Ο Ρεαλισμός τους δεν μας χωρά
τα θέλουμε και θα τα πάρουμε όλα πίσω
απρίλης 2019
Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων, αλλά καιι τρομερών
δυνατοτήτων. Γίνεται όλο και πιο φανερό μετά από 11 χρόνια κρίσης, ότι όσες
συνταγές έχουν δοκιμαστεί παγκοσμίως (ένταση ελαστικής εργασίας, επιβάρυνσης
της εργατικής τάξης εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής, λιτότητα, πολεμικές
συρράξεις όπως στη Συρία) δε δίνουν την πολυπόθητη ανάπτυξη και σταθερότητα.
Ίσα ίσα, το πρόβλημα προέκυψε από την ίδια την λειτουργία του συστήματος και
όχι τις ατέλειές του. Και σε αυτό το πλαίσιο προς το παρόν ακόμα προσπαθούν να
το μπαλώσουν: πόλεμος, φτώχεια, μετανάστευση,εργοδοτική τρομοκρατία, ανεργία
και εργασιακή επισφάλεια είναι το
μέλλον, για το οποίο μας προετοιμάζουν. Ένα μέλλον δυσοίωνο, στο οποίο είτε θα
δουλεύουμε με μισθούς πείνας, είτε θα μεταναστέψουμε, είτε θα πολεμήσουμε για
τα συμφέροντα τους. Σε αυτήν την κατάσταση που διαμορφώνεται, εμείς θα είμαστε
η γενιά που δε θα δεχτεί να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, θα παίξουμε
και εμείς το ρόλο μας στο να διαμορφώσουμε το μέλλον όπως μας αξίζει, σύμφωνα
με τις σύγχρονες δυνατότητες της εποχής.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι για να μην ανέβει η ακροδεξιά,
πρέπει να δώσουμε λευκή επιταγή σε «προοδευτικά» μέτωπα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία
θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις πολιτικές της λιτότητας, των μνημονίων για 60
χρόνια, της συνολικής εξαθλίωσης του λαού. Στο πανεπιστήμιο αυτό εκφράζεται με
την κατεύθυνση της κυβέρνησης της διάλυσης κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν
παιδείας και της περεταίρω επιχειρηματικοποίησής της, της υποταγής της γνώσης
και της έρευνας στις ανάγκες των εταιριών και όχι για τις πραγματικές ανάγκες
της κοινωνίας, τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που αναδιατάσσουν όλο το χάρτη
της εκπαίδευσης και όχι μόνο. Την ίδια ώρα, μας λένε ότι το πρόβλημα είναι
καθαρά οικονομικό και δεν είμαστε αρκετά παραγωγικοί. Ξεχνάνε βέβαια να πούνε
ότι ο λαός και ειδικά η νεολαία, έχουμε καταδικαστεί στο να δουλεύουμε και να
παράγουμε μια ζωή μέσα στην επισφάλεια, με την ανεργία να παραμονεύει ως
κίνδυνος και όλα αυτά για να πληρώνουμε ένα χρέος που δεν είναι δικό μας, για
να δίνονται φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές κ.ο.κ. Η ουσία λοιπόν είναι ότι όσο
και να ανέβει η παραγωγικότητα, δε θα βελτιωθεί η ζωή μας αν δεν καταφέρουμε να
κερδίσουμε κρατική χρηματοδότηση για τις ανάγκες μας, σε μια εποχή τρομερών
δυνατοτήτων στην επιστήμη και την τεχνολογία. Και αυτό γίνεται μόνο με
επιθετικούς αγώνες, μέσω της μαζικοποίησης των γενικών συνελεύσεων και όχι απλά
να τρέχουμε πίσω από κάθε αρνητική εξέλιξη προσπαθώντας να συμμαζέψουμε τα
συνήθως ασυμμάζευτα.
