Το παρακάτω κείμενο έχουν ήδη συνυπογράψει
περισσότεροι από 1.000 πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και εργαζόμενοι στα ΑΕΙ.
Την πρωτοβουλία σύνταξης του κειμένου είχαν ο ομότιμος καθηγητής του
Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Τσουκαλάς και οι καθηγητές Κώστας
Γαβρόγλου, Κύρκος Δοξιάδης, Γεράσιμος Κουζέλης, Ηλίας Νικολακόπουλος,
Μιχάλης Σπουρδαλάκης, του Πανεπιστημίου Αθηνών.
«Υπογράφουμε ενάντια στη διάλυση των πανεπιστημίων.
Το κουρελιασμένο από τις συνεχείς κυβερνητικές υπονομεύσεις Σύνταγμα
αναφέρει ότι: “Οι καθηγητές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι
δημόσιοι λειτουργοί, το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί
επίσης δημόσιο λειτούργημα”.
Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι καιρός να σκεφτούμε στα σοβαρά τι
ακριβώς σημαίνει ότι ασκούμε δημόσιο λειτούργημα και τι σημαίνει αυτό
για την καθημερινότητά μας στα πανεπιστήμια.
Τι κάνουμε όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε νεοεισερχόμενους φοιτητές με
ένα σύστημα εισαγωγής που έχει ακυρώσει το σύνολο σχεδόν των
εκπαιδευτικών διαδικασιών του λυκείου;
Τι κάνουμε όταν μειώνεται ο αριθμός διδασκόντων, το σώμα γερνάει και
άρα συντηρητικοποιείται το διδακτικό προσωπικό, ενώ οι απαιτήσεις για τη
διδασκαλία αυξάνονται με δραματικό τρόπο;
Τι κάνουμε όταν το πανεπιστήμιο δεν διαθέτει τα κονδύλια ώστε να
χρηματοδοτήσει ορισμένες από τις απολύτως απαραίτητες δραστηριότητες στο
πανεπιστήμιο;
Τι κάνουμε όταν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ σε εντυπωσιακή συγχορδία συκοφαντούν τόσο συστηματικά το πανεπιστήμιο;
Τι κάνουμε όταν στην απαξίωση αυτήν συμβάλλουν και συνάδελφοί μας από
το εξωτερικό οι οποίοι έχουν χρίσει τον εαυτό τους σωτήρες των ελληνικών
πανεπιστημίων;
Τι κάνουμε όταν εμείς οι ίδιοι βλέπουμε τα στραβά στο πανεπιστήμιο αλλά
λόγω της γενικότερης επίθεσης που δέχεται το πανεπιστήμιο αποφασίζουμε
να μη μιλήσουμε, να μη δράσουμε;
Τι κάνουμε όταν η κυβέρνηση, σε αντίθεση με κάθε έννοια δικαίου αλλά
και τεχνοκρατικού εκσυγχρονισμού που η ίδια επαγγέλλεται, απολύει
διοικητικούς υπαλλήλους οδηγώντας εντελώς συνειδητά τα πανεπιστήμια σε
πλήρη παράλυση;
Τι κάνουμε όταν ξέρουμε ότι στο άμεσο μέλλον σειρά στις απολύσεις έχουν οι διδάσκοντες;
Τι κάνουμε όταν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης ανάμεσα
στους Πρυτάνεις, τις Συγκλήτους και τα Συμβούλια που αποβλέπουν σε μία
ανακατανομή της εξουσίας, ενώ ελάχιστα ασχολούνται όλοι αυτοί με τα
πραγματικά προβλήματα του πανεπιστημίου;
Τι κάνουμε όταν έχουν κληθεί σε απολογία συνάδελφοί μας στη Θεσσαλονίκη
απλά και μόνο επειδή άσκησαν τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις;
Τι κάνουμε, με άλλα λόγια, όταν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της διάλυσης ενός από τους βασικούς θεσμούς της δημοκρατίας;
Η όποια κοινωνική ομάδα με τόσο σοβαρά προβλήματα θα αντιδρούσε πρώτα
και κύρια μέσα από τους συλλογικούς της φορείς. Στην περίπτωση όμως των
πανεπιστημιακών η ΠΟΣΔΕΠ αποτελεί το πιο φιλοκυβερνητικό συνδικάτο στην
Ελλάδα. Και παρά τις αισιόδοξες εξελίξεις στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση
των πανεπιστημιακών τον τελευταίο χρόνο, συνεχίζει η παθητική αντίδραση
των πανεπιστημιακών στη διάλυση της ανώτατης εκπαίδευσης που
συντελείται εμπρός στα μάτια μας.
Εμείς που υπογράφουμε/υπογράφοντας το παρόν κείμενο θεωρούμε ότι:
Στη συγκυρία που διανύουμε η βασική αιχμή μας πρέπει να είναι η με κάθε
τρόπο αντίσταση στις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων. Η κυβέρνηση
που λέει ότι κόπτεται για την εκπαίδευση ψήφισε τον νόμο για τη
μετατροπή των λυκείων σε εξεταστικά κέντρα και μάλιστα αφού είχε αρχίσει
η σχολική χρονιά. Με τις επόμενες αποφάσεις της για το πανεπιστήμιο
επαναφέρει το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, αφού δεν υπάρχει ούτε μία
–ναι ούτε μία- μελέτη που να στοιχειοθετεί ότι είναι υπεράριθμοι οι
διοικητικοί, ενώ το σύνολο των εξωτερικών και εσωτερικών αξιολογήσεων
των πανεπιστημίων καταλήγει σε προτάσεις για την πρόσληψη περισσότερου
προσωπικού.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση επιβάλλεται να επικαιροποιήσουμε τον
συνταγματικά κατοχυρωμένο χαρακτήρα του λειτουργήματός μας και καλούμε
όλες και όλους τους πανεπιστημιακούς να αρχίσουν να διερευνούν, τοπικά
αλλά και γενικότερα, νέους τρόπους αντίδρασης. Για όσες και όσους ασκούν
δημόσιο λειτούργημα πέρα από τη συλλογική, υπάρχει και μία προσωπική
ευθύνη απέναντι σε όλα όσα γίνονται. Ο χαρακτήρας του επαγγέλματος που
ασκούμε μας επιβάλλει να πάρουμε προσωπικά θέση ενάντια σε όσα γίνονται,
όχι μόνο υπογράφοντας αντίστοιχα κείμενα αλλά προχωρώντας σε ένα σύνολο
πράξεων που θα δυσχεραίνουν και θα αποτρέψουν την εφαρμογή αυτών των
μέτρων.
Βεβαίως υπάρχει ο τεράστιος κίνδυνος να κατηγορηθούμε ως γραφικοί. Ο
στόχος μας δεν είναι οι μεμονωμένες πράξεις, αλλά η αρχή μιας συζήτησης
για νέου είδους συλλογικές αντιδράσεις, με στόχο να αναδείξουμε τις
δυνατότητες που προκύπτουν από το γεγονός ότι ασκούμε δημόσιο
λειτούργημα. Η πολιτική ανυπακοή, θεμελιώδες δικαίωμα όλων των πολιτών,
πόσω μάλλον όσων ασκούν δημόσιο λειτούργημα, μπορεί να αποτελέσει μία
νέα μορφή συλλογικότητας που έρχεται να συμπληρώσει όλες τις άλλες».
