Στις διακοπές μάς τάιζε η μαμά μας,
τώρα τι φαϊ θα φάμε;
Η ιδιωτικοποίηση της λέσχης θα οδηγήσει στα τρία παρακάτω
αποτελέσματα, άμεσα ή εν καιρώ:
I.
Ως προς τους φοιτητές: υποβάθμιση της ποιότητας και της ποσότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η ποιότητα-ποσότητα του
φαγητού θα μειωθεί, ενώ είναι πολύ πιθανό να επιβληθεί αντίτιμο. Αυτό
τουλάχιστον επιβεβαιώνει η εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων των λεσχών στα
πανεπιστήμια Ξάνθης, Κομοτηνής, Ιωαννίνων. Τέλος, θα επιβληθεί αυστηρότερος
έλεγχος με αποτέλεσμα να μπορούν να σιτίζονται αυστηρά και μόνο όσοι φοιτητές
βρίσκονται εντός των ν+2 ετών φοίτησης. Θα σταματήσει, δηλαδή,
η λέσχη να
αποτελεί μια τελευταία σανίδα σωτηρίας
για πλήθος συμφοιτητών και συμπολιτών μας, που το έχουν ανάγκη σήμερα πιο πολύ
από ποτέ. (η επισκεψιμότητα στη λέσχη αυξανόταν συνεχώς τα τελευταία χρόνια)
II.
Ως προς τους εργαζόμενους στη λέσχη:
άμεση χειροτέρευση εργασιακών συνθηκών. Πιθανή έως σίγουρη μείωση των μισθών τους, επισφαλείς σχέσεις εργασίας (κάτι που ίσχυε
και μέχρι πρότινος) και κίνδυνος
απόλυσης ανά πάσα στιγμή.
III.
Ως προς τον ιδιώτη που θα αναλάβει:
άλλη μια πετυχημένη οικονομική επένδυση
(χαμηλού έως μηδενικού ρίσκου), χάρη στην αγαστή συνεργασία των πρυτανικών
αρχών. Στη ΠΦΛ του ΑΠΘ άλλωστε υπάρχει (όπως μας έχουν επανηλλειμένα τονίσει οι
ίδιοι οι εργαζόμενοι) πολύ μεγάλες και
σύγχρονες εγκαταστάσεις, πράγμα απόλυτα λογικό αφού η ΠΦΛ προοριζόταν να
παράγει πολλές χιλιάδες μερίδες καθημερινά. Μέσω της σύμβασης που θα υπογραφεί,
ο ιδιώτης επινοικιάζει όλον αυτόν τον
εξοπλισμό τον οποίον φυσικά μπορεί να εκμεταλλεύεται για όλες τις δικές του
επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Τα παραπάνω συμπεράσματα-προβλέψεις βασίζονται σε δύο
άξονες. Πρώτον, στη στοιχειώδη
κατανόηση της λειτουργίας της αγοράς,
στην οποία ο κάθε ιδιώτης-επενδυτής δεν
έχει κανένα λόγο να νοιαστεί για το κοινωνικό όφελος (ποιότητα προσφερόμενων
παροχών, συνθήκες εργασίας εργαζομένων), παρά μόνο για την εξασφάλιση-διαρκή
αύξηση των κερδών του. Δεύτερον, στην πρόσφατη εμπειρία πολλών παραδειγμάτων (Ξάνθη, Κομοτηνή, Γιάννενα), που απλά
επιβεβαιώνουν το έγκυρο του πρώτου
συλλογισμού. Διευκρινίζουμε επίσης ότι είναι πολύ πιθανό τα παραπάνω να μην
συμβούν με «το καλημέρα» της ιδιωτικής λειτουργίας, αλλά βήμα-βήμα προς αποφυγή
δυναμικών κοινωνικών αντιδράσεων. (στην Κομοτηνή το αντίτιμο επιβλήθηκε
μετά από ένα χρόνο)
Τα επιχειρήματα του διοικητικού
συμβουλίου της λέσχης (δηλ, κοσμήτορες και πρύτανης) φανερώνουν τον ύπουλο ρόλο που επιτελούν. Κρύβονται
πίσω από τον «θεσμικό τους ρόλο» και
τα «γραφειοκρατικά κολλήματα»
υπονοώντας ότι η ιδιωτικοποίση της λέσχης είναι κάτι που δεν επιλέγουν αλλά τους επιβάλλεται, για να μην παραδεχθούν ανοικτά
τη συναίνεσή τους, ως γνήσιοι
καλοθελητές, στην κυβερνητική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος.
Σίγουρα κάποιος θα σκεφτεί: μπορεί η λέσχη να
ιδιωτικοποιείται, αλλά τουλάχιστον η πρυτανεία δεσμεύτηκε ότι οι μέχρι πρότινος
εργαζόμενοι θα επαναπροσληφθούν κι οι φοιτητές θα τρώνε δωρεάν. Κάτι δεν είναι κι αυτό; Αυτή για μας
είναι η μεγαλύτερη παγίδα της εποχής. Να τρομοκρατηθούμε
από τη λαίλαπα μέτρων που έρχεται κατά πάνω μας και απειλεί να μας ισοπεδώσει,
από την φαινομενικά απόλυτη κυριαρχία
των «πάνω», οπότε να «βολευτούμε» με
το «κάτι». Αυτό είναι άλλωστε και το κυρίαρχο
αστικό επιχείρημα. Μπορεί να δουλεύεις 10 ώρες την ημέρα ανασφάλιστος για
400 ευρώ, αλλά τουλάχιστον δεν είσαι άνεργος. Μπορεί να μην έχεις ελεύθερο
χρόνο να δεις τους φίλους ή την οικογένεια σου, αλλά τουλάχιστον επιβιώνεις. «Κάτι είναι κι αυτό»
Να μην αναδιπλωθούμε, να μην «ψαλιδίσουμε» τις διεκδικήσεις
μας, ούτε να βολευτούμε «με τα λίγα». Για μας κάθε υποβάθμιση ή πλήρης αφαίρεση
κοινωνικών παροχών, αποτελεί μια επικράτηση
του κεφαλαίου στην διαδικασία συρρίκνωσης του κόστους που δαπανά για την συντήρηση
μας. Η ιδιωτικοποίηση της λέσχης, η αύξηση του αντιτίμου του εισιτηρίου του
λεωφορείου, τα επι πληρωμή συγγράμματα, η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, το
μαράζωμα των ασφαλιστικών ταμείων, το 5-ευρω για την επίσκεψη στο νοσοκομείο
και πόσα ακόμα, αποτελούν άλλοτε μικρές
και άλλοτε μεγαλύτερες νίκες του κεφαλαίου, αντίστοιχες των άμεσων μειώσεων
στους μισθούς. Διεκδικούμε ΟΛΑ αυτά
που μας ανήκουν.
Κι εν προκειμένω, διεκδικούμε δημόσια πανεπιστημιακή λέσχη με την απαραίτητη χρηματοδότηση για να καλύπτει με ποιότητα τις ανάγκες των
φοιτητών. Να μπορούν να βρίσκουν σ’ αυτήν ένα πιάτο φαγητό ακόμα κι αυτοί
που «δεν πληρούν τις προϋποθέσεις». Για
μας δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν του αναλογεί ένα πιάτο φαγητό που έχει ζωτική
ανάγκη, επειδή «δεν πληροί τις προϋποθέσεις» .
