Παρακολουθώντας
κανείς τα τελευταία 2,5 χρόνια την τηλεόραση και τις εφημερίδες, έρχεται
συνεχώς αντιμέτωπος με το τρομοκρατικό δίλημμα “Ευρώ ή χάος, μνημόνιο ή
καταστροφή και χρεοκοπία”. Αυτή η ρητορεία αποτελεί και το βασικό κορμό της ιδεολογική
προπαγάνδας του συστήματος. Ένας εκβιασμός που στη πραγματικότητα σημαίνει ότι
ακόμα και τα πιο βάρβαρα μέτρα που φέρνουν την ελληνική κοινωνία στα όρια της
εξαθλίωσης, ακόμα και η πιο εξόφθαλμη καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων
“είναι αναγκαία και θεμιτά” ώστε να αποφύγουμε την “πλήρη καταστροφή”. Με την
παραπάνω λογική, οι αγώνες που δίνονται όχι μόνο υποτιμούνται ως ανούσιοι, αλλά
ταυτόχρονα κρίνονται και ως υπαίτιοι για την κατάσταση την οποία ζούμε (γνωστές
και συνηθισμένες άλλωστε οι ρήσεις των Πρετεντέρηδων: “αν δεν είχαμε τις
απεργίες, η Ελλάδα θα βάδιζε στα πρότυπα των ανεπτυγμένων χωρών”). Κι όποιος
δημοσιογράφος δεν εξυπηρετεί το σχέδιο της κυβέρνησης είτε συλλαμβάνεται και
διώκεται ποινικά (βλ. Βαξεβάνης) είτε παύεται (βλ. Αρβανίτης-Κατσίμη).
Ταυτόχρονα, η ιδεολογική καταστολή αποτυπώνεται μέσα από την ταύτιση των
λεγόμενων άκρων. Μια θεώρηση που παρουσιάζει τη φασιστική βία της Χρυσής Αυγής
ως μια λογική συνέχεια των “βίαιων” πρακτικών που ασκεί η Αριστερά εδώ και
χρόνια. Μέσα σε αυτό το “συνοθύλευμα” της βίας, όπως οι κυβερνώντες το
παρουσιάζουν, επιχειρούν να αναδειχθούν ως οι απόλυτοι εγγυητές της ασφάλειας
και της έννομης τάξης. Για να “γλιτώσει” λοιπόν η κοινωνία από τις συγκρούσεις
ακραίων δυνάμεων, για να σωθούν οι πόλεις από τις καταστροφές των πορειών και
την επέλαση των μεταναστών, μόνος δρόμος που προτείνεται είναι να μείνουμε
ήσυχοι στο σπίτι και να τα αφήσουμε όλα στα χέρια του κράτους και της
κυβέρνησης.
Η
ταύτιση των άκρων όμως δεν φαίνεται να ισχύει και ως προς την αντιμετώπιση που
έχει η κυβέρνηση απέναντι στις δύο πλευρές. Γιατί σε φυσικό επίπεδο μέσα από τις επιλογές της η
κυβέρνηση ξεκαθαρίζει με ποιο άκρο πολώνεται. Την ίδια ώρα που η Χρυσή Αυγή
αλωνίζει ανενόχλητη επιχειρώντας πογκρόμ σε μετανάστες και άλλες μειοψηφίες με
τη βοήθεια της αστυνομίας, κάθε διαδήλωση-απεργία καταστέλλεται με ολοένα και
βιαιότερο τρόπο καταλήγοντας σε τραυματισμούς, συλλήψεις και καταδίκες
αγωνιστών. Είναι πλέον φανερή η αναβάθμιση της φυσικής καταστολής σε κάθε
επίπεδο. Σε κάθε διαδήλωση έχει γίνει πλέον συνήθεια η περικύκλωση των πορειών
απ' τα ΜΑΤ, με τα γκλοπ και τα δακρυγόνα να μην είναι πλέον τα μόνα μέσα άσκησης
βίας αλλά να συμπληρώνονται με αύρες νερού και όπλα. Στους χώρους δουλειάς η
εργοδοσία τρομοκρατεί και απολύει με τη βοήθεια πλέον και επίσημων νόμων, ενώ
το άσυλο των κοινωνικών αγώνων καταπατάται απροκάλυπτα από την αστυνομία που
ξυλοκοπεί και συλλαμβάνει φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια.
