση της κρίσης. Κάπως έτσι
αποδείχθηκε ότι η αντίληψη “ούτε ρήξη, ούτε υποταγή” αποτελούσε μια ιδεαλιστική
θέση, καθώς η πραγματικότητα εντός ΕΕ και Ευρωζώνης σημαίνει μόνο υποταγή της
εργατικής δύναμης το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Άρα το δημοψήφισμα στο οποίο
καλούμαστε να ψηφίσουμε δεν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά το επέβαλε η
συσσορευμένη λαϊκή οργή, οι πορείες εναντίον της νέας συμφωνίας το προηγούμενο
διάστημα και όλο το κλίμα που έδειχνε οτι ο λαός δε θα ανεχτεί μια νέα
«αριστερή» μνημονιακή πραγματικότητα. Έσπευσε, λοιπόν, η κυβέρνηση να
καπηλευτεί αυτήν την οργή,να την περιχαρακώσει και να την οικοιοποιηθεί
βάζοντας στο δημοψήφισμα μόνο το ζήτημα του τελεσίγραφου του Eurogroup. Μπροστά σε
αυτό το δίλημμα, πρέπει και εμείς να κρατήσουμε ξεκάθαρη στάση:
ΟΧΙ στην επιβολή νέων
μέτρων και στην πρόταση των θεσμών. Ο Ελληνικός λαός χέρι χέρι με όλους τους
λαούς της Ευρώπης έχει ματώσει από τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλουν τα
ιμπεριαλιστικά κέντρα (και απο πίσω οι εγχώριοι κεφαλαιοκράτες να τρίβουν να
χέρια τους). Πρέπει ως γενιά να δώσουμε ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν υποκύπτουμε σε
απειλές και εκβιασμούς απο κανέναν, γιαυτό ορθώνουμε το ανάστημά μας ενάντια σε
όσους υπονομεύουν το μέλλον μας και την εργασιακή μας προοπτική, και αυτό
πρέπει να φανεί και στο δημοψήφισμα.
ΟΧΙ και στην πρόταση
47-σέλιδο της κυβέρνησης και γενικά στο νέο μνημόνιο που είναι έτοιμη να
υπογράψει με την πρόταση της για συμφωνία 8 δις μέτρων. Η στροφή 180 μοιρών
της κυβέρνησης απο το “θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο”
στην πρόταση μνημονιακών μέτρων ύψους 8 δις ευρώ, κάνει ξεκάθαρο πως δεν πρέπει
να περιμένουμε για σωτήρες, πως κανένας δεν ξέρει καλύτερα το δίκιο μας απο
εμάς τους ίδιους. Στις πλάτες μας πέφτει το μεγάλο βάρος να ξηλώσουμε όλους
τους μνημονιακούς νόμους της “δημοκρατικής” Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κατάργηση των
Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η ελεύθερη πτώση των μισθών και η περικοπή των
συντάξεων πρέπει να γίνουν κόκκινο πανί για τους εργαζόμενους. Οι άνεργοι δεν
πρέπει να βλέπουν τον εαυτό τους ως μια εναλλακτική στρατιά περιοδικής
εργασίας, ούτε ως καλόβουλους απεργοσπάστες, αλλά να διεκδικήσουν να αυξηθούν
οι θέσεις εργασίας με καλύτερους μισθούς, κάτι το όποιο επιτρέπουν οι
αντικειμενικές δυνατότητες του σήμερα. Οι φοιτητές πρέπει να τσακίσουν κάθε
αντιδραστικό μέτρο και νόμο (όπως ο ν. Διαμαντοπούλου), που τους θέλει ένα
καταρτισμένο, φτηνό, υπάκουο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό που θα
“διαπραγματεύεται” ατομικά με τον εργοδότη του, βάσει του ατομικού του φακέλου
προσόντων (ECTS).
Πρέπει, εργαζόμενοι και
νεολαία σαν μία γροθιά να γκρεμίσουν την σημερινή “ρεαλιστική” πραγματικότητα.
Όχι στο Ευρώ. Το ευρώ
αποτελεί ένα σκληρό νόμισμα που δεν σου δίνει τη δυνατότητα να ελέγξεις την
ισοτιμία του. Έτσι, ο μόνος τρόπος για
να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα ειναι η διαδικασία της εσωτερικής υποτιμήσης.
