Η
αλήθεια είναι ότι οι φετινές φοιτητικές εκλογές έρχονται σε μία ιδιότυπη
συγκυρία στην οποία νεολαία καλείται να πάρει θέση. Η κρίση αποτυπώνει τις
συνέπειές της με πολύ απτό τρόπο τόσο με τους πολέμους που ξεσπούν και
εξοντώνουν ολόκληρους λαούς στη Μέση Ανατολή, όσο και με τις αναδιαρθρώσεις που
επιβάλλουν οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. στον εργαζόμενο κόσμο της Ευρώπης.Το
βάθεμα αυτής και η αδυναμία του κεφαλαίου να την ξεπεράσει, συνεπάγονται την
ψήφιση νομοσχεδίων που εξαθλιώνουν όλο και περισσότερο τους λαούς, ακόμα και
στο κέντρο της Ευρώπης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της
Γαλλίας. Το κράτος έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε με πρόφαση την προσφυγική
κρίση, εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο την προώθηση του νέου εργατικού νόμου.
Η γαλλική νεολαία όμως μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να έχουμε
κυρίαρχο ρόλο στις εξελίξεις. Αρνούμενη να υποταχθεί σε πολιτικές που
περιγράφουν ένα μαύρο μέλλον γι αυτή αλλά και για τις επόμενες γενιές. Βλέπουμε
τους νέους να βγαίνουν στους δρόμους και να διαδηλώνουν ανυποχώρητα ενάντια στο
αυταρχικό κράτος της Γαλλίας. Η προσφυγική κρίση που η γαλλική κυβέρνηση
εκμεταλλεύεται με το βέλτιστο τρόπο ώστε να περνά αυτά τα μέτρα, είναι γέννημα
ενός πολέμου που έχει ξεσπάσει στη Μέση Ανατολή κι αφανίζει ολόκληρους λαούς.
Με συνέπεια προσφυγικές ροές να καταφθάνουν στην Ελλάδα, άνθρωποι να πνίγονται
στο Αιγαίο και μεγάλα πλήθη να πετιούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να
«φιλοξενηθούν». Είναι η κυβέρνηση που μπορεί από τη μια να μιλά για
ανθρωπιστική κρίση κι απ` την άλλη να τους στοιβάζει σε hotspots,να
συνυπογράφει την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, να συνάπτει συμφωνία με την
Τουρκία για την επαναπροώθησή τους. Είναι τελικά αυτή η κυβέρνηση που σύμμαχη
με όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς δίνει συνέχεια σ` αυτό τον πόλεμο.
Τίθεται λοιπόν επιτακτική η ανάγκη για μια απάντηση σ` αυτή την κατάσταση με
σκοπό την ανατροπή της. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όμως δε μένει εκεί. Ενεργοποιεί
τους μηχανισμούς της και μαζί με την Ε.Ε. φέρνει ένα νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο
που επισφραγίζει τη συμφωνία της με το κεφάλαιο. Ένα νομοσχέδιο, που μπορεί να
φαντάζει κάτι μακρινό σε μας τους φοιτητές σκεπτόμενοι ότι αφορά μόνο τις
συντάξεις, είναι όμως μια ανάσα από εμάς αφού έρχεται να εξαλείψει κάθε ίχνος
κοινωνικής ασφάλισης και να αυξήσει τις κρατικές εισφορές. Ο νόμος Κατρούγκαλου
κατέφθασε στη Βουλή και ψηφίστηκε. Έτσι οι νυν αλλά και μέλλοντες εργαζόμενοι
είναι αναγκασμένοι να επιβιώσουν σ` ένα κόσμο που θα δουλεύουν με μπλοκάκι και
θα ανέχονται την απλήρωτη και μαύρη εργασία, κάτω απ` το άγρυπνο βλέμμα της
κυβέρνησης που παραφυλά να εισπράξει και την τελευταία τους δεκάρα. Μια κυβέρνηση
που ως αντιπολίτευση εναντιωνόταν στις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων
και έφερε ελπίδες κι υποσχέσεις για το σταματημό τους.
…Τι
συμβαίνει όμως στο πανεπιστήμιο;
Φυσικά
το πανεπιστήμιο δε μένει ανεπηρέαστο. Μέσα σ’ αυτό, παρατηρεί κανείς ένα σύνολο
προβλημάτων, των οποίων κοινή πηγή, είναι η αστική πολιτική που κυριαρχεί.
Εξαιτίας της γενικότερης κρίσης, είναι λογικό το κεφάλαιο να προσπαθεί να
βγάλει χρήματα από κάθε πτυχή του πανεπιστημίου, αποσπώντας τα φυσικά από τις
σπουδές μας και εμάς τους ίδιους. Ευτυχώς, οι περισσότερες από αυτές τις
προσπάθειες δεν έχουν περάσει χάρη στους αγώνες μας πανελλαδικά, εδώ και πολλά χρόνια.
Βασικό ζητούμενο για τις κυβερνήσεις και την ΕΕ είναι πώς το πανεπιστήμιο θα
αλλάξει. Πώς θα γίνει από ένας χώρος γνώσης, κοινονικοποίησης, πολιτικοποίησης
και αγώνα ένας χώρος «ξένος» για φοιτητές και εργαζόμενους μέσα σε αυτό και
«φιλόξενος» για εταιρείες και ιδιωτικό κέρδος. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της
πολιτικής είναι η ένταση της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου κάτι που
έχει διαφορετικές εκφάνσεις και επίπεδα.
Αρχικά
γνωρίζουμε το πανεπιστήμιο παράγει τους μελλοντικούς εργαζόμενους, οι οποίοι
πρέπει να είναι έτοιμοι για τις νέες συνθήκες εργασίας. Αυτές οι νέες συνθήκες
εργασίας περιγράφονται σήμερα από την επισφάλεια, δηλαδή την εναλλαγή ανεργίας-5μηνης δουλειάς με χαμηλό
μισθό, κανένα εργασιακό δικαίωμα, καμία ασφάλιση. Προϋπόθεση γι αυτές είναι
να βγούμε από τη σχολή υπερεξειδικευμένοι, δηλαδή να μπορούμε να ασκήσουμε μόνο
κάποια κομμάτια του επαγγέλματος για τα οποία έχουμε κάποια πιστοποίηση. Αυτά
ακριβώς εξυπηρετεί το σπάσιμο των
πτυχίων και η κατάτμηση των αντικειμένων, όπως προωθείται από διάφορα νέα
προγράμματα σπουδών. Αυτά φυσικά
εξυπηρετεί και η εντατικοποίηση των σπουδών μας, όπου ουσιαστικά χωρίς χρόνο
και χώρο για οτιδήποτε άλλο πέρα από τη σχολή βλέπουμε τον εαυτό μας στη μεγάλη
εικόνα της αυριανής εργασίας μας. Δηλαδή
ένα μέλλον «σύγχρονη σκλαβιάς», με την ανεργία, την υποταγή στο αφεντικό τη
μετανάστευση και την επισφάλεια να είναι πλέον ο ρεαλισμός που μας επιβάλλουν! Από
την άλλη, οι εργολαβικές εταιρείες στη λέσχη, στην καθαριότητα και στη φύλαξη
διαμορφώνουν μια να κατάσταση. Ο σκοπός είναι προφανής: ο εργολάβος κερδίζει
υποβαθμίζοντας την εκάστοτε παροχή και εκμεταλλευόμενος τους εργαζόμενους.
Υπάρχει γενικότερη υποβάθμιση της φοιτητικής μέριμνας, όπως συμβαίνει στις
εστίες, με αποτέλεσμαφοιτητές που
έχουν ανάγκη παροχές οπως η σίτιση και η στέγαση να τις στερούνται και να
αναγκάζονται να πληρώνουν γι’ αυτές σε μια εποχή που το κόστος φοίτησης είναι
μεγάλο. Με αυτόν
τον τρόπο προσπαθούν να υποβαθμίσουν το «δημόσιο» για να κάνουν αδύνατο το «δωρεάν».
