ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ
ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ – ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΖΟΥΜΕ ΜΕ 400€
2 χρόνια μετά
την υπογραφή του Μνημονίου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και των συμμάχων του, η
αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου συνεχίζεται. Στόχος αυτής της πολτικής είναι
να βυθίσει εργαζόμενους και νεολαία στη φτώχεια και την εξαθλίωση, προκειμένου
να σωθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων και των τραπεζών και να ανορθωθούν οι
δείκτες της οικονομίας. Παρόλα αυτά ο λαός δεν έμεινε αδρανής όλο το
προηγούμενο διάστημα. Οι μαχητικές κινητοποιήσεις στους χώρους εργασίας, οι 17
Γενικές Απεργίες και οι εκατοντάδες κλαδικές (βλ. Χαλυβουργία, ΑΛΤΕΡ, κ.ο.κ),
οι πλατείες με τον καυτό Μάη Ιούνη, οι μεγαλειώδεις εμφανίσεις του λαϊκού
παράγοντα την 28η Οκτωβρίου αλλά και οι ριζοσπαστικές και συγκρουσιακές
πρακτικές στο πεδίο του δρόμου προκάλεσαν τεράστια φθορά στο πολιτικό σύστημα
και ειδικά σε όσους πρωταγωνίστησαν στην προώθηση αυτής της πολιτικής. Από τα
δημοψηφίσματα για το ευρώ που εξαγγέλλονταν και την επόμενη στιγμή παίρνονταν
πίσω, έως τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου και την τελική
προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών για την 6η του Μάη, αυτό που
καθόριζε τις εξελίξεις ήταν η ορμητική κινητοποίηση του λαού σε κάθε πακέτο
μέτρων που προσπαθούσαν να περάσουν σε βάρος του.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΡΙΨΕ…
Οι βουλευτικές
εκλογές λοιπόν ορίστηκαν κάτω από την ασφυκτική πίεση που προκάλεσαν οι
μαχητικοί αγώνες. Ο λαός καλέστηκε να προσέλθει στις κάλπες για να
νομιμοποιήσει μια πολιτική που τον οδηγεί στην καταστροφή. Με προαποφασισμένα
τα μέτρα του Ιουνίου, το μαύρο μέτωπο βομβάρδιζε καθημερινά την κοινωνία, μέσω
των Μ.Μ.Ε., με την τρομοκρατία της ακυβερνησίας και τα προβλήματα που αυτή θα
προκαλούσε στην εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων της χώρα προς τους δανειστές. Μέχρι
και ο Προβόπουλος, ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας, προσπάθησε να εκβιάσει
τις επιλογές του λαού, προβάλλοντας την αδήριτη ανάγκη αμέσως μετά τις εκλογές
να συγκροτηθεί κυβέρνηση που θα κρατήσει τη χώρα εντός του € με οποιοδήποτε
κόστος. Ο λαός όμως μπήκε πίσω από το παραβάν για να ξηλώσει το πολιτικό
σύστημα και κυρίως τα κόμματα που ανέλαβαν ενεργητικό ρόλο στο ρήμαγμα των ζωών
εκατομμυρίων ανθρώπων. ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ είδαν τα ποσοστά τους να
καταρρέουν με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να συγκροτηθεί κυβέρνηση που θα
προχωρήσει άμεσα στη ψήφιση των προαποφασισμένων μέτρων. Στις εκλογές
καταγράφηκε ένα ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης του μνημονίου που δεν χρωματίστηκε -
όσο έντονα απαιτεί η ίδια η ποιότητα της επίθεσης - από αντικαπιταλιστικό και
αντι-ΕΕ περιεχόμενο. Σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίστηκε από τις αυταπάτες των
άμεσων λύσεων και των κυβερνητικών διεξόδων. Παρόλα αυτά ο λαός έκανε ξεκάθαρο
ότι δε δέχεται τη τρομοκρατία περί ακυβερνησίας, αρνείται να υπακούσει στους
μονόδρομους της διάλυσης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και αναζητά
εναλλακτική προοπτική. Μια προοπτική που περνά αντικειμενικά από τη ρήξη και
την αποδέσμευση από ΟΝΕ, € και Ε.Ε. προκειμένου να παρθούν όλα τα μέτρα πίσω, ο
λαός να ανασάνει και με τον ίδιο πλέον στο τιμόνι, να κινηθεί προς τα μπρος,
για να πάρει τελικά τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια του.
Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΕΙ!
Σίγουρα
ο καθένας από μας συζήτησε πολύ για αυτές τις εκλογές, προβληματίστηκε για το
τι θα ψηφίσει θέλησε να τιμωρήσει αυτούς που άλλαξαν τη ζωή και προσπαθούν να ακυρώσουν
το μέλλον μας… Το επόμενο διάστημα χρωματίζεται από το ενδεχόμενο νέων
βουλευτικών εκλογών. Είναι η 16 του Μάη,
μέρα διεξαγωγής εκλογών στου συλλόγους των φοιτητών, μια πολιτική μάχη που
αντικειμενικά υποβαθμίζεται έναντι των υπόλοιπων;
Η
νεολαία πολύ πριν η κρίση χτυπήσει την πόρτα της συντριπτικής πλειοψηφίας της
κοινωνίας, βρισκόταν στο στόχαστρο των πολιτικών των κυβερνήσεων. Η ελαστική,
μαύρη και κακοπληρωμένη εργασία, οι συνεχείς αλλαγές στην αγορά, το χτύπημα της
δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και η αίσθηση ότι η γενιά μας θα είναι πρώτη
που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη τροφοδότησε έναν πρωτότυπο
ριζοσπαστισμό που εκφράστηκε με ποικίλους τρόπους. Οι μεγαλειώδεις καταλήψεις
του φοιτητικού κινήματος το ’06 –’07, οι σποραδικές αλλά εκρηκτικές
κινητοποιήσεις των μαθητών συναντήθηκαν με το ορμητικό ρεύμα του Δεκέμβρη του
’08 στο οποίο βρέθηκε το σύνολο της νεολαίας, επιβεβαίωσαν όσους έλεγαν ότι η
νέα γενιά λειτουργεί ως ευαίσθητος παλμογράφος των κοινωνικών διεργασιών που
κυοφορούνται. Όταν οι δείκτες στις Η.Π.Α. έπαιρναν την κάτω βόλτα, η ελληνική
νεολαία τρόμαζε τους ηγέτες όλου του κόσμου, προεικόνιζε τις μεγάλες εξεγέρσεις
των νέων της Βρετανίας και της Χιλής. Μπορεί η νεολαία να μη συμμετείχε στις
κινητοποιήσεις από την είσοδο της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης με οργανωμένο
και συγκροτημένο τρόπο αλλά σε κάθε ραντεβού του λαού έδωσε το παρόν. Και έδινε
το παρόν ακριβώς επειδή γινόταν ολοένα και περισσότερο συνείδηση σε αυτήν ότι
αποτελεί, το
καλύτερο υλικό στην προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου,
ότι της ετοιμάζουν μέλλον ανεργίας της τάξης του 40%, του Συμφώνου Πρώτης
Απασχόλησης (400€ για όλους τους νέους κάτω των 30) και του δρόμου της
μετανάστευσης. Για να επιβάλλουν αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα προσπαθούν
να διαμορφώσουν εδώ και τώρα το νέο Πανεπιστήμιο της αγοράς, με πτυχία χωρίς
αντίκρισμα, όλο και λιγότερο δημόσιο και δωρεάν και με ακρωτηριασμένη τη
δημοκρατία στο εσωτερικό του. Σε όλες τις μάχες μαζί με τον υπόλοιπο λαό και η
νεολαία με ιδιαίτερο τρόπο έδειξε την αντίθεσή της στο μέλλον που της
ετοιμάζουν, με τις καθοριστικής σημασίας για το φοιτητικό κίνημα κινητοποιήσεις
του Σεπτέμβρη και τις καταλήψεις σε πάνω από 300 τμήματα και σχολές
πανελλαδικά, κερδίζοντας αυτό που στην εποχή του μνημονίου φαινόταν ακατόρθωτο,
να καταστήσουν ανεφάρμοστο και να μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια εφαρμογής ενός
νόμου που ψηφίστηκε με πλατιά κοινοβουλευτική συμφωνία, δείχνοντας ότι οι
πραγματικές πλειοψηφίες βρίσκονται στον δρόμο, στους κόλπους του λαϊκού
κινήματος. Ερχόμενο αντιμέτωπο με μια από τις πιο σκληρές
όψεις του νόμου-πλαίσιο, αυτήν της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, το
φοιτητικό κίνημα έδωσε ηχηρή απάντηση με την έμπρακτη υπεράσπισή του απέναντι
στις δυνάμεις καταστολής την 17η του Νοέμβρη. Εξίσου ηχηρό μήνυμα
απέναντι στις προσπάθειες κυβέρνησης και υπουργείου ήταν και η στάση του
φοιτητικού κινήματος κατά τη διαδικασία συγκρότησης των συμβουλίων διοίκησης. Η
συγκεκριμένη πτυχή του νόμου μπλοκαρίστηκε τόσο σε πανελλαδικό επίπεδο όσο και
στο Α.Π.Θ, με τον κοινό αγώνα φοιτητών και εργαζομένων.
