Τα τελευταία
χρόνια στο πανεπιστήμιο όλοι μας
βλέπουμε ένα εκτεταμένο κλίμα διάλυσης. Από πού να ξεκινήσει κανείς… Από την
έλλειψη εργαστηριακών υποδομών και αιθουσών (οι περισσότερες με σπασμένα
καθίσματα), την έλλειψη προσωπικού στις γραμματείες, βιβλιοθήκες (των
μηχανολόγων έχει ήδη κλείσει) κλπ, τη διάχυτη βρόμα στις τουαλέτες, όλα
δείχνουν την κρισιμότητα της κατάστασης και την ανάγκη για άμεση συλλογική
δράση των φοιτητών.
Ταυτόχρονα
βλέπουμε το ξεπούλημα των πανεπιστημιακών υποδομών (ιδιωτικοποίηση της σίτισης
στη λέσχη και τη στέγαση στις εστίες), αλλά και των πανεπιστημιακών υπηρεσιών
σε εργολαβίες. Η είσοδος του «ιδιωτικού παράγοντα» στην πανεπιστημιακή
καθημερινότητα είναι πλέον καθεστώς. Ωστόσο, δεν βλέπουμε καμία βελτίωση στην
προσωπική μας καθημερινότητα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει 40% χρηματοδότηση των
Μηχανολόγων από εταιρίες (είτε spin-off είτε κολοσσούς), ωστόσο η κατάσταση στην πτέρυγά μας
παραμένει ζοφερή.
Βλέποντας
παραπάνω τη διάλυση και το ξεπούλημα του πανεπιστημίου, έρχονται και οι οργανισμοί
να κάνουν καθεστώς την ακόλουθη κατάσταση. Ας
ρίξουμε μια ματιά…Οι οργανισμοί έχουν τελικά σχέση ΚΑΙ με το κλείσιμο των
βιβλιοθηκών, τις απολύσεις εργαζομένων στο πανεπιστήμιο και όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση που έχει
διαμορφωθεί;
Οι
οργανισμοί λειτουργίας των ιδρυμάτων είναι η μέθοδος με την οποία αποφασίζει το
κράτος τον τρόπο λειτουργίας των πανεπιστημίων. Ωστόσο, με την συνθήκη της Bologna (1998) τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η
ΕΕ επιχειρεί την ευθυγράμμιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με την «αγορά
εργασίας». Έτσι έρχεται ο πρότυπος οργανισμός ιδρύματος να κάνει πράξη τις εξής
επιδιώξεις:
Στο οικονομικό πεδίο: Σε ένα πλαίσιο υποχρηματοδότησης, οι
οργανισμοί ανοίγουν το δρόμο για προσωπικό (οικονομικό) όφελος του κάθε ιδιώτη,
ώστε να μπορεί αυτός να κάνει το πανεπιστήμιο τσιφλίκι του. Αντίθετα με απόψεις
που μιλάνε για όφελος του πανεπιστημίου από τη «συνεργασία» με εταιρίες, να
έχουμε στο νου μας ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη
μόρφωση των φοιτητών, αλλά ούτε για την παραγόμενη γνώση και έρευνα στην
εκπαίδευση, αλλά μόνο για ένα πράγμα: ΤΟ
ΚΕΡΔΟΣ.
