Α Ν Ο Ι Χ Τ Ο Π Λ Α Ι Σ Ι Ο
Μετά από ένα χρόνο αποκλεισμένοι τελείως από το πανεπιστήμιο εμείς βρήκαμε ξανά τους εαυτούς μας. Ανοίξαμε το ΑΠΘ με καταλήψεις όχι απλά για να εναντιωθούμε στην εισβολή των μπάτσων αλλά για να ξαναβάλουμε τις ανάγκες μας στην επιφάνεια ενάντια στην επιβολή του κεφαλαίου για μόνο εργασία, φοίτηση και κατανάλωση. Ακριβώς αυτή τη συνθήκη του εγκλεισμού στο σπίτι και μιας ζωής μόνο για δουλειά αμφισβητεί η διαρκής οικειοποίηση του πανεπιστημίου. Μέσα στις καταλήψεις των σχολών μπορούμε να ξαναζήσουμε πέρα από τις επιταγές του κεφαλαίου, καταφέραμε να αναπτύξουμε μια κοινωνικότητα που δεν μπορεί να καταλάβουν οι διάφοροι υπερασπιστές “του νόμου και της τάξης”. Δημιουργούμε το χώρο και το χρόνο να συζητήσουμε τα προβλήματά μας, να κοινωνικοποιηθούμε, να συναντηθούμε με τους δικούς μας όρους χωρίς την πίεση των μπάτσων και κάθε λογής αφεντικού και καθηγητή που μας θέλει εντατικοποιημένους. Αυτή τη στιγμή το ΑΠΘ είναι το πιο ανοιχτό μέρος της πόλης για κάθε κάτοικό της να έρθει να ξεφύγει από την καθημερινότητά του και να συνδέσουμε τους αγώνες ενάντια στην υποτίμηση και την πειθάρχισή μας.
Ανοίξαμε το πανεπιστήμιο με καταλήψεις στις σχολές
Τα κλειστά πανεπιστήμια και ο αποκλεισμός του campus από το κέντρο της πόλης αποτελεί γενικότερη στρατηγική του κράτους πολύ πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας. Εδώ και μια 10ετία το πανεπιστήμιο προσπαθεί πάση θυσία να περιορίσει οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν σχετίζεται στενά με την ακαδημαϊκή λειτουργία. Πολύ πριν έρθει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βλέπαμε τους κοσμήτορες να κλειδώνουν την είσοδο του πολυτεχνείου τα βράδια και το ΣΚ και τις πτέρυγες με ρολά, είδαμε 67 πόρτες του ΑΠΘ να κλείνουν για να μην μπορεί κανείς να μπει στο μεγαλύτερο πάρκο του κέντρου της πόλης. Όλα αυτά πάντα για το καλό μας, για να μας προστατεύσουν και καλά από τις πιάτσες και τους παραβιαστές. Σήμερα βλέπουμε τα αφηγήματα να καταρρέουν και αντιλαμβανόμαστε την πραγματική αιτία όλων αυτών των περιφράξεων, την πειθάρχηση και εντατικοποίηση των φοιτητών/ριών. Εμείς δεν νιώθαμε πότε ασφαλείς στα αποστειρωμένα πανεπιστήμια που θέλει να επιβάλλει κράτος και πρυτανικές αρχές αλλά όταν αυτά γεμίζουν με ζωή. Ασφαλείς νιώθουμε ανάμεσα στις πραγματικές σχέσεις που χτίζουμε μεταξύ μας, όταν οικειοποιούμαστε τις σχολές για τις ανάγκες μας και όχι με την προστασία κάθε φύλακα και μπάτσου.
Παράλληλα, οι καταλήψεις είναι ένα βασικό μέσο εναντίωσης στην φοιτητική ταυτότητά μας όπως αυτή ορίζεται από το κεφάλαιο και το κράτος. Είναι ένας τρόπος να πούμε ότι δε θέλουμε να γινόμαστε εντατικοποιημένες εργάτριες και θέλουμε να έχουμε και εμείς λόγο στις ζωές μας. Θεωρούμε ότι είναι σημαντικό μέσω των καταλήψεων να υπάρχει μπλοκάρισμα όλων των ερευνητικών διαδικασιών των σχολών, καθώς κρίνουμε οτι αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου και σε καμία περίπτωση τις δικές μας ανάγκες. Βασικό κομμάτι της εναντίωσης στην εντατικοποίηση είναι και η κριτική στον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα μαθήματα και στο περιεχόμενό τους. Δε θέλουμε απλά να γίνουμε ξανά φοιτητές με τον τρόπο που μας επιτάσσεται από το πανεπιστήμιο αλλά και την ίδια την κοινωνία. Στις καταλήψεις μας βρίσκουμε τους χώρους να συναντηθούμε. Τους χώρους όπου όλες χωράμε και μας εκφράζουν, έξω απ την κανονικότητα που το πανεπιστήμιο επιβάλει σε εμάς. Ανοίγουμε τις σχολές με καταλήψεις σημαίνει ότι δίνουμε στην κάθε μια μας τη δυνατότητα να έρθει στη σχολή, εκεί που όλες μαζί θα βρούμε το πως θέλουμε να υπάρχουμε και έξω από την διαδικασία των μαθημάτων. Όλα αυτά είναι ο τρόπος μας να υπάρχουμε και να ασκούμε πίεση στο κράτος ενάντια τόσο στο νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο όσο και στον γενικότερο έλεγχο των ζωών μας.
Από το ΑΠΘ μεχρί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ένας είναι ο εχθρός
Η πολιτική του ελληνικού κράτους εκμεταλλευόμενο την πανδημία είναι ξεκάθαρη, δαπανά εκατομμύρια για την άμυνα του απέναντι στον “εξωτερικό εχθρό” και την οχύρωση του στο εσωτερικό, αντί να δίνει λεφτά για την υγεία και την παιδεία. Συγκεκριμένα, αγοράζει Rafale, φρεγάτες και τεθωρακισμένα, ανοίγει 15.000 θέσει ΕΠΟΠ και 2.500 στελεχών στις Ένοπλες Δυνάμεις και ακόμα έρχεται τώρα στην Γ΄ ΕΣΣΟ που μπαίνει στα μέσα Απρίλη να εφαρμόσει το νέο διζωνικό σύστημα στράτευσης. Αυτό λέει ότι πλέον ο στρατός ξηράς θα υπηρετεί δωδεκάμηνο εκτός των παραμεθόριων όπου παραμένει 9 μήνες. Ο λόγος που εφαρμόζει το ελληνικό κράτος αυτόν τον νόμο τώρα είναι ξεκάθαρος, καλεί τα άτομα από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, όπου η δωδεκάμηνη θητεία δεν είναι επιλογή, να συναινέσουν στην θανατοπολιτική που εφαρμόζει η ΕΕ στέλνοντας τους να καταστείλουν μετανάστες στα σύνορα ως κομμάτι της εκπαίδευσής τους.
Η πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντί στους μετανάστες αποτελεί κεντρική στρατηγική του κεφαλαίου για την διαχείριση και υποτίμηση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού. Εδώ και τόσα χρόνια, κλείνει ανθρώπους που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον, σε κλειστά στρατόπεδα, χωρίς τις υποτυπώδεις υποδομές σε στέγαση, σίτιση και υγεία, ζητώντας τους να φύγουν από την χώρα που ούτε οι ίδιοι επέλεξαν να ζήσουνε ή να πεθάνουν φυλακισμένοι σε αυτή. Στεκόμαστε, λοιπόνν, δίπλα στους αγώνες τους καθώς η διαχείριση του μεταναστευτικού αποτελεί κομμάτι της γενικότερης επίθεσης του κεφαλαίου στις ζωές μας. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί γιατί δεν έχουμε να χωρίσει τίποτα μεταξύ μας. Γιατί πολύ απλά βλέπουμε μέσα από την σύνδεση των αγώνων, μέσα από το χτήσιμο πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα το δρόμο για τη συλλογική ανατίμηση ντόποιες και μετανάστες.