Τι
μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι φοιτητικές εκλογές για τα κόμματα του μαύρου
μετώπου, ειδικά μπροστά στο ενδεχόμενο νέων βουλευτικών εκλογών; Πολύ θα θελαν
τη 17η του Μάη να μιλάν για μια νεολαία που ψηφίζει «υπεύθυνα» συνυπογράφοντας
την καταδίκη του μέλλοντος της. Ε, δε θα τους κάνουμε το χατίρι, όπως τους
μαύρισε ο λαός στις 6 Μάη, το ίδιο θα συμβεί και με τις παρατάξεις τους στις 16
του Μάη.
Μπροστά στην κάλπη κοκκινίζω…
Στο έδαφος λοιπόν όλων των
παραπάνω και της κρισιμότητας της πολιτικής συγκυρίας που διανύουμε, είναι που
θέλουμε να καταθέσουμε, το πώς εμείς, ως ΑΡ.ΑΓ.Ε. αντιλαμβανόμαστε τη διαδικασία των εκλογών και τη σημασία
που έχει το μήνυμα που θα στείλουν αυτές προς την κοινωνία..
Για εμάς οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια
εξατομικευμένη διαδικασία, όπου ο ψηφοφόρος–φοιτητής καλείται μια φορά
το χρόνο να «δείξει τη δύναμή του» μέσα από κάποιο παραβάν. Γι’ αυτό το λόγο οι
εκλογές δεν αποτυπώνουν μ’ έναν σαφή τρόπο τους διαρκώς μεταβαλλόμενους
συσχετισμούς εντός των συλλόγων, ούτε τη δυναμική των διαδικασιών που
συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Αποτυπώνουν ωστόσο τους
συσχετισμούς που χαρακτηρίζουν το φοιτητικό σώμα και σκιαγραφούν το πολιτικό DNA του πιο
οργανωμένου και ριζοσπαστικού κομματιού της νεολαίας.
Η
διαδικασία αυτή – αν και δεν καθορίζει – επηρεάζει τον τρόπο με τον
οποίο θα λειτουργεί ο σύλλογος την
επόμενη χρονιά,
αφού από τις εκλογές προκύπτουν το Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου (το 9μελές
Δ.Σ.) και βγαίνουν οι εκπρόσωποι στα όργανα συνδιοίκησης (τμήμα και σύγκλητο).
Υπό αυτό το πρίσμα εμείς
συμμετέχουμε στις εκλογές, γιατί δεν θέλουμε να χαρίσουμε καμία διαδικασία
λήψης αποφάσεων σε κανένα φοιτητοπατέρα και γιατί θέλουμε αυτές οι εκλογές να
γίνουν διαδικασία
πολιτική, όπου θα αναμετρηθούν αντιλήψεις και όχι γνωριμίες, καφέδες και
κομματικοί μηχανισμοί.
Θέλουμε λοιπόν να παρεμβαίνουμε
στο Δ.Σ., όχι για να το παίξουμε οι αφ’ υψηλού αντιπρόσωποι των φοιτητών, αλλά
για να μαθαίνουμε τι συμβαίνει μέσα σε αυτό και να το θέτουμε υπό τον έλεγχο
του συλλόγου φοιτητών, ώστε στην τελική να μην αποφασίζουν 9 πεφωτισμένα άτομα
για εμάς χωρίς εμάς. Ενεργητικά λοιπόν να παίρνουν οι φοιτητές την κατάσταση
στα χέρια τους ώστε να αναπνέει η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων.
