Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια
μένουν;
Πολιτική Συγκυρία
Μπορεί κάποιοι να λένε ότι το έργο της Ιθάκης
έλαβε τέλος, αλλά στην πραγματικότητα το έργο συνεχίζεται. Η πολιτική που
ακολουθείται εδώ και τόσο καιρό, δεν άλλαξε. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνει λόγο
για μια «μεταμνημονιακή περίοδο», ενώ στην πραγματικότητα δεν αλλάζει κάτι
ουσιαστικό στην καθημερινότητά μας, αλλά απεναντίας τα πράγματα αναμένονται
χειρότερα. Ουσιαστικά, οι μισθοί πείνας, η ελαστική, ανασφάλιστη και αβέβαιη
εργασία, η ανεργία και το να ζεις με επιδόματα προσπαθεί να εδραιωθεί ως
κανονικότητα. Ταυτόχρονα, η συμμετοχή του ελληνικού στρατού στους βομβαρδισμούς
του ΝΑΤΟ και οι χειρισμοί της κυβέρνησης σχετικά με το Μακεδονικό, παίρνουν το
ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας στα Βαλκάνια, από τη μεριά της Ελλάδας. Και
ενώ δίνονται υπέρογκα ποσά σε πολεμικούς εξοπλισμούς, οι πυρόπληκτοι στο Μάτι
και οι πλημμύρες στη Μάνδρα δείχνουν ότι δε δίνονται χρήματα για τις κοινωνικές
ανάγκες (υποδομές, δρόμοι, πολεοδομικά σχέδια), αλλά μόνο την εξυπηρέτηση
συμφερόντων, με την οποία κάποιοι κερδοφορούν στις πλάτες μας.
Πανεπιστήμιο
Αντίστοιχη κατάσταση υποχρηματοδότησης, επικρατεί
και στην παιδεία. Λογικό επόμενο είναι τα ιδρύματα να αναζητούν χρηματοδότηση
από ιδιωτικούς φορείς, ερευνητικά προγράμματα, πατέντες και δίδακτρα ούτως ώστε
να μπαλώσουν τις τρύπες της υποχρηματοδότησης. Το
αποτέλεσμα είναι ιδιωτικοί φορείς να εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο να κόβουν και
να ράβουν τις σπουδές μας και την ίδια τη λειτουργία του στα μέτρα τους τα
οποία δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες μας. Η γνώση περνά ολοένα και περισσότερο στον έλεγχο των ιδιωτών, με την
έρευνα να χρηματοδοτείται από εταιρείες.
Αυτό σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί όλο και περισσότερο τις ανάγκες
της αγοράς και του κέρδους των εταιριών, είτε μιλάμε για μεγάλες πολυεθνικές
είτε για τοπικές επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα η ίδια η λειτουργία του να θυμίζει
επιχειρηματικό ίδρυμα. Επομένως η αξιολόγηση και η ποιότητα του
πανεπιστημίου δεν κρίνεται από το επιστημονικό δυναμικό του, από τη γνώση που
παράγεται, από την πολιτική-πολιτιστική του ζωντάνια, από τις συνθήκες σπουδών
και εργασίας φοιτητών και εργαζομένων μέσα σε αυτό, αλλά μόνο από
επιχειρηματικά κριτήρια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση των σπουδών
μας, το κατακερματισμό της γνώσης, την μετατροπή των σπουδών μας σε συλλογή από
συγκεκριμένα αποσπασματικά skills, αδυνατώντας έτσι να προσφέρει ολόπλευρη
εποπτεία στο γνωστικό μας αντικείμενο μας. Όλα αυτά συνδέονται άμεσα με τη
διάσπαση των πτυχίων, που έρχεται, μεταξύ άλλων, για να δημιουργήσει απόφοιτους
πολλών ταχυτήτων αναλώσιμων και ευέλικτων στις ανάγκες των εργοδοτών και της
αγοράς. Έτσι, ο νόμος Γαβρόγλου μέσα από διάφορα άρθρα υποβαθμίζει τον πρώτο
κύκλο σπουδών (προπτυχιακό) και δημιουργεί μεταπτυχιακά, τα οποία λειτουργούν
με τη λογική της ανταποδοτικότητας. Αυτό σημαίνει, ότι με την υποβάθμιση του
προπτυχιακού και τη μετάβαση μαθημάτων στα μεταπτυχιακά καθιστά απαραίτητη τη
διεκπεραίωση και του δεύτερου κύκλου σπουδών. Τα μεταπτυχιακά, όμως, δεν είναι
για όλους. Τα δίδακτρα και η απλήρωτη εργασία(ή πολύ φθηνά αμειβόμενη) για
όσους δεν έχουν να πληρώσουν, πετάνε έξω όλους εμάς που προερχόμαστε από τα
φτωχά-λαϊκά στρώματα. Η υποχρηματοδότηση, λοιπόν, έρχεται ως μοχλός πίεσης, για
να λάβουν χώρα όλες αυτές οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην παιδεία, με
φετινό παράδειγμα να είναι οι συγχωνεύσεις των ΤΕΙ σε ένα διεθνές πανεπιστήμιο.