Αντίθετα, με ένα διαφορετικό νόμισμα το εκάστοτε κράτος έχει μεγαλύτερη άνεση
εγχώριου εσωτερικού ελέγχου και αυτονομίας σχετικά με τη διαχείριση της
οικονομίας του. Επίσης, κάθε ευρώ πάνω
του έχει εγχαραγμένη συγκεκριμένη ποσότητα εργασίας. Όταν συνολικά όλα τα ευρώ
πηγάζουν και καταλήγουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σημαίνει πως το
μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας των εργαζομένων της ΕΕ πάει κατευθείαν στις
τσέπες όσων διαχειρίζονται την ΕΚΤ, δηλαδή το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό
κεφάλαιο. Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει πως οι ευρωπαίοι ολιγάρχες τρέφονται
απο τον ιδρώτα των φτωχών εργαζομένων από όλες τις χώρες της ΕΕ.
[ Κάθε εμπόρευμα πάνω του έχει χαραγμένο ένα κομμάτι της εργασίας
αυτών που δούλεψαν για να δημιουργήθεί. Όταν αυτό το εμπόρευμα δημιουργείται, τότε
δημιουργείται η λεγόμενη υπεραξία (αυτή είναι και η διαφορά της τιμής από την
αξία). Το νόμισμα εκφράζει σχέσεις κυριαρχίας της πλούσιας τάξης ενάντια στην
φτωχή τάξη και αποτελεί το μέσον με το οποίο μεταφέρεται η υπεραξία στον
καπιταλιστή]
Όχι στο χρέος. Το χρέος έχει
χρησιμοποιηθεί πολλάκις τα τελευταία χρόνια ως κινητήριος μοχλός για την
επιβολή μνημονιακών μέτρων, ώστε η Ελλάδα ανάμεσα σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές
(και μη) χώρες βιώνουν τον βραχνά του χρέους, ως δικαιολογία για την υποτίμηση
και τη συμπύκνωση της εργατικής δύναμης με αποτέλεσμα την “κινεζοποίησή” της,
ενώ παράλληλα από την εργασία συσσωρεύεται πλούτος που σε καμία περίπτωση δεν
καρπώνονται οι εργαζόμενοι που μόχθησαν ώστε να παραχθεί. Καμία αναγνώριση του
χρέους, δεν το δημιουργήσαμε και γι' αυτό δεν πρέπει να το πληρώσουμε.
Μονομερής διαγραφή του χρέους.
Όχι στην ΕΕ. Εδώ ίσως αφήσουμε την πραγματικότητα να
μιλήσει χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις : η Ε.Ε. ποτέ δε προσπάθησε να διαψεύσει το ρόλο της ως
πυλώνας και εργαλείο του καπιταλιστικού συστήματος. Μια απλή ματιά, για την
καθοδηγητική δράση της ΕΕ για τις ελληνικές κυβερνήσεις και τα αποτελέσματα για
τον ελληνικό λαό , είναι αρκετή..
- Η αγροτική γη δεσμεύτηκε από την Τράπεζα Πειραιώς σε ποσοστό 70% και μαζεύτηκε στα χέρια ενός τραγικού 6% μεγαλοαγροτών
- Κάθε νοικοκυριό χωλαίνει να πληρώσει ρεύμα και νερό. Την ίδια στιγμή αυτά ιδιωτικοποιούνται, και γίνονται εμπορεύματα και με τη σύμφωνη γνώμη και του ΣΥΡΙΖΑ
- Το πανεπιστήμιο έχει χάσει τον (όποιο) κοινωνικό του ρόλο και όπως σφραγίστηκε και με την Συνθήκη της Μπολόνια , εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μόνο.
- Για ορυκτό πλούτο και εκμετάλλευση του με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες..ούτε λόγος..
- ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει διαλυθεί, αφού κατόπιν επιλογής της ΕΕ τα μεγαλύτερα και πιο σύγχρονα εργοστάσια της χώρας έκλεισαν (βλ. ΕΒΖ κλπ)
- Εν έτει 2013 οι χώρες της ΕΕ βρίσκονται στις υψηλότερες θέσεις σε στατιστικές σχετικές με : αναλφαβητισμό, οικολογική ρύπανση, ανεργία κ.α.
