Το τελευταίο
διάστημα όσοι πήγαμε σχετικά αργά στη σχολή (ή και… υπερβολικά νωρίς) ήρθαμε αντιμέτωποι
με ένα πρωτοφανές θέαμα. Το ρολό που ένα προηγούμενο διάστημα φύλασσε τα
εργαστήρια του ισογείου, πλέον μας φράζει την είσοδο. Είναι πραγματικά απορίας
άξιο πως ο Κοσμήτορας Κατσάμπαλος, αν και αναφέρεται συνέχεια στο πρόβλημα της
υποχρηματοδότησης, για το οποίο αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δίνει λεφτά
για την μεταφορά και την επισκευή του ρολό (αντί να επισκευάζει πραγματικά
προβλήματα όπως τα σπασμένα τζάμια ή τις τουαλέτες). Τελικά πρέπει να δούμε
ποιόν σκοπό εξυπηρετεί πραγματικά το ρολό και γιατί ο Κοσμήτορας αρνείται να
ακούσει κουβέντα για την μετακίνηση του.
Η κατάσταση αυτή δεν αποσκοπεί ούτε να σώσει
μία κατάσταση που έφερε η σπασμένη πόρτα από το καμαράκι (η οποία επισκευάστηκε
και το ρολό παρέμεινε στη θέση του), ούτε να λύσει το (υπαρκτό) πρόβλημα των
ναρκωτικών στο πανεπιστήμιο. Έτσι κι
αλλιώς οι κλειδωμένες πόρτες είχαν ξεκινήσει πολύ πιο πριν. Ο πραγματικός
σκοπός είναι η πολιτική επιδίωξη τόσο
από την πλευρά της κοσμητείας, αλλά και συνολικά από το υπουργείο και την
κυβέρνηση για ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο που χαρακτηρίζεται από την
αποξένωση των φοιτητών από τη σχολή και το πανεπιστήμιο, ώστε οι σχολές να
καταντήσουν ένα αποστειρωμένο εκπαιδευτικό και εξεταστικό κέντρο.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ρολό στη ΝΟΠΕ ΑΠΘ. Αρχικά, ήταν μόνο ένα
ρολό δήθεν για ασφάλεια. Το πόσο γρήγορα αυτό μετατράπηκε σε σκίσιμο πολιτικών
αφισών, απαγόρευση πολιτικής παρέμβασης στη σχολή κλπ είναι δείγμα του γιατί οι
κοσμητείες επιλέγουν αυτές τις κινήσεις. Γι’αυτό υπάρχει και ο διαχωρισμός
μεταξύ του καλού (τα κτήρια) και του κακού (οι άνθρωποι μέσα σε αυτά)
πανεπιστημίου. Για εμάς οι σχολές πρέπει να αποτελούν ζωντανά κύτταρα μόρφωσης
(ενάντια στις στείρες πληροφορίες), με πλούσια πολιτιστική και πολιτική
δραστηριότητα, να είναι κέντρα ριζοσπαστικοποίησης και ελεύθερης διακίνησης
ιδεών, να είναι κέντρα αγώνα.
Η εμπειρία
δείχνει εξάλλου πως όταν ένα “μαγαζί” κατεβάζει ρολά, η επόμενη κίνηση είναι να
κρεμαστεί ταμπέλα “πωλείται”. Αυτή τη στιγμή το πανεπιστήμιο είναι κλειστό για
τους φοιτητές, αλλά είναι ανοιχτό για τις εταιρείες και το ιδιωτικό κέρδος,
είναι κλειστό με κατεβασμένα ρολά για τις κινηματογραφικές ομάδες, αλλά είναι
ορθάνοιχτο για τα σεμινάρια της IEEE και άλλων παρεμφερών
επιχειρηματικών ομάδων. Αυτό ακριβώς επιλέγει ο Μήτκας και οι παρατρεχάμενοι
του (βλ. Κατσάμπαλος) που είναι ταγμένοι στην πολιτική ενος επιχειρηματικού και
αυταρχικού πανεπιστημίου. Να δημιουργήσει ένα εύφορο κλίμα για να γίνει το ΑΠΘ
ένα ακόμη πιο αξιόλογο και κυρίως ανταγωνιστικό ερευνητικό κέντρο που μπορεί να
δέχεται επενδύσεις και να πουλά πατέντες χωρίς διάφορα εμπόδια από τους
φοιτητές και τους αγώνες τους. Άλλωστε, πώς να υπερασπιστούμε ένα χώρο στον
οποίο αν αφήσουμε το ρολό να υπάρχει σε λίγο θα ερχόμαστε μόνο για μάθημα κατά
το πρότυπο του γνωστού «σπίτι δουλειά- δουλειά σπίτι» με την εντατικοποίηση να
είναι καθημερινότητα μας;
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Το ζήτημα της καταστολής και των δημοκρατικών δικαιωμάτων εντός και εκτός
πανεπιστημίων είναι πλέον στην καθημερινότητα μας. Είναι ενδεικτικά τα γεγονότα απο τις διώξεις φοιτητών στην Ξάνθη και την Πάντειο από καθηγητές
μέχρι και τα πρόσφατα γεγονότα με την εισβολή των ΜΑΤ στο ΠΑΜΑΚ έπειτα από
εντολή του πρύτανη. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά, αν πάρουμε υπόψη μας την εικόνα
που θέλουν για το πανεπιστήμιο, ένα ίδρυμα μικρό , ευέλικτο, για λίγους,
ανοιχτό για τους εργολάβους, τις επιχειρήσεις, τις ΜΚΟ, τους διεθνείς
οργανισμούς, το στρατό και το ΝΑΤΟ και κλειστό για τους αγώνες, τις αναζητήσεις
και τις ανάγκες των πληττόμενων φοιτητών. Η καταστολή και η παρέμβαση της
αστυνομίας άλλωστε είναι δεδομένη κατάσταση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που
το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι σε πιο ώριμο στάδιο.
Όλα τα παραπάνω έχουν κοινή βάση. Έχουν βάση
την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ και τον τρόπο που αυτή αποτυπώνεται σε
κάθε χώρο. Το ρολό στην πτέρυγα μας λοιπόν δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μικρή
μεν, σημαντική δε έκφανση της πολιτικής αυτής. Για αυτό και είναι καθήκον μας να δώσουμε τον αγώνα και να απαιτήσουμε
την άμεση αποκαθήλωση και απενεργοποίηση του ρολό. Δεν έχει καμιά δουλειά στην πτέρυγα, στο χώρο μας στη σχολή μας.
Αυτό θα είναι ένα βήμα για να μπορέσουμε να κάνουμε συλλογική την ανάγκη μας
για διάβασμα, κοινωνικοποίηση και αγώνα στη σχολή μας χωρίς κανένα φραγμό με
ψεύτικους «προσχηματισμούς». Ωστόσο, ο αγώνας δε μπορεί να σταματά εκεί. Σε μια
περίοδο που η κρίση βαθαίνει και η καταστολή και το χτύπημα στις λαϊκές
ελευθερίες είναι όρος για να μην υπάρχουν έντονες αντιδράσεις στην κρίση, η
νεολαία πρέπει να αποτελέσει τον βασικό κρίκο που θα παίξει ρόλο για την
ανατροπή αυτής της κατάστασης και για το δικαίωμα μας στη μόρφωση, στη δουλειά
και την ελευθερία μέσα και έξω από τις σχολές μας.