Πανεπιστήμιο
Ποιος ανέχεται: (α) να μη λειτουργούν εργαστήρια ,(β) να
είναι στον αέρα κομμάτια της διδακτικής διαδικασίας (πχ εκδρομές), να μην
έχουμε καθηγητές και να μη διδάσκονται μαθήματα λόγω αυτής της έλλειψης, (γ) Τα
προγράμματα σπουδών να είναι σε γενικές γραμμές απαρχαιωμένα επιστημονικά και
υποταγμένα στις ανάγκες της αγοράς, με αποτέλεσμα να σου επιβάλλεται έμμεσα να
πληρώσεις σεμινάρια ή μεταπτυχιακά για να καλύψεις το κενό;
Ποιος μπορεί να σπουδάσει με αξιοπρεπείς όρους όταν τον
πετάνε έξω από τις εστίες και πρέπει κάθε μήνα να σκέφτεται πώς θα πληρώσει το
νοίκι και τους λογαριασμούς; Όταν η πάνω λέσχη είναι κλειστή 5 από τις 7 μέρες
της εβδομάδας και δημιουργούνται ακραίες ουρές στην κάτω λέσχη ή όταν
προσπαθούν να μας αποκλείσουν με ελέγχους και τραμπουκισμούς; Όταν πληρώνουμε
λεφτά σε λεωφορεία ή πλοία και αεροπλάνα για να γυρνάμε σπίτια μας, ενώ
κανονικά θα έπρεπε να είναι δωρεάν; Ή
όταν πρέπει να αγοράζουμε σχεδιαστικά και άλλα αναλώσιμα με λεφτά από την τσέπη
μας;
Μας λένε ότι φταίει που το ΑΠΘ έχει πιο πολλούς φοιτητές απ’
όσους μπορεί να αντέξει. Άραγε γι αυτό προσπαθούν (και όχι μόνο στο ΑΠΘ αλλά
παντού) να διώξουν κόσμο από το πανεπιστήμιο;
Η υποβάθμιση των σπουδών μας δε γίνεται εξαιτίας αυτού, αλλά
επειδή το κράτος δε δίνει λεφτά για την παιδεία! Ακόμα όμως και τα πετσοκομμένα
λεφτά που δίνει για την παιδεία «φιλτράρονται» ξανά και ξανά μεταξύ εργολάβων
όπως αυτόν στη λέσχη αλλά και εταιριών που εισχωρούν στο πανεπιστήμιο για να
βγάλουν κέρδος, οπότε αυτό που καταλήγει στις σχολές μας είναι ένα ισχνό
ποσοστό που δε φτάνει οριακά ούτε για τη συντήρηση των εργαστηρίων. Αυτή είναι
η πολιτική του «εκσυγχρονισμού» και «επιχειρηματικοποίησης» των ιδρυμάτων που
προκρίνει και η ΔΑΠ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μας λένε από τη μία ότι δεν έχουν λεφτά
για τις ανάγκες, αλλά να «σκάνε» εκατομμύρια για το ΝΑΤΟ, το χρέος, τους
πολεμικούς εξοπλισμούς, την εκκλησία και τις μίζες.
Και ποιος είναι ο αποδιιοπομπαίος τράγος τους; Τα παιδιά των
ΤΕΙ που απειλούν, υποτίθεται, την πολύτιμη συντεχνία των μηχανικών. Λες και τα
«ανωτατοποιημένα» ΤΕΙ θα αποκτήσουν «μαγικά» ανθρώπινες συνθήκες σπουδών. Λες
και τα επαγγελματικά δικαιώματα, που υπάρχουν στο δικό μας πτυχίο, εφαρμόζονται
στην αγορά εργασίας (νοτ). Ιδιαίτερα όταν στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
υπάρχουν 3 σχολές με επαγγελματικά δικαιώματα ηλεκτρολόγου. Αυτό που χρειάζεται
πραγματικά, είναι ο κοινός αγώνας σε ΑΕΙ-ΤΕΙ ενάντια στις
συγχωνεύσεις-διασπάσεις-καταργήσεις σχολών. Κοινό αίτημα μας, να υπάρχει ένα
πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο και όχι μια ολόκληρη σούπα από 2ετή, 4ετή, 5ετή
πτυχία, πιιστοποιήσεις και skills πάνω στο ίδιο αντικείμενο. Κανένας
κατακερματισμός του γνωστικού αντικειμένου μας. Θέλουμε και τη θεωρία και την
πράξη, με εναρμονισμένο τρόπο, μέσα στα προγράμματα σπουδών. Θέλουμε δουλειά,
χωρίς να πρέπει να ξηλωνόμαστε για να αποκτήσουμε προσόντα που κόβονται από τις
σχολές, χωρίς να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος θα έχει το μικρότερο μεροκάμματο
για τη μεγαλύτερη εξειδίκευση.
Αν κάποιος μπορεί να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση, αυτοί
είμαστε εμείς. Λεφτά για την παιδεία δε θα δώσει καμία κυβέρνηση. Εμείς είμαστε
αυτοί που με όπλο τις συλλογικές μας διαδικασίες πρέπει να επιβάλουμε το να
δωθούν λεφτά από το κράτος για τις σχολές μας και τις δικές μας ανάγκες.
