Μπορεί η εξεταστική να τελείωσε και ακόμα μισοζαλισμένοι να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα υψίστου περιεχομένου φιλοσοφικά ερωτήματα: Πως σκατά κόπηκα για 3η φορά στην Πληροφορική, πότε επιτέλους θα βγει η Αντοχή, τι ψυχή θα παραδώσει ο Νατσιάβας…, αλλά σίγουρα, με το που σηκώσαμε το κεφάλι μας από τα εξεταστικά έδρανα, άρχιζαν να ξαναβουίζουν στα αυτιά μας, οι γνώριμες και προσιτές πια λέξεις όπως: Κρίση, χρέος, ανεργία, απολύσεις, περικοπές. Το βουητό αυτό μάλλον αποδεικνύει ότι όσο εμείς εξεταζόμασταν, η κυβέρνηση και το επιτελείο της «δούλευαν» για μας, κάνοντας τον στίχο του Πανούση να μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ. Πρόκειται για ένα πόλεμο, που καιρό τώρα έχει κηρύξει η κυβέρνηση με τους συμμάχους της (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) στο σύνολο των εργαζομένων και της νεολαίας. Η κρίση του διεθνούς καπιταλισμού που αναγνωρίζεται από τους Έλληνες «ειδικούς» και κάθε επιτήδειο ως ευκαιρία για να διορθώσει επιτέλους η χώρα χρόνιες παθογένειες της (διαφθορά δημοσίου, φοροδιαφυγή κα) καταλήγει να γίνεται ευκαιρία για περαιτέρω πλουτισμό των όσων συνέβαλλαν τα ύψιστα για να φτάσει η κατάσταση ως εδώ. Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά εδώ και ένα χρόνο σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε μισθούς, συντάξεις, δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα ενώ παράλληλα ξεπουλά κάθε κομμάτι κρατικής υποδομής και πρόνοιας σε ιδιώτες (ΔΕΚΟ, δημόσιες εκτάσεις όπως στο Ελληνικό). Έτσι λοιπόν, υπό την πρόφαση της «σωτηρίας» της χώρας από το εθνικό χρέος (λες και όλοι μαζί το δημιουργήσαμε) ο πρωθυπουργός του προεκλογικού συνθήματος «Λεφτά υπάρχουν» και του «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αφαιμάζει τεράστια κομμάτια του ελληνικού λαού και τάσσει ζεστό χρήμα ακριβώς σε αυτούς που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση: στους τραπεζίτες, το μεγάλο κεφάλαιο και τα διεθνή τσακάλια της κρίσης. Δεν αρκείται όμως, σε μια απλή οικονομικού τύπου επιδρομή αλλά ταυτόχρονα βρίσκει την ευκαιρία να επαναδιατάξει τις εργασιακές σχέσεις καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κάθε συλλογική κατοχύρωση, νομιμοποιώντας έτσι καθεστώτα ελαστικής και μαύρης εργασίας που τείνουν να γίνουν ο κανόνας.
Σε αυτά τα πλαίσια της γενικευμένης επίθεσης και αναδιάρθρωσης, φυσικά και δε θα μπορούσαν να λείψουν οι «απαραίτητες» τομές στην εκπαίδευση. Ο εκπαιδευτικός μηχανισμός που καταρτεί και κατανέμει τους φοιτητές/αποφοίτους σε συγκεκριμένες κοινωνικές θέσεις δε θα μπορούσε να μην τροποποιηθεί στο βαθμό που προσπαθούν να εμπεδώσουν στη γενιά μας ότι θα είμαστε οι εργαζόμενοι που θα τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ για ψίχουλα και για συλλογή προσόντων/προϋπηρεσίας, που θα παρακαλούμε για μία θέση εργασίας στη θάλασσα της ανεργίας. Όλοι έχουμε ακούσει τις τελευταίες μέρες τις περίφημες εξαγγελίες της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου για ριζικές αλλαγές και εκσυγχρονισμό στην ανώτατη εκπαίδευση. Μετά λοιπόν το περσινό «Πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία» που καταργούσε κάθε επαγγελματικό δικαίωμα στις καθηγητικές σχολές και το «Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων» που εισάγει τον ατομικό φάκελο για κάθε απόφοιτο, μας καλούνε τώρα με περίσσια αυθάδεια να συμμετέχουμε σε έναν διάλογο για τη δημιουργία ενός νέου Νόμου-Πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια. Οι «καινοτομίες» που ήδη από τώρα η Αννούλα εισηγείται για: Ατομικά προγράμματα σπουδών που θα οδηγούν σε πτυχία υπερεξειδικευμένα χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, για περικοπή κάθε πτυχής της φοιτητικής μέριμνας (λέσχη, εστίες, συγγράμματα, συγκοινωνίες), για παρακολουθήσεις με απουσιολόγια, αλυσίδες μαθημάτων-εξαμήνων και εξετάσεις που θα μας αφήνουν μετεξεταστέους για την επόμενη χρονιά, δεν αποτελούν κάτι νέο αλλά κάτι εξαιρετικά παλιό. Είναι παλιό, γιατί έρχονται να συνεχίσουν ολοκληρώνοντάς τες, τις μεταρρυθμίσεις που χρόνια τώρα είχε ψηφίσει και προσπαθούσε να εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ μαζί με τις ενδοπανεπιστημιακές της συμμαχίες (πρυτάνεις, καθηγητικό κατεστημένο κλπ). Είναι παλιό, γιατί συνιστούν τις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ για την εκπαίδευση τις οποίες μέσα από το διαρκή αγώνα του το Φοιτητικό Κίνημα χρόνια τώρα μέσα από Συνελεύσεις, Καταλήψεις και Διαδηλώσεις αντιπαλεύει και δεν αφήνει να εφαρμοστούν. Είναι παλιό τελικά, γιατί δημιουργεί ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο χωρίς καμία δυνατότητα ύπαρξης του φοιτητικού συνδικαλισμού και άρα χωρίς καμιά δυνατότητα φοιτητικής διεκδίκησης – Ένα πανεπιστήμιο υπερεντατικοποιημένο που θα μας οδηγεί εξατομικευμένα σε έναν φαύλο κύκλο συλλογής προσόντων, προετοιμάζοντάς μας ουσιαστικά για να αποτελέσουμε τα υπάκουα και πειθήνια ανθρωπάκια που χάριν μιας επισφαλούς σχέσης εργασίας και υπό το φόβο της γκιλοτίνας της απόλυσης, είναι έτοιμα να πατήσουν επί των πτωμάτων των συνάδελφών τους για να επιβιώσουν.
Άραγε μέχρι πότε, αλήθεια θα κρατήσει, αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων;
Επανερχόμενοι λοιπόν στο τραγούδι του Πανούση και στον πόλεμο που καιρό τώρα μας έχουν εξαπολύσει, οφείλουμε να ψηλαφίσουμε το κομμάτι της απάντησης του δικού μας στρατοπέδου. Είναι αλήθεια ότι από την αρχή των εξαγγελιών της κυβέρνησης πέρσι το Γενάρη, μεγάλου βεληνεκούς κινητοποιήσεις εξαγγέλθηκαν και πραγματοποιήθηκαν. Κινητοποιήσεις που με αποκορύφωμα αυτήν της 5ης Μάη, χαρακτήρισαν τη συνολική στάση αποδοκιμασίας του ελληνικού λαού προς τα μέτρα της κυβέρνησης. Κινητοποιήσεις, στις οποίες και ο σύλλογός μας, μαζί με δεκάδες άλλους πανελλαδικά συμμετείχε δυναμικά, διατρανώνοντας ότι αυτή η μάχη αυτή όχι μόνο είναι μάχη της δικιάς μας γενιάς αλλά η ανατροπή της επίθεσης συνιστά τον όρο της επιβίωσής μας. Για εμάς λοιπόν, έστω κι αν πρόσκαιρα η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της έχουν περάσει μιας ευρείας κλίμακας μέτρα μέσα από την «πρώτη μάχη», ο αγώνας είναι μονόδρομος ακριβώς γιατί αρνούμαστε αυτό που σύσσωμοι κυβερνώντες-ΜΜΕ-παπαγαλάκια προσπαθούν γκεμπελίστικα να μας εμπεδώσουν ότι: Το εθνικό χρέος είναι και δικό μας χρέος μιας και δεν έχουμε καμία σχέση με τη δημιουργία του, ότι ενώ γενικά δεν υπάρχει σάλιο για εκπαίδευση-υγεία και περικόπτονται συνεχώς οι μισθοί και οι συντάξεις, υπάρχουν 80δις για τις τράπεζες και για ολοκαίνουργιες φρεγάτες, ότι θα είμαστε μια γενιά της εργασιακής περιπλάνησης μέσα σε μια λαοθάλασσα ανεργίας της τάξης του 30%, ότι τελικά μια αξιοπρεπής διαβίωση δεν υπάρχει καν σαν επιλογή αλλά μονάχα το δίλλημα του κοινωνικού κανιβαλισμού και της μετανάστευσης.