Από όλο αυτό το παζλ της επιχειρηματικοποίησης δε θα μπορούσε να λείπει η
έρευνα. Είναι λογικό ο φοιτητής να αναρωτηθεί: τι σχέση έχει η έρευνα με τον
φοιτητή; Η απάντηση είναι: μεγάλη. Σύμφωνα με την αξιολόγηση του ΑΠΘ, στην
οποία παρεμπιπτόντως πήραμε ΑΡΙΣΤΑ (!!!), στο τμήμα μας προτείνονται τα
«ανταποδοτικά προγράμματα έρευνας». Το
γεγονός ότι οι εταιρίες θα βάζουν λεφτά στη σχολή θα σημαίνει επίσης ότι θα
έχουν άμεσο λόγο και σε άλλες πτυχές που τις ενδιαφέρουν: το πώς θα
εξασφαλίσουν τη φθηνή μελλοντική εργασία μας, το πώς θα μας ειδικεύσουν στους
τομείς που τους ενδιαφέρουν, το πώς θα μας βάλουν να δουλέψουμε δωρεάν σε
ερευνητικά προγράμματα. Κατά συνέπεια, θα έχουν (όπως ήδη έχουν σε πανεπιστήμια
του εξωτερικού) άμεσο λόγο σε δομές, διαδικασίες, προγράμματα σπουδών και άλλες
πτυχές των σπουδών μας και των ίδιων των πανεπιστημίων. Επίσης είναι κρίσιμο να
αναρωτηθούμε: θέλουμε έρευνα και γνώση για τις ανάγκες της κοινωνίας ή έρευνα
και γνώση εμπόρευμα για τις ανάγκες της αγοράς;
Τις
κατευθύνσεις αυτές, οι οποίες προέρχονται από τη συνθήκη της Μπολόνια (1998)
και έχουν εξειδικευτεί μέσω της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, είχαν αναλάβει να
περάσουν διάφοροι υπουργοί παιδείας, οι οποίοι εξαιτίας του κινήματος έχουν
όλοι αποτύχει, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Ο νέος υπουργός που βρίσκεται
απέναντί μας είναι ο Φίλης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ετοιμάζει νέο νόμο για την
παιδεία τη νέα χρονιά. Έχει ετοιμάσει έναν «διάλογο», αναζητώντας μια κάλπικη
κοινωνική νομιμοποίηση, στον οποίο έχουν ακουστεί φωνές μέχρι και για δίδακτρα!
Βέβαια, να σημειωθεί ότι το τριήμερο που ψηφίζονταν το ασφαλιστικό πέρασαν στα
κρυφά 24 τροπολογίες για την έρευνα στο πανεπιστήμιο, κάτι που αναδεικνύει πόσο
σημαντική είναι αυτή η πτυχή για αυτούς που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, όπως φυσικά
και την αξία που έχει για την κυβέρνηση ο «διάλογος».
Το φοιτητικό κίνημα και ο σύλλογος μας
μπροστά σε όλες αυτές τις αλλαγές και κόντρα στο κλίμα συναίνεσης και αναμονής
που βλέπουμε στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια δεν έμεινε με τα χέρια
σταυρωμένα. Σε μια συνέχεια των αγώνων της περσινής χρονιάς όπου ο σύλλογος μας
μέσα από τις γενικές του συνελεύσεις είχε πάρει την πρωτοβουλία για σπάσιμο του
χυδαίου ελέγχου των πάσο στη λέσχη και καταλήψεις στο λογότυπο για εκτυπώσεις
δωρεάν σημειώσεων, φέτος έγιναν προσπάθειες για να πάμε τους αγώνες μας ακόμη
πιο μπροστά. Η συμμετοχή του συλλόγου στην ταξικές απεργίες ενάντια στην αστική
πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ που καταστρέφει τις ζωές μας, καθώς και οι
συνεχόμενες κινητοποιήσεις στην πρυτανεία για να ανοίξει η πάνω λέσχη και να
φύγουν οι εταιρείες από τη φοιτητική μέριμνα αποτέλεσαν – έστω και μικρά- στίγματα αντίστασης, χειραφέτησης και
αγώνα. Τα σπασίματα ελέγχου στη λέσχη συνεχίστηκαν με αποκορύφωμα την κατάληξη
ολόκληρου του φοιτητικού μπλοκ της απεργίας της 4/12 μέσα στη λέσχη και το
σπάσιμο των scanner.
