Στην μνήμη του Άλκη Αλκαιου...

 ...που έφυγε στα 63 του σήμερα. Στιχουργός και ποιητής  , ένας από τους καλύτερους της γενιάς του, χαμηλών τόνων, αποστασιοποιημένος από τα φώτα και τις γκλάμουρ εκδηλώσεις της μουσικής βιομηχανίας. Εμφανίζεται σε πολλούς δίσκους διάφορων τραγουδιστών, οι δίσκοι "Εμπάργκο" (1982) και "Στου αιώνα την παράγκα" (1996) όμως, σε μουσική Θ.Μικρούτσικου, είναι κορυφαίοι όχι μόνο για τον ίδιο τον Αλκαίο αλλά και συνολικά για την ελληνική δισκογραφία. Τα μελοποιημένα ποιήματά του, καθώς σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα τραγούδια του, κατάφεραν όχι μόνο να ακούγονται  για δεκαετίες αλλά να "εισβάλουν" σε εντελώς ετερόκλητους χώρους. Χαρακτηριστικότερο όλων η "Ρόζα" που έχει ακουστεί από τους πολυτελείς χώρους του μεγάρου, μέχρι το τελευταίο μαγαζί νυχτερινής διασκέδασης της εθνικής οδού. Η σχεδόν καθολική αποδοχή πολλών τραγουδιών του, δεν βασίζεται σε καμία περίπτωση στην "ελαφρότητα" ή στην "ευκολία" της ποίησής του. Αντιθέτως ο Αλκαίος κατάφερε με τρόπο αριστουργηματικό να αποτυπώσει στο χαρτί τα όνειρα και τις αγωνίες μιας ολόκληρης γενιάς.

Φλεβάρης 1848

Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι
ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου
ωστόσο αν κρίνω απ΄ το αιμάτινο γραφτό σου
θα πρέπει να ’ναι γιομάτο από λιοπύρι

Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου
ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου
ωστόσο ασίγαστη θε να ’ναι σαν τη γη σου
αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου

Ναϊμ Ασχάμπ απ’ τις όχθες του Ιορδάνη
ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι
ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι
που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω
στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες
καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες
απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο



Ρόζα

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν΄ η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ΄ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ΄ στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί