Η ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης έρχεται να
συνεδριάσει στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, για πρώτη φορά μετά την εκλογή
της κυβέρνησης ΝΔ. Με όλα αυτά που συμβαίνουν και με βάση την ανάγνωση του
εκλογικού αποτελέσματος, θα υπάρξουν αντιστάσεις και το πιο σημαντικό,
στρατηγικού τύπου αμφισβήτηση απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό. Η πολιτική
σταθεροποίηση του συστήματος δε σημαίνει καθόλου και κοινωνική σταθερότητα. Είδαμε
εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να αμφισβητούν τον καπιταλισμό όταν
καιγόταν ο Αμαζόνιος, είδαμε φοιτητές στο δρόμο το κατακαλόκαιρο ενάντια στην
κατάργηση του ασύλου, στη σχολή μας βγάλαμε συνέλευση με αρκετά άτομα στην αρχή
της εξεταστική με καινούργιο κόσμο να μπαίνει στη διαδικασία του συλλόγου και
να συμμετέχει μαζικά στις κινητοποιήσεις που αποφασίσαμε. Εάν θέλουμε ως ΕΑΑΚ
να δώσουμε αγωνιστική διέξοδο από την επίθεση στην παιδεία, την διάλυση των
εργατικών δικαιωμάτων και την υποβάθμιση της ζωής μας, πρέπει μέσα στη χρονιά
όλα τα σχήματα της ΕΑΑΚ να λειτουργούν με συντονισμένο, στοχευμένο τρόπο. Στη
δεδομένη συγκυρία, με ένα νέο κραχ να αχνοφαίνεται και κόσμο να αναζητεί τρόπο
διεξόδου, η δική μας αριστερά έχει καθήκον να μετατρέπει αυτές τις αντιστάσεις
σε συνολικό αγώνα με στόχο τη νίκη και ένα διαφορετικό μέλλον.
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση που
κρύβει δυνατότητες αλλά και κινδύνους, εμείς δεν πρέπει να πάμε με την
περπατημένη, αλλά να αναμετρηθούμε με τα ερωτήματα που θέτει ο ίδιος ο κόσμος
που ψάχνει διέξοδο, η ίδια η συγκυρία με ένα μοντέλο που βρίσκεται σε βαθιά
κρίση. Καλούμαστε μέσω της καθημερινής παρέμβασής μας με πολιτικά επιχειρήματα
που αναδεικνύουν τα προβλήματα του καπιταλισμού να εκφράσουμε κάθε ριζοσπαστική
φωνή στους συλλόγους μας και να αναδείξουμε, ότι λεφτά υπάρχουν για την παιδεία
αλλά δίνονται σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και σε ευρωπαϊκά προγράμματα, τα
εργαστήρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες μας και όχι με στόχο το
κέρδος, ότι μελλοντικά όταν θα φτάσει κάποιος να εργαστεί μπορεί να εργαστεί
υπό υγιείς συνθήκες με σταθερό ωράριο και αξιοπρεπή μισθό χωρίς να ζει υπό τον
τρόμο της απόλυσης όταν ο εργοδότης θα θέλει να μειώσει τα έξοδα της
επιχείρησής του. Όλα αυτά είναι που πρέπει να ιεραρχούμε στην παρέμβαση μας με
στόχο τα μέλη του συλλόγου να συμμετέχουν συνειδητά στις κινητοποιήσεις που
καλούμε αλλά και στις απεργίες των εργατών. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλαπλή
επίθεση και πρέπει να βρούμε πώς θα ξεσηκωθούν αντιστάσεις παντού, αλλά και πώς
αυτές θα ενωθούν σε πανελλαδικό κίνημα με συνεκτικό πρόγραμμα πάλης που θα
συνδέει και δε θα διχάζει.