Παράδειγμά μας οι 5 καταλήψεις του υπουργείου παιδείας από τουυς φοιτητικούς
συλλόγους της Αθήνας, το μαζικό κίνημα των φοιτητών-μαθητών-αναπληρωτών και
μονίμων στα σχολεία, οι καταλήψεις ερευνητικών κέντρων ή του ΙΝΕΔΙΒΙΜ και το
«πάγωμα» της επιχειρηματικής δραστηριότητας, τα 100.000 ευρώ που κέρδισαν οι
συμφοιτητές μας στο Ρέθυμνο για τη λέσχη τους το 2015 κ.ο.κ. Όλοι αυτοί οι
αγώνες, αλλά και πολλοί άλλοι που δώθηκαν, δείχνουν τον τρόπο για να
σπουδάζουμε όλοι και όλες με αξιοπρέπεια, με αγώνα ενάντια στους ταξικούς
φραγμούς. Κόντρα στην κατεύθυνση των κυβερνήσεων-ΕΕ-κεφαλαίου για ένα
πανεπιστήμιο μικρό, ευέλικτο, αυτοχρηματοδοτούμενο, που θα λειτουργεί με
επιχειρηματικά κριτήρια, θα χωράει μόνο τους λίγους που θα έχουν την οικονομική
δυνατότητα και θα προσαρμόζεται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και του
κεφαλαίου.
Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να έχουμε πραγματικό έλεγχο
επί των σπουδών μας και των όρων φοίτησης: γενική συνέλευση-απόφαση-επιβολή της
συλλογικής μας απόφασης. Για να μη μείνει ούτε ένας άνθρωπος εκτός σχολής, για
να μην σπαταλάμε 5 ή παραπάνω χρόνια σε ένα μείγμα τεχνοκρατισμού και
απαρχαιωμένης, σκόρπιας γνώσης και να χρειάζεται να τρέχουμε αλλού για να
καλύψουμε τα κενά. Το επιβάλλουμε στο τώρα! Αποφασίζουμε-υλοποιούμε-επιβάλλουμε
τις ανάγκες μας συλλογικά! Ο σύλλογός μας φέτος πρωτοστάτησε σε κινητοποιήσεις
για τη λέσχη, απαντώντας στους τσαμπουκάδες στην είσοδο, ενώ πλέον είναι
κατοχυρωμένο το ότι είμαστε η μοναδική λέσχη πανελλαδικά που δεν πληρώνει
κανείς! Έδειξε αλληλεγγύη στους εστιακούς με τελευταία περίπτωση την πορεία
στις 27 Μάρτη και πιο πριν στην κατάληψη της πρυτανείας. Οι Ηλεκτρολόγοι είναι
από τις λίγες σχολές πανελλαδικά που έχει πτυχιακή εξεταστική από το 9ο
εξάμηνο, ενώ φέτος ο σύλλογος κέρδισε και πτυχιακή εξεταστική στο 8ο εξάμηνο
για τους φοιτητές ΠΠΣ. Έδωσε τη μάχη για τις συγχωνεύσεις, ενώ διεκδίκησε με
καταλήψεις και κινητοποιήσεις την αύξηση των μελών ΔΕΠ και τη μη κατάργηση
μαθημάτων, όπως αυτό της ασφάλειας στο 9ο εξάμηνο. Συνεχίζουμε δυναμικά για
νέες κατακτήσεις! Σε συντονισμό από τα κάτω με άλλους συλλόγους, με τους
μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, διεκδικούμε την παιδεία των αναγκών και των
ονείρων μας!
Διεκδικούμε:
//Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την
παιδεία στο ύψος των αναγκών μας.
//Δημόσια-δωρεάν, ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ
εκπαίδευση για όλους-ες με ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, αγώνας ενάντια
στους ταξικούς φραγμούς.
//Όλη η γνώση στο πτυχίο-καμία μεταφορά μαθήματος του
πτυχίου σε μεταπτυχιακό.
//Έξω οι εταιρίες και οι εργολάβοι από τις σχολές.
//Δημόσια-δωρεάν φοιτητική μέριμνα για όσους-ες το χρειάζονται.
//Φοιτητικός και
εργατικός έλεγχος στη γνώση, την έρευνα και κάθε λειτουργία του πανεπιστημίου
με βάση τις συλλογικές μας αποφάσεις και τις κοινωνικές ανάγκες.