Νομοσχέδια Κεραμέως και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που ψηφίστηκε, έρχεται να χτίσει το περιβάλλον στο οποίο θα γίνεται απρόσκοπτα η έρευνα για τις εταιρείες και το στρατό, θα εφαρμόζεται η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, χωρίς καμία αντίδραση από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα κινήματα που αναπτύσσονται στο campus. Ακριβώς αυτά έρχεται να περιφρουρήσει η πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και οι κάμερες, οι περιφράξεις, ο έλεγχος στην είσοδο. Θέλουν ένα περιβάλλον ησυχίας-τάξης-ασφάλειας χωρίς συνελεύσεις, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς ανατρεπτική και ριζοσπαστική κουλτούρα. Έρχονται να βάλουν πειθαρχικά σύμφωνα με κανονισμούς που προβλέπουν έως και φυλάκιση, για τους ανθρώπους που αγωνίζονται ή υπάρχουν στο πανεπιστήμιο με μη προβλεπόμενο τρόπο όσον αφορά τα κριτήρια του κεφαλαίου. Απειλούν με διαγραφές, ώστε να επιβάλλουν τον έλεγχο στον ελεύθερο χρόνο μας, αποκλείοντας παράλληλα φοιτητές/ριες από το πανεπιστήμιο και επιβάλλοντας την συνέχιση της εντατικοποίησής μας.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι μια ιδεολογική εμμονή της Νέας Δημοκρατίας για καταστολή, αλλά αποτελεί γενική στρατηγική του κεφαλαίου εδώ και δεκαετίες. Ο συγκεκριμένος νόμος εντάσσεται στις πολιτικές επιταγές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου που εδώ και χρόνια επιδιώκουν να εφαρμόσουν στο πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο όπου το μόνο πράγμα που θα κάνουμε είναι να σπουδάζουμε εντατικοποιημένα και πειθαρχημένα, με προγράμματα σπουδών που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των φοιτητών. Τα πανεπιστήμια δεν θα αποτελούν χώρο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης ενώ η εκμετάλλευση των εργαζομένων, των φοιτητριών και των διδακτορικών θα συνεχίζει απρόσκοπτα. Αυτός είναι ο ρόλος του σε αυτό τον κόσμο, η εξειδίκευση του πειθαρχημένου, φθηνού εργατικού δυναμικού το οποίο θα συγχρονίζεται με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Έχει σημασία, λοιπόν, να δούμε τι είναι αυτή η χιλιοειπωμένη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που μας έχει επιβληθεί και έρχονται τώρα οι μπάτσοι να περιφρουρήσουν και να εντείνουν. Εδώ και χρόνια το κόστος φοίτησής μας συνεχώς μετακυλίεται στις πλάτες μας, μέσα από το κόψιμο των παροχών των φοιτητ(ρι)ών πέρα από το όριο φοίτησης, το κόψιμο μεγάλου μέρους των συγγραμμάτων, την συρρίκνωση τον δομών στις εστίες και τη συνεχή προσπάθεια επιβολής αντιτίμου και περιφράξεων στη λέσχη του ΑΠΘ. Ταυτόχρονα, εταιρίες κερδοφορούν μέσω έρευνας σε εργαστήρια στα οποία δεν έχουν πρόσβαση οι φοιτητές. Μπορεί να μην πληρώνουμε, λοιπόν, δίδακτρα αλλά το κόστος της επιμόρφωσης της εργατικής μας δύναμης όλο και ανεβαίνει και κάθε χρόνο τα λεφτά του πανεπιστημίου «δεν φτάνουν για τις ανάγκες μας».