Αντλώντας κάποια χρήσιμα
συμπεράσματα από το προηγούμενο διάστημα μπορούμε να πούμε μερικά πράγματα για
το πως να κινηθούμε από εδώ και πέρα. Η πορεία της ΔΕΘ και το κάλεσμα της
Καμάρας, αποτελεί και αποτέλεσε μια από τις πιο μαζικές πορείες στη
Θεσσαλονίκη, με καθαρά αντικυβερνητικό στίγμα. Στο σήμερα είναι αυτονόητο πως η
αντικαπιταλιστική πτέρυγα θα παλεύει μακριά και έξω από τον
εργοδοτικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και ενάντια στη λογική του
οικονομίστικου αγώνα του ΠΑΜΕ. Θεωρούμε πως η ΓΣΕΕ είναι τόσο άρρηκτα
συνδεδεμένη με το κράτος και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου (σωματεία μαϊμού,
ασφαλίτες σε συνέδρια, πολιτική τοποθέτηση όλο το προηγούμενο διάστημα κλπ) και
πως δεν μπορεί πλέον να αποτελεί εκφραστή της εργατικής τάξης στο σήμερα και
των συμφερόντων της. Με αυτό το σκεπτικό είναι ανάγκη να παλεύουμε εκτός και
ενάντια σε αυτήν, πλάι στους εργαζόμενους και τα σωματεία που συσπειρώνει το
ανεξάρτητο ταξικό κέντρο αγώνα για την προσπάθεια ανασυγκρότησης του εργατικού
κινήματος. Παρ’όλα αυτά και αντιπαραθετικά με την προσπάθεια χρόνων για την
ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που πρεσβεύει το κάλεσμα με το ανεξάρτητο
ταξικό κέντρο αγώνα στην Καμάρα, επιχειρήθηκε φέτος η διάσπαση του καλέσματος
αυτού, πράγμα που συνέβη με τη συγκέντρωση του πολυτεχνείου. Ως ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ,
θεωρούμε ότι αυτή η επιδίωξη αποτελεί τεράστιο πισωγύρισμα των παρακαταθηκών
ενός μεγάλου κομματιού της ΕΑΑΚ, που καλούσε σε κενόλογη υπεράσπιση του ασύλου,
χωρίς να υπάρχει καμία νύξη ούτε για τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, αλλά
ούτε και για τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά, αυτή η πορεία, όχι μόνο δεν
κατάφερε να ενωθεί «ενιαιομετωπικά» με τα υπόλοιπα καλέσματα, αλλά πέρασε και
από το κάλεσμα της ΓΣΕΕ, ανοίγοντας ξανά την πόρτα σε ρεφορμιστικά σχέδια
ενσωμάτωσης στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, όσον αφορά το συνδικαλιστικό
εργατικό κίνημα.
Αντίστοιχη ήταν και η κατάσταση
στις άλλες πορείες που ακολούθησαν, με την πορεία του Φύσσα να στρίβει και να
διασπάται, έτσι η πορεία στη μέση χωρίς καμία συνεννόηση και συναίνεση με
άλλους συλλόγους που είχαν αποφάσεις και τέλος στην απεργία στις 24/9,
αντίστοιχη ήταν η κατάσταση με το πανό των φοιτητικών συλλόγων να αποχωρεί από
τη σειρά της πορείας για να ακολουθήσει άλλη διαδρομή. Όλα τα παραπάνω
αποτελούν πολιτικές επιλογές που πάρθηκαν μονομερώς και χωρίς καμία διάθεση για
συνδιαμόρφωση και συνεννόηση.
Σαν ΕΑΑΚ πρέπει να βάλουμε
μπροστά την προσπάθεια ανασυγκρότησης των συλλόγων και όχι την εργαλειακή
αξιοποίησή τους για παιχνίδια μικροηγεμονισμού. Με τη μαζική δουλειά του κάθε
σχήματος, παρεμβαίνοντας με το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο, αλλά και
αξιοποιώντας την ανώτατη διαδικασία των συλλόγων που είναι οι Γενικές
Συνελεύσεις, είναι ο μόνος τρόπος για να παλέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Θεωρούμε πως τα ΔΣ αδυνατούν να έρθουν σε ανάδραση με τον κόσμο της σχολής και
αποτελούν γραφειοκρατικά όργανα που ανήκουν σε άλλη εποχή συνδικαλισμού. Μόνο
σε περίπτωση που η πρωτοπορία μπορεί να συσπειρώνει ένα ευρύτερο δυναμικό του
εκάστοτε συλλόγου πρέπει να παίρνει αποφάσεις μέσα από ΔΣ, αλλιώς η ίδια η
απόφαση και ο ίδιος ο σύλλογος καταλήγει να είναι μια «φανέλα». Ο μόνος τρόπος