Παράλληλα, θέλουμε να παρεμβαίνουμε στα όργανα συνδιοίκησης, όχι
για να τα βρούμε με τους καθηγητές, αλλά με τη λογική της εντός-εκτός και
εναντίον παρέμβασης στα όργανα αυτά. Εντός
για να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η
αναδιάρθρωση περνά μέσα από αυτά, εκτός
γιατί θεωρούμε πως τα φοιτητικά συμφέροντα κερδίζονται με αγώνες συλλογικής και
μαζικής διεκδίκησης και όχι με όρους ατομικής συνδιαλλαγής και αντιπροσώπευσης. Εναντίον γιατί σε περίπτωση
που τα όργανα αυτά προσπαθήσουν να πάρουν αντιδραστική απόφαση για τα
συμφέροντά μας, θα μπλοκάρουμε με κάθε τρόπο τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης. Άλλωστε,
οι αλλαγές που προωθούνται μέσω του νόμου Διαμαντοπούλου καθιστούν τη δομή των
οργάνων διοίκησης ακόμη πιο αντιδραστική και θωρακισμένη απέναντι στις
φοιτητικές διεκδικήσεις (χωρίς προφανώς να θεωρούμε ότι το σημερινό μοντέλο
συνδιοίκησης μας καλύπτει). Αυτό που
προσπαθούμε λοιπόν να εκφράσουμε (και όχι να διαχειριστούμε ή να ελέγξουμε)
είναι εκείνο το ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα εντός του πανεπιστημίου, που ζει
και δρα με βάση τις συνελεύσεις, τις
καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, και που συγκρούεται με νικηφόρο τρόπο με τις
μεταρρυθμίσεις και την αναδιάρθρωση σε παιδεία-εργασία, τόσο στις μεγάλες, όσο
και στις μικρές μάχες, που δίνει ο σύλλογος μας τόσο καιρό.
Ταυτόχρονα θέλουμε να
εκφράσουμε την πολιτική λογική μιας Αριστεράς που έχει εμπιστοσύνη στην
πρωτοβουλία του ίδιου του κόσμου και στην αμεσοδημοκρατία των Γενικών
Συνελεύσεων. Μιας Αριστεράς που λειτουργεί με το μοντέλο του σχήματος και όχι
της παράταξης-ιμάντα μεταβίβασης μιας κομματικής γραμμής, που συνδέει τα ειδικά
θέματα της σχολής στην οποία δρα, με τα ευρύτερα ζητήματα της κοινωνίας, που
δεν απομονώνεται στη σχολή της, αλλά συντονίζεται με αντίστοιχα σχήματα από
άλλες σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και όλα μαζί αποτελούμε την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή
Κίνηση). Μιας Αριστεράς
που, χωρίς όμως τη λογική του κατόχου της απόλυτης αλήθειας, μπορεί να
συνεργάζεται με σχήματα και δυνάμεις που έχουν παρόμοια λογική, έστω και αν δεν
συμφωνούμε πλήρως. Μιας Αριστεράς
ανατρεπτικής, που αρθρώνει λόγο μάχιμο και συγκρουσιακό πηγαίνοντας κόντρα
στους κυβερνητικούς μονόδρομους και μακριά από λογικές συμβιβασμού και υποταγής. Μιας Αριστεράς που δεν αρκείται σε
λογικές απλής διαμαρτυρίας αλλά μέσω της διεκδίκησης συγκεκριμένων νικών στο
σήμερα, εμπνέουν το δρόμο του συλλογικού αγώνα.