Αντίθετα, βλέπουμε το πανεπιστήμιο να διαχειρίζεται τεράστια ποσά για έρευνα για τον στρατό και κάθε ανάγκη του κεφαλαίου για εξειδικευμένη έρευνα μέσα από χρηματοδοτήσεις από τον ιδιωτικό τομέα, ελληνικού κράτους και ΕΣΠΑ. Λεφτά βέβαια δεν υπάρχουν ποτέ για εμάς οι οποίοι παράγουμε άμισθα έργο σε ερευνητικά προγράμματα μέσα από τις διπλωματικές εργασίες (οι οποίες μάλιστα σε πολλά τμήματα είναι υποχρεωτικές για να βγάλουμε την σχολή), ούτε για τις πρακτικές μας που πολλές φορές είναι άμισθες ή στην καλύτερη με εξευτελιστικούς μισθούς των 150 ευρώ. Αυτό είναι το νέο σύγχρονο πανεπιστήμιο-επιχείρηση που προσπαθούν να περιφρουρήσουν. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, ο νέος νόμος επιδιώκει να αποκλείσει, με καθαρά ταξικά κριτήρια, κόσμο από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στέλνοντάς τους στην ιδιωτική ή στην τεχνική εκπαίδευση. Αυτό το πετυχαίνει με την θέσπιση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, την μείωση των εισακτέων και τις διαγραφές φοιτητών. Αυτό σημαίνει ότι όποιος δεν έχει χρήματα για φροντιστήρια, για ενοίκιο ή αναγκάζεται να εργαστεί παράλληλα με τις σπουδές του, αποκλείεται από το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου και εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, στο τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ ξεκινάει από τον Σεπτέμβρη το νέο αγγλόγλωσσο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών για αλλοδαπούς φοιτητές με δίδακτρα 12.000€ ετησίως, την ίδια ώρα που το ίδιο τμήμα μειώνει τους εισακτέους από Πανελλαδικές στους 70.
Ελαστικά ωράρια και μαύρη εργασία, να ποιά είναι τα νέα μας πτυχία
Παράλληλα ο χώρος της εκπαίδευσης δεν είναι ο μόνος που δέχεται επίθεση. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη για άλλη μία φορά την πανδημία έρχεται να περάσει ένα από τα πιο επιθετικά νομοσχέδια στην εργασία, προσπαθώντας έτσι να αποστομώσει και να πατήσει και άλλο κάτω την εργατική τάξη. Συγκεκριμένα το νέο νομοσχέδιο έρχεται να νομιμοποιήσει τα ελαστικά ωράρια με την αύξηση της ημερήσια εργασίας από 8 σε 10 ώρες χωρίς πρόσθετη αμοιβή με την πρόφαση ότι αυτές τις επιπλέον ώρες θα τις κερδίζει ο εργαζόμενος από κάποιο ρεπό ή από άλλη μέρα, κάτι που είχαμε ήδη δει να εφαρμόζεται άτυπα μέσα στο lockdown, όπου το αφεντικό έριχνε την ευθύνη στους εργαζόμενους αν αυτοί κολλούσαν COVID υποχρεώνοντας τους να δουλεύουν έξτρα απλήρωτες ώρες για να καλύψουν τις “χαμένες” που ήταν καραντίνα σπίτι τους. Επιπλέον, μέσα από το αντεργατικό νομοσχέδιο αυξάνονται οι νόμιμες ώρες υπερωρίας από 90 στις 120 το έτος και προφανώς καθιερώνεται η τηλεργασία, εντείνεται ο έλεγχος των αφεντικών πάνω στους εργαζομένους, οι οποίοι πλέον δουλεύουν από το σπίτι για να μη χρειάζεται να πληρώνουν καθαρίστριες-ες, ρεύμα και νερό των γραφείων, φέρνει την ψηφιακή κάρτα για την online εργασία. Τέλος, έρχεται να καταστείλει και τον εργατικό συνδικαλισμό μέσα από τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες στις συνελεύσεις σωματείων, την απαγόρευση κατάληψης του χώρου εργασίας, το 40% προσωπικό ασφαλείας στις απεργίες και δικαίωμα σε συλλογικές συμβάσεις εργασίας μόνο στους φακελωμένους. Φανερώνεται, λοιπόν, η στρατηγική του κεφαλαίου για ελαστικούς, αποδοτικούς και φθηνούς εργαζόμενους, με λιγότερη ελευθερία λόγου και αντιπαράθεσης εντός των συλλογικών τους σωμάτων, και αν πεινάσουν “θα φάνε” κανένα ρεπό, γιατί όλα τα άλλα κοστίζουν.