Το Φοιτητικό Κίνημα λοιπόν, μέσα από τις μαζικές του διαδικασίες - τις Γενικές Συνελεύσεις, οφείλει να ξαναβγεί δυναμικά στο προσκήνιο των αγώνων, να διεκδικήσει το αυτονόητο και να προσφέρει παράλληλα με το ειδικό του βάρος στην ευρύτερη έκρηξη ενός κινήματος νεολαίας-εργαζομένων που θα κινείται σε κατεύθυνση ρήξης με τη συμπαιγνία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ, για την ανατροπή τόσο των ίδιων όσο και της βάρβαρης πολιτικής τους.
Σε αυτά τα πλαίσια της γενικευμένης επίθεσης και αναδιάρθρωσης, φυσικά και δε θα μπορούσαν να λείψουν οι «απαραίτητες» τομές στην εκπαίδευση. Ο εκπαιδευτικός μηχανισμός που καταρτεί και κατανέμει τους φοιτητές/αποφοίτους σε συγκεκριμένες κοινωνικές θέσεις δε θα μπορούσε να μην τροποποιηθεί στο βαθμό που προσπαθούν να εμπεδώσουν στη γενιά μας ότι θα είμαστε οι εργαζόμενοι που θα τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ για ψίχουλα και για συλλογή προσόντων/προϋπηρεσίας, που θα παρακαλούμε για μία θέση εργασίας στη θάλασσα της ανεργίας. Όλοι έχουμε ακούσει τις τελευταίες μέρες τις περίφημες εξαγγελίες της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου για ριζικές αλλαγές και εκσυγχρονισμό στην ανώτατη εκπαίδευση. Μετά λοιπόν το περσινό «Πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία» που καταργούσε κάθε επαγγελματικό δικαίωμα στις καθηγητικές σχολές και το «Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων» που εισάγει τον ατομικό φάκελο για κάθε απόφοιτο, μας καλούνε τώρα με περίσσια αυθάδεια να συμμετέχουμε σε έναν διάλογο για τη δημιουργία ενός νέου Νόμου-Πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια. Οι «καινοτομίες» που ήδη από τώρα η Αννούλα εισηγείται για: Ατομικά προγράμματα σπουδών που θα οδηγούν σε πτυχία υπερεξειδικευμένα χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, για περικοπή κάθε πτυχής της φοιτητικής μέριμνας (λέσχη, εστίες, συγγράμματα, συγκοινωνίες), για παρακολουθήσεις με απουσιολόγια, αλυσίδες μαθημάτων-εξαμήνων και εξετάσεις που θα μας αφήνουν μετεξεταστέους για την επόμενη χρονιά, δεν αποτελούν κάτι νέο αλλά κάτι εξαιρετικά παλιό. Είναι παλιό, γιατί έρχονται να συνεχίσουν ολοκληρώνοντάς τες, τις μεταρρυθμίσεις που χρόνια τώρα είχε ψηφίσει και προσπαθούσε να εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ μαζί με τις ενδοπανεπιστημιακές της συμμαχίες (πρυτάνεις, καθηγητικό κατεστημένο κλπ). Είναι παλιό, γιατί συνιστούν τις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ για την εκπαίδευση τις οποίες μέσα από το διαρκή αγώνα του το Φοιτητικό Κίνημα χρόνια τώρα μέσα από Συνελεύσεις, Καταλήψεις και Διαδηλώσεις αντιπαλεύει και δεν αφήνει να εφαρμοστούν. Είναι παλιό τελικά, γιατί δημιουργεί ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο χωρίς καμία δυνατότητα ύπαρξης του φοιτητικού συνδικαλισμού και άρα χωρίς καμιά δυνατότητα φοιτητικής διεκδίκησης – Ένα πανεπιστήμιο υπερεντατικοποιημένο που θα μας οδηγεί εξατομικευμένα σε έναν φαύλο κύκλο συλλογής προσόντων, προετοιμάζοντάς μας ουσιαστικά για να αποτελέσουμε τα υπάκουα και πειθήνια ανθρωπάκια που χάριν μιας επισφαλούς σχέσης εργασίας και υπό το φόβο της γκιλοτίνας της απόλυσης, είναι έτοιμα να πατήσουν επί των πτωμάτων των συνάδελφών τους για να επιβιώσουν.