με τον οποίο ο κόσμος της σχολής μπορεί να έρθει σε πραγματική ανάδραση με τις
διαδικασίες του κινήματος είναι η Γενική Συνέλευση, η Συντονιστική Επιτροπή και
τελικά το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων, όπου θα συσπειρώνεται όλο το
αγωνιστικό δυναμικό των σχολών και θα συζητά πάνω στις αποφάσεις των συλλόγων.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν κενά
λόγια αν δε συνδεθούν με ένα αναγκαίο πρόγραμμα πάλης. Σαν
ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ,
πιστεύουμε πως η ΕΑΑΚ είναι βήματα πίσω σε αυτόν τον τομέα. Ο λαός και η
νεολαία έχουν αναβαθμισμένα ερωτήματα, τα οποία πλέον, τοποθετήσεις σχημάτων
που δεν καταπιάνονται με ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης, αλλά εμμένουν σε μια
λογική των αιχμών, αδυνατούν να έρθουν σε πραγματική ανάδραση με τα ερωτήματα
του κόσμου. Ας αναρωτηθούμε γιατί οι κινητοποιήσεις στην πρυτανεία επί Μήτκα
είχαν όλο και λιγότερο κόσμο. Πέρα από τον τρόπο που οργανώθηκαν αυτές οι
κινητοποίησεις που ήταν προβληματικός, δεν ανοίξαμε ποτέ στους φοιτητικούς
συλλόγους ένα συνολικό πρόγραμμα πάλης, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε κάθε
βδομάδα στην πρυτανεία με μια διαφορετική «αιχμή». Τελικά όχι μόνο δεν υπήρξε
προοπτική κλιμάκωσης, αλλά και το όλο θέμα σταμάτησε, με την εναλλαγή
πρυτανείας.
Θεωρούμε, λοιπόν, πως ο μόνος
τρόπος για να μπορέσουμε σαν πρωτοπορία μέσα στους συλλόγους να δώσουμε
απαντήσεις στα ανώτερα ερωτήματα, αλλά και να συσπειρώσουμε όλο αυτό το
αγωνιστικό δυναμικό των συλλόγων, είναι η ΕΑΑΚ να ανοίγει με μια συνολική
σκοπιά ζητήματα και όχι αποκομμένα. Πιστεύουμε πως το κίνημα των αναπληρωτών,
αλλά και η φοιτητική πορεία που έγινε μέσα στο καλοκαίρι δείχνουν δυνατότητες.
Δείχνουν ακριβώς, ότι σε μια προσπάθεια συνένωσης όλων των κομματιών που
πλήττονται (πανεκπαιδευτικό κίνημα), με συνολικό πρόγραμμα πάλης το οποίο θα
είναι διεκδικτικό και θα προσπαθεί να φέρει σε καλύτερη θέση τους εργαζόμενους,
αλλά και να επιβάλλει τις ανάγκες της νεολαίας, είναι ο τρόπος με τον οποίο η
παιδεία θα αποτελέσει τον σπασμένο κρίκο της επίθεσης. Με ένα νέο πολιτικό
φοιτητικό κίνημα εργατικής κατεύθυνσης, το οποίο δε θα είναι μια απλή παράταξη
πανό στο δρόμο. Θα μπορεί να συντονίζεται, να σχεδιάζει και να κάνει κοινές
διαδικασίες μεταξύ της ΕΑΑΚ και των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους, με
αποτέλεσμα να μπορεί να παράγει πολιτική από τα κάτω, αλλά και να παλεύει με
συνεκτικό πρόγραμμα πλάι στους εργαζομένους.
Ας μην ξεχνάμε ότι, με το
«αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο που συζητιέται αυτές τις μέρες, η κυβέρνηση
προσπαθεί να πατήσει πάνω στο μονοπάτι που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και να αποδυναμώσει
πλήρως τις εργατικές αντιστάσεις. Απολύσεις χωρίς αιτιολόγηση από τον εργοδότη,
μη κατοχύρωση των ΣΣΕ όταν το τοπικό ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το
πανελλαδικό, φακέλωμα των συνδικαλιστών και επέκταση του 50%+1 για απεργία (με
ηλεκτρονικές ψηφοφορίες) σε όλα τα σωματεία, όχι μόνο τα πρωτοβάθμια. Όλα τα
παραπάνω απαιτούν τη συγκρότηση ενός δυναμικού εργατικού κινήματος με συγκεκριμένα
χαρακτηριστικά όπως περιγράφηκαν και προηγουμένως. Είναι στοίχημα, το πως το
επόμενο διάστημα η ΕΑΑΚ θα παλέψει πλάι με τους εργαζόμενους ενάντια σε όλα τα
παραπάνω, διεκδικώντας όλα τα συνδικαλιστικά-εργασιακά δικαιώματα.