Η συνθήκη της τηλεκπαίδευσης και τηλεργασίας
Από Σεπτέμβρη, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν μειωθεί τα κρούσματα, τα πανεπιστήμια προβλέπεται να ανοίξουν με ένα μείγμα τηλεκπαίδευσης και δια ζώσης εκπαίδευσης. Σε αυτή την συνθήκη πλήττονται ιδιαίτερα οι φοιτητές οι οποίοι δεν θα μπορούν να καλύψουν το οικονομικό κόστος της εν μέρει δια ζώσης εκπαίδευσης, καθώς υπάρχει και ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο. Μέσω της τηλεκπαίδευσης μεταδίδονται στείρες πληροφορίες, χωρίς να υπάρχει άμεση τριβή με τον καθηγητή και τους συμφοιτητές, με αποτέλεσμα οι εξ αποστάσεως φοιτητές ουσιαστικά να αυτοδιδάσκονται. Επιπλέον, η τηλεκπαίδευση δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός κλειστού πανεπιστημίου, αλλά ο δρόμος προς την τηλεργασία. Αυτός ο «νέος» τρόπος δουλειάς που χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, νομιμοποιείται κοινωνικά ως απλά μία νέα συνθήκη εργασίας. Αλλά όσες το βιώνουμε γνωρίζουμε ότι δεν είναι απλώς αυτό. Όσοι τηλεργαζόμαστε βλέπουμε τον ελεύθερό μας χρόνο να ρευστοποιείται και να συρρικνώνεται και το σπίτι μας να μεταμορφώνεται σε γραφείο. Αντίστοιχα, στερείται η δυνατότητα της κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης στους φοιτητές, τους μαθητές και τους εργαζομένους. Επίσης, στην παρούσα κατάσταση, το κόστος της φοίτησης – εργασίας μας μετακινείται σε εμάς τις ίδιες, αφού το κράτος δεν φρόντισε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα υλικά μέσα (π.χ. υπολογιστές) και υποδομές (σύνδεση στο διαδίκτυο, ρεύμα), που απαιτούνται προκειμένου να υλοποιηθεί η τηλεκπαίδευση – τηλεργασία.
Συνεπώς, έχει ιδιαίτερο νόημα πράγματι να μιλήσουμε για άνοιγμα των σχολών με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Διότι δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε σε ένα μιξ “δια ζώσης - τηλε” εκπαίδευσης, το οποίο θα εντείνει ακόμα περαιτέρω την επίθεση στα φτωχότερα στρώματα. Να μπορέσουμε όλοι να συμμετάσχουμε κανονικά στην δημόσια εκπαίδευση, χωρίς κανένα κόστος δικό μας, αλλά του κράτους. Δεδομένου όλων αυτών, οι σχολές πρέπει να ανοίξουν. Αλλά πρέπει να ανοίξουν με τους δικούς μας όρους και κάνοντας ριζική κριτική στην εκπαίδευση μέχρι πρότινος, έτσι ώστε όταν ανοίξουν να παλέψουμε να μην είναι όπως πριν με την μαζικοποίηση των αγώνων μας, για την κατάργηση του νόμου στον δρόμο.