Αυτό συμπληρώνει τη συνολική κατεύθυνση που υπάρχει για το πανεπιστήμιου, του
κατακερματισμού της γνώσης, των αποφοίτων πολλών ταχυτήτων και της συνολικής
υποχρηματοδότησης που οδηγεί σε ελλείψεις διδακτικού προσωπικού, υποβάθμιση των
υλικοτεχνικών υποδομών και παραμέλιση της φοιτητικής μέριμνας (βλ. Εστίες,
λέσχη).
Λέσχη
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στο εξής συμπέρασμα.
Το πανεπιστήμιο θα αναζητεί τους αναγκαίους πόρους είτε με την περαιτέρω
επιρροή του ιδιωτικού παράγοντα (εργολαβίες, εταιρίες στην έρευνα κλπ), είτε με
τη μετακύλιση του κόστους σπουδών στους φοιτητές (δίδακτρα, κάρτες σίτισης με
αντίτιμο κλπ). Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει στη λέσχη μας. Ας σταθούμε
λίγο στο κομμάτι της κοινοπραξίας των 4 εργολάβων. Καθένας από τους 4, όντας
μια εταιρία/επιχείρηση, έχει ως μοναδικό σκοπό το προσωπικό του οικονομικό
κέρδος, το οποίο θα προσπαθήσει να πάρει, μέσω αυτής της κοινοπραξίας και της
εκμετάλλευσης της λέσχης. Πώς μπορεί να πετύχει αυτό το κέρδος; Μα φυσικά, με όλα αυτά που έχουμε δει κατά
καιρούς να δυσχεραίνουν την κατάσταση στη λέσχη. (α) Δεν θα ανοίξει όλες τις
διανομές ή την πάνω λέσχη όταν δεν θέλει, για να μην αναγκαστεί να πληρώσει
περισσότερο προσωπικό (λεφτά στην τσέπη!). (β) Θα καθορίσει πόσοι θα τρώνε
τζάμπα και για τους υπόλοιπους θα ορίσει αντίτιμο (πλέον αν είσαι πάνω απο ν+2
πληρώνεις 66 ευρώ το μήνα την κάρτα σίτισης και μάλλον το ίδιο θα συμβεί και σε
όσους δεν πληρούν κάποια κριτήρια χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς αν έχουν ανάγκη
την δωρεάν σίτιση). (γ) Θα ρίξει την ποιότητα, θα μικρύνει τις μερίδες. (δ) Θα
σκλυρήνει τον έλεγχο με μπράβους για να μην δώσει ούτε πιάτο παραπάνω τζάμπα
και βγει εκτός προϋπολογισμού.
Η ουσία στα παραπάνω είναι απλή: πίσω από το «δεν
έχουμε λεφτά για τη λέσχη», κρύβεται το «δε θέλουμε τόσους πολλούς απόφοιτους,
οπότε κάποιοι θα φύγουν». Και πίσω από αυτό κρύβεται το «μα η χώρα δε
χρειάζεται άλλους μηχανικούς-γιατρούς-δικηγόρους κλπ». Λες και αυτό που έχει
ανάγκη η Ελλάδα των 10 χρόνων κρίσης και 8 χρόνων μνημονίων είναι περισσότεροι
σερβιτόροι και άνεργοι ή άνθρωποι που μια ζωή θα δουλεύουν αλλά δε θα παίρνουν
φράγκο γιατί θα θεωρείται «πρακτική», «δια βίου», «διδακτορικό», «μαθητεία». Λες
και στην Ελλάδα της κρίσης και τη Θεσσαλονίκη της ανεργίας αυτό που χρειάζεται
είναι περισσότερα μπαρ και όχι νοσοκομεία που να λειτουργούν σωστά, υποδομές
ελεύθερες και δωρεάν, δουλειά για όλους. Λες και είναι τόσο κακό για μια χώρα
να βγάζει πολλούς επιστήμονες. Έχουμε κάθε δίκιο με το μέρος μας και ο αγώνας
της λέσχης θα κερδηθεί! Ούτε ένα ευρώ να μην δώσουμε από την τσέπη μας για το
φαγητό! Απέναντι στη λογική των «αριθμών» από
κυβέρνηση-πανεπιστήμια-εργολαβίες, εμείς να προτάξουμε τα όνειρά μας, το δίκιο
μας και τους αγώνες μας!