Εργασία
Όσοι και όταν τελειώσουμε τη σχολή, θα πρέπει μετά να
ψάξουμε για δουλειά. Σε συνθήκες εργασίας όπου θα υπάρχουν απόφοιτοι πολλών
ταχυτήτων (από 2ετείς, 4ετείς ή 5ετείς σχολές), όπου ο καθένας θα αναγκάζεται
να εξειδικεύεται πάνω σε skills που θα είναι κάθε φορά κομμένα και ραμμένα στις
ανάγκες της αγοράς εργασίας. Για να είναι λοιπόν ο μέσος μηχανικός
«ανταγωνιστικός» θα πρέπει να παρακολουθεί σεμινάρια επι πληρωμή για να είναι
συνεχώς “up-to-date”, ενώ την ίδια ώρα θα έχει να ανταγωνιστεί κάποιον που
είναι πιο ευέλικτος και λιγότερο overqualified, οπότε ο εργοδότης δεν θα
χρειάζεται να του πληρώσει και το πτυχίο. Στην πραγματικότητα, λοιπόν αν έχεις
λεφτά, θα παίρνεις και προσόντα, αν δεν έχεις…;
Βέβαια, ακόμα και τα επαγγελματικά δικαιώματα που υποτίθεται
ότι έχουμε κατοχυρωμένα βάσει του αντίστοιχου ΦΕΚ, είναι στον αέρα και δεν
υπάρχουν ακριβώς με πραγματικούς όρους στην αγορά εργασίας. Από τη μία, ο
εκάστοτε εργοδότης έχει ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο στη διάθεσή του για να
παρακάμψει και νομικά κάθε επαγγελματικό και εργασιακό δικαίωμα του μηχανικού:
με το να σε δηλώνει ως ιδιωτικό υπάλληλο, υπάλληλλο γραφείου κλπ, ώστε να
ανήκεις στην εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας με κατώτατο μισθό τα 550 ευρώ
περίπου (μετά τον φόρο). Μπορεί να σε βάλει να δουλέψεις με μπλοκάκι, ώστε να
σε απολύει πιο εύκολα, διότι υποτίθεται θα είσαι «συνεργάτης» ή να σε απολύει
και επαναπροσλαμβάνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να γλιτώνει τον
ενδιάμεσο μισθό. Από την άλλη, το ΤΕΕ ήδη έχει λανσάρει μια σειρά από σεμινάρια
(πχ ενεργειακοί επιθεωρητές, κτηματολόγοι και άλλα), τα οποία είναι επί πληρωμή
και ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ για να σκεφτείς έστω να μπεις σε ένα interview για δουλειά!
Μιλάμε για κατάσταση που πρόκειται να γενικευτεί το επόμενο διάστημα με όλο και
περισσότερα αντικείμενα να μπαίνουν στα σεμινάρια κατά παραγγελία του ΤΕΕ. Σε
αυτά έρχεται να προστεθεί το τρομερό κόστος της ασφάλισης και η δημιουργία των
βαθμίδων μηχανικών.
Όπως λοιπόν σήμερα διεκδικούμε τα δικαιώματά μας μέσα στη
σχολή, έτσι αύριο πρέπει να κάνουμε το ίδιο με το σωματείο του κλάδου μας, το
ΣΜΤ (Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών), το οποίο μέσα από αγώνες και απεργίες έχει
κατοχυρώσει σημαντικά δικαιώματα, ενώ είναι εκεί σε κάθε αυθαίρετη απόλυση ή
συμπεριφορά του εργοδότη, περικοπή μισθού και άλλα. Όντως, υπάρχουν οι
«συνδικαλιστές που τα φάγανε», αλλά το συγκεκριμένο σωματείο, όπως και πολλά
άλλα είναι ταξικό και δημοκρατικό, έξω και ενάντια στη λογική των διεφθαρμένων
εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Μαζί με άλλα σωματεία, συγκροτούν ένα ανεξάρτητο,
ταξικό κέντρο αγώνα, για αγώνες από τα κάτω που θα ξεπερνάνε τα όρια του απλού
οικονομισμού και θα συγκρούονται με τις πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφαλαίου.
Διεκδικούμε:
//Αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή
δουλειά για όλους/ες, με πλήρη εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα.
//Συλλογική σύμβαση εργασίας με πραγματικές αυξήσεις στον κλάδο μας ΤΩΡΑ!
//Ανατροπή της σχέσης μισθών-κερδών για να ζήσουμε σαν άνθρωποι.
//Κανονικές
προσλήψεις ΤΩΡΑ!
//Όχι στη μαύρη, ανασφάλιστη, ελαστική εργασία!
//Κατάργηση της
δουλειάς με μπλοκάκι.
