[…κείμενο
του ΑΡ.ΑΓ.Ε.-ΕΑΑΚ για το iGrowLabs και συναφή εγχειρήματα…]
Πριν περίπου ένα
μήνα, ήρθε στα πανεπιστημιακά μέιλ ενημέρωση για ένα «πρωτοποριακό» πρόγραμμα
εκπόνησης διπλωματικών εργασιών του τομέα ηλεκτρονικής. Ονομάζεται iGrowLabs και υπόσχεται
πολλά: ενασχόληση με θέματα που αφορούν πραγματικά προβλήματα πραγματικών
επιχειρήσεων με πραγματική εφαρμογή, απόκτηση εμπειρίας, ακόμα και δικό μας
δωρεάν χώρο εργασίας σε χώρο του ΤΕΕ. Συνεχή συνεννόηση με την i4G για την πρόοδο της
διπλωματικής, συβουλευτική υποστήριξη, τεχνογνωσία, δεδομένα, εξοπλισμός από
την εταιρία και φυσική και η επίβλεψη του καθηγητή. Κι όλα αυτά με το
ενδεχόμενο η εταιρία να σε κρατήσει φυσικά.
Γιατί είναι
κακό;
Εξ’ αρχής η ιδέα
μπορεί να μην φαίνεται σαν όνειρο, αλλά σίγουρα δεν φαίνεται σαν κάτι κακό,
αλλά κάτι που μπορεί ενδεχομένως να είναι και μια βελτίωση σε σχέση με το
υπαρκτό καθεστώς, να κάνει τις διπλωματικές να «μετράνε» περισσότερο τόσο από
άποψη πρακτικής αξίας, όσο και από άποψη άντλησης τεχνογνωσίας, επιμόρφωσης και
γνώσης του πώς δουλεύουμε σε ένα πραγματικό περιβάλλον. Υπάρχουν όμως κάποια προβλήματα.
Καταρχάς, μιλάμε
για ξεκάθαρη απλήρωτη εργασία,
από την οποία μάλιστα θα προκύψει αποτέλεσμα άμεσα αξιοποιήσιμο από εταιρία, το
οποίο θα αποφέρει χρήμα από το οποίο δεν δικαιούμαστε τίποτα εμείς. Επιπλέον,
τα ήδη υπάρχοντα θέματα φαίνονται να είναι άρπα-κόλλα, χωρίς ιδιαίτερη τριβή με θεωρητικά ζητήματα, τα οποία είναι
κυρίως θέματα υλοποίησης κώδικα που θα ενσωματωθεί σε κάποιο προϊόν. Στο
τελευταίο βέβαια υπάρχει και δεύτερη επιλογή: η πρόταση θέματος από
φοιτητή-επιβλέποντα, που περιμένει για ενημέρωση όταν βρεθεί κάποια
ενδιαφερόμενη εταιρία. Καμία εταιρία
όμως δεν θα επιλέξει θέμα διπλωματικής αν δεν δει το προφανές: θετικό αντίκτυπο
στα προϊόντα/υπηρεσίες της, με βάση και τους ήδη διατυπωμένους στόχους της.
Ούτε φυσικά θα προσφέρει τεχνογνωσία, εξοπλισμό, συμβουλές, στήριξη, δεδομένα
εάν δεν ικανοποιείται αυτό το κριτήριο. Έτσι κι αλλιώς μάλλον οι εταιρίες
που συμμετέχουν στο project
δεν σκέφτονται τόσο τις ανάγκες μας σε εξερεύνηση του
επιστημονικού επιπέδου πολύπλευρα, αλλά
το πώς θα βγάλουν απλές δουλειές χωρίς να πληρώσουν εργαζόμενους. Άλλωστε
ακόμα και καθηγητές που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, λένε ότι οι εταιρίες δεν
πολυασχολιόντουσαν με τις περισσότερες διπλωματικές και τις άφηναν στην τύχη
τους, άπαξ και βρισκόταν άλλος φοιτητής ή δεν παίρναν τόσο σοβαρά το θέμα.
Και τι σημαίνει
άραγε ο όρος «συνέχιση της συνεργασίας»; Μήπως ότι θα δουλέψουμε άλλους 6 μήνες
απλήρωτοι ή με χυδαία δικαιώματα; Ή ότι θα έχουμε εμπεδώσει ότι για να βρούμε
δουλειά πρέπει πρώτα να δουλέψουμε 6 μήνες απλήρωτοι; Κι αν το πρώτο μας
φαίνεται χυδαίο, το δεύτερο γιατί να είναι πιο ηθικό; Μιλάμε για μια αρκετά
ξεκάθαρη κοροϊδία σε βάρος μας.