Η κρατική διαχείριση πάνω στις ζωές μας
Η κρατική διαχείριση της πανδημίας φαίνεται ξεκάθαρα ότι αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου το κράτος και το κεφάλαιο να περάσουν νομοσχέδια, όπως το παραπάνω, που από καιρό ήθελαν να θέσουν σε εφαρμογή. Η πανδημία, λοιπόν, αποτέλεσε το εναρκτήριο άλμα ώστε να αγοράζουν συνεχώς περιπολικά, ειδικούς φρουρούς και πολεμικούς εξοπλισμούς μας λένε ότι “αδυνατούν” να ενισχύσουν τα ΜΜΜ, να πάρουν μέτρα στους χώρους εργασίας για να μην συνεχίζουμε να πεθαίνουμε για να δουλεύουμε. Παράλληλα οι νεκροί της πανδημίας έχουν ξεπεράσει τους 8000, τα νοσοκομεία έχουν κλατάρει, με μεγάλο ποσοστό των ασθενών να πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ και η περίθαλψη για οποιαδήποτε άλλη ασθένεια να έχει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου αποκλειστεί. Το κράτος αρνείται να ενισχύσει με οποιοδήποτε τρόπο το σύστημα υγείας, να παρέχει πρωτοβάθμια βαθμίδα περίθαλψης, να προσλάβει αναγκαίο μόνιμο υγειονομικό προσωπικό. Οι εργαζόμενες στα νοσοκομεία παλεύουν με απλήρωτες υπερωρίες, ακραία εντατικοποιημένοι, καλούνται ουσιαστικά μόνοι τους, ακόμα και με πατέντες, να αντιμετωπίσουν την πανδημία.
Όλα αυτά ούτε μας εκπλήσσουν ούτε και μας παραξενεύουν, έχει καταστεί σαφές ότι οι αποφάσεις του κεφαλαίου γίνονται με ένα βασικό κριτήριο, “πώς θα βγει το χρήμα;”. Είναι άρα λογικό κι επόμενο όταν κινούνται σ’ αυτόν τον άξονα να πρέπει να καταστείλουν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που δε χωράνε στα στενά πλαίσια των αναγκών του κεφαλαίου. Οι συνεχείς αυθαιρεσίες κράτους και κεφαλαίου, επέτρεψαν σε καθηγητές που ενστερνίζονται την τρομοκρατική αυτή πολιτική, να στοχοποιούν φοιτητές/τριες που αντιτίθενται αυτής, απειλώντας τους ακόμα και με ακύρωση εξεταστικής. Παρόλο που αυτή η πολιτική στοχεύει στον εκφοβισμό των φοιτητών/τριων αλλά και όσων αγωνίζονται σ’ αυτή την κοινωνία, το κίνημα που έχει ξεσπάσει μέσω των καταλήψεων στα πανεπιστήμια αλλά και έξω απ αυτά μέσω λαϊκών συνελεύσεων, παρεμβάσεων και κινητοποιήσεων στις γειτονιές, έχουν δείξει το δρόμο για την αντίσταση σε όσα μας καταπιέζουν. Με το άνοιγμα των σχολών, με καταλήψεις, αλλά και με την εναντίωση μας στην πολιτική που θέλει τις σχολές μας κλειστές, εξασφαλίζουμε τις προδιαγραφές με τις οποίες θέλουμε να ανοίξουμε τα πανεπιστήμια, να μαζικοποιήσουμε τον αγώνα μας και να θέσουμε τους όρους με τους οποίους σπουδάζουμε.
Να σημειώσουμε επίσης πως αυτός ο 1 χρόνος εγκλεισμού δεν ήταν σε όλες το ίδιο. Στις μετανάστριες, στους κρατούμενους φυλακών, στις θηλυκότητες που είναι θύματα έμφυλης κακοποίησης, το μένουμε σπίτι δεν υφίσταται. Μετά το κύμα καταγγελιών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βιασμούς που ξέσπασε το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση θέλει να περάσει το ξεδιάντροπο νομοσχέδιο περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας. Η καταπίεση των θηλυκοτήτων αποτελεί ένα διαχρονικό φαινόμενο, που εμφανίζεται από ένα σφύριγμα στο δρόμο μέχρι και σε ακραίες σεξιστικές επιθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δύο δολοφονίες στη Μακρινίτσα, μια γυναίκας και του αδελφού της από τον πρώην σύζυγό της. Αλλά προφανώς η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για αυτά τα υποκείμενα, και ούτε για τον ποιος θα πεθάνει επειδή δεν θα υπάρχει ΜΕΘ, καθώς το να οχυρώνει τον στρατό και την αστυνομία και όχι να ενδιαφέρεται για την υγεία της κοινωνίας είναι καίριο κομμάτι της θανατοπολιτικής που εφαρμόζει, και την συμφέρει πλήρως, 1 χρόνο τώρα.