//Κατάργηση των άθλιων εργασιακών σχέσεων, των 8μηνων και
των voucher.
//Κατάργηση όλων των αντεργατικών νομοσχεδίων.
Παλεύουμε για την αποτροπή του πολέμου, κόντρα σε ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΗΠΑ-Ελληνική Ολιγαρχία!
Μετά από μία χρονιά με Μακεδονικά συλλαλητήρια, φασιστικές
επιθέσεις, τη συμφωνία των Πρεσπών που κάθε άλλο παρά λύνει οποιοδήποτε
πρόβλημα στην περιοχή, μυρίζει γενικά ένα πολεμικό κλίμα. Το Ελληνικό κράτος
τσακώνεται με το Τούρκικο σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι πόκερ, με επίδικο το ποια
πολυεθνική θα κάνει τις καλύτερες εξορύξεις και ποιο κράτος θα πάρει τα
περισσότερα ψίχουλα. Σε αυτό το πλαίσιο, ενώνεται με τη Χούντα της Αιγύπτου και
το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, για να αναγορευτεί σε καλύτερο τοποτηρητή του
ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενώ λοιπόν έχουμε σαν νεολαία να αντιμετωπίσουμε τόσα
ζητήματα που αφορούν τη ζωή μας, έρχεται να προστεθεί και η απειλή του πολέμου.
Ήδη από πέρσι συζητιέται στην Ελλάδα η θέσπιση υποχρεωτικής θητείας στα
18. Το Ελληνικό κράτος τις τελευταίες δεκαετίες
και η κυβέρνησή του τα τελευταία χρόνια, έχουν επιλέξει τη συμμαχία με τους
Αμερικανούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως μεγάλη βάση του ΝΑΤΟ, αλλά
και τοποτηρητή τους στην περιοχή. Ως εκ τούτου, είμαστε μπλεγμένοι σε ένα
παιχνίδι που δεν είναι δικό μας και αφορά καθαρά το πώς θα πλουτίσουν ο
Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης, ο Μπόμπολας, ο Μελισσανίδης, ο Μαρινάκης, ο Κόκκαλης
και άλλοι (άραγε θα στείλουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν;), σε αντάλλαγμα με
τη βοήθεια που θα δώσουν στους Αμερικανούς για τις δουλειές τους σε Βαλκάνια
και Μέση Ανατολή.
Και ποιες είναι αυτές οι δουλειές;
-Είσοδος της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να
μην περάσουν από εκεί οι αγωγοί των Ρώσων και σαν βήμα για την Αμερικάνικη
ηγεμονία στα Βαλκάνια. Γι αυτό υπογράφηκε η συμφωνία των Πρεσπών και όχι για να
«μας κατακτήσουν οι Σκοπιανοί». Και φυσικά σαν αντάλλαγμα, το ελληνικό κεφάλαιο
πήρε ακόμα και τα λίγα κομμάτια της πίτας που του έλειπαν από τη γείτονα χώρα,
όπως τη μεγαλύτερη εταιρία διανομής ρεύματος, τη μεγαλύτερη τράπεζα και άλλα.
Είναι και πιο ανταγωνιστικοί από εμάς εκεί, παίρνουν 200 ευρώ το μήνα. Αν το
κάνουμε κι εμείς, μπορεί να γυρίσουν οι έλληνες καπιταλιστές που άνοιξαν
εταιρίες εκεί. Βέβαια, μάλλον τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τους γείτονες διότι
σκεφτείτε ότι υπέφεραν τόσο πριν καν ακόμα μπουν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Κι ενώ
γίνονται όλα αυτά, ανεβαίνει και η ακροδεξιά στην Ελλάδα συσκοτίζοντας το τι
συμβαίνει πραγματικά, βγάζοντας εθνικιστικές κορώνες και βάζοντας σαν κύριο
ζήτημα την ιστορία της περιοχής.
-Να πάρουν ορισμένες πολυεθνικές μεγαλύτερο μερίδιο από τα
πετρέλαια σε Ανατολικό Αιγαίο-Μεσόγειο, σε σχέση με ορισμένες άλλες. Γι αυτό το
Ελληνικό κράτος συμμαχεί στρατιωτικά με τη Χούντα της Αιγύπτου και το
κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ώστε να περάσουν από διεθνή δικαστήρια ή να επιβάλλουν
με τις πλάτες των ΗΠΑ την ερμηνεία των ΑΟΖ που τους συμφέρει ώστε όλα τα
πετρέλαια να είναι μέσα σε αυτές. Από την άλλη, η Τουρκία που είναι μεν στο
ΝΑΤΟ αλλά τα τελευταία χρόνια έκλεινε πολύ το μάτι και στους Ρώσους,
ανταγωνίζεται την Ελλάδα γιατί θέλει να αντιπροσωπεύσει τα «άλλα» συμφέροντα.