Τελικά, ο ίδιος ο
σκοπός της διπλωματικής δεν είναι αυτός. Η διπλωματική υπάρχει για να
πιστοποιήσει ότι πλέον, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία, τις τεχνικές, τις
μεθοδολογίες που μάθαμε στη σχολή, καθώς και μαθαίνοντας νέες, μπορούμε πλέον
κι εμείς να πάρουμε ένα πρόβλημα και να το λύσουμε. Η λογική του iGrowLabs πιο πολύ μοιάζει
με αυτή της πρακτικής, η οποία όμως δεν μπορεί να γίνεται κάτω από συνθήκες
απλήρωτης εργασίας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Το iGrowLabs δεν ήρθε
από το πουθενά
Στην πραγματικότητα
υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα αναδιαρθρώσεων και μεταρρυθμίσεων, από το σχολείο
και το πανεπιστήμιο, μέχρι και τη δουλειά, ώστε να παραχθούν για τη χώρα
εργαζόμενοι ευέλικτοι, αναλώσιμοι, εξειδικευμένοι, με χαμηλά δικαιώματα και
λόγο στην παραγωγή. Στους μηχανικούς αυτό εξειδικεύεται με τις επιταγές του
ΤΕΕ, τους νέους εργασιακούς νόμους που πέρασαν αλλά και τον νόμο Γαβρόγλου που
η κυβέρνηση πέρασε στα κρυφά μέσα στο καλοκαίρι. Η προώθηση του 70% των μαθητών
στα ΕΠΑΛ, η ίδρυση διετών σχολών κατάρτισης εντός των πανεπιστημίων, η
«ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ (βλ. Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής), η μετατροπή των
πτυχίων μας σε integrated master, το ασφαλιστικό, ο
ΕΦΚΑ, όλα αυτά αποσκοπούν στη δημιουργία πολλών βαθμίδων μηχανικών, φτηνών,
χωρίς δικαιώματα. Αυτό που βλέπουμε στο iGrowLabs
αλλά και γενικά στο σύγχρονο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι
μία εικόνα του τι μας περιμένει όταν βγούμε στην αγορά εργασίας: τα project
επί project χωρίς καμιά
σιγουριά για μονιμότητα στην εργασία, τα λίγα ή καθόλου λεφτά, η ανάγκη
«προϋπηρεσίας», η επανακατάρτιση-δια βίου μάθηση, ακόμα και η ρηχότητα του
αντικειμένου μας και η συνέπειά του στο «πόσο μετράμε» στο χώρο δουλειάς.
Καθρέφτης του
μέλλοντός μας στην αγορά εργασίας είναι και η υπερεξειδίκευση που φαίνεται στο
αντικείμενο. Τα αντικείμενα των διπλωματικών είναι τόσο εξειδικευμένα και
συγκεκριμένα, διότι έτσι εξυπηρετούνται 2 στόχοι. Πρώτον, το να είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμο το αποτέλεσμα της έρευνας από
την αγορά, κάτι που ρίχνει στο περιθώριο μεγάλο μέρος της βασικής έρευνας, όπως
και ερευνητικά προγράμματα τα οποία έχουν κοινωνική χρησιμότητα αλλά δεν
αποφέρουν κέρδος στην τωρινή συγκυρία. Δεύτερον,
το να είναι ο μηχανικός ένα ανταλλάξιμο εξάρτημα της διαδικασίας παραγωγής
έρευνας. Αυτό από τη μία ρίχνει τους μισθούς, από την άλλη δημιουργεί τις
συνθήκες για την ελαστικοποίηση της εργασίας, την εργασιακή περιπλάνηση, τη δια
βίου μάθηση ώστε να είναι το δυναμικό προσαρμόσιμο στις διαρκώς μεταβαλλόμενες
συνθήκες. Αλλά εξυπηρετεί και κάτι ακόμα: πλέον ο μηχανικός δεν έχει πλήρη
εποπτεία επί του project, που σημαίνει ότι
δεν μπορεί να έχει λόγο πάνω στην παραγωγή, άρα μετατρέπεται σε κοινό εργάτη.
Να παλέψουμε
λοιπόν ενάντια σε κάθε αναδιάρθρωση και μεταρρύθμιση τέτοιου είδους! Τη μόρφωση
και τη δουλειά που αξίζουμε δε θα μας τη χαρίσει κανείς!
Διεκδικούμε:
-Καμία διπλωματική σε εταιρία. Πρακτικές με 751 κατώτατο,
πλήρη ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, συλλογική σύμβαση εργασίας.
-Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, αυξήσεις στους
μισθούς, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Λιγότερη δουλειά για να
δουλεύουμε όλοι, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής.
-Έρευνα και γνώση με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας,
όχι τις ανάγκες των εταιριών.
-Ενιαία
Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση για όλους/ες, καμία κατάτμηση των μηχανικών σε
βαθμίδες, ίση πρόσβαση όλων στη γνώση.