ΑΠΟΧΗ
Σε
αυτή την κρίσιμη πολιτική συγκυρία, η οργή και η αγανάκτηση απέναντι στο σάπιο
πολιτικό σύστημα αλλά και σε οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού εκδηλώνεται τόσο
με την υποτίμηση των συλλογικών διαδικασιών (βλέπε γενικές συνελεύσεις) όσο και
στο επίπεδο των εκλογών με την αποχή. Στη βάση αυτού του σκεπτικού, η μη
συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές ταυτίζεται με την αποδοκιμασία των
συνδικαλιστικών πρακτικών που προωθούν οι καθεστωτικές παρατάξεις (συνδιαλλαγή
με καθηγητές, socializing κλπ)
θεωρώντας ταυτόχρονα ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα εξαλειφθούν. Από την άλλη μπάντα,
υπάρχει και η λογική της αποχής σαν πολιτική στάση που κυρίαρχα καλλιεργείται
από το χώρο της αυτονομίας και της αναρχίας ως άρνηση συμμετοχής σε
αστικοδημοκρατικού τύπου διαδικασίες που οδηγούν στην εκλογή γραφειοκρατικών
οργάνων. Παρά το γεγονός ότι οι παραπάνω αντιλήψεις έχουν διαφορετικές
αφετηρίες οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: τη λευκή επιταγή στα κοράκια του
κοινοβουλευτισμού (ΔΑΠ- ΠΑΣΠ) να διαχειρίζονται ανάλογα με τις ορέξεις τους τα
όργανα του συλλόγου. Αφού, με τους σάπιους εκλογικούς μηχανισμούς που
συγκροτούν, η αποχή όχι μόνο φθορά δεν προκαλεί αλλά μάλλον ενισχύει σε τελική
ανάλυση τις αντιλήψεις τους. Πιο συγκεκριμένα για τη στάση της «πολιτικής»
αποχής, θεωρούμε ότι η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές είναι αναγκαία για να
μην αφήσουμε κανέναν να τις διαχειριστεί σαν να είναι το μαγαζάκι του και να
παίζει μπάλα χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματά τους εις βάρος όλων μας αλλά. Για
να αλλάξουμε τους συσχετισμούς εντός των σχολών γέρνοντας την πλάστιγγα υπέρ των
αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών των γενικών συνελεύσεων, που εκφράζουν την
πλειοψηφία των φοιτητών και όχι τα συμφέροντα του κάθε αντιπροσώπου που βάζει
αναχώματα στις κινηματικές διαδικασίες με όποιον τρόπο μπορεί (ας αναρωτηθούμε
τι θα γινόταν αν η σχολή μας είχε τους συσχετισμούς των ΤΕΙ-85% ΔΑΠ). Κόντρα
λοιπόν στον υποταγμένο συνδικαλισμό που είναι δεκανίκι της πολιτικής που
υποθηκεύει το μέλλον μας, είναι ευθύνη όλων μας η αναβάθμιση των διαδικασιών
του συλλόγου μας.
ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ
ΜΕ ΤΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ
(ΔΑΠ) Από
την μία, υπάρχει η αντίληψη που θέλει να μετατρέψει τις εκλογές σε γκάλοπ κατά
των αγώνων μας, καλώντας μας να τη στηρίξουμε, ενώ παράλληλα απαξιώνει τις
συλλογικές διαδικασίες και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Επιλέγει το πολιτικό
«κρυφτούλι», σαμποτάροντας τις Γενικές Συνελεύσεις, με στόχο τον
αποπροσανατολισμό και τη συναίνεση των φοιτητών για να εγγυηθεί την υλοποίηση
της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (είτε κυβέρνηση είναι το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ).
Ενδεικτική ήταν η στάση της στο φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη που κρυμμένη
πίσω από το «κίνημα των ανοιχτών σχολών» πουλούσε πρόλογο ότι τάχα διαφωνεί με
το νόμο αλλά από την άλλη στη μπροσούρα της «Παιδεία 2020» οι προτάσσει που
καταθέτει είναι βγαλμένες απ’ τα καλύτερα όνειρα της Διαμαντοπούλου και του Μπαμπινιώτη.
Είναι η ίδια αντίληψη που επιλέγει τη συνδιαλλαγή (γλείψιμο και ρουσφετάκια) με
τους καθηγητές ώστε να εξαργυρώσει τις ψήφους σε καρέκλες και μεταπτυχιακά και
στη σχολή το παίζει μια ωραία παρεούλα (ποτάκια, σημειωσούλες κλπ) ειδικά όταν
πλησιάζουν οι εκλογές. Το δημοκρατικό της προσωπείο ωστόσο σπάει όταν
επιστρατεύει μπράβους ασφαλίτες και Χρυσαυγίτες, ξυλοκοπεί και απαγάγει
φοιτητές για να περιφρουρήσει την εφαρμογή του νόμου πλαισίου όπως έκανε στα
ΤΕΙ Θεσσαλονίκης κατά την εκλογή του νέου συμβουλίου διοίκησης. Σπάει με τις
στρατιωτικού τύπου εισβολές της στο Πολυτεχνείο κάθε 17 Νοέμβρη με εμετικά και
φασιστικά συνθήματα. Σπάει όταν στα ΤΕΙ υψώνει τα εθνικά λάβαρα στην επέτειο
του χουντικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, συνδυάζοντας έτσι με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο το παρελθόν με το παρόν της «δημοκρατικής» παράταξης. Ας
μη γελιόμαστε λοιπόν για το αν η ΔΑΠ είναι «ανεξάρτητη». Αποτελεί τη νεολαία
της ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια και πυρήνας της είναι η ΟΝΝΕΔ που το ιστορικό της
κοσμούν εκατοντάδες επιθέσεις σε αγωνιστές, ακόμη και στη δολοφονία του Ν.
