Σίγουρα τον τελευταίο καιρό,
υπάρχει από πολλούς έντονος προβληματισμός σχετικά με το χρέος: κατά πόσο είναι
ή όχι βιώσιμο, αν πρέπει ή όχι να διαγραφεί. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα
πρόσωπα της αστικής πολιτικής σκηνής προσπαθούν σε καθημερινή βάση να δώσουν το
μήνυμα ότι το χρέος είναι αιώνιο κι ότι το μέλλον του λαού στην ουσία είναι
υποθηκευμένο στις ανάγκες του κάθε εξουσιαστή. Το ερώτημα όμως είναι: αυτό το
“χρέος” για το οποίο κάνουμε λόγο, σε ποιόν ανήκει; Ανήκει σε ανθρώπους της εργατιάς που αυτές τις μέρες προσπαθούν
με δυσκολία να ζήσουν αξιοπρεπώς; Ανήκει στον λαό που παράγει όλο τον πλούτο
και ταυτόχρονα δεν είναι αυτός που τον καρπώνεται; Ή μήπως είναι χρέος κερδοφορίας του συστήματος της παρακμής, της
ανεργίας και της καταστολής, που μας θέλει μια ζωή δούλους στην υπηρεσία των
αφεντικών;
Το ζήτημα του χρέους πρέπει να
εξετάζεται από την σκοπιά του ποιά οικονομία
το προκάλεσε. Η ανάλυση της κυρίαρχης ιδεολογίας δίνει βάση στον τρόπο
ζωής των εργαζομένων και στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης. Εξού
και οι εκφράσεις «μαζί τα φάγαμε» , «ο ελληνικός λαός πληρώνει τα λάθη του»
κλπ. Όμως μην ξεχνάμε πως οι εργαζόμενοι ζουν σε όλο το εύρος του πλανήτη,
ακόμα και σε χώρες “υπόδειγμα” ανάπτυξης και ανταγωνισμού κατά τα λεγόμενά
τους. Τι θα λέγαμε λοιπόν σε έναν εργαζόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου
έχει απολυθεί από την εργασία του, δεν έχει πρόσβαση στην υγεία και στην
σίτιση; (Μόνο το 60% των εργαζομένων είναι ασφαλισμένο στην πολιτεία του Τέξας,
φανταστείτε οι άνεργοι σε τι μοίρα βρίσκονται, ενώ το 30% του γενικού πληθυσμού
της σιτίζεται από συσσίτια, μιλάμε για 2,5 φορές το γενικό πληθυσμό της
Ελλάδας). Άρα βλέπουμε ότι η ανάπτυξη
και ο ανταγωνισμός για τον οποίο μιλάνε είναι ανάπτυξη προς όφελος των αναγκών
του κεφαλαίου και της εξουσίας του και στο βωμό του κέρδους μεταβιβάζουν το
χρέος του στον λαό και πραγματικά πατούν
επί πτωμάτων.
Απ’ την άλλη έστω ότι κάποιος θέλει να αποδεχτεί τις λογικές της αναγκαστικής
υποταγής στα μνημόνια που είναι
μονόδρομος. Για να δούμε αν όντως είναι μονόδρομος…
Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο
129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δις. Ευρώ. Σήμερα μετά από πέντε χρόνια
αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, χαράτσια και κουρέματα, το χρέος
εκτινάχθηκε στο 175% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 320 δις. Επιπλέον,
λένε ότι παίρνουν δάνεια για να ενισχύσουν το κράτος και τον λαό. ΨΕΜΑΤΑ! Μέχρι
τώρα, από το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο, τα συνολικά δάνεια που έχουν
εκταμιευθεί ανέρχονται σε 225 δις ευρώ. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τα στοιχεία
τόσο του κ. Σταϊκούρα που κατατέθηκαν στην Βουλή μετά από ερώτηση του Μανώλη
Γλέζου, όσο και της Τράπεζας της Ελλάδος, οι
τράπεζες με την μορφή πακέτων και ενισχύσεων έχουν λάβει πάνω από 250 δις ευρώ.
Την ίδια στιγμή που ο ελληνικός λαός
έχει πληρώσει σε φόρους από το 2005 μέχρι σήμερα 563,7 δις ευρώ. Επιπλέον
από το PSI κουρεύτηκαν
τα αποθεματικά δημόσιων οργανισμών, πανεπιστημίων και ασφαλιστικών ταμείων,
ενδεικτικό των «λύσεων» που προκύπτουν όταν το πάνω χέρι των ενεργειών το έχουν
οι δανειστές κι όχι οι λαοί. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του Δ.Ν.Τ. (χωρίς να
ξεχνάμε την Ε.Ε.) σε αυτή την χώρα αλλά και φυσικά σε κάθε χώρα που ήταν μέσα
σε αυτό (Τουρκία, Αργεντινή κλπ).
Άρα μάλλον ο δρόμος δεν είναι μονόδρομος, αλλά διπλής κατευθύνσεως και
φυσικά όπως συμβαίνει σε όλους τους δρόμους διπλής κατευθύνσεως, ο ένας πάει
κόντρα στον άλλο. Τον έναν δρόμο τον βιώσαμε (τον «μονόδρομο»), ήρθε η ώρα να
παλέψουμε για τον άλλον.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ρήξης με την
πολιτική της Ε.Ε.. Η Ε.Ε. ένα οικονομικό-πολιτικό υπερκράτος, εντός της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει
καμία διαπραγμάτευση προς όφελος των αναγκών του λαού και καμία κυβέρνηση δε
μπορεί να την αλλάξει από τα μέσα. Η διαγραφή του χρέους δε μπορεί να
αποτελεί σημείο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, την συμμορία των Βρυξελλών,
με τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους. Αντίθετα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο
μέσα από την πάλη του λαού. Μονομερώς,
μέσα από το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του, που θα επιβάλουν το δίκαιο της
εργαζόμενης πλειοψηφίας, κόντρα στον παράλογο κι άδικο νόμο της κερδοφορίας
(και) του κεφαλαίου. Γιατί, πολύ απλά,
κατακτήσεις όπως η 8ωρη εργασία, το δικαίωμα των γυναικών στην πολιτική
έκφραση, η μη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η μη απόλυση εργαζομένων
σε διάφορους χώρους δουλειάς, είναι αποτέλεσμα εργατικών αγώνων και όχι
αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων κάποιας κυβέρνησης. Γιατί η μόνη φιλολαϊκή
διέξοδος είναι η εξουσία του λαού στους
χώρους δουλειάς, με παραγωγή σύμφωνα με έναν κεντρικό σχεδιασμό και υπό
εργατικό έλεγχο, κι όχι ο δρόμος που περιγράφει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Του
ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπέγραψε τη συνθήκη του Μάαστριχτ,
η οποία παραχώρησε μια σειρά από “ελευθερίες” στο κεφάλαιο, και συνεχίζει
σήμερα το έργο του στην υπηρεσία των αφεντικών. Το μόνο πράγμα που θέλει να
διαπραγματευτεί μια τέτοια κυβέρνηση είναι το επίπεδο εκμετάλλευσης της
ανθρώπινης εργασίας από τους εξουσιαστές.
Βέβαια ιστορικά το χρέος δεν
είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται. Τον περασμένο αιώνα το κραχ του '29 είχε
πλήξει όλη την υφήλιο. Το αποτέλεσμα ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος. Δηλαδή, εν
τέλει η «λύση» τους ενδέχεται να είναι και η καταστροφή κεφαλαίου, ένας
πόλεμος. Σε αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης που διανύουμε και έχοντας
εμπειρίες από το παρελθόν, οφείλουμε να είμαστε η νεολαία που δεν πρόκειται
στον δρόμο του αγώνα να ξεπουλήσει τα ιδανικά της και να πάει κόντρα στα
συμφέροντα της, για τα ψίχουλα που μας τάζουν. Αυτή η οικονομική κρίση βέβαια
έχει άλλες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τις προηγούμενες, καθώς δεν μπορούμε να
κάνουμε λόγο για επιστροφή της οικονομίας σε παλιότερες περιόδους όπου η
εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων δε βρισκόταν σε τόση οξυμένη σύγκρουση με τις εργασιακές
σχέσεις όσο σήμερα.
Συμπερασματικά, η κρίση και το χρέος αποτελούν στοιχείο
αυτής της σάπιας οικονομίας που θεμελιώνεται στο κέρδος και στην άναρχη
παραγωγή, όπου η κυρίαρχη πολιτική το φόρτωσε
στις πλάτες του λαού. Αυτή η οικονομία έχει φτάσει στο τελικό της
στάδιο και η πολιτική της δεν παίρνει καμία διόρθωση, αλλά ανατροπή. Γι αυτό
οφείλουμε να είμαστε ενεργοί στους συλλόγους μας, να απαντούμε με αγωνιστικό
μέτωπο ρήξης και ανατροπής σε όλες αυτές τις πολιτικές, ισχυροποιώντας κάθε
αγώνα που γίνεται στο σήμερα για καλές συνθήκες εργασίας. Δείχνοντας αλληλεγγύη
σε κάθε εργαζόμενο με τον οποίο έχουμε κοινό συμφέρον για την ανατροπή αυτής
της σάπιας οικονομίας, ερχόμενοι σε σύγκρουση με ΟΝΕ-ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, παλεύοντας για
την έξοδο από
το σφαγείο τους.
Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΤΑ ΕΦΕΡΑΝ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