Άσυλο-Πόρισμα Παρασκευόπουλου
Όλα τα παραπάνω για να λάβουν χώρα, θα πρέπει να
υπάρχει ένα σταθερό περιβάλλον, στο οποίο ο,τιδήποτε δεν έχει σχέση με την
εκπαιδευτική διαδικασία θα θεωρείται αντίθετο στην κανονικότητα τους. Αυτό
έρχεται να μας πει το πόρισμα Παρασκευόπουλου. Δίνει κάλυψη για τις εταιρίες
και ταυτίζει τους φοιτητές που κάνουν κατάληψη ή κινητοποιούνται, με τους
εγκληματίες που κλέβουν ΑΤΜ ή πουλάνε ναρκωτικά. Δεν κάνει ούτε μία αναφορά στα
πραγματικά προβλήματα των σχολών, την πραγματική βία που ασκείται στα
πανεπιστήμια, με αποδέκτες εμάς! Μιλάει για άσυλο που θα προστατεύει τις
εταιρίες, τους εργολάβους και τις πρυτανείες, κλείνοντας απ’ έξω όμως τις
κινηματογραφικές και θεατρικές ομάδες, τους φοιτητικούς συλλόγους και τον
συνδικαλισμό, ώστε να μπορούν οι σχολές να κοπούν και να ραφτούν στα μέτρα των
επιχειρήσεων.
Εμείς θεωρούμε ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι
φυσιολογική. Με την αυτοπεποίθηση του ότι μοιάζει με κακόγουστο αστείο να
υπάρχουν τέτοια προβλήματα στο 2018, αλλά και την ανάγκη να παλέψουμε συλλογικά
για τις ανάγκες και τα όνειρά μας, λέμε ότι η επίθεση είναι τόσο συνολική για
τη νεολαία που κανένας δε θα βρει μόνος του τη λύση στην αποξένωση και την
απομόνωση. Η λύση βρίσκεται στους συλλογικούς αγώνες για εξασφάλιση και
διεύρυνση των δικαιωμάτων μας. Η λύση δεν
βρίσκεται στο να μείνουμε αμέτοχοι στη πολιτική ζωή και στην ενεργό
δραστηριότητα του φοιτητικού συλλόγου και να κλειστούμε στον εαυτό μας. Έχουμε
δύναμη, γιατί είμαστε πολλοί, αλλά και γιατί έχουμε τη δυνατότητα να τους
πονέσουμε. Στα δικά μας χέρια είναι η έρευνα που γίνεται στο πανεπιστήμιο, η
διδακτική διαδικασία, ο χώρος του πανεπιστημίου.
Τελικά τι;
Μέσα από τα δικά μας όργανα πολιτικής – επιβολής, μέσα
από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, δηλαδή τις Γενικές
Συνελεύσεις και το Μόνιμο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων η νεολαία μπορεί και
πρέπει να οργανωθεί και να αγωνιστεί, μαζί με το εργατικό κίνημα, για την
εξασφάλιση και διεύρυνση σε ΜΟΡΦΩΣΗ: σφαιρική και ολόπλευρη, που θα ανταποκρίνεται στις
ανάγκες της κοινωνίας και όχι των επιχειρήσεων και της αγοράς, που θα ορίζουμε
εμείς σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και αναζητήσεις, ΔΟΥΛΕΙΑ: με πλήρη και
εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα, κόντρα στον εργασιακό μεσαίωνα που μας
επιβάλλουν, για να ορίζουμε εμείς τους όρους με τους οποίους θα δουλεύουμε
κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ: σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, διεύρυνση των λαϊκών
ελευθεριών ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καταστολή.