Τεμπονέρα (Πάτρα 1991). Είτε λοιπόν με τα χαμόγελα είτε με τα ρόπαλα η ΔΑΠ
αποτελεί την πολιτοφυλακή των κυβερνήσεων.
(ΠΑΣΠ) Η
ΠΑΣΠ είναι ο δεύτερος βασικός πυλώνας που στηρίζει τη μεταρρύθμιση στα
Πανεπιστήμια και το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα κροκοδείλια δάκρυα της
ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ
και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή αφού και η
στάση της κυβερνητικής παράταξης μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων,
στάση είτε υπεράσπισης των μέτρων «ως αναγκαίο κακό» είτε της απόλυτης σιωπής
δείχνουν ότι αποτελεί το φερέφωνο της κυβέρνησης μαζί με τη ΔΑΠ. Είναι η
παράταξη που στήριζε τη λαομίσητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έστρωσε το έδαφος
στην κυβέρνηση με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο για την ψήφιση και την εφαρμογή του
νόμου-Διαμαντοπούλου. Αυτό φάνηκε μετά από την ανοιχτή στήριξη της ΠΑΣΠ στο
Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και στο Σχέδιο Διαβούλευσης της Διαμαντοπούλου για την
εκπαίδευση και η συμμετοχή της στο διάλογο με το υπουργείο όπου οι προτάσεις
τις δεν διέφεραν σε τίποτα με αυτές του υπουργείου, αφού στηρίζει ανοιχτά την
επιχειρηματική λειτουργία των Πανεπιστημίων, τη δημιουργία ιδιωτικών κολεγίων
ενώ τώρα που διαλύεται η φοιτητική μέριμνα την διακατέχει απόλυτη σιωπή. Επίσης
η επίθεση της ΠΑΣΠ σε φοιτητές στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αλλά
και η δολοφονική επίθεση σε αγωνιστές φοιτητές στο Γεωπονικό Αθηνών με
πληρωμένους μπράβους δείχνει πέρα από όλα τα άλλα και το βρώμικο ρόλο που έχει
αναλάβει προκειμένου να χτυπηθεί το φοιτητικό κίνημα.
Ψήφος
σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σημαίνει στήριξη των μνημονίων και της πολιτικής της που θέλει
τους εργαζόμενους και τη νεολαία θύματα της κρίσης στο βωμό της οποίας
θυσιάζονται δικαιώματα και κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Ψηφίζοντας ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δίνουμε στην
κυβέρνηση το δικαίωμα να μιλάει στο όνομά μας και το επιχείρημα ότι οι φοιτητές
επικροτούν την πολιτική της, ιδιαίτερα στο χώρο των Πανεπιστημίων. Ψήφος σε
ΔΑΠ-ΠΑΣΠ σημαίνει στήριξη της αντίληψης που ιεραρχεί την ατομική διαπραγμάτευση
πάνω από τη συλλογική διεκδίκηση και το ατομικό συμφέρον πάνω απ’ το συλλογικό.
Ψήφος
σε ΔΑΠ-ΠΑΣΠ υποθηκεύει τη γενιά μας
(ΠΚΣ-ΚΝΕ) Η ΠΚΣ
παρά τον αγωνιστικό της λόγο δεν πιστεύει ότι στο σήμερα με τους αγώνες μας
μπορούμε να πετύχουμε συγκεκριμένες νίκες και έτσι καλεί σε μια στείρα
διαμαρτυρία, «για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας», ενώ σε κρίσιμες στιγμές του
κινήματος όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να ελέγξει πλήρως τις καταστάσεις αποχωρεί
και καταγγέλλει, καταλήγοντας πολλές φορές να εξυπηρετεί τον αντίπαλο. Τέτοια
παραδείγματα είναι ο Δεκέμβρης του 2008, το κίνημα των πλατειών αλλά το πιο
πρόσφατο είναι η έξαρση του φοιτητικού κινήματος τον περασμένο Σεπτέμβρη. Πριν
την ψήφιση του νόμου η ΠΚΣ είχε ένα ασαφές σχέδιο για το πως έπρεπε το
φοιτητικό κίνημα να οργανωθεί και να παλέψει, ώστε να αποτρέψει την ψήφιση του
νόμου αλλά και να συμβάλει στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος ευρύτερα. Έτσι
όταν ο νόμος ψηφίστηκε, στις γενικές συνελεύσεις καλούσε σε μη εφαρμογή του την
πρώτη βδομάδα με ανοιχτή σχολή και εξεταστική. Στη συνέχεια, υπό το βάρος των
μαζικών συνελεύσεων και καταλήψεων, αναγκάστηκε να υιοθετήσει (κωλοτούμπα
λέγεται) το μέσο της κατάληψης αρνούμενη
όμως οποιαδήποτε κοινή δράση. χωρίς να βάζει στόχο την ανατροπή, λογική που την
οδήγησε μετά από λίγες εβδομάδες να κατεβάζει πλαίσια ανοιχτής σχολής. Δεν αναγνωρίζει τη δυνατότητά του κινήματος
να αποσπά νίκες στο σήμερα (χαρακτηριστική είναι η στάση της Επιτροπής Αγώνα
στο ζήτημα του Λογισμού ΙΙ που στην αρχή το έκανε γαργάρα και δεν ασχολήθηκε
καν, ενώ στη συνέχεια κρατούσε καταγγελτική στάση απέναντι στον αγώνα του
συλλόγου). Βέβαια όλα αυτά ταιριάζουν γάντι και με τη στάση που έχει επιλέξει
γενικότερα στο κίνημα και ειδικά στο φοιτητικό. Η ΠΚΣ με την επιλογή της για
δημιουργία του ΜΑΣ και των επιτροπών αγώνα έχει δείξει ποια πραγματικά είναι η
έννοια της. Καλεί σε συσπείρωση και ενίσχυση μόνο τον κομματικών της δυνάμεων
σαν τους μόνους φορείς που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση, υπονομεύοντας την
ενιαιότητα του φοιτητικού κινήματος, των φοιτητικών συλλόγων και των γενικών
συνελεύσεων, χωρίς να βλέπει τη δύναμη στο μαζικό λαϊκό κίνημα.
(ΑΡ.ΕΝ.) Κάθε πολιτική δύναμη που αναφέρεται στην
αριστερά και ζητάει την στήριξη μας θα πρέπει να κρίνεται με βάση τη συνεχή
συμμετοχή της στη ζωή του συλλόγου και στο τι πρωτοβουλίες παίρνει για την
ενεργοποίηση αυτού, στην κατεύθυνση της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των
δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας. Κρίνοντας λοιπόν την ΑΡΕΝ του συλλόγου μας
θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνεισφορά της είναι στην καλύτερη αναιμική. Ωστόσο η πολιτική λογική που εκφράζει η ΑΡΕΝ
εγκλωβίζει τη δυναμική του κινήματος σε προτάσεις διαχείρησης των προβλημάτων
και διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση. Δήθεν ρήξης με το ΔΝΤ, αλλά όχι με την
ΕΕ. Μια αριστερή δύναμη που όσο και να στριγγλίζει στα τηλεπράθυρα ότι είναι με
τα κινήματα, συγκροτεί προτάσεις αριστερής διακυβέρνησης (από γεννησιμιού της,
όχι μόνο τώρα που πήρε 17% στις βουλευτικές) αφήνοντας το ρόλο του κομπάρσου,
παθητικού ψηφοφόρου, στο κίνημα.
ΤΡΑΒΑΩ ΛΟΙΠΟΝ Σ' ΟΛΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Στις 16 Μάη, λοιπόν, δεν πάμε για να αποδείξουμε
πόσο καλοί είμαστε στις κοινωνικές σχέσεις και στο αλισβερίσι ψήφων. Πάμε για
να εκφράσουμε το διακριτό ριζοσπαστικό πολιτικό δυναμικό που υπάρχει στη σχολή
μας και εκφράζεται μέσω των συλλογικών πρακτικών και κινητοποιήσεων. Πάμε για να καταδικάσουμε ουσιαστικά και μαχητικά
την ανελέητη επίθεση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ και ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας. Στήριξη
αυτής της λογικής, δεν είναι μια ψήφος
στείρας καταγγελίας αλλά ρήξης με τις λογικές του καπιταλιστικά «εφικτού», που
προβάλει το ρεαλισμό των κοινωνικών αγώνων.
