Ανάκληση απόλυσης σε κάτεργο των call center, μετά από κινητοποίηση

Την Παρασκευή πραγματοποιήθηκε μαζική κινητοποίηση στην εταιρία QCS IKE (Quality Call Sales) με στόχο την ανάκληση της απόλυσης εργαζόμενου. Ο εργαζόμενος, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, απολύθηκε την προηγουμένη μέρα απροειδοποίητα, με την αιτιολογία ότι δεν ήταν παραγωγικός γιατί δεν έκανε πολλές πωλήσεις. Στα σύγχρονα κάτεργα των call centers και της επινοικιάσης των εργαζομένων η ασυδοσία της εργοδοσίας ξεπερνά κάθε όριο εκμετάλλευσης.

Έπειτα από μαζική κινητοποίηση που κάλεσε το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών που συμμετείχαν μέλη του σωματείου και αλληλέγγυοι, ο εργαζόμενος από την Δευτέρα επιστρέφει στη δουλειά. Το αφεντικό δήλωσε ότι θα του δώσει άλλη μια «ευκαιρία»!

Στις κάλπες μια μέρα, στους δρόμους μια ζωή!

[Δύο λόγια του ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ για το ζήτημα των εκλογών και της ερχόμενης κυβέρνησης της «αριστεράς»]

Εν’ αναμονή εκλογών, κρίνουμε αναγκαίο ν’ αναδείξουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικάτης συγκεκριμένης διαδικασίας που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη ένταση.  Ίσως λοιπόν, είναι η πρώτη φορά μετά το 81’ που ο λαός με πολύ μαζικό τρόπο αναθέτει όλες μα όλες του τις ελπίδες σε μια αλλαγή μέσω εκλογών και μιας «αριστερής διακυβέρνησης».¹Η παραπάνω κατάσταση ερμηνεύεται σε μεγάλο βαθμό από την έντονη κάμψη του κινήματος την τελευταία διετία. Μια κάμψη που αποτελεί και τον λόγο που για πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης έχουμε μια εκλογική διαδικασία που δεν προέκυψε μέσα από κινηματική πίεση. Φυσικά αυτό δεν αναιρεί την έντονη δυσαρέσκεια έως αγανάκτηση του κόσμου για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθειτα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η αγανάκτηση δεν εξωτερικεύτηκε σε μια αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά στρατεύεται σήμερα στην κυβερνητική αλλαγή και στην προοπτική μιας διαφορετικής διαχείρισης. Έτσι, κατά την άποψή μας σχηματίζεται η εξής σχέση. Η κινηματική οπισθοχώρηση οδήγησε σε «εκλογές χωρίς κινηματική πίεση», τα δύο αυτά μαζί οδηγούν σε γιγάντωση των «εκλογικών αυταπατών», οι οποίες αυταπάτες με την σειρά τους ανατροφοδοτούν την κινηματική οπισθοχώρηση.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΓΕΝΑΡΗ!

Ν. Τεμπονέρας: O καθηγητής που συνεχίζει να διδάσκει

Στις 8 Ιανουαρίου 1991, Δεκάδες χιλιάδες μαθητές φοιτητές και εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε κινητοποιήσεις εναντίον της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας

Τα μέλη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας με αρχηγό τον Δημοτικό Σύμβουλο της Νέας Δημοκρατίας Γιάννη Καλαμπόκα, υπερασπιζόμενα την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα επιτεθούν σε καταλήψεις και θα δολοφονήσουν τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα.

Στην επιμέλεια του αφιερώματος, της Ελεύθερης ΕΡΤ, είναι ο Χρήστος Αβραμίδης

Charlie Hebdο: Το πριν, το γιατί, το μετά

Η δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo είναι η πλέον πολύνεκρη του είδους που έζησε η Γαλλία από τον 19ο αιώνα. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του και τα όσα ακολούθησαν τα δύο επόμενα 24ωρα, (ομηρίες, ένοπλες συμπλοκές, αιματηρές αστυνομικές επιχειρήσεις) και με δεδομένο το χαρακτήρα του στόχου, ο παραλληλισμός, και σε σκίτσο, με την επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ, δεν είναι εντελώς στον αέρα παρά την υπερβολή που ορισμένοι ίσως επισημαίνουν.  Είναι μια επίθεση που σε αντίθεση με αυτήν της 11ης Σεπτεμβρίου, γίνεται αντιληπτή ως «επίθεση από τα μέσα» καθώς οι δύο δράστες, όπως και ο τρίτος έμμεσος συνεργός, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής τουλάχιστον,  που κράτησε και την ομηρία στο εβραϊκό παντοπωλείο, δηλαδή τα αδέλφια Σαϊντ και Σερίφ Κουασί και ο Αμεντί Κουλιμπελί, είναι γάλλοι υπήκοοι.

Πολεμικά παιχνίδια!

[Κείμενο του ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ για το ζήτημα των πρυτανικών εκλογών του ΑΠΘ]

Όλοι ακούσαμε για τις εξελίξεις στο ΑΠΘ σχετικά με τις πρυτανικές εκλογές και τον Πρύτανη Μήτκα. Πάνω που όλες οι τελευταίες πινελιές του νόμου είχαν αρχίσει να δρομολογούνται στο πανεπιστήμιο και ο «κύριος» Μήτκας μαζί με την υπόλοιπη Πρυτανεία έπιασαν για τα καλά δουλεία, έσκασε η βόμβα της «ακύρωσης των πρυτανικών εκλογών  του ΑΠΘ για τυπικούς λόγους» και σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να ξαναγίνουν εκλογές. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε το υπουργείο Παιδείας να βγάλει ανακοίνωση και να… θεσπίσει νέο πρύτανη τον Λαόπουλο, που ήταν μέχρι πρότινος αντιπρύτανης και είχε αναλάβει το πόστο έπειτα από την ίδια… νοθευμένη διαδικασία!! Τελικά, οι πρυτανικές εκλογές θα επαναληφθούν, ο Μήτκας ξανά είναι υποψήφιος και εμείς φαίνεται να είμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Μπροστά σε αυτές τις κωμικοτραγικές εξελίξεις, ας ρίξουμε μια βαθύτερη ματιά.

Οι στατιστικές της φρίκης

Η ύφεση και τα μνημόνια εξανέμισαν κάπου 65 δισεκατομμύρια ευρώ το 2013 σε σύγκριση με το 2008 από το ΑΕΠ της χώρας. Το ίδιο διάστημα ο πέλεκυς των μνημονιακών κυβερνήσεων έκοψε από τους μισθούς πάνω από 23 δις ευρώ, ενώ οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά τα 2/3 και οι καταναλωτικές δαπάνες των νοικοκυριών περίπου κατά 36 δις ευρώ.

Οι αριθμοί μπορούν να καταγράφουν με σαφήνεια τα ‘’θαύματα’’ που επιτελέστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 5-6 χρόνια από τις κυβερνήσεις των δύο κομμάτων, που διεκδικούν και πάλι την ψήφο μας για να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο, σε συνεργασία- κατά περιόδους- σε συνεργασία και με άλλες (εξαφανισμένες σήμερα ή υπό εξαφάνιση αν δεν λάβουν έξωθεν βοήθεια) δυνάμεις, όπως ο ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά σίγουρα αδυνατούν να περιγράψουν το μέγεθος της ανθρωπιστικής καταστροφής, που συντελέστηκε στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης και της δήθεν ανάπτυξης.