Δείξαμε ότι είμαστε εδώ και θα
καθορίσουμε τις εξελίξεις με βάση τις ανάγκες μας! Επίσης μια σειρά
κινητοποιήσεων εντός της σχολής για να μην περάσει το νέο πρόγραμμα σπουδών και
για την πτυχιακή εξεταστική για όλους ήταν αγώνες που δώσαμε μαζικά και
μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τις ανάγκες μας. Σαφώς δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη
μετακίνηση του συλλόγου φοιτητών στην ειδομένη, τις συλλογές τροφίμων και τη
δημιουργία της «Αντιπολεμικής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες» που
δείξαμε έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες και ότι μπορούμε
ντόπιοι και πρόσφυγες, φοιτητές και εργαζόμενοι, να παλέψουμε μαζί για μια άλλη
ζωή!
Για
εμάς η ελπίδα βρίσκεται μονάχα στους συλλογικούς αγώνες. Εκεί γεννιέται και
αναπνέει. Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από
κοινοβουλευτικές και εκλογικές διεξόδους και συμβιβασμούς, ούτε μέσα από τη
συναίνεση, την υποταγή και την αναμονή, όπως προβάλλεται από την κυβέρνηση,
αλλά και τη νεολαία της μέσα στα πανεπιστήμια. Το θέμα δεν είναι να συρθούμε πίσω από τις επιλογές κάποιας
κυβέρνησης, αναμένοντας και ελπίζοντας σε μία καλύτερη μιζέρια, μια
καθημερινότητα με εκμετάλλευση με κάπως καλύτερους όρους, αλλά πως θα
σχεδιάσουμε εμείς για εμάς το πανεπιστήμιο, την εργασία και το μέλλον των
αναγκών και των ονείρων μας. Σιγά σιγά κι
ενώ συμβαίνουν όλα όσα περιγράψαμε, καθένας και καθεμία από εμάς μπαίνει στη
διαδικασία να συζητήσει και να προβληματιστεί γύρω από το ζήτημα των φετινών
φοιτητικών εκλογών. Με τη σειρά μας λοιπόν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: Μπορεί όλη αυτή η κατάσταση που περιγράψαμε
παραπάνω να αλλάξει ουσιαστικά μέσα από τη συμμετοχή μας στις εκλογές; Την επόμενη
μέρα των εκλογών θα έχει αλλάξει κάτι από την καθημερινότητά μας; Ή μήπως, οι 9
αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα τόσα προβλήματα
που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο και η σχολή μας ειδικότερα;
Τελικά οι εκλογές σε
τι βοηθάνε?