Σημαίνει στήριξη της δυνατότητας να οργανώνονται μεγάλα κινήματα και
νικηφόροι αγώνες. Δεν πρεσβεύουμε άλλη μια αριστερή λογική που κάθεται στην
γωνιά της και απαγγέλει ξύλινους λόγους, αλλά ως σχήμα θέλουμε να βάλουμε στην
κεφαλή των αγώνων την ανατρεπτική νεολαία ως το παράγοντα εκείνο που μπορεί να
αλλάξει την θλιβερή κοινωνική κατάσταση. Η ενίσχυση του ΑΡ.ΑΓ.Ε. σημαίνει
συλλογική στράτευση στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των
εκλογών. Μάχες στις οποίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με σχέδιο
και προοπτική. Για να ηττηθούν όσοι θέλουν να διαλύσουν τις μορφές οργάνωσης
του φοιτητικού κινήματος! Για να δυναμώσει το αντίπαλο δέος μες τις σχολές,
ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τους αντιλαϊκούς νόμους των
κυβερνήσεων και των Υπουργείων, στην αναγνώριση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, στο
νόμο έκτρωμα της Διαμαντοπούλου, στην ιδιωτικοποίηση της λέσχης και στο
πετσόκομμα της φοιτητικής μέριμνας(συγγράμματα, εστίες). Για τη διασφάλιση και τη διεύρυνση των
κατακτήσεων μας στα τμήματα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών. Μέσα από ένα
κίνημα άμεσα δημοκρατικό και ενιαίο κόντρα στις λογικές που το σύνολο των
καθεστωτικών παρατάξεων προωθούν για την ανασύσταση της ΕΦΕΕ, την απομαζικοποίηση
των Γενικών Συνελεύσεων και το χτύπημα του συνόλου των διαδικασιών. Είναι η
αποφασιστική επιλογή που δίνει
κινηματική προοπτική αγώνα διαρκείας, που βλέπει την επόμενη μέρα ως μια νέα
αρχή αγώνων.
Οι φοιτητικές
εκλογές δεν είναι για μας ο μοναδικός λόγος ύπαρξής μας. Δεν είναι ούτε η αρχή,
ούτε σίγουρα και το τέλος των πάντων, είναι μια στιγμή του καθημερινού αγώνα
μας για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Αποτελούν όμως μια αναμέτρηση που πρέπει
να στείλουμε το πιο καθαρό μήνυμα, πως τώρα που θέλουν να τα πάρουν όλα από τη
νεολαία και τους φοιτητές, βάζουμε προμετωπίδα των αγώνων μας τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες μας.
Για να γίνει καθαρό σε όλους ότι ως φοιτητές δε συναινούμε στο παρόν που μας
θέλει εξατομικευμένες μαριονέτες σε ένα διαρκές τρέξιμο από μάθημα σε
εργαστήριο, δε σιωπούμε απέναντι στις λόξες του κάθε καθηγητή-χειροκροτητή του
υπουργείου, δεν αποδεχόμαστε καμία διάλυση των ενιαίων πτυχίων, καμιά κατάργηση
της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, ανατρέπουμε το Νόμο Πλαίσιο και το σύνολο της
εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Πετάμε στα μούτρα τους το μαύρο μέλλον της
μετανάστευσης, απλήρωτης εργασίας, της ανεργίας και της ελαστικής μαύρης και
απλήρωτης εργασίας που μας ετοιμάζουν. Για μια άλλη πραγματικότητα, όχι αυτή
του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου.
Με βάση όλα τα
παραπάνω που θέλουμε να εκφράσουμε, καλούμε κάθε φοιτητή να βαδίσουμε μαζί -
όπως κάνουμε εδώ και καιρό, τόσο την ημέρα των εκλογών όσο κυρίως και στις
επόμενες μάχες που έφτασαν…
Στη μάχη της γενιάς
μας ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ
Η
ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΙΣ
ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ
ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ!
ΑΡ.ΑΓ.Ε_ Ε.Α.Α.Κ.