Στο επαγγελματικό μας μέλλον:Οι οργανισμοί προβλέπουν το σπάσιμο
του πτυχίου σε δύο κύκλους σπουδών (3+2, bachelorκαι master). Ταυτόχρονα, διασπούν το γνωστικό
αντικείμενο με την εισαγωγή μονάδων ECTS, με αποτέλεσμα καθένας από μας να
παίρνει πτυχίο διαφορετικής βαρύτητας (δηλαδή την κατάργηση του ενιαίου πτυχίου
που είχαμε μέχρι σήμερα). Αυτό ήρθε και έδεσε με το «νέο λύκειο», που ένα μέρος
των μαθητών δεν μπορεί να ανταπεξέλθει λόγω οικονομικών δυσκολιών, με
αποτέλεσμα να αποκλείεται ακόμα και από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τρέχει
και σχολές ειδικής κατάρτησης, στον ΟΑΕΔ, σε κολλέγια κλπ. Όποιος καταφέρει να
περάσει στο πανεπιστήμιο και πάρει ένα πτυχίο τύπου bachelor, έπειτα δεν θα μπορέσει να συνεχίσει
λόγω διδάκτρων στο master (όπως ενημερώνει ο οργανισμός). Βλέπουμε λοιπόν την
πολυδιάσπαση του εργατικού δυναμικού, οπού τα παιδιά των κατώτερων στρωμάτων
δεν θα έχουν (με ευνοϊκούς όρους) πρόσβαση στην εκπαίδευση, άρα και στην
εργασία.
Όσον αφορά τις διαγραφές: όπως αναφέρουν και οι οργανισμοί, οι
διαγραφές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του «νέου» πανεπιστημίου. Προβλέπονται,
λοιπόν, διαγραφές σε ν+2 χρόνια (με μέσο όρο αποφοίτησης στη σχολή μας τα 7,5
χρόνια!!), τις εξετάσεις 3 φορές γραπτά και 3 προφορικά maximum, διαφορετικά αν ο φοιτητής αποτύχει
διαγράφεται από τη σχολή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο φοιτητής να μην έχει τη
δυνατότητα να ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από τις σπουδές του. Αν σκεφτεί
κανείς ότι το 46% των φοιτητών εργάζονται παράλληλα για να τα βγάλουν πέρα ή
ακόμη και την πιθανότητα κάποιου οικογενειακού προβλήματος, μπορεί να δει
εύκολα ότι τα περιθώρια στενεύουν. Αυτό δημιουργεί μια δύσκολη καθημερινότητα
όπου ο καθένας παλεύει να τα βγάλει πέρα μόνος του, απομακρύνεται από
συλλογικές διαδικασίες και δεν τολμά να σηκώσει κεφάλι. Με αυτόν τον τρόπο
διαιωνίζεται μια κατάσταση που μας θέλει να μην αντιδράμε και απλά να
δουλεύουμε και να υπακούμε στις επιταγές του κάθε καθηγητή σήμερα, του κάθε
εργοδότη αύριο.
Τέλος οι οργανισμοί αναφέρουν ξεκάθαρα απολύσεις διοικητικού προσωπικού, μελών ΔΕΠ και χίλια ακόμα πράγματα σχετικά με την υποβάθμιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με αποτέλεσμα το επόμενο διάστημα να δούμε και άλλες βιβλιοθήκες να κλείνουν και άλλες γραμματείες να υπολειτουργούν κλπ.
Εμείς όλα αυτά θα τα επιτρέψουμε;;
Όλα τα
παραπάνω είναι ζητήματα που αφορούν τον καθένα μας ξεχωριστά αλλά και όλους
μαζί. Τη στιγμή που βλέπουμε και στην κοινωνία τους μισθούς να είναι στο ναδίρ,
την εξαθλίωση να είναι στη διπλανή πόρτα και τους φασίστες να αλωνίζουν στις
γειτονιές μας εμείς δε μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι γιατί η αποχή τελικά είναι
συνενοχή. Καλούμε κάθε φοιτητή να
επιστρέψει στις γενικές συνελεύσεις και να παλέψουμε κόντρα σε όλα αυτά που μας
έχουν ετοιμάσει. Είναι ζητούμενο να διεκδικήσουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματα
μας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο και όχι να είμαστε απαθείς στις αλλαγές
που επιβάλλουν πρυτάνεις, κυβερνήσεις και Ε.Ε. για όφελος των λίγων και σε
βάρος των πολλών. Να διεκδικήσουμε τελικά ένα πανεπιστήμιο βασισμένο στις
ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα σε αυτό και όχι βασισμένο στις
ανάγκες των επιχειρήσεων.