Σε αυτό το αρκετά περίπλοκο νομικό, γεωπολιτικό και στρατιωτικό παιχνίδι που
περιλαμβάνει τόνους χρημάτων σε πολεμικούς εξοπλισμούς, πολεμική προετοιμασία,
παραβιάσεις και από τις 2 πλευρές, έρχεται και η επιπλέον αναζωπύρωση του
εθνικισμού, με ευθύνη και της ακροδεξιάς αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ που δικαιολογεί
την πολιτική πολεμικού κλίματος και προετοιμασίας, την ένταση της καταστολής,
τις πολεμικές πολιτικές απέναντι στους μετανάστες και τα όλο και πιο βάρβαρα
μέτρα στην εργασία και την κοινωνία με το σύνθημα της εθνικής ενότητας.
Διεκδικούμε:
-Έξω το ΝΑΤΟ και ο στρατός από το πανεπιστήμιο! Καμία έδρα
στο στρατό και το ΝΑΤΟ! Να σταματήσει κάθε πολεμική έρευνα, να καταργηθούν τα
16 μνημόνια του ΑΠΘ με τον στρατό! Απαγόρευση των πρακτικών στο ΝΑΤΟ!
-Δεν πολεμάμε-δεν ερευνάμε-δε δουλεύουμε για ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ-Ελληνική
Ολιγαρχία! Παλεύουμε για την αποτροπή του πολέμου μέσα κι έξω απ’ το στρατό! Δε
θα γίνουμε το κρέας στα κανόνια τους! Έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, διάλυσή τους.
-Τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε με άλλους λαούς! Τα ίδια
προβλήματα έχουμε και από τις 2 άκρες των συνόρων. Παλεύουμε ενάντια στον
εθνικισμό, με τη διεθνιστική φιλία των λαών στην πράξη, με κοινούς αγώνες και
από τις 2 πλευρές των συνόρων.
-Είμαστε όλοι-ες μετανάστες-τριες! Οι πόλεμοι των
ιμπεριαλιστών γεννούν τους μετανάστες που έρχονται να βρουν ένα καλύτερο μέλλον
στην Ευρώπη και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές, αλλά
και δούρειος ίππος για την μείωση των δικαιωμάτων των ντόπιων. Γι αυτό μόνο
ενωμένοι μπορούμε να νικήσουμε!
-Παλεύουμε για τη συντριβή όλων των φασιστικών-νεοναζιστικών
συμμοριών: Ιερός Λόχος, ΕΝΕΘ, Κύκλος Ιδεάπολις, Χρυσή Αυγή, ΑΜΕ και άλλες. Οι
φασίστες θέλουν εμφύλιο ανάμεσα στους φτωχούς για να εξυπηρετήσουν τα
συμφέροντα των αφεντικών! Είναι αυτοί που σπέρνουν το δηλητήριο του μίσους και
οδηγούν το λαό μας πίσω από τα επικίνδυνα παιχνίδια των ελλήνων καπιταλιστών,
που άλλωστε τους χρηματοδοτούν.
Θέλουμε ελευθερία να διεκδικούμε και να ζούμε!
Τα τελευταία 10 χρόνια, το ΔΝΤ ζητάει συνεχώς από το
ελληνικό κράτος την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων. Δε θέλουν (ανατρεπτική)
πολιτική μέσα στο πανεπιστήμιο, διότι αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα.
Το πανεπιστήμιο όπως το ονειρεύεται το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΑΠ είναι
ένα εύφορο πεδίο επενδύσεων, το οποίο παράγει το ανταγωνιστικό και ευέλικτο
εργατικό δυναμικό των επόμενων χρόνων, αλλά έχει και αυτοτελή ρόλο στην
ανάπτυξη μέσω της έρευνας-καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας και της
εμπορευματοποίησης πτυχών του. Είναι φανερό ότι για τη δημιουργία ενός τέτοιου
κλίματος επενδυτικής ασφάλειας, οι φοιτητικοί σύλλογοι, η ανατρεπτική πολιτική
και ο πολιτισμός, οι αγώνες μας δε χωράνε μέσα σε αυτό πανεπιστήμιο! Αντίθετα,
χωράνε οι ΜΚΟ, οι επιχειρηματικές ομάδες, οι εταιρίες, οι διεφθαρμένοι
εργολάβοι, η αστυνομία.