Άραγε μέχρι πότε, αλήθεια θα κρατήσει, αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων;
Επανερχόμενοι λοιπόν στο τραγούδι του Πανούση και στον πόλεμο που καιρό τώρα μας έχουν εξαπολύσει, οφείλουμε να ψηλαφίσουμε το κομμάτι της απάντησης του δικού μας στρατοπέδου. Είναι αλήθεια ότι από την αρχή των εξαγγελιών της κυβέρνησης πέρσι το Γενάρη, μεγάλου βεληνεκούς κινητοποιήσεις εξαγγέλθηκαν και πραγματοποιήθηκαν. Κινητοποιήσεις που με αποκορύφωμα αυτήν της 5ης Μάη, χαρακτήρισαν τη συνολική στάση αποδοκιμασίας του ελληνικού λαού προς τα μέτρα της κυβέρνησης. Κινητοποιήσεις, στις οποίες και ο σύλλογός μας, μαζί με δεκάδες άλλους πανελλαδικά συμμετείχε δυναμικά, διατρανώνοντας ότι αυτή η μάχη αυτή όχι μόνο είναι μάχη της δικιάς μας γενιάς αλλά η ανατροπή της επίθεσης συνιστά τον όρο της επιβίωσής μας. Για εμάς λοιπόν, έστω κι αν πρόσκαιρα η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της έχουν περάσει μιας ευρείας κλίμακας μέτρα μέσα από την «πρώτη μάχη», ο αγώνας είναι μονόδρομος ακριβώς γιατί αρνούμαστε αυτό που σύσσωμοι κυβερνώντες-ΜΜΕ-παπαγαλάκια προσπαθούν γκεμπελίστικα να μας εμπεδώσουν ότι: Το εθνικό χρέος είναι και δικό μας χρέος μιας και δεν έχουμε καμία σχέση με τη δημιουργία του, ότι ενώ γενικά δεν υπάρχει σάλιο για εκπαίδευση-υγεία και περικόπτονται συνεχώς οι μισθοί και οι συντάξεις, υπάρχουν 80δις για τις τράπεζες και για ολοκαίνουργιες φρεγάτες, ότι θα είμαστε μια γενιά της εργασιακής περιπλάνησης μέσα σε μια λαοθάλασσα ανεργίας της τάξης του 30%, ότι τελικά μια αξιοπρεπής διαβίωση δεν υπάρχει καν σαν επιλογή αλλά μονάχα το δίλλημα του κοινωνικού κανιβαλισμού και της μετανάστευσης.
Το Φοιτητικό Κίνημα λοιπόν, μέσα από τις μαζικές του διαδικασίες - τις Γενικές Συνελεύσεις, οφείλει να ξαναβγεί δυναμικά στο προσκήνιο των αγώνων, να διεκδικήσει το αυτονόητο και να προσφέρει παράλληλα με το ειδικό του βάρος στην ευρύτερη έκρηξη ενός κινήματος νεολαίας-εργαζομένων που θα κινείται σε κατεύθυνση ρήξης με τη συμπαιγνία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ, για την ανατροπή τόσο των ίδιων όσο και της βάρβαρης πολιτικής τους.
Δε παζαρεύουμε τα δικαιώματά μας – Αυτή η μάχη είναι της γενιάς μας!
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
ΤΡΙΤΗ 12/10 13.00 αιθ. 5 (πτέρυγα ηλεκτρολόγων)
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ για τους απολυμένους στις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, ΤΡΙΤΗ 12/10, 18०० Άγαλμα Βενιζέλου.
