Προσπαθώντας να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις που
έχει απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ, η Κυβέρνηση ανοίγει ένα νέο κύκλο
επιθέσεων κατά των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, που στο
επίκεντρο του έχει την επίθεση κατά της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Έχοντας καταργήσει εκατοντάδες σχολεία σε όλη τη χώρα μέσα από
συγχωνεύσεις, έχοντας αυξήσει τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα και με
την απόλυση πάνω από 10.000 αναπληρωτών καθηγητών από το νέο έτος, η
Κυβέρνηση προχωράει στην πλήρη αποσάρθρωση της Β’ Bάθμιας εκπαίδευσης.
Κυρίαρχα και σε πρώτη φάση, στο στόχαστρο τους μπαίνουν οι καθηγητές
μέσα από τις υποχρεωτικές μεταθέσεις τους και την αύξηση του ωραρίου
τους η οποία τελικά θα οδηγήσει σε ”υπεράριθμους”. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα
με το λεξιλόγιο της Τρόικας, θα σημάνει επιπλέον 10.000 απολύσεις και
πάγωμα επ’ αόριστον των διορισμών νέων καθηγητών.
Η συγκυβέρνηση του Σαμαρά ελπίζει ότι θα γλυτώσει
τον λαϊκό ξεσηκωμό ενεργοποιώντας τους κοινωνικούς αυτοματισμούς,
προσπαθώντας δηλαδή να κάνει τα διάφορα λαϊκά στρώματα και τους
εργαζομένους να φαγωθούν μεταξύ τους. Χαρακτηριστική και αποκαλυπτική
αυτής ακριβώς της τακτικής, είναι η χρονική περίοδος που επέλεξε η
κυβέρνηση για να εξαπολύσει αυτήν την επίθεση καθώς από την μία,
ποντάρει στο ότι η επικείμενη λήξη της σχολικής περιόδου και οι
καλοκαιρινές διακοπές θα αποσυγκροτήσουν τις κινητοποιήσεις των
εκπαιδευτικών και από την άλλη ελπίζει ότι μέσα από την καταστροφολογία
για την διεξαγωγή των Πανελλαδικών εξετάσεων, οι εκπαιδευτικοί θα
κρεμαστούν ή θα λιθοβοληθούν σε κάποια κεντρική πλατεία από τα υπόλοιπα
θύματα της μνημονιακής πολιτικής, αντιμετωπίζοντας βαρύτατες κατηγορίες
για «συντεχνειακό και επιβλαβή για το κοινό καλό αγώνα». Αυτή την
τακτική έρχονται να υπηρετήσουν όταν προσπαθούν μέσα από τα δελτία των
8, τις σάπιες φυλλάδες του lifestyle και διάφορους άλλους μιντιακούς
υπαλλήλους, να μας πείσουν ότι η διεξαγωγή των Πανελλαδικών αποτελεί
”δημόσιο συμφέρον” και μάλιστα ότι αυτό πρέπει να υπηρετηθεί με κάθε
τρόπο, μιλώντας έτσι για επίταξη των εκπαιδευτικών πριν καν ανακοινωθεί η
απεργία τους. Απειλούν, με λίγα λόγια, ότι αν οι εργαζόμενοι
αντιδράσουν στις απολύσεις τους, θα τους απολύσουν.
Όσοι όμως έχουμε νιώσει στο πετσί μας την λιτότητα
που επιβάλει η πολιτικής της Κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, πρέπει να
γνωρίζουμε καλύτερα. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι για όλο και περισσότερα
παιδιά, οι Πανελλαδικές εξετάσεις θα εμποδίζονται όσο δεν θα υπάρχουν
σχολεία, καθηγητές, ολιγομελείς τάξεις και θέρμανση στις αίθουσες.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ομαλή διεξαγωγή των Πανελλαδικών δεν θα λύσει
το πρόβλημα της μείωσης των εισακτέων, μετά την κατάργηση μιας σειράς
σχολών από το σχέδιο Αθηνά. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ομαλή διεξαγωγή
των Πανελλαδικών δεν θα μειώσει την ανεργία στους νέους που φτάνει το
64%, δεν θα αυξήσει τους μισθούς των 400 ευρώ, δεν θα δώσει τις θέσεις
εργασίας στους γονείς, δεν θα βάλει φρένο στις αυτοκτονίες. Όσοι έχουμε
νιώσει στο πετσί μας την λιτότητα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι για όλους
τους μαθητές (και όχι μόνο τους τελειόφοιτους) το πιο χρήσιμο μάθημα που
μπορούν να πάρουν από τους καθηγητές τους είναι το πώς να περπατάνε με
το κεφάλι ψηλά. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι αν οι καθηγητές χάσουν,
υποχωρεί ο λαός και προπορεύονται η τρομοκρατία και οι απειλές. Πρέπει
τέλος να γνωρίζουμε ότι αυτό που η κυβέρνηση φοβάται πραγματικά είναι το
ότι ο αγώνας των εκπαιδευτικών μπορεί να αποτελέσει την σπίθα για να
ξεσπάσουν πλατιοί και ενοποιημένοι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες που θα
βάλουν τέλος στα μνημόνια, την κυβέρνηση και την πολιτική της.
Τώρα δεν είναι καιρός να παίρνουμε αποφάσεις με
βάση τους φόβους μας και με βάση αυτά που έχουμε να χάσουμε, αλλά με
βάση τους φόβους του αντιπάλου μας και αυτών που έχουμε να κερδίσουμε.
Στον πόλεμο που έχει κηρυχτεί, η πάλη των φοιτητών σε ΑΕΙ – ΤΕΙ για
εργασία με δικαιώματα και αξιοπρέπεια για όλους, η πάλη κατά του ν.
Διαμαντοπούλου, των Συμβουλίων Ιδρύματος και του σχ. Αθηνά, είναι στο
ίδιο στρατόπεδο με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Η θέση μας είναι με
τους εργαζομένους της Β’ βάθμιας εκπαίδευσης όπως είναι και με τους
εργαζομένους της ΜΕΒΓΑΛ που είναι 4 μήνες απλήρωτοι και τώρα μπαίνουν
στην 3η εβδομάδα απεργίας. Η θέση μας και οι ανάγκες μας βρίσκονται μαζί
τους και εκεί ακριβώς θα φροντίσουμε να είμαστε όλες τις επόμενες
ημέρες. Στο δρόμο και όπου αλλού χρειαστεί για να σπάσουμε την
τρομοκρατία, την επιστράτευση και την επίταξη.