Σημαντικό κομμάτι της παραπάνω επίθεσης είναι τα απανωτά
χτυπήματα στο άσυλο. Για εμάς, το άσυλο δεν είναι χωροταξικό ζήτημα. Είναι το
ζωντανό πανεπιστήμιο που αποτελεί χώρο συνάντησης και πολιτικής-πολιτιστικής
ζύμωσης διάφορων κομματιών της κοινωνίας. Σε αυτό το άσυλο, δε χωράει η
αστυνομία, οι εταιρίες, ο στρατός, οι εργολάβοι. Το δικό μας άσυλο είναι πιο
ασφαλές από το δικό τους, αλλά δεν είναι και σταθερό: εξαρτάται από όλους και
όλες μας. Σε περιόδους μεγάλων καταλήψεων δεν υπήρχε εγκληματικότητα για δύο
λόγους: από τη μία, καθημερινά όλες τις ώρες βρισκόντουσαν στο ΑΠΘ χιλιάδες
άτομα σε κάθε γωνιά του, από την άλλη το κλίμα των
συνελεύσεων-εκδηλώσεων-καταλήψεων δε σηκώνει οποιαδήποτε αντικοινωνική
συμπεριφορά.
Η εγκληματικότητα που υπάρχει στο ΑΠΘ, είναι ξεκάθαρα
υποκινούμενη από την αστυνομία. Όσοι-ες είναι από Θεσσαλονίκη, ξέρουν πολύ καλά
ότι η αστυνομία μετακινεί τις ναρκοπιάτσες με κριτήρια: τα παράπονα των
μαγαζατόρων και των κατοίκων της κάθε περιοχής, αλλά και την εικόνα της πόλης
στους μη ντόπιους. Οι εικόνες των μπάτσων να ελέγχουν ταυτότητες 15χρονων στη
Ροτόντα ενώ οι έμποροι πουλάνε λίγο πιο δίπλα συναγωνίζονται σε εξευτελισμό
μόνο εκείνες του καλοκαιριού, όπου το εμπόριο είναι ανεξέλεγκτο. Είναι
εξοργιστικό να υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε θάνατο μέσα στο ΑΠΘ και η
Πρυτανεία με την κυβέρνηση να μιλάνε για το άσυλο. Λες και το άσυλο εμποδίζει
την αστυνομία να περιμένει έξω τους εμπόρους και να τους πιάσει, όπως έχει
κάνει επιτυχημένα με τόσους φοιτητές μετά από πορείες.
Λες και δεν υπάρχουν παρόμοιες εικόνες στα πρωτοκλασάτα
πανεπιστήμια του εξωτερικού, με θανάτους από υπερβολική δόση ή βιασμούς στις
εστίες που συγκαλύπτονται από τα ίδια τα πανεπιστήμια. Και δεν είναι μόνο στα
πανεπιστήμια. Καθημερινά γίνονται βιασμοί και κυρίαρχη τάση είναι να
κατηγορείται ή να στιγματίζεται το θύμα. Ζούμε στη χώρα όπου δολοφονήθηκε ο Ζακ
δύο και τρεις φορές, μία επειδή ήταν ανώμαλος και τις υπόλοιπες από τα κανάλια.
Είμαστε στην Ελλάδα του «πήδα, πήδα» σε άνθρωπο που ετοιμάζεται να
αυτοκτονήσει, της δολοφονίας του Πετρίτ από φασίστα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια
τολμάμε να διεκδικούμε το δικό μας πανεπιστήμιο και τη δική μας πόλη, εκείνη
στην οποία θα είμαστε ελεύθεροι/ες να ζούμε, να πολιτικοποιούμαστε, να
διεκδικούμε.
Περί εκλογών…
Είναι σαφές ότι οι εκλογές ανέκαθεν αποτελούσαν μια πολιτική
διαδικασία από την οποία δινόταν το στίγμα της πολιτικοποίησης της νεολαίας.