Παλεύουμε:
Να καταργηθεί το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη
Να ανοίξουν τώρα οι σχολές με όλα τα μέτρα προστασίας
Άμεση αθώωση όλων των συλληφθέντων/ισσών του φοιτητικού κινήματος
Άμεση απελευθέρωση των 3 της Νέας Σμύρνης
Λεφτά για τις ανάγκες μας, όχι για το στρατό και τα συμφέροντα του κεφαλαίου
Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση της Εκπαίδευσης
Άμεση στήριξη του ΕΣΥ και περίθαλψη για όλες/όλους
Άμεση επαναπρόσληψη των γιατρών που αγωνίζονται
Καμία εξίσωση των πτυχίων ιδιωτικών-δημόσιων πανεπιστημίων
Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους-ες, για ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο, προσβάσιμο
Όχι στην αύξηση της θητείας.
Ούτε κλειστά, ούτε ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χαρτιά σε όλους τους/τις
Όχι στα ενιαία ψηφοδέλτια και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.
Σίτιση για όλους-ες στη λέσχη, ανανέωση της σύμβασης των εργαζόμενων. Ούτε σκέψη
ανεγερθούν νέες εστίες.
. Να γίνουν εισδοχές πρωτοετών, συντηρήσεις, επισκευέςκαι
να ανεγερθούν νέες εστίες.
Καμία σκέψη για συγχωνεύσεις-καταργήσεις ιδρυμάτων. Όχι στην πολυδιάσπαση των
την κρατική χρηματοδότηση.
Ενάντια στα προπτυχιακά προγράμματα σπουδών με δίδακτρα
Ενάντια στο νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια
Προχωράμε σε:
Κατάληψη Πολυτεχνείου από Τρίτη 13/4 μέχρι την επόμενη συνέλευση
Οικειοποίηση του ΑΠΘ με πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και δράσεις.
Μπλοκάρισμα διοικητικών, ερευνητικών και ακαδημαϊκών δραστηριοτήτων του
Παρέμβαση κατά την διάρκεια των μαθημάτων για την ενημέρωση των συμφοιτητών/
Συζήτηση στα πλαίσια της κατάληψης για το έμφυλο και τις σεξιστικές/παραβιαστικές
Κάλεσμα σε συζήτηση με τους καθηγητές, διδακτορικούς, μεταπτυχιακούς των δύο
Καλούμε σε πανεκπαιδευτική πορεία την Πέμπτη 15/4 στη 13:00 στο Αγ. Βενιζέλου και
Στηρίζουμε τις πορείες ενάντια στη διαχείριση της πανδημίας και της καταστολή στις
Κάλεσμα σε αντιπολεμική/αντιμιλιταριστική πορεία το Σάββατο 17/4 στις 12:00 στον
Συντονισμός με τους φοιτητικούς συλλόγους για την κατάληψη του Πολυτεχνείου
Συντονισμός με τους υπόλοιπους συλλόγους που κινούνται σε αντίστοιχη αγωνιστική
Συντονιστική επιτροπή για την υλοποίηση των αποφάσεων της Γ.Σ. τη Δευτέρα 12/4 στις
Επόμενη Γενική Συνέλευση την Κυριακή 18/4 στις 12:00
Δια ζώσης παρέμβαση στους προέδρους των τμημάτων,
Παρέμβαση σε κοσμητεία/σύγκλητο, όποτε αυτές οριστούν, χωρίς εκπροσώπους
Κατάληψη διοικητικού κτηρίου
