Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ Ο αγώνας για τα δικαιώματά μας στο πανεπιστήμιο σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την εργασιακή μας προοπτική!



Το σύστημα βιώνοντας τον όγδοο χρόνο της παγκόσμιας δομικής του κρίσης επιχειρεί το ξεπέρασμά της μέσω της όξυνσης της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας. Αυτό σηματοδοτεί μειώσεις μισθών κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικών παροχών, νέες μορφές εντατικοποιημένης και ευέλικτης εργασίας κ.τ.λ. Από κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε και ο κλάδος των μηχανικών να μείνει ανεπηρέαστος. Η επικρατούσα αντίληψη που θέλει το επάγγελμα του μηχανικού ως μια σίγουρη και καλά αμοιβόμενη εργασία, όχι μόνο ανήκει στο παρελθόν αλλά αποτελεί ανέκδοτο. Οι πολιτικές ΕΕ και κυβέρνησης, με τομή το νέο εργασιακό νόμο, ετοιμάζουν ένα δυσοίωνο μέλλον για τους μηχανικούς. Αυτή η πραγματικότητα καθορίζεται εν πολλοίς και από την κατάσταση στον κλάδο των κατασκευών, από το πάγωμα των επενδύσεων, την αποβιομηχάνιση και την υστέρηση σε τμήματα research and development στις ελληνικές επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα η ανεργία χτυπάει κόκκινο με το ποσοστό να είναι 40% στους μηχανικούς και 60% στους νέους μηχανικούς. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στις εξής εργασιακές σχέσεις : α) Μισθωτοί τεχνικοί: Οι εργασιακές συνθήκες  είναι σκληρές και χαρακτηρίζονται από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, τα εξαντλητικά ωράρια, την επισφάλεια στην εργασία και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. B) Μηχανικοί με μπλοκάκι: Αυτό το εργασιακό καθεστώς δίνει την επιλογή στον εργοδότη να μη προσλαμβάνει το μηχανικό με την ιδιότητα αυτή καθ’ αυτή, αλλά να τον ονομάζει “ελεύθερο συνεργάτη”. Αυτό απαλλάσσει τον εργοδότη από κάθε υποχρέωση ασφάλισης και την μετακυλύει στις πλάτες του εργαζόμενου, ακυρώνει τις όποιες συμβάσεις εργασίας και εντείνει την επισφάλεια του εργαζόμενου. Γ) Ελεύθεροι επαγγελματίες/ Αυτοαπασχολούμενοι μηχανικοί: Οι υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, η βαριά φορολογία και η συρρίκνωση του κλάδου των κατασκευών στέλνει ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι των αυτοαπασχολούμενων μηχανικών στην ανεργία. Συνέχεια όλων αυτών αποτέλεσε η ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου που αποσκοπεί στη διάλυση του εργασιακού παρόντος και μέλλοντος. Για όλους τους εργαζόμενους υπάρχει δραματική αύξηση των εισφορών για ασφάλιση και υγεία με τα ποσά να είναι υπέρογκα και να συνθλίβουν τους νέους μηχανικούς και ιδιαίτερα αυτούς που δουλεύουν με εξαρτημένη σχέση εργασίας.











Πανεπιστήμιο και εργασιακή προοπτική

Με την ψήφιση του «Μεσοπρόθεσμου» το 2012, ενισχύθηκε η υποβάθμιση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης (με ευθεία καταπάτηση του άρθρου 16 του Συντάγματος που την κατοχυρώνει αποκλειστικά) μέσω της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής ισοτίμηση των πτυχίων των κολλεγίων με αυτά των πανεπιστημίων από το ελληνικό κράτος. Διαγράφεται η φράση που όριζε ότι «τα πτυχία και οι τίτλοι, καθώς και οι βεβαιώσεις, τα πιστοποιητικά σπουδών και οποιασδήποτε άλλης ονομασίας βεβαίωση που χορηγούν τα κολέγια δεν είναι ισότιμες με τους τίτλους που χορηγούνται στο πλαίσιο του ελληνικού συστήματος τυπικής εκπαίδευσης». Η διαγραφή αυτής της φράσης ισοδυναμεί με εξίσωση των αποφοίτων των κολεγίων με τους πτυχιούχους των πανεπιστημίων και πολύ περισσότερο των ΤΕΙ. «Τα πτυχία, οι τίτλοι, οι βεβαιώσεις, τα πιστοποιητικά σπουδών και οποιασδήποτε ονομασίας βεβαίωση που χορηγούν τα κολέγια δύνανται της αναγνώρισης επαγγελματικής ισοδυναμίας τίτλων ανώτατης εκπαίδευσης του ελληνικού συστήματος τυπικής εκπαίδευσης». Τον τελευταίο χρόνο, το Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων (ΣΑΕΠ), παρέχει επαγγελματικές ισοτιμήσεις σε όσους προσκομίζουν βεβαιώσεις σπουδών(έστω πιστοποιημένες) και όχι τίτλους πανεπιστημιακούς από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η “πολυαναμενόμενη” εξίσωση των πτυχίων, σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. (συνθήκη Μπολόνια), οδηγεί στην διάσπαση του ενιαίου πενταετούς πτυχίου του δημόσιου ΑΕΙ σε Bachelor και Master (3+2 ή 4+1 έτη) υποκύπτοντας στις πιέσεις των ιδιωτικών, αλλά και των κρατικών πανεπιστημίων με «μεταλλαγμένο» πρόγραμμα σπουδών, για πιο εξειδικευμένες και γρήγορες σπουδές. Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται στα ελληνικά ΑΕΙ, που με πολιορκητικό κλοιό τη διάρθρωση των σπουδών σε 3 κύκλους (προπτυχιακό, μεταπτυχιακό, διδακτορικό), μεθοδεύουν τη διάσπαση των πτυχίων και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων. Πλέον θα βρισκόμαστε σε ένα αέναο κυνήγι ECTS, ώστε να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση των σπουδών μας στον επόμενο κύκλο, αλλά και να διεκδικήσουμε μια από τις (λιγοστές ούτως ή άλλως) θέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατεύθυνση για bachelor και master περιγράφει και την ύπαρξη διδάκτρων στο master, κάτι που εντείνει την ταξική διαστρωμάτωση αφού πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν αυτά τα δίδακτρα. Συνολικά, περιγράφεται μια κατεύθυνση προλεταριοποίησης του στρώματος των μηχανικών με λίγους και εκλεκτούς που θα μπορούν να τα βγάζουν πέρα με τη «δια βίου μάθηση» και να πληρώνουν τα σεμινάρια, τα δίδακτρα κ.τ.λ. και από κάτω ένα ολόκληρο στρώμα «σύγχρονων» μισθωτών. Ο σκοπός των παραπάνω είναι η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, που θα αποτελούν φτηνό, ευέλικτο, εύκολα και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Αυτοί είναι οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, κομμάτι της νέας εργατικής βάρδιας, που δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και συλλογικές διεκδικήσεις και οδηγούνται σε ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, ενώ ζουν για να πληρώνουν ξανά και ξανά την επανακατάρτισή τους.

Τα επαγγελματικά δικαιώματα και ο ρόλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ)

Σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται το πόρισμα την ομάδας εργασίας επί των επαγγελματικών θεμάτων του ΤΕΕ/ΤΚΜ, που εισάγει τον οριζόντιο και κάθετο κατακερματισμό της επαγγελματικής δραστηριότητας του μηχανικού. Αυτό που προτείνει, είναι στο ΤΕΕ να καθορίζονται δύο βαθμίδες μηχανικών, κάθε μία από αυτές είτε σε μελέτη, είτε σε κατασκευή, είτε σε επίβλεψη έργου. Στη βαθμίδα Α θα ανήκουν οι Μηχανικοί με οποιονδήποτε τίτλο σπουδών (ΑΕΙ, ΤΕΙ, 5ετούς, 4ετούς ή τριετούς φοίτησης, εξωτερικού) και θα εγγράφονται σ’ αυτήν, σε όποια κατηγορία του Πίνακα 1 επιλέξουν, ανεξάρτητα από τον τίτλο σπουδών. Οι Μηχανικοί της κατηγορίας αυτής θα έχουν δικαίωμα εγγραφής στο ΤΕΕ με την απόκτηση του τίτλου σπουδών, καθώς και δικαίωμα εργασίας υπό την καθοδήγηση Μηχανικού της Β βαθμίδας, ο οποίος θα φέρει την ευθύνη για το αποτέλεσμα της εργασίας, δηλαδή οι Μηχανικοί της κατηγορίας αυτής θα είναι «δόκιμοι»(«junior», «ασκούμενος»).Δηλαδή εάν εφαρμοστεί αυτή η κατάπτυστη πρόταση, όσοι στο εξής αποκτήσουν δίπλωμα θα γράφονται στο ΤΕΕ ως junior – ασκούμενοι μηχανικοί, χωρίς δικαίωμα άσκησης επαγγέλματος μέχρι να μεταπηδήσουν στην βαθμίδα Β. Φυσικά, η μεταπήδηση αυτή δεν θα είναι και τόσο εύκολη, εφόσον θα χρειάζονται εξετάσεις για την λήψη άδειας άσκησης επαγγέλματος, ενώ παράλληλα θα αποκτά άδεια μόνο στο πεδίο στο οποίο εξετάστηκε.
Συνολικά ο ρόλος του ΤΕΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του προασπιστή των συμφερόντων των εργαζομένων. Το ΤΕΕ αποτελεί ένα σκληρό μηχανισμό του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών του κλάδου. Στην ουσία το ΤΕΕ είναι ένας συμβουλάτορας, ένας τεχνικός σύμβουλος που καθορίζει τη διάλυση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το ΤΕΕ πρωτοστατεί και στην εφ’ όρου  ζωής επανακατάρτισή μας μέσω σεμιναρίων και διπλωματικών που θεσπίζει και συνδέει το πανεπιστήμιο με τις επιχειρήσεις. Τέλος αυτό το μεγάλο λόμπυ κλείνει συμφωνίες με εταιρίες κολοσσούς και παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι αυτό εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από τα αφεντικά, τους τραπεζίτες και το ΤΕΕ. Έτσι πρέπει να παίρνουμε θέση ενάντια στο ΤΕΕ και τις πολιτικές του.

