Σε πρόσφατη ανακοίνωση του
ΑΠΘ διαβάζουμε ότι τρείς φοιτητικές ομάδες από το ΑΠΘ, με συμμετοχή φοιτητών κυρίως
από το τμήμα μας, αρίστευσαν στον 10ο Διαγωνισμό «Ennovation 2017» του Κέντρου
Επιχειρηματικότητας και Καινοτομίας-AthensCenterforEntrepreneurship(!)andInnovation (ACEin) του Οικονομικού
Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι
δεν τασσόμαστε ενάντια σε κανένα συμφοιτητή/τρια μας που ασχολείται με
εφαρμογές του επιστημονικού μας αντικειμένου κατά την διάρκεια της σχολής.
Ωστόσο μέσα στο πανεπιστήμιο και σε αυτή την κοινωνική κατάσταση νιώθουμε την
ανάγκη ως πολιτική συλλογικότητα να σχολιάσουμε την όλη κατάσταση καθώς
πιστεύουμε ότι τίποτα δεν είναι από μόνο του ουδέτερο, αλλά οι επιλογές που
παίρνουμε ως φοιτητές πολλές φορές συνηγορούν σε μια συγκεκριμένη και ευρύτερη
κατεύθυνση.
Αρχικά όμως, τι οδηγεί ένα πανεπιστήμιο να προβάλει τόσο τέτοιες ομάδες
και να λοιδορεί όποια άλλη δρα μέσα του (από τις πολιτικές συλλογικότητες μέχρι
τις θεατρικές, κινηματογραφικές κοκ); Και τελικά τι οδηγεί ολοένα και παραπάνω
φοιτητές να στρέφονται στις πρώτες;
Η κατεύθυνση που έχει μπει για το πανεπιστήμιο και επικυρώνεται από τον
ν. Γαβρόγλου είναι αυτή της βαθύτερης σύνδεσης του με την αγορά, την παραγωγική
ανασυγκρότηση και την λογική της επιχειρηματικότητας της καινοτομίας κοκ. Σε παλιότερο μας κείμενο
προσπαθούμε να διερευνήσουμε όσο μπορούμε το φαινόμενο των επιστημονικών ομάδων
με επιχειρηματική λειτουργία για αυτό και δε θα μείνουμε τόσο σε αυτό. Είναι
όμως ξεκάθαρο για εμάς πως η λειτουργία και ο ρόλος τέτοιων ομάδων (όπως όχι
μόνο, αλλά και αυτές που βραβεύτηκαν), σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται. Στην
κατεύθυνση αυτή συμφωνούν φυσικά όλοι οι πρυτάνεις και οι υπουργοί, νυν και
παλιότεροι, αφού αποτελεί κατ΄ ουσία οδηγία της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Είναι λογικό λοιπόν
τέτοιες ομάδες να είναι η ατραξιόν του πανεπιστημίου, οι εγγυητές του prestige
του, αυτοί που κάνουν υλική πραγματικότητα μέσα στις σχολές τις βλέψεις του
κεφαλαίου για το πανεπιστήμιο.
Από την άλλη όμως σε μια
κατάσταση εργασιακής ανασφάλειας και έλλειψης θετικού οράματος για τη νεολαία
ανοίγεται στους φοιτητές διάπλατος ένας δρόμος που μοιάζει πολλά υποσχόμενος
για την καριέρα τους και την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Γνωριμίες με
καινοτόμους ανθρώπους, απόκτηση εμπειρίας και skills, ένα φουσκωμένο βιογραφικό
ήδη πριν βγεις από τη σχολή και η γνώση του πως τρέχεις μια εταιρία πριν ακόμα
πάρεις πτυχίο. Ίσως αν είσαι λίγο τυχερός και με πολύ σκληρή δουλειά να ζήσεις
και εσύ το αμερικάνικο όνειρο. Ίσως δηλαδή να κρύβεις και εσύ μέσα σου
έναν entrepreneur. Τον νεαρό επιχειρηματία που συμβάλει στην ανάπτυξη
με την δικιά του startup, αυτόν που έχει μάθει τους κανόνες της αγοράς, τον
ενεργό φορέα της νεανικής επιχειρηματικότητας.