Κι
αν η φυσική βία και καταστολή δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ή αμφισβητείται,
παραθέτουμε τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα
για τους πλέον άπιστους:
-12
Σεπτέμβρη εισβολή και εκκένωση της κατάληψης Δέλτα από ΜΑΤ και ΕΚΑΜ.
-30
Σεπτέμβρη χτύπημα της αντιφασιστικής μοτοπορείας στην Αθήνα από τις δυνάμεις
καταστολής και βασανισμός των 15 συλληφθέντων στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ.
-21
Οκτώβρη βίαιη επίθεση ΜΑΤ στην πορεία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις
Σκουριές Χαλκιδικής με δακρυγόνα ξύλο και κυνήγι των διαδηλωτών μέσα στο δάσος.
-16
Νοέμβρη σύλληψη τριών αγωνιστών από τη διαδήλωση κατά της επίσκεψης Φούχτελ
μέσω βίντεο (2 εργαζομένων στους ΟΤΑ και έναν εκπαιδευτικό). Μάλιστα η σύλληψη
του δασκάλου και συνδικαλιστή Θ.Α. πραγματοποιήθηκε μέσα στο σχολείο που
διδάσκει, μετά το πέρας της εκδήλωσης για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
-17
Νοέμβρη προσχεδιασμένη εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ με επιβλητικό τρόπο και στη
συνέχεια ξυλοδαρμός και συλλήψεις 16 αγωνιστών (14 φοιτητών,1 μαθητή και ενός
ανέργου). Ταυτόχρονα, βίαια διάλυση της πορείας στην Πάτρα, στην οποία
τυφλώθηκε φοιτητής από τη ρίψη δακρυγόνων.
Όλα
τα παραπάνω δε τα γράφουμε για να μαυρίσουμε την ψυχή κανενός, αλλά γιατί αυτή
είναι η πραγματικότητα και σ' αυτήν καλούμαστε να απαντήσουμε. Μπροστά στην
τρομοκρατία που δεχόμαστε απάντηση δεν είναι η αποδοχή, η οκνηρία και η
απομόνωση. Είναι ζήτημα να καταλάβουμε ότι η καταστολή είναι αναγκαίο
συμπλήρωμα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε,
όπου ο αντίπαλος είναι θωρακισμένος με
κάθε μέσο, η απάντηση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ένα οργανωμένο σε όλα τα
επίπεδα φοιτητικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα. Αν στόχος αυτού του κινήματος
είναι να ανατρέψει τον αντίπαλο και την πολιτική του, αναπόφευκτα καλείται να
συγκρουστεί και με τα μέσα που την επιβάλλουν. Απέναντι λοιπόν στην κυρίαρχη
ιδεολογία που χτίζει με φόβο και ηττοπάθεια τη συνείδηση του κάθε ατόμου,
καλούμαστε μέσα από συλλογικές διαδικασίες και αναπαραστάσεις (γενικές
συνελεύσεις, συντονιστικές επιτροπές, σχήματα κλπ.) να χτίσουμε τη δική μας
συλλογική συνείδηση. Απέναντι στην κρατική βία απάντηση είναι οι μαζικές και
μαχητικές διαδηλώσεις και καταλήψεις που θα μπορούν να περιφρουρούνται από τις
δυνάμεις καταστολής και να αμφισβητούν τα όρια νομιμότητας που θέτει κάθε φορά
ο αντίπαλος. Τα παραπάνω δε θα υλοποιηθούν από “φωστήρες και ειδήμονες” του
κινήματος, αλλά αν γίνουν κτήμα και υποχρέωση του καθενός μας.
Γιατί
τελικά ξέρουμε ότι όλη αυτή η τρομοκρατία που μας ασκούν πηγάζει από την τρομοκρατία
που τους προκαλεί η δύναμη του λαού.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε
στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;