Η κυρίαρχη ιδεολογία
και οι πολιτικοί της εκφραστές, μας έχουν συνηθίσει σε εκλογές που καλλιεργούν
και αναπαράγουν τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τη
διάκριση σε διοικούντες και διοικούμενους, πρωταγωνιστές και θεατές, υπονομεύοντας
τη λογική της ενεργούς συμμετοχής στην πολιτική ζωή και άρα τους συλλογικούς
αγώνες. Μας έχουν μάθει να μεταφράζουμε τη παθητική θέαση της πραγματικότητας
σε «συμμετοχή». Συμμετοχή, βέβαια, όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά στο δικαίωμα να
επιλέξουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Πρόκειται τελικά για
εξατομικευμένη διαδικασία όπου ο φοιτητής-ψηφοφόρος καλείται για μία φορά να
''δείξει τη δύναμή του'' μέσα στο παραβάν, μία διαδικασία όπου οι πολλοί
εκλέγουν τους λίγους και οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς. Γι’ αυτό το λόγο για εμάς, οι εκλογές δεν αποτυπώνουν με ένα σαφή τρόπο τους διαρκώς
μεταβαλλόμενους συσχετισμούς εντός των συλλόγων, ούτε τη δυναμική των
διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αποτυπώνουν
μόνο μία κατάσταση εντός του συλλόγου σε μία συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.
Αυτό δε σημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δε θα χρησιμοποιηθεί ως δείκτης της
πολιτικής τοποθέτησης των φοιτητών ως προς τις εξελίξεις στην παιδεία ή
συνολικά επί του πολιτικού σκηνικού. Ίσα ίσα μάλιστα που η οποιαδήποτε συνέχιση
μιας πολιτικής που επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας απαιτεί τη
συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας και πόσο μάλλον της νεολαίας.. Ειδικά τώρα με την κατάθεση του νόμου για την
παιδεία που αναμένεται ή του ασφαλιστικού , πολύ θα βόλευε τη συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποτύπωνε κυρίαρχα τάσεις υποταγής
εντός του φοιτητικού σώματος και όχι τάσεις αμφισβήτησης και διεκδίκησης. Αν και αυτό δεν είναι ο λόγος για τον οποίο θα
επιλέξουμε να ψηφίσουμε, είναι σημαντικό ο κόσμος που τάσσεται ενάντια στις
αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις
αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων,
να δείξει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης
αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου και μέσα από τις εκλογές,
αλλά πάντα σε πρώτο και κυρίαρχο επίπεδο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες.
«αν οι εκλογές
μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες»
Για εμάς η δράση του
καθενός και της καθεμιάς μας δεν αντικατοπτρίζεται στη μεμονωμένη εκείνη στιγμή
που θα ρίξει την ψήφο του στην κάλπη, αλλά στις καθημερινές επιλογές, στην
ενεργή συμμετοχή στις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες, σε κάθε μια στιγμή που
αποφασίζει ο ίδιος από απλός θεατής των εξελίξεων να πάρει την κατάσταση στα
χέρια του. Δεν είναι οι εκλογές που φέρνουν την άνοιξη, αλλά οι συλλογικοί
αγώνες που με τη δυναμική τους μπορούν να επιβάλουν ριζικές αλλαγές. Το σύνθημα
«αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες» συνοψίζει
εύστοχα τα όρια που έχουν θεσμοί όπως οι εκλογές. Για να κινηθούμε λοιπόν πέρα
απ’ αυτά τα όρια που μας έχει επιβάλει η σύγχρονη πραγματικότητα, ακριβώς γιατί
γνωρίζουμε ότι μόνο πέρα από αυτά βρίσκεται το κοινωνικά αναγκαίο, ο μόνος
δρόμος είναι οι συλλογικές διεκδικήσεις που επιβάλλουν τις ανάγκες της
πληττόμενης πλειοψηφίας και αρνούνται την υποτίμηση της ζωής της.
Αφού λοιπόν
αναγνωρίζουμε όλα τα παραπάνω, πολύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς…
…τελικά γιατί
συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και δεν απέχουμε?
Ο Μπρεχτ κάποτε είχε πει ότι «αυτοί που είναι εναντίον
της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που
τους επιβάλλεται». Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, μπορούμε να πούμε
ότι αυτό το απόφθεγμα είναι, το ελάχιστο, επίκαιρο. Το λεγόμενο «απολιτίκ», που
απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα εντός της
κοινωνίας και μπορούμε να πούμε ότι στη σχολή μας… κάνει θραύση! Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το
ίδιο το σύστημα και τον ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την
κοινωνική ανέλιξη και έχει ενσωματωθεί ακόμη και από τις ίδιες τις καθεστωτικές
δυνάμεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΔΑΠ που έχει κάνει μότο της το «έξω από
κόμματα και παρατάξεις», τη στιγμή που μέλη της δίνουν χειραψίες και κάνουν
συνδιασκέψεις με τον Σαμαρά. Μία τέτοια λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε
κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει είναι να συναινεί στην ίδια την
πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω
λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία
πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της
υπάρχουσας κατάστασης.
Με ποια λογική
συμμετέχουμε λοιπόν?
Για όλους αυτούς τους
λόγους, επιλέγουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στις εκλογές, όχι με τον καθιερωμένο
τρόπο, αλλά με μια άλλη λογική που εκφράζεται με το γνωστό μότο «εντός - εκτός
κι ενάντια» και ενέχει μέσα της τόσο τη συμμετοχή σε διαδικασίες που αφορούν
όργανα του συλλόγου, όσο και την αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού των εκλογών.
ΕΝΤΟΣ… γιατί αντιλαμβανόμαστε τις φοιτητικές εκλογές
όχι μόνο σαν μια ακόμα πολιτική μάχη που πρέπει να δοθεί, αλλά και σαν τη
διαδικασία που καθορίζει τους ''αντιπροσώπους των φοιτητών'' σε
αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως τα Δ.Σ. Θεωρούμε ότι οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις
οφείλουν να συμμετέχουν σε τέτοια όργανα, όχι με όρους συνδιαλλαγής και
διαπραγμάτευσης, αλλά μην αναγνωρίζοντας τους 9 αντιπροσώπους του ΔΣ ως
αρμόδιους να λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των φοιτητών, αλλά την ίδια τη γενική
συνέλευση ως το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Επιλέγουμε να
συμμετέχουμε στο ΔΣ ακριβώς για να διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα
λαμβάνονται μέσα στη γενική συνέλευση. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι
εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, δεν είναι η ψήφος που έχει δύναμη,
αλλά η συμμετοχή στις συνελεύσεις, στους αγώνες. Συμμετέχουμε, ωστόσο,
συνειδητά στις εκλογές γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αποτυπωθεί και σε
εκλογικό επίπεδο ένα διαφορετικό ρεύμα στη σχολή και ευρύτερα. Ένα ρεύμα
ριζοσπαστικοποίησης που δε χωράει στις φιέστες των καθεστωτικών παρατάξεων.
Επιλέγουμε να δώσουμε ένα διαφορετικό στίγμα στην ίδια τη διαδικασία των
εκλογών, ένα ηχηρό μήνυμα για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή και όχι αυτή
που επιβάλλει το κεφάλαιο.4
ΕΚΤΟΣ… γιατί είμαστε ενάντια σε λογικές αντιπροσώπευσης
που μας θέτουν παθητικούς δέκτες μιας πραγματικότητας που μας επιβάλλεται.
Άλλωστε, η λήψη αποφάσεων μέσω αντιπροσώπων δεν έχει εν τέλει κανένα αντίκρισμα
στην πραγματικότητα, ειδικά όταν ο ίδιος ο σύλλογος είναι απών από το ίδιο το
κίνημα και τις διαδικασίες του. Αντίθετα, με άλλες αντιλήψεις, δε θεωρούμε ότι
μια ενισχυμένη εκλογικά ΕΑΑΚ είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει την
πραγματικότητα στους συλλόγους και την κοινωνία. Και δε θα το ήθελε κιόλας. Γι
' αυτό δεν μας ικανοποιούν, εκλογές κάλπης με φιλικές ψήφους αλλά επιδιώκουμε
πολιτικές εκλογές με πολιτική συνείδηση και κυρίως αγωνιστική συμμετοχή πριν
και μετά από αυτές.