Δε νομίζουμε ότι μέγαλο
κομμάτι των φοιτητών σκέφτεται έτσι με ολοκληρωμένο τρόπο, αλλά σίγουρα πτυχές
αυτού του δρόμου μοιάζουν πολύ θελκτικές στη σημερινή κατάσταση. Σε μια
κατάσταση οπού το να εργαστείς στον κλάδο και το αντικείμενο σου είναι όνειρο
απατηλό, κι αν το κάνεις θα είναι σαν να προσφέρεις όλο σου τον κόπο για
πενταροδεκάρες. Η πραγματικότητα κατά τη γνώμη μας θέτει ένα οριακά καθολικό
για την πλειοψηφία των φοιτητών ερώτημα:
Με ποια πλευρά θα ταχθείς; Θα γίνεις κομμάτι στο παραπάνω κάδρο της
επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, η βιτρίνα ενός διαλυμένου
πανεπιστημίου στον ΣΚΑΪ; Ή θα ταχθείς με το κομμάτι της πληττόμενης εκείνης
πλειοψηφίας που προσπαθεί να βρει συλλογικούς δρόμους να ανταπεξέλθει και να κερδίσει
την ζωή που της κλέβουν; Τελικά θα χτίσεις την ζωή σου με βάση τα πρότυπα του
ανθρώπου που βρίσκει τον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό ως λύσεις, ή θα κερδίσουμε
όλοι μαζί τα δικαιώματα μας σε μόρφωση και εργασία;
Η ουσία όμως για εμάς δεν
τίθεται στο πως θα την βγάλει καθαρή ο καθένας μόνος του. Δεν αποτελεί λύση για
μας κανένα ένα πρότυπο ζωής και ένα κίβδηλο όνειρο για νέους επιχειρηματίες, startupsκαι
καινοτόμες ιδέες που μπορούν να σε κάνουν πλούσιο. Με όλα αυτά πρέπει να
αντιπαρατεθούμε. Γιατί αν συνηθίσουμε να
παλεύουμε ο καθένας μόνος του για την επιβίωση απέναντι στην επίθεση θα χάσουμε
όλοι μαζί.
Οφείλουμε να παλέψουμε με όχημα τις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου
μας για την μόρφωση και την εργασία μας.
Να παλέψουμε για εργαστήρια
και θεωρία στο ύψος των αναγκών μας και όχι στον πήχη που βάζει η
υποχρηματοδότηση. Γιατί είναι φυσικό όταν η γνώση παρέχεται με τον σημερινό
τρόπο να μην μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μιας γενιάς που ζει μέσα σε μια
τεχνολογική επανάσταση. Όταν ένας καθηγητής κάνει τρία και τέσσερα μαθήματα σε
εκατοντάδες φοιτητές, όταν οι διδακτορικοί μένουν απλήρωτοι. Να παλέψουμε για
περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθούμε με αυτά που μας ενδιαφέρουν. Να
χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ μας κι όχι να
απομονωνόμαστε ο καθένας στον προσωπικό του λαβύρινθο.
Αλλά και περαιτέρω να
παλέψουμε για τα δικαιώματα μας στην εργασία. Την ίδια στιγμή που
κατακρεουργούνται τα δικαιώματα μας στην εργασία, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι
θα νικήσουμε μόνοι μας. Στο πλάι των εργαζόμενων συναδέλφων μας να παλέψουμε
ενάντια στην κατάργηση της απεργίας, για τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, για
δουλειά και ασφάλιση με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της κοινωνίας και όχι
τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Για να μη γίνουμε αυτοί που έδωσαν άλλοθι στην διάλυση της δημόσιας και
δωρεάν παιδείας, αλλά οι ανυπάκουες εκείνες φωνές που γκρέμισαν την βιτρίνα
ενός πανεπιστημίου για όσους μπορούν να συμμορφωθούν στα καλούπια του
συστήματος και έχτισαν ένα πανεπιστήμιο και μια κοινωνία στο ύψος των αναγκών
και των ονείρων τους …
*entrepreneur: το πρότυπο του επιχειρηματία που δε φοβάται να πάρει
ρίσκα, στην Αμερική μάλιστα αυτός ο όρος
συνδέεται με άτομα που όπως λέει ο εισηγητής του όρου έχουν γενετική προδιάθεση
να παίρνουν ρίσκα! (φυσικά κάτι τέτοιο έχει καταρριφθεί από την επιστήμη της
γενετικής)
Διάβασε επίσης :Εντρεπρενέρ με τα λεφτά του μπαμπά, του Άρη
Χατζηστεφάνου,https://info-war.gr/entreprener-me-ta-lefta-tou-baba/
Φοιτητικές ομάδες: Πόσο
«φοιτητικές» και πόσο «ανεξάρτητες» είναι τελικά οι επιχειρηματικές ομάδες που
δρουν στη σχολή μας, ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ, http://arage-e-a-a-k.blogspot.gr/2017/05/blog-post_29.html