Τα
παραπάνω είναι τα πιο απλά, χειροπιαστά αποτελέσματα από την «πρωτοπόρα»
αντιδραστική δράση της Ε.Ε. Είναι όρος εκ των ουν ουκ άνευ η αμφισβήτηση, η
σύγκρουση και η ρήξη με την Ε.Ε.. Όχι ως απλά ως επιλογή για το εργατικό- λαϊκό
κίνημα, αλλά ως επιτακτική ανάγκη για την εξασφάλιση του βιοτικού επιπέδου της
εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η έννοια του Δημοψηφίσματος, φυσικά, έχει πολύ διαφορετική έννοια
από την αντίληψή μας για το τι σημαίνει λαϊκη πάλη. Ένα δημοψήφισμα μας καλεί
να ψηφίσουμε για μία μερα με ένα ΝΑΙ ή ενα ΟΧΙ μία έτοιμη ερώτηση από την
κυβέρνηση. Δεν γίνεται ταξικός διαχωρισμός, καθώς “λαός και Κολωνάκι” καλούνται
να ψηφίσουν στο ίδιο ερώτημα. Για εμάς η
ταξική πάλη δεν κρίνεται σε καμία περίπτωση από μία μέρα ψηφοφορίας. Ωστόσο,
καλούμε όλη τη νεολαία να βγεί στους δρόμους αυτές τις μέρες, να διαδηλώσει και
να στηρίξει ένα συνολικό «όχι» βγαλμένο απο τη λογική που αναλύσαμε παραπάνω
κόντρα στο εκβιαστικό δίπολο της κυβέρνησης. Μόνο έτσι θα πάρει και πραγματικά
δημοκρατικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και το «ΟΧΙ» που καλούμε να ψηφίσει ο λαός και η νεολαία σε ΟΠΟΙΑ ΚΑΛΠΗ ΚΑΙ
ΑΝ ΣΤΗΘΕΙ. Έτσι, μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος. Ο δρόμος του «ΝΑΙ» σε
μια άλλη προοπτική, χωρίς μνημόνια ευρώ ΕΕ με τον πλούτο στα χέρια των
εργαζομένων. Όμως τίποτα δεν έρχεται με
ευχολόγια, με κάλπες ή απο τον καναπέ. Για εμάς πρέπει οι εργαζόμενοι και ο
λαός και η νεολαία να οργανωθούμε στα σωματεία, στους συλλόγους και στους
φορείς μας. Να μην περιμένουμε να απαντάμε σε αποφασισμένα ερωτήματα, αλλά να
τα θέτουμε εμείς τα ερωτήματα. Να
ορίζουμε εμείς την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων με βάση τις ανάγκες μας και
όχι με γνώμονα την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Γι' αυτό τον λόγο ένα
σωματείο ή ένας φορέας που είναι καλά οργανωμένος, που διεκδικεί και
αντιστέκεται στην ολομέτωπη επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, αξίζει όσο χίλια ΟΧΙ
σε ένα δημοψήφισμα. Μόνο αν οργανωθούμε και δωθούμε ολόψυχα στον αγώνα για τα
εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, για έξοδο εδώ και τώρα απο Ευρώ και ΕΕ, μόνο αν
γκρεμίσουμε όλο το μνημονιακό κατεστημένο των τελευταίων χρόνων, θα μπορέσουμε
πάλι να σηκωθούμε στα πόδια μας και να ανασυγκροτηθούμε οικονομικά, ώστε να
καλύπτονται όλες οι ανάγκες του λαού, αλλά και να στείλουμε μήνυμα αγώνα και
διεθνιστικής αλληλεγγύης σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που ασφυκτιούν για να
μπορεί να ανασαίνει το κεφάλαιο μέσα στην ιστορική και βάρβαρη κρίση του.
Εμείς,
καθένας από μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.
καθένας από μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΧΙ!
ΤΡΙΤΗ 30/6 ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 1/7 ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3/7 ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ
