Αισθανόμαστε την
ανάγκη να εκφράσουμε τους προβληματισμούς και την τοποθέτηση μας σχετικά με τις
εξελίξεις και τις νέες εκλογές. Εξελίξεις που φαίνονται να ξεπερνούν κάθε
φαντασία με αποτέλεσμα να μας βρίσκουν όλους μας όπως είναι λογικό σε ένα
σχετικό μούδιασμα για το ποια είναι η λύση τελικά που μπορεί να δώσει διέξοδο
από την κοινωνική ασφυξία των χρόνων της κρίσης [1]. Είδαμε το προηγούμενο
διάστημα να αποδεικνύεται με το πιο εμφατικό τρόπο ότι στο πεδίο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και της Ευρωζώνης δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης των
λαϊκών αναγκών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ επεδίωξε να βρει μια φιλολαϊκή λύση
εντός της ΕΕ, προσκρούοντας σε τοίχο. Είναι πλέον πασιφανές ότι η σκληρή
αντιδημοκρατική ολοκλήρωση της ΕΕ είναι αυτή που επιβάλλει τα μνημόνια και τη
βάρβαρη πολιτική εις βάρος λαού και νεολαίας κι ότι ο μόνος τρόπος να ανοίξει
ένας άλλος δρόμος προοπτικής για την
κοινωνία, βρίσκεται σε σύγκρουση και ρήξη με τα όρια της ΕΕ. Την παραπάνω άποψη
θα προσπαθήσουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε στο κείμενό μας, αναλύοντας
ταυτόχρονα τη μόνη εναλλακτική πρόταση που βρίσκουμε ρεαλιστική, συγκρουόμενοι
με κάθε επιχείρηση (συνειδητής ή μη) εξαπάτησής μας από παλιούς και νέους
επίδοξους μεσσίες.
Η περίοδος μετά το μεγάλο και
ισχυρό ΟΧΙ
Στις
αρχές Ιούλη το τεράστιο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος εξέφρασε (έστω και με διάφορες
αντιφάσεις) την αντίθεση του κόσμου της εργασίας (..ή της ανεργίας) στις
μνημονιακές πολιτικές που έχουν φτάσει την κοινωνία στην εξαθλίωση. Ωστόσο, η
στάση της κυβέρνησης να υπογράψει τελικά ( όπως αναμενόταν) μια σκληρή συμφωνία
που διαλύει περαιτέρω τα εργασιακά δικαιώματα, ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και
υπερφορολογεί τα χαμηλά στρώματα ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τις διαθέσεις του
λαού. Τέθηκε λοιπόν το ζήτημα “ποιός είναι αυτός που μπορεί να εκφράσει
πραγματικά το ΟΧΙ, ποιός είναι τελικά αυτός που μπορεί να εφαρμόσει μια
αντιμνημονιακή-φιλολαική πολιτική;”. Όπως ήταν λογικό πολλοί επίδοξοι σωτήρες
ξεφύτρωσαν. Εμείς από την πλευρά μας θα επιχειρήσουμε να είμαστε ξεκάθαροι: ο μόνος που μπορεί να εκφράσει τη λαϊκή
θέληση για ρήξη με τα μνημόνια και τις σκληρές πολιτικές της ΕΕ είναι ο ίδιος ο
κόσμος του ΟΧΙ. Ο κόσμος που έσπασε το φόβο και την τρομοκρατία των ΜΜΕ, που
ξεπέρασε κατά πολύ τις ηγεσίες του και ήθελε με το ηχηρό ΟΧΙ να δείξει τη
συνολική αντίθεση του σ' αυτή την κατάσταση.
Ποιά πολιτική μπορεί να ανοίξει
δρόμους για την ελληνική κοινωνία μακριά από τη μνημονιακή πραγματικότητα;
Αυτό
το ερώτημα επιχειρούν να απαντήσουν πολλοί. Το κυρίαρχο αστικό μπλοκ ( ΝΔ,
ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) προσπαθεί να πείσει ακόμη ότι «οι θυσίες θα
πιάσουν τόπο» και ότι η ανάπτυξη δεν είναι μακριά. Λες και η ανάπτυξή τους
είναι κάτι που θα μας δώσει ένα καλύτερο αύριο. Λες και η ανάπτυξή τους δε
βασίζεται στην ιδιωτικοποίηση όλου του δημόσιου πλούτου και στην βίαιη συμπίεση
όλων των μισθών προς τα κάτω. Δε μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε άλλη υπομονή
με αυτούς που γι' άλλη μια φορά έρχονται να εκμεταλλευτούν τους κόπους μας. Η
ανάπτυξη που επιδιώκουν είναι ανάπτυξη εντός της ΕΕ και υπέρ των δυνάμεων του
κεφαλαίου που στοχεύουν στην ισοπέδωση του μέλλοντος ολόκληρου του τόπου. Από
την άλλη, βλέπουμε σύγχρονους Τσαρλατάνους με να επιχειρούν μετά από χρόνια
στην αφάνεια να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις με τη συμπαράσταση σαφώς των ΜΜΕ.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Ένωση Κεντρώων [2] και τα συναφή μορφώματα που αφού έκαναν «μεγάλες προβλέψεις»
στο παρελθόν ( «οι πολιτικοί είναι κλέφτες», 1+1=2 κλπ), τώρα θεωρούν ότι αυτοί
μπορούν να διαπραγματευτούν καλύτερα από τους προηγούμενους (χαρακτηριστική η
ξεφτίλα του Λεβέντη με δηλώσεις όπως «θα διαπραγματευτω και σε δύο μήνες θα
βγούμε απο το μνημόνιο» ). Είναι όμως προσωπικό ζήτημα η διαπραγμάτευση; Αν
ήμασταν αφελείς θα λέγαμε ναι. Η ανάλυση
της πραγματικότητας ωστόσο, απαιτεί πάντα ένα ισχυρότερο κριτήριο και καλύτερη
προσέγγιση. Η διαπραγμάτευση δεν κρίνεται στη ρητορεία. Στην πραγματικότητα
είναι ένα θέατρο. Καμία διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ δε μπορεί να οδηγήσει σε λύση των
καθημερινών μας προβλημάτων. Η διαπραγμάτευση οδηγεί (και θα οδηγεί) σε νέα
σκληρά μέτρα, μεγαλύτερη επιτροπεία και ολοένα και μεγαλύτερο ξεπούλημα.
Τέλος, έχουμε σαφώς και την πολυσυζητημένη ΛΑΕ. Εδώ υπάρχει μια σύγχυση σχετικά
με το χαρακτήρα του νέου αυτού αντιμνημονιακού μορφώματος. Δεν είναι σίγουρο
αν προσπαθούν να μας εξαπατήσουν συνειδητά ή αν όντως δεν
έχουν κανένα σχέδιο. Ταυτίζουν τα μνημόνια με το ευρώ, λες και οι χώρες εκτός
Ευρωζώνης είναι σε καλύτερη μοίρα. Μιλούν για διαπραγμάτευση μέρους του χρέους,
ενώ έχει χιλιοαποδειχτεί ότι το χρέος δεν μπορεί και δεν πρέπει να πληρωθεί.
Τέλος, παρουσιάζονται σαν ένας πιο καλός, πιο τίμιος, σαν ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ.
Τα μορφώματα όπως η ΛΑΕ, που αποδέχονται ότι το μέλλον μας είναι μέσα στην
Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι αρκεί μια σκληρή διαπραγμάτευση και μια «πραγματικά αριστερή κυβέρνηση»,
φαίνεται να μη μαθαίνουν από τα παθήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία ξεπήδησαν ως κοινοβουλευτική ομάδα και
μάλιστα κάποιοι φερόμενοι ως “αρχηγοί” ειχαν περίοπτες θέσεις στην συγκεκριμένη
κυβέρνηση Δεν μπορούμε να
βασίζομαστε σε πολιτικές σκέψεις και ρεύματα που κάθε φορά αποτυγχάνουν, ενώ την νύφη για ακόμα μία φορά καλείται να την
πληρώσει ο λαός. Παράλληλα, ένα νέο
μέτωπο που δημιουργείται (όπως και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση), είναι αυτό της
αποχής. Σαν σχήμα έχουμε αναλύσει ουκ ολίγες φορές την αντίθεσή μας με αυτό το
ιδεολόγημα, ωστόσο ας αναλογιστεί κάποιος που έχει αμφιβολίες πως ο ίδιος
αριθμός σε ένα μικρότερο στατιστικό δείγμα αυξάνει τα ποσοστά του (π.χ 18 στους
66 είναι 32% ενώ 18 στους 100 είναι 18%). Παράλληλα, πιστεύουμε πως σε μία
εποχή που το μνημόνιο φέρεται ως η μόνη πολιτική επιλογή (κυρίαρχη αφήγηση TINA – There Is
No Alternative) και
σε μία εκλογική αναμέτρηση που ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης αυτό που
θα εφαρμοστεί είναι η “συμφωνία” - νέα βαρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, επιλέγουμε να
είμαστε αυτοί που θα τους χαλάσουν τα σχέδια, που θα αποτελέσουν την άμμο στα
γρανάζια τους.
Τι προτείνουμε ΑΡ.ΑΓ.Ε.;
Εμείς
εκτιμάμε ότι τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, συνολικά η πολιτική
λιτότητας και των σκληρών μέτρων έχουν όνομα και επώνυμο: α) η ΕΕ επιβάλλει αυτούς τους νόμους είτε σε
μορφή μνημονίου είτε σε άλλη. Αυτό συμβαίνει διότι η ΕΕ δεν είναι το σπίτι
των λαών όπως διατυμπανίζουν οι εξουσιαστές μας. Αντίθετα είναι ένας σκληρός
αντιδημοκρατικός οικονομικός και πολιτικός
μηχανισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στο βωμό αυτών φέρνει τα
μνημόνια στην Ελλάδα, ή τα ίδια μέτρα χωρίς μνημόνιο στην Ισπανία ή ακόμη κι
ένα πόλεμο στην Ουκρανία. β) το χρέος
είναι ένας μοχλός πίεσης που καταδικάζει ολόκληρους λαούς να το πληρώνουν για
πάντα. Το χρέος της Ελλάδας το
έχουμε πληρώσει πολλές φορές και όμως ακόμη χρωστάμε. Εργαζόμαστε περισσότερο
για λιγότερα και ακόμη χρωστάμε. Το χρέος δεν το δημιουργήσαμε εμείς, ούτε την
κρίση. Είναι παράλογο λοιπόν να απαιτούμε τη
διαγραφή του και να μην απαιτούν καμία
υποχρέωση αποπληρωμής από τον ελληνικό λαό; Γ) ο δημόσιος πλούτος ανήκει σε όλους εμάς που μέσα από τους φόρους και
τους κόπους μας τον δημιουργήσαμε. Και αυτοί τον ξεπουλάνε. Κάθε μέρα στην
ΕΕ και στο ευρώ είναι άλλη μια μέρα με τους νέους στην ανεργία, τον παραγωγικό
ιστό διαλυμένο. Η τρομοκρατία τους πλέον μας αφήνει ανεπηρέαστους. Καιρός να
κάνουμε το μεγάλο βήμα. Μια προσωπική και συλλογική υπέρβαση που θα μας
επιτρέψει να χαράξουμε ένα δρόμο κοινωνικής χειραφέτησης και ευημερίας. Με επίγνωση όλων των δυσκολιών που θα
συναντήσουμε, είμαστε αποφασισμένοι να τραβήξουμε το ΟΧΙ μέχρι το τέλος.
ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση - φρούριο που είναι ανοικτό για κεφάλαια και εταιρίες,
κλειστή όμως για ανθρώπους. ΟΧΙ στην ΕΕ και το ευρώ. Μαζικός αγώνας και
οργάνωση ώστε να πάρουμε την εξουσία στα χέρια μας, αφού είναι φανερό ότι
κανείς σωτήρας πλέον δε θα λύσει τα προβλήματα μας. Να κάνουμε τις απαραίτητες μονομερείς ενέργειες ώστε αρχικά να επιβιώσουμε
και τελικά να ζήσουμε: μονομερής διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και
όλων των στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο χωρίς
αποζημίωση στους ιδιοκτήτες τους.
Ένας
άλλος δρόμος είναι εφικτός. Ένας δρόμος που βάζει την οικονομία και την
σύγχρονη επιστημονική εξέλιξη στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ευημερίας.
Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται, όπως είπαμε, υπέρβαση. Το θέμα είναι
λοιπόν να αναρωτηθούμε αν είμαστε διατεθειμένοι να την κάνουμε. Και έχοντας πλήρη
επίγνωση ότι οι εκλογές δε θα αλλάξουν τίποτα, θα επιλέξουμε να συμπορευτούμε
και σε αυτό τον αγώνα με τους αγωνιστές
της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς, ενισχύοντας και εκλογικά
το μόνο ρεύμα πραγματικής αμφισβήτησης της σημερινής κατάστασης και της μόνης
ρεαλιστικής προοπτικής. Άλλωστε από πότε
ο ρεαλισμός για την κοινωνία μας είναι η φτώχεια κι όχι η ανατροπή;
[1] Η κρίση που ξέσπασε το 2008
από την κατάρρευση της Lehmann
brothers και εφτά
χρόνια μετά φαίνεται όχι απλά να μην ξεπερνιέται αλλά βαθαίνει όλο και πιο
πολύ. Πιο συγκεκριμένα, η ανάπτυξη που
παρατηρείται είναι αναιμική (με το ιστορικό χαμηλό 2,5 % στις ΗΠΑ και στην Κίνα
και με μηδενική ανάπτυξη στις οικονομικές υπερδυνάμεις της Γερμανίας, της
Γαλλίας κλπ) ενώ οι περισσότερες περιοχές του πλανήτη μαστίζονται από βάρβαρες
– και αδιέξοδες – πολιτικές ώστε το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του έχοντας
διαλύσει εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.
[2] Δε θα μιλήσουμε για τη
σταδιοδρομία του στο ΠΑΣΟΚ, ούτε για το ότι ήταν ο άνθρωπος που πρότεινε το
Λουκά Παπαδήμο για πρωθυπουργό και εκθίαζε το
“μεγαλείο της Μέρκελ” που έσωσε την Ελλάδα, ούτε για τα 41 χρόνια στην
αφάνεια ως τσιράκι διάφορων επιχειρηματικών κύκλων και πολιτικών.
