Τι βλέπουμε γύρω μας το τελευταίο διάστημα;

Τι βλέπουμε γύρω μας το τελευταίο διάστημα; 

Τις τελευταίες βδομάδες, ο κόσμος και η κατάσταση φαίνεται να έχει 2 πρόσωπα! Από τη μία, μια ιδιαίτερα φορτισμένη κατάσταση με το πολεμικό κλίμα στην Ευρώπη, την κοινωνική αδικία να εντείνεται και την ακροδεξιά με τους φασίστες να κάνει επιθέσεις και να προσπαθεί να μπει στα σχολεία. Από την άλλη όμως, το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” (και όχι μόνο) στη Γαλλία, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια της Αλβανίας ενάντια στα δίδακτρα, η αντιφασιστική κινητοποίηση του μαθητικού κινήματος που έδωσε “πόρτα” στους φασίστες, δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες προοπτικές να φύγουμε από την κανονικότητα του “δεν υπάρχει εναλλακτική”, για να έρθουν “οι δικές μας μέρες”!

Τι γίνεται λοιπόν σε Γαλλία-Αλβανία-Μακεδονία;

Στη Γαλλία, οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν με κύριο αίτημα τη μη αύξηση των φόρων στα καύσιμα. Παρ’ όλα αυτά, δεδομένης από τη μία της καταστολής και από την άλλη του τρόπου με τον οποίο τα “κίτρινα γιλέκα” απευθύνθηκαν στην κοινωνία, γρήγορα τα αιτήματα γενικεύτηκαν, καθ’ ότι κάθε κλάδος και κοινωνική ομάδα που έμπαινε στον αγώνα, προσέθετε τα δικά της. Το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” έφτιαξε 42 σημεία-αιτήματα τα οποία περιλαμβάνουν: “κανένας άνθρωπος χωρίς στέγη, αυξήσεις σε μισθούς συντάξεις και άλλα οικονομικά, να καταπολεμηθούν οι αιτίες που οδηγούν στην προσφυγιά”. Αιτήματα δηλαδή που υπερβαίνουν τον συντεχνιασμό ενός κλάδου και είναι έτσι διατυπωμένα που φαίνεται ότι δεν βρίσκεται κάποιος συγκεκριμένος πολιτικός χώρος πίσω από αυτά. Από την άλλη, υπάρχουν και αιτήματα όπως “προστασία της Γαλλικής Βιομηχανίας” τα οποία φανερώνουν ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει το ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος του κινήματος: οι Γάλλοι καπιταλιστές ή οι διεφθαρμένοι πολιτικοί; Το στοιχείο αυτό φανερώνει επίσης ότι το κίνημα είναι αντιφατικό καθώς δε συμμετέχουν μόνο εργάτες, αλλά και μικροαστοί και μεσοαστοί. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό προφανώς, αλλά η επιτυχία του κινήματος θα κριθεί στο κατά πόσο θα κερδίσει η αντίληψη που βάζει τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, ενάντια στο σύστημα που γεννά τη φτώχεια.

Σημαντικό είναι το στοιχείο ότι τα περισσότερα μεγάλα συνδικάτα απέχουν από τη μάχη. Η CGT (συνδικαλιστική οργάνωση του ΚΚ Γαλλίας) μαζί με τα κίτρινα συνδικάτα έχουν ήδη υπογράψει κείμενο που “καταδικάζει τη βία σαν μέσο διεκδίκησης”, το οποίο μάλιστα τους πρότεινε ο ίδιος ο Μακρόν. Εμείς πάντως σχολιάζουμε ότι ο Μακρόν μετά τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία και τις συγκρούσεις έχει ήδη πάρει πίσω το νόμο περί καυσίμων, πράγμα που δείχνει το πώς κερδίζονται αυτά τα πράγματα. Επίσης είναι εντελώς υποκριτικό μια κυβέρνηση και ένα κράτος που ζητάει να κατέβει στο δρόμο ο στρατός και να καταστείλει, κατεβάζει τεθωρακισμένα οχήματα και πυροβολεί με πλαστικές σφαίρες τους διαδηλωτές που το ίδιο μεθοδευμένα έχει φτωχοποιήσει για να ξεπεράσει την κρίση του, να καταδικάζει τη βία σαν μέσο πάλης. Ευτυχώς, τα ξεπουλημένα αυτά συνδικάτα τα έχει ήδη ξεπεράσει κάποιος κόσμος, είτε από τη βάση της CGT, είτε η νεολαία, κόσμος ο οποίος ζητάει γενική απεργία τώρα και καμία υποχώρηση μέχρι να ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη συγκέντρωση του Σαν Λαζάρ. Εκεί συγκεντρώθηκε ένα κομμάτι αυτού του κόσμου μαζί με μαθητές και φοιτητές, σε ανεξαρτησία από τα ξεπουλημένα κίτρινα συνδικάτα, θυμίζοντας την απεργία χωρίς τη ΓΣΕΕ τον Δεκέμβρη του ‘08 και τις συγκεντρώσεις του Ανεξάρτητου Ταξικού Κέντρου Αγώνα στην Καμάρα (και το Μουσείο στην Αθήνα). Το παιχνίδι θα παιχτεί στο κατά πόσο ο κόσμος θα παραμερίσει τους γραφειοκράτες και θα απεργήσει από τα κάτω, κερδίζοντας ξανά την ορμή που πήγε να του κόψει ο Μακρόν με την καταστολή. Σημαντικό είναι επίσης το κίνημα αυτό να γίνει η αρχή για την ανασυγκρότηση της πρωτοπορία του κινήματος σε όλα τα επίπεδα, παρακαταθήκη που μπορεί να έχει εκρηκτικές επιδράσεις στους Γαλλικούς αγώνες.

Την ίδια ώρα, οι φοιτητές και οι μαθητές στη Γαλλία παλεύουν με συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις (ναι, συμβαίνει και σε άλλες χώρες αυτό) ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του Μακρόν, η οποία εισάγει ταξικούς φραγμούς στην πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, ενώ ρευστοποιεί το απολυτήριο του λυκείου και αναδιαρθρώνει την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα σπουδών κάθε λυκείου δεν θα είναι πλέον ενιαίο, αλλά θα καθορίζεται απ’ όλα τα λύκεια με βάση τη γεωγραφική (βλ. Ταξική) θέση του σχολείου και της γειτονιάς. Η είσοδος στο πανεπιστήμιο θα γίνεται με μηχανογραφικό στο οποίο οι μαθητές θα δηλώνουν τις σχολές που θέλουν να περάσουν και θα καταθέτουν έναν ατομικό φάκελο προσόντων που θα αποτελείται από τη “συνέντευξη” και το “προφίλ χαρακτήρα”. Τα ίδια τα πανεπιστήμια θα επιλέγουν ποιον θα πάρουν και ποιον όχι! Μέχρι τώρα, ο καθένας περνούσε σε όποια σχολή ήθελε, με εξαίρεση την ιατρική και τη νομική όπου στο 1ο έτος γινόταν εξετάσεις για το ποιο θα συνεχίσουν και ποιοι όχι, αλλά και τις περίφημες grandes ecoles του Γαλλικού κατεστημένου που ήθελαν σκληρές εξετάσεις. Είναι εύκολο να αντιληφθούμε το τι σημαίνουν όλα αυτά για μαθητές από μη-προνομιούχες περιοχές που δεν έχουν να πληρώσουν πιστοποιήσεις για τον ατομικό φάκελο προσόντων, τι υποβάθμιση του λυκείου σημαίνει αυτό το πράγμα και τι εντατικοποίηση θα φέρει στις ζωές των μαθητών. Το παράδειγμα της Αγγλίας με τα υποβαθμισμένα σχολεία στις εργατικές γειτονιές είναι ακόμα νωπό. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας με το εκπαιδευτικό κίνημα της Γαλλίας!

Στην Αλβανία, όλα τα πανεπιστήμια της χώρας είναι υπό κατάληψη ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων, με συνθήματα όπως “κάποιοι σπουδάζουν στο Harvard με τα δικά μας λεφτά”, “η νεολαία που δεν αγωνίζεται είναι νεκρή νεολαία”, “είμαστε φοιτητές, όχι πελάτες” και πλέον “τέρμα οι διαπραγματεύσεις”. Στην Αλβανία το καθηγητικό κατεστημένο δεν επιτρέπει στους φοιτητές να έχουν λόγο στη λειτουργία των ιδρυμάτων, ενώ στις εστίες στοιβάζονται σε ένα δωμάτιο μέχρι και 8 άτομα. Δεν έχουν δωρεάν συγγράμματα, ενώ η κρατική χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια είναι πολύ μικρή. Στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, οι μαθητές διαδηλώνουν για δωρεάν μεταφορά από το σπίτι στο σχολείο, δηλαδή για σχολικά λεωφορεία, ενώ δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το φοιτητικό κίνημα της χώρας βγήκε στο δρόμο ενάντια στην επιχειρηματικοποίηση των σχολών, τους ταξικούς φραγμούς και τα εσωτερικά φίλτρα στις σχολές και τη διάλυση των πτυχίων.  Η αλληλεγγύη στους αγώνες αυτούς δεν αφορά απλά το ότι είναι κοινά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, άρα κοινοί οι αγώνες που πρέπει να δώσουμε, αλλά και την αντίρροπη κίνηση που πρέπει να συγκροτήσουμε απέναντι στο πολεμικό κλίμα που καλλιεργείται στα Βαλκάνια!

Οι εικόνες αυτές, είναι εικόνες από το μέλλον και το παρόν μας!

-Εικόνες που δείχνουν ότι δε χρειάζεται να υπάρχει χούντα για να κατέβουν τεθωρακισμένα οχήματα στο δρόμο και να στρατιωτικοποιηθεί το κράτος. Χρειάζονται μόνο τα σύγχρονα δόγματα άμυνα και ασφάλειας, όπως αυτό της Γαλλίας ή της Ελλάδας, που παρουσιάζουν το κίνημα ως εσωτερικό εχθρό του κράτους και ασύμμετρη απειλή!

-Εικόνες που δείχνουν ότι όποια και να ‘ναι η κυβέρνηση (“κεντρώος” Μακρόν, “ακροδεξιά” Λεπέν, “κεντροαριστερός” ΣΥΡΙΖΑ) η επίθεση στα δικαιώματά μας, στην παιδεία, την υγεία, την εργασία θα συνεχίζεται ώστε να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση τους!

-Εικόνες που δείχνουν ότι χωρίς τη σύγκρουση το δίκαιο δεν έρχεται! Σε Γαλλία και Αλβανία οι ντόπιες ολιγαρχίες είναι θορυβημένες από το μέγεθος της κινητοποίησης, ο Μακρόν ήδη έχει δώσει κάποιες παραχωρήσεις. Σύγκρουση χωρίς κανένα βήμα πίσω, κόντρα και ενάντια στις ξεπουλημένες συνομοσπονδίες του γραφειοκρατικού και αστικοποιημένου συνδικαλισμού, με ανεξάρτητη, ταξική συγκρότηση του εργατικού κινήματος!

-Εικόνες που δείχνουν ότι τα ίδια που ακούμε εδώ για το κίνημα, ακούγονται και στο εξωτερικό! “Δεν υπάρχουν λεφτά”, “είστε ταραξίες”, “υπονομεύετε την υγιή επιχειρηματικότητα”, “μας εκθέτετε απέναντι στους τρομοκράτες, τους εξωτερικούς εχθρούς”, “είστε αιώνιοι φοιτητές και τεμπέληδες”, “αν βάλετε μια πλάτη θα ξεπεραστεί η κρίση για όλους”. Εικόνες που δείχνουν πώς ότι και να λένε, το κίνημα μπορεί να απαντάει στο δρόμο, έχοντας γνώθι σ’ αυτόν και αυτοπεποίθηση!

-Εικόνες που δείχνουν ότι τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε με λαούς άλλων χωρών, διότι τα ίδια που περνάνε εκεί, θέλουν να περάσουν και σ’ εμάς! Ταξικοί φραγμοί, επιχειρηματικοποίηση και υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, φτωχοποίηση του κόσμου, ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, στρατιωτικοποίηση του κράτους και της καταστολής.

Με βάση το τελευταίο, ας δούμε και τα του οίκου μας…

1. Μετά από 8 χρόνια μνημονίων και 10 χρόνια κρίσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα προκρίνουν ένα μόνιμο καθεστώς μνημονιακής λιτότητας. Κοινώς, οι μνημονιακοί νόμοι μένουν ως έχουν, ενώ η χώρα υποχρεούται να τηρεί εξωπραγματικά πλεονάσματα, τα οποία όταν δεν τηρεί, έχει αυτόματες οικονομικές κυρώσεις για τις κοινωνικές παροχές (χωρίς να περνάνε αυτές απ’ τη Βουλή) μέσω του δημοσιονομικού κόφτη. Ιδιωτικοποιούνται η λειτουργούν  με κέρδη και ζημιές βασικοί τομείς της ζωής και η διαχείρισή τους, όπως το νερό, το ρεύμα, το αέριο, η κατοικία, ο δημόσιος χώρος, η ψυχαγωγία και ο ελεύθερος χρόνος, το ίντερνετ και η πληροφορία. Την ίδια ώρα φυσικά, τα πολυεθνικά, πολυκλαδικά μονοπώλια των Λάτση, Βαρδινογιάννη, Μελισσανίδη, Μαρινάκη, Μπόμπολα, Κόκκαλη και άλλων συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους, είτε εκμεταλλευόμενα το ευνοϊκό γι αυτά καθεστώς χαμηλών μισθών-στρατού ανεργίας, φοροαπαλλαγών-κονδυλίων, χτυπήματος του συνδικαλισμού-αυταρχικοποίησης, είτε εκμεταλλευόμενα τέτοιου είδους καθεστώτα σε χώρες των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, με όπλο τους τη διαπραγματευτική ισχύ του ελληνικού κράτους και του στρατού του, ως μέλη φυσικά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

2. Παράλληλα με το εγκαθιδρυμένο καθεστώς λιτότητας, το ελληνικό κράτος επιτίθεται προς τα έξω. Το Μακεδονικό ανέκυψε μετά από τόσα χρόνια προκειμένου η γειτονική χώρα να μπει στο ΝΑΤΟ, αλλά και οι έλληνες κεφαλαιοκράτες να επενδύουν  ακόμα πιο ευνοϊκά εκεί (δεδομένου ότι ήδη η μεγαλύτερη τράπεζα εκεί είναι ελληνικών συμφερόντων, ο Μπόμπολας έχει χτίσει τους μισούς δρόμους, μεγάλα κομμάτια της βιομηχανίας τους είναι ελληνικών συμφερόντων κ.ο.κ.). Παράλληλα οξύνεται ο ανταγωνισμός με την Τουρκία για τις ΑΟΖ και τα πετρέλαια, αλλά και για το χρίσμα του “εγγυητή της σταθερότητας στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή”. Το κράτος χρησιμοποιεί τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό ως οχήματα για να κινητοποιήσει κόσμο ακριβώς όσον αφορά την προάσπιση των συμφερόντων αυτών, που αφορούν περίπου το πλουσιότερο 1% της ελληνικής κοινωνίας και ορισμένους πολυεθνικούς-πολυκλαδικούς κολοσσούς, αλλά θα φέρουν δυστυχία, πόλεμο και χειρότερη ζωή στους λαούς των γύρω περιοχών, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς επέλεξε να ανοίξει το ζήτημα των πετρελαίων στην Αδριατική πρώτα μέσω της υπόθεσης Κατσίφα στην Αλβανία.

3. Η κατάσταση αυτή έρχεται να σφραγίσει και τις εξελίξεις όσον αφορά την παιδεία. Οι κεντρικοί στόχοι του ελληνικού κράτους, οι οποίοι υπαγορεύονται από ΕΕ-ΟΟΣΑ, περιγράφουν μια εκπαίδευση αποκομμένη από τις γενικές γνώσεις, το να μαθαίνουν οι μαθητές για τον κόσμο γύρω τους, πως δουλεύει η φύση και η κοινωνία και ιεραρχεί την τροφοδότηση των πιο παραγωγικών κλάδων της χώρας (επισιτισμός, τουρισμός, εμπόριο, τηλεπικοινωνίες κλπ) με αναλώσιμο εργατικό δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης. Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου που θα έρθει μέσα στο Δεκέμβρη για το νέο λύκειο αφήνει άθικτο το άθλιο σύστημα των πανελληνίων και την απαρχαιωμένη και πολλές φορές αντιεπιστημονική σχολική ύλη και επιδιώκει: (α) να στείλει το 70%  των μαθητών στην τεχνική εκπαίδευση, τα υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ, τη μαθητεία, την ιδιωτική τεχνική εκπαίδευση, τελικά στην άγρια εκμετάλλευση από 15 χρονών, (β) να δυσκολέψει και να φροντιστηριοποιήσει τις εξετάσεις για απολυτήριο λυκείου, κάνοντας τις ενδοσχολικές της 3^ης λυκείου σε επίπεδο νομού, με θέματα που θα βγαίνουν από ομάδα καθηγητών του νομού (η οποίοι μπορεί να τυχαίνει να έχουν και φροντιστήρια), (γ) να χωρίσει τις σχολές της τριτοβάθμιας σε 2 ταχύτητες, τις υποβαθμισμένες στις οποίες οι μαθητές θα περνάνε χωρίς εξετάσεις και τις «κανονικές» στις οποίες οι μαθητές θα περνάνε με το γνωστό σύστημα των πανελληνίων (το οποίο βέβαια πιο πολύ πλέον θυμίζει τις δέσμες).

Φυσικά οι σχολές πολλών ταχυτήτων ήδη υπάρχουν. Η υποχρηματοδότηση των σχολών μας από το κράτος γίνεται στοχευμένα, ώστε οι ίδιες να δουλέψουν με κέρδη και ζημιές και με κριτήριο το να παράγουν το βέλτιστο προϊόν με την ελάχιστη δαπάνη πόρων. Είναι εμφανείς στις περισσότερες σχολές οι επιπτώσεις που έχει αυτό το πράγμα είτε στην ποιότητα σπουδών (υποστελέχωση, σπάσιμο ολόκληρων αντικειμένων από το προπτυχιακό ή μεταφορά τους στο μεταπτυχιακό, ανυπαρξία υποδομών ή απαρχαίωσή τους), είτε στο ίδιο το δικαίωμα σε αυτές (αποκλεισμοί από τις λέσχες ή υποστελέχωσή τους, ανεπαρκείς εστίες, καθυστέρηση επιδομάτων, τμήματα που παραπονιούνται για τους μετεγγραφέντες, αλυσίδες-οροφές-προαπαιτούμενα για τομέα στα προγράμματα σπουδών).

Οι νόμοι Γαβρόγλου για τις συγχωνεύσεις που έρχονται επίσης μέσα στο Δεκέμβρη, επιχειρούν να κάνουν ένα άλμα σε αυτή τη διαδικασία, υπερβαίνοντας την απλή τοποθέτηση «εμποδίων» ή την «υποβάθμιση». Στα πλαίσια της αναδιάταξης των γνωστικών αντικειμένων σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας (και όχι για παράδειγμα της επιστήμης ή της ανθρωπότητας), καταργεί σχολές, τις συγχωνεύει με αμφίβολα επιστημονικά κριτήρια αλλά και δημιουργεί νέες κατακερματισμένες, με αμφιβόλου ποιότητας και ευρύτητας προγράμματα σπουδών και επαγγελματικά δικαιώματα (για παράδειγμα 3 διαφορετικές σχολές ηλεκτρολόγων μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής).

Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και πολλές μορφές απλήρωτης εργασίας μέσα στο πανεπιστήμιο, από πρακτικές ασκήσεις σε εξωπανεπιστημιακούς φορείς, συνήθως χωρίς μισθό, ασφάλιση, συνδικαλιστικά δικαιώματα, μέχρι internships, εθελοντισμό που μπαίνει στο βιογραφικό, απλήρωτα διδακτορικά, απλήρωτες επικουρίες διδακτορικών στα μαθήματα, συμμετοχή σε επιχειρηματικές ομάδες. Είναι φανερό ότι «όλα κοστίζουν» στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, εκτός από τη δουλειά. Πέρα από αυτή την πτυχή όμως, υπάρχει η γενικότερη τάση να «πληρώνουμε» για τα πάντα στο πανεπιστήμιο, με τη λογική της ανταποδοτικότητας, δηλαδή της πληρωμής σε είδος (με δωρεάν εργασία, προσφορά στο πρεστίζ του πανεπιστημίου και άλλα) και όχι σε μορφή διδάκτρων απαραίτητα.

Το πανεπιστήμιο βέβαια δε λείπει από τις υπόλοιπες κατευθύνσεις κυβερνήσεων-ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφαλαίου. Ήδη το ΑΠΘ έχει στενή σύνδεση με ελληνικό στρατό και ΝΑΤΟ (16 μνημόνια με το στρατό, έδρα του ΝΑΤΟ στο ΠΑΜΑΚ, πρακτική άσκηση του ΝΑΤΟ στα ΜΜΕ, έρευνα για πολεμικό drone στους μηχανολόγους σε συνεργασία με την IDE κ.α.).

4. Το κράτος στρατιωτικοποιείται όλο και περισσότερο, ενώ στη βία και την καταστολή προστίθεται η άνοδος του φασισμού αλλά και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Η τριπλή (φυσική, έμφυλη, ηθική) δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, η φυλάκιση της καθαρίστριας επειδή πλαστογράφησε απολυτήριο δημοτικού, η δολοφονία της κοπέλας στη Ρόδο επειδή αντιστάθηκε στο βιασμό της, η δολοφονία του Πετρίτ από Χρυσαυγίτη για μια διαφωνία στο καφενείο (!), έρχονται να δείξουν όλες τις πλευρές του κοινωνικού κανιβαλισμού που καλλιεργείται στην Ελλάδα της κρίσης, με το ιδεολόγημα του ατομικού δρόμου και του πατήματος επί πτωμάτων για το προσωπικό όφελος ή και πολλές φορές καπρίτσιο. Δείχνουν το ξέσπασμα πάνω σε κοινωνικά περιθωριοποιημένες ή καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες (βλ. LGBTQIA+, γυναίκες, οροθετικοί, τοξικοεξαρτημένοι, μετανάστες), αλλά κυρίως πάνω στους φτωχούς, ως «εξιλαστήρια θύματα» για την κατάσταση της χώρας.

Το ίδιο το κράτος έχει εξωθήσει τις κοινωνικές ομάδες αυτές στο περιθώριο και τη φτώχεια, με τις πολιτικές που ακολουθεί. Το ελληνικό κράτος βλέπει τα φτωχά και τα περιθωριοποιημένα στρώματα τις κοινωνίας ως «ασύμμετρες απειλές», δηλαδή επίδοξα υποκείμενα αποσταθεροποίησης του συστήματος, όπως διαβάζει κανείς στα δόγματα άμυνας και ασφάλειας σε ΗΠΑ, Γαλλία, Ελλάδα και αλλού. Γι αυτό και από τη μία τα καταστέλλει, από την άλλη προσπαθεί να τα λουμπενοποιήσει, ώστε να χρησιμοποιήσει κομμάτια τους σε δικές του δουλειές.

Η συνεχιζόμενη κρίση, σε συνδυασμό με την αδυναμία απάντησης από παλιό και «νέο» αστικό πολιτικό σύστημα, σε συνδυασμό με τα κινήματα του ’06-’07, Δεκέμβρη του ’08, τις πλατείες του ’10-’12 και την αποτυχία τους στο να δώσουν ένα συνολικό αντιπρόταγμα, έχουν δώσει ώθηση στην άνοδο της ακροδεξιάς, με κύριο εκφραστή τη Χρυσή Αυγή. Η άνοδος αυτή είχε ανακοπεί μετά το 2013 και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το ξεκίνημα της δίκης της Χρυσής Αυγής, παρ’ όλα αυτά βλέπουμε τώρα ότι από τη μία η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ξεφτιλίσει την έννοια της αριστεράς, από την άλλη η συνέχιση της κρίσης έκαναν εφικτή την επανεμφάνισή της με κύρια αιχμή το Μακεδονικό και τη δολοφονία Κατσίφα. Προσπάθησαν (ανεπιτυχώς) να κάνουν καταλήψεις στα σχολεία.

Άραγε λοιπόν πόσα έχουμε να χωρίσουμε με τους λαούς των άλλων χωρών που βιώνουν την ίδια επίθεση με εμάς;

Οι ίδιοι που έχουν φέρει την κοινωνική καταστροφή, την επίθεση στην εργασία, την παιδεία και αλλού, είναι αυτοί που επιτίθενται οικονομικά, πολιτικά, μερικές φορές και στρατιωτικά σε άλλες χώρες για να αυξήσουν τις επενδύσεις και τα κέρδη τους. Φαίνεται μάλιστα ότι μας θέλουν συμμέτοχους σε αυτή τη διαδικασία, είτε συνειδητά, είτε μέσω ιδεολογημάτων περί «εθνικής ενότητας» και «εξωτερικών εχθρών», ιδεολογήματα που καταρρέουν αν αναλογιστεί κανείς τη δύναμη του ελληνικού κράτους αλλά και τις αντιθέσεις μεταξύ πλουσίων-φτωχών στην ελληνική κοινωνία (βλ. κείμενο του ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ για το Μακεδονικό). Καμία ανοχή λοιπόν στην ακροδεξιά ρητορική, καμία ανοχή και στις λογικές τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που λένε να βάλουμε πλάτη μαζί με τους υπαίτιους αυτής της κατάστασης για μια παραγωγική ανασυγκρότηση που θα περάσει από πάνω μας, με μισθούς των 400 ευρώ και μηδενικά δικαιώματα, ώστε να είμαστε ελκυστικοί για επενδύσεις.

Συμπεράσματα από τα κινήματα του εξωτερικού για να πάει το πράγμα αλλιώς…

-Κάθε κίνημα λοιδορείται από την ντόπια κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικά τα όσα λέγονται στη Γαλλία για τα «κίτρινα γιλέκα» και το πώς εκθέτουν τη χώρα σε ξένες απειλές, χαρακτηριστικά και τα όσα λέγονται για φοιτητές-μαθητές σε Γαλλία-Αλβανία-Δημοκρατία της Μακεδονίας, όπως «αιώνιοι φοιτητές», «αχάριστοι», «κακομαθημένοι».

-Το να παλεύουμε μαζικά για τα δικαιώματά μας είναι πλήγμα απέναντι στο φασισμό και δεν του αφήνει χώρο ανάπτυξης στην κοινωνία.

-Οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν μόνο όταν γίνεται συνολική σύγκρουση με την πολιτική που προκαλεί το πρόβλημα! Στη Γαλλία ήδη έχουν κερδίσει κάποιες μικρές νίκες, όπως να παρθεί πίσω ο φόρος για τα καύσιμα και να αυξηθούν κάποιοι μισθοί. Η εμπειρία αυτή εμπίπτει και σε αγώνες που έχουμε δώσει και στο ΑΠΘ και τη σχολή μας, όπως για την πρόσληψη καθηγητών, τη λέσχη και τις εστίες και άλλα. Όσο διεκδικούμε μόνο το καθημερινό και δεν στοχοποιούμε πχ την εργολαβία, τις πολιτικές της ΕΕ για την εκπαίδευση και τις κυβερνήσεις, ούτε πρόκειται να ενωθεί κάποιο άλλο κομμάτι της κοινωνίας μαζί μας, ούτε πρόκειται να κερδίσουμε κάτι.

-Οι αγώνες μπορούν να νικήσουν μόνο όταν οργανώνονται ανεξάρτητα από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αλλά και τους κατά τόπους «καλοθελητές». Χαρακτηριστικό το πώς το κίνημα της Γαλλίας όχι μόνο δε βασίστηκε στα μεγάλα συνδικάτα (βλ. CGT) αλλά στην πορεία τα βρήκε εναντίον τους.