Η απάντησή μας

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) αποτελεί το σωματείο στο οποίο γράφονται οι εργαζόμενοι μηχανικοί, ώστε να οργανωθούν ταξικά και όχι μόνο να απαντήσουν στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την καταπάτηση δικαιωμάτων και τις σκληρές εργασιακές συνθήκες, αλλά πολύ περισσότερο για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τις δυνάμεις της εργασίας, με ότι σημαίνει αυτό για το ρόλο των μηχανικών. Το προηγούμενο διάστημα, το σωματείο έδωσε σημαντικές μάχες κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία προτάσσοντας το συντονισμένο συλλογικό αγώνα, δίνοντας το μήνυμα της οργάνωσης και της αλληλεγγύης των εργαζόμενων για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια στη ζωή και στην εργασία. Από τις απολύσεις και τους εκβιασμούς απέναντι σε συναδέλφισσες που ανακοίνωσαν την εγκυμοσύνη τους στη MIGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ, την απόλυση συναδέλφου στην ΜΕΤΚΑ επειδή ζήτησε την αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση, τις απολύσεις συναδέλφων στην QCS «επειδή δεν ήταν παραγωγικοί» έως την διευθέτηση του ωραρίου σε 6ημερη εργασία με μνημονιακές αμοιβές στην ΕLPHO. Η δικαίωση των συναδελφισσών στην ΜΙGATO και στην ΠΑΝΘΕΟΝ,η υπαναχώρηση των αφεντικών της ELPHO, όπου αρκετοί συνάδελφοι κατοχύρωσαν την 5νθήμερη εργασία, αποτελούν νίκες που δείχνουν το δρόμο για την οργάνωση των αγώνων από εδώ και πέρα. Αγώνων συντονισμένων και επίμονων που θα αποτελούν πραγματική απειλή για την εργοδοσία, που θα αναδεικνύουν τη δυναμική ενός ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού, κόντρα στο χρεοκοπημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ.

Σήμερα όμως δεν αρκεί μόνο ο αμυντικός αγώνας απέναντι σε όσα μας επιβάλλουν κυβερνήσεις και ΕΕ. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας σήμερα σε παιδεία και εργασία. Αυτό σημαίνει αγώνα για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς πολυκατακερματισμό των αποφοίτων, καμία διάσπαση του πτυχίου μας και κανέναν κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου. Μέσα από τους αγώνες μας παλεύουμε ώστε τα πτυχία μας να είναι μοναδική προϋπόθεση για δουλειά και να παρέχει ολοκληρωμένη εποπτεία επί του αντικειμένου. Ταυτόχρονα να μην υπάρχει καμία σκέψη για δύο κύκλους σπουδών και δίδακτρα και συνολικά καμία ένταση των ταξικών φραγμών. Όμως όπως προείπαμε ο αγώνας για την παιδεία σήμερα είναι αγώνας για την εργασία αύριο. Με αυτήν την έννοια παλεύουμε για δουλειά με αξιοπρέπεια μέσα από τους κοινούς αγώνες φοιτητών και εργαζομένων, φοιτητικών συλλόγων και ταξικών σωματείων. Αυτό μπορεί να περιγραφεί συνολικά από ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που συγκρούεται με το κεφάλαιο και όσους κατέχουν χίλιες φορές το περιττό και δίνει δύναμη σε όλους τους εργαζόμενους. Τέτοιες διεκδικήσεις μπορεί να είναι : συλλογικές συμβάσεις εργασίας με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από τα μνημόνια που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, με πλήρη ιατροφαρμακευτική δωρεάν δημόσια περίθαλψη. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση όλων των νόμων περί ελαστικής εργασίας. Τερματισμός του σκλαβοπάζαρου των προγραμμάτων απασχόλησης, κλείσιμο των σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης. Κανονικές προσλήψεις και κατάργηση της αμοιβής με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Απαγόρευση των απολύσεων και των άθλιων σχέσεων εργασίας των εργολαβιών, των 5μηνων και των voucher. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των ανέργων μηχανικών. Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς!




  • Όλα αυτά για μας θεωρούνται αυτονόητα και αξίζει να παλέψουμε για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το μέλλον μας. Εξ άλλου με «400 ευρώ δε ζεις, εξεγείρεσαι»! Είναι ανάγκη σήμερα κόντρα στο ρεαλισμό της ανεργίας, της επισφάλειας και της μισοεργασίας να φωνάξουμε παρών στον αγώνα της γενιάς μας. Αυτός είναι ένας δρόμος δύσκολος, όμως ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός για τις σύγχρονες ανάγκες μας! Ένας δρόμος που ανοίγεται μέσα από τη συλλογικότητα, τον συλλογικό και ανυποχώρητο αγώνα στο πανεπιστήμιο και την εργασία.