Μέτωπο κοινού αγώνα σφραγίζει την επέτειο και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
της Ειρήνης Δαφέρμου
της Ειρήνης Δαφέρμου
Η απεργία
των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήµια έχει μπει στην 10η εβδοµάδα
της. Μια µάχη που ξεκίνησε στα µέσα του Σεπτεµβρίου και θα µας φτάσει
απεργούς στην επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που φέτος
γίνεται 40 χρονών. Η κυβέρνηση εντείνει την καταστολή της απέναντι στον
αγώνα και στην ανυποχώρητη στάση των συναδέλφων µε ένα µπαράζ αυταρχικών
αποφάσεων και κατασταλτικών µέσων.
Την Τετάρτη, µέρα της γενικής απεργίας, άφησε να διαρρεύσει από το υπουργείο Παιδείας πως έχει έτοιµες τις πράξεις παραποµπής στο πειθαρχικό των 270 που άντεξαν µπροστά στον εκβιασµό της απογραφής, παρακάµπτοντας για πολλοστή φορά το αυτοδιοίκητο των πανεπιστηµίων, και πως θα καταθέσει αγωγή προκειµένου να κριθεί παράνοµη και καταχρηστική η απεργία των σωµατείων εργαζοµένων σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ.
Η αγωγή εκδικάστηκε προχθές Παρασκευή 8 Νοεµβρίου και η απόφαση του δικαστηρίου έκρινε την απεργία παράνοµη αλλά όχι καταχρηστική: αυτό σηµαίνει πως µπορούµε να συνεχίσουµε την απεργία µε τα ίδια αιτήµατα. Μέχρι σήµερα οι µη απογραφέντες συνάδελφοι δεν έχουν παραλάβει παραπεµπτικά σε πειθαρχικό προκειµένου να τεθούν σε αργία.
Αλλά και στο εσωτερικό των πανεπιστηµίων εντείνονται οι πιέσεις από τις διοικήσεις και τµήµα των καθηγητών. Τα ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράµµατα και οι δραστηριότητες του επιχειρηµατικού πανεπιστηµίου αποτέλεσαν για άλλη µια φορά πολιορκητικό κριό, διανθισµένο µε επικλήσεις για το εξάµηνο και τα µαθήµατα. Την εβδοµάδα που πέρασε ο σύλλογος των καθηγητών στο ΕΜΠ αποφάσισε για πρώτη φορά τη λήξη της απεργίας και την έναρξη των ακαδηµαϊκών λειτουργιών στο Πολυτεχνείο – χωρίς βέβαια να εξηγήσουν πώς ακριβώς θα το κάνουν µε απεργούς διοικητικούς υπαλλήλους. Το Συµβούλιο Ιδρύµατος του Πανεπιστηµίου Πατρών, ενός πανεπιστηµίου που οι καθηγητές δεν απήργησαν ποτέ, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία καλούσε τους εργαζόµενους να ορίσουν «προσωπικό ασφαλείας» σε κάθε διοικητική υπηρεσία, για την δε υπηρεσία των ευρωπαϊκών προγραµµάτων ζητούσε πλήρη στελέχωση! Αντίστοιχες κινήσεις γίνονται και στο Πανεπιστήµιο Αθήνας. Από τη σκοπιά του επιχειρηµατικού πανεπιστηµίου ή από τη σκοπιά της αληθινής ανησυχίας για την ακαδηµαϊκή λειτουργία, δείχνει τα όρια που έχει η αντίληψη η οποία θέλει την ύπαρξη ενιαίας πανεπιστηµιακής κοινότητας. Στην ιστορία αυτή αφήνουν απ’ έξω το γεγονός πως η βάση της κοινωνικής διαστρωµάτωσης είναι εκείνη που θα κληθεί να πληρώσει το λογαριασµό σε κάθε κρίση. Και αν τα προοδευτικά τµήµατα των καθηγητών παλεύουν για το δηµόσιο πανεπιστήµιο και συνειδητοποιούν πως δεν µπορεί να λειτουργήσει χωρίς προσωπικό, εµείς παλεύουµε για τη δουλειά µας µέσα σε ένα δηµόσιο πανεπιστήµιο.
Σ’ αυτή την κρίσιµη για την απεργία µας καµπή εµείς δεν έχουµε άλλο τρόπο να απαντήσουµε από το να χτίσουµε τώρα ένα τείχος αλληλεγγύης και υπεράσπισης του δικαιώµατος στην απεργία και των συναδέλφων που παραπέµπονται στα πειθαρχικά από τον υπουργό! Δεν έχουµε άλλο τρόπο να απαντήσουµε από το να σηκώσουµε έναν πύργο ατίθασο απέναντι στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισµό. Κι αυτό κάναµε. Η απεργία συνεχίζεται, γιατί είναι δίκαιη και ενοχλητική. Και οι αποφάσεις αυτές πάρθηκαν από εργαζόµενους σε µαζικές συνελεύσεις που είχαν να µετρήσουν πολλά στο ζύγι και πάλι δεν λύγισαν.
Τα ΜΑΤ στο ραδιοµέγαρο, αλλά οι εργαζόµενοι της ΕΡΤ εκφωνούν δελτίο ειδήσεων από τη Μεσογείων, αγωγές στα πανεπιστήµια, ενώ οι διοικητικοί υπάλληλοι δηλώνουµε πως θα συνεχίσουν την απεργία µας. Θέλουµε απεργίες διαρκείας όχι γιατί είµαστε φετιχιστές της µορφής, αλλά γιατί ξέρουµε πως µόνο µέσα σ’ αυτό το καµίνι, το γεµάτο δυσκολίες, αντιθέσεις, αντιφάσεις, µόνο µέσα στο καµίνι της ταξικής πάλης λιώνουν οι αντιστάσεις του ατοµικισµού και το συλλογικό υποκείµενο σφυρηλατείται σιγά σιγά.
Θέλουµε απεργίες διαρκείας που να ριζοσπαστικοποιούν το περιεχόµενο µε ανεξάρτητα εργατικά σχήµατα και απεργιακές επιτροπές. Θέλουµε αγώνες διαρκείας, για να µπορούν να συντονίζονται από τα κάτω, για να µπορέσουµε να δηµιουργήσουµε τα όργανα εκείνα της τάξης που θα υπερβαίνουν τον κοµµατικό και κυβερνητικό συνδικαλισµό.
Ήρθε η στιγµή να ανοίξει το µέτωπο πάλης σε όλη την κοινωνία. Τα πανεπιστήµια, η ΕΡΤ, οι απεργοί από τα εργοστάσια, οι φοιτητικοί σύλλογοι κι όλοι οι αγωνιζόµενοι κλάδοι σε κοινό βηµατισµό ενάντια στην κατάργηση των εργατικών δικαιωµάτων, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, ενάντια στον κυβερνητικό ολοκληρωτισµό, ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί φέτος πρέπει να εκπέµψει ξανά ο ραδιοσταθµός του Πολυτεχνείου. Και να είναι η φωνή των απεργών.
Την Τετάρτη, µέρα της γενικής απεργίας, άφησε να διαρρεύσει από το υπουργείο Παιδείας πως έχει έτοιµες τις πράξεις παραποµπής στο πειθαρχικό των 270 που άντεξαν µπροστά στον εκβιασµό της απογραφής, παρακάµπτοντας για πολλοστή φορά το αυτοδιοίκητο των πανεπιστηµίων, και πως θα καταθέσει αγωγή προκειµένου να κριθεί παράνοµη και καταχρηστική η απεργία των σωµατείων εργαζοµένων σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ.
Η αγωγή εκδικάστηκε προχθές Παρασκευή 8 Νοεµβρίου και η απόφαση του δικαστηρίου έκρινε την απεργία παράνοµη αλλά όχι καταχρηστική: αυτό σηµαίνει πως µπορούµε να συνεχίσουµε την απεργία µε τα ίδια αιτήµατα. Μέχρι σήµερα οι µη απογραφέντες συνάδελφοι δεν έχουν παραλάβει παραπεµπτικά σε πειθαρχικό προκειµένου να τεθούν σε αργία.
