Συνέντευξη με τον Στέφανο Πράσσο
#H ιδιωτικοποίηση της ενέργειας βρέθηκε στο επίκεντρο και πάλι το προηγούμενο διάστημα και αυτή τη φορά το επεισόδιο είχε τον τίτλο «μικρή ΔΕΗ». Το σήριαλ που παρουσιάζεται τα τελευταία πολλά χρόνια κεντρικό στόρυ έχει την ανάγκη να απελευθερωθεί η ενέργεια, να πάρουν το πάνω χέρι οι αγορές, να έρθει επιτέλους η ρημάδα η στιγμή του success story και στη χώρα μας. Τι κι αν οι ίδιες οι διεθνείς εμπειρίες από τις ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια και οι μεταφορές ή πολύτιμα αγαθά όπως το νερό και η υγεία δείχνουν ότι οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι ιδιώτες που κατάφεραν με προνομιακούς όρους να πάρουν στα χέρια τους την δημόσια περιουσία σε αντίθεση με τους πολλούς που ζημιώθηκαν εμπράκτως; Οι (επίσημοι και ανεπίσημοι) κυβερνητικοί αναλυτές συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μπορούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Η ψήφιση του νομοσχεδίου, βέβαια, κάθε άλλο παρά ομαλά έγινε. Επίταξη των εργαζομένων, προσπάθεια της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα και άλλο ένα παράδειγμα εξευτελισμού στοιχειωδών κανόνων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από την κυβέρνηση για να μην λάβει χώρα μια τέτοια διαδικασία. Εν τέλει βέβαια ψηφίστηκε. Δημοψήιφισμα δεν θα γίνει και η απεργία δεν μπόρεε να προχωρήσει.
Από τις πρώτες στιγμές και της τελευταίας αυτής απεργίας πάντως, οι αναφορές λέγανε ότι σαφέστατα η καρδιά της χτυπούσε στην Κοζάνη και στα εργοστάσια παραγωγής λιγνίτη. Εκεί που μάλιστα η κοινωνική πλειοψηφία της περιοχής φαίνεται να στέκεται δίπλα στους απεργούς με μαχητικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες. Εκεί που βρίσκεται ένα από τα πιο δύσκολα εργαζόμενα κομμάτια στη χώρα μας.
Παρότι ο θόρυβος καταλάγιασε (είναι γενικά παραδεκτό ότι συμβαίνουν πολλές καταστροφές και στη χώρα μας και διεθνώς και καταφέρνουμε να πάρουμε γρήγορα τη σκέψη μας από τη μία στην άλλη) θελήσαμε να βρούμε τους ανθρώπους των ελληνικών ορυχείων. Γι αυτό συναντήσαμε τον Στέφανο Πράσσο , πρόεδρο του σωματείου ΣΕΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη». Και επιδιώξαμε να μάθουμε κάποια πράγματα παραπάνω για τη δουλειά και τον αγώνα που διεξάγεται εκεί. Όταν αυτές οι έννοιες δεν κατορθώνουν να στέκονται εύκολα διακριτές η μία από την άλλη. «Δουλειά» , «Αγώνας» γίνονται ένα και το αυτό, με τρόπο ανυποψίαστο και αθόρυβο πολλές φορές καθώς ο χρόνος περνάει με δυσκολία..