Και είναι γεγονός ότι όπως συμβαίνει και με όλες τις διαδικασίες των Φοιτητικών
Συλλόγων, η ΔΑΠ είναι η πρώτη που θέλει την απονέκρωση σε κάθε αμφιθέατρο και
σε κάθε κάλπη, ώστε να γίνουν οι συνελεύσεις των Συλλόγων πάρτυ και εκδρομές,
οι εκλογές ακομμάτιστα 15μελή και οι σχολές νεκροταφεία ανοιχτές μόνο για την
επιχειρηματικότητα. Ενάντια και διαχωριζόμενοι και από την λογική της ΠΚΣ που
θεωρεί ότι όσο πιο γραφειοκρατικοποιημένος θα είναι ο σύλλογος, τόσο πιο
οργανωμένος θα είναι, να στηρίξουμε και να ψηφίσουμε μια άλλη λογική, που λέει
πως η τελική απάντηση και η επιβολή των αναγκών μας μπορεί να δοθεί μόνο μέσα
από τις γενικές μας συνελεύσεις. Εκεί οπού παράγεται η πολιτική του συλλόγου
και αποφασίζονται οι δράσεις του , το όπλο και την ασπίδα του κάθε φοιτητή που
πλήττεται. Αυτό είναι η στήριξη στο ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ. Για αυτό και παλεύουμε για την
απονέκρωση των ΔΣ και την αντικατάσταση τους μόνο από τα αμεσοδημοκρατικά
όργανα (γενική συνέλευση, συντονιστική επιτροπή υλοποίησης πλαισίου) του
συλλόγου που θα έχουν όλη την εξουσία και τον αποφασιστικό χαρακτήρα.
Οι εκλογές από μόνες τους δεν αλλάζουν κάτι. Παρόλα αυτά η
αποχή από αυτές δεν στέλνει κάποιο σαφές μήνυμα, πόσο μάλλον όταν οι τάσεις σε
όλη τη νεολαία είναι τόσο διαφορετικές σχετικά και με το ζήτημα των εκλογών.
Πρέπει όμως και να αντιλαμβανόμαστε ότι δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους σήμερα
καλοθελητές, αύριο εργατοπατέρες, να χρησιμοποιούν τη σιωπή μας ως συναίνεση
στις πολιτικές διάλυσης των ζωών μας, εντός και εκτός πανεπιστημίου. Σε μια
εποχή που το κεφάλαιο δείχνει να έχει το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης για τη
δημιουργία ενός νέου πανεπιστημίου, ξένο και επιθετικό προς κάθε φοιτητή και
κάθε εργαζόμενο μέσα σε αυτό, η επιλογή μας δεν πρέπει και δε μπορεί να είναι η
σιωπή! Ας έχουμε κατά νου ότι πλέον διακυβεύεται η ύπαρξη των Φοιτητικών
Συλλόγων και η αγωνιστική πνοή που αυτοί έδιναν σε όλη την κοινωνία! Ας έχουμε
κατά νου ότι πλέον διακυβεύεται το δικαίωμα να σπουδάζουμε στο πανεπιστήμιο, να
δραστηριοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από αυτό! Τέλος, ας έχουμε
κατά νου, ότι κάποιοι διαμορφώνουν τις ζωές μας και κάθε μέρα προσπαθούν να μας
πείσουν ότι είναι φυσιολογικό να είμαστε άνεργοι, να μεταναστεύουμε για να
βρούμε δουλειά, να δεχόμαστε την εργοδοτική τρομοκρατία, να δουλεύουμε για να
σπουδάζουμε ή να πληρώνουμε δίδακτρα, να δεχόμαστε επίθεση των ΜΑΤ στη σχολή
μας, να μην έχουμε πρόσβαση στους χώρους της και να μη μπορούμε να
δραστηριοποιηθούμε σε αυτή. Και τελικά να κοιτάμε αποκλειστικά τον εαυτό μας,
να ιδιωτεύουμε, να ακολουθούμε τον ατομικό δρόμο και να είμαστε πιο ευάλωτοι
στις ορέξεις των αφεντικών μας. Το μέγεθος, η οξύτητα της επίθεσης και οι
αναβαθμισμένες διαστάσεις που αναμένεται να λάβει επιβάλλουν να ξεκουνηθούμε
όλοι-ες από τη θέση μας! Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για μικροπολιτική
εκλογολαγνία, αλλά ούτε και αντι-εκλογικούς αγώνες. Γιατί το πραγματικό
διακύβευμα των φετινών εκλογών δεν είναι το ποια πολιτική δύναμη θα
πλειοψηφήσει, ακόμα και σε μια μειοψηφία φοιτητών, αλλά το αν θα καταγραφεί ένα
στιβαρό ρεύμα αμφισβήτησης του ατομικού δρόμου, πολιτικοποίησης, συλλογικότητας
και αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας.. Εμείς, ως ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ,
ξέρουμε ότι «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες»,
παρ’ όλα αυτά αποτελούν ακόμη μια μάχη που πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί…