Αλλά και στο εσωτερικό των πανεπιστηµίων εντείνονται οι πιέσεις από τις διοικήσεις και τµήµα των καθηγητών. Τα ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράµµατα και οι δραστηριότητες του επιχειρηµατικού πανεπιστηµίου αποτέλεσαν για άλλη µια φορά πολιορκητικό κριό, διανθισµένο µε επικλήσεις για το εξάµηνο και τα µαθήµατα. Την εβδοµάδα που πέρασε ο σύλλογος των καθηγητών στο ΕΜΠ αποφάσισε για πρώτη φορά τη λήξη της απεργίας και την έναρξη των ακαδηµαϊκών λειτουργιών στο Πολυτεχνείο – χωρίς βέβαια να εξηγήσουν πώς ακριβώς θα το κάνουν µε απεργούς διοικητικούς υπαλλήλους. Το Συµβούλιο Ιδρύµατος του Πανεπιστηµίου Πατρών, ενός πανεπιστηµίου που οι καθηγητές δεν απήργησαν ποτέ, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία καλούσε τους εργαζόµενους να ορίσουν «προσωπικό ασφαλείας» σε κάθε διοικητική υπηρεσία, για την δε υπηρεσία των ευρωπαϊκών προγραµµάτων ζητούσε πλήρη στελέχωση! Αντίστοιχες κινήσεις γίνονται και στο Πανεπιστήµιο Αθήνας. Από τη σκοπιά του επιχειρηµατικού πανεπιστηµίου ή από τη σκοπιά της αληθινής ανησυχίας για την ακαδηµαϊκή λειτουργία, δείχνει τα όρια που έχει η αντίληψη η οποία θέλει την ύπαρξη ενιαίας πανεπιστηµιακής κοινότητας. Στην ιστορία αυτή αφήνουν απ’ έξω το γεγονός πως η βάση της κοινωνικής διαστρωµάτωσης είναι εκείνη που θα κληθεί να πληρώσει το λογαριασµό σε κάθε κρίση. Και αν τα προοδευτικά τµήµατα των καθηγητών παλεύουν για το δηµόσιο πανεπιστήµιο και συνειδητοποιούν πως δεν µπορεί να λειτουργήσει χωρίς προσωπικό, εµείς παλεύουµε για τη δουλειά µας µέσα σε ένα δηµόσιο πανεπιστήµιο.
Σ’ αυτή την κρίσιµη για την απεργία µας καµπή εµείς δεν έχουµε άλλο τρόπο να απαντήσουµε από το να χτίσουµε τώρα ένα τείχος αλληλεγγύης και υπεράσπισης του δικαιώµατος στην απεργία και των συναδέλφων που παραπέµπονται στα πειθαρχικά από τον υπουργό! Δεν έχουµε άλλο τρόπο να απαντήσουµε από το να σηκώσουµε έναν πύργο ατίθασο απέναντι στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισµό. Κι αυτό κάναµε. Η απεργία συνεχίζεται, γιατί είναι δίκαιη και ενοχλητική. Και οι αποφάσεις αυτές πάρθηκαν από εργαζόµενους σε µαζικές συνελεύσεις που είχαν να µετρήσουν πολλά στο ζύγι και πάλι δεν λύγισαν.
Τα ΜΑΤ στο ραδιοµέγαρο, αλλά οι εργαζόµενοι της ΕΡΤ εκφωνούν δελτίο ειδήσεων από τη Μεσογείων, αγωγές στα πανεπιστήµια, ενώ οι διοικητικοί υπάλληλοι δηλώνουµε πως θα συνεχίσουν την απεργία µας. Θέλουµε απεργίες διαρκείας όχι γιατί είµαστε φετιχιστές της µορφής, αλλά γιατί ξέρουµε πως µόνο µέσα σ’ αυτό το καµίνι, το γεµάτο δυσκολίες, αντιθέσεις, αντιφάσεις, µόνο µέσα στο καµίνι της ταξικής πάλης λιώνουν οι αντιστάσεις του ατοµικισµού και το συλλογικό υποκείµενο σφυρηλατείται σιγά σιγά.
Θέλουµε απεργίες διαρκείας που να ριζοσπαστικοποιούν το περιεχόµενο µε ανεξάρτητα εργατικά σχήµατα και απεργιακές επιτροπές. Θέλουµε αγώνες διαρκείας, για να µπορούν να συντονίζονται από τα κάτω, για να µπορέσουµε να δηµιουργήσουµε τα όργανα εκείνα της τάξης που θα υπερβαίνουν τον κοµµατικό και κυβερνητικό συνδικαλισµό.
Ήρθε η στιγµή να ανοίξει το µέτωπο πάλης σε όλη την κοινωνία. Τα πανεπιστήµια, η ΕΡΤ, οι απεργοί από τα εργοστάσια, οι φοιτητικοί σύλλογοι κι όλοι οι αγωνιζόµενοι κλάδοι σε κοινό βηµατισµό ενάντια στην κατάργηση των εργατικών δικαιωµάτων, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, ενάντια στον κυβερνητικό ολοκληρωτισµό, ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί φέτος πρέπει να εκπέµψει ξανά ο ραδιοσταθµός του Πολυτεχνείου. Και να είναι η φωνή των απεργών.