Τα στοιχεία που δημοσιοποιεί όλα αυτά τα χρόνια η ΕΛΣΤΑΤ θα μπορούσαν να ονομαστούν με δύο λέξεις: ‘’Στατιστικές της φρίκης’’, μιας και φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν συνεχώς και σε τακτά διαστήματα ότι καμιά τραγωδία, κανένα νέο φρικώδες επίτευγμα των συγκυβερνητών, δεν πρόκειται να φρενάρει την ολέθρια για εκατομμύρια ανθρώπους πολιτική τους. Μια πολιτική που ακολουθούν με τρομακτική συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, υπερκεράζοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και τις προσταγές των επικυρίαρχών τους, προς τέρψιν βέβαια των μεγάλων κερδισμένων της ανθρωπιστικής καταστροφής, των τραπεζών, των μεγαλοεργολάβων, των εφοπλιστών, των μεγάλων φοροφυγάδων, των ‘’επενδυτών’’ που σπεύδουν να μοιράσουν τα ιμάτια της σταυρωμένης πατρίδας μας.

Όλοι αυτοί δεκάρα δεν δίνουν για τους ανέργους, που μαζί με τους ‘’σχεδόν ανέργους’’ φτάνουν το ενάμισι εκατομμύριο, για το ένα εκατομμύριο χαμένες θέσεις απασχόλησης, για τον στραγγαλισμό του κοινωνικού κράτους, για την καταβαράθρωση του παραγωγικού τομέα της οικονομίας και τον θάνατο δια πνιγμού εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Σήμερα, ημέρες προεκλογικού πυρετού που ζούμε, ημέρες καταστροφολογίας και τρομοκράτησης των ψηφοφόρων, αλλά και πρωτοφανούς επίδειξης οσφυοκαμψίας προς τους προστάτες τους (νταβατζήδες του λέει ο λαός μας), νομίζω θα άξιζε να παραθέσουμε συνοπτικά ορισμένα από τα ‘’μεγαλειώδη επιτεύγματα’’ των μνημονιακών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων στους τομείς της εθνικής οικονομίας, της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής μέριμνας, αλλά και της καθημερινότητας των νοικοκυριών, όπως αυτά προκύπτουν από τις έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ.

Αλβέρτου Αϊνστάιν: Γιατί Σοσιαλισμός;

Τα 60 χρόνια από το θάνατο του Αλβέρτου Αϊνστάιν (1879-1955), που θα γιορταστούν φέτος, είναι μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε ή να ανακαλύψουμε τον πολιτικό Αϊνστάιν που επιμελώς μας κρύβουν. Και σίγουρα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσουμε  αυτόν τον «άλλο» Αϊνστάιν παρά ακούγοντάς τον να μας μιλάει με τα δικά του λόγια για το περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο ζήτημα… «γιατί σοσιαλισμός;». Και όπως γράφαμε πριν από ακριβώς 10 χρόνια, όταν μεταφράζαμε και δημοσιεύαμε μεγάλα αποσπάσματα αυτού του ιστορικού κειμένου του μεγάλου Αλβέρτου:

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ;

του Αλβέρτου Αϊνστάιν*

(…) Αναρίθμητες φωνές έχουν ισχυριστεί εδώ και καιρό ότι η ανθρώπινη κοινωνία περνάει κρίση, ότι η σταθερότητά της έχει κλονιστεί σοβαρά. Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι ότι τα άτομα νοιώθουν αδιάφορα ή ακόμα και εχθρικά απέναντι στην ομάδα, μικρή ή μεγάλη, στην οποία ανήκουν. Και για να κάνω σαφέστερο αυτό που εννοώ, ας μου επιτραπεί να θυμίσω μια προσωπική εμπειρία. Συζητούσα πρόσφατα με έναν έξυπνο και καλοπροαίρετο άνθρωπο την απειλή ενός ακόμα πολέμου, που κατά τη γνώμη μου, θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, και έκανα την παρατήρηση ότι μόνο μια υπερεθνική οργάνωση θα προσέφερε προστασία από αυτό τον κίνδυνο. Τότε ο επισκέπτης μου, πολύ ήρεμα και ψυχρά, μου είπε: «Γιατί είστε τόσο βαθιά αντίθετος στην εξαφάνιση της ανθρώπινης φυλής;»

Είμαι βέβαιος ότι μόλις πριν από έναν αιώνα κανείς δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο με τόση ανεμελιά. Πρόκειται για μια δήλωση ενός ανθρώπου που προσπάθησε μάταια να βρει την εσωτερική του ισορροπία και έχασε λίγο ή πολύ κάθε ελπίδα να το πετύχει. Πρόκειται για την έκφραση της επώδυνης μοναξιάς και απομόνωσης από την οποία υποφέρουν τόσοι άνθρωποι στις μέρες μας.  Ποια είναι η αιτία; Υπάρχει διέξοδος;

Είναι μεν εύκολο να μπαίνουν τέτοια ερωτήματα, αλλά είναι δύσκολο να απαντηθούν με μια κάποια σιγουριά. Θα το προσπαθήσω, όσο καλύτερα μπορώ, παρόλο που έχω πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι τα αισθήματα και οι προσπάθειές μας είναι συχνά αντιφατικές και ομιχλώδεις και ότι δεν μπορούν να εκφραστούν με απλές και εύκολες διατυπώσεις.

Ο άνθρωπος είναι  ταυτόχρονα ον  μοναχικό και  κοινωνικό. Ως μοναχικό ον, προσπαθεί να προστατεύσει τη δικιά του ύπαρξή καθώς και την ύπαρξη εκείνων που του είναι πιο κοντά, να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες, και να αναπτύξει τις έμφυτες δεξιότητές του. Ως κοινωνικό ον, επιδιώκει να κερδίσει την αναγνώριση και τη στοργή των άλλων ανθρώπινων όντων, να μοιραστεί τις χαρές τους, να τα παρηγορήσει στις λύπες τους, και να βελτιώσει τις συνθήκες  ζωής τους.  Μόνο η ύπαρξη αυτών των διαφορετικών, συχνά αλληλοσυγκρουόμενων, επιδιώξεων αναδεικνύει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανθρώπου, και ο συγκεκριμένος συνδυασμός τους ορίζει πόσο ένα άτομο μπορεί να πετύχει την εσωτερική του ισορροπία και πόσο μπορεί να συμβάλει στην ευτυχία της κοινωνίας. Δεν αποκλείεται η δύναμη αυτών των δυο ροπών να ορίζεται από την κληρονομικότητα. Όμως, η προσωπικότητα που τελικά αναδύεται διαμορφώνεται κατά πολύ από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ένας άνθρωπος τυχαίνει να βρεθεί  κατά την ανάπτυξή του, από τις δομές της κοινωνίας  στην οποία μεγαλώνει, από την παράδοση αυτής της κοινωνίας, και από την αποτίμηση ιδιαίτερων ειδών συμπεριφοράς. Για το κάθε ανθρώπινο ον, η αφηρημένη έννοια «κοινωνία» σημαίνει το συνολικό άθροισμα των άμεσων και έμμεσων σχέσεών του τόσο με τους ανθρώπους της εποχής του όσο και με εκείνους των προηγούμενων γενεών. Το άτομο είναι ικανό να σκέφτεται, να αισθάνεται, να προσπαθεί, και να εργάζεται από μόνο του. Αλλά εξαρτάται  τόσο πολύ από την κοινωνία –στην φυσική, διανοητική και συναισθηματική του ύπαρξη-  ώστε να είναι αδύνατο να το σκεφτούμε ή να το κατανοήσουμε έξω από το πλαίσιο της κοινωνίας. Είναι η «κοινωνία» που εφοδιάζει τον άνθρωπο με τρόφιμα, ρούχα, με ένα σπίτι, με τα εργαλεία της δουλειάς, με γλώσσα, με τις μορφές σκέψης, και με το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της. Η ζωή του γίνεται δυνατή μέσω της εργασίας και των επιτευγμάτων των πολλών εκατομμυρίων παρόντων και προηγουμένων συνανθρώπων του που όλοι τους κρύβονται πίσω από τη λεξούλα «κοινωνία».