[Κείμενο
του ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ για το ζήτημα των πρυτανικών εκλογών του ΑΠΘ]
Όλοι
ακούσαμε για τις εξελίξεις στο ΑΠΘ σχετικά με τις πρυτανικές εκλογές και τον
Πρύτανη Μήτκα. Πάνω που όλες οι τελευταίες πινελιές του νόμου είχαν αρχίσει να
δρομολογούνται στο πανεπιστήμιο και ο «κύριος» Μήτκας μαζί με την υπόλοιπη
Πρυτανεία έπιασαν για τα καλά δουλεία, έσκασε η βόμβα της «ακύρωσης των
πρυτανικών εκλογών του ΑΠΘ για τυπικούς
λόγους» και σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να
ξαναγίνουν εκλογές. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε το υπουργείο Παιδείας να βγάλει
ανακοίνωση και να… θεσπίσει νέο πρύτανη τον Λαόπουλο, που ήταν μέχρι πρότινος
αντιπρύτανης και είχε αναλάβει το πόστο έπειτα από την ίδια… νοθευμένη
διαδικασία!! Τελικά, οι πρυτανικές εκλογές θα επαναληφθούν, ο Μήτκας ξανά είναι
υποψήφιος και εμείς φαίνεται να είμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Μπροστά σε αυτές
τις κωμικοτραγικές εξελίξεις, ας ρίξουμε μια βαθύτερη ματιά.
Για
να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα πρέπει να πιάσουμε το νήμα από το Νόμο
Διαμαντοπούλου και πιο συγκεκριμένα από τα Συμβούλια Ιδρύματος(Σ.Ι.). Τα Σ.Ι. είναι ένας θεσμός που ήρθε για να
αλλάξει εξ΄ολοκλήρου τον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας του πανεπιστημίου
βάζοντας πλέον σαν ξεκάθαρη στόχευση των ιδρυμάτων το ιδιωτικό κέρδος, τις
επιχειρηματικές δραστηριότητες και τον αυταρχισμό, παραμερίζοντας πλήρως και
μια για πάντα τον κοινωνικό ρόλο του πανεπιστημίου, τη γνώση που αυτό παρείχε
καθώς και τη δημοκρατία στο εσωτερικό του- όλα αυτά βέβαια στο βαθμό του…
δυνατού μιας και μιλάμε πάντα για καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Τα Σ.Ι. αποτελούνται
ως επί το πλείστον από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την δική μας
καθημερινότητα, αλλά είναι άνθρωποι της αγοράς, manager που είναι και αυτοί που θα
καθορίζουν το «τι μέλλει γενέσθαι» στο πάλαι ποτέ δημόσιο και δωρεάν
πανεπιστήμιο. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο
πρόεδρος του Σ.Ι. του ΑΠΘ, ο άνθρωπος μας δηλαδή, είναι ο κ. Hunter ο οποίος είναι business man στην μακρινή Αυστραλία- και
καθηγητής στο…Cambridge.
Με λίγα λόγια τα Σ.Ι. ήρθαν για να αντικαταστήσουν το μέχρι πρότινος
αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου και να το συνδέσουν με την αγορά. Να
σιδεροφράξουν το πανεπιστήμιο από τους αγώνες που διαχρονικά ξεσπάν μέσα σε
αυτό, να «τελειώνουν» με την πάλη των φοιτητών για τις ανάγκες και τα
δικαιώματα μας και να μην παρεμβαίνουμε στις Συγκλήτους και στα Τμήματα όπου
παίρνονται τόσες κρίσιμες αποφάσεις για μας. Αντ’ αυτού, το Σ.Ι. είναι σε θέση
να «διορίζει» πρυτάνεις σύμφωνα με «τα θέλω» της εκάστοτε κυβέρνησης (αξίζει να
σημειωθεί ότι οι υποψήφιοι Πρυτάνεις περνούν από διαδικασία συνέντευξης από το
Σ.Ι. για να κριθούν ως κατάλληλοι προς υποψηφιότητα!!) και μέσα σε αυτό οι
φοιτητές δεν έχουν κανένα λόγο, καθώς ο νόμος προβλέπει τη συμμετοχή ενός (!)
φοιτητή, που θα προκύπτει από ενιαίο ψηφοδέλτιο. Θα 'ναι με λίγα λόγια ΔΑΠ.
Καταλαβαίνουμε ότι μια διαδικασία που θα μπορούσε να είναι απλή ( ακόμη κι αν
εμείς ως ΑΡ.ΑΓ.Ε. ΕΑΑΚ είμαστε εξ΄ αρχής αντίθετοι στις πρυτανικές εκλογές),
γίνεται μπερδεμένη, πολύπλοκη, άκρως γραφειοκρατική (ενώ έρχεται για να
καταπολεμήσει την γραφειοκρατία…) και πάνω από όλα δίνει άλλη μορφή και
περιεχόμενο: το Σ.Ι. είναι ένα πλήρως
αυταρχικό όργανο που δε λογοδοτεί ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ γιατί το πανεπιστήμιο που έχει
Σ.Ι. είναι ένα αυταρχικό πανεπιστήμιο. Και αντίστροφα.
Έχοντας
όλα αυτά κατά νου βλέπουμε ότι τελικά το «ζήτημα δημοκρατίας» στο πανεπιστήμιο
δεν προέκυψε ξαφνικά. Κανείς δεν έπρεπε να έχει αυταπάτες για το ρόλο των Σ.Ι.