ΕΝΑΝΤΙΑ… γιατί παλεύουμε για τη μαζικοποίηση των γενικών
συνελεύσεων, των μόνων ζωντανών διαδικασιών του συλλόγου φοιτητών, προσπαθώντας
να εντρυφήσουμε στο κίνημα λογικές αμεσοδημοκρατίας, συμμετοχής, συνδιαμόρφωσης
και αλληλεγγύης, πάντα στην κατεύθυνση υπέρβασης αντιλήψεων ανάθεσης και
αντιπροσώπευσης. Οι μοναδικοί αρμόδιοι για την οργάνωση των αγώνων είναι οι
ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις συντονιστικές επιτροπές
και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων.
Και τελικά, τι είναι
αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε ως ΕΑΑΚ?
«Μια αντίρροπη
κίνηση», θα ήταν μια πιθανή και σύντομη απάντηση στην παραπάνω ερώτηση.
Αντίρροπη κίνηση σε ό,τι υποτιμά τις ζωές μας, σε ό,τι και όποιον
επιβάλλει την ευημερία του πάνω στις ανάγκες μας. Σε ό,τι θρέφει αυτό το σάπιο
σύστημα που βασίζει την ύπαρξή του στην «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
«Αντίρροπη», γιατί όχι απλά δε συμβαδίζει με τους νόμους αυτής της
πραγματικότητας, αλλά γιατί επιλέγει να στραφεί προς την άλλη πλευρά του γυαλού,
εκεί που δείχνουν οι ανάγκες και τα όνειρα της κοινωνικής πλειοψηφίας. «Κίνηση»
τελικά, γιατί δεν της αρκεί να στέκει απλά δείχνοντας αδρανής προς αυτή την
άλλη πλευρά, αλλά γιατί προσπαθεί κάθε μέρα δίνοντας μικρούς και μεγάλους
αγώνες να τη φτάσει.
Θέλουμε με άλλα
λόγια, να εκφράσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια. Την αριστερά που δε χωρά σε λογικές
διαχείρισης του συστήματος και καλυτέρευσης του, όπως πολύ θα μας ήθελαν στη
συγκεκριμένη συγκυρία να κάνουμε, αλλά συγκρούεται με αυτό με στόχο να το
ανατρέψει. Δεν πρεσβεύουμε την αριστερά που κάθεται στη γωνιά της
απαγγέλλοντας ξύλινους λόγους και επιδιώκει την οργανωτική της αναβάθμιση, αλλά
αυτή που βρίσκεται σε κάθε μάχη ενάντια στο κεφάλαιο και στους εκφραστές του. Δεν πρεσβεύουμε μια αριστερά που πιστεύει
ότι την αλλαγή θα την φέρει μια μέρα μπροστά απ’ τις κάλπες, ξεχνώντας στα
χρονοντούλαπα της ιστορίας τις μάχες για ένα καλύτερο σήμερα και αύριο. Και
γι’ αυτό για εμάς στήριξη της ΕΑΑΚ δε σημαίνει ψήφος διαμαρτυρίας και εν τέλει
δε θέλουμε να είναι και απλά μια ψήφος.
Για εμάς σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μας μάχες, στήριξη ενός
σχεδίου για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και τη σύνδεση του με το
εργατικό κίνημα και την κοινωνία εν γένει. Στήριξη των ίδιων των κοινωνικών
αγώνων που ορίζουν από την αρχή τους όρους του παιχνιδιού με κριτήριο τις
ανάγκες της πλατιάς πλειοψηφίας, ανάγκες για παιδεία (και όχι εκπαίδευση), για
δημιουργική εργασία (και όχι δουλειά-δουλία), για ζωή (και όχι επιβίωση).
Λίγες μέρες πριν τις
εκλογές, λοιπόν, το στοίχημα για εμάς παραμένει το ίδιο. Συνεχίζουμε και θα
συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την αξία του συλλογικού αγώνα, ως τον μόνο ικανό
να καταστήσει νικηφόρο το αναγκαίο! Ειδικά στη σημερινή συγκυρία όπου ο εκφασισμός
της κοινωνίας οδηγεί στη διάλυση κάθε μορφής πολιτικής συγκρότησης και
οριζόντιας οργάνωσης [σύλλογοι, σωματεία κλπ], είναι ελάχιστο χρέος του καθενός
και της καθεμιάς μας να αποτελεί ενεργό κομμάτι κάθε διαδικασίας που θέλει να
εκφράσει με ξεκάθαρο τόνο πως δεν υποτασσόμαστε στην υποβάθμιση των ζωών μας.
Στη βάση του ότι αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι η νεολαία μπορεί να αποτελέσει
μια από εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις συνολικής ανατροπής του συστήματος
επιλέγουμε να γίνουμε ζωντανό κομμάτι του κινήματος για να κυνηγήσουμε το αύριο
που θέλουμε εμείς, αφήνοντας πίσω το τώρα και το μετά για το οποίο μας
προορίζουν!
Μια τελευταία σκέψη, λίγες μέρες πριν τις εκλογές,πολλές μέρες μετά από
τους αγώνες τόσων χρόνων και
λίγες πάλι πριν από αυτούς που έρχονται…
Φωνάζοντας στους
δρόμους και τις διαδηλώσεις, συμμετέχοντας στις συνελεύσεις, τις κινητοποιήσεις
και τις καταλήψεις, έχοντας υπάρξει πραγματικό κομμάτι των ίδιων των κινημάτων
τόσων χρόνων, μάθαμε ότι οι ριζοσπαστικές φωνές και κινήσεις γεννιούνται μέσα στο
ίδιο το κίνημα. Είδαμε αγώνες να ξεπηδούν από μια συνέλευση και εκατοντάδες
φοιτητικούς συλλόγους να ξεσηκώνονται απέναντι στις επιδιώξεις ολόκληρων
υπουργείων, ρίχνοντας υπουργούς και νομοσχέδια. Είδαμε γεμάτα αμφιθέατρα και
πορείες να ξεχύνονται στους δρόμους, κάνοντας την ανάγκη σύνθημα και την ελπίδα
φωνή. Είδαμε το σύλλογο ηλεκτρολόγων, πλάι σε άλλους συλλόγους να πετυχαίνει
νίκες και να διεκδικεί μια άλλη ζωή. Είδαμε συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μας
να τα δίνουν όλα μόνο και μόνο για να κυνηγήσουν ένα όνειρο. Θα ήταν μισή
αλήθεια βέβαια το να μείνουμε απλά σε αυτά. Τόσα χρόνια συμμετοχής σε αγώνες, η
άλλη μισή αλήθεια είναι ότι απογοητευτήκαμε αρκετές φορές. Είδαμε τα σχέδιά μας
να σβήνουν σε μια άμαζη κινητοποίηση και να γκρεμίζονται σε μια χαμένη συνέλευση.
Τίποτα όμως δε θα ‘μενε ίδιο, αν την επόμενη μέρα δεν ξαναβρισκόμασταν για να
τα χτίσουμε ξανά, αυτή τη φορά όχι από την αρχή, αλλά από πιο ψηλά, από εκεί
που μας οδήγησαν οι αγώνες μας. Μάθαμε τους εαυτούς μας και τους διπλανούς μας
και εμπιστευτήκαμε κάθε τι μικρό ή μεγάλο γεννιόταν μέσα από τη συλλογική
δράση. Από πολλά μικρά «εγώ» γίναμε ένα μεγάλο «εμείς», πλάθωντας τα όνειρά μας
για τη δική μας ουτοπία…
Είναι στον ορίζοντα…
κάνω δύο βήματα, απομακρύνεται δύο βήματα. Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας
τρέχει δέκα βήματα μακριά. Όσο και να περπατάω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Τι
χρησιμεύει τότε η ουτοπία; Σ’ αυτό χρησιμεύει: στο να περπατάς.
Ε. Γκαλεάνο