Και την παραπάνω κατάσταση είναι που «εκμεταλλεύτηκε» και η κυβέρνηση, ώστε να διορίσει (στην κυριολεξία)
ως Πρυτάνεις... δικά της παιδιά (λέγε με Μήτκα, Φορτσάκη κλπ) και να φέρουν εις
πέρας το τελευταίο και κρισιμότερο κομμάτι εφαρμογής του Νόμου Διαμαντοπούλου.
[ΥΠΟΣΕΙΜΕΙΩΣΗ:
Το ΑΠΘ έχει 700 λιγότερους καθηγητές σε σχέση με τρία χρόνια πριν, σε κάθε
διοικητικό υπάλληλο αντιστοιχούν 170 φοιτητές (!), το πανεπιστήμιο καθαρίζεται
αραιά και πού, όλο το ίδρυμα έχει έναν (ναι, έναν) θερμαστή, οι περισσότερες
βιβλιοθήκες έχουν κλείσει, οι αίθουσες δεν μας χωράνε, τα περισσότερα εργαστήρια
και ερευνητικά κλείνουν και το Σ.Ι. και ο Μήτκας αυτό που είδαν σαν πρόβλημα
είναι ότι μας λείπει η αστυνόμευση και μας φταίνε οι καταλήψεις στην Πρυτανεία!]
Παρ’ όλα αυτά εμείς σε καμία
περίπτωση δεν (πρέπει να) υπερασπιζόμαστε την προηγούμενη κατάσταση με Πρύτανη
το Μυλόπουλο ή οποιοδήποτε άλλον.
Κάθε άλλο. Ο Μυλόπουλος ( που έκανε και την καταγγελία περί νοθείας) διαδραμάτισε
τεράστιο ρόλο τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την κατάσταση στο πανεπιστήμιό μας. Τι να
πρωτοθυμηθεί κανείς; Την πρωτοφανή απεργοσπασία στην οποία καλούσε ο Μυλόπουλος
στην καθόλα δίκαιη απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων καθαριότητας το 2012; Τα
Μ.Α.Τ. που μπήκαν για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο με πρύτανη τον ίδιο; Τις
διαθεσιμότητες διοικητικών τις οποίες δεν απέτρεψε ποτέ; Και πολλά ακόμη…
Με
αυτή την έννοια γίνεται κατανοητό ότι όποιος
κι αν είναι πρύτανης διαχειρίζεται τις ίδιες πολιτικές και έχει τον ίδιο
αντιδραστικό ρόλο ανεξάρτητα από το τι μάσκα θέλει να φορέσει (Δεξιός,
ΠΑΣΟΚΟΣ, «αριστερός» κλπ). Άλλωστε, αξίζει να σημειωθεί ότι μετά τη θέσπιση των
Σ.Ι. οι πρυτάνεις ψάχνουν τον τρόπο να επιβιώσουν και αυτοί θεσμικά, μιας και
το Σ.Ι. δε θα διστάζει σε βάθος χρόνου να τους προσπερνά κατά το δοκούν των
εκάστοτε ιδιωτών. Άρα ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν την θέση εξουσίας τους
είναι η πλήρης ταύτιση τους με τις επιταγές της κυβέρνησης και της Ε.Ε.,
επιταγές που είναι όλες, μία προς μία ενάντια στο συμφέρον των φοιτητών και των
εργαζομένων. Εμείς λοιπόν δεν έχουμε να
διαλέξουμε πλευρά ανάμεσα σε όλους αυτούς που θέλουν τη διάλυση της δημόσιας
και δωρεάν παιδείας, της προοπτικής μιας ολόκληρης γενιάς και θέλουν τελικά ένα
πανεπιστήμιο κλειστό για φοιτητές, εργαζομένους και τους αγώνες αυτών και ανοιχτό για τις εταιρείες και τους μπάτσους.
Η στάση μας είναι ξεκάθαρη: Κανείς δε θα μας λύσει τα προβλήματα, παρά μόνο
εμείς οι ίδιοι. Αυτή τη στιγμή, μας λένε από δεξιά (ΝΔ) ότι είναι οι μόνοι που
έχουν τον τρόπο να «μας σώσουν» από την κρίση. Και όμως 5 χρόνια μετά είναι οι
ίδιες πολιτικές «διεξόδου» που διαλύουν
τις ζωές μας. Μας λένε από αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) ότι θα βγουν αυτοί και έχουν
τη λύση. Και όμως είναι εξ αρχής δεδομένο ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση εντός του
ασφυκτικού πλαισίου της ΕΕ έχει τα χέρια της δεμένα και οι πολιτικές που θα
ακολουθήσει έχουν το ίδιο ταξικό πρόσημο ενάντια στους εργαζομένους. Κάτι παρόμοιο και μέσα στο πανεπιστήμιο με
τους πρυτάνεις. Όμως φαίνεται η κατάσταση όχι μόνο να μη βελτιώνεται, αλλά να οξύνονται τα
προβλήματα. Η δική μας απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Όσο μας θέλουν θεατές, τόσο εμείς θα
διεκδικούμε το ρόλο μας κόντρα στο στημένο τους παιχνίδι. Θα καθορίσουμε τις
εξελίξεις και θα πάρουμε την πολιτική στα χέρια μας. Μέσα από τις γενικές μας
συνελεύσεις θα διεκδικήσουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας, θα οργανώσουμε
τις δυνάμεις μας και θα στείλουμε το μήνυμα σε κυβέρνηση, ΕΕ και τα τσιράκια τους
μέσα στο πανεπιστήμιο ότι αυτή η κατάσταση ανακωχής μόλις τελείωσε.
Διαφθορά, νοθείες, εταιρείες και εργολαβίες αυτοί, μαζικές συνελεύσεις,
ξεσηκωμός και σπουδές με αξιοπρέπεια εμείς!
